Langzaam en bijna zonder geluid liet ze haar dunne vingers langs de tralies glijden. Het koude ijzer drong door tot in de poriën van haar vingers, roest zat langs het grijze oppervlak. Door de spijlen heen zag ze hoe de grote ogen haar nakeken, hoe ze langzaam langs hem liep. Hoe hij haar in het nauw had, in de gaten hield. Bij hem voelde ze zich altijd zo klein. Hij was zo groot en zo sterk en een van hun trotsen. Ze voelde zijn warme adem langs haar nek glijden, een vreemde geur die haar niet smerig was. In de kooi zou ze nooit gaan, maar wat had ze een bewondering voor dit prachtige dier. ''Ga je vandaag optreden Marco?'' sprak een meisjes stem. Er kwam een zwaar gebrom uit het donker, enkel zijn silhouet was duidelijk. Je hoorde haar gegiechel duidelijk toen hij met de punt van zijn staart haar neus door de spijlen kriebelde. Opeens hoorde ze trompetten klinken, drums en een hoop applaus, de show ging beginnen. Ze moest nu eigelijk naar haar vader toe voor de voorbereiding, maar wilde nog heel even naar de grote leeuw kijken. ''Doeg Marco, tot de volgende keer.'' en ze zwaaide naar het dier toen haar jonge voetjes naar de tent rende.

Het brood brak knisperend in haar mond, de aroma's en smaken van jam kwam vrij in haar mond. Ze maalde het en genoot ervan dat haar honger werd gestilt. De herinnering aan vroeger was fijn geweest en in haar hoofd had ze het letterlijk voor zich kunnen zien. Toen ze binnen was gekomen in deze zaal, hadden mensen vol nieuwsgierigheid opgekeken. Ze ging er maar vanuit dat dat altijd zo was bij nieuwe docenten? Uiteindelijk was ze maar gewoon wat achteraf bij de lerarentafel gaan zitten. Het was haar eerste dag... dan kon ze niet gelijk al de weirdo uithangen zoals altijd. Voordat mensen dachten dat ze super raar was, kon ze op z'n minst toch proberen normaal te zijn? Dit ging ook mooi lukken trouwens, wanneer je zoveel schmink en make-up op had dat je wel een clown leek. Nogmaals een happie van het brood. Toen ze het op had, wilde ze eigelijk nog wel wat. Ze had erg veel zin in een croissantje, maar die zaten niet meer in haar mandje, toen ze naar de ander keek, zag ze dat er daar wel nog enkele lagen, maar dit was te ver weg om makkelijk te pakken.. Nu moest ze wel, dus deed ze haar iets stoutere schoenen aan en keek de tafel rond waar enkele mensen zaten. ''Ehh, zou iemand hier misschien een croissantje willen doorpasen voor me?'' sprak ze op een vriendelijke toon.

Zijn ogen leken de woorden wel op te willen vreten zo gretig schoten ze langs de zinnen. Met een geoefende beweging van zijn duim duwde hij de bladzijde om terwijl hij het boek met een hand vast bleef houden. In zijn andere hand hield hij een appel vast die hij nu gedachteloos een beetje over de tafel liet rollen waar hij bij stond. 'Meneer Claude,'. Pagina na pagina ging aan hem voorbij. Hij nam niet eens de tijd om een paar verdwaalde lokken van zijn warrige bruine haar uit zijn ogen te strijken. 'Ahum...meneer Claude?' Nog een pagina, weer nieuwe informatie die hij gulzig in zich op nam. 'Aloiysius!' Als uit een trance ontwaakt keek hij op in het glimlachende gezicht van de jonge vrouw die normaal gesproken in de keuken hielp met het bereiden van het eten. Verward en totaal van de kaart keek hij haar even aan. Een blik waar ze zacht om moest grinniken. 'Uw koffie,' verklaarde ze zichzelf en toonde hem de mok met de donkere, warme drank die ze in haar handen had. De realisatie sloeg even later in en, onhandig als hij soms kon zijn, stopte Aloiysius snel het boek weg wat zoveel van zijn aandacht gevraagd had. Met de nu vrijgekomen hand nam hij de mok met koffie aan en glimlachte even schaapachtig. 'Dank je Hannah,' bedankte hij haar op zachte toon. Ze wuifde het weg en draaide zich weer om zodat ze verder kon met haar werk. Aloiysius pakte de appel weer en ging op zoek naar een tafel. Toen hij de zaal binnen was gekomen was hij net te laat geweest voor de verse koffie, en praktisch zoals hij was, was Aloiysius zelf naar de keuken gelopen maar daar al heel snel weer weggestuurd. Hannah was zo lief geweest om hem zelf te komen brengen nadat ze nieuw had gemaakt.

Hij had al snel een plek gevonden aan een van de tafels, onderwijl een paar leerlingen begroetend waar hij wel eens eerder mee gesproken had. Hij was net aangeschoven en wilde eigenlijk zijn boek weer opzoeken toen een eindje verderop een vrouwenstem de meeste gesprekken overstemde. Ook hij keek op naar de vrouw met de donkere haren en...bijzondere make-up op. Daarna ging zijn blik naar het broodmandje wat nog voor de helft gevuld was. Hij hapte in zijn appel, pakte zijn koffie weer op en greep het mandje om hem daarna voor de vrouw neer te zetten waarna hij oop de stoel naast haar ging zitten. 'Eet smakelijk,' glimlachte hij nadat hij de appel weer uit z'n mond had gehaald en de hap had doorgeslikt. Hij bekeek haar nog eens beter. Nee, deze vrouw kwam hem niet bekend voor. 'Volgens mij hebben wij elkaar nog niet ontmoet. Aloiysius Claude,' stelde hij zichzelf daarna vriendelijk voor.

Levina keek wat onderzoekend rond om te zien of er iemand reageerde op haar vraag.. Sommige keken haar even aan, maar gingen er niet op in.. Levina slikte even, uhh okey dan niet toch? Tot haar vreugd zag ze nu hoe een jongen opstond en zo het broodmandje pakte. Levina glimlachte naar hem en hij liep op haar af. Toen hij naast haar kwam zitten werd ook het mandje bij haar neergezet. 'Eet smakelijk,' Levina glimlachte naar hem. 'Dankje. Ook voor het doorgeven.' sprak ze rustig en vriendelijk. Ze zag hoe hij de appel at en dit dus ook lekker moest vinden. Zijn bruine haar viel rond het slanke gezicht, wat mooi gevormd was rond zijn ogen. Hij was duidelijk te oud voor een student, maar Levina had niet het idee dat hij een leeraar was. Stagaire? Hm.. dat zou dan een aanname zijn en die deed ze liever niet. Hij kon het haar zelf vertellen right? 'Volgens mij hebben wij elkaar nog niet ontmoet. Aloiysius Claude,' Levina grinnikte. ''Dat kan kloppen. Ik loop hier ook nog niet zo lang rond. Ik vind Aloiysius een erg mooie naam.. het klinkt een beetje mysterieus.'' sprak ze. Ze pakte even een croissantje uit het mandje wat hij voor haar had neergezet. Ook pakte ze het stenen potje met jam en het boterkuipje. Rustig begon ze met het smeren van haar broodje. Ondertussen sprak ze tegen de persoon naast haar. ''Mijn naam is Levina Soleil. Ik ben de nieuwe kunstdocente, ik heb er erg veel zin in.'' zei ze met een glimlach. Er stonden twinkelsterretjes in haar ogen toen ze naar het heerlijk gesmeerde croissantje keek. Met beide handen had ze het vast en ze stopte het eerste stukje in haar mond om een hap te nemen. Ze hoorde de dunne krokante korst kraken tussen haar tanden. De binnenkant was warm en zacht, waardoor het een heerlijk combinatie was. Doorde zoete jam en romige boter werd het helemaal afgemaakt. Ze kon deze dingen soms als taartjes zien zo lekker. Vooral als het vers gebakken was en de jam zelf gemaakt. Toen ze de eerste hap had doorgeslikt keek ze erg tevreden. ''Aloiysius, wat is jou favoriete broodje?'' en dit was een serieuse vraag, maar een speelse twinkeling speelde in haar groenblawe ogen.

Srry eeerg laat >.<

Hij knikte bij wijze van “geen dank” toen de vrouw hem bedankte. Ook omdat hij zijn mond vol appel had. Pas na het doorslikken van de hap stelde hij zichzelf voor. Dat was wel zo beleefd vond hij. Hij hoorde haar grinniken en er was iets aan haar accent wat hem deed afvragen waar ze vandaan kwam. Aloiysius wist niet echt wat hij op haar opmerking, of eerder compliment moest zeggen. Het was er een beetje onverwacht uitgekomen. Dus een kleine halfbakken, klunzige glimlach was op zijn gezicht te zien geweest. 'Bedankt, denk ik,' grinnikte hij. Zelf had hij niet zoveel met zijn eigen naam. Het rolde nou eenmaal niet echt lekker van de tong. Iets wat een groot aantal leerlingen al regelmatig met veel plezier aan het demonstreerde als ze de meest vreemde vertalingen van zijn naam wisten te maken. Het was de reden dat Antoinette hem eigenlijk altijd Aloy noemde. Al had hij daar een nog grotere hekel aan. Maar ja, hij kon het haar ook niet verbieden.
Ondertussen had zijn nieuwe tafelgenote zich ook voorgesteld. Levina dus. Een docente zoals hij eigenlijk wel al verwacht had en te zien aan haar kleding en gewoon eigenlijk haar hele manier van doen had hij ook wel kunnen verwachten dat ze een artistiek type was. Niet dat hij daar een groot probleem mee had. Soms konden dat de mensen met de gekste ideeën zijn. Maar waren de gekste ideeën ook niet vaak de leukste?
Hij at rustig van zijn appel na haar “aangenaam” toegewenst te hebben terwijl hij toekeek hoe zij haar tanden in een vers gesmeerd croissantje zette. Hij keek alleen een beetje verbaasd op bij haar volgende vraag. Het was zo uit het niets gekomen en ook eigenlijk een beetje uit de lucht gegrepen dat hij even niet wist wat hij erop moest antwoorden. Gelukkig had hij zijn mond nog vol en gaf hem dat even de kans om iets langer na te denken. 'Pff, nooit echt bij stilgestaan denk ik,' begon hij met een schaapachtige grijns. 'Ik denk dan dat ik toch echt een toastman ben,' lachte hij zachtjes. Hij was nu al blij met de keuze om naast Levina te gaan zitten. Het werd in elk geval geen saaie ochtend zo.