De altijd aanwezige subtiele hint van wierrook in het lokaal kalmeerde haar altijd. Het was grappig hoe het lokaal in die tijd dat ze er was zo getransformeerd was. Toen ze er voor de eerste keer binnen was gekomen had het koud en onpersoonlijk gevoeld. Nog vol van de energie van de vorige docent waarzeggerij. Maar zo langzamerhand was de ruimte steeds meer haar eigen werkplek geworden. De dikke tapijten op de grond gaven al meteen een heel andere sfeer dan de meeste lokalen. Ook het feit dat ze weigerde gebruik te maken van stoelen en tafels. De enige keer wanneer die opgesteld stonden in het lokaal was wanneer er een schriftelijke test gemaakt moest worden. Iets wat bij Oriëls vak eigenlijk bijna niet voorkwam. Zij maakte liever gebruik van de enorme kussen waar iedereen op kon gaan zitten. Het gaf haar, en veel van de leerlingen, het gevoel dat ze wat meer op niveau van elkaar zaten. Natuurlijk waren er nog zekere beleefdheidsvormen die bewaard moesten blijven. Maar zij had een andere manier van omgang met de studenten dan sommige van haar collega's. Ze had van een enkeling wel eens een afkeurende opmerking gehad al bleven de meeste stil over haar lesmethoden. Zolang Eres niet zelf persoonlijk aan haar kwam vertellen dat wat ze deed niet kon volgens het schoolregelement was Oriël pas bereid om haar lessen anders in te gaan richten. Tot die tijd waren het alleen de studenten die voor haar het belangrijkst waren. Zij was hier voor hen.

Deze middag zou ze weer doorbrengen met Penny. Ze had al eerder een bijles gegeven aan het meisje. Auramantie. Ook deze keer was ze nieuwsgierig naar hoe de les zou gaan verlopen, al had ze Penny nu al een keer gezien natuurlijk. Oriël nam het laatste slokje van haar inmiddels koud geworden thee en zette het lege kopje terug op het bureau waarna ze een stapel tarot kaarten een beetje losschudde. De blanco kaarten waar Penny mee zou gaan werken lagen ernaast. Ze was inderdaad benieuwd naar de les van vandaag.

Opnieuw baande Penny zich een weg door de leerlingmassa. Nu ze hier langer verbleef was ze veel meer gewend aan het rumoer en de drukte. Dat maakte al het geduw wat soms plaats vond niet minder prettig, maar ze wist nu tenminste wel dat ze er niet zoveel aandacht aan moest besteden. Het was niet op haar specifiek gericht, dus waar moest ze zich druk om maken? Ze hees haar rugzak nog eens goed op haar schouders, glimlachte een aantal mensen gedag en liep de grote zaal uit. Het eten was hier godzijdank ook lekker. Penny woonde alle maaltijden bij die de zaal bood. Ontbijt, lunch en avondeten, al deed ze het met mate. De pesterijen van vroeger bleven nog vers in haar geheugen hangen en hoewel ze hier niemand kende, had ze toch het gevoel dat ze een groot aantal ogen in haar rug voelde branden wanneer ze iets op haar bord opschepte. Het was waarschijnlijk helemaal niet waar dat mensen naar haar staarden. Niemand kende haar, niemand wist hoe ze er mee zat. Maar toch zorgde ze ervoor dat haar bord nooit helemaal vol was.

Met een goede motivatie en enthousiasme dook Penny weer de gang in waar het lokaal van waarzeggerij zich bevond. Deze keer was het een stuk makkelijker om te vinden, ze was er namelijk al eerder geweest. Net als de vorige keer klopte Penny eerst op de deur voordat ze hem open deed en opnieuw lag er een glimlach op haar lippen. 'Hallo Miss,' begroette ze de lerares met een vrolijke melodie in haar stem. Het meisje had er vertrouwen in dat deze les wel goed zou verlopen. Het klonk tenminste leuk en spannend, dus dan zou het wel goed komen, toch?

Penny liet, net als de eerste keer, niet lang op zich wachten. Ook nu was ze ruim bijtijds binnen komen lopen nadat ze even op de deur geklopt had. 'Goede middag Penny. Ga zitten alsjeblieft,' ze wees naar de grote kussens terwijl ze dit zei aangezien het meisje na de eerste les waarschijnlijk nog wel onthouden zou hebben op welke wijze Oriël te werk ging. Ze pakte haar eigen stapel tarot kaarten en de stapel blanco kaarten en voegde zich bij de roze harige studente. Ze ging zitten en legde beide stapels kaarten neer. 'Goed je terug te zien. We gaan vandaag beginnen met de eerste set van het magisch tarot. Een volledige tarot set bestaat in totaal uit achtenzeventig kaarten. Deze kaarten worden onderverdeeld in de Grote Arcana met tweeëntwintig kaarten en de Kleine Arcana die bestaat uit zesenvijftig kaarten. Wij beginnen vandaag bij de Grote Arcana en gaan de eerste vijf kaarten van die set behandelen. De dwaas, de magiër, de hogepriesteres, de keizerin en de keizer. Elk van deze kaarten heeft naast een waarzeggende eigenschap, ook een magische eigenschap. Vandaar dat deze les om magisch tarot draait,' Ze liet de eerste vijf kaarten van haar eigen tarotspel zien. 'Voordat we kunnen beginnen met oefenen zul je eerst zelf een set kaarten moeten hebben,' met deze woorden schoof ze vijf van de blanco kaarten naar Penny toe. 'Om tarot kaarten te maken die het beste voor jou werken, moet je ze produceren met je eigen magie. Je legt je hand op de kaart en denkt aan welke kaart je wilt maken. Doordat er magie door de kaart wordt opgenomen zal er een afbeelding verschijnen. Als je je kaarten hebt, kunnen we oefenen. Misschien heb je moeite met het maken van een kaart. Dan zijn er sleutelwoorden bij kaarten die je kunnen helpen je energie te focussen. Op volgorde zijn deze woorden; Onschuld, wilskracht, intuïtie, overvloed en eer,' vertelde ze. Met die woorden liet ze Penny aan haar opdracht, rustig wachtend tot ze klaar was of vragen had.

Penny plofte graag neer op de kussens. Haar landing was zacht en ze glimlachte. Ze zette zichzelf in kleermakers zit en liet de palmen van haar handen op haar knieën rusten. Om eerlijk te zijn had Penny alleen de naam 'tarot' ooit gehoord, voor de rest wist ze er helemaal niets van. Ze had de uitleg gelezen en wel leuk gevonden dat ze kaarten ging maken. Waarschijnlijk was het geen spel, ze waren tenslotte bij waarzeggerij dus het had wel iets met voorspellingen te maken, maar het had haar er niet van weerhouden om zich in te schrijven. En nu zat ze hier, dankbaar voor de uitleg die Oriël haar gaf. Ze werd er even door overweldigd, zoveel informatie in een keer, maar wist de belangrijkste dingen, waarvan ze dacht dat het belangrijk was tenminste, te onthouden.
Haar mond viel lichtjes open bij het zien van de kaarten die de lerares in haar handen had. Ze waren prachtig. Penny hoopte dat ze ook zulke mooie zou krijgen. Maar die droom werd al gauw verstoord door de mededeling dat ze zelf de kaarten moest gaan maken. Maar hoe? Door haar kleurpotloden af te stoffen en er maar iets op te tekenen? Ze hoopte van niet. Penny knikte bij de uitleg dat ze magie in de kaart moest laten vloeien. Bij het startsein legde het rozeharige meisje alle kaarten zorgvuldig voor zich en bekeek ze een voor een. Oke, de dwaas. Ze legde haar hand op de kaart, sloot haar ogen en stelde zich een dwaas voor, compleet met jongleerballen en staand op een voet. Ze opende haar ogen, haalde haar hand van de kaart en warempel, een dwaas was verschenen. Een grote, verbaasde glimlach stond op haar lippen. Op naar.. de magiër. Die was helemaal niet moeilijk. Opnieuw legde ze haar hand op de kaart, sloot haar ogen en liet de magie, met een beeld in haar hoofd, door de kaart vloeien. Eenmaal op de kaart kijkend zag je een wat oudere magiër met een lange baard en een donker tuniek. Zijn haren waren roze, net als Penny. Zo ging het meisje door het de hogepriesteres, een jonge dame met een kleed om zich heen en een aureool om haar hoofd, de keizerin, een oudere vrouw zittend op een troon met een staf, en als laatste de keizer, hetzelfde als de keizerin maar dan als man en een extravagant kleed. Penny had echter geen idee of ze het nu had uitgewerkt zoals het hoorde. Moesten de kernwoorden terug komen in de kaarten? Moest je ze zien? Even twijfelde het meisje. Ze beet op haar lip en keek Oriël aan, geen idee of dit nu echt het idee was geweest of dat ze gewoon te hard van stapel was gelopen.

Het was goed om te zien dat Penny met zoveel enthousiasme aan de slag ging. Terwijl ze het meisje aan de slag liet gaan pakte ze zelf haar eigen stapel tarot kaarten weer tevoorschijn. Ze splitste de Grote van de Kleine Arcana en ging met die eerste verder. Uit die kleine stapel trok ze zelf de vijf kaarten die Penny aan het maken was. De rest van de stapel werd weer samengevoegd met de andere kaarten en opzij gelegd. Daarna wachtte ze geduldig tot Penny al haar kaarten klaar had. Ze knikte goedkeurend bij het zien hoe de ene na de andere blanco kaart werd ingevuld. Maar ze zag de twijfel in de ogen van het meisje. Twijfel die boekdelen sprak. 'Er is geen goed of fout,' begon ze daarom kalm. 'Het enige wat telt is dat de kaarten opgeladen zijn met jouw magie. Dan luisterende ze het beste naar wat jij van hen verlangt. Een ander zou nooit succesvol met jouw tarotspel om kunnen gaan,' vertelde ze om het meisje aan te geven dat ze zich geen zorgen hoefde te maken of dat er iets mis was met de manier waarop zij de kaarten had gemaakt. 'Tijd om ze eens uit te testen denk je niet,' vervolgde ze met een zuinige glimlach terwijl ze opstond en Penny gebaarde hetzelfde te doen. Van de vijf kaarten in haar hand pakte ze als eerste de Dwaas. De nul kaart en dus de eerste waar ze mee zouden beginnen. 'De Dwaas is een kaart waar je altijd naartoe terug kan keren. Zijn voorspellende betekenis is onschuld, verbeelding en visualisatie. Maar trek je hem ondersteboven uit de stapel dan staat hij voor onstabiliteit en onbetrouwbaarheid. Zijn magische werking kan vrij nuttig zijn. Je plaatst hem op een oppervlak waar hij zijn merkteken in brand en zichzelf kopiëert. De kopie neem je mee en hoe ver je ook gaat, bij activatie hiervan zal hij je altijd terug brengen naar het begin,' vertelde ze waarna ze de kaart op de grond gooide. De kaart verdween in de grond en leek een soort brandmerk in het tapijt achter te laten terwijl in haar hand de kopie verscheen. Zelf liep Oriël de tegenovergestelde richting op, zo ver mogelijk weg van de kaart naar de andere kant van het lokaal. Daar gooide ze de kopie op de grond en stapte binnen de lijnen van het merk. Haar lichaam verdween om even later weer te verschijnen op de plek waar ze de kaart voor het eerst op de grond gegooid had. 'Nu jij,' knikte ze Penny toe nadat ze de kaart weer van de grond geraapt had.

Miss Oriël had haar onzekerheid opgemerkt en toen de lerares sprak en haar vertelde dat er geen goed en fout kon zijn, glimlachte Penny zwakjes. Ergens wist ze dat ook wel, maar toch wilde ze altijd de goedkeuring van de ander hebben, zodat ze zeker wist, dat het bevestigd werd, dat ze het goed had gedaan. Dat dit de juiste keuze was geweest. Een ferme, korte knik betekende dat ze het begreep en dat ze niet langer zou twijfelen. Haar ogen dwaalden naar de kaarten, ze waren grappig en kleurrijk, vrolijk misschien zelfs ook, alsof Penny een deel van zichzelf er in had gestopt. Misschien was dat ook, sinds ze opgeladen waren met haar magie. 'Moet ik ze van tijd tot tijd opnieuw opladen? Gezien iets wat opgeladen is ook... uit kan vallen?' Misschien was het een stomme vraag, nee, ze mocht niet meer twijfelen. En menig leraar en lerares had haar verteld dat er geen domme vragen bestonden. Misschien dat Oriël anders dacht, maar dan had ze het er maar mee te doen. Penny vond haar een aardige vrouw, vriendelijk en op een bepaalde manier toegankelijk, iemand die misschien niet snel boos zou worden.
Penny deed wat haar werd gevraagd en stond op. Snel streek ze haar blouse even glad, damn you kreukels, om te luisteren naar de uitleg van Oriël. Dus de eerste kaart, de dwaas was een teleportatie middel? Penny had nog nooit zoiets gedaan, nauwelijks ook anderen zien doen. Dus dit klonk spannend. Met open mond gaapte Penny Oriël aan toen de vrouw het voordeed met haar kaarten. Vervolgens keek ze naar de hare, die ze nog in haar hand had. Toen de lerares het startsein gaf, volgde Penny haar voorbeeld en gooide de kaart op de grond. Ook deze verdween in het tapijt en liet een brandmerk achter. Vervolgens draaide het meisje zich om en zette een aantal stappen naar achteren. Toen ze bijna de muur had bereikt, gooide ze de kopie die in haar hand lag ook op de grond. Ze nam een diepe teug adem en met gespannen schouders stapte ze binnen het brandmerk. Ze kneep haar ogen dicht en toen ze niets voelde deed ze voorzichtig een oog open. Daar stond ze, bijna recht voor Oriëls neus. Het was gelukt. Enthousiast klapte het rozeharige meisje in haar handen. 'Super vet!' kwam er spontaan uit haar mond, waarna ze die snel dichtklapte en schaapachtige lachte.

Ze kon meer dan ze van zichzelf dacht. Het was jammer om te zien dat onzekerheden haar zo troffen. Vooral omdat ze nergens voor nodig waren. Penny zou wat meer moeten leren vertrouwen op zichzelf en haar eigen kunnen. Ze bleef even stil na Penny's vraag. 'Nee.. eenmaal opgeladen zit de magie erin vast. Als je klaar bent met gebruiken keert de magie terug. Je moet echter uitkijken met beschadigingen. Waterschade, scheuren in de kaart en dat soort dingen. Het kan de kaart verzwakken of de magie iets heel anders laten doen dan de oorspronkelijke bedoeling,' vertelde ze.
Na Penny's vraag was ze opgestaan om met de eerste kaart te gaan werken die het meisje had gemaakt. De Dwaas. Met een korte demonstratie deed ze voor hoe de kaart in zijn werk ging waarna ze Penny aangaf dat het meisje het zelf mocht proberen. Met haar ogen gericht op het meisje keek ze toe. Goed, ze bleef met al haar ledematen binnen de lijnen. Toen ze ineens voor haar verscheen zette Oriël een kleine stap opzij om haar de ruimte te geven. 'Mooie vorm. Let erop dat alles van je lichaam binnen de markeringen is. Je wilt niet dat er een arm achterblijft. Zoek altijd een stevige ondergrond. Zand zal de markeringen onvast maken en je kans op veilige terugkeer gering,' vertelde ze. 'Probeer nog twee keer. Eén keer naar het einde van de gang. En keer keer naar het lege lokaal hier tegenover. Daarna kunnen we verder met de volgende,' zei ze waarna ze in haar eigen stapel alvast op zoek ging naar de volgende kaart.

Ze wachtte tot Penny terug was gekomen. 'Goed, we gaan verder met de kaart de Magiër. In de tijd dat je aan het oefenen was heb ik in het lokaal een aantal van dit soort ronde stenen verstopt…,' ze hield een gekleurde steen op naar het meisje, plat en ovaal van vorm. 'De Magiër is een inzichtkaart. Hij geeft je de kracht om verborgen dingen te zien door je derde oog te openen. Je derde oog is een belangrijke chakra en bevind zich in het midden van je voorhoofd. Bij het activeren van de Magiër zal je derde oog je helpen om de stenen te vinden. Concentreer je gewoon op de kaart tot hij verdwijnt. Het effect houd meestal vijf minuten aan,' legde ze uit.

Het antwoord op haar vraag was helder. Ergens was het ook wel fijn dat ze niet steeds opnieuw haar magie er in hoefde te steken. Het kostte minder energie. Maar Oriëls woorden lieten haar wel onthouden dat ze zuinig moest zijn op de kaarten, ze zou waarschijnlijk niet makkelijk om een tweede set kunnen vragen. Penny streek haar kleding wat glad na de teleportatie via de dwaas-kaart en glunderde. Nog even en ze kon heel het school gebouw verkennen. En als ze dan verdwaald was, hoefde ze alleen maar de replica op de grond te leggen en ze was weer op haar kamer. Smart thinking. Het idee alleen al liet haar ogen vullen met pretlichtjes.
Opnieuw voerde Penny de opdrachten uit, eerst de kaart op de grond leggend, vervolgens naar de aangewezen plek lopen en daar de ander neer leggen. Ze lette er goed op dat er inderdaad genoeg ruimte was om zich binnen de markeringen te plaatsen, want de gedachte om een arm te verliezen, liet de pretlichtjes in haar ogen verdwijnen. De gang ging nog zonder enige moeite. Het lokaal werd lastiger, gezien de vele muren en ze haar eindbestemming niet meer kon zien. Toen ze eenmaal weer terug in het lokaal stond, leek ze ook lichtjes buiten adem.

Het hield haar niet tegen om daar te gaan met de les. Het meisje zat nog vol energie en kon niet wachten om met de volgende kaart te beginnen. De steen die Oriël liet zien, liet haar lichtjes fronsen. Dat zou lastig worden. Penny raakte vaak dingen kwijt en vond ze niet zo snel weer terug. Om nu dus dingen te gaan zoeken die iemand had verstopt, was niet de makkelijkste taak. Voor haar dan. Maar de uitleg die volgde, die leek alles een stuk makkelijker te maken. Als de magie ook nog voor altijd in de kaart bleef zitten, dan moest ze deze kaart altijd bij zich houden. Tenzij ze die weer kwijt raakte.. Dat zou dan een nog groter probleem worden.
Ze pakte haar eigen kaart. De kaart met de magiër met de roze baard. Kort grinnikte met meisje, waarna ze intensief naar de kaart staarde, en verschrikkelijk hoopte dat ze nu niet voor schut stond. Maar nee, de kaart leek na een lange minuut te verdwijnen. Penny keek om haar heen. Ze voelde zich helder terwijl haar ogen door het lokaal dwaalde. Uit het niets leek ze plotseling iets op te merken. De steen. Of nou ja, meerdere stenen. Zonder echt te wachten op een woord van Oriël dat ze ze mocht gaan zoeken, was Penny al uit zichzelf naar de steen toe gelopen, om hem onder een kussen uit te vissen. 'Deze bedoelt u?' Zei ze, terwijl ze de steen omhoog hield met een glimlach. Vervolgens wandelde ze het lokaal door, op zoek naar de rest, terwijl ze in haar achterhoofd probeerde bij te houden hoe lang de kaart nog effect had. In totaal vond ze drie stenen, die ze vervolgens weer terug bracht naar Oriël, benieuwd of ze ze allemaal had weten te vinden.

Met haar handen op haar rug in elkaar geschoven had ze toegekeken hoe Penny zonder aansporing was begonnen met zoeken. Haar ogen volgde het meisje toen ze door het lokaal begon te dwalen, de ene naar de andere steen tevoorschijn halend. Van onder kussens en vanachter meubelair. De kaart scheen geen obstakel te vormen evenals het gebruik ervan. Mooi, dan konden ze de magiër snel afsluiten en door naar de volgende kaart. Er was nog genoeg te doen voor het einde van de les.
Het duurde niet heel lang voordat Penny terug kwam met drie stenen en Oriël knikte even terwijl ze de stenen weer overnam. 'Goed gedaan. Het lijkt erop dat de magiërkaart geen enkel probleem vormt om te gebruiken. Maar laat je niet afleiden door de dingen die normaal gesproken onzichtbaar blijven, zodat je de dingen in het zicht niet meer ziet,' zei ze met een kleine glimlach terwijl ze terug liep naar het bureau waar ze de rest van de stenen neerlegde bij de enige steen die Penny niet gevonden had. De steen die ze op het bureau had achter gelaten. Het was misschien flauw, maar een kleine waarschuwing dat sommige dingen geen ingewikkelde oplossingen hoefde te hebben. Een valkuil die ze zelf ook heeft moeten leren.

'Ik stel voor om door te gaan met de hogepriesteres,' ging ze verder nadat ze zich weer had omgedraaid naar Penny en tegen haar bureau aan leunde. Vanuit haar eigen stapel haalde ze de kaart tevoorschijn. 'Dit is een kaart waar je niet te snel naar wil grijpen. De hogepriesteres kan zich tegen je keren. Ze creëert een afleiding. De kaart roept elk willekeurig wezen op en transporteerd het naar jouw locatie. Je kan het gebruiken in een gevecht of zoals ik al eerder zei, als afleiding. Het probleem met de hogepriesteres is dat je niet weet wat je krijgt. Het kan onschuldig zijn. Maar het kan ook gevaarlijk worden. Gebruik deze kaart nooit in de school. En was er voorzichtig mee daarbuiten. Het gebruik van de kaart is erg simpel. Je legt haar op de grond, de afbeelding omhoog. Vanwege de onvoorspelbare natuur van de kaart heeft het een activatie woord. “Anergiposte”. Denk goed om je uitspraak. Oké, een stap achteruit nu. We weten niet wat er gaat gebeuren,' sprak ze Penny kalm toe waarna ze de kaart op de grond legde en zelf ook een paar stappen achteruit deed. 'Anergisposte,'
De kaart leek in de grond te verdwijnen. Een silhouet van puur licht kwam eruit omhoog al was de vorm nog niet te onderscheiden van iets herkenbaars. Uiteindelijk zat er op de plek van de kaart een klein, bruin konijntje. 'Tja, dit kan dus ook gebeuren,' zei Oriël na een korte stilte toen het konijn voorzichtig aan een van de kussens probeerde de knabbelen.

Een flauwe glimlach lag op haar lippen bij het zien van de steen op het bureau. Natuurlijk. Ze knikte bij Oriëls woorden en legde haar handen in elkaar om er voor te zorgen dat ze niet ging nagel bijten. De onzekerheid die haar wel eens vaker teisterde was net zo snel weer gekomen als dat hij weg was geweest. Het was jammer dat ze er zoveel last van had want Penny begreep zelf ook wel dat niet elke fout meteen betekende dat ze had gefaald. Het was nu alleen nog haar hoofd dat dat ook moest begrijpen.
Het meisje rechtte haar rug toen Oriël verder ging met praten en voorstelde door te gaan met de volgende kaart. Ze boekten duidelijk al vooruitgang in deze les en dat was iets om trots op te zijn. En dat voelde Penny van binnen. Haar handen verdwenen achter haar rug en haar blik werd ernstig bij het horen van Oriëls woorden. Het was link om te hopen dat de kaart een goede afleiding zou creeëren die jou niet meteen ook de dood instuurde. Hoewel Penny nerveus werd van de werking van de kaart, leek de lerares volkomen kalm. Misschien was het niet iets om zich zoveel zorgen over te maken. Ze liet een geluidloze zucht ontsnappen en zette een stap achteruit toen haar werd verteld dat te doen. Het meisje kneep haar ogen tot spleetjes toen het licht te fel werd. Haar ogen werden groot bij het zien van het schattige, kleine konijntje en een kleine 'Awh..' ontsnapte uit haar mond. Ja, dit was zeker een goede afleiding, vooral voor haar. Eenmaal realiserend dat ze waarschijnlijk het voorbeeld moest volgen, legde Penny de kaart naast het kleine beestje neer, zorgde ervoor dat de afbeelding omhoog lag en nam een stap achteruit. Ze haalde even diep adem en zei: 'Anergisposte.' Zo duidelijk mogelijk. Ook nu kwam er een wit, fel licht vanuit de kaart en zorgelijk zette het meisje nog een stapje achteruit terwijl ze haar ogen tot spleetjes kneep. Toen het licht weer was geweken voelde Penny de nieuwsgierigheid omhoog komen. Ze keek naar de plek waar de kaart lag en verwachtte iets groots te zien. In plaats daarvan.. lag er een steen. Eenzelfde steen als die ze net had moeten zoeken, die verstopt door het lokaal hadden gelegen. Penny's ogen dwaalden naar het bureau en kwam tot de ontdekking dat inderdaad een van de stenen miste. 'Oh..' Klonk het wat teleurstellend uit haar mond. 'Dat is...' Ja, wat was het eigenlijk? Penny kon de zin niet af maken en keek daarom maar naar Oriël, misschien dat zij er een grap in zag.