In de sneeuw leek ze bijna op een spook. Ze verdween bijna in de vallende sneeuw. Haar bleke huis en witte haren vielen bijna weg, terwijl haar rode ogen bijna als twee lichtjes door de sneeuwvlokken heen keken. Ze droeg haar rode sjaal, zwarte cape en zwarte laarzen. Ze had de cape van haar grootmoeder gekregen zodat ze op Shadra over straat had gekund zonder dat ze haar ouders tegen het lijf zou lopen, die haar dan zouden herkennen. De capuchon was groot genoeg om haar hele gezicht te bedekken. Ze was er vreselijk blij mee geweest, het had haar de vrijheid gegeven die ze nodig had gehad. Over haar schouder droeg ze haar rugzak. Terra had zich half in de rode sjaal verstopt in een poging te vluchten voor de sneeuw. Haar natte neusje blies warme adem tegen Tári’s wang aan. Ze was zich ervan bewust dat de Tasmaanse duivel liever bij haar grootouders gebleven was. Thuis. Ze had voor het eerst een plek gehad die ze echt thuis kon noemen. Een plek waar ze zich veilig voelde. Ze had vaak genoeg ruzie gehad, vooral met haar grootvader, maar ze wisten allebei heel goed dat dat vooral kwam omdat ze teveel op elkaar leken. Beide waren ze koppig, hadden ze een kort lontje en vonden ze altijd dat ze zelf gelijk hadden. Wellicht speelde de arrogantie bij hen beide ook wel een rol. Het waren de kleine dingen waar ze plezier in gevonden had. De uitjes die ze had gehad. Ze had Sam gezien, ze had een hele hoop verdriet en woede achter zich kunnen laten, kunnen verwerken. Ze was oprecht gelukkig geweest bij haar grootouders.
En nu was ze terug op school. Ze had haar grootvader beloofd dat ze geen domme dingen zou doen en ze zou haar best doen om niet in oude gewoontes terug te vallen. Ze had hele domme dingen gedaan toen ze op Shadra was, maar ze wilde het echt proberen. Voor hem.
Ze bleef even staan toen ze de waterval zag. Haar zicht werd wat beperkt door de vallende sneeuw, maar het geluid van het vallende water was nog steeds oorverdovend. Het was prachtig. Ze had al die tijd gewacht op dat beetje sneeuw, op het witte kleed dat de wereld bedekte. Ze had zich meteen aan gekleed en had haar huiswerk gelaten voor wat het was.
Ze liet zich op de grond vallen en ging in kleermakerszit zitten. Terra sprong meteen van haar schouder af en gromde even geïrriteerd, waarna ze tussen de benen van haar bazin ging liggen. ‘Als je nou gewoon zelf had gelopen had je helemaal geen last gehad van mijn gedrag.’ Zei ze plagend tegen de Tasmaanse duivel. Terra tilde haar kopje op en gromde zacht. Tári lachte en haalde haar rugzak van haar schouder. Ze opende de klep en haalde een boek met een bruine kaft uit de tas. Er stond gen titel of beschrijving op en ook de naam van de auteur ontbrak. Het was een boek dat ze van haar grootvader gekregen had. Hij had haar verteld dat ze er voorzichtig mee moest zijn en dat ze zelf wel de geheimen van het boek zou ontdekken. Ze legde het boek op haar schoot, waardoor ze Terra compleet bedekte wat beantwoord werd met een wat valse grom. Tári grijnsde breed en schudde haar hoofd. Ze schoof het boek iets naar voren, waarna Terra haar kop omhoog stak en met haar kraaloogjes even giftig naar haar bazin keek, die enkel haar schouders ophaalde. Tári sloeg het boek open. Het stond vol met muziek stukken, dingen die haar overgrootvader opgeschreven had over het klokkenmaker beroep, liedjes. Er stond van alles in, allemaal door haar overgrootouders opgeschreven en aan haar grootvader gegeven. Het was interessant, zonder dat er echt veel in stond. Het was een dik boek, maar er leek weinig informatie in te staan. Desondanks had haar grootvader haar gezegd dat elke bladzijde een ander geheim met zich mee droeg, maar hij had haar niet meer willen vertellen. Die eigenaardige woorden zorgden ervoor dat ze heel snel diep verzonken raakte in het boek en nog maar weinig mee kreeg van haar omgeving.

De sneeuwvlokken spatte hevig in haar gezicht wanneer Nana een sprintje trok. Het was weer eens tijd om met Nana erop uit te gaan. De arme wolf is van nature niet gemaakt om binnen de muren van het kasteel te leven. Ondanks dat Jhasira lessen moest volgen op school, bracht ze evengoed veel tijd door met Nana. Misschien wat te veel tijd… Waardoor ze weinig aan lessen mee kon doen. Aan de ene kant vindt ze het jammer. Ze is namelijk naar deze school gekomen om te leren en nieuwe krachten te ontdekken. Tot nu toe heeft ze alleen een les van Shyvana kunnen volgen. Deze les was erg belangrijk voor haar. Het is haar droom om ooit op een dag in een water draak te kunnen transformeren. Wat zijn draken toch pracht wezens. Tot nu toe kan ze zich alleen maar transformeren in een watervos. Ze hunkert naar meer kracht. Ze beseft zich ook dat alles op zijn tijd moet. Een paar weken geleden, bij haar vreemde ontmoeting met Drake, is ze er ook achter gekomen dat ergens diep in haar verborgen een helende kracht zit. Helaas heeft ze zich hier nog niet in kunnen verdiepen. Naar lessen gaan? Ho maar! Nana is mijn beste vriendin en zij gaat voor. Jhasira kwam langzaam uit haar gedachte zodra ze merkte dat de vaart van Nana minderde. Nana zakte door haar poten zodat Jhasira zonder moeite van haar rug kon stappen. Terwijl de sneeuwvlokken het zicht verminderde maakte Jhasira rustig het zadel los en legde deze bij een rots neer. Wanneer het zadel los was begon Nana wild met haar rug in de sneeuw te rollen. ‘Ik weet het Nana. Je bent aan een nieuw zadel toe.’ Nana keek Jhasira ondersteboven met een verbaasde kop aan. Jhasira grinnikte. Dit deed haar denken aan de tijd voordat ze naar school ging en dat het hun tweeën tegen de rest was. Hoe langer ze hierover nadacht, hoe verdrietiger ze werd. Ondanks ze leuke momenten met Nana had, was het toch een moeilijke tijd. Jhasira probeerde de gedachten van haar af te schudden. Het is nu tijd om mezelf te richten op het positieve in het leven. Jhasira keek om zich heen. Ze zag dat ze bij een bevroren waterval aan gekomen was. ‘Nana! Wat denk je ervan? Zullen we onze oude hobby weer oppakken?’. Nana blafte enthousiast. Ondertussen keek Jhasira naar beneden of er een gat in het ijs te vinden was. In het midden van het meer was een wak te zien. Jhasira grinnikte. Er zijn vandaag vast andere studenten langs geweest om ook te vissen. Zouden zij het op dezelfde manier als haar doen? ‘Ben je er klaar voor Nana?’ Nana rende naar beneden en ging aan de rand van het meer zitten. Jhasira trok haar schoenen en haar zwarte halflange jas uit. Ze stond in een zwarte leren broek, een zwart t-shirt met lange mouwen en haar bloten voeten op het ijs. Ze sloot haar ogen en probeerde het water onder het ijs te voelen. Ze ademde rustig in…. En uit. Ondertussen smolt het ijs waar ze op stond en zakte ze tot haar knieën in het water. Het water stroomde uit het gat en vormde een bel om haar lichaam heen. Wanneer de bel compleet was opende ze haar lichtblauwe ogen die op dat moment fel opgelicht waren. De bel stortte in. Er kwam een klein watervosje uit het gat gekropen. Het was Jhasira in haar dierlijke vorm. Ze nam een aanloop en dook vanaf de waterval het wak beneden in. Onder water joeg ze achter een school vissen aan. In haar eerste poging had ze er meteen één te pakken. Er verscheen een klein glimlachje op haar snuit. Ze is het dus nog niet verleerd. Met een sprong wist ze soepel uit het wak te komen. Tot haar verbazing zag ze dat iemand in kleermakerszit aan de rand van het meer zat. Ze was een boek aan het lezen. Door de sneeuw had ze haar waarschijnlijk niet opgemerkt. Hoe lang zal ze daar al gezeten hebben? Met de vis nog in haar bek liep ze richting het meisje. Ondertussen transformeerde ze langzaam terug naar haar menselijke vorm. Wanneer ze voor haar stond haalde ze de vis uit haar mond. ‘Wat ben je aan het lezen?’ Vroeg ze rustig uit belangstelling.

Een paar maanden geleden had ze je voor gek verklaard als je haar verteld had dat ze een andere plek thuis zou noemen. Starshine was haar thuis geweest, de enige plek geweest waar ze zich prettig voelde. De dingen die gebeurd waren.. de dood van Mats, alles met Adrian, het was teveel geweest, het had het gevoel van veiligheid van haar afgenomen. Ze had zich alleen gevoeld, niet begrepen. Ze had haar lessen niet meer gevolgd, was gestopt met huiswerk maken en had zichzelf opgesloten op haar kamer. Ze was er alleen nog uitgekomen om te eten. Uiteindelijk had ze zelf aan de bel getrokken en gezegd dat het genoeg was. Ze had de brief van haar grootouders opgepakt, de eerste die ze ooit van hen gekregen had – de eerste die ze daadwerkelijk gekregen had, haar grootouders hadden er meerdere verstuurd gehad, maar haar moeder had ze altijd tegen gehouden. Ze wist dat ze bij haar grootouders terecht kon, maar toch was het doodeng geweest om haar koffer in te pakken en op de shuttle te stappen. Haar grootouders hadden haar opgewacht en warm ontvangen. Ze hadden haar laten zien waar ze woonden en tot haar grote schrik was dat slechts twee straten verwijdert geweest van haar ouderlijk huis. Ze had al die tijd zo dichtbij gewoond zonder het te weten. Dat besef was echter niet geweest waarom ze er zo geschrokken van was. Haar grote schrik kwam voort uit het besef dat dit betekende dat ze elk moment haar ouders tegen het lijf kon lopen. Dat was een van de dingen die ze niet wilde.
Het huis van haar grootouders was groot, minder groot dan haar ouderlijkhuis, maar groot. Ze had het in het begin moeilijk gevonden om zich aan te passen. Ze had het idee gehad dat ze de perfecte kleindochter moest zijn. Bovendien had ze veel moeite gehad om haar verdriet en woede te verwerken. Met een beetje hulp van een oude vriend die ze tegen gekomen was, Sam, had ze het meeste daarvan achter zich kunnen laten. Niet op tijd om haar te behoeden van grote fouten, maar wel snel genoeg om te redden wat er te redden viel. Pas toen ze dat voor elkaar had leerde ze haar grootouders echt kennen. Haar grootvader, Mikis, bleek een erg fijne gesprekspartner te zijn die zeker niet bang was voor een discussie. Tári hield van discussiëren, ze hield ervan om verstrekt te raken in een verbaal gevecht. Het gaf haar de kans om haar brein te laten werken en ze leerde er nog van ook. Mikis had er geen problemen mee dat het hard tegen hard ging, de man kon veel hebben, maar hij wist wel aan de bel te trekken en Tári op haar plek te zetten als ze te ver ging. Er waren grenzen, allebei haar grootouders hadden grenzen en beide wisten ze die kenbaar te maken. Ze had veel aan haar grootouders en Sam te danken. Er waren dingen gebeurd op Shadra die niemand hier ooit zou weten, maar er waren ook dingen die ze graag deelde. Ze had genoeg redenen om zich weer fijn te voelen op Starshine, ze had genoeg redenen om zo vaak als ze kon terug te gaan naar haar grootouders. Haar grootvader had geregeld dat ze, zodra ze klaar was met haar school, haar droom waar kon maken en de rest van haar leven door zou kunnen brengen met haar piano. “Op één voorwaarde,” had hij gezegd. “Je doet geen domme dingen. Probeer niet dezelfde fouten te maken. Mond dicht, ik meen het.” Tári had tegenspraak willen geven, maar na zijn laatste woorden had ze enkel haar hoofd gebogen en toegestemd. Ze wist dat haar grootvader het goed bedoelde. Hij wilde niet dat zij dezelfde fouten maakte als hij had gedaan. Hoe vaak ze wel niet had moeten horen hoeveel fouten hij gemaakt had en hoe graag hij wilde dat hij die niet gemaakt had. Op die momenten keken haar grootmoeder en zij elkaar aan en wisten ze alle drie heel goed dat haar grootvader loog. Hij had geen enkele spijt van zijn acties.
Het boek wat ze nu in haar handen had was geen afscheidscadeau geweest, ze had het al een tijdje gehad. Haar grootvader had haar zelfs laten zien hoe hij zijn werk deed. Haar grootvader was een klokkenmaker, net als zijn vader. Hij had haar verteld dat zijn dochters nooit iets hadden willen leren van hem en dat haar broer amper contact met ze had. Mikis was blij geweest dat hij eindelijk iemand kon laten zien waar hij zo van hield, kon leren wat hem was geleerd. Tári had het geweldig gevonden om met de uurwerken aan de slag te gaan. Ook in het boek stonden een paar hoofdstukken over het beroep. De eerste paar dagen had ze zich compleet verdiept in het lezen van elke bladzijden, maar daarna waren de woorden van haar grootvader tot haar doorgedrongen. Hij had gezegd dat de bladzijden geheimen met zich mee droegen. Vanaf dat moment is ze gaan zoeken naar die geheimen. Ze kende elke bladzijde ondertussen uit haar hoofd, maar ze had nog geen enkel geheim gevonden. Dat dacht ze dan toch. Hoe kon ze weten of het een geheim was of niet zonder dat iemand haar vertelde wat erin hoorde te staan en wat niet?
‘Wat ben je aan het lezen?’ Vroeg een kalme stem. Tári klapte in een reflex het boek dicht en haar rode ogen schoten giftig naar de onbekende toe. ‘Blaigeard!’ Riep ze met een giftige ondertoon. Ook een van die dingen die gebeurde als je een tijdje thuis was geweest, je ging terug naar je thuistaal.
Terra was op de benen van haar bazin geklommen, weg uit haar holletje en ook zij keek de onbekende met boze kraaloogjes aan. ‘Ben je helemaal gestoord? Je sluipt niet zo naar mensen toe!’ Haar handen hadden het boek stevig vast en je kon zien dat haar knokkels wit waren geworden van de kracht die ze zette. Terra was de eerste die wat kalmeerde. De Tasmaanse duivel hield haar kopje iets schuin en liet een zacht rollend geluid klinken, dat tussen piepen en grommen in zat. Haar kraaloogjes waren op de vis in de handen van het meisje gevallen. Tári keek naar haar huisdier en toen weer naar het meisje. De woorden van haar grootvader schoten door haar hoofd. Ze sloot haar ogen even en haalde diep adem. ‘Hm.’ Ze schudde haar hoofd kort en opende haar ogen toen om het meisje aan te kijken. ‘Sorry.’ Haar ogen gleden naar het boek in haar handen. Ondanks haar sorry bleef haar greep hetzelfde. ‘Wie zegt dat ik iets aan het lezen was?’ Ze hoopte dat het meisje niet nieuwsgierig zou zijn, maar die kans was klein. Mensen waren nou eenmaal nieuwsgierig.
“Laat het niemand lezen. Niemand. Hoor je me Tári?” Haar grootvaders woorden stonden in haar geheugen gegrift. Zijn blik, zijn kille blik, zou ze nooit vergeten. Ze was bijna bang dat als ze het iemand ooit zou laten zien en haar grootvader zou sterven, hij haar nooit meer met rust zou laten. Op haar grootouders na waren er maar twee mensen die van het boek wisten en dat wilde ze zo laten ook. Die twee mensen waren de enige die ze met haar leven vertrouwde.

'Blaigeard!' Riep ze giftig naar Jhasira. Ze schrok zo hevig dat ze de vis die ze in haar hand had op de grond liet vallen. Ze zag dat haar ogen en die van haar huisdier vernijdig op haar gericht waren. 'Ben je helemaal gestoord? Je sluipt niet zomaar naar mensen toe!' Jhasira had deze reactie totaal niet verwacht. Iedereen die ze op Starshine had ontmoet had waren vriendelijk tegen haar, waardoor ze zich stukje bij beetje open kon stellen naar andere wezens. Ze werd overmand door haar onzekerheid, waardoor ze dicht klapte en met een vage blik naar het meisje staarde. Ze dacht terug aan de tijd in het weeshuis waar de kinderen regelmatig ze heftig op haar reageerde. Ze voelde een steek van pijn en afwijzing door haar borst. Ondertussen was Nana kalm naar haar toe gelopen en tikte met haar snuit haar hand aan, waardoor ze op schrok uit de stroming van negatieve gedachten. 'Sorry' Hoorde ze haar zeggen terwijl ze naar het boek in haar handen keek. Ze kon duidelijk zien dat ze beide gekalmeerd waren. Ondanks dat zweeg ze. Na deze heftige reactie was ze zo geschrokken dat ze geen woord meer over haar lippen kreeg. Ze draaide zich om. Een paar meter veder op ging ze op een rots zitten, waar ze haar dreads uitwrong. De druppels water drupte zachtjes op haar voeten. Ondertussen zei het meisje: 'Wie zegt dat ik aan het lezen was?' Jhasira keek wat verbaasd naar het meisje. Ze was verbaast omdat ze overduidelijk helemaal op ging in het boek dat ze aan het lezen was. Terwijl ze het nu op eens ontkende. Wat was er met dat boek? Zal het vol staan met verboden duistere spreuken? Jhasira trok een wenkbrauw op en zei zachtjes; 'Ik heb gewoon ogen hoor.' Waarna ze meteen met verlegen ogen naar de grond keek. Is het zo vreemd dat ze dat zag? Ze sloot haar ogen en ging op haar rug in de sneeuw liggen. Ze kreeg de vragen over het meisje met het boek maar niet uit haar hoofd, waardoor ze onrustig in de sneeuw begon te woelen.

Ze schrok zich kapot toen het meisje haar had gevraagd wat ze aan het lezen was. Ze was niet van zichzelf gewend dat ze niks van haar omgeving mee kreeg en dat in combinatie met de woorden van haar grootvader die door haar hoofd in zoemden kwam haar reactie niet helemaal onverwachts. Ze was meer boos op zichzelf dan het meisje, maar dat reageerde ze toch af op de onbekende. Oude gewoontes, oude gewoontes. Ze was zich er heel goed van bewust dat het meisje schrok van haar reactie. Ze had de vis uit haar handen laten vallen en haar ogen keken Tári met een vage blik aan. Een paar maanden geleden had ze ervan genoten om iemand zo te zien reageren op haar gedrag. Ze kon niet ontkennen dat de persoon die ze nu was, nog steeds genoot van dat soort reacties. Ze hield nog steeds van dat gevoel van macht, het gevoel dat ze iets in de hand had. Op het moment dat andere het idee kregen dat ze geen kant meer op kon had zij het naar haar zin. Ze wist dat dit voortkwam uit de trauma’s die ze opgelopen was bij haar ouders, misschien dat dat de belofte naar haar grootvader toe makkelijker had gemaakt. Op het moment zelf dan toch. Nu had ze af en toe spijt van die belofte. Ze wilde zich houden aan haar beloftes. Ze mocht zoveel dingen fout doen in haar leven, maar beloftes waren belangrijk voor haar, hoe moeilijk deze ook waren.
Het besef dat ze op dit moment terug aan het vallen was in oude gewoontes liet haar woede in een klap afkoelen. Ze sloot haar ogen even en haalde diep adem. ‘Hm.’ Ze schudde haar hoofd kort en opende haar ogen toen om het meisje aan te kijken. ‘Sorry.’ Haar ogen gleden naar het boek in haar handen. Het meisje reageerde niet, draaide zich om en ging iets verderop zitten. Tári besloot antwoord te geven op de vraag die het meisje haar had gesteld. ‘Wie zegt dat ik iets aan het lezen was?’ Haar rode ogen gleden naar het meisje en kruiste de kijkers van het meisje. Het meisje keek haar verbaast aan en Tári kon de bui al voelen hangen. 'Ik heb gewoon ogen hoor.' Het waren zacht gesproken woorden. Tári bleef het meisje aankijken terwijl deze haar ogen verlegen neersloeg. Het meisje ging op haar rug liggen en een kleine glimlach sierde Tári’s lippen. Ze schudde haar hoofd en lachte zachtjes in zichzelf. Ze pakte het boek en stopte deze terug in de tas, tikte zachtjes tegen Terra’s rug, die daarna van haar benen af sprong en na haar bazin een korte blik toegeworpen te hebben naar de gevallen vis liep. De Tasmaanse duivel keek nieuwsgierig naar het dier en ontblootte haar tandjes. Tári klakte kort met haar tong en schudde kort haar hoofd toen Terra haar hoopvol aankeek, waarna Terra met een grom terug liep naar haar bazin.
Tári pakte haar tas op, slingerde deze over haar schouder en liep rustig naar het meisje toe. ‘Weet je, meestal is het geen goed idee om op je rug te gaan liggen als je denkt dat andere je niet mogen.’ Ze had een plagende glimlach rond haar lippen en keek het meisje in haar ooghoeken aan. ‘Het is immers een hele kwetsbare houding.’ Ze kon haar riemen voelen branden tegen haar middel. Ze wist dat haar messen niet zichtbaar waren onder haar cape, maar voor haar waren het herinneringen aan een goede tijd, een tijd waarin ze zich niet hield aan regels of beloftes en waarin ze gewoon deed wat goed voelde. Wat voelde nu eigenlijk goed? Was het meisje helpen iets goeds of zou ze vannacht met een onrustig gevoel in haar bed liggen? Het kind zag er immers uit als een lammetje en ze hield niet van mensen die op lammetjes leken. Die mensen miste gewoonweg iets.
Ze ging naast het meisje zitten en zette haar tas naast zich. Haar rode ogen gleden over het huisdier van het meisje en ze knikte kort naar het dier. ‘Natuurlijk moet je gewoon doen wat je wilt.’ Ondanks de plagende glimlach rond haar lippen was haar stem emotieloos bij alles wat ze zei. Ze was een interne ruzie met zichzelf aan het voeren. Wel of niet aardig zijn? Wel of net gehoorzamen aan haar grootvader? Wat bedoelde hij eigenlijk precies met zijn woorden?

Jhasira woelde wat onrustig in de sneeuw. Al die vragen over het boek, maar vooral over het meisje bleef door haar hoofd spoken. Het meisje straalde wat mysterieus uit. Iets wat haar nieuwsgierig maakte. En wanneer ze haar vraag afwees was deze nieuwsgierigheid alleen maar gegroeid. Van een afstand leek het alsof het meisje geobsedeerd was op het boek. Alsof er lesstof in stond waarmee ze moeite had en koste wat het kost zou willen begrijpen. Jhasira had graag haar hulp aangeboden, maar na haar reactie betwijfelt ze of het boek wel voor haar ogen bedoeld is. ‘Weet je, meestal is het geen goed idee te gaan liggen als je denkt dat anderen je niet mogen.’ Jhasira opende haar ogen, maar bleef strak naar de wolken staren. In haar ooghoeken zag ze dat het meisje haar kant op was gelopen, wat ze vreemd vond. Ze had het idee dat het ze haar weggestuurd had om in haar eentje haar hersens over het boek te kraken, en vervolgens loopt ze weer achter haar aan. Zou ze toch hulp nodig hebben? Jhasira zweeg. Het leek haar het verstandigst om het meisje uit te horen. ‘Het is immers een hele kwetsbare houding’

O dat wist Jhasira al te goed. Deze houding had ze expres aangenomen om reactie van het meisje uitlokken. Hetgeen wat ze gehoopt had was uitgekomen. Als het fout zou aflopen had ze Nana bij de hand. Het blijft een wild beest en die zou elke vijand met huid en haar verscheuren. Doordat ze zo’n sterke emotionele band hebben voelt Nana wanneer ze in levensgevaar is en zou hier gelijk op inspelen. Jaren terug toen ze samen in de wildernis leefde is dit eerder gebeurd. Het was een regenachtige dag, waardoor het kampvuur klein bleef. Er kwam iemand langs die geen goede bedoelingen had. Jhasira lag te slapen en werd wakker door een hand die ze op haar been voelde. Wanneer ze haar ogen opende zag ze een mannelijke gedaante boven haar hangen. Uit doodsangst sloot ze haar ogen. Niet veel later hoorde ze de man schreeuwen waardoor ze haar ogen met een ruk opende. De man lag een meter verderop. Ze was getuigen van hoe de voedselketen in de wildernis te werk gaat. De bebloede kop van Nana is haar altijd bij gebleven. Ze was blij en opgelucht dat ze haar gered had, maar het had toch iets duisters. Ze hoopte dit nooit weer mee te maken. Nooit meer die pure angst te voelen, maar het was toch een fijn idee dat ze beschermd werd.

In haar ooghoeken zag ze dat het meisje naast haar was komen zitten. Langzaam draaide Jhasira haar hoofd naar haar toe. ‘Ik heb Nana’ Sprak ze terwijl ze met een intimiderende blik naar het meisje keek. Ze was dan misschien wel verlegen, maar ze liet niet over zich heen lopen. Daar was ze te trots voor. Ze werd dan wel snel verlegen van mensen die ze niet kende, maar als ze een opmerking maakte die haar niet zinde kon ze toch nog weleens fel uit de hoek komen. Nana liet een kleine grom horen die Jhasira gelijk suste door enkel ‘sssssst’ te fluisteren. ‘Natuurlijk moet je gewoon doen wat je wil’ sprak het meisje neutraal. Jhasira draaide haar hoofd langzaam naar haar toe en keek haar met haar lichtblauwe ogen aan, die door de sneeuw lichtelijk oplichtte. Ze glimlachte naar haar. ‘Ik heb me nog niet voorgesteld, mijn naam is Jhasira’. Sprak ze terwijl ze met haar handen door de sneeuw aan het graven was. Hopend dat er een positieve reactie uit het meisje kwam, zodat ze op een dag de mysteries rond het meisje zou kunnen ontrafelen. Vertrouwens is een moeilijk iets, waardoor de ogen van Nana alsnog op het meisje gericht waren.

Ze wilde echt haar best doen om aardig te doen tegen het meisje, maar de neiging was groot. De neiging om terug te vallen in oude gewoontes en dit keer een keertje weer te genieten van de emoties van andere. Kom op, zou haar grootvader het echt zo erg vinden? Misschien de eerste paar minuten, misschien het eerste uur, maar daarna zou hij tot bedaren komen, zijn hoofd schudden en verder zou hij er niks meer over zeggen. Haar grootvader was zelf ook geen lieverdje en hij wist dat ze daarvan bewust was. Hij was immers degene geweest die haar verteld had dat het een familietrekje bleek te zijn om de gevangenis te bezoeken. Zij was echter te achterbaks geweest om er terecht te komen en had liever haar vrienden verraadden dan dat ze er zelf heen ging. Haar grootvader was niet zo. Hij had de schuld juist op zich genomen, waardoor hij de zwaarste straf had gekregen. Als hij daadwerkelijk had gedaan wat hem opgedragen was en hij was een nacht langer in de gevangenis gebleven, had hij haar grootmoeder nooit ontmoet en was zij hier nu niet geweest. Ze snapte nog steeds niet hoe hij het gedaan had, maar ze was blij dat hij het gedaan had, dat hij weg was gekomen met zijn hoofd nog op zijn romp.
Diezelfde man had haar gezegd dat ze zich netjes moest gedragen en niet weer de fout in moest gaan. Ze had veel slechte dingen gedaan in haar leven. Het bloed van meerdere mensen zat aan haar handen en ze kon niet ontkennen dat het haar weinig zou doen als ze nog eens een leven moest nemen. Ze zou het niet opzoeken, ze deed het niet voor haar lol, maar ze zou haar hand er niet voor omdraaien. Misschien was dat nou juist de reden voor de bezorgdheid van haar grootvader, haar harteloosheid, haar vaardigheid emotie af te sluiten. Ze kon onmogelijk ontkennen dat de nachtmerries die haar ’s nachts plaagden ook te maken hadden met die daden. De gezichten van de mensen die ze kwaad had gedaan waren voor de rest van haar leven op haar netvlies gebrand, maar toch voelde het als een manier om te overleven. Ooit was dat ook zo geweest, maar nu kon ze met zekerheid zeggen dat dat niet meer het geval was. Ze hoefde het niet meer te doen, ze zocht het niet op, maar toch.. dat wilde niet zeggen dat ze niet nog steeds gemeen uit de hoek kon komen en er stiekem van genoot. Ze genoot nog steeds intens als mensen gekrenkt waren nadat zij haar mond los getrokken had, belofte of geen belofte.
Op dit moment wilde ze het meisje echter geen kwaad doen. Ze wist dat het moment waarop ze haar belofte zou breken ze niet meer terug kon en alles alleen maar erger zou worden. Hoe langer ze die belofte hield, hoe beter het was. Ze kon nu beginnen met haar gedrag.. goedpraten? Nee, dat was niet het juiste woord. Het was meer het idee om het meisje een wijze raad te geven.
‘Weet je, meestal is het geen goed idee om op je rug te gaan liggen als je denkt dat andere je niet mogen.’ Zei ze nadat ze haar tas opgepakt had en met een rustige tred naar het meisje gelopen was. Een plagende glimlach sierde haar lippen en ze keek het meisje in haar ooghoeken aan. ‘Het is immers een hele kwetsbare houding.’ Ze ging naast het meisje zitten, zette haar tas neer en hield haar ogen op het huisdier van het meisje gericht die ze kort begroette met een knikje.
‘Ik heb Nana’ Tári’s ogen gleden naar het meisje en een wat valse grijns verscheen op haar lippen. Een korte lach verliet haar mond toen ze de blik van het meisje zag en ze schudde kort haar hoofd. Het gegrom van Nana maakte de grijns alleen maar groter. Het meisje suste haar huisdier. Tári’s ogen gleden kort naar Terra, die op haar achterpootjes haar bazin aankeek en ze schudde enkel haar hoofd kort. Ze was niet bang voor de wolf, ze had tegenover erger gestaan. Een wild dier bezorgde haar minder rillingen dan het aanzicht van haar ouders.
‘Natuurlijk moet je gewoon doen wat je wilt.’ Ze keek het meisje weer aan. Als zij op haar rug wilde liggen moest ze het zelf weten, maar zelfs met haar wolf kon het moment daar komen dat het dier niet op tijd zou zijn om haar bazin te helpen, hooguit te wreken. Ze hoopte voor het meisje dat dat nooit het geval zou zijn, maar ze kon er niks aan doen dat die gedachte wel door haar hoofd schoot.
‘Ik heb me nog niet voorgesteld, mijn naam is Jhasira’ Zei het meisje terwijl ze naar haar glimlachte. Tári knikte kort en keek even hoe Jhasira door de sneeuw heen ging. ‘Tári.’ Haar rode ogen gleden naar Terra, die meteen begreep wat haar bazin wilde en rustig naar Jhasira toe liep, waar het diertje haar voorpootjes voorzichtig tegen de benen van het meisje zette. ‘En Terra.’ Terra maakte een kort grommend geluidje en liep toen meteen weer terug naar Tári, haar kraaloogjes op Nana gericht. ‘Is het verveling of nervositeit?’ Ze liet haar ogen naar de handen van het meisje glijden, die door de sneeuw gingen, voordat ze Jhasira aankeek. ‘Want de verklaring gaat wel een verschil maken hoe de rest van dit gesprek gaat lopen.’ Haar rode ogen waren op het meisje gericht met een emotieloze blik. Niks in haar gelaat liet blijken welke van de twee een betere uitkomst had. Wie weet had het kind zelf nog wel een andere uitleg.

Nadat ze zich had voorgesteld zag ze dat het meisje haar een knikje gaf en haar kort voorstelde. ‘Tári’ Sprak ze kort maar krachtig. Ze kon het antwoord wel waarderen. Tegenwoordig lijkt het alsof je jezelf al helemaal bloot moet stellen bij een eerste ontmoeting. Onopvallend liet ze een kleine zucht van opluchting. Iemand die zo puur op haar reageerde verwacht namelijk niet dat ze zelf ook haar hebben en houwen op tafel zou moeten gooien. Iets wat ze liever niet doet. Het verleden wil ze tot het verleden behouden en zich meer richten op de toekomst. Niet alleen ontwikkeling in haar transformatie krachten, maar ook haar persoonlijke ontwikkeling. Het stoort haar dat haar emoties totaal niet stabiel zijn en van de hak op de tak kunnen vliegen. Hierdoor heeft ze ook moeite haar eigen krachten te ontdekken. Deze vliegen ook als de gierende emoties van hak op de tak, waardoor ze zich niet kan focussen.

Ze zag dat de ogen van Tári op haar huisdier vielen, die vervolgens rustig op haar af kwam. ‘En Terra’ Sprak het meisje. Ondertussen voelde ze de koude poortjes van het dier zachtjes tegen aan benen aan. Jhasira grinnikte zachtjes. Wat een heerlijk beest. Op een of andere manier heeft ze altijd een zwak gehad voor dieren. Misschien omdat deze, in tegenstelling tot mensen, eerlijk zijn en je nooit zullen bedonderen. ‘Hallo Terra’ sprak het meisje vriendelijk, terwijl ze langzaam met haar hand richting de Tasmaanse duivel ging. Ondertussen was ze recht op gaan zitten, zodat ze beide even goed in haar op kon nemen. Ze hoopte dat het dier aan haar hand zou snuffelen. Op deze manier komt ze graag in contact met dieren. Ze hoorde dat het dier een kort grommend geluidje maakte. Ach dat geeft niet, dieren zijn natuurlijk op hun hoede bij de mens. Zij weten ook wel dat de meeste niet te vertrouwen zijn. Het dier liep gelijk weer terug naar Tári en hield zijn kraaloogjes op Nana gericht. ‘Rustig maar, ze doet niks’ Zei ze met een rustige stem tegen het dier.

‘Is het verveling of nervositeit?’ Hoorde ze Tári met dezelfde emotieloze toon spreken waar ze continu mee sprak. Ze zag dat haar blik naar haar handen in de sneeuw waren gegleden. Jhasira keek naar haar handen. ‘Geen van beide. Ik haal mijn krachten uit kou, water… net als sneeuw. Het geeft me niet alleen kracht maar ook een rustig gevoel.’ Daar was niks van gelogen. Jhasira vond het heerlijk om in aanraking te zijn met hetgeen dat haar kracht geeft. Het geeft haar een soort opgeladen gevoel, maar ook ontspanning. ‘Want de verklaring gaat wel een verschil maken hoe de rest van dit gesprek gaat lopen’ verklaarde Tári. Jhasira keek haar met een wat verbaast gezicht aan. Het mysterieuze gevoel dat het meisje uithaalde kwam weer terug. Wat bedoelt ze hier mee? Ze wapperde de vragen uit haar hoofd door lachend met haar hoofd te schudden. Misschien moest ze dit niet al te serieus nemen. Tot dat ze zag dat het meisje haar emotieloos aankeek. Blijkbaar was dit een zeer serieuze zaak, maar waarom? En waarom is zei degene die de vragen met achterliggende gedachten moest beantwoorden? Ze besloot om het antwoord hierbij te laten en geen van beide uitkomsten te kiezen. Zal ze zonder het te weten aan een soort psychologisch experiment van Tári meedoen? Het liefst wilde ze naar het boek vragen, maar hield dit even achterwegen. Waarschijnlijk uit angst dat Tári dicht zou klappen en ze nooit zou weten wat er met het boek aan de hand is. ‘Kennen jullie elkaar al lang?’ Zei ze terwijl ze de blikken van beide kruiste.

Ze gaf het meisje haar naam, iets wat ze een tijd terug liever niet gedaan had. Ze had mensen niet graag haar naam verteld, het had altijd gevoeld alsof mensen alles van haar wisten met een simpele naam. Bovendien was een naam in haar ogen meer dan dat. Als je iemands naam wist kon je er zo vreselijk veel mee. Je kon ze chanteren, je kon ze op de knieën krijgen zonder dat ze er iets aan konden doen. Het was misschien een gewoonte die overgebleven was van vroeger toen ze nog met haar vrienden de buurt terroriseerden en mensen het leven zuur maakten. Als ze er tenminste levend vanaf kwamen. Als ze er zo over nadacht begon ze met de minuut beter te begrijpen waarom haar grootvader haar had laten beloven om zich te gedragen. Het kon ook voor hem niet makkelijk zijn. Mikis had ondanks alles zijn uiterste best gedaan om een goede jeugd te geven aan zijn twee dochters, maar beide waren deze niet echt goed uit de verf gekomen. Gifa, Tári’s tante, had haar eigen dochter verstoten en Sophia… haar eigen moeder. Haar bloedeigen moeder had maar al te graag gebruik gemaakt van de kwetsbaarheid van haar kind. Mikis had met Tári een tweede kans gekregen en ze wist bijna zeker dat hij die kans had willen grijpen en zijn uiterste best wilde doen om het witharige meisje op het goede pad te houden. Ze wilde hem niet teleurstellen.
Nadat ze Terra aangekeken had en deze haar zonder een woord gehoord te hebben gehoorzaamde en naar Jhasira liep stelde Tári het diertje voor. Terra zette haar pootjes tegen de benen van het meisje aan. Jhasira grinnikte zacht. ‘Hallo Terra’ Ze stak haar hand uit naar het diertje en Terra keek even twijfelend naar haar bazin, die haar blik meteen afwende. ‘Je kan zelf nadenken kleine.’ Zei ze zachtjes tegen de Tasmaanse duivel, die zachtjes gromde en heel kort aan de hand van het meisje rook, voordat het diertje weer terug liep naar haar bazin. Terra had haar kraaloogjes nu op Nana gericht.
‘Rustig maar, ze doet niks’ Tári’s ogen gleden naar het meisje en ze siste iets onverstaanbaars tussen haar tanden door. Terra reageerde er meteen op en ging kort op haar achterpoten staan en ontblootte haar tanden kort, waarna ze naast haar bazin ging liggen. Tári’s rode ogen gleden kort naar de wolf en ze schudde haar hoofd. ‘Ik mag hopen dat ze inderdaad niks doet.’ Haar mondhoeken trokken op in een glimlach, maar het bereikte haar ogen niet. Ze wist dat als de wolf iets in haar hoofd haalde en Tári aan wilde vallen, Terra meteen in zou springen. Ze hoopte dat het niet zover kwam, want als die wolf Terra iets aan zou doen, bewust of onbewust.. Ze zuchtte even en keek toen hoe het meisje bezig was in de sneeuw.
‘Is het verveling of nervositeit?’ Haar ogen waren naar de handen van Jhasira gegleden. ‘Geen van beide. Ik haal mijn krachten uit kou, water… net als sneeuw. Het geeft me niet alleen kracht maar ook een rustig gevoel.’ Ze keek Jhasira even zwijgend aan en knikte toen. Water dus. Ze was allang blij dat ze niet weer een Novaan voor haar neus had staan, ze leek die mensen aan te trekken als een vlam die motten aantrekt. Ze rukte haar rode ogen los van de handen van het meisje en kruiste diens blik. ‘Want de verklaring gaat wel een verschil maken hoe de rest van dit gesprek gaat lopen.’ Ze wist dat het meisje haar al een antwoord gegeven had door beide te ontkennen, maar wat het meisje niet kon weten was dat ze Tári alleen maar meer informatie had gegeven en dat het brein van het witharige meisje bijna onbewust manieren begon te zoeken om die informatie te gebruiken. Het was niet haar planning om deze ontmoeting de verkeerde kant uit te laten lopen, maar het was bijna instinctief om alle informatie die ze kon opnemen zonder dat de ander het doorhad te verwerken. Het kon wel eens goed van pas komen.
Jhasira leek even niet heel goed te weten hoe ze moest reageren op haar woorden en een lach ontsnapte aan haar lippen. Tári’s blik veranderde echter niet en bleef haar emotieloos aankijken. ‘Kennen jullie elkaar al lang?’ Vroeg Jhasira vervolgens. Tári keek even naar Terra en een glimlach brak door op haar gezicht. ‘Een behoorlijke tijd.’ Terra keek haar bazin zwijgend aan. ‘Lang genoeg om een hele hoop samen meegemaakt te hebben. Teveel misschien zelfs.’ Terra drukte haar snuit tegen Tári’s been en piepte zachtjes, waarna Tári haar kort streelde. In haar ogen lag een soort van verdriet en tegelijkertijd was er een twinkeling van blijdschap te zien. Ze had geen idee waar ze zou zijn zonder de Tasmaanse duivel. Zonder Terra had ze misschien nooit op deze school gezeten, had ze Mats nooit echt leren kennen, was ze misschien nooit uit het duistere bos gekomen. Ze had zoveel aan het diertje te danken. Ze kon zich niet voorstellen dat ze het ooit zonder haar moest doen. Ze kon zich niet eens meer herinneren hoe haar spiegelbeeld eruit had gezien zonder de Tasmaanse duivel op haar schouder.
Ze slikte even en keek toen naar Jhasira. ‘Nu zou ik jou hetzelfde kunnen vragen,’ Ze grijnsde. ‘Maar ik geloof dat er iets anders is dat jij wilt weten.’ Ze had door dat het meisje iets anders wilde vragen, wellicht meer dan één ding. Vragen konen altijd gesteld worden, de vraag was eerder of ze beantwoord zouden worden, maar daar kon het kind alleen achter komen als ze de vraag durfde te stellen. Een grijns sierde haar lippen terwijl ze Jhasira met twinkelende ogen aankeek.

‘Rustig maar, ze doet niks’ sprak het meisje op vriendelijke toon tegen het diertje. ‘Ik mag hopen dat ze inderdaad niks doet’ Ze zag hoe Tári haar hoofd schudden, waarna haar mondhoeken naar boven trokken. Het emotieloze gezicht van haar was veranderd. Er was een klein glimlachje te zien. Jhasira glimlachte terug. Ze kreeg het gevoel dat de emotieloze muur die Tári voor haar ophield langzaam weg aan het smelten was. Waardoor ze een klein greintje vertrouwen bij het meisje begon te voelen, maar ze moet natuurlijk niet te hard van stapel lopen. Ze was er van bewust dat Tári niet voor niks een muur voor zich had, misschien had ze ook een lastig verleden gehad? Jhasira was op haar hoede. Ze weet van zichzelf dat als ze een greintje van haar daadwerkelijke persoonlijkheid zou laten zien dit gekoesterd moest worden. Als je iets op een verkeerde toon zou zeggen, zou ze zich misschien weer kunnen verschuilen achter het emotieloze en zou ze het meisje nooit echt leren kennen.

Vervolgens verklaarde ze waarom ze met haar handen in de sneeuw aan het wroeten was. Na het zien van het kleinste glimlachje durfde ze toch wat opener te zijn. Als Tári haar echt daadwerkelijk pijn wilde doen was dat al gebeurd. Met deze optimistische gedachte keek ze even om naar Nana die ze een klein onopvallend knipoogje gaf. Nana voelde aan dat het goed zat en ging uitgebreid in de sneeuw liggen. Ze sloot haar ogen en bereidde zichzelf voor op een dutje. Na al dat rennen was ze al moe, maar haar waakzame gedrag had toch haar tol geijsd.

‘Want de verklaring gaat wel een verschil maken hoe de rest van dit gesprek gaat lopen’ Door deze mysterieuze reactie zweeg Jhasira. Ze had namelijk al antwoord gegeven op de vraag, maar was het zo’n belangrijke vraag? Was het een test? Ze zag dat Tári bij deze vraag haar emotieloze blik weer had teruggevonden. Stiekem baalde ze hiervan, omdat ze had gehoopt dat ze verder zou smelten en haar zou kunnen helpen. Jhasira besloot haar met een klein glimlachje aan te kijken en de stilte te doorbreken door haar nieuwsgierigheid op de loop te laten gaan. ‘Kennen jullie elkaar al lang?’ sprak ze doelend op de relatie tussen Tári en Terra. In eerste instantie keek het meisje zwijgend naar Terra. Vervolgens brak er een glimlach door op haar gezicht. Het was een prachtige glimlach, puur. Vanuit de emotie van haar herinneringen. Jhasira werd aangestoken door haar glimlach en bloosde hier een klein beetje bij. Het voelde bijna als een eer dat Tári een pure emotie aan haar liet zien. ‘Een behoorlijke tijd’ Ze keken elkaar even zwijgend aan. Het leek net alsof ze samen terugkeken naar alle mooie herinneringen met elkaar. ‘Lang genoeg om een hele hoop samen meegemaakt te hebben. Teveel misschien zelfs.’ Ze zag hoe Terra haar snuit tegen Tári’s been aan drukte. Jhasira keek even om naar Nana, die slaperig haar kop hief. De manier hoe Tári en Terra met elkaar omgingen deed haar denken aan haar en Nana. Samen één… Ze keek weer om naar Tári. Haar blik was veranderd. Haar ogen leken wat vochtig en er leken meerdere emoties in te zien. Ze zag hoe Tári haar hoofd hief en haar aankeek. ‘Nu zou ik jou hetzelfde kunnen vragen’ Zei ze met een grijns. Jhasira glimlachte en gaf een blik richting Nana. ‘Maar ik geloof dat er iets anders is dat jij wilt weten’. Sprak ze kort erachteraan. Van schrik draaide Jhasira haar hoofd om. Ze had niet verwacht dat Tári het onderwerp zou starten. Jhasira voelde haar wangen warm worden en keek even twijfel achtig naar haar handen in de sneeuw. Vervolgens keek ze Tári met een neutrale blik aan. ‘Ik zag dat je jou hersens aan het kraken was over dat boek en ik….’ Ze stopte even om een klein zuchtje van twijfel te laten ontsnappen. Wat als hetgeen wat ze zegt in het verkeerde keelgat schiet? Dit is het moment. Haar enige kans. ‘Ik vroeg me af of je hulp nodig had bij de lesstof. Misschien kan ik hetgeen vinden wat je zoekt.’ In afwachting van haar reactie keek ze haar met een klein glimlachje aan, terwijl de kriebels van opwinding door haar buik raasde.

Er was iets aan het meisje. Iets wat haar aandacht trok. Het was niet de reden dat ze aardig had gedaan, de belofte aan Mikis was daar de reden voor geweest, maar toch was er iets wat haar aandacht trok maar ze wist niet wat. Ze had ergens de behoefte om het meisje te helpen met de verlegenheid die ze eerder getoond had. Waar kwam die behoefte nou weer vandaan? Ze was niet iemand die andere hielp. Ze was iemand die juist het tegenovergestelde deed, ze was degene die het andere zo moeilijk mogelijk maakte. Die gedachte werd meteen de grond in gestampt door een klein stemmetje in haar hoofd dat zei dat er iemand rond liep die een discussie met haar aan zou gaan over die stelling. Ze moest zeggen dat ze het fijn vond dat ze wist dat er iemand was waar ze altijd naartoe zou kunnen, zelfs als diegene niet meer op de school te vinden was. Op Shadra liep iemand, iemand die geen familie van haar was, die oprecht geloofde dat ze een goed mens was en een discussie aan zou gaan zodra zij iets anders beweerde. Ze wist zelf ook wel dat er een hoop was gebeurd en ze zou zichzelf nooit een goed mens noemen, maar het was fijn om te weten dat er iemand was die iets anders dacht. Iemand die niet verplicht was om het beste van je te denken omdat je familie bent.
Het meisje dat nu naast haar zat had iets.. misschien was het een herkenningspunt. Tári wist zelf ook wel dat er een reden was voor haar kille gedrag. Ze was eigenlijk veel kwetsbaarder dan ze liet blijken. Misschien was het de verlegenheid die ze had gezien die haar de behoefte gaf om het meisje te helpen. Of er was iets anders.. misschien begon ze haar verstand wel te verliezen.
‘Een behoorlijke tijd.’ Terra keek haar bazin zwijgend aan. ‘Lang genoeg om een hele hoop samen meegemaakt te hebben. Teveel misschien zelfs.’ Terra drukte haar snuit tegen Tári’s been aan. Een hele tijd geleden had het diertje dat niet eens meer durven te doen omdat haar bazin door de grond zakte van de pijn. Weer zo een goed voorbeeld van wat voor een “goed” mens ze was. Zo goed dat ze de rest van haar leven last zou houden van haar linkerbeen.
Haar rode ogen gleden naar Jhasira. ‘Nu zou ik jou hetzelfde kunnen vragen,’ Ze grijnsde. ‘Maar ik geloof dat er iets anders is dat jij wilt weten.’ Natuurlijk was het haar niet ontgaan dat het meisje nieuwsgierig was, anders had ze niet die reactie gekregen toen ze het meisje verteld had dat ze niks aan het lezen was. Haar blik werd iets zachter toen ze net als Jhasira naar diens handen keek, bijna alsof ze het meisje moed wilde geven. ‘Ik zag dat je jou hersens aan het kraken was over dat boek en ik….’ Een zuchtje was hoorbaar en Tári glimlachte een beetje aanmoedigend. Ze had liever dat ze de vraag afmaakte en zij ervoor kon kiezen deze te beantwoorden of niet, dan dat het meisje bezig zou blijven met de vraag. ‘Ik vroeg me af of je hulp nodig had bij de lesstof. Misschien kan ik hetgeen vinden wat je zoekt.’ Tári keek haar zwijgend aan. Haar ogen waren tot spleetjes geknepen en gingen onderzoekend over het meisje heen. ‘Waarom?’ Ze schudde haar hoofd even. ‘Waarom ben je zo behulpzaam?’ Ze hield haar hoofd iets schuin in een stille vraag.
Haar rode ogen wendde zich van het meisje af en keken naar de witte vlokken voor haar. Wat zou ze deze nu graag delen met de mensen waar ze om gaf. Zou het op Shadra ook sneeuwen? Zouden de andere daar ook genieten van de witte vlokken of zou het witte pakket hen belemmeren in hun dagelijkse werkzaamheden? Shadra.. warme chocolademelk, een dekentje en iemands warme borst om tegenaan te leunen nadat ze in de sneeuw bezig was geweest. Ze miste het al bij de gedachte. Zou ze de enige zijn die die dagen miste? Het had niet veel gesneeuwd toen ze op Shadra was geweest, maar vaak genoeg om te weten dat ze genoot van elke seconde. Haar rode ogen stonden afwezig, compleet verslonden door de herinneringen. Ze stak haar hand kort uit en wachtte even tot er een paar sneeuwvlokjes op haar blote handen waren gevallen. Ze bracht haar hand naar haar gezicht en keek naar de sneeuwvlokjes die langzaam op haar hand smolten. De kou trok in haar handen en ze glimlachte even. Thuis. Ze miste het warme haardvuur, de donkere meubels, het gemopper van haar grootouders, de twee dienstmeisjes die de helft van de dag niks te doen hadden, de kat van een van de dienstmeisjes. Ze miste zelfs die vreselijk smakende duivensoep van haar grootmoeder. Wat had ze het een ramp gevonden om dat goedje te eten, maar ze had graag gedaan alsof ze het lekker vond. Al was het alleen maar om haar grootmoeder een plezier te doen.
‘Het is geen lesstof.’ Zei ze uiteindelijk zacht tegen Jhasira. ‘Het is een boek dat mijn grootvader me gegeven heeft.’ Ze wreef haar hand droog aan haar broek en keek toen weer naar het meisje naast haar. Haar grootvader had gezegd dat ze de inhoud voor zichzelf moest houden, niet dat niemand mocht weten wat het was. ‘Het is niet iets waar je me mee kan helpen.’ Ze glimlachte vriendelijk en kon enkel hopen dat de nieuwsgierigheid van Jhasira gestild was, maar iets in haar zei haar dat die kans niet zo groot was. Nu had ze immers antwoord gegeven en wellicht wakkerde dat alleen maar nog een grotere nieuwsgierigheid aan.

Terwijl ze alle moed bij elkaar verzamelde om haar vraag te stellen staarde ze wat naar haar handen. Ze liet een klein zuchtje ontsnappen, tevens hief ze haar hoofd die de blik van Tári kruiste. Ze zag dat haar neutrale blik wat zachter was geworden. Alsof ze graag wilde weten wat voor vragen er allemaal in haar hoofd rondspookte. Of zou het een test zijn? Om te kijken wat ik allemaal gezien had toen ze even niet oplette. ‘Ik vroeg me af of je hulp nodig had bij de lesstof. Misschien kan ik hetgeen vinden wat je zoekt.’ Tári keek haar even zwijgend aan. Ze zag dat ze haar ogen tot spleetjes kneep en haar onderzoekend aan keek. Er is blijkbaar meer met het boek aan de hand. Als het echt lesstof was geweest had ze haar nooit zo onderzoekend bekeken. Ze leek een kleine twijfel in haar blik te zien. Zal ze twijfelen over het vertrouwen? Jhasira wist hier alles van. Dat Tári haar voorzichtig onderzocht neemt ze haar niet kwalijk. Een enkeling kan je tegenwoordig nog vertrouwen. ‘Waarom?’ Sprak ze terwijl ze haar hoofd schudde. ‘Waarom ben je zo behulpzaam?’ Jhasira glimlachte en keek even naar de grond. Ondanks dat ze bijna 100% wist dat het geen lesstof was, wilde ze haar dat niet laten blijken. Misschien zou ze dan het gevoel krijgen dat ze dwars door haar heen had geprikt. Iemand die zo neutraal overkomt zou dat absoluut niet willen. Het zou zonde zijn als ze door één fout het hele vertrouwen in het gesprek zou schaden. Het liefst had ze dit onderwerp totaal niet opgebracht, omdat ze het gevoel kreeg dat dit wat gevoelig lag bij Tári.

Jhasira zweeg even. Waarom wilde ze haar eigenlijk helpen? Was dit uit eigen belang? Denkt ze nou echt dat er iets in het boek zou staan wat haar verder zou helpen? Of voelde ze zo veel empathie voor het meisje toen ze zag dat je haar hoofd brak over dat boek? Eerlijk gezegd zal het vast wat van beide zijn. Doordat het meisje zo in het boek zat, kwam er veel nieuwsgierigheid naar boven. Maar ze snapt ook dat als je hetgeen dat je zoekt niet kan vinden er slapeloze nachten kunnen volgen. Iets wat ze niemand gunt. Aan de ene kant hoort dat bij een zoektocht, maar op den duur moet het genoeg zijn. Iemand om hulp vragen zou dan een hele goede optie zijn. Jhasira betwijfeld of Tári dit kan. Ze snapt dat hulp vragen een heel spannend iets kan zijn. Of zou ze geen hulp mogen vragen?

‘Ik wil je helpen… omdat ik het je gun.’ Sprak ze met een neutraal gezicht. Ze wist zelf ook wel dat dit een vaag antwoord was. Een antwoord dat iedereen er zo uit zou floepen. Maar op een of andere manier kwam het recht uit haar hart. Ze gunde het Tári ook oprecht. Sinds de ontmoeting zijn er meerdere dingen gebeurd. Niet zozeer hetgeen dat ze tegen elkaar gezegd hebben, maar hun lichaamstaal sprak ook tegen elkaar. En het lichaam zegt meer dan woorden. Jhasira knikte zachtjes haar hoofd. ‘Ik gun het je oprecht’ Fluisterde ze nog na en keek Tári met twinkelende ogen aan. Haar ogen waren iets vochtig geworden. Iets had haar geraakt, maar ze kon niet helemaal haar vinger er op leggen wat dat was.

Tári wendde zich weer naar haar toe. ‘Het is geen lesstof’ sprak ze zachtjes. ‘Het is een boek dat mijn grootvader me gegeven heeft.’ Jhasira zweeg. Een boek van haar grootvader? Jhasira kreeg het wat moeilijk. Haar ogen werden wat vochtig en ze wendde zich wat van Tári af. Ze heeft zelf haar familie nooit gekend. Wat prachtig dat Tári een boek van haar grootvader heeft. Het enige wat Jhasira ooit had gekregen was haar lange zwarte jas. Ze heeft hem al zo lang dat ze hem met lapjes aan elkaar heeft moeite naaien. Ze had de jas per post gekregen. Een anonieme afzender… Zou dat familie van haar geweest zijn? Waarom zijn ze haar dan nooit op komen zoeken? Er is dus wel iemand die van haar bestaan af wist maar wie. Door deze gedachte kwam er wat boosheid in haar op. Waarom zou je een kind zo laten opgroeien!? Alleen! In een weeshuis waar het totaal niet prettig was. Hoe kan je dit een kind aandoen?
Jhasira schudde haar hoofd en slikte de brok in haar keel weg. ‘Het is niet iets waar je me mee kan helpen’ Sprak ze met een vriendelijke glimlach. Jhasira keek naar de grond en knikte zachtjes. Ze kan haar hulp moeilijk verplichten aan het meisje, maar ze was er van overtuigd dat als ze iemands hulp zou accepteren ze er wel uit zou kunnen komen. ‘Weet je het zeker?’ Sprak ze op serieuze toon. Jhasira probeerde haar verlegenheid aan de kant te schuiven. Iets dat ze erg moeilijk vond, maar ze wilde haar dit zo graag meegeven. ‘Weetje…. Soms is het goed om iemand binnen te laten.’ Jhasira’s wangen begonnen wat te gloeien nadat ze dit gezegd had. Ze vond het al moeilijk om iemand te zeggen wat ze moest doen, helemaal als iemand hier totaal niet voor openstond. Tenminste… Dat is wat ze denkt.

Ze moest wel heel erg blind zijn om niet te zien dat het meisje graag wilde weten wat ze aan het lezen was geweest. Jhasira’s eerste woorden waren geweest wat ze aan het lezen was. Ze vroeg haar daarom gewoon om te zeggen wat ze wilde weten, dan kon ze er tenminste iets mee.
‘Waarom?’ Ze schudde haar hoofd even. ‘Waarom ben je zo behulpzaam?’ Ze keek onderzoekend naar het meisje. Uit eigen ervaring wist ze dat behulpzaamheid afgestraft werd door de wereld. De wereld was hard en hoe aardiger je was voor andere, hoe harder je werd aangepakt. Jhasira bleef een tijdje stil. Tári bleef het meisje aankijken met een vriendelijke blik in haar ogen. ‘Ik wil je helpen… omdat ik het je gun.’ Sprak het meisje met een neutraal gezicht. Tári glimlachte even en knikte. Fluisterend voegde Jhasira er nog aan toe dat ze het Tári echt gunde. Het witharige meisje wendde haar blik even af. ‘Pas ermee op. Behulpzaamheid is zelden iets wat gewaardeerd wordt.’ Ze keek Jhasira aan en schudde haar hoofd. ‘Mensen maken er graag misbruik van.’ Wacht.. hielp ze haar nou echt? Ze had al doorgehad dat ze de behoefte had gehad om het meisje te helpen, maar het daadwerkelijk doen was nog niet in haar opgekomen. Ze meende haar woorden, maar ze was bijna verbaasd over zichzelf. Ze zag dat Jhasira’s ogen wat vochtig geworden waren, maar ze gaf er geen reactie op.
‘Het is geen lesstof.’ Ging ze verder op de vraag van Jhasira.. ‘Het is een boek dat mijn grootvader me gegeven heeft.’ Ze zag dat het meisje zich iets van haar afwendde en Tári wendde haar blik ook af. Ze wilde haar niet het idee geven dat ze als een soort aasgier aan het staren was. In haar ooghoek kon ze zien dat Jhasira haar hoofd schudde. ‘Het is niet iets waar je me mee kan helpen.’ Haar rode ogen gleden naar Jhasira en ze glimlachte vriendelijk. Ze hoopte intens dat het meisje niet nieuwsgierig aangelegd was, maar wellicht had ze beter moeten weten.
Jhasira had haar blik naar de grond gericht en zacht geknikt, maar dat had uiteindelijk geen verschil gemaakt, ze leek de vraag toch te moeten stellen. ‘Weet je het zeker?’ De toon was serieus en Tári glimlachte terwijl ze haar blik vestigde op de horizon voor haar. ‘Ja.’ Zei ze zachtjes met de glimlach nog op haar gezicht. Zelfs als haar grootvader nooit had gezegd dat ze het voor zichzelf moest houden zou ze het waarschijnlijk nog niet gezegd. Ze kende het meisje amper.
‘Weetje…. Soms is het goed om iemand binnen te laten.’ Een schok ging door haar heen en haar blik schoot naar Jhasira. Haar ogen stonden giftig. ‘Ik mag je wel, maar je loopt nu op gevaarlijk ijs.’ Ze keek Jhasira doordringend aan en schudde haar hoofd. ‘Als ik zeg dat je niet kan helpen, is dat het geval.’ Ze siste de woorden tussen haar tanden door. ‘Je bent wel de laatste die mij gaat vertellen dat ik mensen binnen moet laten.’ Ze wendde haar blik af en schudde nog eens haar hoofd. Ze stond op en liep een stukje weg, waar ze kort ging ijsberen. Het was een tik die ze had als ze zichzelf rustig moest krijgen. Ze klemde haar kaken op elkaar en stopte met het ijsberen, om weer iets naar Jhasira te lopen.
Ze liet niet graag mensen binnen, ze had die muur niet zonder reden opgetrokken. Er waren maar een paar mensen die die muur niet zagen, waar ze zichzelf durfde te laten zien. Dat waren de mensen waar ze tegen kon schreeuwen, boos op kon zijn, bij kon huilen en mee kon lachen. Dat was thuis. Haar grootouders, Meredith, Sam. Ze zou willen zeggen dat ze het ook had bij Lieke en Damian, maar Lieke was niet eens op Shadra en Damian.. dat was gewoon een verhaal apart. Degene die het meeste van haar te voorduren had gehad was Adrian, maar hij was ook degene die haar het meeste het gevoel van thuis wist te geven. Hij was wellicht de enige die zelfstandig de muur naar beneden had gehaald. Alle andere hadden van haar de kans gekregen om haar te leren kennen, maar Adrian had die muur met zijn eigen handen afgebrokkeld. Ze had hem ervoor vervloekt, want ze had er niks aan kunnen doen, maar nu was ze blij dat het hem gelukt was.
Jhasira daarentegen. Ze kende het meisje niet en ook al ging het in dit geval alleen maar om een boek, het was de manier waarop het kind het gezegd had. Ze had het onderwerp met een simpele zin zoveel groter gemaakt.

Wanneer ze Tári verklaarde waarom ze haar hulp aanbood gaf ze haar glimlachend een klein knikje. Jhasira kreeg een kriebelig gevoel in haar onderbuik van blijdschap. Ze was zo blij dat ze haar met weinig woorden duidelijk kon maken wat er in haar hoofd om ging. Al snel wendde ze haar blik af ‘Pas er mee op. Behulpzaamheid is zelden iets dat gewaardeerd wordt’ Ze schudde haar hoofd. ‘Mensen maken er graag misbruik van.’ Jhasira wist hier alles van af. De wildernis doet iets met je, het veranderd mensen in wilde beesten. Ontrouw, beroven, kannibalisme, moorden… Noem maar op. Zodra je dacht dat je een medemens tegen was gekomen die niet verteerd was tot een of ander duister beest had je het fout. Binnen de kortste tijd wisten ze een mes in je rug te steken en er vandoor te gaan met het laatste beetje voedsel dat je nog had. Nana wist de goedgelovige Jhasira hier gelukkig tegen te beschermen. Ze wendde een blik naar Nana. Aan haar te zien was het contact met Tári groen licht. Niks om bang voor te zijn. Dit gaf haar moed. Moed om het meisje proberen te doorprikken met haar nieuwsgierigheid.

‘Weetje… Soms is het goed om iemand binnen te laten.’ Sprak ze voorzichtig. Ze voelde haar wangen gloeien wanneer ze het gezegd had. De sfeer veranderde al snel toen ze zag dat er een schok door Tári’s lichaam ging. ‘Ik mag je wel, maar je loopt nu op gevaarlijk ijs’ Sprak ze terwijl ze haar met giftige ogen bekeek. Oeps… Misschien voelde ze zich wel wat te comfortabel bij het meisje. Ze probeerde haar schaamte te verbergen door haar met een zachte blik aan te kijken. ‘Als ik zeg dat je me niet kan helpen, is dat het geval.’ Siste ze naar Jhasira. In haar ooghoeken zag ze dat Nana haar kop op had getrokken en de situatie nauwkeurig in de gaten hield. ‘Je bent wel de laatste die mij gaat vertellen dat ik mensen binnen moet laten’ Ze zag dat het meisje opstond en een stukje verder op begon te ijsberen. Jhasira zweeg. Blijkbaar heeft ze een zeer gevoelige snaar geraakt. Iets dat niet haar bedoeling was… Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Tári heeft helemaal gelijk! Met één zin heeft ze haar helemaal van streek gemaakt. Iets dat ze nooit had gewild. In haar ooghoeken zag ze dat Nana probeerde op te staan. Zonder dat iemand het merkte maakte ze een klein sussend gebaar richting Nana, die zonder tegenspreken weer rustig ging liggen. Toch zag ze dat ze niet helemaal ontspannen was. Waarschijnlijk omdat ze zelf ook de spanning van de sfeer in haar buik voelde. Goed gedaan Jhasira… Hoe ga je dit bijstellen.

Ze zag hoe druk Tári aan het ijsberen was. Woest was ze! Tenminste dat leek zo. Zwijgend keek Jhasira naar de sneeuw. Ze dacht na over wat ze gezegd had. Logisch dat Tári zo reageerde. Als iemand hetzelfde tegen haar had gezegd was ze waarschijnlijk helemaal dicht geklapt. Misschien is dit haar manier van reageren op confronterende situaties? Ze zag dat Tári was gestopt met ijsberen en een stukje dichter bij Jhasira kwam. Ze werd overmand door gevoel van spijt. Er kwam ook een deel empathie bij kijken. Zou ze het vroeger ook zwaar gehad hebben? Met gebogen hoofd reek ze naar haar tas waar ze langzaam een klein waterplantje uit haalde. Bij haar eerste transformatie les had ze deze plant van Shyvana gekregen. De plant werd uiteindelijk groot en liet zijn zaden achter. Een paar zaden had ze verpot en met liefde verzorgd. De plant kwam van Cassia. Ze had zelf had nooit eerder de pracht van de plant gezien. Toen ze hem voor het eerst zag bekeek ze hem met twinkelende ogen. In haar ogen was het een pracht cadeau. Dat was de eerste keer dat ze zich gewaardeerd voelde op deze planeet. Dat gevoel zou ze Tári graag ook willen geven. Jhasira droeg het plantje op haar handen. Ze stond op en rijkte haar handen naar haar uit. ‘Het spijt me…’ Fluisterde ze. ‘Ik wilde je geen pijn doen.’ Jhasira overhandigde Tári het plantje en ging op een afstandje met haar rug naar haar toe in de sneeuw zitten. Dit deed ze bewust om Tári wat ruimte te geven. Ze had immers een gevoelige snaar geraakt.

Het was niet gelogen, ze mocht het meisje. Waarom? Ze had geen idee, maar het was er nou eenmaal. Misschien was het dat de vriendelijkheid die ze zichzelf op moest leggen om de belofte na te komen haar dwong om andere te mogen. Was dat Mikis’ doel geweest? Ze wist het niet en ze zou het ook nooit weten omdat ze het haar grootvader nooit zou vragen. Ze kon zich al voorstellen hoe hij haar met een grijns aan zou kijken en zonder een antwoord te geven weg zou lopen. Nee, die man had meer geheimen dan dat hij haren op zijn hoofd had. Ze had een tijd terug al besloten dat ze niet eens alles wilde weten.
Het maakte nu ook niet uit. Ze kon het kind nog zo mogen, er waren grenzen en Jhasira had een van die grenzen bereikt. ‘Ik mag je wel, maar je loopt nu op gevaarlijk ijs.’ Ze keek haar doordringend aan en schudde haar hoofd. ‘Als ik zeg dat je niet kan helpen, is dat het geval.’ Ze siste de woorden tussen haar tanden door. ‘Je bent wel de laatste die mij gaat vertellen dat ik mensen binnen moet laten.’ Ze wendde haar blik af. Het waren woorden. Ze wist dat Jhasira haar niet goed genoeg kende om te weten dat dat een goed teken was. Ze had dan wel de grens bereikt en wellicht was ze er zelfs al met een voet overheen gestapt, maar minimaal een van haar voeten stond nog voor die lijn.
Tári stond op en creëerde afstand tussen hen zodat ze zichzelf al ijsberend rustig kon krijgen. Lang had ze niet nodig om tot rust te komen. Toen ze het idee had dat ze zichzelf een beetje kon vertrouwen verkleinde ze de afstand tussen haar en Jhasira, maar ze ging niet meer naast het meisje zitten. Op dit moment wist ze dat ze gek zou worden als ze naar haar ging zitten. Het zou zijn alsof ze zichzelf forceerde.
In haar ooghoek zag ze dat Jhasira iets uit haar tas haalde, maar ze nam niet de moeite om op te kijken. Het maakte haar niet heel veel uit wat het meisje uit haar tas haalde. Die interesse veranderde echter toen Jhasira opstond en naar haar toe liep. ‘Het spijt me…’ Jhasira rijkte haar iets aan en Tári’s rode ogen gleden naar het voorwerp. Een frons verscheen op haar gezicht en ze pakte het wat twijfelend van Jhasira aan. ‘Ik wilde je geen pijn doen.’ Jhasira ging op een afstandje zitten en keerde haar rug naar Tári. Haar rode ogen gleden kort naar Terra, die haar kopje iets schuin hield en een zacht piep geluidje maakte. Ze had kunnen weten dat Terra net zo goed geen idee had waarom ze dit.. ding kreeg. Ze keek naar het ding in haar handen en besefte toen pas wat het was. Ze knipperde even met haar ogen en haar frons werd nog dieper. Een.. plantje? Het kind had haar een plantje gegeven? De laatste van wie ze een plantje gekregen had was Agneta, een van de dienstmeisjes van haar grootouders. Het plantje had het nog geen week overleefd en ze herinnerde zich hoe beschaamd ze was toen ze Agneta had moeten vertellen dat ze de plant dood had laten gaan. Ze had gewoon geen groene vingers, dingen gingen nou eenmaal dood bij haar in de buurt. Zelfs planten blijkbaar. En nu had Jhasira haar een plantje gegeven. Haar gezichtsuitdrukking veranderde ineens en ze rolde kort met haar ogen toen een snelle gedachte door haar hoofd schoot. Als ze terug was op Shadra zou ze iemand moeten laten weten dat hij meer romans moest lezen. Veel meer.
Ze liet het plantje in een hand liggen en liet de vingertoppen van de andere hand eroverheen gaan. Hoe lang? Hoe lang zou ze nodig hebben om deze plant dood te laten gaan? Een week? Twee? Ergens maakte het haar nieuwsgierig. Wellicht zou ze het nog een maand volhouden. Een kleine uitdaging. Ze beet op haar onderlip en schudde toen haar hoofd. Nee, dat was niet hoe ze om moest gaan met een plant. Haar rode ogen gleden naar Jhasira en ze zuchtte zacht. Haar oude zelf zou nu waarschijnlijk weggelopen zijn. Haar oude zelf.. nee, zelfs nu was haar eerste instinct omdraaien en weglopen, hopen dat ze het kind nooit meer zou zien. Het plantje hier achter latend. Toch zou ze niet voor haar eerste ingeving gaan, ze kon er immers geen goede reden voor bedenken. Maakte ze zichzelf wijs dan toch.
Ze liep naar Jhasira en stak de hand met het plantje uit. ‘Sorry, maar tenzij je wilt dat dit arme ding binnen een week dood is ben ik niet de juiste persoon om hem aan te geven.’ Ze kon de giftige blik van haar vader bijna voelen. Onbeleefd. Het teruggeven van een cadeau was onbeleefd. Ze onderdrukte een rilling. Wat zou ze graag willen dat het die giftige blik was die ze van haar vader herinnerde. Die giftige blik was dan wel giftig geweest, maar voor de juiste redenen. De blik die ze zich nu herinnerde.. was er een die ze niet wilde oprakelen.
‘Het is lief van je, maar dingen gaan dood in mijn buurt.’ Ze wende haar blik even af, probeerde de schaamte van het teruggeven van een cadeau van zich af te zetten en de goede reden ervoor in te zien. Het plantje had een grotere overlevingskans bij Jhasira. Dacht ze dan toch.
Ze ging naast Jhasira zitten en trok haar benen op. Ze sloeg haar armen om haar knieën en bleef even naar de horizon kijken voordat ze haar mond los deed. ‘Je hebt me geen pijn gedaan.’ Pijn, het was zo een vreselijk vreemd woord. Wat was pijn eigenlijk? Fysieke pijn, mentale pijn.. Ze had heel lang gedacht dat ze begreep wat pijn was, maar toen was dat moment gekomen dat ze pas echt begreep wat het woord inhield. Na alles vroeg ze zich af of er nog veel was wat haar echt pijn kon doen. Met een beetje geluk zou ze haar ouders nooit meer zien en van alle andere mensen die ze kende was ze niet bang dat zij haar pijn zouden doen. Natuurlijk waren er nog altijd dingen die haar konden breken en ze was zich er maar al te bewust van dat het gevoel wat ze nu had elk moment veranderen kon. Ze had op dit moment gewoon een periode waarin ze zichzelf gelukkig kon noemen.
‘Je maakte me boos, maar dat is iets anders.’ Ze keerde haar blik naar Jhasira en glimlachte zwakjes, een beetje moeizaam. ‘Zelfs als ik je hulp zou willen, wat ik niet wil, zou ik hem niet kunnen vragen. Belofte maakt schuld.’ Ze keek Jhasira in haar ooghoek aan. De belofte was dat ze het aan niemand hoorde te vertellen, maar toch was er iemand waar ze het heel graag mee wilde delen. De eerste volgende keer dat ze thuis was zou ze met hem delen. Het maakte haar niet uit wat haar grootvader daarop te zeggen had, hoeveel commentaar hij ook zou maken. Haar grootmoeder had het toch ook altijd geweten? Dan kon hij wel zeggen dat het andere omstandigheden waren, maar dat maakte voor haar niet uit. Jhasira daarentegen was een ander verhaal. Ze had het boek nog niet eens aan Agneta of Tory laten lezen. De twee dienstmeisjes waren goede vrienden geworden in de tijd dat ze bij haar grootouders was. Tory had ze daarvoor al gekend, de iets oudere vrouw had eerst voor haar ouders gewerkt voordat ze voor haar grootouders was gaan werken. Maar zelfs zij hadden het boek niet mogen zien, al hadden ze beide gesmeekt en van alles geprobeerd om aan het boek te komen.
‘Ik ben degene die sorry moet zeggen. Ik ben niet de makkelijkste.’ Meteen schoot de naam van iemand door haar hoofd die het daar wel eens mee eens kon zijn. Eigenlijk, als ze erover nadacht, gold dat voor iedereen die haar echt goed kende. Alleen wisten de meeste wel beter dan een discussie aan te gaan met het witharige meisje. Een kleine glimlach stond op haar lippen bij de gedachte, maar hij bereikte haar ogen niet. Die stonden nog hetzelfde als toen ze kwaad weg gelopen was.

‘Het spijt me’ fluisterde ze zachtjes wanneer ze het plantje overhandigde aan Tári. Ze zag dat ze de plant met één opgetrokken wenkbrauw van top tot teen bekeek. ‘Ik wilde je geen pijn doen’ zei ze zacht terwijl Tári het plantje twijfelachtig aanpakte. Jhasira draaide zich gelijk om en ging een stukje verderop in de sneeuw zitten. Bewust met haar rug naar haar toe, zodat ze haar geen emotionele druk gaf. Ze vindt het zelf ook moeilijk om iets van een ander te ontvangen. Dat wordt haar helemaal moeilijk gemaakt als iemand voor haar bleef staan. Iemand die je met twinkelende ogen van top tot teen bekeek, in afwachting van een bedankje. Alsof je altijd wat terug moet doen als je wat van iemand krijgt. Iets was Jhasira niet begreep van deze sociale wereld.

Een poosje later hoorde ze een zucht. Gevolgd door voetstappen die door het kraken van de sneeuw duidelijk te horen waren. Jhasira bleef strak voor zich uit kijken en luisterde. De voetstappen kwamen langzaam haar kant op. Ze liet een onhoorbaar zuchtje van opluchting. Tári leek haar wel een persoon die uit boosheid weg zou rennen als iemand over haar grens zou gaan. Iets wat Jhasira vandaag al meerdere keren bij haar gedaan heeft. Of misschien nog erger? Het meisje zal vast in staat zijn om meer dingen te doen om voor zichzelf op te komen. Normaal zou Jhasira hier uiterst voorzichtig door worden, maar op een of andere manier won de interesse in Tári van haar wantrouwen.

Ze zag dat Tári het plantje in haar handen had. Ze was verbaasd wanneer ze haar hand naar uitstak. ‘Sorry, maar tenzij je wilt dat dit arme ding binnen een week dood is ben ik niet de juiste persoon om hem aan te geven.’ Jhasira pakte met een kleine verbazing het plantje aan. ‘Het is lief van je, maar dingen gaan dood in mijn buurt.’ Sprak ze terwijl ze haar blik afwendde. Mmmmm dat was niet de reactie die ze verwachtte, maar de eerlijkheid kon ze wel waarderen. Jhasira keek in gedachten naar de sneeuw. Plots begon ze met haar hand een klein kuiltje te graven. In haar ooghoeken zag ze dat Tári naast haar was gaan zitten. Starend naar de horizon. Langzaam liet ze het waterplantje van haar hand in het gat glijden. Voorzichtig verstopte ze het gat met wat sneeuw. Vervolgens maakte ze met haar hand cirkelende bewegingen rond het plantje. Zachtjes mompelde ze wat. Langzaam werden de aders van de plant opgevuld met blauw licht. Kleine blauwe lichtbolletjes werden zichtbaar op de plant. De sneeuw eromheen begon zachtjes op te lichten. ‘Ooit zal hij uitgroeien tot een prachtige boom’ sprak ze terwijl ze met opgelichte ogen naar het plantje staarde. Langzaam draaide ze haar hoofd om en keek Tári met een klein glimlachje aan. ‘Je hebt me geen pijn gedaan’ Jhasira liet haar ogen naar de grond zakken en knikte zachtjes. Het voelde voor haar als een opluchting. ‘Je maakte me boos, maar dat is iets anders.’ Ze wendde haar blik naar Jhasira waarbij ze wat moeizaam glimlachte. ‘Ik begrijp het’ Sprak Jhasira voorzichtig terwijl ze langzaam haar hoofd hief. ‘Ik ben degene die sorry moet zeggen. Ik ben niet de makkelijkste’ Sprak Tári. Jhasira wendde haar blik naar de horizon. ‘Het geeft niet…. Ik had gewoon na moeten denken’ Sprak ze op serieuze toon. Starend naar de horizon was een grote ronde zon te zien. Zo te zien was hij langzaam aan het onder gaan, waardoor de sneeuw wat roodachtig kleurde. Het was een prachtig uitzicht, waardoor ze even diep in gedachte verzonken raakte.

Ze vond het moeilijk om het plantje terug te geven, maar het was beter. Als ze de plant zou houden zou ze erop moeten letten en ze vertrouwde zichzelf niet met planten. Planten hadden water nodig, zonlicht.. verzorging. Als ze er alleen al aan dacht kwam de angst in haar naar boven. Kon ze wel iets verzorgen? De planten die ze tot nu toe hadden gehad gingen dood, maar Terra leefde nog. Misschien glipte het dier er wel midden in de nacht tussenuit om haar knorrende maag te stillen. Terra zou het levende bewijs moeten zijn dat ze wel degelijk voor iets kon zorgen, maar toch bleef ze zichzelf wijsmaken dat ze dat niet kon. Dat was ook een van de redenen dat ze benauwd werd als iemand over kinderen begon. Ja, ooit. Ooit wilde ze wel kinderen, maar voordat het zover was zou ze eerst moeten gaan geloven dat ze niet zo was als haar moeder. Ze moest zeker weten dat ze haar kind niet hetzelfde aan zou doen als haar moeder haar aangedaan had. Meerdere mensen hadden haar al duidelijk proberen te maken dat ze niet haar moeder was, maar ze had naar niemand willen luisteren. Het was er zo ingeprent. Haar moeder had het immers altijd tegen haar gezegd, dat Tári niet beter was dan zij was. Waarom zou ze dat niet geloven? Ze had al eerder mensen pijn gedaan, erger zelfs. Wie kon haar verzekeren dat dat niet gewoon een eigenschap was die ze had?
Ze had de verbazing van het meisje gezien, maar ze was nu toch al te laat om iets te veranderen aan haar besluit het plantje terug te geven. Ze bedankte Jhasira, dat was het enige wat ze nog kon doen nu, aangeven hoe lief het was. Ze ging naast Jhasira zitten en keek zwijgend toe hoe deze een kuiltje in de sneeuw maakte en het plantje erin liet glijden. Toen ze het gat weer dicht deed draaide Tári haar hoofd weg. Ze staarde naar de horizon. ‘Ooit zal hij uitgroeien tot een prachtige boom’ Haar mondhoeken trokken iets op en ze keek kort naar Jhasira. Ze wist van iets negatiefs iets positiefs te maken. Ze kon het wel waarderen. Ze had een hekel aan mensen die alleen maar positiviteit leken te kennen, maar mensen die iets zo om wisten te draaien kon ze wel waarderen.
Tári vertelde het meisje dat deze haar geen pijn gedaan had en enkel boos gemaakt had. Ze wist van zichzelf dat er een verschil in zat. Ze had zichzelf bij woede beter in de hand. Ja, ze was snel geneigd om terug te vallen in oude gewoontes en haar messen in haar handen te nemen als ze boos was, maar ze deed de meeste dingen nog bewust. Als ze echt gekwetst was was dat hele gevoel van bewustzijn weg. Emoties konden omhoog komen zonder dat ze het door had, ze kon om zich heen gaan slaan, vreemde dingen doen. Haar boos maken was beter dan haar kwetsen.
‘Ik begrijp het’ Weer was die voorzichtigheid hoorbaar. Onbewust vroeg ze zich af of ze het expres deed. Zou ze door hebben hoe voorzichtig ze deed en hoe dat overkwam? Zou ze zich er bewust van zijn dat ze zichzelf daardoor neerzette als de perfecte prooi? Misschien kwam het door haar verleden en was ze gewend geraakt om mensen in te delen in groepen. Roofdieren en prooidieren. Maar zelfs als dat het geval was zou haar punt blijven staan. Het meisje kwam bijna onzeker op haar over.
‘Ik ben degene die sorry moet zeggen. Ik ben niet de makkelijkste.’ Ze wist het. Ze wist dat ze een lastig mens was om mee om te gaan. Ze had altijd het idee dat niemand haar echt begreep. Mensen hadden het geprobeerd, mensen hadden hun best gedaan om erachter te komen wat er in haar hoofd omging. Ze wist niet of er iemand was die haar echt begreep. Er waren mensen die in de buurt kwamen, maar toch had ze het idee dat ze veel te vreemd gedrag vertoonde. Ze was dat paard dat vreemde sprongen maakte als het in het nauw gedreven was. Al was er in haar geval minder voor nodig dan voor dat spreekwoordelijke paard.
‘Het geeft niet…. Ik had gewoon na moeten denken’ Tári keek Jhasira kort aan en glimlachte zwakjes. Als zij dat nou ook eens van zichzelf zou zeggen. Jhasira staarde naar de horizon en Tári’s rode ogen keken haar even zwijgend aan voordat ze rustig zei: ‘Waar denk je aan?’ Ze was zich ervan bewust dat ze nu wellicht dezelfde lijn overschreed als het meisje eerder gedaan had bij haar, maar ze hoopte er een beetje op dat ze meer over het meisje te weten kon komen. Ze wist sowieso al graag zoveel mogelijk over de mensen die ze ontmoette, alleen meestal deed ze dat het liefst zonder dat ze dat door hadden. In dit geval wilde ze het een keer op de.. normale manier doen.

De ondergaande zon kleurde de gehele horizon. De hevige sneeuwbui was tijdens de ontmoeting langzaam weg getrokken waardoor de brede horizon geheel zichtbaar was. De lucht was diep rood, waardoor de sneeuw waar ze op zaten wat oranje kleurde. De reflectie van de zon was duidelijk op het land te zien, duidelijker dan anders. In gedachte verzonken staarde ze naar de horizon. De diep rode kleur raakte een herinnering bij haar. Een gevoelige herinnering. Meerdere pijnlijke herinneringen schoten in haar hoofd voorbij. Normaal zou ze voor deze herinneringen vluchten, maar op een of andere manier vond ze dat het tijd was om ze een keer toe te laten in plaats van ze weg te stoppen in een donker hokje. De duistere herinneringen die in dat donkere hokje gestopt waren moesten nu wel eens verwerkt worden. Als ze haar krachten onder controle zou willen krijgen, moest ze eerst haar verleden op een rijtje zien te krijgen. Vroeger… toen ze nog moest vechten voor haar leven heeft ze verschrikkelijke dingen moeten doen om te overleven. Ze moest zichzelf zo egoïstisch mogelijk opstellen als ze die dag een beetje te eten zou willen. Jhasira was van nature totaal niet egoïstisch, maar die tijd in de wildernis deed haar veranderen. Ze werd een vrouw die ze nooit had willen zijn. Zodra ze de kans had gekregen om naar deze planeet te kunnen komen heeft ze de vrouw die ze toen was afgezworen. Hopend dat ze die vrouw nooit meer hoefde te zijn.

Jhasira staarde naar een vogel die dwars door het uitzicht vloog. De rode tinten van de lucht werden dieper. Bloedrood. Deze horizon heeft ze in het verleden eerder gezien. Een paar jaar geleden gebeurde het. Ze liep samen met Nana wanhopig door de wildernis. Op zoek naar een beetje voedsel. Op den duur stutte ze op een onschuldig wezen die met beide handen een groot stuk vlees vasthield. Heel even bleef ze naar het stuk vlees staren. Ondertussen had het wezen iets onverstaanbaars tussen zijn tanden door gesist, waarbij het speeksel uit zijn mondhoeken vloog. Op dat moment knapte er iets in haar… Iets dat haar veranderde in een monsterlijk wild beest. Ze weet het nog goed, ze moest en zou overleven. Vliegensvlug pakte ze een klein mesje uit haar heup tasje. Het mesje had ze zelf geslepen van een stuk drakensteen dat ze had gevonden. Ze rende naar het wezen toe, waarna ze in één vlotte beweging zijn keel doorsneed. Het wezen liet het stuk vlees vallen. Langzaam zakte hij naar de grond en Jhasira stortte zich op het eten. Ze had geen idee wat het was. Het vlees was heerlijk! Waarschijnlijk omdat het stuk vlees haar extra tijd op deze wereld schonk. Wanneer ze het vlees op had staarde ze naar haar bebloede handen. Wat had ze gedaan? Langzaam drupte de tranen van haar gezicht wanneer ze langzaam haar hoofd hief. De horizon zo rood als het bloed aan haar handen. Het was verschrikkelijk. Ze had extra tijd gekocht, maar voor wat voor prijs?

‘Waar denk je aan?’ hoorde ze Tári zeggen. Er ging een schok door haar lichaam. Ze was zo in gedachte verzonken dat ze vergeten was dat ze in gezelschap was. Met een geschrokken gezicht staarde ze Tári in haar ogen. Waar ik aan denk? Allerlei smoesjes vlogen door haar gedachte om deze vraag te vermeiden, of niet eerlijk te beantwoorden. Al snel dacht ze terug aan hoe Tári reageerde wanneer ze haar zo’n directe vraag stelde. Ze liet haar schouders weer zakken en ontspande haar lichaam. Na even nagedacht te hebben vond ze dat ze Tári een eerlijk antwoord verschuldigd was. Ze vond het zelf nodig om haar de tip te geven om mensen binnen te laten, misschien zou ze haar het goede voorbeeld kunnen geven. Als ze op dit moment tegen Tári zou liegen zouden de wat diepere punten die tijdens deze ontmoeting naar boven zijn gekomen voor niks geweest zijn. Ze besloot open kaart te spelen, maar voorzichtig. Ze draaide haar hoofd weer richting de horizon en sloeg een klein angstig zuchtje. ‘Aan de lucht te zien, is vandaag bloed gevloeid.’ Sprak ze op een emotieloze toon. ‘Onschuldig bloed.’ Zwijgend bleef ze naar de horizon staren. Ze durfde Tári niet in haar ogen aan te kijken, bang voor haar reactie. ‘Het was verschrikkelijk……’ Haar adem stokte even in haar keel. Haar zwetende handen verstijfde. Ze durfde zich even niet te bewegen. Voor haar gevoel heeft ze zich helemaal open gesteld, terwijl ze eigenlijk maar een klein kiertje van haar heeft laten doorschijnen. Het voelde voor haar alsof er elk moment een mes in dat kiertje gestoken zou kunnen worden, maar ze probeerde Tári te vertrouwen. Iets wat voor haar doen goed af ging.

Ze zag de afwezige blik van Jhasira en, ondanks dat ze bewust was van hoe hypocriet de vraag was, vroeg ze waar het meisje aan dacht. Jhasira leek geschrokken te zijn van de vraag. Het meisje bleef even stil, maar uiteindelijk zag Tári dat ze ontspande. Ze wilde Jhasira de tijd geven om de vraag te beantwoorden, als ze deze al wilde beantwoorden. Jhasira’s ogen vestigden zich weer op de horizon en ze zuchtte. ‘Aan de lucht te zien, is vandaag bloed gevloeid.’ Een kleine frons verscheen op haar gezicht toen ze hoorde hoe emotieloos het gezegd werd. Jhasira leek haar niet iemand die zo emotieloos over iets als dat kon praten. Misschien had ze het meisje onderschat. ‘Onschuldig bloed.’ Tári volgde de blik van het meisje en haar rode ogen vonden de horizon, die bijna dezelfde bloedrode kleur had als haar ogen.
Het was een mooi uitzicht. De rode kleur deed haar een beetje aan thuis denken. Aan de avonden dat ze op het dak gezeten had met Damian, Sam en Lieke, starend naar de hemel en de stad onder hen. In de avond ging men naar huis. De kraampjes van de markt werden afgebroken en de marktlieden wensten elkaar goede nacht. Hier en daar liep nog een kind dat snel naar huis wilde om te voorkomen dat deze een preek zou krijgen van zijn ouders. De zon kleurde de hemel oranjerood en enkele sterren probeerde al door het licht van de zon heen te komen. Nog een uur en dan zou het werk beginnen. Nog een uur zouden ze met zijn viertjes op het dak kunnen genieten van de rust. Geen van hen sprak en het enige hoorbare waren de zachte stemmen op de achtergrond en hun ademhalingen. De meeste mensen zouden rond deze tijd op weg zijn naar huis om iets te gaan eten, maar zij niet. Geen van hen at thuis.
Sams ogen gleden richting Damian, die enkel zijn hoofd kort schudde. Een zucht ontsnapte aan Tári’s lippen, die met haar rug tegen Damian aan zat. Ze wist dat hij het te vroeg vond, dat er nog teveel mensen over straat liepen, maar ze begon ongeduldig te worden. Ze werden allemaal ongeduldig, maar ze wisten ook allemaal dat Damian gelijk had. Als ze nu iets zouden doen zouden er teveel mensen zijn die iets zouden verdenken. Ze hadden hun vaste stekje, net als alle andere in de stad. Iedereen wist tot waar het territorium van de ander ging en niemand waagde zich op hun grond. Op een enkeling na. Cada was een jongen die nog al graag binnen hun terrein kwam, maar niemand deed er iets aan. Tári kreeg de rillingen van die jongen. Ze had hem al gekend in een tijd dat hij nog normaal was, geen bloed aan zijn handen had. Nu.. nu was hij een van de weinige mensen die ze nooit tegen zou spreken. Wie niet bang voor hem was, moest wel gek zijn. De jongen zou haar niks doen, maar alleen omdat ze niet voldeed aan zijn eisen. Jong, het liefst een jaar of tien, blonde of witte haren en blauwe ogen en als hij erachter kon komen koos hij zijn slachtoffers zelfs uit op diens ouders. Het liefst koos hij kinderen zonder moeder. Kinderen zoals hijzelf.
In haar ooghoek zag ze dat Sam opstond en zijn hoofd iets kantelde. Ze rechtte haar rug en keek Lieke en Damian kort aan, waarna Damian ook opstond en kort knikte. Haar rode ogen schoten naar de horizon. De zon zou over een paar minuten achter de horizon verdwijnen. Aan de andere kant scheen de maan al fel boven de stad. In de verte kon ze iemand horen fluiten, het geluid van een uil. Haar mondhoeken trokken iets op. De stad werd wakker. Haar stad werd wakker. Damian knikte kort en begon zijn weg van het dak af te maken. Lieke volgde hem terwijl Sam een hand uitstak om haar omhoog te helpen. Een enkele blik was genoeg om vast te stellen dat ze hier beide op gewacht hadden. Het was tijd om voor wat onrust te zorgen.

Het duurde nooit lang. De steeg die zij hadden uitgekozen als vaste basis was er eentje waar veel mensen langs kwamen. Zeker rond deze tijd. Waarom mensen ervoor kozen om steegjes in te gaan om die tijd had ze nooit begrepen, al had ze zichzelf er ook vaak op betrapt.
De laatste mensen die op straat liepen verspreidde zich snel, waardoor iedere kleine bende de kans had om op een nacht toe te slaan. Meestal waren er maar een paar die daadwerkelijk iets deden, maar dat nam niet weg dat de kans er was. Niet iedereen die door de steeg liep werd een slachtoffer. Sommige werden wel een slachtoffer, maar werden enkel het slachtoffer van diefstal. Ze was snel en de meeste zagen haar niet eens in de donkere schaduwen van de steeg. Haar handen waren slank en een geldbuideltje was makkelijk gepakt. Heel af en toe werd ze brutaler, iets wat haar meerdere keren bijna de kop had gekost, maar ze was nooit gepakt.
Andere mensen werden wel slachtoffer van ergere misdaden. Sommige kwamen er niet eens levend vanaf. Achteraf gezien moest ze toegeven dat de mensen die de dood gevonden hadden in die steegjes wellicht beter af waren dan de mensen die huilend en smekend achter gelaten waren.
‘Er bestaat geen onschuldig bloed.’ Sprak ze zachtjes tegen Jhasira. Niemand was echt onschuldig. Alleen het pasgeboren kind was onschuldig, maar gaf het kind een paar jaar en ook dat kind was niet meer onschuldig. Er bestond zoiets als zinloos vermoorden, maar niet zoiets als onschuldig bloed.
‘Het was verschrikkelijk……’ Tári’s ogen gleden naar het meisje en ze kantelde haar hoofd iets. ‘Wat was verschrikkelijk?’ Vroeg ze op dezelfde rustige toon. Het onderwerp deed haar weinig, het was een gewoonte geworden om te denken aan dit soort dingen.

Nadat ze een kleine gedachtespinsel met Tári gedeeld had bleef ze zwijgend naar de diep rode horizon staren. De gedachte aan vroeger maakte haar wat onrustig vanbinnen. Alsof ze elk moment wakker kon worden uit deze prachtige droom. Haar nieuwe leven… Er blijft altijd een kleine angst in haar dat ze op een dag zou ontwaken en weer terug zou zijn in die verschrikkelijke nachtmerrie. Haar verleden probeerde ze als een verschrikkelijke nachtmerrie te beschouwen. Het liefst ontkende ze dat het haar realiteit was en schoof ze het gewoon af op een wat nare, maar o zo duidelijke’ droom. Ze deed wat ze moest doen. Aan de ene kant vond ze dat ze zich hier niet schuldig voor hoefde te voelen. Dit deed ze in eerste instantie ook niet. Het rondzwerven en moorden om te overleven begon haar goed af te gaan. Soms deed ze dit zelfs terwijl ze wist dat er een andere uitweg was. Dit was niet alleen omdat ze de ander wanttrouwde, maar ook uit een soort machtsgevoel. Door het gevoel van macht wist ze te overleven. De ander pijn doen werd een soort gewenning. Het was iets dat bij het leven hoorde. Maar al snel, wanneer ze ontsnapt was uit de wildernis en naar Starshine kon komen, wist het schuldgevoel zich een weg de banen naar haar hart. Een gevoel waar ze voor wilde vluchten, maar waar ze elke keer weer mee geconfronteerd werd. Doordat ze haar oude zelf had afgezworen en hier een nieuw leven had gevonden wist ze het schuldgevoel in bedwang te houden. Het was alsof ze op deze planeet herboren was. Alsof ze het ‘licht’ gevonden had. Helaas waren er evengoed momenten dat het schuldgevoel of haar oude ik nog eens doorscheen. Zoals op dit moment… De horizon deed haar schuldgevoel en de verschrikkelijke herinneringen opborrelen.

‘Er bestaat geen onschuldig bloed.’ Sprak Tári zachtjes tegen haar. Langzaam draaide ze haar hoofd naar haar toe. Ze zweeg. Dit deed ze omdat ze wist dat ze gelijk had. Onschuldig bloed valt ook niet in de wildernis te vinden. Haar schuldgevoelens die haar tegenwoordig achtervolgen hebben haar beeld van de wereld zo vervormd dat ze van zichzelf moet denken dat iedereen maar goed, aardig en lief is. Terwijl ze dondersgoed weet dat niet zo is. Door deze gedachte voelde ze boosheid in haar opkomen, waardoor haar blik wat feller werd. Ze was niet zozeer boos op Tári, maar meer op de tweestrijd die in haar hoofd gaande was tussen haar oude ik en haar herboren persoonlijkheid. Ze wist dondersgoed dat ze haar duistere zelf niet weg kon drukken. Hoe graag ze dat ook zou willen, maar ze kon zichzelf wel onder controle houden. Tenminste dat denkt ze. Langzaam voelde ze haar boosheid wegzakken. De plek van haar boosheid werd opgevuld door verdriet. ‘Het was verschrikkelijk’ Sprak ze zachtjes, waarop Tári al snel antwoordde; ‘Wat was verschrikkelijk?’ Een klein schokje ging door haar lichaam. Ze vond het al lastig om een klein kiertje van haar wereld door te laten schijnen, maar ze bleef doorvragen. Ze keek Tári even aan, waarna ze even dichtklapte. Met een wat geïrriteerde zucht draaide ze haar hoofd met een ruk om. Met haar handen kneep ze hard in de sneeuw. Als snel draaide ze haar hoofd op dezelfde manier weer terug naar Tári. Met opgelichte ogen keek ze haar fel aan. ‘Ik deed alles om te overleven.’ Sprak ze op een wat geïrriteerde toon. Het was alsof ze Tári iets aangedaan had en ze zich aan haar moest verantwoorden. Zo moeilijk voelde dit voor haar. ‘Ik heb gemoord om te overleven’ Sprak ze. Wanneer ze dit gezegd had plofte ze achterover in de sneeuw. Ze sloot haar ogen. Het was tijd om even af te koelen. Ze woelde grof met haar armen door de sneeuw. Na een poosje voelde ze zichzelf iets rustiger worden, waardoor ze haar armen minder had door de sneeuw wroette. Ze slikte een paar keer en ademde rustig in waardoor ze haar armen stil in de sneeuw kon leggen. Daar lag ze dan. Weer op haar rug. Ze stelde zich weer op haar kwetsbaarst op. ‘Hoe ga jij er mee om?’ Sprak ze zachtjes terwijl ze haar hoofd richting Tári draaide. Starend naar Tári’s voet ademde ze rustig door. Haar kleding doorweekt van de sneeuw. Ze wist zeker dat Tári het ook kon.. Hetgeen dat ze vroeger deed. Dit kon ze in haar ogen zien. Hoe gaat zij er mee om? Of wilde ze niet veranderen? Jhasira in eerste instantie ook niet, maar ze wist dat verandering haar verder zou helpen. Ze hoopt het in ieder geval nog steeds.

Het was meer dan duidelijk dat Jhasira moeite had met iets. Wat het was wist ze niet, maar dat hoefde ze ook niet te weten om de lichaamstaal van het meisje te lezen. Ze vroeg haar wat er zo verschrikkelijk was, maar de reactie die erop volgde liet haar kort haar wenkbrauwen optrekken. De geïrriteerde zucht liet het witharige meisje even wegkijken. Ze vond dat ze Jhasira de tijd moest geven, ze had zelf immers ook niks willen vertellen. Toen ze haar rode ogen terugdraaiden naar Jhasira keek deze haar fel aan. ‘Ik deed alles om te overleven.’ Tári klakte kort met haar tong en knikte. Wauw, dat antwoord verdiende een prijs. Kon het meisje nog onduidelijker zijn? Terwijl ze zichzelf die vraag stelde voelde ze haar messen tegen haar huid branden. Ze wist onbewust heel goed waar Jhasira het over had, maar echt duidelijk was het meisje niet geweest in haar woorden. Misschien was dat ook niet zo vreemd. Als dit was waarom ze het zo moeilijk had.
‘Ik heb gemoord om te overleven’ Jhasira plofte achterover in de sneeuw en Tári liet de geïrriteerde stem kort in haar hoofd rondspoken voordat ze zacht zuchtte en haar ogen rolden. Mevrouw had gemoord om te overleven? Was dat zo erg? Vergeleken met haar had Jhasira een goede reden gehad. Bovendien leek ze er spijt van te hebben, meer kon je niet willen.
Haar rode ogen gleden even over Jhasira heen terwijl deze haar kans greep om de sneeuw om te spitten. Ze moest het haar nageven, ze had een kort lontje. Bij die gedachte gleden haar mondhoeken voor een enkele seconde omhoog. Het was goed om te zien dat sommige mensen een net zo kort lontje hadden als zij.
‘Hoe ga jij er mee om?’ Uit haar gedachte gerukt door de vraag trok ze haar wenkbrauwen even vragend op. ‘Hm? Oh.’ Ze glimlachte kort waarna haar rode ogen naar de horizon gleden. Ze bleef even stil voordat ze een van haar messen uit de riem haalde. Ze was zich ervan bewust dat haar messen tot dan toe niet zichtbaar waren geweest en ze door deze nu te pakken een groot voordeel weghaalde. Ze zou het mes hebben kunnen gebruiken als dit gesprek toch niet uit zou pakken zoals ze hoopte. Natuurlijk kon dat altijd nog, maar ze koos liever voor het hele verrassingsidee. Haar rode ogen gleden terug naar Jhasira en een valse glinstering trok er even doorheen voordat ze het mes dat ze in haar handen had in een enkele beweging naast het hoofd van het meisje terecht liet komen. ‘Dat mes is een van de tien messen die ik heb.’ Ze fronste. ‘Maar dat is de enige die ik tegen de keel van mijn moeder aangezet heb.’ Een glimlach sierde haar lippen. Wat had ze graag gewild dat ze doorgegaan was met haar plan, dat ze voor eens en voor altijd een einde had gemaakt aan die vrouw. Als ze niet had getwijfeld was ze waarschijnlijk ook nog op tijd het huis uit geweest voordat haar vader thuis gekomen was. Van alle dingen die ze verkeerd aangepakt had in haar leven, was dit de grootste fout. ‘Maakt dat dat mes belangrijker dan de rest? Nee. Alle tien de messen hebben wel eens tegen de huid van iemand aangestaan.’ Ze haalde haar schouders kil op. ‘Sommige leven nog, andere hadden iets minder geluk.’ Haar rode ogen keken emotieloos en kil naar Jhasira. ‘Het verschil tussen ons is dat jij hebt gemoord om te overleven. Als je het niet gedaan had, dan hadden we hier nu niet gestaan. Ik daarentegen heb gemoord omdat ik het niet laten kan.’ Ze glimlachte. ‘Mensen veranderen niet. Ik ben nog steeds de Tári die ik was toen ik vier jaar oud was, maar de wereld heeft me een muur laten bouwen.’ Ze keek naar de grond en haar ogen twinkelde even. Ze was niet zo slecht. Mensen konden van haar houden als ze maar wisten hoe. Ze zou dierbare nooit iets aandoen, ze zou alles doen om de mensen waar ze van hield te beschermen. Echt alles. Maar ze kon niet ontkennen dat het gevoel van een moord goed voelde. Zelfs als ze heel hard probeerde om het niet leuk te vinden, vond ze het leuk. Het gaf haar een gevoel van macht, macht dat ze nooit had gehad.
‘Hoe ik ermee omga? Ik vertel mezelf dat het een manier van leven is. Dat als die mensen het niet zouden verdienen ze nog wel vrolijk rond liepen.’ Een leugen. Ze voelde zich vaak zat schuldig. Ze lag regelmatig in bed, huilend, omdat de nachtmerries haar wakker hadden gemaakt. Ze had spijt van een hele hoop, maar ze moest zichzelf vertellen dat het een reden had gehad.

‘Ik heb gemoord om te overleven’ Sprak ze terwijl ze achterover in de sneeuw plofte. Ondanks dat ze het hier moeilijk mee had voelde ze een kleine sprankeling van opluchting. Het voelde op een vreemde manier prettig om eerlijk te zijn over de nare dingen die ze gedaan had. Misschien kwam het doordat Tári rustig naast haar bleef zitten en haar niet gelijk veroordeelde. Of omdat dit de eerste keer is dat ze het hardop gezegd heeft. Iets wat ze nooit eerder gedaan had. Bang dat de ander haar als een monster zou zien. Diep vanbinnen wist ze ook wel dat ze geen monster was. Dat hetgeen dat ze gedaan had moest om te overleven. Het enige wat haar op dit moment bang maakt zijn haar herinneringen. Ze kon zich nog goed herinneren dat ze op den duur om het kleinste dingetje de ander al met een mes bewerkte. Iets wat ze misschien op een andere manier ook had kunnen oplossen, maar waarom deed ze dit niet? Het machtsgevoel wat bij haar opborrelde wanneer ze een eind aan iemands leven maakte werkte verslavend. Het was alsof ze op dat moment alle controle had.

Jhasira rukte zich los van haar gedachten wanneer ze Tári hoorde zuchten. Wanneer ze Tári aankeek zag ze dat haar ogen rolde. Met een wat geïrriteerde blik keek ze haar aan. Ze deed haar best om zich open te stellen naar Tári, in ruil daarvoor kreeg ze..Wat?… arrogantie? Jhasira probeerde haar irritatie te onderdrukken. Nadat ze dit verteld had, had ze geen behoefte om uit te vallen tegen Tári. Ze liet haar gezicht ontspannen ,zodat haar blik wat verzachtte. Terwijl ze rustig met haar handen door de sneeuw begon te wroeten wendde ze haar blik af. De sneeuw kalmeerde haar, waardoor ze de kracht kreeg om niet weg te lopen van dit gesprek. Wanneer ze voelde dat haar hardslag weer op een rustig tempo klopte sloeg ze een klein zuchtje. ‘Hoe ga jij er mee om?’ Sprak ze rustig en draaide haar gezicht naar Tári. Ze zag dat ze vragend haar wenkbrauwen op trok, maar ze voelde dat ze dondersgoed wist wat ze bedoelde. Aan de emotieloze houding die Tári eerder in dit gesprek had aangenomen kan je zien dat iemand tot zoiets in staat is. Tenminste, Jhasira dacht dat. Het had net zo goed iets anders kunnen zijn. ‘Hm, oh’. Sprak ze met een kleine glimlach. Plots maakte Tári een beweging waarbij ze één van haar messen naast Jhasira’s gezicht in de sneeuw terecht liet komen. ‘Dat mes is één van de tien messen die ik heb, Maar dit is de enige die ik tegen de keel van mijn moeder aangezet heb’. Sprak ze fronsend. Kort nadat ze dit gezegd had kwam er een grote glimlach op haar gezicht. Het ging zo snel dat Jhasira zweeg en Tári alleen met opengesperde ogen aankeek. Door de snelheid was er niet eens een schokje door haar lichaam gegaan. Ze raakte wel gefocust, waardoor haar ogen licht oplichtte. Ze was niet van plan zich weer zo te laten verassen. Ondanks de focus wilde ze wel horen wat Tári te vertellen had. Na deze actie had ze haar alleen maar nieuwsgieriger gemaakt. Waarom is ze zo goed in verassingsaanvallen? Waarom heeft dit haar voorkeur? Zal dit uit lafheid zijn? Nee dat zal toch niet.

Tári sprak verder over haar andere messen terwijl ze Jhasira emotieloos aankeek. ‘Het verschil tussen ons is dat jij hebt gemoord om te overleven. Als je het niet gedaan had, dan hadden we hier nu niet gestaan. Ik daarentegen heb gemoord omdat ik het niet laten kan.’ Niet laten kan? In eerste instantie klonk dat raar in haar oren, maar als ze terugdenkt naar haar eigen tijd kon ze het wel begrijpen. Het machtsgevoel is verslavend. Er gaat geen dag voorbij dat Jhasira hunkert naar die macht en controle. Iets wat haar ook angstig maakt. Het is een conflict waar ze maar niet uit kan komen. ‘Mensen veranderen niet. Ik ben nog steeds de Tári die ik was toen ik vier jaar oud was, maar de wereld heeft me een muur laten bouwen.’ Tári nam een kleine pauze. Met een twinkeling in haar ogen keek ze naar de grond. Ondertussen bleef Jhasira rustig liggen. ‘Hoe ik ermee omga? Ik vertel mezelf dat het een manier van leven is. Dat als die mensen het niet zouden verdienen ze nog wel vrolijk rondliepen.’ Nadat ze dit gezegd herinnerde ze zich opeens de vraag die ze gesteld had. Door alle heisa er omheen was ze vergeten waarom ze eigenlijk zo reageerde. Eigenlijk begreep ze het nog steeds niet, maar het was in ieder geval puur. Ze had een stukje van de echte Tári gezien en niet alleen de muur die ze om zich heen had. Langzaam kwam Jhasira omhoog. ‘Je hebt gelijk’ Sprak ze op een rustige toon. ‘Het was ik of hun, dan is die keuze natuurlijk snel gemaakt.’ Nadat ze dit gezegd had grinnikte ze zachtjes. Een klein sprankeltje van het machtsgevoel kwam weer tot leven. Ze betrapte zich er al snel op dat ze stiekem genoot van deze gedachte, waardoor ze de grinnik probeerde te verstoppen voor Tári. Het was onmogelijk om dit te verstoppen. Met licht blozende wangen draaide ze haar gezicht weg. ‘Het geeft een gevoel van macht. Alsof je ver boven iemand staat....' Grinnikte ze zachtjes.

Ze verraste zich over haar openheid. Ze vertelde Jhasira meer dan ze de meeste vertelde. Ze hield er niet van open te zijn. Het gaf haar het idee dat andere alles van haar wisten en het tegen haar konden gebruiken. Ondanks alle lessen die ze geleerd had de laatste tijd bleef die angst er. Het maakte haar kwaad. Ze was kwaad dat ze bang was om te laten zien wie ze echt was. Ze had van dichtbij kunnen zien hoe het is als mensen niks anders zien dan een emotieloos wezen. Ze kende de pijn die het teweeg bracht als je niet wist wat de persoon voor je voelde, of diegene wel of niet oprecht was. Ze wilde niet dat de mensen om haar heen diezelfde pijn voelden. Thuis was het makkelijk, bij haar grootouders was ze open. Haar grootvader begreep haar als geen ander en ondanks de twijfelingen die haar grootmoeder af en toe had begreep ook zij waarom haar kleindochter deed wat ze deed. Familietrekjes noemde Tári het graag. Haar grootvader had de binnenkant van een cel gezien en haar grootmoeder had ondanks dat toch gekozen voor de weg die hij genomen had. Ze wilden niet dat hun kleindochter dezelfde weg insloeg, maar ze wisten ook dat ze niet konden veranderen wat al was. Ook in het bijzijn van de twee dienstmeisjes die bij haar grootouders ingetrokken waren kon ze zijn wie ze was. Ze had met niemand zoveel lol als met de twee vrouwen die haar zo nu en dan wel iets aan konden doen omdat ze hen het werk weer eens lastig maakte. Ook Sam was nooit al te ver weg. Ze miste Lieke en Damian zo nu en dan wel, maar ze stelde zichzelf gerust met de gedachte dat ze alle vier hun eigen weg ingeslagen hadden en – voor zover zij wist – alle vier redelijk gelukkig waren. Lieke zat ergens op Razen en voor zover ze het hoorde van Sam was ze er alles aan aan het doen om een beter leven voor zichzelf te maken. Waar Damian uithing wist ze niet. Ze had zich afgevraagd of ze hem een brief moest sturen, maar ze had zichzelf er nog niet toe kunnen zetten. Ze was bang dat het contact met haar beste vriend op de een of andere manier roet in het eten zou gooien. Niet omdat hij iets fout deed, maar omdat het voor haar een excuus zou zijn om terug te vallen in oude gewoontes. Een excuus dat helemaal nergens over ging.
Thuis.. was miste ze de warmte van de kachel en de liefde om zich heen. Hier voelde ze zich vaak alleen en zeker nu al haar vrienden weg waren hier zat ze meer op haar kamer eenzaam te wezen dan dat ze buiten was om plezier te maken.
Jhasira kreeg een kant te zien die ze eigenlijk aan niemand liet zien. Haar grootouders kende deze kant niet, de eerlijkheid, de openheid. Vier mensen kende die kant maar. En slechts twee van die vier waren op de hoogte van hoe ze zich nu voelde. Ze vertrouwde erop dat Jhasira de dingen die Tári haar nu vertelde niet tegen haar zou gebruiken. Als het meisje dat wel deed had het witharige meisje wel meteen een duidelijk antwoord, dan zou ze waarschijnlijk niet meer toestaan dat iemand die muur binnen kon komen.
‘Het verschil tussen ons is dat jij hebt gemoord om te overleven. Als je het niet gedaan had, dan hadden we hier nu niet gestaan. Ik daarentegen heb gemoord omdat ik het niet laten kan.’ Er waren mensen die haar er minachtend voor aankeken, mensen die haar niet meer aanspraken of zelfs spontaan begonnen te haten. Maar er was een persoon die het – voor zover ze durfde te zeggen – geaccepteerd had toen ze had gezegd dat ze het zo weer zou doen. Het had haar het zelfvertrouwen gegeven wat ze nodig had, ze had zich veilig gevoeld op dat moment. Iemand die haar niet de rug toekeerde op het moment dat ze zei wie ze was, iemand die niet wilde dat ze veranderde. Oke, nee, dat was niet waar. Ze was er zeker van dat hij het liefst had gehoord dat ze het nooit meer zou doen, maar dat kon ze hem niet beloven, daarvoor hield ze teveel van hem.
‘Mensen veranderen niet. Ik ben nog steeds de Tári die ik was toen ik vier jaar oud was, maar de wereld heeft me een muur laten bouwen.’ Zei ze nadat ze geglimlacht had. Ze zou nooit iemand kwaad doen waar ze om gaf. Nou ja, niet fysiek dan toch. Ze was zich ervan bewust hoeveel dierbare ze pijn gedaan had op een andere manier. Sam, Damian en Lieke hadden weken lang vast gezeten omdat zij gekozen had voor zichzelf in plaats van hen. Ze had zichzelf altijd verteld dat Sam het ook zo wilde, maar dat nam niet weg dat zij degene was geweest die naar de politie gestapt was om haar vrienden aan te geven. Ze was er zeker van dat ze haar broer teleurstelde omdat ze was wie ze was. Hij had veel liever gezien dat ze deed wat hij deed, iets doen voor de mensen, voor gerechtigheid. Maar ze zou nooit kunnen werken voor politie of andere mensen die vochten voor die zogenaamde gerechtigheid. Alleen al omdat haar vader zo iemand was en ze wist hoe die man was. Ze kon niet kwaad zijn op haar vader, hij had veel voor haar betekend en uiteindelijk was hij degene geweest die op de stoep gestaan had om te vertellen dat haar moeder opgepakt was en haar niet meer lastig zou vallen. Toch kon ze niet meer van de man houden. Als het aan hem had gelegen was ze er immers niet meer geweest.
Nee, fysiek zou ze geen van haar dierbare pijn doen, mentaal was een ander verhaal.
‘Hoe ik ermee omga? Ik vertel mezelf dat het een manier van leven is. Dat als die mensen het niet zouden verdienen ze nog wel vrolijk rondliepen.’ Het was een slecht excuus en ze geloofde er zelf niet eens in, maar ze moest het zichzelf wijs maken om niet elke nacht huilend wakker te worden. Ze wist niet eens waarom ze het bleef doen..
Tári’s ogen gleden langzaam naar Jhasira toen deze omhoog kwam. ‘Je hebt gelijk’ Tári hield haar hoofd iets schuin. ‘Het was ik of hun, dan is die keuze natuurlijk snel gemaakt.’ Haar rode ogen knepen zich tot spleetjes toen een zachte grinnik de lippen van het meisje verliet. Ze zei er niks van, maar ze zag de reactie van Jhasira. Het meisje tegenover haar was zich bewust van haar gedrag en deed een mislukte poging het te verbergen. Tári hield haar mond totdat Jhasira zelf met een verklaring kwam. ‘Het geeft een gevoel van macht. Alsof je ver boven iemand staat....' De rode ogen van het meisje bleven op Jhasira hangen voordat ze kort naar de wolf keek en met een kille toon zei: ‘Kijk me aan.’ De emotie in haar ogen was omgeslagen en er was een kille, emotieloze diepte in te zien. Haar bleke gezicht stond bijna op onweer en ze betrapte zich erop dat ze haar handen rondom haar riem met messen geklemd had. ‘Kijk me aan en zeg nog eens dat je dat gevoel van macht prettig vindt.’ Ze moest zich inhouden om niet té kil te klinken, iets wat doorklonk in haar stem. Haar normaal zachte stem kreeg en scherpe rand en leek een diepere oorsprong in haar lichaam te hebben, bijna dreigend. ‘Je gegrinnik zegt genoeg, nu is het alleen aan jou om toe te geven dat je het prettig vindt, dat er toch meer schuilt achter die bijna liefelijke ogen.’ Haar witte lokken gleden half voor haar ogen toen ze haar hoofd kantelde. Ze was benieuwd wat de reactie van Jhasira zou zijn, wat voor een meisje het daadwerkelijk was.