Met kleine passen volgde Lucy het grindpad dat langs het meer liep. De kleine korrelige steentjes maakten een knarstend geluid onder haar voeten, eigenlijk het enige wat ze op dit moment kon horen, op de zachte bries die langs haar gezicht waaide na. De stilte rondom het meer was buitengewoon. Normalitair zou je vogels horen fluiten, of het water heen en weer horen wiegen, maar niets van dat had Lucy tot nog toe opgemerkt. Met haar tas onder haar arm keek Lucy om zich heen, waarna haar blik bleef hangen op een bankje dat een paar meter verderop stond, tussen het hoge gras. Met een paar stappen was ze bij de bestemming die ze zojuist had opgevangen, en ging zitten op het koude hout van het bankje. Het maakte een krakend geluid, kennelijk stond het bankje hier al een aardige tijd. Lucy zette haar tas naast zich neer, sloeg haar ene been over de andere, en kruiste haar armen over elkaar. Deze rust, ze vond het ergens een beetje vreemd. Ze was op de weg hiernaartoe nog niemand tegen gekomen. Misschien was het omdat ze deze stilte niet gewend was, misschien was het omdat ze gewoon helemaal gek aan het worden was de laatste tijd. Lucy schudde die gedachte van zich af, en sloot haar ogen. Na een keer diep inademen rook ze een frisse buitenlucht, en glimlachte in zichzelf. Heerlijk, vond ze dit.

Hoog gras langs hem heen benam hem uit het zich, zijn blik gericht op de wolken die ver boven hem loom voorbij gleden. Nog niet zo lang lag hij hier en waarschijnlijk ging hij het ook niet lang volhouden. Stilzitten was voor hem niet goed en zijn concentratie en doorzettingsvermogen moest hij eigenlijk bewaren voor in de lessen zodat hij het lange stilzitten daar kon uitoefenen. Maar hij was zo druk in de weer geweest dat hij gewoon even een moment nodig had. Hij had even persoonlijk geoefend op zijn in en uitademen, het geen wat knullig klonk maar de kracht en het volume nam steeds meer toe. Iets waarop hij, moest hij toegeven, toch wel een beetje trots was. Nog geen tien minuten later schoot zijn hoofd opeens tevoorschijn tussen de hoge sprieten vandaan. Een zwarte vlek, van verre afstand, door zijn haren die als een drukke bos rond zijn hoofd lagen. Zijn helder grijze ogen bekeken het landschap voor een moment dat niks veranderd leek en met een lichte afzetting veerde hij overeind geholpen door een drukkende beweging van lucht verplaatsing onder hem waardoor het een stuk lichter leek dan dat het was. Zijn shirt wapperde lichtjes mee totdat hij weer recht op zijn voeten stond en een moment nam hij de tijd om zijn kont af te kloppen en hierna zijn haar naar achteren te vegen en op een iets te wijvige manier weg te schudden. Het totaal plaatje alleen al van hem kwam vriendelijk over, en als je ook maar even een kwartierje in zijn buurt was wistje dat dit voornamelijk bestond uit drukte en vrolijkheid. Nogmaals schudde hij zijn haar weg en liep vervolgens in de richting waar hij vandaan gekomen was, langs het meer wat erg dichtbij was, weer terug naar school. Pas toen hij zijn blik hier goed oprichtte merkte hij toch een kleine verandering op, een onbekende verstoorde het plaatje van de eeuwige rust die het meer uitstraalde. Terwijl hij weer terug liep met verende passen door het gras zong hij zachtjes "[i]Lets get loud, aha[i]", maar eenmaal dichterbij zodat het meisje, hij zag nu dat 't een meiske was, de kans kreeg het misschien te horen stopte hij. Een ontdeugend glimlachje kroop omhoog waarna hij zachtjes blies, evenlater zag hij hoe de haren rond het gezicht van het meisje opveerde en zachtjes meegleden in zijn luchtbeweging. Hij grijnsde geamuseerd, blies opnieuw en maakte een sierlijke draaiing met zijn hand. Dichterbij kon je duidelijk zien hoe de haren weer oplichte en speels dit keer rondvlogen om pas later weer neer te zakken. Hij liep door, liet het nu voor wat het was zodat hij later zeer onschuldig over zou komen.