Gedachten

De waterval. Het water stroomde vrij naar beneden, prachtig met de regenboogdruppels die overal in de lucht leken te zweven. Kijito staarde ernaar, ze ervoer haar macht over water. Water gehoorzaamde haar, volgde haar handen, genas kleine wonden, liet haar emoties tot op zekere hoogte voelen. Kijito kwam van Cassia, de waterplaneet. Ze studeerde vanzelfsprekend watermagie. Dit was haar favoriete trainingsplek; de waterval. Waar zowel de macht als de schoonheid van water zich exposeerden in al hun glorie. Het overdonderde haar. Zou zijzelf ooit ook zo machtig worden? Zou ze ooit water kunnen beheersen, het begrijpen? Kijito wilde het dolgraag, en studeerde nu al hard. Dit was haar grootste wens geweest, naast vluchten van haar ongeïnteresseerde ouders. Het kon hen niets schelen wat ze deed, als ze maar geen problemen veroorzaakte. Ze mocht zelfs van een klif afspringen, als ze zelf maar een briefje achterliet waarop uitgelegd stond dat het niemands schuld was, in welke kranten het mocht en wat er bij de begrafenis moest komen. Dat had haar vader haar verteld; zij kon hem niets schelen. Het deed hem niets dat ze succesvol was geweest op de school hiervoor, dat ze haar best ging doen en goed was met water. Het maakte hem en haar moeder niets uit. Kijito was bijna blij dat ze geen broers en zussen had; dan zouden zij zich ook zo moeten voelen. Waarom negeerden haar ouders haar? Kijito voelde zich zo alleen..

Zijn adem stokte in zijn keel en het voelde net alsof hij stikte. Het was hem te veel geworden. Al die mensen om hem heen, hij was het niet gewend. Hijgend en half rennend baande Roxas zich een weg door het bos. Hij was blij dat hij nu uit had. Steeds maar door die gangen, met al die mensen. Het waren er zo veel en het was er zo benauwd. Het voelde alsof hij geplet werd in die gangen, terwijl hij genoeg ruimte had. Misschien had hij wel pleinvrees gekregen omdat hij het niet meer gewend was om bij zoveel mensen te zijn. Hij was lang weg geweest van de andere bevolking op Nova. Langzaam kwam hij tot stilstand. Hij hield zijn adem eventjes in, hopend zijn hart rustig te proberen te maken. Hij moest naar een plek toe waar hij tot rust kon komen. Het schoot hem ineens te binnen; de waterval. Het geluid van dat stromende water maakte hem rustig. Hij kende de weg nog vrij goed, omdat hij er nog niet zo lang geleden was geweest. Waar hij met Mizore en Axel had gepraat. En Sapphire had leren kennen.
Al heel wat rustiger liep hij in een rechte lijn richting zijn bestemming. Zijn hart had weer een normaal en rustig ritme aangenomen en zijn ademhaling volgde het voorbeeld. Met kalme passen liep hij verder, waarna hij zijn bestemming in zicht zag. Er verscheen een opgeluchte glimlach rond de lippen van de jongen. Eindelijk wat rust… Misschien, als hij weer zijn rust had gevonden, dat hij Axel kon opzoeken. Meestal had hij wel behoefte aan wat ‘Axel humor’ op dit soort moment. Uit het niets verstijfde hij en verdween zijn glimlach. Er stond een meisje… Daar ging zijn kleine momentje voor zichzelf. Nieuwsgierig keek hij naar haar. Het was overduidelijk dat ze van Cassia kwam, want ze was bezig met het water. Het viel hem op dat hij al best veel mensen van Cassia hier had gezien, in totaal drie. Het zouden er vast nog wel meer worden naarmate de tijd voorbij ging. Ze zag er niet echt blij noch gelukkig uit. Bezorgd keek hij naar haar. Hij wou naar haar toe gaan, vragen wat er was. Maar hij hield zich in. Misschien wou zij ook eventjes een moment voor zichzelf. Kalm wachtte hij af. Misschien zou ze hem later wel opmerken… Maar nu maakte het hem op zich vrij weinig uit. Zo had hij de tijd haar trekjes in zich op te nemen en een soort van beeld van haar te vormen, qua karakter.

- Jij bent toch Kittypaw op Warrior Cats hea?... Well, geuss who I am x3 ? -

- Inderdaad ^^ Jij bent toch Moonfur/Aube enzo? Dan ben ik ook je vader; Sandstorm x3 -

Kijito zuchtte even. Ze wilde hier een fijne tijd krijgen. Ze tilde haar handen op en het water kwam omhoog, vormde een bol in de lucht toen zij het met haar handen kneedde. Kijito haalde haar handen uit elkaar en er ontstond een soort plat vlak, die alles achter haar weerspiegelde. Kijito keek naar zichzelf. Wat zag ze er verdrietig uit! Kijito knipperde even met haar blauwe ogen. Ze wilde niet huilen. Nogmaals staarde ze in de spiegel. Wacht even! Er stond iemand! Het water plonsde terug in de waterval toen Kijito haar handen liet zakken en zich omdraaide. 'Hoi,' zei ze verlegen. 'Mooi is het hier, hé?' Kijito had geen idee wat ze anders moest zeggen. De persoon waar ze nu naar keek, was een jongen, met mooie blauwe ogen en blond haar, net als zij. Ze kon er nog niet over uit van welke planeet hij kwam. Er volgde een stilte. 'O, sorry,' verontschuldigde zich snel,'ik had me nog helemaal niet voorgesteld! Ik ben Kijito.'

Kundig vervolgde het meisje haar trucjes met het water. Vol bewondering keek Roxas ernaar. Hij wist dat het onbeschoft was, maar het lukte hem niet om zijn blik los te rukken van haar. Wanneer ze een soort van spiegel maakte met het water wist hij dat zijn blik nu nog een tijdje vast zou blijven hangen op haar. Ze zag er zo verdrietig uit… Langzaam werden de ogen van de jongen glazig. Zag hij er zelf ook zo uit als hij alleen in zijn kamer zat, herinneringen ophalend? Ze was blijkbaar erg in haar gedachten verzonken of zo, omdat het een tijdje duurde voordat ze hem opmerkte. Ze schrok er nogal van, zo erg dat ze het water totaal vergat en het hardhandig naar onder werd getrokken door de zwaartekracht en zich door het wateroppervlak boorde. Kalm keek hij toe hoe ze zich omdraaide, ze zag er nog steeds ongelukkig uit. ’Hoi,’ bracht ze verlegen uit. ’Mooi is het hier, hé?’ voegde ze eraan toe. Blijkbaar wist zij net zo min als hij wat ze moest zeggen. Maar het was duidelijk dat ze misschien een gesprek probeerde aan te knopen. Hij bekeek haar eventjes. Ze had blond haar en blauwe ogen, misschien zou het kunnen gebeuren dat iemand ze zou aanzien als familie… Vage, droge, maar toch ook grappige gedachte. ’O, sorry,’ verontschuldigde ze zichzelf vanuit het niets. Vragend keek Roxas naar haar, wat had ze misgedaan in haar ogen? ’Ik had me nog helemaal niet voorgesteld! Ik ben Kijito.’ Zachtjes grinnikte Roxas, zelf had hij die woorden ook al vele malen gebruikt. Rustig keek hij weer op. ’Maakt niets uit. Ik ben Roxas, aangenaam.’ Hij zweeg een tijdje. Kijito… Het was een mooie naam. Hij was niet echt een gast die alle betekenissen van namen uit zijn kop kon knallen, hij wist de betekenis van zijn eigen niet eens. Misschien had hij er niet eens eentje. Maar hij wist zeker dat die van haar wel een betekenis had, dat moest gewoon. ’Sorry dat ik het vraag… Maar ik heb het gevoel dat er een betekenis schuilgaat in jouw naam, zou je zo vriendelijk willen zijn hem te willen onthullen?’ vroeg hij nieuwsgierig. Afwachtend bleef hij haar aankijken, hopend dat zijn gevoel goed was. Het zou nogal gênant zijn als hij het nu mis had…

- Ghehe, Ja ^^. Mijn bouw van posts verraad teveel, is het niet x3 ? -

Kijito wist dat staren onbeschoft was, maar toch deed ze het. De jongen had echt dezelfde kleur ogen en haar! Dat was best apart, bedacht ze. 'Maakt niets uit hoor. Ik ben Roxas. Aangenaam.' Kijito vond Roxas een mooie naam. Het klonk gewoon mooi, vreemd.. Niet dat zij een namenexpert was.. 'Sorry dat ik het vraag.. maar ik heb het gevoel dat er een betekenis schuilgaat in jouw naam. Zou je zo vriendelijk willen zijn hem te willen onthullen?' Roxas klonk nieuwsgierig. Kijito glimlachte. 'Je hebt gelijk. Kijito betekent rivier.. nogal toepasselijk op waar ik vandaan kom. Zoals je misschien al gemerkt hebt kom ik van Cassia.' Kijito bleef glimlachen. Roxas keek aardig. Kijito had nog niet zoveel vrienden gemaakt op Starshine Academy, maar ze had het gevoel dat ze hem wel mocht. 'Waarvandaan kom jij eigenlijk, Roxas?' Ze had zijn naam niet uit hoeven spreken, maar ze vond de klank ervan mooi. Ook vroeg ze zich af wat voor lessen hij deed, en in welk jaar hij zat. Nu had ze nog het gevoel de enige eerstejaars te zijn.

- Very Happy

Ik had het gelezen op Warrior Cats en ik dacht het al aan het kleine lettertype Razz

-

Roxas glimlachte kalm terug toen Kijito naar hem glimlachte. ’Je hebt gelijk. Kijito betekent rivier… Nogal toepasselijk op waar ik vandaan kom. Zoals je misschien al gemerkt hebt kom ik van Cassia.’ Begrijpend knikte de jongen. Hij was blij dat zijn voorgevoel goed was geweest. Anders had hij hier nu gestaan, zich schamend voor zichzelf omdat hij het bij het foute eind had. ’Waarvandaan kom jij eigenlijk, Roxas?’ Ze sprak zijn naam nogal apart uit… Niet dat ze een accent in haar stem had, of dat ze de klemtoon ergens anders legde. Maar er was iets aparts aan. Misschien zou ze zijn naam gewoon wel apart vinden of zo, wat hij ook wel vond van die van haar. Hij was mooi en had zelfs een betekenis. Snel onderbrak hij zijn gedachten. Hij moest nog antwoord geven op haar vraag. Hij zweeg nog een tijdje, waarna hij eventjes één keer naar adem hapte. ’Ik kom van Nova,’ sprak hij zachtjes. Het kwam er met veel tegenzin uit. Hij haatte die planeet, gewoonweg omdat hij daar als een soort van vervloekte of zo werd behandeld. Alsof hij een zeer besmettelijke ziekte was, een verstotene. Hij werd al depressief bij het denken eraan. Snel keek hij op en probeerde hij afleiding bij Kijito te vinden. ’Ik zit trouwens in de eerste, en jij? Misschien zitten we wel bij elkaar in de klas,’ zei hij een tikkeltje snel. Hij wou snel van onderwerp veranderen in zijn hoofd, hij werd er gek van als hij aan zijn verleden moest denken.

- Sorry voor de flutpost xd -

'Ik kom van Nova,' antwoordde Roxas. Hij leek daar niet blij mee te zijn.. Kijito besloot er niets over te vragen; het leek hem echt pijn te doen. 'Ik zit trouwens in de eerste, en jij? Misschien zitten we bij elkaar in de klas,' sprak hij snel. Kijito's glimlach werd breder. 'Ik zit ook in de eerste!' zei ze. Wat zou de jongen voor verleden hebben? Hij zag er zo ongelukkig uit.. Kijito was blij dat hij ook in de eerste zat. Hij zag er zo aardig uit! Kijito had behoefte aan vrienden. Het vervelende was alleen dat ze meestal niet wist wat te zeggen. Dus begonnen haar handen te bewegen. Zachtjes wervelend kwam er wat water omhoog uit de waterval, glanzend in het licht van de zon. Kijito staarde er even naar. Toen begon ze het belletje tot een bol te vormen, gewoon. Die draaide ze tussen haar handen, als een soort afleiding, een stressballetje. Tenslotte keek ze Roxas weer aan, hopend dat hij het niet erg vond dat ze met water ging spelen. 'Misschien hebben we wel samen gym ofzo,' opperde Kijito. 'Dat is niet mijn favoriete vak, maar toch..'

- Geen crappost! Mijne dan, ik weet niet wat ik kan zeggen ^^ -

De glimlach van Kijito werd breder, en Roxas volgde haar voorbeeld door een onderdrukte glimlach op zijn gezicht te trekken. ’Ik zit ook in de eerste!’ sprak ze. Eindelijk had hij iemand ontmoet waarvan hij wist dat diegene echt in de eerste zat. Bij sommige had hij wel voorgevoelens gehad, maar bij Kijito wist hij het zeker. Dat was fijn. Nu hoefde hij niet meer bang te zijn dat hij dadelijk ergens naar de les moest en misschien niemand kende. Afwezig volgde hij haar handen met zijn ogen, ze was weer wat aan het doen. Ze maakte een soort van balletje van water, om er vervolgens in te kneden. Misschien was ze nerveus of zo. Roxas knikte kortaf, als teken dat hij het niet erg vond toen ze hem weer aankeek. ’Misschien heben we wel samen gym of zo. Dat is niet mijn favoriete vak, maar toch…’ Zachtjes grinnikte Roxas, waarna hij haar weer aankeek. ’Ik heb geen enkel lievelingsvak. Het is dat school een verplichting is,’ gaf hij nogal grappend toe. Rustig keek hij eventjes om zich heen. Normaal was Axel allang binnen komen vallen… Dus het zat er eigenlijk niet echt meer in dat die nog zou komen, of hij zou achter liggen op ‘schema’. Bij de gedachte moest Roxas zachtjes lachen. Hopend dat Kijito het niet vreemd zou vinden keek hij op. Kalm ging hij zitten op het gras, met zijn rug leunend tegen de boom achter hem. Vragend keek hij haar aan. ’Blijf je nog even in het water of?...’ Hij was zelf niet echt van plan om het water in te gaan. Hij kwam niet van Cassia, dus hij zou alleen maar nat worden en verder niets. Dus op dit plekje blijven was zijn beste optie.

- Er moet iets gebeuren of zo xd? -

Ook zijn glimlach werd breder. Toen ze het over gym had, leek Roxas zelf ook niet zo geweldig gesteld te zijn op het vak. 'Ik heb geen enkel lievelingsvak. Het is dat school een verplichting is,' grapte hij. Kijito grinnikte. Ze stuurde het water weer terug naar de waterval. 'Je hebt helemaal gelijk. School is alleen leuk voor de vrienden en dergelijke, dat maakt het gezellig.' Kijito bedacht dat zij nog maar weinig mensen had ontmoet. Sapphire, Ryuu, Faith.. Roxas kon ze nu ook aan het lijstje toevoegen. Dat voelde goed. Roxas ging kalm op het gras zitten, leunend tegen een boom. Kijito herinnerde zich hoe Little Faith de grassprietjes had laten groeien. Dat was een mooi gezicht geweest! Zijzelf liep altijd maar wat met water te frutselen. 'Blijf je nog even in het water, of?...' vroeg hij toen. Kijito schudde haar hoofd en liep naar de boom toe. Eenmaal daar ging ze naast Roxas zitten. De bladeren ruisten boven haar hoofd, steeds wilder leek het wel. De hemel verkleurde; helder blauw tot grijzig. Kijito wierp een blik omhoog. 'Dat ziet eruit alsof het gaat regenen,' voorspelde ze.

Kijito haar grinnik was net zoals Roxas hem zich had voorgesteld; bescheiden en schattig. Zijn beeld van meisjes was licht aangetast door Mizore, maar Mizore was ook niet echt meer een meisje. Meer een jonge adolescent. ’Je hebt helemaal gelijk. School is alleen leuk voor de vrienden en dergelijke, dat maakt het gezellig.’ Roxas hoorde haar woorden maar half, omdat hij meer bezig was te kijken naar hoe ze het water terug stuurde naar de waterval. Tot tegenoverstelling van Mizore stuurde zij het water sierlijk… Maar Mizore stuurde ook niet echt water, het was altijd ijs. De gedachte eraan zorgde ervoor dat hij honger kreeg, hij miste haar ijslolly’s nu al. Hij schudde de gedachte van zich af. Afwezig keek hij op, hopend dat hij niets had gemist. Blijkbaar niet echt, want hij kon nog net een glimp op vangen van hoe ze naar hem toe liep en naast hem ging zitten. ’Dat ziet eruit alsof het gaat regenen,’ voorspelde Kijito. Roxas fronste eventjes, waarna hij haar blik maar besloot te volgen. Hij slaakte een zucht. Hij wou nog niet naar binnen toe, hij vond het fijner om buiten te zijn. Vooral omdat hij zich buiten vrij voelde en binnen… Binnen voelde hij zich maar opgesloten, en het riep hem herinneringen op. Zachtjes huiverde hij, hij moest er nu al aan denken. Vragend keek hij vanuit zijn ooghoeken naar Kijito. ’Jij kunt dingen met water… Dus… Zou je er ook voor kunnen zorgen dat we niet nat worden als het gaat regenen, of is dat teveel gevraagd?’ vroeg hij zachtjes. Vervolgens richtte hij zich weer op de hemel. De zon werd verscholen achter de dreigende grauwe wolken. Het zou niet lang meer duren of het zou beginnen te regenen.

Kijito wierp steeds zijdelingse blikken op Roxas. Hij zag er zo lief uit, alsof hij niemand pijn wilde doen. Dat kon ze zich ook niet van hem voorstellen. Even leek hij afgeleid terwijl hij naar de dreigende hemel keek waar zij naar gewezen had. Een rilling ging door hem heen. Kijito kon licht voelen wat voor emoties door mensen heen gingen, maar alleen sterke als boosheid of verdriet. Nu voelde het alsof Roxas dacht aan iets onprettigs.. ze besloot er niets over te vragen. Het zou gaan regenen. Jammer, regen zag er geweldig mooi uit, maar het verpestte je kleding en het moment hier samen. Ze wierp nog een blik op de jongen naast haar. Hij was niet zo'n grote, brede bodybuilder, geen macho en geen aso. Hij zag er lief uit en stiekem vond Kijito hem wel knap, met zijn blauwe ogen waar een sterrenhemel in weerspiegeld leek. Net toen ze naar hem keek, zag ze dat hij ook een blik op haar wierp. Net voor ze weg wilde kijken vroeg hij;'Jij kunt dingen met water... Dus... zou je ervoor kunnen zorgen dat we niet nat worden als het gaat regenen, of is dat teveel gevraagd?' Kijito kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Was ze zo afgeleid geweest dat ze daar niet eens aan gedacht had? Wat stom! Ze dacht even over mogelijkheden. 'Dat zou moeten kunnen, ja,' glimlachte ze blij. Nu kon ze hier blijven zitten, naast Roxas. 'Daar had ik niet eens aan gedacht,' bekende ze met een lichte grijns. De wolken verzamelden zich voor de zon, dreigend. Het kon niet lang meer duren.. ze had het nog maar net gedacht, of het rommelde al boven hun hoofd. Kijito zuchtte even. 'Was ik maar weervrouw geworden bij het journaal,' grapte ze. De regen begon te vallen, eerst zachtjes, maar snel al veel harder. Kijito gebaarde met haar handen boven haar hoofd; kleine bewegingen, snel en gecoördineerd. Het water draaide rond haar handen en vormde een soort schild. Daar gleed de regen die op hen neerviel vanaf. Kijito voelde het water op haar benen druppen en maakte het schild snel iets langer. Nu zaten ze helemaal droog, terwijl de regen met bakken uit de lucht viel. Kijito keek wantrouwend naar de rand van het schild en schoof iets dichter naar Roxas toe. Zo breed was het afdakje nu ook weer niet.

’Dat zou moeten kunnen, ja,’ glimlachte Kijito blij. ’Daar had ik niet eens aan gedacht,’ bekende ze vervolgens met een lichte grijns. Roxas grinnikte zachtjes, ze voldeed precies aan zijn beeld van meisjes. Wat hem eigenlijk wel bang maakte; want meestal waren de beelden die je van iemand had, of de verwachtingen, uiteindelijk toch niet zo precies zoals je het had verwacht. Misschien zou hij later ook nog wel een foutje in zijn beeld ontdekken bij Kijito, dat moest wel. Wanneer Kijito zuchtte keek hij met een ruk op, hij was in zijn gedachtes verzonken; dadelijk had hij iets belangrijks gemist. ’Was ik maar weervrouw geworden bij het journaal,’ grapte ze. Opnieuw grinnikte Roxas zachtjes. ’Ik weet zeker dat jij vast meer en beter kunt dan dat,’ reageerde hij gemeen.
Het geluid van regendruppels die kapot spatten op bladeren deed de jongen opkijken. Met zijn helder blauwe ogen keek hij naar de hemel. Het was begonnen met regenen. Langzaam liet hij zijn blik afdwalen naar Kijito, die druk bezig was met het water, in de hoop hun twee droog te houden. Het leek alsof ze een soort van schild had gemaakt, waar de druppels niet doorheen wisten te breken. Vol ontzag keek hij naar haar. De regen kwam met bakken uit de hemel vallen, en hij twijfelde er niet aan dat ze nogal hard vielen. Het was duidelijk dat het een hele opgaven was voor het meisje om de regendruppels bij hun weg te houden. De wantrouwende blik van haar zorgde ervoor dat Roxas zich zorgen begon te maken; niet om de regen, maar om haar. Was het toch teveel gevraagd? Kalm keek hij toe hoe ze dichter naar hem toe schoof. Rustig volgde hij haar voorbeeld en schoof hij ook dichter naar haar toe. Rustig bracht hij zijn mond bij haar oor. ’Weet je zeker dat het je lukt?... Het maakt niets uit hoor als het je het niet kunt hoor, maar push jezelf alsjeblieft niet teveel…’ merkte hij fluisterend op. Hij wou haar niet uit haar concentratie halen, nee helemaal niet zelfs. Maar zijn bezorgdheid begon de touwen in handen te nemen.

Het schild hield het vol. Kijito was best trots op haar prestatie; blijkbaar kon ze nog wel iets! Haar ouders hadden daarin geen gelijk gehad. 'Ik weet zeker dat jij vast meer en beter kunt dan dat,' had Roxas gezegd toen ze de opmerking over het journaal had gemaakt. Dat maakte haar een beetje aan het blozen. Haar blik gleed even naar de druppels die op het schild uiteenspatten. Net als je dacht dat het niet harder kon regenen, kwam er een nieuw regiment aan wolken voor de zon, die toch al waterig geleken had. Kijito keek naar Roxas. Haar aandacht verslapte even. Snel zorgde ze dat haar concentratie weer op het schild gericht was. Wat gênant als het op hem zou vallen! Aan het schild was gelukkig niets te zien; dat hing stabiel op zijn plek. Roxas schoof wat dichter naar haar toe. 'Weet je zeker dat het lukt? Het maakt niets uit als je het niet kunt hoor, maar push jezelf alsjeblieft niet teveel..' Zijn adem voelde warm aan in de koude buitenlucht, terwijl hij de woorden in haar oor fluisterde. Kijito liet haar aandacht voor een deel bij het schild, maar fluisterde ook wat terug. 'Ik denk dat het wel gaat lukken,' glimlachte ze verlegen. Het raakte haar wel dat hij bezorgd om haar was. Dat was het liefste wat iemand ooit tegen haar gezegd had.. haar ouders keken niet eens naar haar om. Kijito keek naar boven, de regen bleef vallen. Bleef het nog maar even zo, zij zat hier prima.

Roxas voelde zich lichtjes nogal stom. Hij leed haar af. Wel niet veel, maar hij deed het. En dat wou hij niet. ’Ik denk dat het wel gaat lukken,’ glimlachte Kijito. Nog steeds een tikje bezorgd knikte de jongen. Ze zag er kwetsbaar en verlegen uit. Nog steeds voldeed ze aan zijn beeld over meisjes. Zelfs toen ze een tijdje terug leek te blozen voldeed ze er nog aan. Een rilling kroop over zijn rug; er bestond toch niet zoiets als het perfecte meisje? Peinzend slaakte hij een zucht, hij begon hoofdpijn te krijgen van al dat denken en van al zijn gedachtes. Rustig volgde hij haar blik toen ze deze op de lucht richtte. Er leek geen einde aan de regen te komen. Hij had er op zich niet zo’n problemen mee; zo kon hij Kijito misschien wat beter leren kennen. Maar wou zij dat zelf ook wel? De mensen hier, op de meeste Shadraanen na dan, waren aardig. Dus waarschijnlijk zou ze het niet zo heel erg vinden, gokte hij. Hij schudde de gedachte snel van zich af. Hij wou niet weer gaan denken en hoofdpijn krijgen. Maar de verleiding was groot. Afwezig stak hij zijn hand door het schild heen. Al snel vielen de regendruppels erop. Het leek alsof ze hem allemaal wouden aanvallen, verslinden. Het koude water op zijn hand maakte hem weer een beetje wakker en bewust van de situatie. De situatie… Snel trok hij zijn hand weer terug. Hij wist eigenlijk niet eens zo goed in wat voor situatie hij zich bevond. Hij was weer te bezig geweest met zijn gedachtes en herinneringen en noem het maar op. Hij wist nu wel zeker dat Axel niet meer zou komen opdagen; die was als de dood voor water en regen. Hij zuchtte eventjes nogal teleurgesteld bij de gedachte hieraan. De meeste keren dat hij alleen was met iemand anders, en Axel was er niet bij, werd het altijd een drama of een veel te serieuze scene. Axel zorgde voor de benodigde humor, die nodig was om mensen op hun gemak te laten voelen. Langzaam richtte hij zich weer op Kijito. Hij keek haar enkel zwijgend aan, hij had geen woorden die uit zijn mond moesten komen. Nog niet nee. Haar ogen waren helderblauw, zoals het water. Best toepasselijk voor iemand die van Cassia kwam. ’Zeg Kijito, hoe lang zit jij hier nou eigenlijk al op school? Kan me niet herinneren dat ik je ergens van zou moeten kennen of dat ik je ergens een keertje voorbij heb zien lopen,’ merkte hij zachtjes op, in de hoop de stilte te verbreken. Hij was niet doods, maar Roxas vond hem niet fijn. Hij hield niet van stiltes, ze waren slopend.

Roxas slaakte een zucht. Hij was een echte denker. Kijito kon niet stoppen met glimlachen. Hij was gewoon.. zoals ze zich had voorgesteld toen ze hem zag. Bescheiden, een beetje verlegen, lief.. Haar gedachten volgden elkaar op, alsof het normaal was dat ze alleen aan Roxas dacht. Ze kende hem nog maar net. Was dat wel goed van haar? Straks werd ze te opdringerig. Kijito besloot haar concentratie in drieën te splitsen; voor het schild, voor haarzelf.. en voor Roxas. Een plotselinge beweging van hem liet haar zijn hand volgen. Hij stak hem door het schild. Kijito zorgde met een paar soepele vingerbewegingen dat het in stand bleef, ondanks het feit dat er iets door het oppervlakte heen kwam. Het maakte niets uit, toch? De druk werd toch iets zwaarder. Kijito knipperde snel met haar ogen om te focussen. Niet te ver pushen had Roxas gezegd. Maar ze kon het nog wel aan. Na een tijdje, toen de regen hem wakker leek te maken, trok Roxas zijn hand terug. Kijito kon er niets aan doen, maar ze voelde zich opgelucht. Het had wel wat moeite gekost. Toch was die inspanning de moeite waard. Ze keek in zijn ogen, terwijl hij haar zwijgend aankeek. Zijn ogen waren lichtblauw, met een paar fonkelende puntjes leek het wel.. net zo blauw als de hemel. Zijn ogen waren betoverend. 'Zeg Kijito, hoe lang zit jij hier nou eigenlijk al op school? Kan me niet herinneren dat ik je ergens van zou moeten kennen of dat ik je ergens een keertje voorbij heb zien lopen.' Zijn stem liet haar haar blik van zijn ogen afwenden, en hem wat rechter aankijken. 'Ik ben hier sinds..' ze dacht even na,' een weekje geleden geloof ik. Het begin van het jaar kon ik niet halen.' Ze glimlachte verlegen. 'Ben jij hier wel vanaf het begin van het jaar?' Het was niet zo gek dat zij nog maar weinig mensen kende. Ze was er nog maar kort. Kijito was blij dat hij de stilte verbroken had. Niet dat deze storend was, of vervelend. Net zoals stiltes in deze momenten hoorden te zijn. Wacht even, zoiets had ze toch nog niet meegemaakt? Kijito merkte dat het schild een beetje trilde. Het koste haar steeds meer moeite het in stand te houden. Tot de regenbui over was moest haar lukken, dat moest! Ze schoof nog iets naar Roxas toe, om het schild iets te verkleinen. Dat verlichtte de druk op haar. Met een lichte glimlach keek ze weer naar Roxas, iets wat ze gewoonweg niet kon laten.

Kijito leek erg afwezig te raken toen ze hem aankeek. Alsof zijn ogen haar het zwijgen oplegden of deden verzinken in weet hij veel wat. Nadat zijn woorden over zijn lippen waren gekomen leek ze weer op de wereld terug te zijn gekeerd. Roxas had er best spijt van; misschien had hij haar tijdens een belangrijke gedachtestroom gestoord. ’Ik ben hier sinds… Een weekje geleden geloof ik. Het begin van het jaar kon ik niet halen.’ Opnieuw sierde die verlegen glimlach haar gezicht. Hij was aanstekelijk, dus Roxas glimlachte bescheiden terug. Hij wou niet weer zo grof gaan doen door breed terug te glimlachen, misschien zou dat haar zelfs bang maken. ’Ben jij hier wel vanaf het begin van het jaar?’ Langzaam schudde Roxas zijn hoofd. ’Nee. Ik ben overgeplaatst van mijn oude school naar deze,’ verklaarde hij. Het verbaasde hem over hoe soepel het over zijn lippen kwam en de woorden uit zijn mond rolden. Hij had gedacht dat zijn adem weer eens in zijn keel zou stokken, zijn tong spontaan zou verdwijnen… Maar wel nog steeds op zijn plaats was, maar eigenlijk gewoon dienst weigerde. Hij had verwacht dat hij weer overspoeld zou worden door herinneringen, maar op de een of andere manier was dat niet het geval. Afwezig plukte hij wat aan een paar grassprietjes. Hij trok iedere keer net niet hard genoeg om ze eruit te trekken. Hij zag vaagjes iets bewegen, waarschijnlijk Kijito weer. Maar de afwezigheid bleef. Waarom was een raadsel. Hij dacht nergens aan, eigenlijk. Langzaam keek hij op en spotte de glimlach van Kijito. Ze had de hele tijd al een beetje naar hem zitten glimlachen, het leek alsof ze het automatisch deed… Maar toch ook weer niet naar iedereen. Hij begreep wel waarom ze iedere keer dichter naar hem toe kwam; dan hoefde ze het schild niet zo groot te maken en was de druk dus lichter. Rustig schoof hij ook dichter naar haar toe, zo dicht dat hun schouders elkaar lichtjes raakte. Hij trok een been op en legde daar een van zijn armen op, zodat die erop kon blijven rusten. ’Zo beter?’ Hij keek haar weer aan met een onderdrukte glimlach, hopend dat de druk nou voldoende verlicht zou zijn dat het niet meer zoveel van haar zou vergen.

'Nee, ik ben overgeplaatst van mijn oude school naar deze,' vertelde Roxas. Kijito knikte. Roxas leek een beetje verbaasd, alsof hij niet had geloofd dat de woorden over zijn lippen konden komen. De druk van het schild boven hun hoofd was gelukkig kleiner geworden doordat ze een minder groot oppervlak hoefde te beschermen. Roxas plukte aan een paar grassprietjes. Kijito moest denken aan Yara; zij was geweldig met woudmagie. Ze kon stengels snel een paar meter laten groeien! Kijito had best respect voor haar, na hun schijngevecht. Roxas leek door te hebben dat het schild veel energie kostte; hij schoof wat dichter naar haar toe, zodat hun schouders elkaar net aanraakten. Kijito merkte dat die vage glimlach, verlegen en bescheiden tegelijk, op haar gezicht bleef hangen. 'Zo beter?' Roxas glimlachte een beetje toen hij haar aankeek. 'Ja, bedankt,' antwoordde Kijito. Ze merkte dat de regen al wat minder werd, daar werd de druk ook door verlicht. Gelukkig duurden heftige plensbuien nooit lang. Al spoedig hamerde de regen minder hard op de bladeren boven hun hoofden. Over een tijdje zou het wel gaan spikkelen. Kijito wist niet echt wat ze moest zeggen, maar naar Roxas kijken maakte haar al aan het glimlachen. 'Waarom kwam je hier eigenlijk naartoe,' vroeg ze toen,'had je met iemand afgesproken?' Ze vermoedde het eigenlijk niet, er was niemand gekomen. Maar Kijito wilde toch iets zeggen, al was het maar om zijn stem te horen.

De glimlach die Kijito haar gezicht sierde was schattig, maar bovendien ook echt. Roxas had meestal altijd een glimlach op zijn gezicht staan. Ja, soms als hij alleen was niet. Dan liet hij zijn emoties de vrije loop. Dan zag hij er hoogstwaarschijnlijk uit als een of ander emotioneel wrak uitzien, dat niet wist wat hij aanmoest met zijn leven. Nou, dat wist hij eigenlijk nog steeds niet. Maar de betekenis begon langzaam weer duidelijk te worden. Hij had nu vrienden, niet veel, maar hij had ze wel. En Kijito kon hij er nu eentje van noemen. ’Ja, bedankt,’ trok het meisje hem uit zijn gedachtestroom doormiddel van op zijn eerdere vraag te reageren. Afwezig richtte Roxas zijn blik op de hemel. Het was al minder gaan regenen, dat zou ook wel helpen de druk op Kijito te verlichten. Waarom had hij haar eigenlijk gevraagd dit te doen?... Zodat hij haar beter had kunnen leren kennen, toch?... Nou, beter kende hij haar eigenlijk niet echt beter. Nog steeds was zijn beeld van haar hetzelfde gebleven. De hoofdpijn sloeg opnieuw toe. Moe van het denken legde hij zijn hoofd naar achter, tot deze tegen de boom aankwam. ’Waarom kwam je hier eigenlijk naartoe, had je met iemand afgesproken?’ drong Kijito haar stem weer in zijn oren. ’Nee, niet echt. Ik kan alleen niet zo goed tegen de drukte in het schoolgebouw, dus was ik een soort van gevlucht. Ik herinnerde me deze plek nog, hij maakte me rustig. Dus dacht ik dat het het beste was om hier naartoe te gaan. En zo kwam ik hier terecht,’ beantwoordde hij haar vraag terwijl hij nog steeds in het niets staarde. Normaal sprak hij nooit met iemand af. Hij liep altijd mensen tegen het lijf, zomaar. En Axel… Axel zorgde er gewoon voor dat ze elkaar tegen het lijf liepen, had Roxas het gevoel. De verlangen naar wat ‘Axel humor’ was groot, vooral als hij zo’n hoofdpijn had. Langzaam sloot hij zijn ogen en zuchtte hij eventjes moeizaam. Kalm legde hij de rug van een van zijn handen op zijn voorhoofd. ’Geen zorgen, heb alleen maar hoofdpijn,’ stelde hij Kijito alvast gerust. Hij wist hoe meisjes soms konden zijn als ze dachten dat er iets mis was met iemand. Oké; van meisje op meisje was het natuurlijk gewoon. Maar meisje op jongen was… Soms overdreven de meisjes dan een beetje erg.

’Nee, niet echt. Ik kan alleen niet zo goed tegen de drukte in het schoolgebouw, dus was ik een soort van gevlucht. Ik herinnerde me deze plek nog, hij maakte me rustig. Dus dacht ik dat het het beste was om hier naartoe te gaan. En zo kwam ik hier terecht,’ antwoordde Roxas. Kijito knikte, blij dat ze niet iemands plek had ingenomen door met Roxas een gesprek aan te binden. Hij bleef voor zich uit staren, wat niet zo erg was. Kijito was blij dat hij haar niet de hele tijd aanstaarde. Een gesprek met iemand die je maar aan blijft kijken is best eng. Ze keek even opzij toen Roxas zuchtte en zijn hoofd met gesloten ogen tegen de boom liet rusten. Hij legde zijn hand tegen zijn hoofd. Het leek niet erg, Kijito hield haar hoofd een beetje schuin. 'Geen zorgen, heb alleen maar hoofdpijn,' stelde hij haar gerust. Kijito geloofde hem wel, maar moest ze hem niet helpen? Dat kwam misschien een beetje plakkerig over.. 'Als je meer hoofdpijn krijgt, of als die te erg wordt, ik kan met water een beetje genezen,' stelde ze toen maar voor, zonder actie te ondernemen. Roxas was volgens haar niet echt de jongen die smekend om aandacht op de grond in elkaar zakte bij het kleinste sneetje. Gelukkig, ze had zo'n hekel aan van die opscheppers en mensen die alles overdreven. Dus keek ze maar weer voor zich uit, starend naar de waterval. Het water viel maar naar beneden in een eeuwige val. Stromend als de tijd, onstopbaar. Kijito merkte niet dat haar blik even naar Roxas gleed, en weer terug. Ook had ze niet door dat die vage glimlach van haar maar bleef.

’Als je meer hoofdpijn krijgt, of als deze te erg wordt, ik kan met water een beetje genezen,’ stelde Kijito voor. Het was een reactie die Roxas al zag aankomen. Zachtjes grinnikte de jongen. ’I Enjoy This Pain. Zorgt ervoor dat ik niet meer zoveel nadenk, en niet meer zo afwezig ben,’ sprak hij kalm. Hij opende zijn ogen half en keek naar de hemel. Het regende nog steeds… Hij zou hier nog wel een tijdje zitten. Niet dat hij het erg vond; het was wel gezellig. Hij voelde gewoon dat Kijito weer naar hem keek, met die glimlach. Voor een moment licht geïrriteerd fronste hij eventjes. Was hijzelf soms ook zo irritant bezig met zijn glimlach? Maar zijn glimlach was soms gewoon nogal… Eng, als hij erover nadacht. Hij had soms uren in de spiegel gestaan; proberend een goede glimlach op te zetten en die de hele dag te dragen. Nu was iedere glimlach van hem goed. De kuiltjes in zijn wangen als hij glimlachte, waren echt. De emotie die hij uitstraalde leek echt. Maar vanbinnen was hij meer dan de helft gewoon dood ongelukkig. Nou niet altijd… Hij lachte gewoon altijd. Standaard. Als hij zich ongemakkelijk voelde, als hij zenuwachtig was, nerveus… Noem maar op. Zijdelings keek hij naar het meisje. Die glimlach sierde haar gezicht nog steeds. Emotieloos keek hij naar haar. Het was een andere glimlach dan die hij altijd trok. Een onbekende. Het was stil, op het geluid van vallende druppels na. Maar die hoorde hij amper omdat hij eraan gewend was geraakt. Hij moest afleiding hebben en snel. Op het puntje staan om in gedachtes weg te zinken, maar dat niet willen van wegen hoofdpijn is een ware hel. En Roxas kon dat nu maar al te goed weten. Langzaam liet hij zijn hand, die eerst op zijn voorhoofd rustte, zakken. Het voelde alsof het verboden was om afleiding te zoeken. Verboden om te praten. Moeizaam zuchtte hij. ’Zeg Kijito…’ probeerde hij de stilte te verbreken. ’Hou je het nog een beetje uit zo?’ Het was een nogal vage vraag, en de woordkeuze al helemaal. Maar ze zou vast wel begrijpen wat hij probeerde te vragen. Hij had niet zoveel tijd om over een goede zin na te denken. De drang om de stilte te verbreken was nogal erg.

- Meh, flutpost. -

- Niet hoor! Nu nog wat bedenken, wat er kan gebeuren Razz

)

'I enjoy this pain. Het zorgt ervoor dat ik niet zoveel nadenk en afdwaal.' Kijito knikte. Nu had ze zich weer eens stom gedragen. Ze voelde een trilling in het schild boven haar. Oeps, concentratie, meisje! Met een paar snelle bewegingen herstelde ze de schade die ze zelf had veroorzaakt. 'Ik ken het gevoel. Dat afdwalen heb ik soms meer dan goed voor me is,' bekende Kijito. Waarom moest ze zo vaag blijven lachen? Soms kon ze echt zo'n hekel aan zichzelf hebben! De stilte kwam steeds maar terug. Alsof ze niets tegen hem kon zeggen, alsof het niet mocht. Kijito wist dat het niet zo was, maar toch.. als ze iets stoms ging zeggen, zou het even duren voor ze zichzelf had vergeven. Ook wilde ze Roxas echt niet beledigen. En als je iemand niet zo goed kende, was het veel moeilijker om een gespreksonderwerp te vinden. 'Zeg, Kijito,' haalde zijn stem haar uit haar mijmeringen. De zoveelste van dit gesprek. Als iemand naar hen had gekeken van een afstand, was het gesprek vast nogal saai geweest. Wist ze maar iets te zeggen! Snel verplaatste haar aandacht zich weer naar Roxas, die verder sprak. 'Houd je het een beetje uit zo?' Ze keek even omhoog naar het schild en liet het iets doorzichtiger worden, omdat de regen minder erg was geworden. 'Lukt prima zo,' glimlachte ze. De woordkeuze van zijn zin was vaag geweest, maar ze was vrij zeker dat het over het schild ging. Waarover anders?

’Ik ken het gevoel. Dat afdwalen heb ik soms meer dan goed voor me is,’ bekende Kijito. Roxas keek zijdelings naar het meisje en glimlachte begrijpend. Hoe vaak was het hemzelf nu wel niet overkomen dat hij was afgedwaald in zijn gedachtes en tot slot niet meer wist waar het gesprek over ging. Wel begon hij zich lichtelijk ongemakkelijk te voelen; misschien door haar glimlach. Het leek alsof hij op haar gezicht gegriefd stond om er nooit meer af te gaan en ze had het nu al de hele tijd volgehouden om haar mondhoeken omhoog te houden. Er was iets aan die glimlach dat hem een nogal… Niet fijn gevoel gaf, helemaal niet fijn. Hij wou het niet zeggen, misschien zou hij haar beledigen of pijn doen of iets anders in die trans, en dat wou hij niet. Dat wou hij zeker niet. Hij had eindelijk iemand gevonden die een beetje rond zijn leeftijdsgroep lag en hem leek te accepteren. ’Lukt prima zo,’ glimlachte ze, zijn eerdere vraag beantwoordend. Hij was blij dat ze zijn vraag begreep, ondanks zijn slechte woordkeuze en zinsbouw. Onzeker hief hij zijn hand op, waarna hij deze rustig op Kijito haar dij legde en haar warm aankeek. ’Je bent geweldig, met je magie,’ complimenteerde hij haar zachtjes. Een steek ging door zijn hart. Iedereen op deze school was zo goed in zijn of haar magie, en sommige beheersten er zelfs twee! En hij? Hij… Hij was een niemand hier. Hij kon niets. Zelfs niet als hij zo hard hij kon zijn best deed. Zijn magie onthulde zich alleen op de meest vervelende momenten. Meestal bij een overvloed aan emoties; bepaalde emoties.

- Dit is wel flutpost ;o! En laat dat schild het begeven of zo, kunnen we lachen xd -

- Is goed xD Lol, sorry; ze blijft glimlachen, is ook om zenuwachtig van te worden ;P -

Nog steeds trilde het schild boven hun hoofd. Kijito moest er haar best wel voor doen. Ze was niet zo goed met haar concentratie lang vasthouden op één bepaald voorwerp. Steeds als haar gedachten afdwaalden begon het schild te trillen. Gelukkig hield het alles nog uit; anders zou ze zich echt kapot schamen. Ze merkte dat haar mondhoeken vanzelf iets naar beneden gingen door de concentratie die ze even op moest brengen, maar toen krulden ze weer omhoog, lichtjes maar. Het was geen brede lach, maar ze keek in ieder geval niet chagrijnig. Ze nam zich voor meer te gaan oefenen met water, dat moest ze na een paar jaar van oefenen toch wel beter kunnen! Ach ja, nu ging alles nog goed. Twijfelend keek ze omhoog, zich voor één keer zo concentrerend op het ding boven haar hoofd dat ze Roxas compleet vergat. Achteraf gezien was dat een blunder waar ze zich enorm voor zou schamen. Een plotselinge aanraking op haar been, samen met de (toch complimenterende) woorden 'Je bent geweldig met je magie,' maakten dat ze schrok. De eerste halve seconde leek er niets aan de hand te zijn, maar ze was haar controle over het schild kwijt. Hoewel het nog even trillend in de lucht hing gleed de macht erover tussen haar vingers door als zand. Met grote ogen staarde ze in die seconde naar het schild. 'Kijk uit!' Haar stem was niet hard en de waarschuwing kwam waarschijnlijk te laat. Het schild begaf het bijna direct erna. Snel sloeg ze haar armen over haar hoofd, toen het water over hen heen plonsde, in één grote vloedgolf. Zodra het helemaal verdwenen was besefte Kijito wat er gebeurd was. Meteen begonnen haar wangen te gloeien. Nee hé.. Niet dat.. Met een beschaamd gezicht keek ze opzij naar Roxas. 'Oeps..' was het enige wat ze uit kon brengen.

Nogal verward keek Roxas naar Kijito; er leek iets aan de hand te zijn. ’Kijk uit!’ Snel volgde Roxas haar blik waarna hij geschrokken naar één keer naar adem hapte. Hij had haar afgeleid; teveel afgeleid. En dit was nu het resultaat. Kijito was teveel afgeleid en had daardoor de controle over het schild verloren, waardoor het het nu aan het begeven was. Roxas wou zijn hoofd beschermen door zijn armen eroverheen te doen, zoals Kijito. Maar hij was te laat. Een koude rilling liep over zijn rug toen het koude water om hem viel. Zijn pupillen werden kleiner en hij huiverde, waarna hij begon te hoesten. Dit vroeg gewoon om een griepje te vatten. Hij zuchtte eventjes waarna hij weer opkeek. De natte blonden plukken plakten aan zijn voorhoofd en hij zag er nogal… Verzopen uit. Hij keek weer naar Kijito, poolshoogte nemend of zij wel droog was gebleven. ’Oeps…’ bracht ze uit. Het zag eruit dat ze zich schaamde voor haar fout, maar eigenlijk was het haar fout helemaal niet geweest. Het was die van Roxas. Hij had zijn mond moeten houden en al helemaal zijn handen thuis moeten houden. Hij schudde eventjes wild met zijn hoofd heen en weer; hopend dat er wat water uit zijn haar ging gaan. Zachtjes grinnikte hij. Met pretlichtjes in zijn ogen keek hij naar het meisje. ’Nou, nu ben ik in ieder geval wel goed wakker!’ grapte hij. Eventjes keek hij nogal afwezig voor zich uit waarna hij zijn blik afwendde en zijn handen naar zijn mond bracht; om vervolgens erin te niezen. Het was zeker nu; hij zou verkouden worden. Hij voelde zich altijd al wat minder fit in de seizoenen herfst en winter, dus hij vroeg er gewoon om om ziek te worden. Hij vestigde zich weer op Kijito en wachtte op haar reactie.

- *joydance* Roxas wordt ziekjes ;D! -

Gelukkig was water haar element.. Haar jurkje plakte tegen haar benen, net zoals haar haar tegen haar hoofd plakte. Zelfs de strik hing wat naar beneden. Ze wist, zonder spiegel, al dat ze eruit moest zien alsof ze verzopen was. Ook Roxas had de volle laag gekregen. Bezorgd keek ze naar de jongen, maar hij leek niet boos te worden, niet eens chagrijnig. De koude herfstlucht maakte dat ze huiverde. Waarom had ze ook alweer een jurkje zonder jasje erover aangedaan? Dat was niet echt tactisch geweest.. Haar wangen werden nog wat roder toen hij een grapje maakte, al zorgde hij wel dat ze moest lachen. Dat maakte haar al wat vrolijker. 'Nu ben ik in ieder geval wakker!' Hij keek haar aan met pretlichtjes in zijn ogen. Kijito lachte vrolijk, ondanks haar stomme fout. 'Nu hoef ik ook niet meer te douchen,' antwoordde ze, vrolijker dan toen het gebeurde. Toch voelde ze zich nog steeds schuldig toen Roxas nieste. 'Nu heb ik je nog ziek gemaakt ook,' mompelde ze, terwijl ze hem even onderzoekend aankeek. Toch bood ze niets aan, niet om naar de ziekenzaal te gaan ofzo. Dat was echt niet nodig, toch? Ze wilde ook niet overdrijven. Kijito huiverde nogmaals. Ze moest zich niet zo aanstellen. 'Wil je naar binnen? Het is toch wel wat koud buiten,' vroeg ze toen maar, haar helderblauwe ogen op Roxas gericht.

- Poor Roxas! Ik blijf wel gezond ;P -

PROFILE MAGICIAN

» Losse gedachten.

Gedachten

Gedachten

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen