Het was een late avond in de Jolly Jester en het ging er gezellig aan toe in het feesttent. Vele leerlingen waren bezig met het springen op de dansvloer. Het was er donker en de discoverlichting deed zijn werk om de kleuren goed uit te voeren. Het was laat in de avond en Zaid was al een tijdje aanwezig. Hij zat met een brede grijns tegenover een zekere persoon. ‘Al eens…hck….zoveel op, kerel?’ sprak hij plagend terwijl hij een lichte grom kreeg. ‘Nee dus…’ sprak hij en naam de volgende shotje terwijl hij zover achterover viel en zijn stoel onderuit schoof en hij met een harde klap achterover viel. Hij keek even beduusd naar de gezichten die over hem heen bogen en schoot hard in de lach. ‘Het zat er….hck….eens aan te komen, niet waar?’ sprak hij terwijl hij opstond en zijn portemonnee tevoorschijn viste. Hij wierp een paar briefjes op de tafel. ‘Goed gespeeld, kerel…’ sprak hij met een slappe tong. Hij moest eens even een luchtje scheppen en dat ging hij doen. Zwijgzaam deed hij een stap naar buiten waar een frisse lucht hem in het gezicht waaide.

’Zo zo jongedame? Alleen op pad?’ sprak de man met een opgewonden toon terwijl hij goed dicht bij een dame kwam staan. Zaid keek even beduusd opzij en zag de man er nog van genieten ook. De jongedame leek ook al een aantal drankjes achterover gegoten en daarom leek ze misschien wat naïef of ergens wat weerlozer. Zaid ging even staan en toen de man nog eens waagde zijn hand op haar heup te leggen en vrij dichtbij te komen beet hij zijn kaken op elkaar. De dronkaard, dik over de 30 was fout bezig. ‘Oi!’ sprak hij. ’Ik ben bezig’ sprak hij terwijl hij zijn hand langzaam wat naar beneden liet glijden op haar bovenbeen. Zaid kwam dichterbij en greep zijn pols vast en keek hem met een duistere blik aan. ‘Je gaat een stap te ver…’ sprak hij met een lage ondertoon. ’Oh….concurrentie?’ sprak de man met een grimas. Zaid zag dit als zijn kans. ‘Toevallig was dit inderdaad ook mijn doelwit…’ sprak hij met een zekere stem. De man grinnikte. ’En wat ga je er aan doen?’ sprak hij. ‘What about a gamble?’ sprak hij met een zekere stem. ’Een weddenschap? En de inzet?’ sprak de man met een grijns toen hij langs zijn vingers likte. De man dacht dit makkelijk te winnen op het moment dat hij doorhad dat het een Novaan was en hij als Sharaan in het voordeel was. Zaid hield van riskante dingen, maar wist ze zo te maken dat hij ze wel winde. ‘De inzet is…’ sprak hij terwijl hij naar het meisje wees. ‘Zij. Als je wint, mag je haar hebben de gedurende hele nacht, op de manier waarop jij het zou willen. Zo niet, dan scheer je je hier weg en laat je haar voor de rest met rust…’ sprak hij met een grijns. ‘Op de conditie dat ik de weddenschap bepaal…’ sprak hij. De man begon te lachen en daagde Zaid uit om maar met die weddenschap te beginnen. Zaid knipte in zijn vingers een een marmere witte statafel kwam tevoorschijn. Hij legde twee kubussen op tafel. Een daarvan was 2 x 2 blokjes en had de kleuren vlakken goed gemixt. Daarnaast stond een van 4x4 rubix en was nog ingewikkelder. Je zou schrikken hoe moeilijk dat 2x2 kreng kon zijn, en Zaid wist dit. De man lachtte. ’Dit is kinderspel’ sprak hij. ‘Om het interessanter te maken…’ sprak hij terwijl hij een zwart doek uit zijn mouw viste. Hij bond het voor zijn ogen. ‘Doe ik het blind….’ Sprak hij met een klein glimlachje. De man zag zijn winst al binnen komen en greep de kubus. Zaid merkte dit meteen en greep de kubus. Zo snel als zijn vingers konden gaan zag je de kubus amper draaien. De man keek even beduusd naar hoe snel het eerste vlak al in tact was gezet en besefte zich dat hij dit misschien nog maar net aan kon winnen. Zaid had met de factoren in rekening gehouden dat in dit licht de kubus enkel grijstinten vertoonde voor het oog. De man had het veel moeilijker gezien Zaid licht vals speelde. Hij kon de kleurvlakken inbeelden terwijl hij zijn ogen sloot. In feite wist hij precies welke kleuren hij op zijn vingers had en welke hier direct aan grensde. Hij was in het voordeel tegenover de man, maar wat niet weet wat niet deert. De man draaide zo snel hij kon denken maar zag dat hij hard achter ging lopen. Met een doffe plof en gestrekte arm kwam de 4x4 kubus op tafel met egale vlakken die oplichtte toen de puzzel opgelost was om te laten zien dat ze op hun plek stonden. Zaid grijnsde en de man legde het ding met een harde klap op tafel en draaide zich om met lichte teleurstelling het terrein te verlaten. Zaid deed de blinddoek af. Hij pakte de 2x2 in zijn handen en grijnsde lichtjes. ‘Duiveltje, ben je niet…’ terwijl het ding opgloeide en het in totaal 24 unieke kleuren vertoonde. ‘De stakker kon nooit winnen. Als de puzzel geen 6 verschillende kleuren heeft, zal het nooit een egale vlak vormen. Wetend dat de dame dit niet wist zou ze ongetwijfeld dit niet goedgekeurd hebben en zwijgzaam borg hij zijn spullen met het grootste gemak op. ‘Ben je in orde?’ sprak hij toen vragend naar haar.

Orélinde only

Zaid liet het viervlakkige kubusje op zijn vinger draaien en het gaf een kleine kleurige beweging. Zijn blik stond zeer nuchter voor iemand die al een redelijk aantal shotjes op had en eigenlijk op zijn bouw allang plat had moeten liggen. Zaid had een zeer langzaam werkende stofwisseling waardoor hij het langer uit hield met meer drank. Hij wierp het half de lucht in en ving het op om de twee kubussen weer op te bergen. Hij keek toen opzij toen de jongedame weer omhoog kwam. Nou ja, het wankelde wat omhoog want erg stabiel was ze niet meer. Zaid zijn houding werd even zorgzaam en hij keek even met een vage blik naar hoe ze langs hem heen liep en wilde zijn schouders op gaan halen toen zijn blik ineens bleef hangen op haar bovenarm, vlak bij het okselgedeelte. Hij zag de spin nog net zich in een tatoeage veranderen. Zijn ogen verwijdde zich, een vloek. Vuile Shadraan dat de man was. Zaid zijn vuist balde zich en draaide zich naar waar de man zich heen had gemaakt, maar hij was niet meer te zien. Deze spreuk kende Zaid, hij had er zelf mee te maken gehad. Hij dacht even na, maar veel tijd om te wachten had hij niet, voor dat de spreuk werking zou hebben. Zwijgzaam liep hij met enige drang achter haar aan. Ze liep met moeite, en dat maakte het voor Zaid wat makkelijker en zwijgzaam volgde hij haar achter de dansvloer aan. En wilde haar bij haar arm pakken toen er iemand ineens tussen kwam. Hij greep mis en vloekte binnensmond. Die spreuk nestelde zich verdomde snel, als hij niet snel was. Hij duwde door en greep haar arm vast en trok haar arm met enige dwang omhoog zodat de spin langzaam zichtbaar werd. Zijn hand gloeide fel op waardoor een aantal mensen stopte met dansen en toekeken. Hij werd bij zijn arm gegrepen en hij sloeg fel opzij. ‘Dit gaat niet werken…’ mompelde hij. Hij pakte haar arm vast en trok haar mee richting een van de rustigste plekken in deze tent. Hij duwde haar tegen de muur en hield de magie in zijn arm verzameld. De mensen hadden vreemd opgekeken maar gingen verder alsof er niets gebeurd was. Zaid legde zijn gloeiende hand op haar bovenarm die mee ging loeien. De Shadraanse spreuk reageerde er direct op en het gaf een schaduw op de muur. De tatoeage schoot naar de muur en vormde een grote spin die er stond. Zaid zijn ogen verwijdde zich, en slikte moeizaam. Hij zag dat dit nog eens vervelend uit kon gaan pakken. Hij trok even krachtig aan de arm van Orélinde en ving haar op en sloeg om zijn arm. Dit ding zou niet rusten voor hij Orélinde bij de beste persoon die de spreuk had uitgesproken. Zaid flitse zich direct naar buiten. En zette Orélinde weer neer. ‘Hoe nuchter ben je, jongedame?’ vroeg hij terwijl hij even haar aankeek. Hij zuchtte even, te ver om echt te rennen. Een schroom gegil kwam uit de ruimte en een enkeling rende uit het café. De spin die met een precieze omtrek van zijn poten een cirkel vormde met de lengte van bijna twee volwasesen mannen kwam de deur net door en kroop het gebouw uit. Zaid keek het even serieus aan en verzamelde een aantal lichtdeeltjes in zijn hand om ieder moment direct de twee kunnen verdedigen. Hij had ruw met Orélinde omgegaan en misschien niet wenselijk contact gelegd. Maar hij was nu meer over haar veiligheid. Het was een leerling van SSA, hij had haar immers in de les van literatuur gezien. En daarom moest hij een verantwoordelijkheidsgevoel hebben. Zwijgzaam keek hij strak naar de spin, die zich klaar maakte om de aanval in te zetten.

Tacchi alti. De hakken die ze liefte, maar niet op een avond waarbij ze op moest staan vanuit een half zittende positie en een lichaam had dat niet geheel mee wilde werken door de hoeveelheid die ze in haar systeem had. Waarom had ze ook alweer zoveel naar binnen gegoten? Haar blik gleed even naar de man die haar aan stond te staren voordat ze langs hem heen naar binnen liep. Ze hoefde haar tijd en aandacht niet aan hem te gaan verspillen. Toch had ze ondanks de alcohol door dat hij achter haar aankwam. Waarvoor? Haar vriendin gaf haar nog een shot aan die ze achterover sloeg voordat ze de dansvloer opging. Hij volgde nog steeds. Het volgende moment lag er een hand om haar bovenarm en werd die de lucht ingeduwd. Wacht.. dit was geen dans waarbij je je armen in de lucht hoorde te gooien. Órelinde draaide haar hoofd. ‘Wat?’ Anderen kwamen ook kijken en Órelinde probeerde haar arm uit zijn greep te krijgen. Ze haalde haar schouders licht op naar een van haar vrienden die hem van haar af probeerde te krijgen, maar hij sleurde haar gewoon verder mee naar een rustiger deel van de club. Boink! Haar hoofd kwam in contact met de muur. Wat wilde hij van haar? Ze probeerde zich weg te trekken, maar zijn greep op haar was te krachtig. Haar ogen werden groter door de enorme spin die op dat moment in de club stond, maar de man sloeg haar al over zijn schouder voordat ze ook maar kon denken aan wegrennen. En toen was ze ergens anders en werd ze neer gezet waarna ze onmiddellijk naar haar hoofd greep. Wat had hij met haar gedaan? ‘Niet.’ Bracht ze zacht uit en kromp weer ineen met haar handen om haar hoofd heen. Haar huid begon met iedere seconde roder te worden. Hoe hoger haar temperatuur, hoe sneller haar stofwisseling, hoe sneller de alcohol uit haar bloed was verdwenen en ze na kon denken. Nu was het allemaal te vaag. Zodra de sluier werd opgelicht voelde ze meer van de pijn die door haar hoofd schoot. Okee, ze was nog steeds niet helemaal nuchter, maar ze kon weer iets nadenken en was die duizeligheid deels kwijt. Dat was het ergste voor haar magische innerlijk. Het gevoel van duizeligheid en niet stevig op de grond kunnen vertrouwen. Haar ogen openden zich langzaam om naar de enorme spin te kijken die steeds dichterbij kwam waardoor ze zelf stappen naar achteren zette. Was dit van die eerste man? Die weet niet wat met haar wilde doen? Haar hand begon licht te vlammen. Hoe onbeschoft! Zo ging je niet met een dame om! Zo ging je niet eens met een vrouw om. En als er iets was waar ze niet tegen kon waren het mensen die niet beleefd met elkaar omgingen. Een vuurbal schoot richting de spin. Hoe durfde hij?! Hij had zijn hand op haar heup gelegd! Langzaam kwamen alle herinneringen terug en lichte kraken verschenen in de ondergrond. Was die man dan helemaal geen manieren geleerd? Haar blik schoot even naar de man die half naast half voor haar stond. Ergens kwam hij haar bekend voor, maar geen goede herinnering kwam naar boven naar waar ze hem eerder had kunnen hebben gezien. ‘Kunnen we het ontwijken als we gaan rennen of kan hij op het terrein van de academy komen?’ Órelinde had het gevoel dat ze hem wel eerder op school had gezien, wat alleen zou kunnen als het iemand was die dingen wist van de academy. Dus zou hij dat vast wel weten toch?

-Geen idee wat ik hier nu allemaal heb geschreven volgens mij veel bla bla bla.

Zaid pakte haar arm vast en trok het omhoog. Hij luisterde niet naar de muziek en hij wist dus ook niet dat dit totaal geen nummer was om je armen bij op te tillen. Gelijk gingen een aantal personen sceptisch naar hem kijken. Zaid keek naar de spreuk en liet zijn arm opgloeien en wilde hem er op duwen. Maar voor dat hij het kon doen greep een jonge kerel van ongeveer dezelfde leeftijd als Orélinde zijn pols vast. Zaid wierp hem een giftige blik toe en keek hem strict aan en rukte zijn arm los. Hij dwong Orélinde tegen de muur en kwam vrij dichtbij, alsof hij de zelfde intenties had als de eerste man, maar ditmaal was hij dus absoluut niets fouts van plan. Zaid dacht even na omdat de shotjes die hij eerst ophad nu zijn werk begonnen te doen en even alles tolde. Hij drukte toen zijn arm op de tatoeage die er direct op reageerde. Eerste zaak was het er uit krijgen, gezien anders Orélinde als een slaaf tegenover de magiër die de spreuk uitriep zou worden. En Zaid wist donders goed waar de man op uit was. Zaid pakte Orélinde op en liep de kroeg uit en hoorde al een aantal gillen. Zaid zette haar neer en ze zakte gelijk door haar knieën en leek op te gloeien. Hij keek even verbaasd, wat deed ze? Hij had niet veel tijd om na te denken wat de deur sloeg open en de spin wurmde zich naar buiten. Ineens begon zijn zicht te schieberen. ‘Nee, niet nu…’ mompelde hij met een zucht. Hij greep naar zijn hoofd. ‘Oh, I humbly call opon thee, thee who purifies sins and make the sinne….’ Mompelde hij een schroom geprevel. ‘r..purified!...’ sprak hij terwijl zijn haren even de lucht in schoten en hij licht licht begon te geven. Zaid zijn pupillen waren weer helderder. Net als Orélinde had hij de alcohol minstens gehalveerd en wist hij weer helderder na te denken over zijn situatie. Een vlam schoot langs hem heen en de spin sprong behendig om de twee heen. Zaid volgde het met een scherpe blik en liep naar Orélinde om in defensieve houding tegenover haar te staan. Hij zag de spin door zijn poten zakken. ‘Puzzle: falling bricks…’ sprak hij terwijl gekleurde blokken in groepen van vier zich als een prefecte puzzel neer storte voor de baan van de spin. Met een doffe klap botste deze in zijn aanvallende sprong tegen de muur. Zaid keek over zijn schouder naar Orélinde. ‘De acedemy lijkt me geen goed plan…’ sprak hij met een heldere stem. ‘Deze spin ziet iedereen die jou baan naar zijn meester blokkeert als vijand…’ sprak hij met een duidelijke stem. ‘Alsdus mij ook…’ verzuchtte hij. Zaid hield zijn armen gespreid en hield met moeite de muur in tact. Hij keek over zijn schouder. ‘De man heeft een cursed mark, op je geplaatst. Ik heb het losgemaakt, maar het had een zijeffect. Dit effect kijk je nu naar. Het had je overgenomen als slaaf en naar hem geleid. Nog maar te zwijgen over de gevolgen, jongedame…’ sprak hij toen hij met een verzuchtende stem. ‘Zeg was jij niet, die met dat mooie gedicht?’ sprak hij toen. Hij kreeg een warme glimlach. ‘Ons danseresje heeft zich wel in een aparte plek gewurgd.’ Sprak hij toen met een kleine grijns. Hij hield de muur in tact en begon met het mompelen van een spreuk. “oh mäktig gud. ge mig din makt för att skydda dem som behöver. Och ge mig styrkan av tusen svärd med ditt ljus.” * mompelde hij zo snel hij kon. Op zijn rug kwam een lichtbron dat zich als langwerpig voorwerp uitspreidde over zijn rug. Zaid richtte een hand op de muur, wist dat dit niet genoeg energie zou doorgeven om hem in tact te geven. Nog enkele klappen en het zou de spin doorlaten. Zaid pakte het handvat dat zich gevormd had en trok het zwaard van pure licht. De muur klapte uiteen en Zaid schrok van een van de vrij grote blokken die recht op Orélinde afschoot. In een flits stond hij voor haar en maakte een snijdende beweging door het blok heen waardoor de twee helfte langs haar heen schoten. Zijn ogen verwijdde zich toen de spin zijn kans schoon zag en met een draad Orélinde ombindde en naar binnen haalde als een heftige visser die een karper aan de haak had. Zaid controleerde de achtergebleven weefsel en het was overduidelijk dat Orélindes magie hierdoor geblokkeerd werd waardoor ze onmogelijk het draad kon kapot maken. De spin draaide zich weg van Zaid en begon op een tempo te lopen. ’Oh, ik dacht het niet...’ sprak hij terwijl zijn schoenen licht begonnen te geven. Zaid schoot in een snelle flits achter de spin aan. Hij liet een scherm achter dat na enige tijd weer verdween. Het was een beetje het TRON effect wat je had, dat spelletje met de motoren waar een lijn achter bleef en je zo mensen moest opsluiten. Zaid had zijn blik scherp op de spin gericht en liep snel op hem in. Eenmaal voor de spin maakte hij een sterke bocht naar links waardoor hij een scherm voor het beest maakte. Het beest sloeg voorover waardoor Orélinde de lucht in werd geworpen. Zaid zag het net op tijd en rende recht op het gebouw af om een sprong te maken en zich er tegen af te zetten. Hij schoot recht op haar af en ving haar in de lucht netjes op waarna hij weer landde op zijn voeten en de schoenen hun licht weer doven. Orélinde was nog steeds gewikkeld in het weefsel van de spinnendraad en zwijgzaam probeerde Zaid het los te maken. Hij hield de spin ondertussen in de gaten die met zijn poten heftig bewoog om om te slaan. Zaid legde Orélinde neer. ’Sluit je ogen...’ sprak hij terwijl een krachtig licht uit zijn palm van zijn hand scheen. Direct contact kon zwaar verblindend effect hebben. Zaid liet er kracht in schieten waardoor de draad opdroogde en bij ieder beweging langzaam afbrokkelde. Met een krachtige slag van zijn elleboog scheurde het harde hars aan alle kanten en was Orélinde weer bevrijd. Het zou even duren voor haar magie weer de reguliere stroming had, maar dat verschilde per persoon. Ondertussen richtte zijn zijn hand op de spin en mompelde een spreuk. Een duidelijke bewiging van lucht was te zien maar de spin sprong opzij en de krachtgolf raakte een paaltje die daarna direct in puzzelstukjes uiteen klapte. De spin’s snelheid stond niet in verhouding met zijn grootte vond Zaid, maar echt tijd om er over na te denken kreeg hij niet want de spin schoot al weer richting Orélinde. Zaid baande zich een weg tussen de twee en kreeg een fel licht. De spin ving zich op en ontweek het door het verblindende effect en bouwde weer wat afstand op, zijn volgende zet berekenen hoe hij deze vreemde man uit de weg kon ruimen.




*oh mighty god. bring me your power to protect those in need. And give me the strenght of a thousand swords with your light.

Thud.. Thud.. Thud.. Haar hoofd bonkte met iedere hartslag gezellig mee en gaf haar pijnscheuten door die zij niet kon verklaren. Een groot deel van de alcohol was verdampt uit haar bloed en ze had een douche nodig zodra het kon, want nu liep de vloeistof over haar lichaam en de stank wist zich al in haar neusgaten door te dringen voordat ze zich ervan af kon sluiten. Maar met iedere hartslag gleed de doorzichtige stof over haar lichaam en kwam er een herinnering terug in haar geheugen, herinneringen die haar furieus maakten om hoe ze was behandeld en hoe ze zichzelf had laten behandelen. Zonder dat ze het zelf in de gaten had, begon haar hand licht te vlammen en schoot er een vuurbal richting de spin en zag Órelinde hoe er rondom haar voeten een lichte scheur was ontstaan in het oppervlak. Dat zou ze binnenkort wel maken als iemand het niet al voor haar zou doen. Er waren voldoende magiërs die zo’n kleine scheur wel met magie dicht wisten te maken, maar voor als iemand het niet zag zou ze toch terug moeten keren. Haar hoofd hief zich weer iets om te kijken naar de blokken die voor hen vielen en de spin tijdelijk terug zouden houden. ‘Een danseres weet zich er altijd uit te redden als haar partner haar niet weet op te vangen in een sprong.’ Antwoordde ze hooghartig terug voordat ze uit de weg sprong toen een van de blokken haar kant op kwam. Dat was het moment dat er niets meer tussen haar en die enorme spin stond en voordat ze iets van vuur naar haar toe kon brengen, wikkelde een draad zich om haar heen en had ze geen andere keuze dan alles maar toe te laten. Haar lichaam was vastgebonden door wat die spin ook om haar had gespuugd en het leek bestand te zijn tegen haar magie. Órelinde had geen andere keuze dan zich mee te laten nemen, meegedragen door een enorme spin naar de vervloekte man. De spin ging zo snel dat ze haar ogen sloot tegen de wind die haar ogen liet tranen. Natuurlijk zou het weer ook niet mee gaan werken, waarom zou die dat ook doen? Het volgende wat ze wist, was dat ze door de lucht werd geslingerd en ergens werd opgevangen voordat ze haar ogen open deed. ’Sluit je ogen...’ sprak Zaid terwijl een krachtig licht uit zijn palm van zijn hand scheen en Órelinde deed snel wat hij haar gebood waarna ze voelde dat het weefsel haar lichaam langzaam aan loslieten ze maakte zich zo snel als ze kon los uit de substantie en sprong enkele keren op en neer en schopte haar schoenen uit. Haar magie was geblokkeerd, slechts licht aanwezig in haar lichaam en lichtelijk wanhopig keek ze om zich heen. Haar blik gleed over de huizen en fabrieken die er stonden tot haar ogen oplichten bij het zien van een bouwput. Daar was aarde en cement aanwezig. Bijna droog cement zou ze met veel moeite moeten kunnen besturen. ‘Deze kant op.’ Riep Órelinde naar de man die de spin van haar afhield en rende zo snel als ze kon over de stenen bestrating richting de bouwput die enkele honderden meters verder lag. De renbewegingen maakten dat het vuur in haar bloed weer begon te stromen en de bedwelming van het weefsel wegbrandde. Niet veel later stond ze in het midden van de bouwput. ‘Leid hem af en zodra ik het zeg, ga aan de kant!’ Órelinde hoopte maar dat de man naar haar zou luisteren, want dit zou misschien de enige kans zijn die ze hadden. Nu maar gokken op het feit dat je de vloek in kon sluiten en begraven onder voldoende aarde. Heel zacht begon ze een spreuk te mompelen, een spreuk die de aarden wallen intact zouden houden zolang ze nog niet klaar was met haar kooi. De aarde gleed uit het midden weg naar de zijkanten en vormden een langzaam bouwende muur. De spreuk was niet op de spin gericht dus in principe zou die hier niets tegen kunnen doen en zou de spreuk moeten werken. Met de aarden wallen klaarstaand om in te vallen, richtte ze haar aandacht op het bijna droge cement waar ze eerder die dag een bovenverdieping van hadden gemaakt. Helaas voor hen, ze zou het moeten gebruiken. Het zweet kwam haar op het voorhoofd te staan terwijl ze de aardecomponenten probeerde te beheersen en zo de kracht over het cement te nemen. Het duurde haar lang, veel te lang, maar ze had geen andere keus. Hopelijk kon die man de spin nog zo lang tegen houden. Twee wallen waren nu klaar, ieder aan de buitenkant zodat de spin zich niet bedreigd zou voelen met een kleine overkoepeling die ze zo dadelijk dicht kon branden. Ze zakte op een knie toen ze de laatste twee wallen klaarmaakte. ‘NU!’ Órelinde draaide zich om en zag de man aan de kant gaan waardoor de spin op haar afkwam. Nu kwam het makkelijke deel. Ze maakte een grote zwaaibeweging met haar armen en sloeg ze met een klap tegen elkaar in het midden en enkele seconden later hoorde je hoe 4 aarden wallen, verstevigd met cement tegen elkaar aankwamen en hoe de bovenste stukken cement tegen elkaar kwamen waar ze die snel met vuur dicht brandde. Ik maak een kooi.. Ik maak slechts een mooie kooi.. Verder doe ik niets behalve een kooi maken.. Het mantra verliep ze de hele tijd in haar hoofd en ze verkleinde de kooi zodat het misschien net even groot was als wat er inzat en viel daarna achter op haar gat. ‘Zou dit werken denk je??’

Zaid mompelde een spreuk en zijn schoenen begonnen op te gloeien. Hij had iets met puzzels en ouder retrospelletjes die bekend zijn. Hij schoot vooruit terwijl een opstaande wand net zoals de TRON-motoren achter hem aanbleef. Hij grijnsde toen hij de spin overduidelijk op inlopen was. Hij maakte een 90 gradenhoek in een fractie van een seconden terwijl de wand de spin deed struikelen. In de overslaande beweging van de spin vloog Orélinde in de lucht en knapte het draad bij het achterwerk van de spin waar het op dit moment het fragielste was. Zaid zette zich af en zijn gloeien stopte. Hij schoot de lucht in en ving haar halverwege op. ‘Sluit je ogen…’ sprak hij en hij merkte dat ze het deed. Hij begon zo krachtig op te lichten dat de warmte het draad als keramiek maakte en met een krachtige slag brokkelde het opgedroogde weefsel los om de blokkade op haar magie los te maken. Zwijgzaam hielp hij haar mee uit het weefsel te komen en ving haar op in de lucht om daarna op twee voeten te landen en haar weer neer te zetten. Hij draaide zich naar de spin en keek het met een krachtige blik aan. Het beest hief zijn achterwerk om weer een draad richting Orélinde te schieten. In een flits stond hij voor haar en werd zijn pols vastgebonden. Met een krachtig licht brandde het weer los. Zaid keek sterk naar de spin zonder enige vorm van angst. Hij merkte dat Orélinde hem gebood mee te komen. Hij keek in een baan naar waar ze toe rende. ‘Bouwput?’ sprak hij verbaasd. Ze was een aardmagiër, misschien was ze daar nog in het voordeel. Zaid bewonderde haar denken in het gebruik van omgeving, het maakte je krachtiger in bepaalde situaties als je dit snel en goed kon. Zijn schoenen waren weer op aan het gloeien en hij begon sterk zigzaggend achter haar aan te gaan. Ze rende een rechte baan en zijn snelheid hield haar net bij en het scherm dat hij achter liet hield hij bewust in tact. De spin werd daardoor tijdelijk beblokkeerd. Zaid maakte een zijwaartse beweging en remde af. Hij stond nu met zijn rug naar Orélinde en hoorde haar een commando roepen. ‘Je kan op mij rekenen…’ sprak hij terwijl hij de spin tegen de schermen zag slaan en er met gemak doorheen breken. Zijn magie was verspreid over de hoeveelheid en zorgde er voor dat ze minder krachtig waren. Hij keek even over zijn schouder en zag dat Orélinde het best zwaar had. Wat ze deed was ook niet voor iedere leerling zomaar weggelegd. Hij maakte een paar zegels terwijl een spiegel naast hem kwam. De kopie rende naar Orélinde en ging in een defensieve houding staan terwijl hij een reeks aan oud-Novaanse woorden sprak. Terwijl hij dat deed richtte hij zijn handen waarbij zijn wijsvingers en duim een driehoek vormde op Orélinde die een magiecirkel onder zich kreeg . De originele Zaid deed dat ook. ‘Leen wat van mijn magie…’ sprak hij en grinnikte. Hij had een stamina die vele konden respecteren en hij had zich al snel een spreuk aangeleerd waarbij hij de magie van zichzelf over kon zetten in die van een ander. Hierdoor zou het qua uithouding voor Orélinde makkelijker zijn. Maar gezien dat hij al een tijdje had gewacht hiermee zou de effect minder voelbaar zijn voor haar. Zwijgzaam richtte hij zich weer op de spin die ineens vlak voor hem staat. ‘Jij bent snel….’ Sprak hij terwijl hij opzij. Op dat moment riep Orélinde dat hij aan de kant moest, maar voor dat hij iets kon doen werd hij met een krachtige slag opzij geslagen en rolde over de kaseien tegen een van de gevels aan. Hij kuchtte even en kwam moeizaam overeind terwijl hij direct zijn blik op Orélinde richtte. De jongedame liet alles ineen vallen en schroeide de kooi dicht. ‘My my…’ sprak hij en stond direct op. Ze stelde hem een vraag. ‘Nee, dit stopt hem niet, maar geeft mij voldoende tijd om het wel te stoppen…’ sprak hij terwijl hij moeizaam overeind kwam en zich naar Orélinde begaf. Hij ging schuin voor haar staan en sloeg zijn handen voor zich en maakte eenzelfde driehoek als de kloon had gedaan. Hij begon een spreuk te mompelen. In zijn hand kwam een regenboogkleurige driehoek doe langzaam draaide en in het zat een krachtige lichtbron. ‘Moluculair Disbanning….’ Sprak hij met een lage stem die aangaf dat deze spreuk hem heftige energie kostte. De kloon klapte uiteen in kristallen splinters en de cirkels om Orélinde en Zaid verdwenen. Dit was te riskant om de magiebron te delen. Want het werkte niet alleen zo dat Orélinde magie kon nemen. Als Zaid zijn magie bijna op was deed deze spreuk bijna vol automatisch de blokkade opheffen  en gezien de bron van Orélinde al vrij uitgeput was kon het voor haar levensgevaarlijk worden als zijn lichaam al haar magie begon af te tappen. Zaid kreeg een zweetdruppel en voelbaar in de lucht was de druk van het magie dat hij in zijn handen verzameld had. ‘Atomic Pulse…’ mompelde hij terwijl een dunne felle lichtstraal zich op de kooi afschoot. Eerst was de kooi de dupe van de magie die uit elkaar klapte zonder enige stofwolk te vormen. De spin werd gelijk getroffen. Het werd overgenomen door het witte lichtbron en klapte toen uiteen. Zaid wist dat deze magie risico’s met zich meebracht en eindigde de spreuk toen de spin uiteen was geklapt in miljarden moleculen en zakte direct op zijn knieën om goed te hijgen. ‘Hoe dan ook….’ Pufte hij er uit. ‘Zijn we daar van af…’ glimlachte hij grinnikend en rekte zich uit. Het was zichtbaar aan hem dat deze magie veel gekost had. Het was ook niet niets om zo’n gigantisch beest moleculair te ontmantelen.