Het is een prachtige dag! De zon schijnt en Olivia had wel genoeg tijd in de bibliotheek versleten. Nu is het aan de beurt voor wat ontspanning. Voor zover ze zich kan herinneren is ze altijd een tekenaar geweest. Aquarelle is haar favoriet materiaal om mee te werken, dat en gewoon een simpel grijs potlood. Op dit moment loopt ze met een zekere op de weg naar de ruïnes, de brokstukken van wat ooit het eerste schoolgebouw was in de verre geschiedenis. Voor iemand dat heel graag geschiedenis ziet en zo graag diens geheimen wilt kennen, is dit weer een perfecte plaats om haar tekentalent weer op te pakken. In haar rugzakje heeft ze een potlood en haar leren schriftje, diegene met het wolven kopje in gegraveerd. Ze voelt de warme zonnestralen op haar gezicht schijnen, maar de koud blijft in haar lichaam en dat grotendeels door de versleten schoenen die water doorlaten. "Ik moet echt schoenen gaan kopen," praat ze weer tegen zichzelf. Het zijn nog schoenen van een jaar geleden en sinds ze niet veel geld had voor nieuwere te kopen hield ze het bij deze schoenen. Het zijn simpele zwarte stapschoenen, waarvan het niet meer de originele veters zijn omdat die versleten zijn door de tijd. Ze moet dringend nieuwe kopen, zeker nu dat de eerste Mentorklas Meeting van Master Geralt aangekondigd zou worden. Hij was geheimzinnig over wat ze gingen doen, maar Olivia heeft een licht vermoeden dat ze wel nieuwe stevige schoenen zal nodig hebben. Plus, ze zal die eerst een paar dagen moeten inlopen zodat ze er geen blaren meer aan over houdt.
Wat er ook zal gebeuren, diep van binnen weet ze dat het wel goed zal komen. Ze voelde zich ook nog eens super goed. Voor het eerst sinds twee jaar had ze vast geslapen. Door de maanden heen had ze een slaap ontwikkeld die om het minst weer gewekt werd, maar nu had ze zelf de eerste zonnestralen niet opgemerkt, die ervoor zorgt dat ze vroeg genoeg met haar Duitse herder gaat wandelen, nog voor de grote drukte en voor ze zich weer in de bibliotheek vertoeft. Hij zal wel opgemerkt hebben hoe vast ze slaapt en haar hebben laten liggen, of hij was zelf tam vandaag en wou hij voor 1 keer niet te vroeg opstaan.
Vandaag staat er dus geen bibliotheek op de planning, de secrateresse zal verbaasd zijn. Sinds ze hier leeft zat ze daar werkelijk elke dag! Vandaag gaat ze haar dag voor zichzelf en Siegmund inplannen. Gelukkig had ze het geweldig idee gevonden om de twee tegelijk te kunnen doen.
De ruines ziet ze al vanop een bepaalde afstand en ze zet het bijna op het lopen van de spanning. Ze zijn prachtig! Ze kijkt verwondert op naar de vervallen muren, en ziet meteen een schouwspel voor zich van hoe alles hier ooit was. De kleine oppervlakte is echt een verschil met de oppervlakte van wat de school nu is. Alles was toen ook zo klein en simpel. Nu kan het gebouw zich vergroten aan de hand van het aantal leerlingen, dankzij één of andere kristal. Dat moet ze toch eens navragen hoe dat juist werkt.
Wat ooit grote bogen moest voorstellen van een grote hal, ziet ze een laag muurtje, met een stenen rugleuning. De plaats was droog en meteen installeert ze zich op de eeuwenoude stenen. Ze opent haar rugzak en neemt het schriftje die ze op de eerste lege pagina opent. Meteen wordt ze mee genomen door de perspectieve lijnen van de brokstukken en begint ze te schetsen, elke keer weer kijkt ze op van het boekje, om zeker te zijn dat ze geen fouten maakt. Siegmund begon rond te lopen en met een klein fluitje maakt ze duidelijk dat hij in het zicht moet blijven. Alle leerlingen zitten nu wel in de les, maar er kan altijd een verdwaald zieltje rondlopen (zoals zij), die zou schrikken van de volwassen herder.
Ze had al een paar rechte perspectief lijnen met een zacht potloodpunt, toen ze ineens een spanning in haar lichaam voelt. Er is hier nog iemand, en haar zintuigen waarschuwen haar om op te passen, ook al had ze de persoon in kwestie nog niet gezien. Waarom juist, dat weet ze nog niet.

Ze kneep haar ogen gelijk bij elkaar wanneer ze naar buiten stapte. De beginnende lentezon was vandaag voor het eerst doorgekomen. De felheid van de zon had ze niet zien aankomen. Na de donkere winter waren haar ogen dit niet meer gewend. Ze zette twee stappen buiten de deur, waarna ze haar ogen langzaam probeerde te openen. Na een paar keer knipperen werd het zicht voor haar wat duidelijker. Ze zag dat de sneeuw op de takken langzaam naar beneden drupte. Helaas kan de winter niet voor eeuwig duren. Ze voelde de warmte van de zon op haar huid stralen. De winter is heerlijk, maar dit kleine zonnetje kon ze ook wel waarderen. Voorzichtig maakte ze de knopen van haar lange zwarte jas los. Deze jas zat met lappen aan elkaar vast. Ondanks dat haar jas zo versleten was wilde ze hem absoluut niet vervangen. Dit was een cadeau die ze via de post had gekregen in het weeshuis. Afzender anoniem, stond op het kaartje geschreven. Jhasira heeft haar familie nooit gekend, waardoor ze deze jas koesterde. Blijkbaar was er iemand die van haar bestaan af wist. Maar waarom is diegene haar nooit op komen zoeken? Deze gedachten doen haar nog steeds pijn. Maar om zelf op onderzoek uit te gaan was ze te verlegen voor.

Jhasira keek om zich heen. Zachtjes blies ze een fel fluitje tussen haar tanden door. Al snel kwam Nana aangerend. Wanneer ze haar bazin zag besprong ze haar gelijk. Hevig begon ze haar gezicht af te slikken. ‘Rustig maar Nana’ grinnikte ze. Nana was altijd blij als ze haar tussen de lessen door zag. Jhasira was zich er van bewust dat ze, door haar wolf mee te nemen naar deze planeet, dat ze hierdoor niet alle lessen zou kunnen volgen. Dit vond ze niet erg. Ze had Nana nooit alleen in de wildernis achter kunnen laten. Ze zou dan sterven aan eenzaamheid. ‘Vooruit’ zei ze Nana grinnikend na, maar voordat ze dat gezegd had zette Nana het al op een lopen. Jhasira kon er zo van genieten als ze haar speels door de natuur zag hupsen.

Na een stukje gewandeld te hebben viel het haar op dat ze op een aparte plek was. Ze stond even stil en bekeek de afgebrokkelde muren van top tot teen. Wat voor plek zou dit vroeger geweest zijn? Vroeg ze zich af. Ze deed een paar stappen achteruit om de plek goed in haar op te nemen. Niet wetend dat ze tegen een rotsblok aanliep waardoor ze achterover struikelde. ‘AUW” Riep ze. Nana rende gelijk naar haar toe en hielp haar met haar kop overeind. Wanneer ze weer stond gaf ze Nana een kleine aai, maar ze bleef verwonderend richting de muren kijken. Opeens hoorde ze wat gerommel bij de muur vandaan komen. Jhasira keek geschrokken om haar heen. ‘Wat was dat?’ fluisterde ze tegen Nana. Met zwetende handjes liep ze langzaam richting de muur. ‘Hallo?’ Wanneer ze bij de muur aangekomen was zag ze dat er een stuk steen op de grond lag. Ze ging op haar hurken zitten om dit goed te bekijken. Er zat wat op.. in de vorm van…. ‘Woef’ Hoorde ze achter zich. Uit haar schrik reactie griste ze vliegensvlug het brokstuk van de grond en stak deze in haar tas. Met een ruk draaide ze haar hoofd om. Ze zag de staart van Nana in de bosjes verdwijnen. Dit is foute boel. Zonder na te denken zette ze het op een hollen. Nana deed weleens vaker vreemde dingen. Al rennend sloeg ze een klein schietgebedje, hopend dat niemand in de buurt was.

Olivia had voor zichzelf een dagje vrij genomen, om eens haar hoofd leeg te maken van alle kennis die ze de laatste dagen heeft opgenomen. De zachte warmte van de zon zorgt voor herinneringen van een vroegere tijd op Razen. Het was wel een mooi planeet, ook al had ze er nooit veel van gezien. Haar ouders hadden het niet breed, dus de weinigen uitstappen waren ook heel klein. Toch waren ze de beste momenten van haar leven. Van hoe ze de bergen beklommen en zich koning voelden op de toppen. Met een heimwee opent ze haar ogen om weer verder te lopen. Siegmund had er kennelijk plezier in dat hij geen uren alleen plezier moet maken. Door de vensters had ze nog andere leerlingen gezien die eigenaar leken te zijn van hondachtigen. Siegmund had ze dan enthousiast gegroet, met verschillende reacties tot gevolg. Sommige mensen geven hem aandacht, andere bleven liever weg.
Op haar rug haar gebruikelijk rugzakje, waar haar tekenmateriaal en schriftje in zit.
Ze had zich geïnstalleerd op één van de gebroken muren en begon rustig alles voor haar over te pakken tot het leeg blad voor haar.

Na een korte tijd staat er al een paar zachte lijnen die elk naar een ver punt richten. Geef haar een potlood en een blad en je hoort haar voor het komende uur niet meer.
Een kil gevoel in haar lichaam zorgt ervoor dat ze opkijkt en haar lichaam opspant. Er is nog iemand in de buurt, en haar zintuigen staan op scherp. Siegmund kwam weer bij Olivia en stond met gebogen poten bij haar. Zijn oren gaan alle kanten uit, om al het geluid rond hen op te vangen.
"AUW" roept een meisjesstem in de verte. Waar komt dat vandaan? Meteen staat Olivia recht en legt ze voorzichtig haar materiaal in haar rugzak, klaar om weg te lopen als het nodig moest zijn. Siegmund staat al iets verder van haar en richt zich naar iets achter de hoge muren.
‘'Hallo?’' hoort ze dezelfde stem opnieuw. Het klinkt onschuldig, bijna angstig. Olivia wilt zichzelf tonen, als ze een andere hond hoort blaffen. Meteen kijkt ze om zeker te zijn dat het niet één is die Siegmund zou aanvallen.
Verbaasd kijkt ze hoe iemand wegloopt, rennen is een beter woord.
"Wacht!" roept Olivia, in de hoop dat die zou stoppen met rennen. Dit is gewoon een misverstand, dat zal wel duidelijk worden. Olivia zet het ook op rennen en Siegmund loopt voor haar uit, maar gaat door de bosjes. Ze was getraind om snel te lopen en haalt de weglopende persoon snel genoeg in. "Wacht!" probeert ze opnieuw. Ze blijft dan staan, want als de persoon niet gaat stoppen, dan heeft het ook geen zin om verder te lopen. In het bos naast haar hoort ze de blaf van Siegmund, gemengd met een andere blaf. Het klinkt niet als een gevecht, maar meer als een kennismaking tussen twee honden.

Het was de bedoeling dat ze met Nana de rust zou opzoeken op deze prachtige plek. Genieten van de natuur en heerlijk ontspannen. Uiteraard is dit nu weer anders gelopen. Heigend rende ze door de bossen. Haar wolf hield zich natuurlijk niet aan het looppad en rende natuurlijk dwars door alles heen. De takken klapte tegen haar lichaam aan. Door de snelheid had ze geen tijd om te kijken wat de veiligste weg was. Ze moest zo snel mogelijk Nana weer terugvinden, voordat ze vreemde streken zou uithalen. Tussen het gehijg door hoorde ze in de verte iemand die wat riep. Ze kon niet verstaan wat diegene zei, maar ze was bang dat Nana diegene had gevonden. Bang dat Nana zou schrikken en diegene kwaad zou doen uit verdediging. Ze voelde haar lichaam vermoeid worden, waardoor haar vaart verminderde. In de bosjes naast haar hoorde ze wat geritsel. Alsof er een dier langs rende. Dit ging zo snel dat ze niet kon zien wat het was. Ze besefte het pas toen het al uit het zicht was. In de verte kon ze diezelfde stem weer horen. De stem was dichterbij waardoor ze hem wat duidelijker kon horen. ‘Wacht!’ Klonk door het bos. Jhasira reageerde hier snel op. Ze stopte bij een grote steen waar ze met haar armen tegen aan leunde. Uithijgent keek ze naar de grond terwijl ze voetstappen dichterbij hoorde komen.
Terwijl ze nog wat buiten adem was keek ze om. Ze zag een roodharig meisje voor haar staan die haar met haar blauwe ogen bekeek. Op haar rug had ze een rugzakje waar zo te zien het een en ander in zat. ‘Hallo’ zei ze in één zucht. Ze probeerde eerst wat lucht te krijgen voordat ze het meisje te woord kon staan. In de verte hoorde ze geblaf. Het klonk…. Vriendelijk. Nana is in ieder geval terecht. Ze sloeg een zucht van opluchting en plofte op de steen neer. Wanneer ze wat bijgekomen was keek ze het meisje glimlachend aan. ‘Ik had verwacht dat iedereen in de les zou zitten’ Sprak ze op een wat speelse toon. Nadat ze dit gezegd had voelde ze wat schaamte over zich heen. Wat ben ik toch een flapuit! Zo spreek je niet tegen iemand die je voor het eerst ziet. Ze voelde zich wat onzeker worden, waardoor ze even naar de grond keek. Hopend dat het meisje haar reactie niet verkeerd zou opvatten. Waarom zeg ik dit soort dingen nou? Meestal durft ze niks te zeggen, maar als ze iets zegt zonder na te denken is het ook niet goed.

Het is een perfecte dag om kennis te maken met de eerste stenen van Starshine Academy, dat dacht Olivia toch. Na een uitgeslapen nachtrust, had ze niet gedacht dat ze nu door de bossen zou rennen. Haar zenuwen staan nog scherp, waarschijnlijk omdat ze die ene persoon probeert te volgen. Ze ziet hoe Siegmund voor loopt, maar in de struiken verdwijnt. 'Waar gaat die naartoe?' vraagt ze zichzelf af, maar vertrouwt hem erop dat er wel een reden zal zijn. Eigenlijk heeft Olivia geen flauw idee van waar ze aan het lopen zijn.
Het tekenen had haar helemaal meegesleurd in de rustgevende rechte lijnen en hoe het potlood over het blad krast. Ineens was er iets verandert aan haar omgeving en voelde ze een soort waarschuwende adrenaline door haar lichaam gaan. Ze zag aan de manier van doen bij Siegmund dat hij een andere geur had opgenomen.
Maar de reden van haar adrenaline zal te maken hebben gehad met het feit dat ze toch niet zo alleen was vandaag.
Nu loopt ze achter de persoon dat ze hoorde roepen en gelukkig stopt die eindelijk met lopen. Ze kijkt rond, maar ze zijn omringd door struiken en dikke bomen.
De woorden van het onbekend meisje zorgen voor een korte lach bij Olivia en als ze zelf op adem is gekomen: "Ik zou hetzelfde kunnen zeggen. Ik ben er te laat bij gekomen om mij nog in te schrijven in de meeste lessen." antwoord ze op een even speelse toon. Dan kijkt ze naar de lappen jas die het meisje aan heeft. Misschien had die hetzelfde probleem met jassen zoals zij met haar schoenen heeft. Op het moment dat ze er iets over wou zeggen, toont Siegmund zijn snuit en komt die naast Olivia zitten. Met zijn tong uit zijn mond is het duidelijk dat hij ook buiten adem is. "Waar heb jij gezeten jongen?" vraagt ze hem op een sarcastische toon, tot nu toe heeft hij haar nooit geantwoord, maar het blijft een gewoonte om bijna een conversatie aan te gaan met haar trouwe vriend. Hij draait zich om naar het onbekend meisje en kijkt haar aan met vragende ogen en gekanteld hoofd. Als Olivia terug kijkt, ziet ze nog een donkere snuit van tussen de bosjes komen. Voorzichtig toont die zichzelf en tot Olivia's verbazing ziet ze een wolf staan. "Wauw," hoe veel ze ook van wolven houdt, toch heeft ze nooit één van zo dichtbij gezien.

Twijfelachtig keek ze naar de grond. Ze was lichtelijk verbaast door de reactie van het meisje waardoor ze snel haar hoofd hief en haar, lichtelijk buitenadem, glimlachend aankeek. ‘Je bent niet de enige, ik vind het systeem nogal ingewikkeld’ grinnikte ze. Jhasira had nog maar weinig lessen gevolgd. Ze heeft uitgebreid bestudeerd wat het aanbod was, maar ze kon de knoop maar niet doorhakken. Ook het idee om met zo’n grote groep in een lokaal te zitten benauwde haar. Ze stelde zichzelf voor dat zodra ze het lokaal binnen zou komen ze verschillende afkeurende blikken van de leerlingen zou krijgen. Alsof ze hier niet thuis zou horen. Aan de andere kant is het logisch dat ze bekeken zou worden. Een nieuwe leerling is natuurlijk erg interessant. Toch wist ze de situatie steeds verder uit te stellen door meer aan zelfstudie te doen. De grote stapels boeken in de bibliotheek over transformatie magie neemt veel tijd in beslag. Ze moest zelf ook nog eens uitzoeken welke literatuur passend is voor haar. De dikke stoffige donkerbruine boeken waar de geur van verschrompelt papier duidelijk te ruiken was? Of de wat nieuwere boeken waar ze bij het omslaan van de bladzijdes telkens haar vinger sneed? Tot haar spijt heeft ze nog geen literatuur kunnen vinden over mythische wezens transformatie. Het is haar droom om ooit op een dag in een prachtige draak te kunnen transformeren en haar vleugels kunnen uitslaan boven de grote zee. Ze is er al hard mee aan de slag door lessen te volgen bij Shyvana. Deze lessen hebben haar niet alleen verder geholpen qua transformatie, maar ook andere nuttige watermagie. Bij de laatste les heeft ze een water Nimf ontmoet. Ze was zielsgelukkig dat het mythische wezen haar wilde helpen bij haar zoektocht naar deze kracht.

Ze schrok op uit haar gedachte wanneer ze een hond uit de bosjes zag komen. Een klein schokje ging door haar lichaam omdat ze zo diep verzonken was in haar gedachten. Ze was er bewust van dat het meisje dit had kunnen zien waardoor ze wat beschamend naar haar grinnikte. ‘Waar heb jij gezeten jongen?’ O het is haar huisdier. Gelukkig is ze daar druk mee bezig zodat ze haar niet had zien schrikken. Zachtjes grinnikte ze in zichzelf bij deze gedachten. Wat maakte het toch uit dat ik schrik! Alsof ze gelijk al haar zwaktes heeft getoond. Al snel kwam Nana ook tevoorschijn uit de bosjes. ‘Nana, waarom doe je dit nou?’ Sprak Jhasira opgelucht. Ze stond op en liep naar de wolf die ze om de hals vloog. Ze drukte haar gezicht in de lange sneeuwwitte haren van het dier. De geur van zout water was in haar vacht te ruiken. Jhasira pakte haar kop vast en keek Nana in haar verwilderde blauwe ogen aan. ‘Heb je weer gezwommen? Je weet dat je niet zo goed tegen de kou kan zoals ik.’ Sprak ze haar vriendelijk toe. ‘Wauw’ Hoorde ze het meisje achter haar zeggen. Jhasira liet haar kop los, waarna het dier haar vacht uitschudde, en draaide zich om. ‘Dit is Nana mijn wolf, ze zal vast zijn geur opgepikt hebben waardoor ze opeens zo enthousiast werd’ zei ze terwijl ze naar de hond van het meisje knikte. ‘Gelukkig was het een vriendelijke ontmoeting, Ze luister naar mij maar als ze uit het zicht is weet ik niet waartoe ze in staat is.’ Sprak ze op serieuze toon. ‘Mijn naam is Jhasira trouwens’ Glimlachend bracht ze langzaam haar hand naar het meisje. Dit is de eerste ontmoeting die niet in een regelrechte ramp uitliep. Tenminste dat hoopte ze.

Olivia merkt op dat het meisje zich niet volledig op haar gemak voelt te zijn, en zijzelf heeft ook een gevoel dat door haar lichaam gaat, dat maakt dat ze op scherp staat.
“Ik had verwacht dat iedereen in de les zou zitten,” de speelse toon had ervoor gezorgd dat Olivia een lach geluid maakt, en het beeld dat ze zich lijkt te schamen voor wat ze net heeft gezegd, doet haar ook aan zichzelf denken. Wanneer ze zenuwachtig is dan kan ze ook stommiteiten zeggen. Niet dat dit een stommiteit is, het is een feit dat ze dit ook verwachtte “Ik zou hetzelfde kunnen zeggen. Ik ben er te laat bij gekomen om mij nog in te schrijven in de meeste lessen,” gaf ze dan als antwoord, ook haar toon luchtig.
“Je bent niet de enige, ik vind het systeem nogal ingewikkeld.” met dit antwoord was er een uitgelaten lach bij Olivia. Voor iemand die maar vage ideeën had over deze wereld, is dit wel heel ingewikkeld.
Wanneer ze iets in haar ooghoeken ziet bewegen, merkt ze de vermoeide Siegmund op. Al haar aandacht is op haar Duitse Herder gericht, waardoor ze niet ziet dat Jhasira schrok van de grote hond. Zoals altijd had Olivia geen idee van hoe mensen kunnen reageren als er uit het niks zo een, soms overenthousiast, hond in hun buurt komt. Als ze nog een beweging ziet, ziet ze de witte vacht van een wolf. Normaal gezien reageert Olivia altijd heel opgewekt als ze andere dieren ziet, maar er is nog steeds een onbekende adrenaline. Dit zorgt er voor dat ze even verschrikt opkijkt, maar Siegmund geeft een tik tegen haar hand met zijn neus en ze ziet hoe het meisje ernaartoe stapt.
'‘Nana, waarom doe je dit nou?" Is dat haar huisdier? Ze kijkt met een verbaasd opgetrokken wenkbrauw neer naar haar eigen huisdier. Aan zijn blik merkt ze op dat de twee al hadden kennis gemaakt, dat dat de reden was dat hij ineens weg was in de bosjes.
‘'Heb je weer gezwommen? Je weet dat je niet zo goed tegen de kou kan zoals ik.’' de stem had haar weer uit gedachten gebracht. Voor ze het besefte had ze haar verbazing luidop bekend gemaakt en liet het meisje de wolf los.
‘'Dit is Nana mijn wolf, ze zal vast zijn geur opgepikt hebben waardoor ze opeens zo enthousiast werd’' Olivia kijkt weer naar haar Herder die zich had neergelegd, maar enthousiast met zijn staart over de vloer kwispelt. ‘'Gelukkig was het een vriendelijke ontmoeting, Ze luister naar mij maar als ze uit het zicht is weet ik niet waartoe ze in staat is.’' Alsof Siegmund verstaat wat er wordt gezegd springt hij enthousiast weer recht,
"Dat verhaal ken ik," zegt Olivia wanneer ze weer lachend opkijkt, "Eén enthousiaste is al moeilijk te houden, laat staan als ze met twee zijn. Nochtans ik heb niet te klagen, Siegmund luistert ook altijd als ik iets zeg en hij doet niemand kwaad," en met een warme glimlach wrijft ze liefkozend over zijn hoofd.
‘'Mijn naam is Jhasira trouwens’' Olivia neemt het hand aan, "Olivia," stelt ze zichzelf voor, "Leuke jas, trouwens,"

De glimlach op het gezicht van het meisje deed haar goed. In haar ooghoeken zag ze haar enthousiaste hond. Nana reageerde hierop en slaakte een vriendelijk blafje. ‘Dat verhaal ken ik’ Sprak het meisje terwijl ze met een glimlach op keek. "Eén enthousiaste is al moeilijk te houden, laat staan als ze met twee zijn. Nochtans ik heb niet te klagen, Siegmund luistert ook altijd als ik iets zeg en hij doet niemand kwaad,". Jhasira grinnikte even. Het was haar duidelijk dat Siegmund goed opgevoed was, misschien reageerde Nana daarom zo vrolijk. Er is weleens vaker voorgekomen dat ze oog in oog kwam te staan met een ander wild beest. Deze situaties liepen altijd minder goed af.

‘Mijn naam is Jhasira trouwens.’ Ze stak een vriendelijke hand uit richting het meisje. ‘Olivia’. Nadat ze elkaar de hand geschud hadden gaf ze Olivia een vriendelijk knikje toe. Dit deed ze om haar gelegenheid naar het meisje te uiten. Tot nu toe leek Olivia haar een vriendelijke meid. ‘Leuke jas, trouwens.’ Jhasira zweeg even en bekeek haar jas. Olivia zou toch ook wel zien dat haar jas met lappen aan elkaar vastgenaaid was? ‘Dankjewel’ sprak ze met een kleine bloos op haar gezicht. Haar jas is op dit moment een van haar waardevolste bezitten. Niet dat je dat van de buitenkant kon zien. Jhasira was een klein beetje verbaast. Ze wist dat haar jas er wat vreemd uit zag. Als ze in gesprek met onbekende mensen was, voelde ze hun afkeurende blik branden richting haar jas. Alsof ze het een vies ding vonden. Ze probeerde haar gedachten van haar af te schudden. Langzaam liet ze haar handen in haar zakken glijden. ‘Kom jij hier vaker?’ Sprak ze terwijl ze met haar vingers door een gat in haar jaszak wriemelde. Jhasira was er van bewust dat dit als een slechte openingszin klonk. Alsof ze met haar aan het flirten was, maar ze wilde snel de aandacht van haar jas af hebben voordat er meer vragen gesteld werden. Het was lastig voor haar om over het verleden te praten, maar als ze dat dan toch deed kwamen er allemaal kwade gevoelens in haar vrij. Gevoelens die ze niet meer wilde voelen. Het zou een duistere kant in haar wakker maken. Iets wat ze totaal niet wilde. Ze wist dat ze gelukkiger zou zijn als ze geliefd werd door haar medemens. Iets dat ze al een hele tijd niet gevoeld had, maar nu stukje bij beetje ervaart.

Met haar andere hand gleed ze dieper in haar zak. Ze schrok op wanneer ze iets hards in haar zak voelde. Er ontsnapte een kort geluidje uit haar keel. ‘O’. Dat was een steen van de ruïne natuurlijk. ‘Weet jij wat meer over deze ruïnes?’ Sprak ze terwijl ze Olivia met vragende ogen aankeek.

Olivia zag de grote opluchting als ze beseffen dat hun huisdieren heel goed met elkaar overweg kunnen. Wel ja, Siegmund heeft nog niet veel ervaring gehad met andere dieren of mensen die slecht op hem reageren, behalve één keer, maar dat is een ander verhaal. Toch is Olivia angstig als ze nieuwe mensen ontmoet. Ze wilt niet dat er problemen komen en dat haar dan wordt verboden om Siegmund alleen te laten rond lopen, ze heeft hem altijd aangeleerd om naast haar te blijven en te luisteren. De dag dat ze hem aan de leiband moet houden, dan zal het voor hen beide een ongelukkige tijd worden. Ze heeft hem nooit aangeleerd om agressief te reageren om anderen, maar ze weet dat elke hondachtige zich voor hun eigenaar zou leggen om hen veilig te stellen.

Jhasira had haar hand aangereikt en dat geeft Olivia al wat meer vertrouwen in het meisje, toch is er nog altijd iets in haar lichaam dat ervoor zorgt dat de spanning blijft. Waarom blijft ze zo gespannen? Het is nu wel duidelijk dat Jhasira niet iemand is om wantrouwig over te zijn? Het is ook de manier hoe ze gekleed is en eruit ziet, dat geeft ook meteen het beeld dat ze wel verzorgd is, maar niet om te zeggen dat ze zo een barbie'tje is die alleen aan haar nagels denkt. Door een compliment te geven over de jas, die ze eigenlijk wel echt leuk vindt om eerlijk te zijn, wilt ze ook aantonen dat dat soort zaken haar ook niet interesseren. Dat het meisje zich niet moet schamen, wat ze blijkbaar wel doet sinds ze er ongemakkelijk bij staat.
De jas die uit lappen bestaat zal ze bijhouden voor twee redenen. Ofwel is het emotioneel heel kostbaar voor haar, ofwel moet ze ook op haar geld letten. Het tweede is in Olivia's geval, het emotioneel deel is iets dat ze niet meer heeft, sinds ze alles kwijt is. Kijk maar naar haar schoenen: hoe vaak heeft ze al geen nieuwe veters moeten kopen omdat ze scheuren? Het zwart is al meer donkergrijs geworden door de tijd, zon en vele wasbeurten. Haar zwart rugzakje heeft ook riemen om haar schouders die al een paar keer onhandig genaaid, een rits die het elk moment kan laten afweten, als je goed kijkt zie je nog vlekken van één of andere sap of etenswaren.
Over alles kwijt te zijn wat kostbaar is, is niet volledig waar. Siegmund is ook heel kostbaar en dat kan je ook zien aan de splinternieuwe zwarte leiband, die heeft voor ze op de shuttle sprongen heeft gekregen.
Om de lange uitleg kort te maken, Olivia let meer op haar emotionele en financiële waarden, en dus kan ze zich altijd in leven in de personen die hetzelfde doen. Het is altijd aangenaam als je iemand hebt die op dezelfde golflengte als jezelf staat.

Hoe goed Olivia het ook bedoeld, ze merkt op dat het best is het onderwerp hier te laten vallen. Het is niet omdat je een beetje trots bent, dat je je daardoor niet schaamt voor je tekortkomingen.
"Kom jij hier vaker?" is dat geen populaire, verschrikkelijke versiertruc? Niet dat Olivia daar ooit kennis heeft gemaakt, niemand heeft ooit interesse in haar getoond. Verbaasd heft ze één van haar wenkbrauwen op, maar er is geen spottende blik in haar ogen. Ze begrijpt wel dat het soms heel ongemakkelijk kan worden en je soms dus zaken zegt die je graag terug wilt nemen. Ze wou al iets antwoorden, om de sfeer weer een beetje verlichten, maar Jhasira was haar al voor.
"Weet jij wat meer over deze ruïnes?" Nu was het een andere soort verbazing dat je in haar ogen kan lezen, maar het enige wat je eruit kan lezen is: 'fast change of subject'.
Ze draait zich half naar de ruïne die nu achter haar staat. "Ik weet dat dit het eerste gebouw is van Starshine Academy. De toen legendarische magiërs hebben dit gebouwd nadat het verbod op magie is verdwenen en ze dus niet meer achter de waterval moesten les geven. Hoezo?" Bij het laatste had ze zich weer geïnteresseerd naar het meisje omgedraait. Ze vindt het wel leuk om het klein beetje kennis te delen met anderen, maar er was toch een diepere betekenis aan de manier hoe ze het had gevraagd.