Gedachten

Het deed Roxas goed om te horen dat Kijito moest lachen. Hij kon gewoon voelen dat ze het erg vond dat ze het een soort van had verknalt. Maar het was haar schuld helemaal niet; ze had haar best gedaan en ze had het vast volgehouden als hij haar concentratie niet had weg gehaald. ’Nu hoef ik ook niet meer te douchen,’ beantwoordde ze zijn grapje vrolijk. Blij lachte Roxas zachtjes, misschien was het nog niet zo erg dat het schild kapot was gegaan… Maar na zijn nies bekeek ze hem onderzoekend aan. ’Nu heb ik je nog ziek gemaakt ook,’ mompelde ze. Roxas zuchtte in zijn gedachtes; nu zou ze vast overbezorgd gaan reageren of zo, zoals bijna alle meisjes. En omdat ze zich tot nu toe aan zijn beeld had gehouden van een meisje voorspelde hij het een beetje. Maar tot zijn verbazing deed ze het niets, in plaats daarvan huiverde. Ze moest het vast koud hebben; logisch. Ze had alleen maar een jurkje aan en nu was ze ook nog nat, wat ervoor zorgde dat alles nog kouder was dan het werkelijk was. ’Wil je naar binnen? Het is toch wel wat koud buiten,’ vroeg ze, terwijl ze hem weer aankeek. Eventjes nadenkend staarde Roxas in haar blauwe ogen. Nog een paar tellen dacht hij na, waarna hij eventjes diep adem haalde en opstond. ’Je hebt gelijk; hij zou ons geen van beiden goed doen om hier buiten te blijven met deze kou terwijl we zo nat zijn.’ Kalm stak hij zijn hand uit naar haar; om haar te helpen op te staan. ’En maak je geen zorgen; ik ben niet ziek hoor. Ben gewoon altijd wat minder… Gezond in de herfst en winter, maak je maar geen zorgen,’ stelde hij haar gerust en voegde er een knipoogje aan toe. Hij wou niet dat ze zich zorgen zou maken; dat was nergens voor nodig. Als hij ziek zou worden dan was het zijn eigen schuld en niet die van iemand anders. Dan was hij degene die een zwakke weerstand had; en daar konden hun niets aan doen.

Eigenlijk leek het helemaal niet zo erg dat het water hen doorweekt had. Roxas lachte zelfs met haar mee; blijkbaar had hij ook geen last van het feit dat haar regenscherm mislukt was. Hij was alleen een beetje ziekjes. Het duurde even voor hij op haar vraag antwoordde. Ondertussen probeerde Kijito aan warme dingen te denken. Vuur, kaars.. om het maar wat warmer te krijgen. Herfst en winter staan synoniem voor kou, weet je. De hemelblauwe ogen van Roxas keken nadenkend terug voor hij antwoord gaf. ’Je hebt gelijk; het zou ons geen van beiden goed doen om hier buiten te blijven met deze kou terwijl we zo nat zijn.' Kijito knikte. Ze zat nog steeds op de grond. Toen ze op wilde staan stak Roxas zijn hand naar haar uit. In tegenstelling tot die van haar waren zijn handen warm. Haar handen en vingers waren bijna continu ingesteld op diepvries in het najaar. ’En maak je geen zorgen; ik ben niet ziek hoor. Ben gewoon altijd wat minder… Gezond in de herfst en winter, maak je maar geen zorgen,’ stelde Roxas haar met een knipoog gerust. Kijito knikte. 'Gelukkig ben je wel wat gewend dus, zo te horen,' lachte ze. Nou ja, waarschijnlijk had hij nog nooit een plens water over zich heen gekregen die zomaar uit de lucht kwam vallen. Zodra ze stond keek ze even rond om zich te oriënteren. Ze waren bij de waterval dus.. de Academy was dié kant op.

Roxas zijn ogen werd voor een paar seconden wat groter wanneer Kijito zijn hand vast pakte. Hij voelde ijskoud aan. Hij wist niet of dat altijd zo het geval was; maar het maakte hem bezorgd. Het voelde niet echt goed. Zijn handen waren altijd lekker warm, ook al vond hij soms zelf dat ze koud aanvoelden. Kijito knikte. ’Gelukkig ben je wel wat gewend dus, zo te horen,’ lachte ze over zijn geruststellende woorden. Terwijl de jongen zachtjes grinnikte knikte hij bevestigend. Zijn weerstand was sowieso sterk naar achter gegaan omdat hij het niet meer gewend was buiten te zijn; waar het krioelde van de ziektekiemen enz. Ze hadden hem opgesloten, tegen zijn wil in. Maar hij had de kracht niet gehad om zich te verzetten; nee, helemaal niet zelfs. Hij keek eventjes naar Kijito; het leek erop dat ze al wist welke kant ze op moest. Hij ook, hij kende het hier nu wel zo’n beetje. Hij liep alvast een stukje voor haar uit, richting de Academie. Een beetje afwezig staarde hij naar zijn hand waarmee hij haar mee overeind had geholpen. Licht bezorgd keek hij weer naar het meisje. ’Ligt het aan mij; of waren je handen nou ijskoud?’ vroeg hij. ’Misschien wordt jij dadelijk wel ziek in plaats van mij…’ voegde hij er zachtjes aan toe. Er bestond ook nog een kans dat ze beiden ziek zouden worden; maar die sloot hij maar eventjes buiten. Afwachtend bleef hij naar Kijito kijken, wachtend op haar reactie.

- Geloof ik heb ik mijn inspi opgegeten zonder het door te hebben xd -

Ook Roxas leek te weten welke kant de Academy op was. Gelukkig. Als er iets was waar Kijito een hekel aan had, dan was het wel verdwalen. Op haar eerste dag was ze ook al verdwaald. Geniaal, hoor. Terwijl het lokaal praktisch om de andere hoek lag. Eigenlijk was ze altijd onzeker over welke richting ze opliep, tot ze daadwerkelijk bij haar doel aangekomen was. 'Ligt het aan mij, of waren je handen nu ijskoud,' vroeg Roxas, blijkbaar niet gewend aan koude handen. Die van hem waren ook lekker warm geweest. 'Misschien wordt jij dadelijk wel ziek in plaats van mij..' voegde hij er zacht aan toe. Kijito keek even naar haar handen. Ze lette er niet zo op, eigenlijk. Even pakte ze zijn hand vast. 'Het ligt niet aan jou volgens mij, maar je hebt wel lekker warme handen,' meldde ze daarna. Toen besefte ze dat ze zomaar zijn hand had gepakt en liet weer los. Even werden haar wangen wat roder, maar dat kreeg ze gelukkig snel onder controle. De regen tikte nog steeds zachtjes op hen neer, hoewel het ergste van de bui over was. Opnieuw keek ze even in de richting van de Academy. Soms benauwde het haar daarbinnen. Ze wilde het liefst zo lang mogelijk wachten met lopen, en dan nog langzaam lopen ook. Het was er soms zo druk, vol met mensen die ze niet kende en die haar waarschijnlijk toch niet wilden kennen.. Ze wachtte dus maar tot Roxas ging lopen. Het was best gezellig geweest zo, bij de waterval.

- Aaahh! Geef mijn inspiratie terug jij! *Achtervolgt dief* -

Verbaasd over het gebaar knipperde Roxas naar Kijito terwijl ze zijn hand vastpakte. Hij hield zijn huivering maar in; het zou nogal vaag en onbeleefd overkomen. Maar haar handen waren gewoon zo… IJskoud dat het hem een beetje bang maakte. ’Het ligt niet aan jou volgens mij, maar je hebt wel lekker warme handen,’ merkte ze op. Nog steeds een beetje van zijn stuk gebracht bleef hij naar het meisje kijken. Hij voelde zich verdoofd; geen enkel zintuig deed het meer. Maar waarom? Misschien door het lichamelijke contact dat hij niet had zien aankomen. Hij was het niet gewend; meestal durfden anderen niet eens in zijn beurt te komen. Ze beschouwden hem zowat als vervloekt. Hij voelde hoe het koude gevoel bij zijn hand verdween en keek langzaam op. Hij dacht dat Kijito bloosde, maar toch ook weer niet. Het geluid van de regendruppels die kapot vielen op de grond gaf een rustgevend effect; veel rustgevender dan dat geluid van al die andere binnen in de Academie. Het leek soms net alsof je ze kon vergelijken met een horde wilde dieren. Zo chaotisch en druk als wat. Hij wou er niet naartoe; hij wou liever hier blijven. Ook al zou hij dan misschien verkouden worden, het maakte hem eigenlijk niet echt veel uit. Hier voelde hij zich vrij; was het lekker fris en kon je gaan en staan waar je zou willen.
Roxas liet zijn blik afdwalen naar zijn hand die Kijito had vastgepakt. Haar hand was koud geweest; maar wel zacht. Zacht zoals de hand van zijn moeder; toen ze hem troostte. Maar uiteindelijk liet zelfs zij hem stikken toen hij iemand nodig had. Ze had geprobeerd hem te helpen, maar hij was een verloren zaak. Er kwam een brok in zijn keel en zijn stem weigerde dienst. Hij wilde praten, proberen van onderwerp te veranderen. Maar natuurlijk zou het liefst willen schreeuwen nu, en huilen. Ja, huilen tot al zijn tranen opwaren alles om zich heen vergeten. Zijn herinneringen kwelden hem weer, en meestal zou hij het liefste nu willen wegrennen en zich verstoppen voor de wereld. Overgenomen door zijn herinneringen en zichzelf verloren voelen. Maar hij kon nu niet gaan; Kijito was er. De gedachte dat hij niet alleen was, dat zij er was. Dat zij hem niet eng vond, hem niet wou ontwijken… Het kalmeerde hem. Hij was een soort van nieuw leven gestart hier; op Starshine. Hij had Axel, Mizore en Kijito. En dat was goed zo. Misschien dat als hij zich gewoon zo zou blijven gedragen dat hij nog meer mensen te vriend kon maken.
Afwezig keek hij op. Hij was weer in gedachten weg verzonken. Maar het leek net alsof zijn hele leven voor hem voorbij was getrokken. Het nare gedeelte en uiteindelijk het fijne gedeelte. Het laatste gedeelte was de tijdstroom waar hij zich nu plaatsvond. In een treuzelgangetje liep hij verder; Kijito zou hem wel volgen en vroeg of laat inhalen. Zijn stem weigerde nog steeds dienst; maar hij had hem niet nodig. Hij hoefde eventjes niet te praten. De stilte die er nu was, was niet onaangenaam. Hij was rustgevend, en werd zwakjes doorbroken door de regen.

Kijito had Roxas hand ondertussen alweer losgelaten. Het was vast niet fijn om iemand met zulke koude handen de hand te schudden. Zachtjes begon ze over haar handen te wrijven, om ze wat warmer te maken. Het kwam waarschijnlijk door een combinatie van slechte doorbloeding, het vaak sturen van water onder de gemiddelde lichaamstemperatuur. Probeer een waterval maar eens voor te verwarmen. Een factor die ook meespeelde was het seizoen. In de winter waren haar vingers nog kouder dan normaal. Ze lette er meestal niet op, maar nu hoopte ze dat Roxas er geen last van had gehad. Tot haar opluchting merkte ze dat haar handen al wat warmer werden door haar pogingen ze warm te wrijven. Ze keek even naar Roxas, die gevangen leek te zijn in zijn gedachten. Hij keek soms zo verdrietig, alsof zijn gedachten hem pijn deden. Hopelijk zou het hier goed met hem gaan. Wat was zijn verleden? Die vraag hield haar wel een beetje bezig. Maar ze ging Roxas er niet naar vragen. Als het hem werkelijk pijn deed.. Op een treuzelend tempo begon hij te lopen, stil en ondoorgrondelijk. Kijito liep snel met hem mee, maar zodra ze hem ingehaald had voegde ze zich bij zijn zwijgzame lopen. De regendruppels die zachtjes tikten waren genoeg om de stilte te doorbreken. De stilte die nu niet meer vervelend of ongewenst was. Kijito lette nauwelijks op de omgeving die aan haar voorbij kwam. Ze werd bijna zelf verdrietig van Roxas emoties, die ze licht aan kon voelen. Ook omdat ze niet overbezorgd over wilde komen zei ze niets. Nog steeds zwijgend voelde ze de warmte in haar huid terugkeren, voor een keer ook in haar handen. Het was alsof het water juist maakte dat ze het nu warmer kreeg.

PROFILE MAGICIAN

» Losse gedachten.

Gedachten

Gedachten

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen