Degene die tegen hem aan was gelopen moest natuurlijk een leerling, leerlinge in dit geval, zijn. Hij had ook niet anders kunnen verwachten, leraren hadden niets te zoeken in deze gangen aangezien de lessen allang waren afgelopen, en de kans was ook heel laag dat er überhaupt een legendarische magician zich nu naar buiten begaf. Ze hadden alles tot hun beschikking in de kamers, dus waarom zouden ze zich naar buiten begeven? Alpha kon zich die vraag ook stellen, want wat had hij hier op de gangen te zoeken? Afgezien dat hij even los kon komen van zijn gedachtes en het kasteel en diens omgeving wat beter kon verkennen, was er niet veel voor hem om naar buiten te gaan. In zijn achterhoofd hield hij toch nog wel het plan om Oaks Field te bezoeken, puur en alleen om te kijken of dat hetzelfde zou zijn als de stad op Shadra waar hij een paar dagen had vertoefd en hoe de mensen hier waren. Niet dat hij in deze vorm daar zou begeven, dat zou eenmaal teveel aandacht trekken. Ongewilde aandacht was het, want de demon vond het niet erg om ogen op zich gericht te hebben. Zolang het niet vervreemd staren werd. Staren wat het meisje nu deed.
Zijn ijsblauwe ogen boorde zich in de hare, ongegeneerd keek hij terug, zijn klauwen vouwde hij achter op zijn rug en hij rechtte zijn schouders. Zijn staart ging voor een kort moment geïrriteerd op en neer waarna hij knikte bij haar excuses. Het was het beste om te doen. Bij haar vraag met wie ze te maken had, boog Alpha lichtjes, een gewoonte die er moeilijk bij hem was uit te slijten. 'Alpha.' Stelde hij zich kort en bondig voor om vervolgens met een klauw zijn metalen masker wat beter op zijn hoofd te stellen. 'Ik neem aan dat u onderweg terug was, juffrouw..?' Het was aan haar om de laatste woorden in de zin te plaatsen, aangezien de demon geen enkel idee had met wie hij hier te maken had. Op zich vond hij het niet erg om een gesprek aan te knopen, maar het was altijd handig om te weten met wie je te maken had.

Het verbaasde hem dat Olivia dit een.. aangename kennismaking vond. Die woorden in die combinatie had hij al in een tijdje niet meer gehoord. Negen van de tien keer schrok men en leek men ineens vergeten te zijn hoe je correct iemand kon begroeten, laat staan te stoppen met staren. Alpha staarde, of keek, gewoon kalmpjes terug, zijn ogen hadden niet voor niets een ijsblauwe kleur aangenomen om mensen op afstand te houden. Eigenlijk had hij het niet eens zo erg op hun soort. Ze waren vervelend, bemoeials en verschrikkelijk nieuwsgierig. Aan dat laatste viel Alpha ook vaak genoeg ten prooi, want met zijn zonde kon hij niets anders dan nieuwsgierig zijn en de drang hebben nieuwe dingen te ontdekken en uit te proberen. Het was eerder lastiger om zich er van te weerhouden dan er aan toe te geven. Maar de demon vergeleek zich liever niet met de mens, die volgens zijn mening, onder hem stonden en waar hij, afgezien van Alandria dan want hij kon nu niet anders, geen bevelen van hoefde te volgen.
Alpha fronste bij haar vraag. Het was niet zo heel bijzonder dat ze hem hier nog niet had gezien, hij was er zelf ook nog niet zo lang en daarnaast deed hij eigenlijk bijna nooit een voet buiten de deur van Dorchadas, afgezien van de nachten, waar hij maar al te graag ronddwaalde door de verlaten gangen en de stilte en de echo van zijn schoenen op de stenen maar al te graag hoorde. 'Dat is niet zo heel bijzonder en niet erg dat je dat vraagt.' Sprak Alpha kalm, terwijl hij zijn gereserveerde houding weer aannam waar zijn klauwen op zijn rug rustten. 'Zelf ben ik hier ook nog niet zo lang geleden gearriveerd en ben ik liever overdag niet in de gangen te vinden.' Hij aarzelde even voordat hij de volgende woorden sprak, zorgvuldig ze hebben gekozen. 'Overdag is het nogal.. druk.' De demon wipte even kort op en neer op de punten van zijn voeten terwijl zijn ogen even afdwaalden over de verlaten, donkere gangen voordat hij Olivia weer aankeek. 'U bent nog laat hier te vinden.' Merkte hij droogjes op en achter zijn masker grijnsde hij.

Negen van de tien keer sprak de demon de waarheid. En ja, hij vond het overdag te druk, te vol. Het feit dat het ook nog allemaal jonge mensen waren die blijkbaar nog niet hadden ontdekt hou luid het volume van hun stem kon zijn, maakte het er niet beter op. Alpha was blij met het feit dat Dorchadas zich niet bevond op de verdieping waar de rest van de lokalen zich bevonden, maar het lag er, voor zijn gevoel, wel haast direct boven. En dan had je nog het feit dat alle leerlingen ook nog eens na al die lessen terug moesten naar hun afdeling, waardoor de meesten ook nog eens voorbij raasden en schreeuwden in de avond. Niet bepaald een goed begin voor een avond, vond Alpha zelf. Maar naarmate de week was verstreken en hij zich er maar bij had neergelegd dat dit voortaan standaard zou worden, leek hij zich er minder aan te ergeren. Dat, of hij was het aan het opkroppen en zou de irritatie er later uitkomen.
Olivia moest lachen om zijn opmerking en de Ghoul ontspande zijn schouders terwijl hij haar bleef aankijken. Natuurlijk, het was waarschijnlijk wat vreemd dat ze ergens laat op de avond hem tegen het lijf was gelopen aangezien hij nu ook niet helemaal... menselijk was. Laat staan de behoefte had om dat te zijn. De demon fronste bij haar opmerking dat Olivia bijna over zich heen liet lopen in de drukte. 'Doen mensen.. dat echt?' Klonk hij een tikkeltje bezorgd. Was de mensheid dan echt zo laag gezonken dat dit zomaar kon gebeuren? Alpha hield zijn hoofd wat schuin en bekeek het meisje. Een haast onmerkbare grinnik verliet zijn lippen. 'Helaas weet ik daarvan ja.' Het was Alandria nog niet opgevallen maar de demon sliep al sinds ze hier gearriveerd waren nog nauwelijks. Tot nu toe had hij daar weinig last aan ondervonden, afgezien dat zijn ogen soms wat prikten van vermoeidheid. 'U lijkt zich niet op uw gemak te voelen,' Begon Alpha toen hij zijn ogen even over haar lichaam had laten glijden. 'Breng ik u van slag?' Opnieuw hield hij zijn hoofd wat schuin om Olivia aan te kijken, zijn klauwen nog steeds netjes achter zijn rug gevouwen terwijl zijn staart wat geamuseerd op en neer bewoog. Het zou hem niets verbazen als haar antwoord een 'ja' bevatte.

Olivia leek zijn verwarring en lichtelijke bezorgdheid weg te wuiven met het feit dat het alleen maar kwam doordat ze wat kleiner was als de rest. Alpha kon haar daar niet helemaal in vinden, maar hij kon het ook niet weten. Hij was het tegenovergestelde van klein, vaak stak hij met zijn kop boven de massa uit, niet dat hij zich daar erg aan stoorde, starende blikken kreeg hij toch wel. Toch leek het hem niet helemaal lekker te zitten dat mensen alleen maar keken naar wat er voor hun op ooghoogte zat, waren ze dan echt zo lui om niet verder te kijken dan hun neus lang was? Het zou de demon niets verbazen. Hij knikte echter bij haar uitleg en vertrouwde er maar op dat ze de waarheid sprak of dat ze het gewoon erger uitdrukte dan het eigenlijk was. Niet iedereen zou vast zo zijn, er zouden vast ook wel meer mensen rondlopen die ook rond haar lengte waren en die wellicht hetzelfde probleem ervoeren. De demon glimlachte, al kon je dat niet zien achter zijn masker, en knikte bij Olivia's opmerking dat er weinig aan de slaapproblemen te doen was. 'Vroeg of laat gaat het wel weer voorbij.' Zei hij luchtig waarna hij zijn schouders ophaalde en zijn rug kort rechtte. Hij moest wat meer naar beneden kijken om Olivia goed aan te kunnen kijken en hij merkte dat hij wat meer voorover boog, wat niet echt zijn intentie was. Wie weet voelde het roodharige meisje zich daar wel door beledigt.
In plaats van een gebruikelijke 'ja' te horen bij zijn vraag of hij haar van slag bracht, kwam er een nee, wat hem verbaasde. Even knipperde de demon wat verdwaasd met zijn ogen, maar herstelde zich toen weer en schuifelde even met zijn voeten over de grond. 'Dat is een van de weinige keren dat ik te horen krijg dat ik niet iemand de stuipen op het lijf jaag.' Grinnikte hij en kort volgde hij haar blik tot hij besefte dat ze meer wegkeek in het niets en hij zijn ijsblauwe ogen op een schilderij naast hem bekeek. Zijn aandacht werd weer naar Olivia getrokken toen ze weer begon te praten. 'En welke reden mag dat zijn? Dat ik het draag?' Vroeg Alpha wat verward. 'Of de reden dat ik u niet van slag breng.' Dat laatste zou hij niet kunnen beantwoorden, dat was voor haar zelf om uit te vogelen. Hij mocht dan wel een incubus zijn en maar al te graag spelen met de gedachtes en gevoelens van mensen, ze kunnen en lezen en begrijpen kon hij niet. Hij was niet helderziend. Gelukkig.

Geduldig wachtte de demon op de antwoorden van het meisje voor hem terwijl zijn klauwen rustig over zijn kleding streken om de vouwen eruit te halen het wat recht te trekken. Hij vond het nu eenmaal belangrijk om er goed en netjes uit te zien, uitstraling was naar zijn mening een plus. Je kreeg veel meer als je er goed uit zag en je goed gedroeg, misschien moest hij wat meer over dat laatste nadenken want Alpha was nu niet echt het beste voorbeeld wat je kon gebruiken voor goed gedrag, dan wanneer je eruit zag als een zwerver, er naar rook en je er ook naar gedroeg. Stilletjes hoorde hij aan wat Olivia te zeggen had. Hij begreep dat hij haar misschien wat verwarde met zijn woordkeus. Wellicht was het een goed idee om er eerst wat beter over na te denken voordat hij zijn mond weer eens open trok. Een goed voornemen waarvan Alpha wist dat hij die toch niet in vervulling ging brengen. De demon vouwde zijn handen weer op zijn rug en liep naar de reling van de trap. Daar blikte hij kort naar beneden. Het zou nog een aardige val kunnen zijn waar je behoorlijk veel botten bij kon breken, mocht je hier vanaf springen of ongelukkig struikelen. Niet dat de demon dat wilde uit testen, voorlopig nog niet tenminste, maar het was goed om je omgeving te kennen.
Alpha draaide zich weer om om Olivia aan te kijken en vervolgens haar vraag te beantwoorden. 'Laten we zeggen, dat het een regel is binnen mijn samenleving. Ik kan u wellicht op een ander tijdstip er meer over vertellen, maar het is nu wat laat.' Eigenlijk wilde demon er niet te veel over loslaten, want het zou haar toch niets opleveren. De informatie was niet belangrijk. 'En nee, dat is niet mijn taak. Ik adviseer Alandria bij haar beslissingen.' Beantwoordde hij vervolgens op de vraag of hij hier vaker rond liep. 'Maar het is misschien geen slecht idee om ons terug te begeven naar waar we eigenlijk op dit moment horen.' In bed. Maar hij voegde dat er maar niet aan toe, want Alpha voelde zich bij lange na nog niet vermoeid. Hij had gewoon niet zo heel veel zin om de rest van de nacht vast te zitten in het trappengat en een of ander gesprek te voeren wat hij eigenlijk helemaal niet wilde voeren.