Het was vrijdagavond, een tijdstip waarop je Emori Bijoux regelmatig in haar element kon vinden: Van top tot teen bedekt in kleurrijke verfspetters -inclusief een aandoenlijke, oranje stip op het puntje van haar neus-, haar lange, lichtbruine haar hoog opgebonden in een losse knot en in haar slanke hand het penseel wat vaardig de secuurste lijnen op het reeds beschilderde doek aanbracht.
Om haar heen waren de tekentafels van het knusse atelier bezaaid met tientallen verschillende soorten verf, penselen, kwasten en andere materialen om het product van haar verbeelding voor zichzelf te visualiseren. Anders dan de eerste avonden van haar stage die ze hier had doorgebracht, was ze niet langer alleen…
Een aantal leerlingen had zich in het verloop van een aantal weken om de stagiaire heen verzameld. Het vertrek van haar mentor en voorbeeld Levina had voor Emori niet geheel haar ontwikkeling stopgezet. Zoals ze altijd had gedaan, had ze zichzelf voorgenomen alsnog zoveel mogelijk tijd in de werkplaats door te brengen om haar creatieve vaardigheden op peil te houden en zo mogelijk te verbeteren. De goedlachse, vriendelijke jonge vrouw in het atelier was menig leerling in de school niet ontgaan, waardoor het niet lang had geduurd voor een paar van hen het hadden gewaagd hun nieuwsgierige snoetjes om de hoek van de deur te steken en Emori en haar werk in stilte te bewonderen. Als de sociale vlinder die ze van nature was, had ze hen de eerstvolgende keer stiekem zelf al opgewacht met een verse pot heerlijk geurende, Grenaanse kruidenthee en een aantal vellen papier met potloden uitnodigend op de tafels uitgespreid. Zelf lesgeven mocht ze dan nog niet, maar dit betekende niet dat de leerlingen haar hier niet mochten vergezellen en daarbij hun eigen creativiteit de vrije loop konden laten, zodat het atelier tenminste optimaal benut werd voor een nieuwe docent gevonden kon worden. Natuurlijk kon ze het op zulke momenten niet laten hier en daar een klein advies of uitdaging mee te geven, maar de avonden waren voornamelijk gevuld met zelfstandig werken en gesprekken die van oppervlakkig tot verrassend diep reikten. Het was mede dankzij deze ervaringen dat de stagiaire de school steeds meer als haar thuis rekende en ze hier wel haar plekje gevonden leek te hebben. De interessante ontmoetingen die ze daarbij tot nu toe al had mogen hebben, met leerling en… collega…, voegden daar des te meer aan toe.
Deze bewuste avond bestond het gezelschap uit drie meisjes van een jaar of zeventien die het als eerste hadden aangedurfd Emori te benaderen en sindsdien vele vrijdagavonden gezamenlijk met haar in het atelier doorbrachten. Zoals gewoonlijk hadden ze de eerste paar minuten als ware babyeendjes achter haar aan gedarteld tot ze nieuw materiaal aangereikt hadden gekregen om eens uit te proberen. Als brave kinderen zo zoet zaten ze nu voor zichzelf te werken, waardoor hun leraren hen waarschijnlijk nauwelijks zouden herkennen zonder al het gekakel. Toch leek dit keer de rust wat verder te zoeken dan gewoonlijk. Het was ook weer niet bepaald ongewoon dat de drie soms tussendoor nog in een hartstochtelijk gesprek verwikkeld raakten om zo eens onderling tot in detail en uitvoerig de sappigste roddels en knapste jongens te bespreken…, maar vanavond leek het gespreksonderwerp zo mogelijk nóg interessanter en belangrijker dan normaal.
In eerste instantie had Emori zoals altijd besloten het maar te laten en de gierende puberhormonen te laten botvieren, zodat het later weer als een storm zou gaan liggen, maar toen dit maar niet leek te gebeuren, had ze toch ietwat verwonderd van het palette in haar hand opgekeken. Wat kon er zo bijzonder zijn dat-
Haar gedachte was stil komen te vallen toen de meiden daarop hun houtskool al aan de kant schoven en hun onafgemaakte werk leken te willen opruimen. Dat kwam anders nooit voor. Terwijl ze haar penseel iets liet zakken, richtte ze haar blik nu geheel op het drietal. “Andere plannen vanavond?” prevelde ze met een verraste glimlach, welke zich iets verbreedde bij het onverwachte gegiechel wat ze ervoor terugkreeg. Oké..? “Wat is er?” Ze lachte even zacht. “Heeft die nieuwe jongen eindelijk één van jullie mee uit gevraagd en moet de rest haar nu bijstaan?” voegde ze er geamuseerd aan toe. Hé, als je altijd op de eerste rang zat bij dergelijke gesprekken, ving je nog weleens iets op. Ze kon het niet helpen en ze moest toegeven dat ze zo al best wat interessante nieuwtjes had opgepikt hier en daar…
Eens zien waar dit precies over ging.
“Beter!” De kleinste van de drie stond gehaast op om de tekentafel schoon te vegen. “Er treedt vanavond een nieuwe band op in Oak’s Field.”
Nieuwe band? Verbaasd trok Emori een wenkbrauw op. Ergens begon direct een lampje te branden, al wilde ze niet voorbarig conclusies trekken, dus draaide ze zich bedachtzaam naar de leerlingen toe. “Ik dacht dat jullie meer van de Jolly Jester hielden?”
“Normaal wel, maar…”
“Maar.. voor deze maken we graag een uitzondering~” vulde een ander met een brede grijns aan.
Hm… Zou het echt..? “En waarom is dat?” Haar interesse was nu duidelijk gewekt tot genoegen van de drie. Kalm sloeg ze haar armen over elkaar en keek ze hen doordringend aan, het spelletje meespelend wat voor nog meer gegiechel zorgde, gevolgd door een uitwisseling van betekenisvolle blikken. Oh dear…
“Omdat… een zekere, leuke…”
“Héle leuke…” werd er vlug verbeterd.
“…een zekere, héle leuke muziekdocent toevallig de zanger is van deze band.”
Aha… Dus toch. Dat betekende… Hij zou… Ah. Was dat echt vanavond? Emori kon voor zichzelf niet ontkennen dat ze wel degelijk met de gedachte had gespeeld wellicht eens een optreden van hem bij te wonen -uiteraard puur om vast te kunnen stellen of hij zijn… “praatjes” ook daadwerkelijk waar kon maken op het podium en voor het grote publiek- maar ze had er simpelweg nog niet bij stilgestaan dat er vanavond al een optreden zou plaatsvinden. Hier… in Oak’s Field.
Ze waren waarschijnlijk nu aan het inspelen…
Blijkbaar was de verrassing van haar gezicht af te lezen als ze de plotselinge grote, vragende ogen voor zich mocht geloven, iets waardoor Emori subtiel haar aandacht weer naar het palette verschoof en ze afwezig een nieuwe kleur begon te mengen die ze overigens nu helemaal niet nodig had…
“Heb je anders zin om mee te gaan…?” klonk het alsnog uitnodigend, gepaard met zéér instemmend geknik door de andere twee. Uh oh…
“Hm?” Direct weer wakker geschud, zette de jonge vrouw haar penseel terug in de pot met water en keek de anderen vanuit haar ooghoeken kort aan. “Oh… Ik.. eh…”
“Ah toe! Het wordt vast super gezellig. Nog gezelliger als jij er ook bij bent. Je houdt toch van muziek? Dat heb je weleens verteld.” Oh help…
“En ze zeggen dat het heel goed klinkt en Master Aido echt goed kan zingen enzo.”
“En zo niet, heb je anders altijd nog wat leuks om naar te kijken~” Dit ging niet de goede kant op…
“Ja! Dat kan nooit kwaad. Het oog wil ook wat. En… zelfs wij gaan.”
“Ja, zelfs wij gaan! En.. en… je hebt geen vriend toch?” Hier kwam geen einde aan, of wel..? “Oeh! Misschien ziet hij jou dan ook ineens in het publiek staan, net als in de film weet je wel, en denkt h-“
“Oké!” Haar handen schoten uiteindelijk ten teken van overgave de lucht in terwijl haar heldere lach even door de ruimte schalde. Het leek meer een reflex dan iets anders. “Oké, ik ga al mee, als jullie maar beloven het fangirlen onderling te doen.” gaf ze dan toch toe, zich overgevend aan de stortvloed van argumenten, waarvan ze misschien de helft had gevolgd. Alsof ze het magische toverwoord had gezegd, viel het spontaan stil en werd ze enkel nog begroet door drie breed grijnzende gezichten. Oh… Ze waren goed. Te goed. Zuchtend schudde Emori haar hoofd, maar kon een eigen, kleine grijns toch niet onderdrukken. “Ik zie jullie over een half uur wel bij de hoofdinga-“ Maar het dynamische drietal was al weg gestoven voor ze ook maar uitgesproken was. Tieners…
De jonge vrouw grinnikte in zichzelf terwijl ze de overenthousiaste gedaantes nog even nakeek. “Ik hoop maar dat ik hier geen spijt van krijg…” Met deze hardop uitgesproken overpeinzing had ze zich tenslotte in een versnelde opruimsessie gestort, om zich even later vlug naar haar eigen vertrekken te begeven en zich klaar te maken voor de rest van de onverwachte avond, hoe deze ook mocht verlopen…

Een half uur later was de stagiaire, zoals afgesproken, in een gepastere outfit bij de hoofdingang verschenen. Aangezien het buiten gelukkig nog redelijk zomerse temperaturen betrof, had ze ervoor gekozen een simpel, maar elegant cocktailjurkje aan te trekken. De zachte, bordeauxrode stof reikte ongeveer tot haar knieën waarvan de plooien van de rok zich vrolijk uit deinden naar buiten en het strakkere lijfje haar slanke bovenlijf aanlokkelijk omarmde. Hierdoor werden tevens haar smalle taille, lange benen en zandloperfiguur des te meer benadrukt. Haar licht krullende, glimmende lokken hingen losjes over haar ontblote schouders door de afzakkende bandjes. Geen verfspetter viel nog te bespeuren. Met de natuurlijk aangebrachte tinten op haar lelieblanke gezicht, om haar innemende, hazelnootbruine ogen en volle lippen eruit te laten springen en het geheel af te maken, leek niet langer een stagiaire op haar zwarte hakken sierlijk door de school te wandelen, maar een charmante jongedame. Het kostte de drie leerlingen dan ook een tweede blik en wat… zeer opgewekt geratel om haar te herkennen voor ze zich gezamenlijk naar het kleine dorp begaven.

Nog voor ze zich op de plaats van bestemming bevonden, kwam een aanstekelijke melodie hen al tegemoet, meegedragen op de koele zomerbries. Emori nam het met een berustende glimlach in zich op en richtte haar hoofd nieuwsgierig naar waar het geluid vandaan moest komen. Nog geen minuut later werden ze verwelkomd door een aardige menigte die afwisselend plaatsnam op de omringende stoelen of zich juist iets naar voren voerden om een blik te kunnen werpen op de band die zojuist was gaan spelen of zelfs een dansje te wagen. Acuut begonnen de drie meiden sneller te lopen, richting vele leeftijdsgenoten die al een plek op de eerste rang hadden ingenomen, waar Emori juist een moment nam om de omgeving aandachtig te bestuderen, in gedachten begroet door een bekende stem… Aido.
Hij was hier dus echt. Ze had daarom kalm en bevestigend geknikt bij de wilde gebaren van de anderen en de weinig daadwerkelijk gefluisterde fluisteringen rond het beeld van de zingende jongeman. “Ga maar. Ik kom zo wel.” loodste ze de leerlingen verder die zich duidelijk het liefst zo dicht mogelijk naar voren wilden begeven en hun hoge kreten van pure euforie nog maar nauwelijks konden bedwingen. Ergens net achter deze ware ophoping van jonge fans, hield Emori zelf halt, de vertrouwde gestaltes nakijkend. Ongelofelijk… En dit was het eerste nummer nog maar? “Charmeur…” mompelde ze daarom met een voorzichtige grijns terwijl ze haar ogen geleidelijk aan weer zijn kant op had laten glijden en ze ook de grijns op zijn gezicht ontdekte. En daar was de Aido weer die ze enige tijd geleden had ontmoet… Hij leek duidelijk te genieten van de aandacht en reacties vlak voor hem -wat ze hem moeilijk kwalijk kon nemen-, waardoor ze met enige, oprechte geamuseerdheid van de tienermeiden naar de docent keek. Dat zouden nog volle lessen worden zo…
Doordat Emori zelf iets meer achteraan was blijven staan en hierdoor minder dicht op de rest van de menigte geplakt stond, viel ze juist deze te meer op, al wiegde ze zachtjes mee op de muziek alsof niemand haar kon zien noch horen, zoals ze altijd had gedaan, volledig opgaand in de muziek.
Oké… Toegegeven: Dit klonk inderdaad best goed.
Voor ze er erg in had, begon ze zelfs zachtjes mee te neuriën en liet een kwieke, oudere dame rechts van haar lachend even sierlijk een rondje draaien toen diens echtgenoot meer geïnteresseerd in het drankje in zijn hand leek, waardoor enkele vertederde gezichten rondom zich hun kant op draaiden.
Bij het zien van de stralende uitdrukking van haar nieuwste danspartner, liet ze de vrouw gewoon nog een rondje draaien, zette vaardig een paar danspassen van een bestaande choreografie, voor de echtgenoot dan toch de hint gesnapt had en het hoofdschuddend van haar overnam, tot genoegen en een bedankende knipoog van de oude dame. Emori sloeg het even glimlachend gade voor ze tenslotte haar blik weer geïnteresseerd naar de band liet glijden.

Ze was zwijgend naar hem blijven kijken. Een zoete glimlach speelde om haar lippen zonder dat ze het zelf helemaal in de gaten had. Een lichte schittering werd merkbaar in haar donkere irissen die afwisselend over de bandleden en de zanger gleden. Gevangen door de muziek wiegde ze weer met haar heupen op de melodie, slechts vluchtig een blik opzij werpend naar het gelukkige, dansende paar. Het was een prachtige avond waar de muziek mooi bij aan leek te sluiten. Het beving haar en deed een bepaalde rust over haar heen komen. Waar de tienermeiden vooraan er alles aan deden om zicht op de band te houden en elkaar te overtreffen om zoveel mogelijk op te vallen in het blikveld van de zanger, sloot Emori juist even haar ogen en danste alsof ze de enige ter plaatse was… Prachtig.
Pas bij de laatste uithaal opende ze haar ogen weer en klapte oprecht lovend in haar handen. Een zachte lach ontsnapte haar bij het spontane gegil van de drie meiden wat overal bovenuit stak. Eén van hen wierp een vluchtige blik achterom alsof ze wilde vragen of Em zich bij hen zou voegen, maar deze schudde glimlachend haar hoofd en knipoogde speels. Ze hechtte nou eenmaal waarde aan haar gehoor, dus zat ze er niet bepaald op te wachten dat ze aan het eind van de avond aan één kant doof was door het oorverdovende gejoel vlakbij haar.
Nadat het meisje zich weer schouderophalend had omgedraaid om bewonderend naar de mannen en vrouw voor haar te staren, richtte de stagiaire zich op de oude dame rechts van haar die haar nu hardop een bedankje toe prevelde, waardoor ze al snel in gesprek raakten. Hierdoor had ze geheel gemist hoe een zekere drummer even haar richting op gespiekt had…
De oude vrouw had net haar lof geuit voor het feit dat het lied een zekere vertrouwde klank bevatte die ze vaak genoeg mistte in de meeste moderne muziek, toen zijn stem weer door de microfoon klonk. Het deed onbewust een klein schokje door haar heen trekken, waarbij Emori zich automatisch richting de band draaide. Bij de eerste zin moest ze toch een geamuseerde grinnik onderdrukken. Ha, “juweeltjes”… Oh, wat was hij toch ook een- Wacht. Wacht… “Juweeltjes”..? Maar dat was…
Verward knipperde ze met haar ogen. Nee, dat moest toeval zijn. Hij had haar nog niet gezien, toch? Ze meende zich niet te herinneren dat ze… oogcontact hadden gemaakt tijdens het optreden. Daarbij was ze niet voor niets wat meer op de achtergrond blijven staan. Hij zou niet- Nee. Dit was toeval. Een andere manier om het publiek helemaal in te pakken en voor zich te winnen. Het leek te werken ook als ze de enthousiaste geluiden vooraan mocht geloven, al.. zou die verleidelijke glimlach daar ook vast een rol bij hebben…
En nogmaals viel het woord, dit keer in enkelvoud. “Juweeltje”… De bijzondere bijnaam die hij haar had gegeven welke ze verbaasd in zich had opgenomen en toch… niet helemaal vergeten was. Ze had het zelfs per ongeluk eens laten vallen tijdens het werken in het atelier... Misschien. Of..
Haar ogen vernauwden zich iets.
Nee. Nee, nee. Het was… toeval, bleef ze zichzelf toch stug voorhouden, al begon het steeds minder overtuigend te klinken in haar gedachten.
Maar aan deze innerlijke discussie kwam abrupt een eind toen een vijftal paar ogen haar plotsklaps vonden: drie van de meiden met wie ze hier gekomen was en twee van andere, bekende gezichten uit het atelier die ook gekomen waren vanavond. Allen staarden Emori breed grijnzend aan op een wijze die uiteindelijk haar eigen ogen groot deed worden van verbazing. Wacht eens even… Wat was er precies aan de hand?
Maar het was al te laat: Toen Aido ook nog vroeg of ze hem wilden “helpen”, kwamen de vijf tieners nog sneller naar haar toegesneld dan ze uit de les van hun minst favoriete leraar zouden glippen.
HO! Nee… STOP!
Oké, blijkbaar was Emori niet de enige die de bijnaam niet vergeten was...
Opgeschrokken zette ze een vertwijfeld stapje achterwaarts, maar was verder simpelweg te overdonderd om te voorkomen dat vijf paar handen haar zachtjes vastpakten en giechelend en grinnikend stukje bij beetje verder naar voren leidden, net zolang totdat er bij de rest van de menigte geen twijfel meer over kon bestaan over wie de zanger mogelijk gesproken zou kunnen hebben.
Eenmaal vlak voor de band aangekomen, werd ze eindelijk losgelaten en wist ze acuut niet meer waar te kijken. Terwijl ze met de grootste moeite probeerde het gloeiende gevoel in haar wangen te negeren, nam ze een grote hap lucht en probeerde tenslotte de grote schuldige van het geheel een strenge blik toe te werpen die maar één ding leek te zeggen: Waag.Het.Niet.
Wie weet wat hij nog meer in zijn hoofd zou halen…
En toch… En toch kon ze het niet helpen dat een voorzichtige grijns zich meester maakte van haar al stralende gezicht.
Ach kom op. Dat kwam gewoon omdat… omdat… de melodie zo leuk klonk. Ja! Dat was het. Hmhm.
Vlug wierp Emori nog een laatste blik achterom om te checken of de weg toevallig vrij was, maar de grijnzende gezichten achter haar vertelden haar dat er geen ontsnappen meer mogelijk was. Oh dear…
Met een stiekeme, nieuwsgierige glinstering in haar ogen, keek ze dan maar weer vooruit, staarde… hem vanonder haar lange, donkere wimpers aan en zuchtte zachtjes als een laatste vorm van stil protest.

Haar priemende, doch… nieuwsgierige ogen -dammit- volgden hem op de voet toen hij van het groepje, waar ze als tussen tralies in vaststond, wegliep. Wat.. was hij van plan? Ergens had ze verwacht dat hij iets geprobeerd zou hebben richting haar. Wat precies kon ze niet zeggen, maar die onheilspellende grijns op zijn gezicht zei genoeg… Daarbij had hij niet voor niets tot twee keer toe het woord “juweeltje” laten vallen en- Maar er gebeurde niets. Stomverbaasd keek ze hem daarom na, enkel om te ontdekken hoe Aido bij verschillende, andere dames van zeer uiteenlopende leeftijden en achtergronden bleef staan om met hen te dansen. Bij wat andere… jongedames had ze onhoorbaar gesnoven. Natuurlijk… Toch kon ze een kleine, vertederde glimlach niet van haar gezicht houden bij het dotje wat toch de moed wist te verzamelen om achter haar moeder’s rok vandaan te kruipen en gierend van het lachen met hem mee danste.
Oké. Vooruit. Dat was best… “…Lief.” kwam er onbewust hardop uit.
“Wat?”
Opgeschrokken keek Emori opzij naar de lachende gezichten rondom. Oh ja. Die waren er ook nog… “H-hm?” Zo nonchalant mogelijk streek ze een lok haar terug achter haar oor. Gelukkig trok de dansende man -die zich nu naar een oudere vrouw in rolstoel begaf- al snel weer ieders aandacht, ook de hare. Het was werkelijk aandoenlijk om te zien en… het had iets ontwapenends.
Hm… Blijkbaar was hij toch niet alleen de eindeloze charmeur waar ze hem voor aan had gezien. Niet alleen de aantrekkelijke jongedames met de goed geproportioneerde lichamen en lange wimpers kregen de aandacht. Integendeel...  
Hierdoor vergaten haar eigen voeten te protesteren toen hij tenslotte toch haar richting op kwam. Ze bleven braaf op hun plek. Evenals haar slanke handen die de zijne bijna automatisch vonden en geen moeite leken te doen zich los te maken. Sierlijk en duidelijk met de nodige training achter de rug draaide Emori nu een rondje, waardoor ze na afloop vlak voor hem tot stilstand kwam, gelijktijdig met de muziek die stopte.
Zijn blik werd beantwoord met een al even doordringend oogcontact van haar kant. “Hey again, handsome…” fluisterde ze hem daarop toe met een speelse grijns, zodra ze haar stem hervonden had en een… spontaan idee zich ontplooit had in haar gedachten, zogezegd. Alle ogen waren nu op hen gericht. Ze voelde het. Bewust liet ze daarom een bedachtzame stilte vallen, terwijl ze zich uiteindelijk iets zijn richting op boog, waardoor ze kon zweren dat ze de meiden rondom hun adem in kon horen houden. Net voor hun gezichten wel erg dicht bij elkaar in de buurt zouden komen en de geur van zijn aftershave wederom haar neus prikkelde, kwam ze uit het niets in actie: vliegensvlug griste ze de microfoon uit zijn hand en deed een kleine pas terug voordat hij het gelijk weer terug kon pakken. ‘What? You really thought it would be that easy?’ leken haar ogen uit te stralen terwijl ze op ondeugende wijze het goedkeurende gejoel rondom met een elegante reverence in ontvangst nam. Hierop draaide haar hoofd zich naar opzij, naar de band, met name naar de drummer die hen wel erg… gelukzalig gadesloeg. Mooi… Misschien dat hij haar daarom dit zou gunnen: “Give me a beat, please!” klonk de melodieuze vrouwenstem plotseling door de microfoon waardoor het gejuich zo mogelijk nog luider werd. De bandleden leken deze onverwachte wending even te moeten verwerken, was het niet voor de drummer die -thank goodness- een ritme inzette waar ze mee kon werken. Aaah yes~ Expres de tijd nemend, bracht ze de microfoon naar haar volle lippen en wandelde ondertussen in een zeer uitdagende, op-en-top vrouwelijke pas weg van Aido, alsof ze hem wilde ontvluchten en toch… wilde lokken tegelijkertijd…

“I'm riding in your car. You turn on the radio.
You're pullin' me close...
I just say no.
I say I don't like it, but you know I'm a liar…”

Menig persoon in het publiek leek het bekende lied… of beter gezegd “duet”.. te herkennen waardoor ze ademloos afwachtten wat Aido’s volgende stap zou zijn en of hij zich bij Emori zou voegen om het lied en hun tartende samenspel werkelijk tot een hoogtepunt te brengen. Emori zelf leek de indruk te wekken alsof ze zich steeds een stukje verder van hem weg wilde begeven en wandelde zelfs de menigte in, maar voor wie goed keek was te zien hoe ze hier en daar nog een verleidelijke, vragende blik achterom wierp.
Eens zien hoe meneer de charmeur hierop zou reageren…

Na de eerste zinnen had ze zich plagend verscholen achter een langere jongen die dit maar al te graag leek toe te staan. Toch blikte ze stiekem even langs hem heen om… ah… haar achtervolger, zo bleek nu, te kunnen bespieden. Hij kwam achter haar aan? Mooi. Zou hij ook..?
Speels liet ze haar slanke lichaam tussen een groepje mensen door glijden om nog vlug aan hem te kunnen ontsnappen en zo pardoes midden in het publiek terecht te komen. Direct werden alle ogen haar kant op gericht die ze met een aanlokkelijke grijns en knipoog beantwoordde.
Net de laatste zin van het beginstuk gepreveld, wilde ze opnieuw vluchtig een blik achterom werpen toen- Een prikkelend schokje trok als vanzelf door haar lichaam toen hij uit het niets al achter haar stond. Ze had hem niet zien en horen aankomen. Nog net wist ze daarom een verraste grinnik te onderdrukken, waardoor slechts een zacht, aanstekelijk lachje door de microfoon klonk welke een vertederde glimlach bij de mensen rondom opwekte. Zo vlug ze kon herstelde ze zichzelf echter weer en speelde het spelletje verder mee. Wie weet voor wat een show hun gebundelde krachten nog zouden kunnen zorgen…
De warme handen op haar heupen die haar ervan weerhielden wederom te ontsnappen, lieten haar onbewust even omlaag kijken, maar haar eigen hand hield de microfoon vrijwel gelijk zodanig dat hij soepel op het duet kon inhaken en toch… iets over haar heen gebogen moest blijven staan wilde hij zich verstaanbaar maken. Hierdoor kon ze niet voorkomen dat zijn donkere lokken hier en daar haar wang kietelden als ze met haar heupen op de melodie mee wiegde. Haar glinsterende, hazelnootbruine ogen werden kort naar hem opgeslagen toen hij een pluk haar van haarzelf weer terug achter haar oor streek. Met moeite wist ze de lichte tinteling die dit veroorzaakte te onderdrukken.
Ondertussen leek de menigte de balans te zoeken tussen enerzijds goedkeurend joelen en anderzijds het lied niet verstoren. Helemaal toen Emori bij Aido’s korte solo haar vrije arm lachend rond zijn hals sloeg, waardoor ze met haar rug volledig tegen zijn borst aan kwam te rusten en hij hierdoor sensueel met haar mee moest bewegen op de muziek. Ze maakte zich pas iets los uit deze… “geïmproviseerde omhelzing” toen hij haar steviger vastpakte en haar lichaam naar zich toedraaide. Alsof ze in werkelijkheid allang op elkaar ingespeeld waren en dit al vele malen vaker hadden gedaan, liet zij haar hand vervolgens zachtjes afglijden naar zijn borst en bleef zonder enige gêne vlak voor hem staan terwijl ze verder zong. Met dezelfde nonchalance was ze hem tenslotte weer naar de band gevolgd zodra hij haar daarheen leidde, slechts af en toe gespeeld protesterend om bij hun performance te blijven. In feite verraste het haar zelf enigszins hoe soepel hun spontane optreden ging, zonder dit ook maar één keer eerder te hebben gedaan. Zelfs hun stemmen leken naadloos op elkaar aan te sluiten. Het maakte de brede, tevreden glimlach rond haar lippen des te oprechter.
Ze had hem nagekeken in zijn weg naar de tweede microfoon en was dit keer uit zichzelf naar hem toegestapt zodra hij haar naar terugkeerde. Mede omdat ze ergens verwachtte dat de leerlingen haar anders eigenhandig naar hem toe zouden duwen als ze haar non-verbale protest nog langer zou rekken…
Wederom met één hand op zijn borst, hun lichamen en gezichten dicht bij elkaar en soepel dansend op de muziek, zette ze het nummer voort. Slechts één keer bewoog ze zich iets terug toen het haar beurt was om uit te halen. Gelijktijdig had ze haar ogen even gesloten, maar kon het niet laten vlug te spieken om de verblufte gezichten van de studenten te zien, aangezien zij überhaupt niet hadden geweten dat Emori kon zingen, op het onbewuste geneurie tijdens het schilderen na dan misschien.
Tegen het eind van het lied was ze een laatste keer naar Aido toegelopen en leunde iets tegen hem aan tegen de tijd dat de laatste noot gespeeld werd. In de toch zeker twee minuten die volgden deed ze geen poging iets tegen hem te zeggen door het oorverdovende gejuich rondom en kon hem daarom enkel grijnzend aankijken, haar ogen in de zijne vastpinnend.
Pas naarmate het volume iets leek af te nemen, sperden haar volle lippen zich weer van elkaar: “That was-“
“KISS!” …Wacht. Wat?
Verwonderd blikte Emori naar opzij om daar het -inmiddels- vijftal te vinden wat gelijktijdig geroepen had. Oh nee. Nee, nee! Haar mond leek iets te willen zeggen, maar…
“KISS! KISS!!”
Oh dear… Waar het gejuich net was afgenomen, leek het uit het niets overgenomen te worden door het geroep van eerst slechts een vijftal studenten, maar met de seconde leken zich meer stemmen erbij te voegen. Tegelijkertijd kleurden Emori’s wangen dieproze en… wist ze wederom even niet waar te kijken. ‘Ik wist dat hier spijt van zou krijgen’, schoot het nog door haar heen, al kon ze een kleine grijns niet onderdrukken. Ze schudde geamuseerd haar hoofd en liet haar ogen terug naar Aido glijden. Even leek ze iets te overdenken voor ze hem lachend de microfoon teruggaf.
“KISS! KISS! KISS!!” klonk het echter onverstoord. Verdorie…
Haar blik schoot van Aido, naar het losgeslagen publiek (zelfs de vrouw in de rolstoel deed mee..!), en weer terug. “I…” Maar meer kwam er niet uit. Niet dat ze zich überhaupt verstaanbaar kon maken nu. Onbewust beet ze op haar onderlip, niet wetend wat te doen of zeggen. Haar wangen voelde gloeiend warm en haar hartslag was toch zeker iets in tempo gestegen.
Ze moesten iets doen om het publiek stil te krijgen, tevreden te stellen. Er moest iets gebeuren. En nu. Voordat dit ongemakkelijk zou worden. Maar ze konden niet… Nee. Of…
Meer in een reflex dan iets anders was Emori in een ondoordacht moment ineens naar voren gebogen en ging iets op haar tenen staan om haar zachte lippen… verrassend teder op zijn wang te drukken. Het leek haar zelf even van de adem te benemen, waardoor ze er een ietwat verwarde “Thank you.” achteraan fluisterde in zijn oor, nu ze er toch bij kon, om hem te bedanken voor het spontane duet. Hierna had ze zich weer langzaam teruggebogen, keek hem nog kort met een verbijsterde grijns aan en wuifde tenslotte de ietwat teleurgestelde geluiden rondom lachend weg.
Oh… Dit zou ze nog te horen krijgen…

Als een zwarte panter achtervolgt hij en hij zou graag haar spelletje verder volgen, maar ja, hij moet toch ook beginnen zingen? Zo veel tijd krijgt hij niet. Het is niet de bedoeling dat hij het publiek teleurstelt. Hij ziet hoe al de gezichten naar haar draaien, mooi. Door zijn slank lichaam kan hij perfect tussen de mensen glippen, met als gevolg dat hij zonder waarschuwing achter haar staat. Zo te horen had dit het gewenst effect en slaagt hij er niet in een grotere grijns te onderdrukken, en vult zijn grinnik de hare aan. Een onbekend gevoel neemt heel zijn lichaam en geest over, niet wetend waar dit vandaan komt, maar hij kan wel zeggen dat hij hier van geniet. Hoe iedereen zijn best doet om zijn enthousiasme te onderdrukken, maar hierin faalt. Hij wordt wat meer omlaag getrokken door haar plotse arm rond zijn nek, weer iets dat zonder het goed te beseffen nog een tinteling brengt. Damn, what is she doing with me? Zonder te protesteren gaat hij in op haar bewegingen, hun lichaam aan elkaar vast geplakt voor die paar seconden. Verbazend kijken zijn donkere ogen, maar een overvloedige glinstering, neer op haar bewegingen. Nu had hij stiekem gehoopt dat dit weer voor een verrast, misschien zelf stuntelig, geluidje zou zorgen. Niet uit het gemene, maar gewoon om hun spel verder te spelen. Waarom lijkt het zo…? Hij kan er zijn vinger niet op zetten wat dit is. Hij kan zich niet herinneren dat ze elkaar nog hebben gezien sinds die eerste ontmoeting, dus wat maakt dat dit zo makkelijk is? En damn, when was the last time someone voice was so good with his? Did this even happen? In zijn studies stonden de vrouwen in de rij om een duet met hem te zingen, maar er was nooit één waarbij die van hem zo makkelijk vloeit. Het zorgt voor nog meer vreugde, waardoor zijn lippen elkaar niet meer tegen elkaar komen.  Hij stapt niet terug of legt haar hand ergens. Neen, dit is goed zo. Zelf haar duidelijke spelende protesten geeft de kers op de kaart. Ze is echt goed in wat ze doet. Iedereen rond hen dans mee, plaats houden voor het duo, maar voor Aido is er niemand meer dan alleen zij twee. 
Als het nummer gedaan is, duurt het even voor hij beseft dat ze toch niet alleen zijn. Het oorverdovend geluid maakt hem wakker uit deze waas. Ook hij kwam even op adem, een hartklopping die razend te keer gaat. “That was…” zegt hij, maar zwijgt omdat ze net op dat zelfde moment begint praten. Het geeft een gedempt grinnik, maar fronst bij de verandering van geluid. What was going on? Dan pas hoort hij het herhalend woord. Dit meen je niet? Ook hij kijkt naar het begin van deze opschudding. Hij vond het studenten wel leuk om wat ze hadden gedaan, maar nu toch iets minder. Al kan hij het hen niet beklagen. De kleine grijns op zijn nu toch gesloten lippen verstopt hij achter zijn hand, maar de andere persoon in hem komt naar boven. Nee dit… Dit gaat ze toch niet doen? Give the audience what they want, maar dit gaat toch een stap te ver. Of juist wel? Dit kan toch geen kwaad?...Kain, help me out of here! Schreeuwt hij in gedachten. Zijn donkere ogen in paniek. In zijn ooghoeken kan hij geen gezichtsuitdrukking zien, maar ziet hij wel beweging vanachter het drumstel komen. Gelukkig dat ze op al die maanden zo op elkaar zijn ingestemd…. Maar nog voor Kain deze richting kan stappen, wordt Aido verrast door een zachte streling op zijn wang. Een korte ademteug ontsnapt hem bij de aanraking. Zijdeling staart hij haar verbaast aan, hoort hij haar woorden, die ook nog eens zorg voor haar adem tegen zijn oor. Met verbazing, maar toch een tedere gloed, staart hij haar even aan, om haar dan weer bij zich te trekken en een vluchtige kus op haar voorhoofd te plaatsen. Een bijna onhoorbaar gedempt grinnik ontsnapt hem. Zijn ogen vinden weer de hare en nog zonder iets te zeggen, maar een dankbare blik, draait hij zich om.
Keep it together. Om iets voor handen te hebben loopt hij naar Kain, die een bezorgde blik geeft. Het flesje water drinkt hij nu bijna leeg, even niet weten wat hij zou moeten doen. In zijn ene hand had hij de twee micro’s vast. Hij kan ze niet naar huis sturen met deze … teleurstelling? Al kan hij even nergens op komen. Of misschien toch wel. Dit zal wel een gepast nummer zijn om mee te eindigen. “We gaan rustig eindigen, we willen niet dat ze opgefokt naar huis gaan,” zegt hij lachend tegen Kain, al is er een soort serieuze toon in zijn stem. What was that? Hij loopt naar Toya, die haar gitaar neemt. Samen gaan ze op verhoogde stoelen zitten. 
"Dank jullie wel, dat was geweldig." Enthousiaste stemmen zijn het met zijn woorden eens, "Maar met spijt in het hart moet ik jullie vertellen dat dit het laatste is dat we vanavond gaan spelen," teleurstellende geluiden nemen het over. "But we never leave without a goodbye."

All my bags are packed,

I'm ready to go,

I'm standing here,

outside your door,

I'd hate to wake you up to say goodbye.

Na de laatste noot, bedankt hij nog eens iedereen en ruimt samen met zijn teamleden de spullen op. Kain slaagt een arm rond zijn nek, "Well, that was close," zegt hij. Aido duwt hem van zich af, maar kan toch geen glimlach onderdrukken.

song 4:

Zijn verbazing werd beantwoord met een gelijkende verwondering van haar kant. Met een verbijsterde glimlach staarde ze hem aan, niet goed wetend wat te doen of zeggen. Haar lippen leken nog enigszins na te tintelen van de paar seconden dat ze zijn huid hadden aangeraakt, maar zoals altijd stopte ze dat direct weg. Het bedankje wat ze er achteraan had gepreveld, had moeten goedmaken wat haar lichaam in een impuls had gedaan om het publiek het zwijgen op te leggen. Toen… gebeurde er iets onverwachts. Een verrast geluidje wist nog net aan haar mond te ontsnappen zodra ze plots door hem weer dichterbij werd getrokken en zijn lippen op haar voorhoofd voelde. Ze moest een aantal keer knipperen en zichzelf even streng toespreken om zich te herstellen, maar tegen de tijd dat hij zich terugtrok en ook zij zich terugboog, wist Emori hem een berustende glimlach toe te stoppen. Onopvallend knikte ze even naar hem bij het zien van zijn dankbare blik, alsof er ergens… wederzijdse herkenning school tussen beiden. Voor de buitenwereld, en zeker het publiek, leken ze allebei weinig terug te schrikken voor het over en weer uitdagen, plagen, spelen, maar wanneer de klanken van het lied over waren en de realiteit hen des te harder weer met beide benen op de grond zette, werd plots een onuitgesproken, gezamenlijke terughoudendheid zichtbaar. Niet dat ze elkaar niet mochten buiten de muziek om, maar er was iets van een blokkade opgeworpen die Emori maar al te goed van zichzelf kende in zulke situaties en in dat ene moment in Aido’s ogen had terug kunnen lezen. Zijn dankbaarheid werd daarom in het diepst van haar gedachten eveneens teruggegeven. Ze hadden het mooi weten op te lossen zo, zonder… al te veel complicaties.
Op het moment dat hij zich omdraaide, deed zij dat ook, waardoor een onbedoelde aanraking van hun handen, die in de beweging even langs elkaar schoven, zich voltrok. Onbewust had ze hierna haar hand naar zich toegetrokken en deze in de andere gevouwen.
Met een kleine, maar gelukzalige glimlach rond haar lippen, had ze zich langzaamaan weer bij het vijftal gevoegd, de doordringende blikken bewust negerend. Haar ogen schoten pas weer op bij het voelen van armen rond haar middel. “That was… AWESOME, Em!” Zacht grinnikend streek ze even met haar vingers over de rode lokken van de kleinste van allemaal die zich als een koalabeer om haar heen had gevouwen, onderwijl de complimenten én vragen (natuurlijk…) in ontvangst nemend.
Nee, hier zou ze voorlopig niet vanaf komen…
Gelukkig duurde het niet lang voor ze zijn stem weer door de microfoon hoorde en alle hoofden zich wederom nieuwsgierig zijn kant op draaide. Waar de meeste blikken direct waren vastgepind op het lachende gezicht van de zanger, gleden haar ogen eerst geïnteresseerd naar de gitaar. Wauw! Het was een prachtig exemplaar. In goede staat ook.
De teleurgestelde geluiden bij de aankondiging dat het optreden ten einde was, gingen compleet aan haar voorbij, terwijl ze stiekem de aangename tokkel die werd gespeeld probeerde te onthouden. Hm… Dat moest ze eens proberen. Wacht… Welke akkoorden speelde de gitarist er precies bij..?
Iedere gedachte werd abrupt afgebroken toen hij begon te zingen. Ietwat opgeschrokken liet ze tenslotte haar blik teruggegaan naar de donkere ogen voor haar en… kon voor de rest van het nummer ook niet meer wegkijken. Gedachteloos had ze haar armen rond de schouders van de roodharige leerling voor haar gevouwen en wiegde zachtjes met haar heen en weer. Haast sneller dan ze had verwacht, werd het lied beëindigd. Met haar leek het publiek ook even wakker te moeten worden. Pas toen de bandleden begonnen met opbreken, kwamen een paar mensen in beweging. De achterste rijen verlieten de open plek. Anderen bleven in groepjes nog gedempt met elkaar spreken. Stukje bij beetje leek de rust terug te keren naar Kovomaka’s Gardens. Zelfs de studentes spraken op een lager volume met elkaar, het gehele optreden en de bandleden tot in detail besprekend, duidelijk gesust door het kalme lied aan het einde. Het was een mooie afsluiter, dat zeker.
Haar blik gleed afwisselend van de band naar de personen voor haar, alsof ze twijfelde, iets leek te overdenken… Ze zweeg en bleef zwijgen.
“Em, you coming?” Glimlachende gezichten richtten zich nu haar kant op. Oh… Ze had helemaal niet in de gaten gehad hoe ze onder het praten al waren gaan lopen.
Het bleef even stil.
Zou ze..? Nog één keer gleed haar blik naar de band… en weer terug. “You go on ahead. I’ll see you guys later, alright?” antwoordde ze zachtjes, al toverde het net zulke brede grijnzen op de jonge snoetjes voor haar dan ze al verwacht had. De stagiaire wuifde het met een luchtig gebaar weg en draaide zich met een ogenrol om bij het spontane gegiechel wat uitbrak, al ontschoot haarzelf ook een gedempte grinnik.
”Have fun~”
”Don’t stay up too late!”
”We expect details tomorrow.”
”Yes, lots and lots of details…”
…Waarom voelde het ineens alsof ze vijf jongere zusjes had..?
Met nog een laatste, strenge blik achterom had ze zich tenslotte ietwat aarzelend richting de band begeven die nog aan het opruimen was.
Onder het lopen betrapte ze zichzelf erop haar jurk te fatsoeneren en een lok haar terug achter haar oor te strijken. Vlug liet ze haar armen daarom weer langs haar lichaam vallen.
Eenmaal bij de band aangekomen, wierp ze een vluchtige blik opzij om te zien hoe Aido in gesprek was met de drummer. Die zou ze later wel bedanken. Met haar aangewakkerde nieuwsgierigheid, liep ze daarom verder naar de overige bandleden en bleef stilstaan bij de vrouw met de gitaar om haar te complimenteren met haar prachtige gitaarspel. Ook de andere bandleden ontvingen een bedankje voor het spontaan bijspringen tijdens het onverwachte duet en een compliment voor hun spel de rest van de avond. Vanwege haar overlopende interesse in met name het snaarinstrument, raakte ze al snel in gesprek met de gitarist, wat vooral wilde zeggen dat ze tientallen vragen over de gitaar op de vrouw afvuurde en geïnteresseerd inging op wat ze vertelde, tot het punt dat het instrument haar plotseling met een zekere, wederzijdse nieuwsgierigheid werd aangeraakt. “You sure?” Er werd even bevestigend geknikt, waarop Emori haast liefdevol haar hand over de hals van de gitaar liet glijden en alles van dichterbij bestudeerde. ”Such a beauty…” verzuchtte ze bewonderend. Opnieuw schoten haar ogen vragend op. Weer werd er bemoedigend geknikt. Heel voorzichtig schoof ze hierop de capo op de juiste hoogte en nam de plectrum die haar grijnzend werd aangereikt kalm aan. Zou ze echt…?
Haar lippen sperden zich iets van elkaar om een grote teug lucht naar binnen te laten glijden, alsof ze zichzelf zo rustiger wilde maken en haar concentratie versterkte. Als vanzelf hadden haar handen ondertussen echter allang de juiste positie gevonden en voor ze het goed en wel besefte, begonnen haar vingers de tokkel al te spelen die ze van binnen en buiten leek te kennen. Het duurde niet lang voor haar stem zich naadloos aansloot bij de lichte, aangename klanken die het mooie instrument onder haar begeleiding voortbracht, tot zichtbare verrassing van de bandleden tegenover haar.
Na de eerste paar zinnen, had ze toch nog vluchtig voor zich gespiekt om hun reactie te peilen, welke haar alleen maar meer aanmoedigde door te spelen en te zingen met het nummer dat haar eigen was.
Maar binnen de kortste keren was ze verloren, volledig opgaand in het lied. Volledig vergetend wie en wat aanwezig waren, wie luisterden of niet, speelde ze verder, zong ze door, zich overgevend aan het overweldigende gevoel wat de muziek haar altijd gaf…

Het was zonder er goed over na te denken, dat hij niet anders kon dan haar terug bij zich te trekken. Zijn ene hand tussen haar schouderbladen, het ander achter haar hoofd. Met een even snelle beweging raakte zijn lippen haar zachte huid, om haar daarna weer los te laten. Het geluidje die ze produceert… Het is zo snoezig, wat hem een extra lachje gaf, maar zo stil dat alleen zij het zou kunnen horen nu ze zo dichtbij elkaar staan. Ergens kan hij een hartklopping van haar bespeuren. Of is dat die van hem die zo snel gaat?... en zo te zien is hij niet de enige die een zeker slot op zijn ziel zet, het voelt zo betrouwbaar om dit bij haar te tonen. Al zullen ze het nooit kunnen uitleggen. Hij was haar wel duizendmaal dankbaar voor wat ze nu net heeft gedaan. Hij had het zich nooit kunnen vergeven als… hij zend haar nog een laatste blik voor hij zich omdraait, even de veilige haven van het drumstel terugvinden. Of toch de veilige haven van de enige persoon in heel deze drukte die hem door en door kent. Kain’s blik geeft hem nog een extra duw in de rug om toch verder te gaan, om deze avond in schoonheid af te ronden. Vreemd dat een avond zo kan omslagen. Op de achtergrond kan hij de stemmen horen, mopperende stemmen omdat ze geen getuigen zijn van  onuitputtelijk romantiek, liefdevolle stemmen van iets dat lijkt op iets dat zich tegenhoudt. Zijn blik vind die van de oudere dame in haar rolstoel terug, die twee opgestoken duim stuurt, een grijns van oor tot oor, beantwoordt door een ingehouden grinnik. Hoofdschuddend kijkt hij naar Kain, maar verteld hem dat het voor hem welletjes is geweest. De twee verhoogde stoelen, nog snel een blik werpen naar zijn spontane zangpartner, zet hij in het midden. Toya gooit de gitaarsriem over haar hoofd, terwijl Aido weer het woord neemt, maar weer helemaal tot zichzelf gekeerd, zijn blik vluchtig door het publiek, niemand specifiek aankijken. “Oh babe, I hate to go…” de stilte die aanbreekt is rustgevend, geen applaus is nodig, misschien een korte klap, maar die meteen stopt omdat het de sfeer zou doorbreken. Zij nemen dit dan ook niet slecht aan, soms eindigt hij liever zonder een applaus. 

Zuchtend gaat hij van stoel en begint hij met de opruim van hun spullen, vluchtig een blik over zijn schouders, kan zich geen teleurstellend gevoel onderdrukken als hij haar met haar groepje zie vertrekken. Schouderophalend zet hij zijn taken verder, zet er zijn gedachtes niet op. Misschien is dit toch het beste na wat er gebeurd is. Who am I kidding? Wrijft hij zijn handen door zijn wilde haren. Zelf Kain, die normaal gezien altijd opzoek gaat naar een date voor de avond is helemaal rustig, ontfermt zich over zijn beste vriend. “That was close,” had hij gewoon gezegd, niet wetend wat meer te zeggen. Aido had hem van zich afgeduwd. Het kleine meisje was naar hem toegelopen, de mama aan de hand meetrekken. Aido gaat door zijn benen om weer op haar hoogte te komen. Zo rustig en verlegen ze naar hem toeliep, verwacht hij haar volgende beweging niet. Ineens zijn haar kleine armpjes rond hem geslagen. “Ik wil ook zanger zijn als ik groot ben,” prevelt ze, nog niet helemaal sterk met de taal van het spreken. Aido moet er alleen maar zacht om lachen, trekt haar dan los van de omhelzing, om speels een tik tegen haar veel te klein neusje te geven. Giechelend trekt ze zich terug. Haar mama zegt niks, maar hij ziet de goedkeurende blik die hij nooit heeft meegemaakt bij zijn eigen ouders. 
Hij draait zich dan om, zodat hij Senji kan helpen met zijn piano in de bijhorende kist te leggen, maar blijft abrupt in zijn bewegingen staan. Hoe? Is ze hier nog? Een opgewekt sprong in zijn lichaam ter gevolge. Keep yourself together man. Kain ziet alles zelf gebeuren en komt, nonchalant de handen in zijn zakken, naast hem staan. Eigenlijk is Aido niet verbaast, hij had kunnen weten dat die twee wel goed overeen kunnen komen. Allebei een voorliefde voor snaarinstrumenten. Hij weet goed genoeg wat voor band het geeft om dezelfde interesse te hebben. Een opgetrokken wenkbrauw bij wat hij nu ziet. Toya what are you…? Maar nog voor hij de vraag in zijn gedachten kan afwerken, wordt de lucht weer gevuld met nieuwe melodieën. Bij haar stem, neemt hij plaats op een kleine ronde tafel die geïmproviseerd is geplaatst geweest door iemand onbekend, maar weer vergeten was mee te nemen. Al die tijd een verbazing in zijn gezicht, maar hoe langer het duurt, hoe meer die verdwijnt, om plaats te maken voor een kwetsbaardere uitdrukking. Zijn ogen gesloten luistert hij naar de tekst, helemaal ingenomen door wat ze vertelt. Don't know what lies ahead… 'Tell me about it'. Dit is echt wel het laatste dat hij had verwacht toen hij aan dit avontuur begon. “You’re okay, buddy?” hoort hij naast zich. Kain had zich ook op de tafel geïnstalleerd, maar moet zijdelings kijken omdat de tafel te klein is om naast elkaar te zitten. “I…” begint Aido als hij weer zijn ogen opent, “I don’t know,” moet hij eerlijk bekennen als hij een blik opzij werpt naar Kain. Die neemt zijn schouder vast met het dichtstbijzijnde hand, als een soort ondersteuning. 
My dreams are loud and my heart's wide awake… Is it?... Op het einde wordt hij wakker geschud door het hand dat nog steeds op zijn schouder ligt. Oh right, maybe… al weet hij niet wat hij nu moet doen. De charmante Aido Cross is helemaal uit zijn veld geslagen, waar gaan we dat schrijven? Kain komt in beweging en reikt hem twee onaangeraakt glazen flesjes aan, knikt dan richting Emori. Oh right! Hij neemt de flessen vluchtig aan en springt bijna van de tafel af. Voorzichtig loopt hij achter haar voorbij, om haar dan één van de twee flesjes aan te reiken. “That…” bijna onhoorbaar, moet hij zijn stem terugvinden door te schuren, “That was quiet impressive,” zegt hij zacht. Toya voegt zich toe aan de opruim groep. “Care for a walk?” zegt hij vluchtig.

“STOP! Just… stop.” Haar eigen stem klonk helder en duidelijk in haar gedachten terwijl ze onverstoord verder speelde. Een beeld van een bekend gezicht stond als op haar netvlies gebrand.
“But Em…” Alleen al de blik in zijn ogen kon nog steeds een onaangename rilling langs haar rug laten gaan. Ze was zo bang geweest voor hem… ooit.
“No. I’m done.” Met kracht wist ze zich los te maken uit zijn dwingende omhelzing die haar gevangen zette.
“But.. I love you…” Alsnog deed hij een stap dichterbij…
“No…” Vastberaden bleef ze afstand houden en hield voet bij stuk. “You don’t love me. You love the idea of me… But I’m done being your plaything. Go find another.” Tranen prikten achter haar ogen, maar werden weggedrukt door oprechte, ziedende woede die haar de benodigde kracht gaf eindelijk… eindelijk door te zetten en los te breken.
“Em…” Nog een stap werd haar richting op gedaan, dreigender dit keer. Een zucht klonk, gepaard met een geveinsde spijtige uitdrukking, zoals hij altijd had gedaan om op haar gevoel in te spelen. Het had nog gewerkt ook, vroeger. “You know those other girls don’t mean anything to me. Can’t we just.. forget about it and move on?”
“‘Just forget about it’..?!” Ze snoof en zette haar handen in haar zij. “Too many… Too many times did I try to be… perfect for you, no matter how much you lied to me. I couldn’t count the times I tried to do everything right by you, just so you wouldn’t... hurt me anymore.” Haar rug zette zich recht. “Even though you ripped my heart out and stepped on it, I kept silent, I kept trying everything I could to be... good enough for you.” Ze deed een pas achterwaarts, naar de deur. “I feel like… I’m not myself anymore. I don’t even remember who I was before I met you.” Een eenzame traan rolde over haar wang, maar ze bewoog opzij toen hij een poging deed het weg te vegen. “Enough! I’ve had… enough.” Een korte stilte viel, zodat haar stem niet zou haperen als ze verder sprak. Dat gunde ze hem niet. Haar blik was genoeg om hem het zwijgen op te leggen en haar uit te laten spreken. “Life is too beautiful to let it be ruined by the likes of you.”
“Emmi… Please… You’re acting stupid. Let’s talk about this!” In een laatste wanhopige poging om haar hier te houden, greep hij haar pols pijnlijk stevig vast, maar ze wist zich nog los te trekken, net aan.
“No, Neal.” Ze sprak verrassend kalm, maar haar hart bonkte in haar keel. Enkel de lichte trilling verried de onderliggende woede. “All you want is a quiet, little wife you can control. But you know what? I’m not meant to be silent and we’re… through.” Met die woorden had ze zich zo vlug mogelijk omgedraaid, was de kamer uit gesprint en had de deur met een harde klap achter zich dichtgetrokken, waardoor de ramen in hun kozijnen na trilden.
Eindelijk… Ze was vrij.

Vol overgave zong ze verder, haar hart aan niets en niemand anders gevend dan het lied. Ergens vroeg ze zich af waarom ze juist dit nummer had gekozen om te spelen. Het was niet de enige die ze had geschreven de afgelopen jaren. In feite had ze al vanaf haar allereerste gitaarlessen zoveel jaar geleden direct een blad papier gepakt om ideeën, woorden en melodieën voor zichzelf te noteren. En toch… voelde dit als het enige, juiste lied om op dit moment te spelen…
Als uit een roes ontwaakt, sloeg ze de snaren nog één keer aan om te eindigen en keek verdwaasd op naar de toeschouwers. Er werd goedkeurend geknikt en een oprecht applaus volgde, waar ze met een kleine glimlach voor boog. Nog een laatste maal had ze de gitarist, die zich had voorgesteld als Toya, bedankt, ook voor het mogen proberen van de gitaar, voor ze het instrument aan de eigenaar teruggaf. Ze keek haar even na toen ze hierna het opruimen vervolgde. Allen leken druk bezig te zijn op te breken. Waarschijnlijk hadden ze al een lange dag achter de boeg en waren ze toe aan wat rust.
Ah… Juist. Misschien was het dan beter om- Ze leek iets op te schrikken uit haar eigen gedachten bij een plotselinge verschijning die een hernieuwde glimlach op haar lelieblanke gezicht deed verschijnen. Dankbaar nam ze één van de flesjes aan, maar had haar blik niet van hem afgewend terwijl ze het aanpakte. Haar ogen stonden vragend, aangezien hij iets leek te willen zeggen, en leken hem aan te moedigen verder te spreken, al had hij daar schijnbaar moeite mee. Ze vroeg zich af waarom…
Bij het compliment dat volgde, had ze vluchtig weggekeken. O-oh… Ze pulkte wat aan de dop van het flesje. “Thank you.” prevelde ze even zachtjes terug. Het was haar compleet ontgaan dat Aido het ook gehoord had. Hoeveel… Hoeveel had hij precies gehoord..? “I wrote it myself. Some time ago.” voegde ze eraan toe, al wist ze niet goed waarom.
Onbewust beet ze op haar onderlip en veegde opnieuw een lok haar terug achter haar oor. Waarom wist ze zich ineens even geen houding te geven…? En toch… voelde ze zich niet per se onprettig…
Haar ogen waren plots weer opgeschoten naar hem bij zijn onverwachte vraag. Wat? “I would like that...” schoot het eruit voor ze er erg in had, haast opgelucht. Ze leek zichzelf ermee te verrassen, waardoor een gemeende, zachte lach haar ontsnapte.
Nog één keer wierp ze een blik op de band die nu leek op te gaan in het opruimen, voor ze voorzichtig zijn warme hand pakte om hem zo geleidelijk aan weg bij de rest en de resterende menigte te voeren, verder de tuinen in. Op de één of andere manier had het nu toch een iets andere lading dan toen ze tijdens hun duet zijn hand had vastgehouden, maar door haar eigen nonchalance voelde het verre van ongemakkelijk.
Eenmaal wat meer afgezonderd, wandelend over één van de vele, slingerende paden in de tuinen, liet ze net zo voorzichtig zijn hand weer los en blikte even opzij om hem vanuit haar ooghoeken aan te kijken. “Are you… alright?” vroeg ze zachtjes, doelend op zijn veranderde houding die ze wel degelijk had opgemerkt. Dat had ze eerder nog niet bij hem gezien… Niet op deze manier. Maar wat kenden ze elkaar dan ook…
Ondertussen draaide ze bedachtzaam de dop van het flesje af om haar handen maar iets te doen te geven. Haar ogen gleden afwisselend van zijn gelaat naar de kleurrijke, fleurige omgeving welke in het vage, tedere schijnsel van de lantaarns haast zo uit een fantasierijke legende leek te komen.
Prachtig… Misschien zou ze hier ooit eens terug moeten komen om het te schilderen.

Een zwaar gevoel overmant hem als hij luistert naar haar woorden, waarom lijkt het allemaal zo… herkenbaar? Hij dwingt zichzelf om zijn ogen te sluiten, bang dat haar blijven aankijken het onbehaaglijk gevoel doet versterken. De manier hoe ze het zingt, het verteld zo veel meer. Het hand van Kain op zijn schouder houdt hem nog op de rand van realiteit, houdt hem tegen om verloren te gaan in de muziek. Hij is zo’n zwakkeling voor deze kunst. Zijn oren vangen de vechtlust op, de vechtlust om een stap te wagen die men niet zou verwachten. Het doet hem pijn dat via haar te horen… wacht… waarom doet het pijn? Het is dan dat hem bekend wordt waarom de tekst hem zo raakt. 

Voorzichtig opent hij de deur, stopt met elk krak geluid van het massief hout. De metalen klinkt voelt koud in zijn vermoeid hand, ondertussen dat hij zijn warme schoenen in zijn ander hand houdt. Dat hakje aan de kleine hiel maakt te veel lawaai op nachten als deze. What an evening, I can use some sleep - “Where were you?” een zware, herkenbare stem ontwaakt hem uit zijn gedachten. Dad? In de halfopen deuropening blijft Aido stilstaan, wordt verrast door het plotse licht in de veel te grote gang van het veel te grote huis, voor hem. Zijn beide ouders staan, met gekruiste armen, aan het einde van de gang. “Euh… I…” begint Aido te stotteren. Shit, this is the first, maar herneemt zichzelf weer, “I went out with some friends, you know, partying after proclamation.” Probeert hij dit moment te redden. Ze zullen het nooit goedkeuren, wat hij ook mag zeggen of doen, zij zullen eender welke kunst altijd als een nutteloos tijdsverspilling zien. “Does this look like something to party about?” met een sarcasme in zijn vaders stem. Zijn armen waren al die tijd achter zijn rug, maar nu houdt hij iets omhoog… “What does this mean?” begint zijn vader, met een luidere stem. Aido herkent het papier maar al te goed. Het betekend dat hij heel zijn jaar opnieuw moet doen. Het is een schande voor de familie, dat weet hij ook wel. Generaties lang bestaat hun familie uit succesvolle studenten en werkmensen. Het grote huis als bewijs van jaren werken. Aido weet dat hij degene zal zijn om deze gewoonte te doorbreken… als hij de kans en moed ervoor krijgt… hij had gehoopt om dit te verbergen, te vervalsen door misbruik te maken van zijn familie naam. Iets dat hij nooit heeft gedaan. “And like this wasn’t the worst part of it, we heard something else,” nu wordt Aido helemaal gespannen. Alles behalve dat. “Is it true you sãng” met een walgende accent op het laatste woord, “this evening?” Nee, hij moest het nog zo lang verborgen houden… Het idee om er een karaoke excuus van te maken komt in hem op, maar zijn moeder komt dichterbij. “Please tell me that isn’t true,” smeekt ze hem, maar haar ogen kunnen hem ter plaatsen neerschieten. Eindelijk slaagt hij erin om kracht te vinden. Zijn blik veranderd van grote angst, naar een zekere vastberadenheid. “It is,” zegt hij. SLAG! Ineens voelt hij een rode gloed op zijn wang, een gloed van een plotse slag op zijn kaak. Hij had niet gezien dat zijn vader dichterbij kwam en nu diegene is die hem geslagen heeft. Aido’s ogen lichten rood op, nu door een opkomende woede. “Did you just hit me?” voorzichtig draait Aido zijn ogen, maar zegt geen woord, loopt hen voorbij naar zijn kamer. Met zware stappen neemt hij het belangrijkst om die in een kleine reiskoffer te plaatsen. Zonder ze nog een blik te gunnen, loopt hij door de deur.

Nadat het laatste akkoord wordt aangeslagen, blijft hij onbeweeglijk zitten. Nog steeds uit het veld geslagen… Niet alleen door wat hij net hoorde, maar ook gewoon het … alles. De plotse waterflesjes voor zijn neus schudden hem wakker, neemt ze snel aan en loopt voorzichtig naar Emori. Een verontschuldigende glimlach siert zijn lippen als hij haar opgeschrokken uitdrukking ziet. Misschien had hij haar best niet beslopen, maar hij wou het moment ook niet abrupt breken. Nu pas merkt hij op wat het met hem doet, een krop in zijn keel waarvan hij niet eens wist dat hij die had. Al weet hij dat zijn stem schuren het slechtste is wat je kan doen voor je stembanden, doet hij het toch om… het wat ongemakkelijk in hem weg te krijgen. Hij complimenteert haar, omdat het ook wel heel aangenaam was om naar te luisteren, maar lijkt haar toch te verassen door wat hij zegt. Zou ze het dan zelf niet beseffen of is er iets anders aan de hand? Ze heeft het zelf geschreven? Wat… Wat is er met haar gebeurd zoiets te schrijven? De vraag in zijn gedachten wordt getoond door zijn bezorgde blik waarvan hij zelf niet weet dat hij die toont. “Care for a walk,” kwam er veel sneller uit dan hij had verwacht. Zijn lach vult die van haar aan, maar een kort verrast geluidje ontsnapt zijn lippen als hij ineens haar hand voelt en wordt meegetrokken. Later staart hij naar de paden voor hen. In tegenstelling tot de persoon naast hem geen belangstelling voor zijn omgeving. Zijn blik schrikt weer op als hij haar hoort praten. Nu pas merkt hij op hoeveel afstand hij van haar stapt. Het valt haar op, tuurlijk valt het haar op, iedereen ziet wel wat voor een verschillende personen Aido kan zijn “Yeah. Gewoon veel papierwerk vandaag.” Liegen was ook nooit zijn sterkste kant. Hij wrijft even met zijn wijsvinger en duim van het vrij hand over zijn ogen, om dan even in zijn neus de knijpen. “Dus, je schrijft zelf ook?” om even weer de aandacht weg te brengen. Draait zelf de dop van zijn flesje om iets voor handen te hebben. Dit voelt echt zo anders aan, maar is het daarom slecht?

Haar blik was weer zijn kant op gegleden bij het antwoord op haar vraag. Onbewust trok ze een wenkbrauw op. Enig ongeloof schemerde door in haar vriendelijke ogen, maar… ze bleef zwijgen. In plaats daarvan knikte ze enkel begrijpend en richtte haar hoofd weer vooruit, naar de uitgestrekte tuinen die haast eindeloos leken in de prachtige, mysterieuze schaduwen van de nacht. Ze zuchtte ongemerkt. Haar lippen vormden een lieflijke glimlach voor ze zich iets van elkaar sperden. “It’s incredible what music can do to you, isn’t it..?” verzuchtte ze plotseling, waarbij ze hem enkel even vanuit haar ooghoeken had aangekeken. Het was genoeg. Het was al wat ze hoefde te zeggen, hoefde te doen om hem te laten merken dat ze door het masker heen kon prikken, door de terughoudendheid, maar dat ze het desalniettemin… respecteerde, misschien zelfs wel begreep, op haar manier. ‘Don’t hide. Not for me.’, schoot het toch onwillekeurig door haar heen voor ze haar blik weer afwendde, hem geenszins onder druk willend zetten. Het was goed zo, voor nu.
Om deze reden ging ze er ook niet tegen in toen hij het onderwerp veranderde, al leek het nieuwe onderwerp háár op een bepaalde manier te raken. Het duurde dan ook even voor ze aan een antwoord begon. “I… used to.” sprak ze uiteindelijk zachtjes, haar uitdrukking wazig, niet helemaal in het hier-en-nu voor die paar minuten. “But it has been some time.” In een impuls sloeg ze haar ogen neer. Ze zweeg, te lang om het niet te laten opvallen, maar dwong zichzelf toch verder te spreken, al wist ze niet goed waarom: “I don’t even play as much as I used to do.” ging ze verder, doelend op het bespelen van de instrumenten die ze het meeste liefhad. “Tonight…” Voor ze het zelf helemaal besefte had ze haar gezicht toch weer opgericht… naar hem. “It felt great to play again. I think I… missed it.” Een hint van pijn ging hand-in-hand met een gelukzalige, vertrouwde glans in haar ogen, alsof het haar ergens aan het hart ging dat het zo lang geleden was dat ze zich zoveel met muziek bezig had gehouden, maar ze tegelijkertijd des te blijer was dat ze vanavond had gezongen en… weer eens een gitaar in handen had gehad.
Nog even bleef ze kijken… haast alsof ze haar ogen niet kon afwenden. “Sorry.” schoot het er echter vlug uit zodra ze zichzelf erop betrapte en ze zich bewust werd van wat ze allemaal had verteld… Ietwat verward wendde ze haar hoofd weer af. “I… I don’t even know why I told you that. It’s… silly.” fluisterde ze haast, haar stem ietwat onvast. ‘No, it isn’t. You know it isn’t. You were just.. broken and are still only picking up the pieces… Stop lying to yourself.’ Maar ze zette de gedachte van zich af. Nog net wist ze zich in te houden haar hoofd niet te schudden.
Om haar rust te hervinden, bracht ze het inmiddels geopende flesje naar haar mond en nam een slokje. “And… you? Did you write all of those songs yourself?” wist ze hierna weer op luchtige toon verder te spreken, de rest zoals altijd zorgvuldig wegstoppend in het diepst van haar wezen. “It sounded amazing, by the way.”

Hij voelt haar ogen in het aanzicht van zijn gezicht prikken, had daardoor ook enorm veel interesse gekregen in het etiketje van zijn flesje. Nooit gedacht dat dit multifunctioneel kan gebruikt worden. Ergens hoopt hij dat ze er niet al te veel op ingaat, gewoon omdat hij er gewoon geen zin in heeft na deze wel heel aangename avond. Gelukkig voelt hij ook het prikkend gevoel verdwijnen en kan hij zijn ogen naar de hemel richten. Zelf wordt hij ingenomen door de omgeving, zo vredig nu iedereen naar huis is of is gaan verder feesten. Zijn gedachten worden onderbroken door haar zachte stem. Een geluid die hij waarschijnlijk nooit beu zal worden. Aido! what are you thinking? Schudt hij zijn gedachten weer op een rij. Haar woorden… Het deed hem net niet stilstaan, maar een hele last lijkt wel van zijn schouders te vallen. Opnieuw krullen zijn mondhoeken weer omhoog, “Yeah, it is,” antwoord hij haar, iets dat meer een fluistering is dan klank. It is incredible… maar het is meer de manier hoe… Verbeeld hij het zich? Het leek wel alsof ze …het begreep? Omdat hij toch vertraagd, loopt hij ietsje achter haar en kan ze niet zien hoe er nog een vredige lach op zijn lippen verschijnt. Om dit onaangenaam onderwerp van de tafel te vegen, springt hij weer op een volgend onderwerp. Een nieuw element aan haar dat weer zijn nieuwsgierigheid trekt. Al begint die nieuwsgierigheid naar een onbekend gevoel te kantelen…
Zijn vredige blik verandert weer in bezorgdheid als ze op zijn nieuwsgierigheid ingaat. Why…? Maar hij houdt zijn waterval aan vragen voor zich als ze toch verder praat. Zelf bij haar stilte zwijgt hij, niet goed weten wat erop te antwoorden. Hij valt in een nieuwe verbazing als ze haar lippen weer scheidt. Heel ver weg in hem is er iets dat breekt als ze zegt dat ze niet meer zo veel speelt als vroeger. Hij heeft die tijd ook meegemaakt en het was één van de duisterste periodes in leven. Het maakte hem zorgen… Heel veel… Hij voelt weer haar blik in zijn gezicht, maar kijkt nu weg van de straat of de lucht, kijkt hij terug naar haar. Waarom het gebeurd, geen idee, maar ze staan stil en staan daar gewoon… te staan. De glinstering, gemengd met de pijn in haar irissen is zo herkenbaar. Een blik die hij ooit, nog niet zo lang geleden, in zijn eigen spiegelbeeld heeft gezien. Een hand gaat onbewust omhoog, hij merkt het zelf niet dat zijn lichaam deze beweging maakt, maar trekt meteen weg als alles wat hij in die paar korte seconden heeft gezien verdwijnt. “Silly?” komt er verstomd uit. “I don’t think it’s silly, on the contrary,” wilt hij haar verwarring doen verdwijnen. Hij weet er alles van. “I’ve been there,” een heel zachte fluistering, staren naar de grond voor hem. Dat kwam er ook sneller uit dan verwacht. Haar vraag had hij moeten zien aankomen, maar hij begrijpt wel waarom ze het middelpunt van het onderwerp weer naar hem schuift. “Thank you, that’s sweet.” Antwoordt hij eerst op haar laatste opmerking, begin van een blos op zijn wangen. Na al die tijd is hij het nog steeds niet gewoon dat mensen hem zomaar complimenteren. “Some of them. The other ones can also write songs. Others are covers from songs we really like,” antwoord hij, een glimlach als hij naar achter kijkt naar waar ze waarschijnlijk nog opruimen, maar door de vele bomen kan je ze niet meer zien. Een frons komt op zijn voorhoofd als er zich een paar ideeën opkomen. “Would you like to play more? Because I also had a lot of fun,” Oeps dat laatste kwam er weer sneller uit dan verwacht, “I… I mean… Like come play with us when we are performing? I’m sure Toya wouldn’t mind to have a female more in the group.” De andere, en Kain al helemaal, zullen er geen probleem meer hebben. Het etiket van het flesje was nu ondertussen gesneuveld. "You also sounded great," voegt hij er als laatste nog aan toe, had hij zijn blik weer naar haar opgericht. Een vredige glimlach had weer zijn weg gevonden, maar nu was die meer naar haar geschonken dan naar zichzelf. Een soort herkenning in zijn ogen en als boodschap dat ze zich niet stom moet voelen bij hem. Hij kent al die gevoelens maar al te goed.

Met moeite wist ze de glimlach om haar lippen te houden toen hij haar blik plots ontmoette. Ze slikte onhoorbaar en kon net de neiging bevechten weg te kijken, helemaal toen Aido reageerde op een manier die ze niet verwacht had. Vertwijfeld bestudeerde ze zijn intrigerende ogen bij zijn woorden. Hij… vond het niet gek dat ze dat verteld had? Dat ze… verloren was geweest op die manier? Want dat was wat er werkelijk gebeurd was, was het niet? Dat was wat tussen de regels door onbedoeld naar buiten was gekomen. Ze was verloren. Ze had… zichzelf verloren en pas zeer recentelijk weer teruggevonden. Het was haar beweegreden achter de ambiguïteit die ze meermaals liet zien, ook bij hem: enerzijds was ze de vrolijke, opgewekte jonge vrouw met de stralende glimlach en lieve woorden om anderen te inspireren. Anderzijds kon ze net zo makkelijk… omslaan. Dan keerde ze zich volledig van de wereld af en kroop ze het liefst terug in haar eigen realiteit, haar eigen fantasie geschapen door haar creativiteit. De werkelijkheid waarin niemand haar kon raken. Niemand… haar pijn kon doen…
Het was de reden waarom ze vaak genoeg verkoos haar vrije avonden alleen te spenderen, ver weg van alles en iedereen, ongeacht dat ze doorgaans nog zo sociaal en open oogde. Nee. Ze wilde boven alles… veilig zijn. Niemand écht toelaten om te voorkomen dat ze zichzelf weer in de ellende zou storten.
En als mensen toch te dichtbij dreigden te komen, mensen… zoals hij, krabbelde ze snel terug, vechtend met zichzelf. In dit geval door te ontkennen dat er waarheid school in haar woorden, omdat het háár waarheid was. Door vooraf haar eigen pijn maar te bagatelliseren, ontzegde ze zichzelf in werkelijkheid elk begrip van buitenaf, zodat niemand… níemand werkelijk de kwetsbaarheid te zien zou krijgen die hier achter school… Het gat in haar hart. De deuk in haar vertrouwen richting anderen. Het verlies van haar kinderlijke onschuld die ze ooit dacht te hebben gehad.
Nooit meer zou ze op die manier gebroken worden. Nee, nog voor iemand daar überhaupt de kans toe zou krijgen, had ze haar beschermende muur weer opgetrokken, al dan niet met een vriendelijke glimlach. Vaak was het genoeg om menig persoon voldoende op afstand te houden, zonder dat het opviel.
Maar hij? Hij brak er doorheen… Hij nam geen genoegen met het feit dat ze haar eigen verhaal onderuit haalde en afwimpelde als “gek” of in ieder geval “onbelangrijk”. Hij… keek verder, net zoals ze heel even bij hem had gedaan, niet lang hiervoor. Maar… hoe? En vooral: Waarom? Waarom zou hij überhaupt de moeite doen om haar te vertellen dat het niet gek was wat ze met hem had gedeeld? Waarom leek hij haar zelfs gerust te stellen dat het goed was dat ze het had gezegd…? En waarom… was dat precies geweest wat ze eigenlijk, diep vanbinnen, had willen horen? Juist van hem…
Ze schrok -anders kon ze het niet beschrijven- toen hij daarop met slechts vier simpele, maar oh zo betekenisvolle woorden toegaf het zelfs… te herkennen. Haar lippen sperden zich al van elkaar om er op te reageren, maar er kwam gewoonweg geen geluid uit haar keel.
Een gevoel van opluchting trok daarom onbewust door haar heen zodra hij verder sprak als antwoord op haar laatste vraag. Het gaf haar net genoeg lucht om onopvallend adem te halen en zichzelf weer in de hand te krijgen. Vreemd… Ze had niet gedacht dat het nog steeds zoveel pijn deed om er ook maar indirect over te vertellen. Misschien.. Misschien school de pijn juist in de herkenning die ze bij hem had teruggezien… Een soort wederzijds, onuitgesproken verbond tussen twee eens gebroken zielen.
Wat..? Nee. Ze haalde zichzelf weer eens dingen in het hoofd. …Toch?
Dankzij de korte adempauze, knikte ze alweer iets opgewekter op zijn uitleg waar de liedjes vandaan kwamen. Misschien als ze maar lang genoeg de oppervlakkerige vragen zou volhouden en vooral de focus op hem zou leggen, hoefde ze niet… zou ze niet…
Haar gedachten verstomden abrupt bij de onverwachte vraag van zíjn kant die al haar plannen om de aandacht van zichzelf af te houden gelijk van tafel veegde. In zo’n mate met stomheid geslagen, kwam er daarom in eerste instantie enkel een ondoordachte grinnik uit haar keel toen hij op een aandoenlijke manier op zijn eerste zin leek terug te komen en zichzelf beter wilde uitleggen. Haar wenkbrauwen kropen iets naar elkaar toe in een niet-begrijpende frons, maar schoten als door de bliksem geraakt omhoog zodra de werkelijke boodschap uit het niets maar al te duidelijk op haar werd overgebracht.
Wacht… Wat?! “Y-You mean…” Emori, hele zinnen graag. Ze knipperde… en nog een keer… en nog een keer. Adem in… en uit… “You mean… joining your band..?” Het had ongelovig geklonken. Even leek ze uit steen gehouwen zo stokstijf bleef ze stilstaan en kon dan ook de volgende twintig seconden niet anders dan hem verslagen aanstaren. God mocht weten wat er op dat moment door haar heen ging. In feite spookten er tientallen gedachten, redenen waarom ze het vooral níet moest doen, tegelijk door haar hoofd. Haar hartslag was acuut verhoogd.
Nee. Nee, ze moest dit niet doen. Ze had net haar leven weer op de rails. Dit was een risico. Niet eens zozeer vanwege de muziek. Nee, het werkelijke gevaar… daar was ze zich inmiddels dondersgoed bewust van en keek ze op dat specifieke moment recht in de ogen. Als er iets was wat ze nu vooral niet moest doen, was het- “Really..?” Uh oh… Haar stem was spontaan een octaaf omhoog geschoten. Het compliment ging compleet aan haar voorbij door de stortvloed aan prikkels.
Nee. Ze moest dit niet doen. Het… Het was niet veilig. Ze moest zich enkel focussen op haar stage halen en het daarbij laten. Dat was al uitdagend genoeg. Dit- “YES!” Maar.. dit was Emori Lorraine Bijoux. Ze had het uitgeroepen alsof ze zojuist eigenlijk een huwelijksaanzoek had geaccepteerd, realiseerde het zich.. hm… ongeveer een seconde later, sloeg daarom verschrikt een hand voor haar mond en knikte in plaats daarvan enkel lachend met de snelheid van het licht om nog eens -onnodig- te benadrukken dat ze akkoord ging. En alsof dat nog niet genoeg was, hadden haar armen sneller zijn hals gevonden en zich hier zacht omheen gevouwen dan haar brein het kon verwerken. Met een brede glimlach, één die ze… misschien jaren niet zo had getoond, omhelsde ze hem en hield hem nog even tegen zich aan, haar ogen gesloten. Een korte stilte volgde.
“Thank you…” ontschoot het haar plotseling toen ze zich weer langzaam iets terugtrok zonder haar armen te verwijderen. In haar blik was voor even eveneens niets dan dankbaarheid te zien, maar alleen hij zou waarschijnlijk op dat moment begrijpen waar ze werkelijk op doelde. Het was.. alsof hij had aangeboden een deel van haarzelf terug te geven, een deel waarvan ze had gedacht het voor altijd kwijt te zijn geraakt jaren geleden, maar wat ze vanavond tegen alle verwachtingen in had teruggevonden op het moment dat ze de microfoon uit zijn handen had gestolen.
Eén hand gleed af naar zijn borst, net als tijdens het duet, maar noch trok ze zich volledig terug. “I think you just made my mom the happiest woman in the entire Kovomaka universe.” grapte ze er achteraan, aangezien haar voorliefde voor muziek daar oorspronkelijk vandaan was gekomen.
Pas toen ze zich realiseerde hoe klein de afstand tussen hun gezichten nu was en een blos opnieuw op haar wangen dreigde te sluipen, deed ze tenslotte weer een pas achteruit en fatsoeneerde haar jurk zo nonchalant mogelijk. “But… but…” Ennnn daar kwamen de twijfels over haar eigen kunnen. Het was slechts een kwestie van tijd geweest. “Are you sure? I mean… you only heard me play once and sing like… three times now? Shouldn’t I… I don’t know… audition for you guys first? Or… or…?” ratelde ze verder, waarbij ze door de gierende adrenaline -dankzij deze kostbare kans- wat onbeholpen met haar vrije hand wapperde, alsof dat haar woorden moest ondersteunen. Het toonde echter vooral dat ze zelf nog steeds bij haar zeer luid en duidelijke “YES!” bleef, maar meer bang was dat hij er later spijt van zou krijgen. En dat wilde ze hem besparen.

Zelf voor hem begint het eng te worden om iemand te vinden die je lijkt te begrijpen, voor het eerst in al die jaren staat hij niet alleen. De tijd dat hij alles had achter gelaten, alles wat hij lief had weg gegooid. Het was zo’n duistere en pijnlijke periode dat hij gewoon nooit opnieuw wilt meemaken. Een lach op je lippen toveren is een soort tweede natuur geworden, alles om ervoor te zorgen dat mensen zich geen vragen stellen. Een keer dat je alleen bent… dan is er niemand die nog naar je kan kijken en kan je alles laten varen. Er is een soort beschermingsgevoel die bij hem opkomt als zij een kleine opening laat voor haar eigen gebroken ziel. Aido, back of, it’s not right. Tuurlijk is het niet juist! Daarom is het juist zo…! Hij beseft nu pas hoe zwaar het soms was… is. Het is ongelooflijk eng. Hoe lang kennen ze elkaar al? Alle minuten samen geteld? Nog geen 24 uur, en toch staan ze hier zo een deel van hun zelf open te stellen naar elkaar. Hier, onder het straatlicht van dit park. Alles rond hem verdwijnt als ze hem aankijkt en hem verteld hoeveel het voor haar betekende. Misschien niet in die woorden, maar twee mensen die elkaar begrijpen zorgt voor een zekere boodschap op achtergrond en die boodschap wordt dan begrepen. Zijn binnenste krimpt bij elkaar, het brandend gevoel rond zijn ringvinger, daar… It’s not right… It’s not… Ook al zegt zijn lichaam iets anders en lijkt het erop dat hij haar wilt troosten… een geluk voor hem dat ze hem geen tijd geeft om dat te doen. Ze stapt weg maar laat hem stomverbaasd achter. Waarom breekt ze zichzelf nog meer dan dat ze al is? Oh wait… I do that all the time. Who am I to judge? Hij blijft ter plaatsen staan, waardoor ze zich moet omdraaien en hij haar weer kan aankijken. Don’t break yourself… Is wat er bij hem opkomt. Aido! Stop it! I do nothing wrong! In zijn gedachten gaat hij hele tijd in gevecht met zichzelf, maar zet een derde gedachte op hetgeen buiten hem. Op haar. De wil om iemand anders te helpen, te helpen om niet zo diep weg te zakken als hij ooit heeft gedaan. Hij zal nooit toekijken hoe iemand zich verliest dat die zichzelf amper kan vinden. Zelf nu zoekt hij nog naar de persoon die hij ooit was. Waarom zou hij die nog zoeken, het is allemaal verloren gegaan… Weer met zichzelf in gevecht, de reden dat hij meerdere maskers heeft en zij slaagt erin om dat één masker boven te halen. Waarom juist zij? Ze kennen elkaar nog niet zo lang, wat maakt dat hij en zij zo graag hun ziel willen tonen… of wat er tenminste van over blijft? Nog voor hij het echt door heeft wilt hij haar gerust stellen om te vertellen dat hij zichzelf is verloren, maar verliest iedereen zich wel niet eens? De vraag is natuurlijk: vind je jezelf terug en ga je je pad verder, of ga je verder als een nieuwere persoon. Welke is beter?
Een adem ontsnapt hem als hun conversatie weer wat luchtig wordt, ja kunst zorgt wel voor een rustigere sfeer. Als je de goede kunst hebt en het juist interpreteert… ennnnnnnnn daar praat hij zijn mond weer voorbij. AIDO DAMN IT! en hij stelt de vraag die hij haar nooit had mogen vragen, toch doet hij het. Alles in hem negeren. Een hulp bieden aan haar, maar zonder het echt te beseffen ook aan zichzelf. Zou hij zijn ziel kunnen helen door een andere aan elkaar te lijmen? Zouden ze samen kunnen werken. Zonder meer natuurlijk! It’s not right… en toch kan hij niet anders. Onhandig, beseffend dat de eerste vraag toch niet over komt zoals het moet kijkt hij weg. De etiket verder prutsen, al blijft er niet meer veel van over. Misschien moet hij eens drinken, want zijn keel is kurkdroog. Op het moment dat hij zijn zegje heeft gedaan, wilt hij dit dan ook doen. Alles om een blik te ontwijken, maar wordt tegengehouden door die snijdende stilte. Haar verbazing zal wel een goede weerspiegeling voor hoe zich vanbinnen voelt. Why are you doing this? You don’t have to do this! Stick with the persons you know, you don’t need other ones. Dat is pas een belachelijke gedachten. Hij neemt een stap vooruit, bang dat die stilte en die uitdrukking niet veel goeds is. Wie weet krijgt ze nu een hartaanval? Of weet ze niet welke kant ze moet uitrennen om weg te lopen van hem? Het extra hoog toontje van haar stem maakt het bijna onverstaanbaar om het te begrijpen. “If you want to,” plakt hij er nog snel achter. Ze moet zich niet gedwongen voelen. Dit was leuk en als ze niet meer wilt, dan zou het heel jammer zijn. AIDO! De plotse roep geeft trillende takken en struiken van opgeschrikte nachtdieren, maar de bezorgde blik maakt snel plaats voor de opluchting op haar antwoord. Opgelucht. Aido is echt al de tel kwijt geraakt van hoe vaak hij zijn hoofd psychologisch schudt, om een gedachten van zich af te schudden en er niet mee verder te gaan. Dit gevecht wordt nog zijn dood. Haar eigen reactie op de luide uithaal, laat hem nog meer stralen.
Hij verliest zijn evenwicht, eerst weet hij niet waar het vandaan komt. Snel zendt zijn lichaam prikkels naar zijn hersenen om te zeggen dat ze ineens… Rond hem hangt? Wacht… Dit gedeelte heeft hij wel gemist, zo snel dat het ging en zo zwaar hij met zichzelf vecht. Aandacht op het hier en nu houden zou nog niet zo’n slecht idee zijn, je weet wel, voor het geval dat dit nog zou gebeuren. Don’t do it… Don’t… daar gaan zijn armen om haar zelf nog te omhelzen. This is so wrong… So so… No it isn’t, right? Hij helpt haar gewoon om haar een kans te geven meer met muziek te zijn. Als ze zich van hem lostrekt, kan ze elk detail van haar irissen, verliest zichzelf in de kleuren en zijn glinstering. Zelf in dit zwak licht kan hij alles zien. Don’t do it… maar daar gaat zijn linker hand weer, maar nu zijn weg tot zijn eind streep. Zijn hand op haar wang, zijn ogen niks anders dan warmte. Haar kaken voelen kouder aan dan zijn handpalm. Al wordt heel zijn aandacht door haar ogen getrokken, een andere glinstering die van zijn eigen vingers komt verschijnt en hij kan net nog de neiging onderdrukken om zich volledig weg te trekken.
Een wenkbrauw springt naar boven bij haar volgende zin, en er staat een antwoord klaar, al kan hij die niet meteen uitspreken bij deze duizenden aanrakingen en gevoelens gevechten en… hij krijgt de kans niet om zijn antwoord nog maar naar zijn stembanden te brengen of ze staat ineens weer zo ver van hem weg. Omgeslagen in een heel andere vrouw. Een zachte uitdrukking als hij haar ziet prutsen. She looks good,… AIDO! Nu een korte lach om haar manier van doen ontsnapt hem als hij met zijn lange vingers door zijn haren gaat. It looks adorable. “I think that’s enough to know that this can be…” oh ooh, en nu? “We can try. If it isn’t what you hoped fort hen you can just walk away,” and what about him. Hij draait zijn hoofd, dwingt zichzelf van haar weg te kijken voor hij nog zaken door zijn hoofd haalt. Wat als het toch niet wordt wat zij wilt, onzekerheid over heel zijn gezicht, en ze weg stapt? Zou hij... Tuurlijk kan hij dat aan, dit is toch niets speciaals? Een korte stilte neemt het weer over. Voor de eerste keer in zo veel tijd kan het zijn dat hij misschien toch een nieuw doel heeft gevonden. Nog steeds met de kurkdroge keel brengt hij de fles naar zijn lippen en gooit hij zijn hoofd even achterover. Te gretig, waardoor er een hele kwak naast zijn mond komt en het met zijn mouw moet wegvegen. Zo onhandig. Het zorgt er dan wel weer voor dat zijn lach rimpels zich weer tonen.

Ze merkte pas dat ze haar adem had ingehouden toen hij weer begon te spreken. Opgelucht liet ze een ademtocht ontsnappen terwijl ze zijn woorden op zich liet inwerken. Haar ogen focusten zich op zijn lippen die in haar beleving haast in vertraagde vorm bewogen, alsof haar brein onbewust ieder detail wilde opnemen om niet te vergeten. …Waarom?
Haar wenkbrauwen trokken zich samen in een frons, maar een berustende glimlach sierde haar gezicht, deed haar ogen bijna nog helderder schitteren zodra ze weer opschoten naar de zijne. “Just… walk away..?” herhaalde ze vrijwel onhoorbaar, meer voor zichzelf. Ja… Als… als het niet zou werken kon ze altijd nog.. weggaan. Huh, vreemd, waarom deed precies die gedachte geen opluchting door haar heen trekken, maar eerder… iets anders. Wat..? Dat kon ze op dat moment zichzelf nog niet zeggen. Of toegeven. Het was maar net hoe je het bekeek.
Voor ze het besefte had ze nogmaals geknikt, rustiger dit keer, bedachtzaam, alsof ze nog zekerder leek dan welke duidelijke uitroep dan ook. De radertjes in haar hoofd waren gaan draaien en een plan had zich gevormd: Ja, ze kon dit altijd proberen. Dat… Dat kon vast geen kwaad. …Toch?
Het was onnodig nog meer te benadrukken met een luid woord of gebaar wat ze van het idee vond. Dat station waren ze allang gepasseerd. Wat nu nog restte, was een zekere rust die gepaard ging met het onderliggende, borrelende enthousiasme van iemand die zich besefte een nieuwe weg in te slaan en zich schoorvoetend steeds een stukje verder waagde op dat onbekende, maar aanlokkelijke pad. Alsof haar lichaam zich liet meevoeren in deze onverwachte, maar prikkelende stroom van ideeën, stapten ook haar voeten weer naar hem toe op het moment dat hij haastig een slok water dacht te nemen, maar enigszins mistte.
Haar lach verbreedde bij het zien van zijn lach.
Nog een stap…
Haar arm ging iets omhoog.
Nog een stap…
Haar hand reikte naar hem.
En een laatste stap…
Opnieuw stond ze zo dichtbij dat ze niet eens moeite hoefde te doen hem aan te raken. De tijd tussen het naar voren glijden van haar zachte vingers, tot het aanraken van zijn mondhoek was daardoor verwaarloosbaar. Niet aanwezig. Hierdoor drong het pas tot haar door wat ze had gedaan toen ze het water al op haar vingertoppen kon voelen en ze het laatste beetje, wat hij met zijn mouw had overgeslagen, voor hem wegveegde. Met haar blik geconcentreerd op dezelfde plek gericht, uitte ze een warme lach in de toenemende kou van de nacht. Ongemerkt had ze daarom eerder al even gerild. “You’re really… sweet, you know that?” fluisterde ze voorzichtig, alsof… het meer een onbedoeld hardop uitgesproken gedachte was, een idee enkel voor haarzelf bedoeld waarvan ze nog niet had bepaald of dit positief of negatief was. Of allebei.
Haar ogen schoten wederom op en… ze trok zich niet terug. Tenminste… niet direct. Niet deze keer. Niet voordat haar hand nog iets verder omhoog was gegaan om een verdwaalde lok haar voor zijn ogen weg te strijken, gewoon… om zijn donkere irissen beter te kunnen bestuderen met dezelfde sereniteit en een vleugje… behoedzaamheid. “Walk me home?” sprak ze er eveneens zachtjes achteraan, dit keer wel duidelijk tegen hem gericht. Ze betrapte zichzelf erop direct even schuldig op haar onderlip te bijten en opzij te blikken. “I mean… I guess we’re going in the same direction anyway.” Aangezien ze toch vermoedelijk allebei op Starshine Academy verbleven. “Unless…” Haar hoofd draaide zich de tegengestelde richting op, terug naar waar de band wellicht nog steeds op hem wachtte. Oh ja… Misschien kon hij hen niet zomaar achterlaten. Dus liet ze het aan hem over wat hij zou beslissen en trok tenslotte haar hand weer terug. Voor nu.

Duizenden stemmen in zijn hoofd waarschuwen hem, maskers willen het overheersen van diegene die hij nu heeft… wacht… Welk masker draagt hij nu? Door die chaos in zijn hoofd, mist hij bepaalde stukken deze conversatie. Zoals de plotse uithaal van niet alleen haar stem, maar ook naar hem toe. Een geur, haar geur, vult zijn neusgaten als hij haar daarbij vast neemt,… even… heel even…. Al zijn chaos onderdrukkend, kijkt hij haar aan. Mh, waarom raakt die twijfel van haar hem dieper dan hij had verwacht? Dit is toch alleen twee mensen, collega’s die samen werken. Collega’s tussen de muren van Starshine, maar nu vraagt hij haar om collega’s buiten die muren te worden. Bondgenoten, sinds ze samen gaan werken. Ja, dat is wel een heel grote stap dat hij van haar vraagt. Hier kan je niet zomaar licht overgaan. Hij vraagt haar om samen met hem een passie te delen, wat als dat niet gaat zoals ze het hopen? Gaan ze elkaar dan de rug toekeren, gaan ze de muziek de rug toekeren. Voor hem lijkt dat onmogelijk, al heeft hij het heel kort gedaan, maar hij was bang voor haar. Het zou niet de eerste keer dat ze muziek aan de kant zet en als een geliefd kinderspeelgoed laat vergaan. Who’s knows? Zijn ogen van haar afgewend, maar toch nog zien hoe ze haar antwoord nog kracht bij zet om nog eens knikken. Goed, ze doet nog mee. Pas te laat zag hij dat ze daarbij dichterbij kwam. Euh… Waar is die belofte om je gedachten in het hier en nu te houden? Oh, en alsof dat nog niet genoeg is, gaat zijn onhandigheid gepaard met het morsen van zijn water. Smooth, very smooth. Pas bij een ander, onverwachte tinteling draait hij zijn hoofd weer naar haar. Die tinteling komt van één van haar vingers, als hij nu neerkijkt op de druppen daarop. Die had hij dus blijkbaar ook gemist. Zijn ogen gaan direct weer naar haar als hij haar weer hoort praten, al klinkt het als een eigen bedenking dan iets naar hem. Zijn reactie? Onbewust een lach die op zijn lippen vormt, maar wie diep genoeg in zijn duisteren neergeslagen ogen kan kijken, kan een soort melancholie kunnen vinden. Als ze maar eens wist wat hij in het verleden heeft gedaan. Zou hij er zich voor schamen bij haar? Voorlopig wilt hij daar nog niet te snel achter komen. Wilt hij dit moment, dit… gevoel behouden. Haar vingers raken hem net niet, maar nog zend het prikkeling naar zijn hersenen als ze die ontembare haren opzij duwt. Waarom heeft hij er geen nood aan om datgeen wat ze nu in zijn ogen zou kunnen zien te verbergen? Deze hele avond in één groot raadsel voor hem. How did we get here? How did I get here? What am I doing? De chaos keert terug, maar gelukkig wordt hij er snel genoeg uitgetrokken door een ander onderwerp. Oh right, het zal misschien wel laat zijn nu. Het zal ook voor haar een lange dag zijn geweest, en avond. Hij weet dat het nog lang gaat duren voor hij de slaap kan vatten, zoveel stille adrenaline dat er door hem gaat. Hij kijkt in dezelfde richting als haar, naar waar ze vandaan komen. Mh, misschien geen slecht idee om eens te kijken hoe het opruimen gaat. Zo lang zijn ze nog niet weg… denkt hij. Al kan hij niet zeggen hoe lang ze hier zijn. Al is het meer een ritme geworden om alles op te ruimen en duurt het tegenwoordig niet meer zo lang om alles bij elkaar te rapen. "Let's see if Kain didn't break anything," al was het maar om de sfeer weer op te krikken. Nee, ook omdat Kain soms onhandiger is als Aido. Niet dat hij het verkeerd bedoeld. Aido geeft er daardoor een humoristische toon aan, als teken dat Emori het niet te serieus moet nemen en dat het meer een inside joke tussen hem en Kain is. 
Toegekomen lijkt het erop dat ze toch aan het einde zijn van de opruim. "Hey, though you two were already gone," begint Ichiru, diegene die hen als eerste opmerkt en de man achter de blaasinstrumenten is. En zoals Aido het wel kon verwachten, draait Kain zich meteen om. "Wait here," zegt hij zacht tegen Emori, al is het maar om haar de overenthousiaste Kain te besparen. Nog iets dat Aido had verwacht, kwam Kain hem met een lach van het ene oor naar de andere tegemoet. Meteen slaagt hij zijn arm rond Aido, om alle details te vragen. Aido legt hem snel en kort uit... maar wordt onderbroken als Kain toch beslist om richting Emori te lopen. Sigh, al kan hij de grijns niet onderdrukken. "We haven't been properly introduced." met een uitgestrekte arm naar haar om haar hand te kunnen schudden. "My name is Kain, the percussion-master of the group," show off, hij is dan ook de enige tussen hen dat aan slagwerk doet. Aido komt bij hen staan, had ondertussen zijn vest terug gevonden en draagt die met één vinger over zijn schouder. "I see you already met Kain. You already know Toya. That one, is Ichiru, and there you have Senji. Guys, this is Emori" stelt hij hen aan elkaar voor. "You two can go ahaid. We will handle it here," spreekt Kain meteen, met een knipoog naar Aido. Hierbij knikt hij enkel. "Hope you can see you more, was nice to meet you Emori," het valt niet op Kain. Aido kijkt over zijn schouder heen: "Oh, you will. She is part of the group now," zegt hij, zonder er meer aan te voegen. Een kleine grijns op zijn lippen als hij de uitdrukking ziet van zijn vrienden. Ja, geloof het of niet, het is gebeurd. 
De vest die over zijn schouder hangt, legt hij voorzichtig over Emori's schouder. Hij had haar rillingen wel gezien. "No use to catch a cold now," wilt hij zijn daad uitleggen. Daarna loopt hij gewoon verder, de stilte in zich opnemen en naar de weg voor hen kijken.

Een verrassend ontspannen zucht ontsnapte haar volle lippen en vormde een klein wolkje wat zachtjes van haar weg dwarrelde, om daarmee als het ware de vlug dalende temperatuur aan te duiden. Emori kreeg het zelf pas in de gaten op het moment dat haar ene hand zich over de ander vouwde die het flesje vasthield en een rilling acuut langs haar ruggengraat liep door het gevoel van haar eigen, koude vingers. Het toonde maar weer dat de zomer toch bijna over was, hoe graag ze ook de eindeloze zomerdagen zag en alles vol in bloei wilde zien staan. Lichtelijk bevend had ze daarom geknikt op Aido’s woorden die tevens een knoop doorhakten en kon een gedempte grinnik niet onderdrukken door de geamuseerde ondertoon. Kain… De naam galmde nog even na in haar gedachten terwijl ze zich voor de geest probeerde te halen wie van de bandleden het kon zijn… Daar zou ze vast zo dadelijk achter komen.
Eenmaal bij de band aangekomen, keek ze dan ook met haar kenmerkende nieuwsgierigheid rond en groette het bekende gezicht met een glimlach. Wacht… Nu zij ook sinds… zo’n vijf minuten deel uitmaakte van de band, betekende dat dan ook dat Toya, dat… iedereen hier, haar collega’s waren? Maar… Maar wat als zij er helemaal niet op zaten te wachten dat er nog iemand zich bij hun groep voegde? Wat als Aido beloftes had gemaakt die hij niet had mogen maken? Wat als ze hier niet op haar plek was? Wat als-
Haar chaotische gedachtestroom werd abrupt onderbroken door de persoon die hen aansprak en ze herkende van haar korte gesprek met hun gitarist eerder. Een andere man draaide zich vrijwel direct in een kettingreactie om. Ook de andere ogen werden als door de bliksem geraakt op hen gericht, waardoor Emori een lichte blos niet van haar verkleumde wangen kon houden. Om zich maar een houding te geven, greep ze het flesje met beide handen stevig beet alsof haar leven er vanaf hing en schonk iedereen een stralende glimlach, maar wie haar wiebelende benen mocht geloven kon twee dingen concluderen: 1. dat Emori Bijoux het momenteel bijzonder koud had in haar zomerse jurk met blote armen en benen en 2. dat ze zich enigszins… ongemakkelijk voelde door de plotselinge aandacht en de nog resterende vraag of ze hier überhaupt wel welkom was…
Iets te haastig had ze geknikt op Aido’s verzoek braaf op haar plek te blijven wachten en concentreerde zich daarom maar op… het arme flesje martelen. Er was inmiddels al haast niks meer van over en oogde meer een visuele representatie van haar storm aan gedachten, overpeinzingen en emoties sinds het moment dat ze de fout had begaan met de drie studentes mee te gaan.
“We haven’t been properly introduced.”
Was ze geschrokken? De manier waarop ze even opveerde als een schichtige kitten suggereerde het zeker. Hierdoor greep ze in eerste instantie ook bijna mis richting de hand die haar, in haar beleving, haast uit het niets toegestoken was. “K-Kain..?” Ze knipperde, hapte onopvallend naar adem en wist zich te herstellen. “Oh… Kain!” Opnieuw proefde ze de naam op haar lippen, dit keer alsof ze in feite een oude bekende was tegengekomen. Triomfantelijk blikte ze even opzij naar Aido. En daar was hij weer: haar stralende glimlach. Vol overgave en een enthousiasme gelijkend aan het zijne, schudde ze de drummer de hand. “A master indeed. Thanks again for helping me out earlier.” Even… heel even… kreeg haar glimlach eerder iets weg van een ondeugende grijns. “I just had to show that cheeky bastard over there..” They all knew who she meant.. “..what might happen when you…” Kies je volgende woorden zorgvuldig, Em. “.. ‘challenge a woman’~” maakte ze er daarom met een zéér aanlokkelijke klank in haar melodieuze stem van. And just like that… it happened. Zonder dat ze het zelf helemaal door had, had ze het juk van onzekerheid en vertwijfeling van zich afgeworpen en was ze haar eigen, vrolijke zelf weer geworden. Een aanstekelijk lachje ontsnapte haar, waardoor haar gezicht schuldig opkeek zodra Aido zich weer bij hen voegde. Eigenwijs beet ze op haar onderlip en staarde hem recht aan… net lang genoeg om merkbaar te zijn. Geïnteresseerd volgde ze daarna de vluchtige voorstelronde en knikte eenieder, aan wie ze werd voorgesteld, vriendelijk toe. Haar aandacht werd echter al snel weer teruggeleid naar de vrolijke flierefluiter voor haar die zeer op haar terugkomst gebrand leek te zijn. Ze wilde er net op reageren, toen Aido haar al voor was en de blos als herboren weer op haar gezicht kroop. Wow! Zou hij- Had hij het niet beter wat voorzichtiger kunnen inleiden dat zij nu ook van de  band deel uitmaakte? Of… Wacht, waar ging hij heen?!
Waar hij onverstoord verder liep na zijn ronduit onverwachte bekendmaking, hen in schok achterlatend, was zij nog even overdonderd blijven staan. “I eh…” Ja, en nu? Leg dit maar eens uit. Wacht… Het was Emori: “Yes, well, you see… Toya and I spoke before and we agreed we need to show you guys how it’s done. We thought a… feminine touch might be nice.” Waar het gezicht van de gitarist direct opklaarde door deze feministische, empowerende woorden, oogden de arme mannelijke bandleden helaas nog verder uit het veld geslagen, dus was het nu ook Emori’s beurt om zonder verdere uitleg of toelichting opgewekt achter Aido aan te huppelen. In het voorbijgaan, werd ze nog even verrast tot een plotselinge golf van warmte. Verwonderd draaide haar hoofd zich iets opzij om de oorzaak te kunnen verwerken. Door het zien van het vest rond haar schouders en het horen van Aido’s aansluitende opmerking, was de link al snel gelegd. Oh..? “Oh my, such a gentleman.” Ze porde hem zachtjes in zijn zij terwijl ze naast hem bleef lopen, maar glimlachte hem dankbaar toe. “Careful or I might think you want to seduce me again…” voegde ze er plagend aan toe aangezien ze inmiddels immers wel beter wist dan dat hij “maar een charmeur was”. En toch… was het met een zekere… uitdagende ondertoon gesproken… Ze kon het gewoonweg niet helpen, niet bij hem. Duidelijk in haar nopjes door… ALLES… wandelde, nee… danste ze bijna verder over de smalle paadjes, door de knusse straten van het dorp, op weg naar de school. Bij gebrek aan muziek, moest haar eigen geneurie volstaan en werd het vest hier en daar afgenomen om als danspartner te fungeren.
Pas toen ze het schoolterrein naderden, hield ze zich weer enigszins in, al was het nog steeds met dezelfde vrijheid en ongeremdheid dat ze zich vlak voor de hoofdingang omdraaide en -achteruit lopend- haar doordringende blik weer op de muziekdocent focuste. “Me joining the band… Does that mean I finally get my.. private pianolessons~?” lispelde ze plotseling, terwijl ze langzaam een wenkbrauw optrok en een kleine grijns zich om haar lippen tekende.
Een nieuwe uitdaging richting hem..? Wellicht.

Aido kan toch de kleine glimps van haar onzekerheid zien. Mh, misschien is hij toch te snel geweest? Nee, ze zullen het geweldig vinden dat er iemand nieuw is! Daarom geeft hij haar even de tijd om rustig te worden, maar zo te zien denkt Kain daar toch anders over. Sight. Hij zou hem wel een slag op zijn hoofd kunnen verkopen als hij ziet hoe Emori opschrikt van de plotse verschijning. "That went pretty good," hoort hij Senji achter hem en wordt zijn aandacht daardoor van het duo weg getrokken. Hierdoor hoort hij hun conversatie niet. Pas als hij zich bij hen voegt ziet hij haar uitdagende blik. Mh? "Oooooh," lacht Kain richting Aido "I like her," zegt hij dan. Hij kijkt het duo aan met een opgetrokken wenkbrauw aan. "You two just met and you're already talking behind my back?" vervolgt hij dan met een diepe zucht. Niet dat hij het erg vindt, het is ook in zijn stem te horen dat hij er wel plezier in heeft. Hij had wel kunnen raden dat die twee goed overeenkomen.
Bij zijn publiekelijke mededeling van hun nieuwste lid, kan hij de grote grijns niet wegwerken, maar vergroot die nog eens met de woorden dat Emori nog probeert te werpen. A Fenimine touch? Nice one.  Nonchalant gaat hij met zijn lange vingers door zijn wilde donkere haren.
Als ze, hij kan zonder moeite het huppelend pasje horen, naast hem staat legt hij zijn jas over haar schouders. Hierbij strelen zijn vingertoppen miniem over haar ijskoude schouders. Al zorgt die wel voor een... Stop it! Don't even think about it! De plotse por in zijn zij laat hem lachend opzij springen.
Haar opmerking laat hem weer opzij kijken en wordt hij verrast door wat er in haar ogen te vinden is en de toon waarop ze sprak. Hij kan zeker de uitdaging terugvinden, maar... er sluimert iets onder die uitdrukking. Hij geeft er geen commentaar op, maar geniet daar en tegen van haar kleine performance. Een glimlach siert op zijn lippen en zijn pretoogjes volgen haar bewegingen. Toegekomen aan de schoolpoort is het zijn beurt om op te schrikken. Voor hij reageert, komt die uitdaging weer boven en kijkt hij haar recht aan zonder zijn pas in te houden. "Yes, and so much more. Repetitions with the group and, since your part of it, you will need to help with the renovation of our concert hall." ook al klinkt dat laatste wat ludiek. Hij stapt haar voorbij, "You will get tired of me," floept er plots uit. Omdat hij nu zijn rug naar haar heeft, zal ze zijn onthutste uitdrukking niet zien. Since when am I not carefull with my words? Hij blijft stil staan met zijn hand op de klink van de poort. Let's hope that will never happen. Dude! Really?
Hij duwt die naar beneden en kijkt over zijn schouders richting Emori. De uitdagende pretoogjes zijn weer teruggekeerd alsof er niks gebeurd is. "You can always find me in the music class," informeert hij haar als hij de poort voor haar open houdt en haar uitdaging weer terug kaatst.