Er heerste een absolute rust over het kasteel. Een stilte, een overheersende kalmte die haast angstaanjagend kon zijn voor de mensen die niet om konden gaan met duisternis en geluidloosheid. Het hele kasteel sliep namelijk op dit uur. Leerlingen hadden zich in hun kamers en bedden terug getrokken. Enkele wellicht nog wakker, maar lezend in spannende boeken uit de bieb of lerend in de dikke pillen over magie. In stilte. Met een enkele kaars op hun nachtkastje. De kooltjes in de haard nog nagloeiend van, een hele dag brandend, haardvuur. Zacht snurkende studenten onder de donzen lakens. Of natuurlijk in het geval van de literatuur leraar... iets minder.. ughum.. zacht.
Flikkerende vlammen van de tientallen kaarsen die verspreid door het kasteel nog brandde. Het settelen van het hele gebouw, kleine kraak en steun geluidjes van de muren en de balken, alles wat het plafond en de muren overeind hield. Wellicht een kleine muis, die door de muren heen sjeesde met broodkruimel tussen zijn kleine kaakjes. Het sissen van een grote boiler, verstopt onder de dikke vloeren van het kasteel, dichtbij de duistere kerkers. Duizenden kleine geluiden van een rustig kasteel. Dat was wat de lerares nu hoorde, terwijl ze haar laatste ronde maakte over de gangen.

Roxanne was een aantal maanden weggeweest van deze plek. En haar doel was simpel geweest. Het terug vinden van Roxanne Jackson. De jonge vrouw die ze was. Het meisje waar haar overleden man ooit zo verliefd op was geworden. En dat was gelukt. Of tenminste... Het begin was er, maar het zou nog wel even duren voor ze zichzelf volledig had terug gevonden. Toch had ze besloten om terug te keren. Terug te komen naar deze school. Want oh.. wat had ze deze plek gemist. In de korte periode dat ze hier les had mogen geven... ze had haar hart verloren aan deze school en zijn studenten. Ze hoorde hier thuis. En hier wilde ze haar leven voortzetten. Het was moeilijk geweest om terug te keren in de woning waar ze haar man voor haar ogen had zien sterven. Dat was ook een van de grootste problemen geweest. Tot ze op de perfecte oplossing was gekomen. En nu fungeerde die vertrekken als een care centre voor dieren. Ze was er nog wel dagelijks te vinden, maar haar rust kon ze nu op een andere plek vinden. Een prachtig vrijstaand huis, aan de rand van Oaks field. Ze was er per ongeluk op gestuit tijdens een wandeling met haar hond Gyp. En toendertijd was ze nog helemaal niet opzoek geweest. Toch was ze het "For Sale" bord niet vergeten. En tja... nu had ze een plek voor zichzelf. Haar eerste eigen huis. Helemaal van haar. En ze kon zich niet meer thuis voelen dan ze nu al deed.

Haar vingers vonden de koude donkere muur. Voor een stil moment liet ze haar hand daar rusten en verwarmde een glimlach haar mooie gezicht. Ze was thuis. De gang waarin ze stond was compleet donker. De laatste lichtbron die ze tegen was gekomen was tientallen minuten en een trap geleden geweest. Natuurlijk stond Roxanne daar niet in een compleet donkere gang. Ze was niet voor niets op de light magician etage. Met haar magie had ze een licht bol gecreëerd die haar continue volgde en haar pad verlichte met een zachte goudgele gloed. En in die goudgele gloed twinkelde twee bruine ogen. Puppillen verbreed als twee zwarte schoteltjes. In tegenstelling tot de twee kleine streepjes die ze overdag waren. Roxanne werd vergezeld door een imposant dier met dikke zachte vacht. Op het eerste gezicht was er niet duidelijk te herkennen wat het precies was. Het was een katachtige.. toch? Of was het een wolf? Het was geen van beide en allebei. Het dier rijkte tot net onder haar heup en snuifde zacht toen Roxanne bleef staan. In gedachte verzonken over het kasteel reikte haar andere hand naar de zachte vacht van het dier om deze te kroelen. Ze begon zacht en laag te spinnen. Roxanne's glimlach verbrede en ze keerde zich om naar het dier. River duwde haar kop dichter tegen haar hand en kneep haar ogen toe in genot. Het dier had Roxanne zoveel geholpen in de korte tijd dat ze bij haar was. Ze wist niet wat ze nog zonder haar moest.

Terwijl Roxanne haar nieuwe maatje een kroelkwartiertje gaf richtte River plots haar oren op, duidelijk een geluid opvangend. Roxanne merkte het en keek op naar waar het dier staarde. De duisternis van de rest van de gang. Roxanne deed deze rondes zo nu en dan, omdat het haar taak als afdelingshoofd was. De light magic etage was haar territorium als lerares. Zij was verantwoordelijk voor wat er gebeurde en wie er rond liepen. Zo ook in de nachtelijke uurtjes. En tot nu toe had ze allemaal hele brave leerlingen gehad. Dus dat River een ongewoon geluid opmerkte was... apart? Gyp had nooit iets opgemerkt toen ze hem nog mee nam op haar avondrondes. Het geluid klonk nogmaals en dit keer hoorde ze het duidelijk. River gaf een zachte grom, uit bescherming over haar mens. Roxanne begon de gang verder af te lopen, gevolgd door River en het bolletje licht. Gefocust op het geluid. Het duidelijke geluid van iets of iemand die niet meer in zijn of haar bed lag...

(OPEN)

River:

De dagen dat ze hier op Star shine academy niet aanwezig was geweest had te maken met wat ze onder een van de bergen op Erd had gevonden samen met Ronodan. Furieus was de Erdse LM. Hoewel ze de mannen niet zelf kon straffen had ze hen wel een vergadering die gaande was binnen gesleept in stenen handboeien zodat ze niets met hun handen konden uit spoken in de hoop te kunnen vluchten. Hoewel de regering het niet van haar gewend was, aangezien Luna normaal moeilijk boos te krijgen was. Had ze onder verbaasde blikken de mannen vergader zaal binnen gebracht en na even zichzelf weer tot kalmte te hebben geroepen verklaard waarom ze zomaar onaangekondigd binnen was komen vallen. Ze begon bij de plotselinge opstekende winden die alle bewoners van Erd wanneer ze zich buiten de ondergrondse steden zouden begeven zouden treffen in een bepaald gebied. Ze vertelde ook hoe ze samen met De andere LM van poffoen samen de zaak had onderzocht en zo de waanzin binnen in de berg hadden gevonden. Hoe ze de mannen hadden gevangen en hoe Luna hen na afscheid van Ronodan te hadden genomen deze oproerkraaiers naar het ministerie had vervoerd om meteen helderheid te verschaffen met de zittende regering. Hoewel sommige betrapt weg keken was meer dan de helft ontstemd. De man die Luna meteen had herkent bleef trots en onbewogen staan alsof hij vond dat hij recht had op wat de man gedaan had. Toch viel die blik en houding meteen weg toen de andere hem als een baksteen lieten vallen. Echter had het nog veel langer geduurd dan dat Luna zelf geplant had om op Erd te verblijven. Maar tja zulke zaken kosten nu eenmaal tijd. Het 2 dozijn tellende massa aan koppen die zich schuldig hadden gemaakt aan deze illegale praktijken werden gestraft en moesten voor 20 jaar gaan delven in een strafkamp. Uit eindelijk na maanden kon Luna weer terug naar de kleine planeet. Ze was opgelucht dat dat stel rotzakken gekregen hadden wat ze verdienden. De reis terug was ook nog eens later geworden door een staking, maar daar kon Luna zich wel in vinden. Het ging waar het altijd om ging. Te weinig geld en te veel werk! Toen ze eindelijk een schuttel in mocht gaan was Luna er voor het eerst in haar leven als LM in geploft. Iets wat ze normaal nooit deed, maar ze was ook gewoon moe. Ze wilde Anna weer zien en kijken hoe ze zich had weten te redden in die maanden dat ze op Erd had moeten blijven. De reis ging als een waas voorbij. Ze had niet echt de aandacht op het moment om op te letten waar andere mede pagasiers zich mee bezig hielden. Eenmaal geland stapte ze bijna als eerste uit. Hoewel haar pas normaal kalm en rustig was, had Luna nu haast om naar Cruinne toe te gaan. De deur opende ze kalm en rustig om niemand te storen al piepte de oude scharnieren zachtjes. Dat hinderde niet. Maar toch probeerde Luna met een snelle tred de trappen op te lopen na de hal over gestoken te zijn. De ingang van de toren lag samen met een van de leerlingen etages gelijk. Tenminste die zij zelf altijd nam. Haar oorbellen maakte zachte klinkende geluidjes wat je normaal in het rumoer van de dag nauwelijks op merken zou. Een stel dat nog wakker scheen te zijn pikte haar aandacht op. Het was van een van de docenten en een dier, nog voor Luna een zachte grom door de nachtelijke stilte hoorde komen. Hm, vast een van de docenten die zijn of nee haar avond ronden deed. Een zachte tedere glimlach speelde op haar lippen. Ja haar pijnen had ze vaag gevoeld maanden geleden en nog was het daar, maar het scheen minder te zijn? Toch was Luna niet van plan om haar erop aan te spreken. 'Een goede avond Miss Roxanne.' begroeten Luna haar nadat ze voor de ingang van de gang stond en de docente op gehoor afstand was. Haar blote voeten op de koude tegels verrieden dat het dier zich beschermend op stelde voor haar baasje. Gelijk had het dier ook natuurlijk.