Matthew klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij zijn hand liet glijden langs het kersverse litteken op zijn borst. Het litteken ging vlak onder zijn linkerschouder tot bijna schuin boven zijn nagel. Als hij op de wond drukte, voelde hij nog steeds de magie zitten die een weg uit zijn lichaam probeerde te vinden. Hij had geluk gehad. Hij heel veel geluk gehad. Maar het was het allemaal waard geweest. Of het zou het toch allemaal waard moeten worden. Hij was dit weekend naar zijn vader gegaan nadat hij een brief had ontvangen van zijn zusje waarin ze smeekte dat ze weggehaald kon worden bij hun vader. De brief was op een donderdag gekomen en vrijdag, vlak na zijn lessen, had Matthew direct een shuttle naar huis genomen. Huiswerk kon wachten, vond hij. Toen hij thuis aankwam, zag hij dat zijn zusje een blauwe plek op haar wang had en waren alle stoppen bij hem doorgeslagen. Hij had gewacht tot zijn vader thuiskwam en was tegen hem uitgevallen. Zijn vader was ook de controle over zichzelf verloren en de twee hadden elkaar bevochten met magie. Hoewel hij zijn vader ook wat schade had toe gericht, had zijn vader hem geraakt met één of andere duistere magische spreuk waarbij er een soort van paars mes over zijn borst was gegaan. Matthew wist daarna niet meer goed wat er was gebeurd, maar in elk geval was hij tegen de grond gegaan en hadden ze er medische hulp bij moeten roepen. En hoewel zijn vader zich wel drie keer daarna verontschuldigd had en had beloofd dat hij zichzelf echt niet meer zo ging laten uitvliegen, had Matthew zijn keuze gemaakt en zijn enige naaste familielid gebeld om zijn zusje zo snel mogelijk op te komen halen uit Shadra: zijn tante.

Zijn tante had redelijk geschrokken geklonken aan de telefoon, maar had de ernst van de situatie ook wel ingezien en aangehaald dat Matthew’s vader waarschijnlijk nooit volledig over de dood van zijn vrouw zou geraken en dat dat de reden van zijn uitbarstingen was. Natuurlijk had Matthew dat zelf ook wel doorgehad, maar hij wilde niet dat zijn zusje nog langer bij iemand verbleef die haar elk moment op dezelfde manier kon aanvallen als hij bij Matthew had gedaan. Matthew had trouwens niet echt medische hulp gezocht nadat hij die had gekregen, ondanks dat er hem werd gezegd dat de wond dagelijks opgevolgd moest worden. Het bloedde soms en soms kwam er wat paarse magie uit. ’s Nachts had hij zweetbuien en werd hij bijna huilend wakker, maar voor de rest had hij op een hoop pijn na geen last van de wond. Het enige wat hem nu kon schelen, was dat zijn zusje op elk moment naar Nova gebracht zou worden. En hij was er vrij zeker van dat dit ook binnen de kortste keren ging gebeuren. Zijn zusje had hem beloofd dat ze hem op de hoogte ging houden via de brieven die ze aan hem zou schrijven. Matthew controleerde of hij er al een had ontvangen, maar toen hij merkte dat dit niet het geval was, zuchtte hij en besloot om dan maar naar beneden te gaan. Hij had voor nu toch geen lessen en ook geen huiswerk. Hij kon natuurlijk naar Oak’s Field gaan, maar hij wist dat hij in de buurt wilde blijven als de brieven binnen zouden komen en dus resteerde de enige optie om naar het buitenterrein te gaan. Matthew wierp een korte blik op zichzelf. Hij had een spijkerbroek aangetrokken en een zwart shirt met een V-hals. Zijn haren had hij zoals gebruikelijk bewerkt met gel zodat ze zowat in de lucht staken. En voor de rest besteedde hij niet te veel aandacht aan zijn uiterlijk. Hij vond het wel goed zo.

De jongen liep rustig naar buiten met zijn handen in zijn zakken gestoken. Hij had expres voor een zwart shirt gekozen omdat de wond zo nu en dan nog bloedde en met een wit shirt was dat natuurlijk makkelijk te zien. Hij had natuurlijk wel pleisters om over de wond te doen, maar daar bloedde het zelfs doorheen. En ja, misschien moest hij binnenkort wel eens medische hulp gaan zoeken, maar hij wilde eerst dat zijn zusje veilig zou zijn en dan zou hij zich wel over zichzelf bekommeren. Matthew was zo erg in gedachten verzeild geraakt dat hij niet in de gaten had dat er boeken voor zijn neus lagen. Het gevolg was dus dat hij met zijn voet achter één van de boeken bleef haken en niet bepaald elegant op zijn bek ging. En dat zou allemaal niet zo’n probleem zijn geweest als hij die verdomde wond niet had. Hij kon zijn handen niet op tijd uitsteken en landde vol met zijn borstkas op de grond waardoor hij kreunde van de pijn. Hij klemde zijn kaken echter op elkaar toen hij de stem van een meisje hoorde en duwde zichzelf zo nonchalant mogelijk weer omhoog. “Geeft niet,” zei hij rustig en met een emotieloze blik hurkte hij langs haar zodat hij mee wat boeken op kon rapen. “Het was niet dat ik er echt volledig bij was met mijn gedachten, dus we hebben beiden schuld.” Als hij ergens nu geen nood aan had, was het aan nog méér excuses in zijn leven. Hij merkte dat hij haar nog niet eerder gezien had en besloot om snel naar een ander onderwerp te gaan. “Nieuw hier?” vroeg hij dan ook terwijl hij de boeken die hij voor haar had opgeraapt weer naar haar toestak.