De ochtend zon verwelkomde haar ontwaken. Mayla geeuwde zacht en rekte zich even uit. Het zou vandaag weer een mooie dag worden daar was May zeker van. Chibi zou ze vandaag vrij laten om te doen wat hij wilde. Ze kende Master Rivaille niet en uit de roddels moest hij een streng man zijn die weinig dulden. Natuurlijk zou ze zich goed op stellen zoals al tijd. Na zich snel gewassen en aan gekleed te hebben pakte Mayla haar spullen bij een en maakte zich op weg naar de Gymzaal. In de gangen was het best rustig, wat haar eigenlijk wel op viel. Maar toen Mayla op het voor bij gaan van een klok dat het best nog vroeg was. Tja zij was een ochtend mens en was graag vroeg uit de veren, Meer de schuld van haar vaders dan van haar zelf. Mocht May te lang door slapen dan gooide ze gewoon een emmer water vol over haar heen. Nu liep ze veelste vroeg door het kasteel te dwalen samen met de enkelingen onder de andere studenten. Wel begroeten ze hen met een vrolijke glimlach en een aardige knik in het voorbij gaan. Ze was echt aan het af leren om bij iedereen die ze zag voor hen te buigen. Nieuwschierig als de was slenterde ze naar de grote eetzaal. Daar at ze in alle rust haar ontbijt op. Ze bleef wel naar de klok kijken. Toen ze nog tien minuten voor de tijd had toen stond ze op en dronk nog rustig haar beker melk leeg en riep met de licht reis spreuk en reisde via het licht naar de gymzaal. Daar haalde ze nog even licht adem in en stapte de Gymzaal binnen. Daar zag ze een kleine man in een stoel zitten. Dat was vast Master Rivaille... 'Goede morgen Master Rivaille. Mayla Lance meld zich.' zei ze met haar vrolijke stem. Mayla wachten met zich voor stellen tot ze op een respectievelijke afstand van hem stond en boog lichtjes. Wanneer leerde ze dit nu eens af? Ach ja misschien wel nooit??? Mayla ging daarna op een van de andere stoelen zitten en was best benieuwd naar wie er nog meer binnen zouden komen?

Aiden was wakker geworden doordat de zon door zijn raam precies op zijn gezicht straalde. Hij had niet echt zin in het bootcamp, eerder wel nog, maar nu niet echt meer, het was alsof hij tegen een muur duwde toen hij het bed uit stapte. Zijn dag werd al snel beter toen hij zag dat hij gisteravond nog wat Pizza had laten liggen. Aiden genoot nog even van de pizza, nam toen een slokje van zijn elixer of replenishment en liep rustig naar de gymzaal toe.
Onderweg naar de gymzaal vroeg Aiden zich af wie Master Rivaille nu eigenlijk was. Aiden kende de beste man nog niet en hij hoopte dat hij een redelijk persoon was. Onderweg kwam Aiden niet veel leerlingen tegen want het was nog erg vroeg. Aiden hield wel van deze rust en kon echt even goed wakker worden. Verder op zag Aiden een meisje net de gymzaal in stappen, zou dat meisje er ook zijn voor de les van Rivaille? Aiden zou het snel weten.
Kalm liep Aiden de klas en en maakte hij zijn gebruikelijke buigingkje tegenover Master Rivaille. "Goede ochtend Heer Rivaille, Aiden Youkai, aangenaam." zei Aiden waarna hij richting Mayla liep en zei: "Volgens mij kennen wij elkaar nog niet, Aiden Youkai, aangenaam kennis met je te maken." zei Aiden waarna hij rustig op de seiza manier ging zitten.

De zon scheen al snel door de mos groene gordijnen die op de kamer hingen van een leerling op de woudmagie afdeling. De leerling in kwestie drukte met zijn slanke vingers het blèrende, schelle geluid van de wekker uit en zuchtte voordat hij een hand over zijn bleke gezicht haalde. Hij wist wat voor een dag vandaag zou gaan worden en hij had er geen zin in. De ochtend zou starten met een les Gymnastiek. En oh god wat hij hij daar zin in. Totaal niet dus. Nee, hij had een bloed hekel aan het vak. Hij had een paar vakken die hij leuk vond. Literatuur, Muziek (En dan enkel als ze iets zouden doen met klassieke muziek), woud magie vond hij op zich nog wel gaan en water magie was ook oké. Met de rest van de vakken was hij neutraal. Maar gym? Nee. Die stond onderop zijn lijstje. De lange, slanke en bleke jongen rekte zich uit en besloot toen toch maar zijn bed uit te komen. Zijn normaal strak gestylde, platina blonde haren stonden warrig en wild. Tijd om daar verandering in te brengen.

Gewassen, aangekleed en met gestylde haren stond hij een half uur later voor de spiegel. De kleren die hij aanhad waren als altijd netjes. Zwarte schoenen, zwarte broek, wit T-shirt en een zwart colbert. Hij wist dat dit beeld, hoe hij er nu uitzag, zo direct tijdens die gym les zou verdwijnen. Zijn kleren zouden moeten worden ingewisseld voor sport kleding en zijn haren zouden wederom weer warrig worden. Met tegenzin liep hij naar de grote zaal, at een zurige groene appel en dronk een beker karnemelk als ontbijt en baande zich daarna een weg naar de gymzaal en het lokaal waar hij wezen moest.

De zwarte tas die over zijn schouder bengelde had nu een inhoud van andere kleding. Zijn gym kleding die hij straks zou aandoen. In die kleding zou hij niet dood gevonden willen worden en zou hij dus echt alleen maar aandoen in de gymzaal en tijdens een gymles. Meer niet. Het bestond uit een goedkoop, een simpel wit T-shirt en een effen zwarte joggingbroek van zachte stof. In zijn tas had hij ook een kam gedaan. Verder zat er nog wat schoon ondergoed, een handdoek en zeep in. Verder was zijn tas nu leeg. Hij was dus qua spullen helemaal klaar voor die les. Qua zin was hij dat niet.

Met statige passen liep de negentienjarige jongeman genaamd Raül naar zijn bestemming. Het gymlokaal. Eenmaal daar aangekomen zag hij de leraar zitten. Een kleine man, zwart haar. Master Rivaille. Een leraar met een reputatie. In het gym lokaal was er nog iemand aanwezig. Een meisje. Jonger dan dat hijzelf was. Verder dan dat, achten hij geen aandacht op haar. Zijn ijzige blauwe ogen gingen dus weer naar de leraar. 'Raül Liebert is present.' meldde hij de man simpel. Meer was er niet te zeggen. De zwarte tas zette hij neer op een tafeltje waarna hij zijn handen in de zakken van zijn broek stak en met een ongeïnteresseerd gezicht wachtte op wat er komen zou.

Het was niet zo dat Rivaille geen zin had om les te geven, integendeel zelfs, hij keek er naar uit. Het enige waar hij tegenop keek was dat er waarschijnlijk mensen waren die zich aangemeld hadden en eigenlijk helemaal geen zin hadden om te gaan gymen. Rivaille kon daar zeer slecht tegen en die mensen zouden dan natuurlijk ook niet de zachtaardigste behandeling krijgen, dat was al zeker. En de leerlingen die te laat zouden komen mochten gezellig een aantal uur bij hem komen nablijven, of zoals het zou zijn : Schoonmaken.

De eerste leerling was er eindelijk een meisje met de naam Mayla, daar op volgde een jongen die natuurlijk weer langer was als dat Rivaille was, natuurlijk stoorde hij zich er lichtelijk aan maar hij besteedde er niet veel aandacht aan en knikte naar de jongen, die zich als Raulvoorgesteld had. Het was nu gelukkig nog maar even wachten voor dat alle leerlingen er waren want hij zou niet te lang meer gaan wachten. Ondanks het onstpannende geluid van de stilte die zich in de gymzaal bevond,  was er toch al een lichtelijke irritatie te vinden op Rivaile zijn gezicht, als of hij zich aan de de stilte irriteerde. Gelukkig was dat snel te verhelpen toen de volgende leerling aan kwam lopen, nog een meisje, Celia. Het bleek dat hij vandaag het ongeluk had dat er drie, vrij goed uitziende leerlingen had. Ha, hoe komisch om zoiets te moeten zien. De korte man grinnikte even in zichzelf. Hij liet de stilte nog even in de lucht hangen, de leerlingen die nu te laat waren mochten komen nablijven, vier uur lang. In alle stilte ging de man verzitten, een been over de ander geslagen. Zijn armen kruiste hij en een intimiderende blik gleed over de leerlingen. "Jullie hadden natuurlijk verwacht dat dit weer een of andere slappe gymles zou worden. Allemaal leuk en aardig, maar ik heb dit niet voor niets als een bootcamp opgegeven. En dat is waarom we gaan beginnen met  opwarmen van jullie spieren, die jullie aan het eind van de dag goed zullen voelen. Ik wil dat iedereen met zijn benen voor uit op de grond gaat zitten, probeer je tenen aan te raken, als dit niet lukt help ik wel even." vervolgde hij er met een te lieve glimlach, duidelijk makend dat als hij moest helpen dat - dat niet fijn zou worden voor hun ruggen.

Het duurde niet echt lang voor er nog twee andere leerlingen aan kwamen. Mayla was klaar om te beginnen en ze kon zich moeilijk in houden, maar deed haar best. Ze had altijd zin om te bewegen al was het maar spelen met Chibi die haar dan weer uitdaagde voor een race. Ze gebruikte daar vaak haar magie bij om het Fairy draakje te slim af te zijn, maar ze had geen vleugels zoals hij had en dus was Chibi haar vaak nog te snel af of hij liet haar soms winnen, dat kon natuurlijk ook het geval zijn. Mayla ontging haar niet dat de Master een lichte irritatie leek te laten zin, aangezien hij nogal klein van stuk was en de enige jonge man langer dan hem was, of was het het wachten? Mayla kon haar vinger er niet op leggen, maar ze wilde zich er ook niet mee bemoeien. Toen de laatste leerling aan kwam begonnen ze bijna direct met de les. Het duurde nog even, maar Mayla behield haar rust door even diep in te ademen en weer rustig te laten ontsnappen. Dit was een van de vele adem controle oefeningen en ze werd er altijd rustig van. Mayla luisterde naar Master Rivaille en deed wat hij hen op droeg. Het was dat ze lenig en tenger gebouwd was, dus ze zou minder moeite hebben dankzij haar dagelijkse training op Nova. Ze zou het niet zeggen, maar de novaanse Monniken waren leniger dan men zou vermoeden. Mayla strekte haar benen voor zich uit en begon aan de oefening. Eerst moest ze er nog even rustig in komen, maar na wat half draaiende rek werk om haar rug spieren soepel te krijgen boog ze naar voren. Ze boog haar hoofd ook iets naar haar borst om vrijere ruimte tussen haar armen te hebben. Deze oefening was een makkie. Ze kon haar tenen vast pakken en rond rollen als ze wilde, maar dat was niet zo slim om dat in de buurt van de andere leerlingen te gaan doen natuurlijk dus hield May het maar bij deze oefening tot nu toe. Ze kwam weer recht en herhaalde de oefening nog een paar keer door haar tenen aan te raken, tot de Master weer met een andere oefening komen zou natuurlijk.

De volgende leerling, en zo ook meteen de laatste, die binnenkwam was een meisje die zich voorstelde als Celia. Niet dat het hem veel kon schelen, al zou hij de naam wel onthouden. Het kon geen kwaad om informatie en andere weetjes achter de hand te houden. De stilte dier hierna in het lokaal heerste, bleef voor eventjes in het lokaal hangen. Raül onderdrukte het om met zijn ogen te rollen zo tijdens het wachten. Ging die gast nog een rottige gymles geven of niet? De man in kwestie ging zitten, sloeg zijn ene been over de andere waarna hij zijn armen kruiste, en staarde hem en zijn mede leerlingen aan. Een haast intimiderende blik. De platinablonde jongen grijnsde erg lichtjes om terug te kijken met een opgetrokken wenkbrauw. Als Rivaille dacht dat hij zich zo snel, dat hij zich überhaupt, liet intimideren, dan had die het dus goed mis. Terwijl hij zich stil hield luisterde de negentienjarige naar de man voor hem. Ah.. Ze gingen beginnen met de gymles… eentje die lichamelijk zwaar werd, zo te horen. Ergens mocht hij deze man wal… zei het niet dat hij nu al die rottige ding zou moeten gaan doen. Met een kleine zucht hield hij even kort een vinger op, als teken van "hey wacht even." Met zijn lange, dunne vingers pakte hij het hengsel van zijn tas en liep het lokaal uit, naar een iets minder drukke plek die ook iets meer privacy had. Hij was immers nog in zijn gewone kleding. Daar kleedde hij zich snel om. Deze kleding, een zwarte trainingsbroek en een grijs T-shirt, vond hijzelf verschrikkelijk zitten, lelijk staan en hij voelde zich er ook niet geheel comfortabel in. Maar wat moet, dat moet. Met een diepe zucht draaide hij zich om en liep terug naar het lokaal. De deur opende hij stilletjes waarna hij zich weer bij de rest voegde, alsof hij nooit weggeweest was. Hij ging zich niet verontschuldigen of wat dan ook en ze hadden het er maar mee te doen. Hierna rekte hij zich kort even uit, waarna hij zijn aardig lange lichaam voorover boog en met zijn handen zijn tenen c.q. de grond probeerde te raken. Hij mocht dan wel een beetje lang zijn met zijn 1.86, super lenig of soepel was hij alles behalve. Zijn vingertoppen hingen op het moment nog vlak boven zijn schoenen. Maar met het een paar keer opnieuw proberen en steeds een stukje verder gaan, raakte hij in een minuutje of twee de grond en dus zijn tenen aan. Hij voelde zijn spieren protesteren en ze gaven een branderig gevoel af. Met een gefrustreerde grom hield hij deze positie nog iets langer vol, voordat hij zich langzaam aan weer omhoog werkte. Wederom rekte hij zijn lichaam en spieren even uit. Oof, zijn lichaam protesteerde nu al hevig en ze waren nog meer net begonnen. Twee dingen waren wel duidelijk. Ten eerst, zou hij straks en morgen… en de komende drie dagen ongeveer, spierpijn hebben. Ten tweede.. Hij haatte gym nog altijd met een passie.