I need to run just far enough
So I can smile again, smile again

Hij was vervloekt. Hij kon er niet langer meer omheen. Hoe vaak hij had hij de juiste richting in willen lopen, iets of iemand trok hem altijd weer terug naar het duistere pad. En als dat niet zo was, dan deed hij het zelf wel. Het was te vaak gebeurd. En hij was al geen persoon die al met zo veel goede hoop naar de wereld keek. Nee, in tegendeel. Oliver was het tegenovergestelde van een optimist, wellicht zelfs nog erger als een pessimist. Al sinds zijn geboorte was het er bij hem in gehamerd dat hij nooit beter zou worden dan dat hij al was. Nee, hij zou niet eens daar in de buurt komen volgens zijn vader. Die had hem toch al liever in de goot gezien zodra hij ter wereld was gekomen. Oliver zou niets zijn, niets worden en nooit iets betekenen. Dat was de jongen nu wel duidelijk geworden.
Gezeten op zijn bed staarde hij vermoeid naar de potjes voor hem, netjes gesorteerd, met het etiket naar boven. Zijn ogen waren getekend door verdriet, pijn en vermoeidheid. Sinds de dood van Kai leek de afgrond waar Oliver al zou vervaarlijk dichtbij liep, alleen maar dichterbij te zijn gekomen. En het riep zijn naam. In het begin wilde de jongen er niet naar luisteren, draaide hij zijn hoofd weg en hoopte dat er iets of iemand was die de stem zou dempen of zou laten verdwijnen. Dat was Sareth geweest, die hem meetrok in een leven waar je opvrolijkte van pillen en seks, om later net zo depressief als anders te zijn, om steeds maar weer terug te krabbelen, alleen maar om die donkere, duistere gedachtes weer te ontsnappen. een vicieuze cirkel die je maar al te graag mee naar de diepte trok. Maar toen vertrok Sareth en toen wist Oliver al helemaal niet meer wat hij met zichzelf aan moest. Het was vaag geweest, ondenkbaar. Letterlijk want de jongen kon zich nauwelijks meer iets herinneren van die tijd. Uiteindelijk was hij toch op een plek beland die het licht aan de tunnel leek te zijn. Het afkickkliniek waar hij in eerste instantie zoveel haat jegens had gehad. Er was niets aan hem te veranderen of te verbeteren. Want zijn vader had de woorden al in zijn mond gelegd. Hij kon niet beter worden. Maar toch leken de mensen daar geen genoegen mee te hebben. En het was maar beter geweest dat ze hem vanaf die dag met rust hadden moeten laten. Want het was ze gelukt om het laatste sprankje hoop wat Oliver in zich had, naar boven te halen. En het was ze ook nog eens gelukt om hem er in te laten geloven, om hem te laten geloven dat hij wellicht wel te verbeteren was en dat niet alles wat zijn vader tegen hem had geschreeuwd en had ingeslagen, was wat hij zou worden. Het lukte ze zelfs om hem een tijdje van de drugs af te krijgen. Een mirakel, al zei hij, of dacht hij het meer, zelf.
En toen was hij weer terug hier, terug op Starshine Academy. Alles leek goed te gaan, alsof hij het licht daadwerkelijk had gezien en klaar was om zijn leven te beteren en de negatieve en slechte dingen achter zich te laten. Oliver probeerde uit zijn pessimistische schulp te kruipen, probeerde wat opener en vriendelijker te zijn, al werd het vriendelijk zijn eerder omgebouwd in sarcastische opmerkingen. Maar hij probeerde het. En toen kwam Kai. Prachtig, lieve, fucked up Kai. Het was alsof de vicieuze cirkel zich opnieuw aan Oliver vast probeerde te grijpen. Maar deze keer stribbelde de jongen niet eens tegen, nee, hij liet zich maar al te graag terug vallen en onderdompelen in zijn oude, vertrouwde leven. En alles leek niet eens zo slecht te gaan, hij wist zichzelf onder controle te houden, hij wist zelfs zijn pessimisme onder controle te houden. Wanneer hij bij Kai was, was hij thuis en voelde hij zich ook zo.
Maar het bleek dat niets positiefs lang in Olivers leven kon hangen. Want voordat hij het goed en wel doorhad, was Kai door zijn vingers geglipt. Zonder geluid, zonder beweging. Hij was weg. Geen bericht, geen fluistering, niets. Helemaal niets. En Oliver kon hem geen schuld geven. Want niemand wilde dit soort dingen weten. En toch was het op zijn netvlies gebrand. En ineens was die vicieuze cirkel niet meer zo mooi, zo vertrouwelijk. Hij was hatelijk, verraderlijk en dodelijk. Oliver had dat nu wel door.

Oh this is everything I had in mind
I finally got away, finally got away

Zijn handen trilden niet, alles leek kalm en nietszeggend. De kleuren leken weggezogen te zijn en dof, haast levenloos. Misschien projecteerde Olivers gevoelens zich meer naar de buitenwereld dan dat hij wilde. Aan zijn kamer was het ook te zien. Normaal zou het een grote bende zijn, kleding die overal slingerde, losse blaadjes, huiswerkopdrachten, lege pakjes sigaretten en hier en daar een drinkfles. Maar nu, niets van dat. Hij had de tijd genomen om het op te ruimen. Het leek alsof er niets van Oliver hier te bekennen was. Al zijn kleding was netjes ingepakt in zijn tas, al het afval was weg en het enige waar je nog echt aan kon zien dat het zijn kamer was, was het vest dat over zijn stoel hing. En het feit dat hij er was, op zijn bed, zittend.
Zijn vingers strekten zich uit en pakte het eerste potje op. Zijn ogen staarden er nietszeggend naar, het maakte ook niet uit wat er op het etiket stond. Het was met de juiste dosis toch genoeg. Net als de rest wat er lag. Zijn gedachtes dwaalden opnieuw af. Zou Kai ook zo rustig zijn geweest? Zou hij op het laatste moment toch bedacht hebben dat dit niet was hoe hij wilde gaan? Was er überhaupt iemand geweest die hem nog had kunnen stoppen? Ergens vaag in zijn achterhoofd bedacht Oliver dat Carmen er altijd was geweest. Had die geholpen of was hij er net zo kapot van als Oliver nu was? Na Kai's heengaan had de jongen hem ook niet meer op school gezien. Het verbaasde hem niet veel.
De dop van het potje ging er af, de pillen tikten tegen het plastic terwijl Oliver ze een voor een op zijn hand schudde. Zorgvuldig legde hij alles weer terug waar het had gelegen, maar de pillen bleven in zijn hand. Hij pakte de volgende en herhaalde het ritueel. Zo ging het door tot hij bij de vierde, en laatste, was geëindigd. Zijn hele hand was gevuld met pillen, van wit tot blauw, tot roze. Een optimist had er waarschijnlijk een regenboog in gezien. De pessimist het einde. Oliver kon zich tot die laatste rekenen. Eigenlijk wilde hij zich tot niets rekenen, hij wilde niets. Niets voelen, niets zien, niets horen, niets doen. Het was een ernstig verlangen wat in zijn borst alsmaar leek te groeien en te branden. En het wilde niet weg.

Oh, if the ship goes down
Then I'm going down with it

Het was alsof zelfs zijn ogen hun gebruikelijke, felle, blauwe kleur hadden verloren. Zonder enig veel moeite bracht Oliver de hand naar zijn mond, aarzelde niet en liet de pillen in zijn keelgat glijden. Het was droog en verstikkend, alsof het einde er sneller aan kwam dan dat hij had verwacht. De jongen slikte krampachtig, werkte alle pillen weg en keek nog een keer rond de kamer die nu zo vreemd leek. Niet van hem.
Rustig viel Oliver terug in zijn kussen, nog een laatste keer bekeken zijn ogen het plafond waar hij al zo vaak naar had gestaard. Ergens verwachtte hij half en half nieuwe dingen te ontdekken, kleine stukjes die het cement oneffen maakte, of een of andere markering die hem nooit eerder was opgevallen. Maar niets van dat kwam. Het was gewoon hetzelfde, saaie, grijze plafond. Ergens was het teleurstellend. Hoe vaak had hij wel niet gehoord dat vlak voor dat iemand stierf, ze hun leven voor zich voorbij zagen komen, hoe je dan die laatste hartstocht of geluksgevoel voorbij voelde komen. Maar niets leek daarvan waar te zijn. Oliver voelde zich nog steeds verrot van binnen. Precies zoals zijn vader hem had verteld.
Hij wilde niet wachten op de vermoeidheid die zijn ogen zou laten sluiten. Dus deed hij het zelf al. Zijn handen gleden over de stof van zijn dekbed waar hij op lag. Zijn benen lagen om de lege potjes gekruld.

Oliver wist niet wanneer het was dat de duisternis echt  een intrede maakte en hem wegkaapte van zijn omgeving. Maar het omarmde hem als een oude vriend en leidde hem rustig weg. Er was geen pijn, geen fluistering noch geschreeuw. Er was niets. En misschien was dat wel waar hij altijd naar had verlangd.

I understand that people may hate me
But all of that's okay with me

OOC: 19 april 2013 - 26 februari 2017