Zijn arm hing slap en levenloos naast het bed. Zijn gezicht was verdwenen in het kussen en alleen aan de lichte ademhaling die hij vertoonde kon je zien dat hij niet dood was. Hij had de afgelopen twwee weken amper geslapen. Nog minder dan hij onder normale omstandigheden al deed. Of niet deed eigenlijk. Maar nu waren er gedachten die samenspanden met zijn insomnia en niet niet meer gunde dan een goede twee uur slaap per nacht. Het was waarschijnlijk nog geen vier uur geleden dat zijn lichaam het eindelijk begeven had en hij op zijn bed was ingestort. Zijn broek en schoenen had hij nog aan. En als iemand niet op zijn deur geklopt had die ochtend, dan was hij waarschijnlijk tot het vallen van de avond ook niet meer opgestaan. Maar nu wekte de opgewekte klop op zijn deur hem uit zijn comateuze slaaptoestand. Langzaam opende hij zijn ogen en drukte zichzelf omhoog uit bed. Zijn hele lijf voelde verkrampt en zijn spieren weigerde om mee te werken. Ruwe, donkere stoppels sierde zijn gezicht en paste goed bij het aanzicht van zijn haar op het moment waar hij alleen even snel met zijn hand doorheen streek om het uit zijn gezicht te strijken. Hij liet zich bijna van het bed afrollen om daarna, met behulp van de deurposten die hem onderweg even van steun voorzagen, naar de deur van Angani te lopen. Met een gezicht wat boekdelen sprak opende hij de deur. Bij de eerste aanblik van Evelynn sloeg hij hem meteen weer dicht. Nee, hij was niet in de stemming om nu dat vrolijke gekibbel van haar aan te horen. Een paar minuten bleef hij naar de dichte deur staren. Ze was er nog steeds hé? Opnieuw trok hij de deur open. 'Wat is er Evelynn?' het klonk zwaar vermoeid. Zijn ogen gingen van haar naar het… beest.. in haar handen. Waren al haar breincellen gestorven of zo? Wat moest hij ermee? Maar hij kreeg de kans niet om opnieuw de deur dicht te gooien aangezien ze zichzelf uitnodigde naar binnen te komen en daarmee het dier tegen hem aandrukte zodat hij uit reflex het beest greep om te voorkomen dat het zou vallen mocht ze spontaan besluiten om het los te laten. 'Wat voor klap heb jij op je hoofd gehad dat je dacht dat dit een goed idee was Evelynn?' vroeg hij nog aardig beheerst voor zijn doen. Het zou de vermoeidheid wel zijn.

Ze deed het met opzet. Dat kon niet anders. Niemand was zo.. zo.. vreselijk naïef en irritant van zichzelf. Dat kon gewoon niet. Zijn blik ging van haar naar de.. hond in zijn armen. Wat moest hij met een hond? Als ze al besloot om zo'n beest op zijn dak te dumpen waarom dan niet iets dat kon vliegen? Het dier in kwestie leek totaal geen moeite met hem te hebben. Leek zelfs te verlangen naar zijn aandacht zoals het hem aankeek met die grote bruine ogen en hoe het enthousiast kwispelde. Als het dacht dat Ronodan hier even vertederd over zijn buik of achter zijn oren ging kriebelen dan had die hond echt de verkeerde getroffen. In plaats daarvan zette hij het op de grond. Niet dat het dier daarmee opgaf. Wat dat betrof was het net zo irritant als de vrouw waar hij mee aangekomen was. En hij begreep niet waarom. De meeste beesten moesten hem niet. Genoeg gingen hem uit te weg en veel waren zelfs bij voorbaat agressief als hij in de buurt was. Maar deze hond leek de memo niet ontvangen te hebben of zo.
Na een geïrriteerde zucht geslaakt te hebben was hij toch naar de keuken gelopen om een kom met water voor het dier te vullen en op de grond te zetten. Als ze maar niet dachten dat dit betekende dat hij de hond zou houden. Er was meer kans dat Razen zou bevriezen.
Zijn ogen waren terug gegaan naar Evelynn bij het horen van haar zacht gesproken woorden. Hij zou haar maar op haar woord geloven. Hij had zichzelf nog niet eens in de spiegel gezien. Al kon dat ook komen omdat hij maar een spiegel bezat en daar keek hij niet in tenzij hij hem gebruikte voor lange afstand communicatie. Als het ding ongebruikt bleef hing er een doek over. Maar hij voelde de stoppels toen hij met zijn hand langs zijn wang ging. 'Ik probeerde ook te slapen voordat iemand besloot om 's ochtends vroeg mij een zeer onaangekondigd bezoek te leveren,' gromde hij zachtjes, zich er maar bij neer leggend dat hij haar waarschijnlijk niet Angani uit kreeg totdat ze zelf wenste te vertrekken.

Ze glimlachte bijna vertederd terwijl het dier zich opdrong aan hem. Het was te schattig hoe het dier naar zijn aandacht hunkerde, hoe het wilde kroelen. Toch werd het dier op de grond gezet maar het bleef om aandacht vragen. Ze beet grijnzend op haar lip om geen geluid te maken. 'Nou, nou, nou, zo vroeg is het nou ook weer niet. Slapen doe je 's nachts en niet in de morgen. Wijsheid kom met de jaren, zou aannemen dat je hiervan dus al op de hoogte was.' zei ze plagend met een brede grijns op haar lippen. Haar amberbruine ogen volgde de pup die heel vrolijk om haar collega heen liep toen die een bakje water had neergezet. 'En niet vergeten hij heet Mister Cuddlesworth, zo wil hij ook wel genoemd worden hoor.' Zei ze met een zachte lach die ze achter haar hand probeerde te verstopte. Stiekem vond ze het wel leerzaam om te kijken hoe ver ze kon gaan bij hem. Naja leerzaam grappig vooral, om een of andere reden mocht hij haar niet. Wat het nog leuker maken om de grenzen op te zoeken.
Eva haalde haar handen door de springerige rode lokken en keek hem aan. Nu ze toch aandacht op haar vraag wilde hebben kon ze dat net zo goed gaan vragen aan hem. Toch? 'Wat heb jij eigenlijk tegen mij? Tis namelijk niet dat het erg subtiel was.' Vroeg ze met een glimlach die haar lippen nog steeds niet had verlaten. En dit was natuurlijk ook nog eens de juiste vraag terwijl je iemand een puppy opdrong. Ze liet zich op de bank zakken en keek nieuwsgierig met dezelfde onbewogen glimlach naar Ronodan.

@Ronodan

Het kon hem niet schelen in hoeverre dat beest zich aan hem wenste op te dringen. Hij schonk er totaal geen aandacht aan. Hij wilde dat Evelynn het zo snel mogelijk weer mee zou nemen. Hij zou zweren dat hij zijn eigen tanden kon horen knarsen zo hard beet hij zijn kaken op elkaar. Elke keer als dat mens haar muil open trok wilde hij niets liever dan haar een hele stevige klap verkopen en daar het liefste een paar tanden bij uit slaan. Hij ontving voor die gedachten een genadeloze steek van de ijzeren ring om zijn nek en deed zijn best zijn gezicht niet teveel te vertrekken. In de hoop dat het hem af zou leiden van het idee een handvol van de warrige rode lokken te grijpen en haar even heel hard tegen de rand van de tafel te slaan had Ronodan zich omgedraaid om uit de keuken een bak met water voor de hond te halen. Haar woorden had hij genegeerd. Zijn ogen, die nog feller leken door de donkere wallen staarden haar even zwijgend aan. 'Als je denkt dat ik dat beest überhaupt iets ga noemen dan ben je echt achterlijk,' Hij zat hier niet op te wachten. Hij wilde gewoon weer terug op bed storten en een uur wachten voordat hij zichzelf ervan overtuigd had dat slapen er nu toch niet meer in zat. 'En ik probeerde nog zo mijn best te doen,' het had niet sarcastischer kunnen klinken. Zijn stem ging samen met een duidelijke haat richting de Novaanse. Hoe durfde ze zich zo op zijn bank neer te laten ploffen. 'Wat zou het toch zijn Evelynn. Is het misschien je onvolwassen gedrag? Het feit dat je niks serieus lijkt te nemen of dat je echt OVERAL mee weg denkt te komen. Denk je nou echt dat Nova op iemand als jij zit te wachten? Iemand.. zo zwak,' Hij had zich niet langer in kunnen houden. 'Maar wat kon ik verwachten? Zo zijn Novanen. Nergens goed voor behalve om hen te helpen die wel echt een verschil kunnen maken in de wereld,' eindigde zijn stem zacht. Ondertussen was hij enkele passen haar kant op gelopen, de blik in zijn ogen duidelijk dat ze hem niet heel ver meer moest duwen om hem over een rand te krijgen waar ze hem echt niet over wilde hebben. Als ze nou kon op rotten. Dan zou dat echt fantastisch zijn.

Ze luisterde aandachtig en bleef de onlosmakelijke glimlach op haar lippen behouden.  'Je kan hem ook gewoon Ronodan noemen. Voor zijn vrolijke en mensvriendelijke houding.'Zei ze met een glimlach die niet van haar gelaat te krijgen was keek ze hem aan bij de harde woorden die hij sprak. Misschien was het de waarheid maar daar gaf ze vrij weinig om. Het stoom kwam bijna uit zijn oren zetten zo erg hield hij zich in met zijn kaken op elkaar geklemd. Het moment dat hij stappen richting haar zette stond ze op. Met dezelfde glimlach die haar lippen sierde. Ze legde haar handen op haar rug in elkaar en zette een paar stappen richting hem. 'Misschien hé, moet jij het leven niet zo verdomt serieus nemen. Het leven is lang zat. Zeker voor magiërs zoals wij, dus doe jezelf een plezier en doe wat leuks in je leven in plaats van zo serieus en nukkig te zijn. ' Zei ze terwijl ze hem aankeek. 'Als jij wil geloven dat ik met alles wegkom vooral blijven doen. Als jij wil geloven dat ik zwak ben, vooral blijven doen. Als jij wil blijven geloven dat Nova niet op mij zit te wachten, moet je dat vooral blijven doen. Jou mening over mij kan mij vrij weinig schelen.' Zei ze met de zelfde glimlach op haar lippen. 'Maar als wij Novanen alleen andere helpen die wat kunnen betekenen voor ons moet Nova misschien maar stoppen met het helpen van ziekenhuis personeel en apparatuur op Puffoon. Er is vrij weinig wat jullie voor ons kunnen betekenen of zoals jij zegt een verschil kunnen maken. Het is maar net wat je wil Ronodan' Zei de krullenbol met dezelfde onbewogen glimlach op haar lippen. Als hij werkelijk haar op de kast wilde hebben moest hij beter zijn best doen. Maar ze had wel waar ze naar op zoek was gevonden. De grens die ze nu duidelijk was overschreden. Ze keek naar de pup die nog steeds de aandacht wilde en het liet haar zachtjes grinniken

@Ronodan

Hm… “Beste”? Of toch… “Hooggeëerde”? Ugh… Nee. Het was niet een uitnodiging voor één of ander chique bal. Maar goed… Hij kon ook weer niet met “Lieve” aan komen zetten. Dat zou de Minister van de Cassiaanse schatkist hoogstwaarschijnlijk niet bepaald kunnen waarderen…
God, hoe sprak je zo’n man dan aan?
Alec had zich inmiddels ongeveer blind gestaard op het perkament voor zijn neus, een sneeuwballenberg van verfrommeld papier naast hem op de grond liggen en een nagenoeg lege pot inkt op zijn bureau staan. Met een vermoeide en ietwat trillende hand bracht hij de veer wederom terug naar het perkament. Wat was zijn naam eigenlijk? Hij was al zo druk bezig geweest met de aanhef, dat hij de man’s achternaam even glad vergeten was. Naughtybottom? Ehm… Nee. Dat zou het vast niet zijn. Nawthewbodiem? Nutte… Hmpf. Wacht! Hij moest hier vast nog ergens het register hebben liggen waar een overzicht in stond van de- HO!
Zijn handen graaiden al gretig naar voren naar de stapels en stapels documenten en boeken op zijn eikenhouten bureau, maar in zijn haast om de brief zo snel mogelijk op de post te kunnen doen, had hij een ietwat spastische beweging van zijn uitgeputte hand niet voorzien. Voor hij het goed en wel besefte rolde het… GEOPENDE potje inkt al over het tafelblad en stroomden de gitzwarte stralen vrolijk over de rest van de eens nog maagdelijk wit of… eigenlijk meer vaal gele papieren en… ah… eveneens over zijn eigen, ooit hemelsblauwe overhemd. Geweldig! Net wat hij nodig had…
Met een ingehouden zucht en wat onderdrukt gemopper, probeerde Alec met zijn magie de inkt nog een beetje terug te sturen, maar het mocht niet veel baten. Het was al te veel bevuild met de overgebleven resten van zijn snelle lunch om nog bruikbaar te kunnen zijn. Al snel werd daarom lade na lade haastig door hem opgetrokken op zoek naar een nieuwe pot, maar… zonder succes. Hm… Wacht… Had Shyvana niet allang een nieuwe voorraad moeten inslaan…? Of was hij het zelf in zijn drukte überhaupt vergeten dat door te geven aan haar?
Hoe dan ook móest die brief vandaag af en zag hij geen kans nu helemaal naar Oak’s Field te gaan, dus had Alec geen keus dan maar op zoek te gaan naar een andere oplossing. Deze bood zich aan in de vorm van wat luidere stemmen vanaf een andere etage in de Toren. Ah! Die zware basstem herkende hij uit duizenden: Ro was op zijn kamer. Hij zou vast wel wat inkt kunnen missen voor een… collega in nood. Hij kon het altijd later goedmaken met een borrel… of twee.
In zijn haast vergetend ook maar een schoon shirt aan te trekken, snelde Alaric daarop Ilma uit en de trappen op naar Angani. Hij leek weinig verbaasd om daar de deur open aan te treffen. Het leek immers een gewoonte voor Ronodan te zijn deze ten alle tijden wagenwijd open te laten staan. Tja, wie zou het dan ook wagen om zonder zijn toestemming zijn vertrekken te betre- Evelynn. Oké, nee, daar had hij even niet over nagedacht. Iets van een glimlach verscheen op zijn gezicht, al schemerde enige verwondering door in zijn ijsblauwe ogen. Evelynn en Ro samen in zijn kamer? Dat was… verrassend.
Zelf -ondanks het… kleine ongelukje- in een opperbest humeur, stapte de blonde man Angani binnen. “Een hele goede morgen!” klonk daar plotseling zijn zware, vrolijke stemgeluid om zijn aanwezigheid aan te kondigen, zonder dat Alec nog de kans had gegrepen zijn collega’s wat… uitgebreider te observeren. Men zou kunnen zeggen dat dat wellicht verstandiger was geweest, aangezien hij dan niet verder had gesproken: “Heeft één van jullie misschien wat inkt te leen? Oh en Eva, als je toevallig een spreuk kent om inkt uit kleding te krijgen… Al zou ik niet weten hoe lichtmagie daar iets aan kan doen, maar mijn watermagie-“ Ja, Alec. Stop daar maar. Heb je het eindelijk in de gaten? Mooi.
En inderdaad: hij was abrupt stilgevallen bij de… laten we zeggen… “begrafeniswaardige sfeer” in de ruimte. Ai… “Ik eh…” mompelde hij er daarom op een heel wat minder “opgewekte toon” achteraan. Hij kuchte wat ongemakkelijk en wiebelde even van zijn ene been op het andere. Dusss…
Nu viel het hem ook pas op hoe… ronduit belabberd Ro er uit zag. En die uitdrukking op Evelynn’s gezicht… Wat was hier in godsnaam gebeurd? Had iemand een puppy vermoord ofzo…?
“Thee iemand?” ontschoot het hem daarom uiteindelijk bij gebrek aan een betere, slimmere… andere reactie. “Of… wat sterkers?” Inmiddels kon hij het zelf zeker wel gebruiken, maar de andere twee zo te zien al helemaal… Ochtend of niet.

Haar eerdere woorden had hij genegeerd. Hij deed ook totaal geen moeite om voor haar te wijken. Hij was ruim een kop groter dan de vrouw. Zijn ogen leken de hare te willen doorboren. Ze was zo vreselijk naïef. Hoe oud was ze? Nog geen honderd. Ze had pas één mensenleven achter de rug. Gaf het een eeuw of drie. Ze zou het wel zat worden. Maar zag dat maar eens door die lege schedel te krijgen. Hij zou het bijzonder interessant vinden om een biospie om haar lichaam bij te wonen. Dat er niks anders dan zaagsel in moest zitten was hij zeker van.
'Luister eens hálfviti, jij vroeg waarom. Als je de waarheid niet aankan vraag er dan niet naar,' Er waren slechts twee dingen die hem nu nog tegenhielden niet meer dan duizend volt door haar lijf te sturen. Ten eerste was een moord op een beschermvrouwe genoeg op zijn kerfstok. Al was de verleiding zeer, zéér, groot. Ten tweede was de ring rond zijn nek bijna aan het branden van de pijn en begon helder denken steeds moeilijker te worden. De pup was ondertussen zo van de veranderde sfeer geschrokken dat hij gauw een andere kamer in was gerend. 'Dus, als je niks nuttigs meer bij te dragen hebt vandaag…,' zijn hand was uitgeschoten om een volle hand dikke krullen stevig vast te grijpen en haar meer naar buiten te sleuren en daarbij misschien even “perongeluk” met haar hoofd tegen de deur slaan. Nu vertrok zijn gezicht een klein beetje. Het ijzer rond zijn hals leek bijna agressief te worden. '… dan wil ik je graag verzoeken op te dondere..,' Zijn hoofd had zich naar de deur gedraaid. De verschillend gekleurde ogen troffen daar Alaric, zijn shirt onder de donkere inktvlekken en een opgewekte toon in zijn stem. Met een ruw gebaar liet hij Evelynns haar weer los. Ze had mazzel. Hij was naar zijn bureau gelopen om een nieuwe pot inkt voor Alaric te zoeken al schoten zijn ogen op toen de man hen vroeg of ze iets wilden drinken, met daarbij een lichtelijk opgetrokken wenkbrauw. Gek genoeg was het de onverwachte vraag die iets van zijn woede had laten verdwijnen.

Ze hield haar ogen strak op Ronodan gericht, zijn grote ego van zichzelf irriteerde haar mateloos. Dat hij nu vond dat al zijn woorden de waarheid waren was zijn eigen probleem, niet het hare. Naja nu intussen wel. 'Ik kan de waarheid prima aan als het de waarheid zou zijn en niet eentje die jij hebt bedacht. Volgens mij zei ik je dat je vooral zo moest blijven denken. Dat die van jou nu verdraaid is is niet iets waar ik mij mee bezig ga houden. Ik ga mijn woorden niet terug nemen omdat jij dat wil.' Zei ze met een en dezelfde glimlach op haar lippen. Ze zou toch niet doordringen bij hem, kon hij vast ook niets aan doen, dan krijg je met doorgedraaide mensen. Ze hoorde de pup snel verdwijnen een andere kamer, ze achtte hem niet in staat een dier wat aan te doen dus Mister Cuddlesworth moest hier wel veilig zijn.
Ze voelde de hand in haar lokken, haar handen vormde vuisten. Hij moest wel krankjorum zijn. Daar was boven echt iets mis met hem op zo een manier dat ze zich ook werkelijk afvroeg hoe hij ooit de rang had kunnen bemachtigen. Er moest wel iets goed fout zijn met de Puffoonse regering. Haar vuisten lichtte op voor ze Alaric zijn stem hoorde. Ze voelde hoe haar lokken werden los gelaten. Ze ging er meteen met haar handen doorheen. Ze trok haar wenkbrauw op bij zijn vraag. 'In melk laten weken en dan wassen, zou het er uit moeten zijn.' zei ze zacht voor ze haar wenkbrauw optrok bij zijn laatste vraag. 'Ja lekker,' Zei ze met een grijns op haar lippen. Ze zou het ook nooit leren, te stoppen met pushen.

@Ronodan, @Alaric

Hij keek verbluft van de één naar de ander. Het was niet iedere dag dat hij hen zo zag staan. Kwam hij ongelegen? Duidelijk. Voelde hij zich ongemakkelijk? Jazeker. Wilde hij zich zo snel mogelijk omdraaien en als de wiedeweerga terug naar Ilma lopen? Oh echt wel. Ging hij dat doen? …Nee.
Iets in hun houding zei hem dat een planetaire oorlog tussen Puffoon en Nova op het punt stond uit te breken, dus moest Alec wel voor zijn gevoel als de neutrale derde erbij blijven staan. Zijn innerlijke Cassiaan eiste het. Verdorie.
Zijn blik schoot naar Eva bij haar woorden over zijn shirt. “Echt?” Ah. Handig. Zou zag je maar weer: Of je nou 32, 156 of 224 jaar oud was… je bleef altijd leren. “Dat ga ik proberen. Dank je.” Een geforceerde glimlach stond om zijn lippen. Haar toon en grijns rond het aanbod van drinken liet hem fronsen. Oké, wat was hier precies aan de hand..?
Nogmaals gleed zijn blik van de één naar de ander. Zwijgend liep hij naar Ro toe om de inktpot aan te nemen. “En jij ook bedankt…” Voor een seconde had zijn stem warmer, tederder geklonken. Al was het bijna niet te merken als je er geen aandacht aan besteedde. “Eva, laten we gaan.” gooide hij er plots vlug achteraan op zijn vertrouwde, formele toon, al leek ze verwacht te hebben alsof hij drinken aanbood uit Ro’s keuken. Hierop had hij haar met zijn vrije hand zacht bij de pols vastgepakt om haar zo kalm mee naar buiten te voeren en naar Ilma voor een kop… rustgevende thee of… vier.
Pfew. Close call. Very close. Too close maybe...