De school bevatte een charme zoals ik nog nooit eerder bij een gebouw had kunnen omschrijven. Misschien lag het aan de locatie, haar architectuur of de levendigheid die zoveel verschillende magiërs naar één plek konden brengen. Het liet haar leven, ademen. Het gaf haar karakter. Haar spitse torens die tot aan de hemel reikten en haar stevige uitwendige stenen ribben die diep in de grond begraven lagen en haar standvastig en trots overeind hielden gaven menig persoon een gevoel van bescherming. Daar was ze voor gebouwd. Ze kon knus en kil tegelijkertijd aanvoelen. Haar drukbezochte gangen waren familiair maar haar hoge gewelven konden overweldigend zijn. Niet veel mede studenten deelden mijn mening over haar. Voor hen was ze gewoon de school. Een gebouw van steen, hout en glas. Een gevangenis of slechts een tijdelijke stop. Maar ze was toch zoveel meer dan dat.
Ik moest nog steeds gewend raken aan de school. Om hier rond te lopen en deel uit te maken van dat geheel. Dat bracht me soms aan het dwalen. En dan kon je wel eens tegen de verkeerde persoon op dwalen. In dit geval een die nog even snel zijn lunch naar binnen had proberen te werken voordat het volgende lesuur zou beginnen. Ik had even naar de etage kunnen gaan. Hij was niet heel ver weg. Maar, dan had ik daarna alsnog mijn shirt moeten uitwassen in de hoop dat jamvlekken eruit zouden gaan met water en zeep. Zo was ik in de wasruimtes terecht gekomen en stond ik nu bij een van de wastafels. Stoom, afkomstig van het hete stromende water uit de kraan, had de spiegel voor mij en een enkeling in de nabije omgeving beslagen. Met een lichte frons in mijn voorhoofd probeerde ik de gemorste etensresten van me af te schrobben. Het zag er niet naar uit dat ik het shirt ooit nog in zijn volle glorie zou kunnen herstellen. Ik had misschien toch beter meteen een ander shirt aan kunnen gaan trekken.

@Olivia

Popelend staat Olivia in de rij van de drogist. Een paar dagen geleden was ze hier al langsgekomen, om te laten weten dat haar wasmiddel op was. Sinds ze deze plaats heeft ontdekt, met al zijn geuren en kruiden, staat ze hier regelmatig. Dankzij Vergil kan ze dan wel haar eigen oliën maken, maar sinds Master Geralt terug is wilt ze de jonge vuurstagiaire niet overbodig storen. Voor je eigen middel te maken om je kleren te wassen is er niet veel nodig, het is goedkoper en gezonder voor de gevoelige huid. De drogist maakt die nu voor haar, want op haar kamer kan ze niks koken en mixen. Elke keer verrast hij haar dan met een nieuwe geur. "Aaah, juffrouwke," zegt hij als ze haar in zijn vizier heeft. "Nu heb ik iets," begint hij wijzend met zijn vinger, "Dit zal je vast en zeker geweldig vinden!" Zo trots dat hij klinkt! Het goed humeur werkt aanstekelijk en Olivia kan hem alleen met een grote lach begroeten. Uit de kast  achter hem haalt hij een glazen pot, waar iets wit-beige kleurig in is. "Honing?" vraagt ze verbaast, maar toch aangenaam verrast, wanneer ze de pot opendoet en reukt, "Neen, nee, nee. De Oranje Prinses! Of gewoon de oranje tulp. Het ruikt net als honing. Het nieuwste dat we verkopen!" Dankbaar lacht ze naar de trotse man. Het is prachtig om te zien hoe hij met zijn goederen bezig is en altijd weer voor nieuwigheid zorgt. "Het is perfect meneer," en ze betaald hem. Buiten houdt ze de pot gewoon in haar handen, "Kom jongen." waardoor de Duitse Herder gaat recht staan en haar volgt door de ochtenddrukken straten van Oak's Field.
In de schoolgangen neemt de drukte ook toe van de studenten die lopen naar hun lessen, maar moet ze ze ontwijken omdat ze de kleine meid met de felrode haren en helderblauwe ogen niet zien. Vandaag zijn er geen lessen gepland, dus heeft ze tijd genoeg om haar kleren eens te wassen. Onderweg naar haar kamer blijft ze wel plots staan. Mmh, blijkbaar had iemand nog hetzelfde plan als zij. Het duurt niet lang voor ze de situatie heeft kunnen analyseren: iemand had net een vlek op zijn kledingstuk en hoopt het er meteen uit te kunnen wassen. Aan het fronsend gezicht te zien, gaat dit niet zo vlot als hij had gehoopt. "Ik vrees dat die vlek er niet zo maar uit gaat met alleen water," zegt ze met haar zachte stem. Ze stapt in de ruimte en reikt hem de pot aan. "Hier probeert dit maar. Neem er maar wat van en laat het in het water smelten," De substantie is redelijk stevig, voelt aan als stevige geleil, en normaal gezien gebruikt ze een lepel, maar die heeft ze niet direct bij zich. Met de hand zal het ook wel gaan zeker. Siegmund kijkt de jongen onderzoekend aan. Met haar trouwe viervoeter is het toch al vaker voorgevallen dat ze hardnekkige plekken krijgt op haar altijd donkere kleren. Gelukkig lijken de kleren als nieuw na een goede wasbeurt. Laten we hopen dat dit ook zal werken.

@Cain

Mijn blik schoot op bij het horen van een vreemd geluid wat ik niet meteen thuis had kunnen brengen. Als schrapen over de vloer in een ongebuikelijk ritme. Vrijwel direct werden mijn vragen beantwoord bij het zien van de Duitse herder. Zijn nagels tikkend over de stenen vloer toen hij achter zijn bazin aan de ruimte was binnen gelopen. Van de redelijke grote hond ging mijn blik nu naar de roodharige dame die erbij stond, waarschijnlijk zijn bazin. Twee heldere ogen prijkten tussen de rode lokken, bijna schitterend als saffieren met zorg geplaatst in haar uit marmer gehouwen gezicht. Gaaf en egaal. Het deed haar jonger lijken dan ze waarschijnlijk was. In zoverre zelfs dat ik het lastig vond om haar leeftijd in te schatten. Ook haar lengte hield haar werkelijke leeftijd voor mij verborgen al moesten we toch ongeveer van dezelfde leeftijd zijn. Haar uiterlijk had iets...leeftijdsloos. Een schilderij wat bedoeld was om er voor eeuwig zo uit te zien. Elke penseelstreek met zorg aangebracht.
Ze sprak tegen me. Haar stem klonk zacht ondanks dat er buiten haar en mij verder niemand aanwezig was. Na haar woorden ging mijn blik bijna automatisch naar de pot die ze vast had en naar mij uitstak. Ik draaide me even terug naar de wasbak om deze vol te laten lopen en vervolgens het shirt over mijn hoofd uit te trekken. Opnieuw ontmoette mijn ogen de hare toen ik een bescheiden handvol van de substantie uit de pot schepte. Een bloemige geur benevelde me toen ik mijn hand terug trok om shirt en substantie samen in het water van de volgelopen wasbak te doen. Ik wreef de vlek in maar kon verder niks anders doen dan het laten weken en wachten tot de substantie was opgelost zoals ze me verteld had. Ondertussen keek ik terug naar haar. 'Bedankt,' was het eerste wat ik tegen haar zei. Als het inderdaad werkte scheelde dat me een shirt. 'Wat is dat?' vroeg ik vervolgens met mijn blik kort gericht op de pot. Momenteel kon ik niet veel anders met de situatie.