Het was nog rustig in de grote Raziaanse stad op dit tijdstip van de dag. De ochtend was nog maar net aangebroken en maar enkele mensen waren wakker. Het zou zo ongeveer rond vijf uur zijn geweest toen de zwarte kater zijn ogen geopend had en het zand van de woestijn uit zijn vacht geschud had, om zich een weg te banen tussen de grote gebouwen door. Op weg naar het lanceringsplatform. De eerste shuttle naar zijn eindbestemming zou pas vertrekken om zeven uur, maar hij was eerlijk gezegd liever op tijd dan te laat. Bovendien was het lanceringsplatform de perfecte plek om uit te kijken op de opkomende zon. Het zou weer een mooie dag worden op Razen en ergens vond de zwarte kater het spijtig dat hij niet langer meer kon blijven op zijn thuisplaneet. Hij ging immers een nieuw avontuur tegenmoet en hoopte met heel zijn hart dat hij zich niet vergist had in deze nieuwe 'taak'. Het zou anders zijn en hij zou er zeer zeker aan moeten wennen, vooral omdat hij gewend was nooit veel langer dan een maand op een dezelfde plek te blijven. Nu zou hij daar wonen, op die school, met die kinderen en hij zou ook nog eens een van de belangrijkste mensen van de planeet moeten adviseren. Was hij daar wel toe in staat? Zachtjes schudde hij zijn hoofd, dat waren dingen waar hij zich niet druk om wilde maken. Natuurlijk, hij zou even moeten wennen: maar hij kon het vast en zeker wel aan. Hij liep al heel lang rond op deze planeet, had zelfs al wat ervaring met andere planeten. Hij wist meer dan menig ander mens, Lilith zou vast wat aan hem hebben.
Eenmaal aangekomen bij het lanceringsplatform verplaatste hij zich naar een van de hogere plaatsen van de plaats, zodat hij een perfect overzicht had over de horizon. Die nu al langzaam aan oranje aan het kleuren was van de opkomende zon. Prachtig vond hij het. Een beter begin van de dag kon hij zich niet bedenken. Hij verloor de tijd terwijl hij rustig naar de opkomende zon keek en ondertussen een poging deed tot het perfectioneren van zijn vacht. Het zand van de raziaanse woestijn was er alweer bijna helemaal uit en hij kon ergens wel van geluk spreken dat zijn vacht van nature zwart was en niet.. wit bijvoorbeeld. Zachtjes zuchtte hij toen hij zag dat het platform langzamerhand vol begon te lopen van de mensen. Mensen die op vakantie gingne, of naar de school, of gewoon naar een andere planeet voor zaken. Hij liet zijn groene ogen voor een moment over de mensen gleden en observeerde ze enkele minuten lang. Voordat hij zelf besloot dat het tijd was om naar zijn eigen shuttle te gaan. Het was tijd om naar Starshine Academy te gaan.

------

Het was een lange reis geweest eer de shuttle eindelijk neerdaalde op het platform van Starshine Academy. De zwarte kat voelde zich nog altijd niet op zijn gemak in zo'n ding, maar hij moest er maar aan wennen. Lilith zou hem vast en zeker vaker nodig hebben om mee te reizen - en stiekem hoopte hij dat ook. Hij wilde niet voor eeuwig op Starshine Academy blijven, immers. Hij wilde het universum ook zien, meer leren. Geduldig wachtte hij tot iedereen de shuttle uit was, voordat hij ook de shuttle uitstapte. Hij had geen in om vertrapt te worden door enige leerling of leraar en aangezien ze allemaal zo.. enthousiast -kuch- hadden geleken deze ochtend, wilde hij ze niet in de weg lopen. Direct vanaf het moment dat hij de shuttle uitgestapt was, was hij een klein beetje gedesoriënteerd. Misschien had hij Lilith toch moeten vragen hem op te wachten, want hij had geen idee waar hij heen moest. Hij wist niet eens hoe hij bij het kasteel moest komen waar zijn verblijf zou zijn. Uiteindelijk besloot hij maar gewoon een horde mensen te volgen, want dat leek hem de beste optie. Toen de horde mensen hem eindelijk naar buiten had geleid, besloot hij zelf maar op onderzoek te gaan naar de relatief kleine planeet. Hij kon het kasteel vanuit hier wel al zien, dus de weg kwijt raken zou nou ook weer niet zo moeilijk zijn. En gelukkig sprak iedereen hier ook kovomakaans, dus kon hij best de weg vragen als hij deze toch wist kwijt te raken.

Open
For anyone who wants to welcome this fluff  

Het had gesneeuwd op de planeet, iets waar de zwarte kater niet echt over na had gedacht toen hij met de shuttle hierheen was gegaan. Niet dat het veel uitmaakte, zou hij het te koud krijgen kon hij altijd zijn vacht wat langer maken, dat was geen probleem. Maar hij was het niet gewend, de witte sneeuw die op de grond lag, de ijskou: hij was de hitte van Razen gewend en kende alleen de koude dagen die hij op Puffoon had besteed. Zachtjes schudde hij zijn vacht, terwijl hij zijn eerste pootje in de sneeuw zette. Met een paar hupjes stond hij weer op het veilige pad. Nogmaals schudde hij met zijn vacht, nu de sneeuw die aan hem was blijven kleven van zich af schuddend. Hmn, hier moest hij zeker aan gaan wennen. Maar ach, het was weer iets nieuws, hij vond het eigenlijk best spannend. Met grote ogen keek hij de verte in, richting het kasteel. Het was een immens gebouw, niets zoals hij al eerder had gezien. Hij kon niet wachten om het van dichterbij te zien, vanbinnen te ontdekken. Er zouden lokalen inzitten waar klassen in werden gehouden, waarschijnlijk een algemene zaal waar mensen gingen eten en dan moest hij ook nog de 'toren' vinden waar zijn vertrek was. Hopelijk zou Lilith dan direct ook daar zijn. Dan kon hij haar direct vragen wat ze van hem verwachtte.
Echt veel tijd om verder te gaan kreeg de zwarte kater niet, want opeens hoorde hij van achteren iets luids op hem afdenderen. De grote pootstappen, de luidheid.. dat was toch geen? Hij draaide zich om en met grote groene ogen staarde hij naar het ding dat op hem afkwam. Maar wegrennen deed hij niet, zijn ogen vernauwden zich en hij draaide zich naar het beest om dat naar hem toe kwam. De hond. Nee, nee, hij ging niet uit de kant. Als dat beest dacht dat het hem weg kon jagen dan zou hij toch wel even spijt daarvan hebben. Met licht opgezette vacht, voor zover dat dat kon voor zijn korte haren, bleef hij staan. De hond stopte met rennen vlak voor hem en ging hard kwispelend voor hem liggen. Alsof het een of andere uitdaging was. Hij was net van plan om het dier een kras over zijn snuit te geven, toen opeens een vrouwelijke stem hem in deze actie stopte. Ze haalde de hond terug, zijn naam was Siegmund. Het dier luisterde ook nog naar haar, geweldig. Zijn blik gleed even kort over het meisje dat voor hem stond. Duidelijk een studente, rood haar had ze en ze leek veel van de kenmerken te hebben van een Raziaan. Nadat ze de hond bevelen had te gaan liggen ging ze op haar hurken zitten en stak ze een hand naar hem uit. Hij keek haar even licht verbaasd aan. Dacht ze nou echt? De kater ging zitten. Nee. "If you think I'm getting anywhere near that thing, think again." Bromde hij in het Raziaans. Even vergetend dat hij nu op starshine academy zat en waarschijnlijk beter kovomakaans had kunnen spreken. De zwarte kater had nergens echt een hekel aan en er waren maar een paar dingen die hij niet leuk vond. Honden waren daar één van.

Wantrouwend keek hij naar de hond. Hij hield niet van honden, vooral niet van het soort dat naar hem blafte of hem probeerde te achtervolgen. Als het beest maar niet dichterbij durfde te komen, want dan zou hij wel laten zien dat hij geen ordinaire kat was die weg rende. Dan zou hij zijn lesje wel leren om niet meer te sollen met zijn soort, de katten. De kater liet zijn blik uiteindelijk op het roodharige meisje vallen, nu pas opmerkend dat hij in de raziaanse taal tegen haar had gesproken. Het bleek echter geen probleem te zijn, want hij herkende al snel het raziaanse uiterlijk van haar. Ze moest een raziaanse zijn, dat kon niet anders. Het meisje leek even geschokt te zijn dat hij kon praten, maar natuurlijk. Hij zag er namelijk ook gewoon uit als een doodnormale kat, je zou niet verwachten dat de adviseur van de vrouwe van het vuur voor je stond. Ze zei nog iets over haar hond, maar meer dan een ‘hmpf’ kwam er daarover niet meer uit hem. Hij wierp nog even een vuile blik op het beest, als ze maar de waarheid sprak. Hij had geen zin om hondenkwijl op zijn vacht te krijgen. Het meisje stelde zich plots voor, Olivia Williams, een studente van de school. Ze wees naar het immense gebouw achter haar. Oh, dat moest de school dus zijn. De vraag of ze hem ergens mee kon helpen kwam iets later aan, want hij had zijn aandacht even gefocust op het grote gebouw. Wauw, wat een prachtding. Dat moest een hel zijn geweest om te bouwen, bedacht hij zich.

Uiteindelijk keek hij het meisje weer aan, waarna hij een quasi-buiging voor haar maakte en haar vriendelijk aankeek. ”Aslan of Catlington, nice to meet you.” Miauwde hij. De titel van adviseur van de vrouwe van het vuur even weglatende, hij hield er niet van om over dingen op te scheppen. Dat gaf direct zo’n.. verkeerde indruk op mensen. En als het meisje pienter genoeg was zou ze het vast snel doorhebben. ”And actually, yes, I could use your help!” Hij keek weer naar het gebouw. ”I am looking for Eldur, Lilith’s chamber?” Hij keek even vragend naar het meisje en dan weer naar het gebouw. Het moest daar ergens zijn, toch? Maar hij zou geen idee hebben hoe hij in de toren terecht kon komen, laat staan op welke etage hij de kamer van Lilith kon vinden. Misschien had hij haar toch moeten vragen hem hier op te komen halen, maar aan de andere kant.. nu kon hij zich wel nog even voorbereiden op hun ontmoeting. Waar hij nogal zenuwachtig over was.

Hij liet zijn blik enkele malen van het meisje naar het gebouw glijden. Het was een immens gebouw en hij keek op naar de mensen die dit vroeger hadden gebouwd. Dat moest nogal een ingewikkeld karwei zijn geweest, maar toen bedacht hij zich dat men waarschijnlijk toen al de hulp van de legendarische magiërs en tevens ook hun eigen magische krachten bezaten. Zachtjes schudde hij die gedachte van zich af, toen het roodharige meisje weer begon te spreken. Ze kon hem dus best naar de toren brengen, fijn! Helaas kon ze niet mee naar boven, maar dat begreep hij ergens wel. Het leek hem ergens wel logisch dat er een verbod op stond voor leerlingen om de toren in te gaan, want de legendarische magiërs hadden rust nodig en .. hij wist maar al te goed wat voor kabaal een groep jongeren kon maken. Gelukkig was dit meisje, deze Olivia, vrij rustig. Dat beviel hem wel. De vraag of hij Lilith’s nieuwe adviseur zou zijn, kwam voor hem totaal niet onverwacht. Nieuwsgierigheid stond hem altijd wel aan bij mensen, dat hield gesprekken gaande. ”No, I’m her new pet.” Kwam er sarcastisch uit, maar op een grappige manier. Hij bedoelde het niet om haar te kwetsen en dat was wellicht ook te zien aan zijn kleine pretoogjes.
”I am indeed her new advisor, or at least, for now. I hope she has any use to my.. advice.” Natuurlijk, hij was zenuwachtig. Wat zou ze van hem vinden, namelijk? Iedereens eerste indruk was meestal dat hij ‘gewoon maar een kat’ was. Maar hij was alles behalve dat. Hij was ieder soort kat dat je kon bedenken en naar zijn mening was de kat toch wel echt de beste viervoeter die er bestond. Zo goed geëvolueerd, zoveel verschillende eigenschappen die vooral een grote hulp waren bij het overleven. Het was niets voor niets dat er zoveel katten bestonden op Kovomaka. Even liet hij zijn kijkers vallen op de hond, maar die leek nu alle aandacht op andere dingen te hebben gevestigd dan op hem. Goed, daar hoefde hij zich dus geen zorgen meer over te maken. ”So..” begon hij. ”.. can you tell me a bit about Starshine Academy?” Hij was nieuwsgierig naar het soort personen dat hier op de school zat, wat er allemaal gebeurde op een doodnormale dag.. maar vooral was hij ook een beetje nieuwsgierig naar hoe zij Starshine Academy vond. De indruk van een doodnormale studente, vond hij altijd veel belangrijker dan de indruk van.. bijvoorbeeld een leraar.

Hij liet zijn aandacht enkele malen van het meisje naar het kasteel en weer terug glijden. Het grote gebouw dat binnenkort zijn thuis zou zijn, of althans, zo zou hij het wellicht moeten zien. Echt veel in de kamer van Lilith doorbrengen zal hij waarschijnlijk toch niet; natuurlijk, hij zou er zijn als ze hem nodig had, maar hij was en bleef nog altijd een kat en die wilden toch wel heel graag dingen verkennen en vooral lekker buiten zijn. Althans, dat was zijn mening over zijn soort, er waren natuurlijk een paar uitschieters die het liefst gewoon.. altijd binnen bleven. De roodharige studente zei dat het vast allemaal oké zal verlopen, maar daar wilde hij niet helemaal in geloven. Een beetje zenuwachtig zijn mocht ook best wel, hij ging de adviseur worden van de beschermvrouwe van zijn planeet. Een zeer hoge verantwoordelijkheid. Afwezig knikte hij dan ook, er niet veel verder op ingaand. Hij zou het wel zien, namelijk. Misschien viel Lilith wel mee, misschien verliep het gesprek wel.. heel erg soepel straks.
Veel informatie over Starshine Academy kon hij helaas niet uit haar krijgen, zij was er blijkbaar ook nog maar net. Jammer, eigenlijk. Hij had graag wat leuks gehoord over de school, maar dat zou hij dus binnenkort allemaal zelf moeten uitvogelen. Meer avontuur voor hem, dus. Hij knikte. "I hope I can call this place home too, one day." Het was alweer een tijd geleden sinds hij iets zijn thuis noemde. Na alles wat gebeurd was bij Catlington had hij geen enkele plaats eigenlijk zijn thuis kunnen noemen. Niet voor lange tijd, in ieder geval. Opeens werd hem iets gevraagd over zijn achternaam, of dat niet een of andere stad was. Hij knikte zachtjes, dat was inderdaad waar zijn achternaam vandaan kwam. "It's an ancient city on Razen, yes. Destroyed ages ago, but it was my home for a long time." Meer zei hij er niet over. Catlington was een heel verhaal en de kater had er vrij gemixte gevoelens over. Het was inderdaad de plek dat hij lang zijn thuis heeft genoemd, maar ook de plek waar alles wat hij toentertijd lief had ten onder
ging.

Zeer flut, hoop dat je er iets mee kan  

Catlington. Hij werd ook wel eens de leeuw van Catlington genoemd, al sprak hij zelf niet vaak over die bijnaam. Het was eerder een negatieve bijnaam in de ogen van de mens dan in zijn eigen ogen, namelijk. De leeuw van Catlington had toen zijn woede over de stad Catlington geuit, vuur had de stad platgebrand en de mens had nooit meer een poging gedaan de stad opnieuw op te bouwen. Misschien waren ze bang dat de leeuw dan terug zou komen, wie weet. Even afwezig door zijn gedachtes hoorde hij niet de vraag die het meisje stelde, of althans, niet direct. Het drong pas tot hem door dat ze hem iets had gevraagd toen ze zich begon te verontschuldigen en even moest hij terugdenken wat haar vraag ook alweer was geweest. Iets over zijn leeftijd. Had ze hem gevraagd hoe oud hij was? Even keek hij verbijsterd voor zich uit, tot de conclusie komende dat hij dat zelf niet eens precies wist. "U-uh.." Kwam er even licht stotterend uit. "Nou.. ik weet het eigenlijk niet." Hij schudde kort met zijn hoofd. "Honderden jaren.. eeuwen.. wie weet. Ik heb de jaren nooit geteld, eigenlijk." Hij liet zijn blik even op het meisje vallen. "Maar ja, wie weet nou precies hoe oud Razen is? Want .. ik bedoel.. dat zou dan mijn leeftijd zijn." Dat wist hij nou weer wel. Hij was er al vanaf het begin. Vanaf de momenten dat Razen nog ongebouwd was, zonder alle grote steden die men nu kende. De wildernis had er toen nog de voortouw, woestijnen, bergen.. al die dingen. "Ik heb honderden.. of misschien wel duizenden jaren over Razen rondgezwerfd voordat ik überhaupt een mens tegenkwam, voordat aan mij überhaupt een naam werd gegeven. Voor zover ik weet ben ik nooit 'jong' geweest, eigenlijk.. was mijn lichaam gewoon altijd die van een volwassen kat." Pas nadat hij was uitgesproken besefte de kater dat hij alles in het kovomakaans had gezegd. De verwarring had er even voor gezorgd dat hij even was vergeten tegen een Raziaanse te praten.