Een koele winterse bries waaide verkillende door het dorpje, maar een jongeman met donker haar liep met een grijns warmer dan de zon over straat. Hij tipte zijn hoed af naar iedere schone jonkvrouw die hij tegen kwam die hem dan grinnikend of soms verlegen na staarde. Zelfs een oud grijs vrouwtje die hem chagrijnig aanstaarde klaarde op bij zijn warme glimlach en begroeting. Ondanks dat de lucht het scherpe winterzonnetje verhult achter een breed wit wolken dek, die de aankomende sneeuw imiteerde, droeg hij een zonnebril. Het zou niet lang duren of de winter zou echt zijn intrede zetten op de kleine planeet. Niet persé Nardo's favoriete seizoen, maar hij kon de schoonheid van de witte ijskristallen en het witte wonderland zeker waarderen. Bij een bloemen winkel, waar een hardwerkend Grenaans stel hun bloemen mooi probeerde te houden in de winterse wind, plukte hij ongemerkt een witte bloem uit een bosje bloemen die hij vervolgens aan zijn neus zette om haar zoete geur op te snuifen. Met een vlotte pas wandelde hij rustig verder over straat richting het plein. Hij was zorgeloos en dat was te zien. Dromend over toekomstige plannen en fantasieën liep hij met een soepele pas naar de wensput die midden op het plein stond. Nog steeds met de bloem tussen zijn vingers ging hij op de rand van te stenen put zitten. Met zijn arm leunend tegen de brede balk die het dakje boven het water en de stenen wand droeg keek hij neer in de donkere schaduw waar het water naar hem op glinsterde. Een rijtje witte tanden braken vrij in zijn licht getinte gezicht in een grijns en hij graaide in zijn broekzak waar hij een gouden muntstuk uit haalde. "Ik wens.. ik wens.." mompelde hij zachtjes tegen de put waarna bij het muntstuk boven het water los liet en deze zo ver mogelijk probeerde na te kijken door verder over de put te buigen. Hij tikte triomfantelijk met zijn wijsvinger tegen zijn hoed toen hij een zeer bevredigend geluid hoorde. De zachte holle plons. Met diezelfde grijns draaide hij zich weer om, de bloem weer tegen zijn neus aan drukkend en zijn ogen gesloten terwijl hij wederom zacht "Ik wens.." mompelde. Maar whatever hij ook wenste, het werd ruw afgekapt toen hij op wat voor manier dan ook een douw kreeg die hem achterover liet struikelen waarbij zijn voeten onder hem vandaan gelden door de gladde ronde keitjes op de grond van het plein. "Whoaah!" riep hij uit toen hij helemaal zijn evenwicht verloor over de rand van de wensput en het kille gat in zijn rug voelde. Hij kon zich nog gelukkig net vastgrijpen aan de ketting van emmer, waar het water mee werd gehezen. Zijn hoed verdween in het donkere gat onder hem en tot overmaat van ramp schoot de ketting rattelend los, met een hoop geplons van de emmer onder hem die uit het water omhoog schoot door het gewicht waarmee Nardo aan de ketting kwam te hangen. "Help!" riep hij in paniek toen hij weg zakte in de koude put.

@Evelynn plox c:

Oufit

I wanna know..
Why you got me going...
So let's go...

Nope! Hij was niet meer te redden. Ondanks zijn paniekerige piep om hulp leek niemand snel genoeg door te hebben wat er gebeurde. En met een jammerlijke zucht zag hij nog net hoe verbaasde blikken zijn kant op werden geworpen. De volgende secondes hapte hij diep naar adem zette hij zich maar schrap voor de plons. En wat een plons was dat... De jonge Raziaan kwam zo flink in het water terecht dat de druppels tot bijna bovenaan weer op spatte. Hij werd gegrepen door een hart bevriezende kou op het moment dat hij onderdompelde. Haast direct schoot hij weer omhoog, happende naar kostbaar zuurstof voor zijn ijzige longen. Fack... Klappertandend streek hij het water van zijn gezicht. God wat een kou! Hij probeerde om zich heen te kijken en werd overvallen door een beklemmend gevoel, zo smal was de put. Al watertrappelend zochten zijn handen naar een beetje houvast langs de glibberige stenen muren toen een vrouwenstem van boven klonk. Echoënd langs de muren en het water. Nardo kon het niet laten om tijdens het klappertanden te grinniken toen hij naar boven keek, naar het silhouet van de vrouw. Hij keek even gespeeld verbaasd om zich heen alsof hij niet begreep waar ze het over had. "Een geïmproviseerde nieuwjaarsduik? Hoezo?" Hij zag zijn hoed naast hem drijven. Met water en al flopte hij het drijfnatte ding op zijn natte hoofd. "Ik ben 1/4 trol aan mijn moeders kant. I'm quite cozy in here actually.." Bibberde hij grijnzend naar de vrouw boven hem. Hij greep de ketting vast en voelde met een grote opluchting dat er weerstand was. Half klauterend en half omhoog hijsend kwam hij het water uit. Het werd steeds lichter naar mate hij hoger op kwam en uiteindelijk kon hij zich vast grijpen over de rand van de put. "But I'm sure it's very cozy in your warm house too. If you don't mind.. I like to see that cozy warm house of yours." Grijnsde de jongen met z'n doofy grijns onder die natte hoed vandaan terwijl hij zich met lichtelijke moeite uit de put wist te klauteren, in een koprol over de rand. Hij plofte met een sompig geluid naast de put en kon toen pas op kijken naar de vrouw die hem geholpen had. Damn.. wat een vrouw..
"Could be fun.." zei hij een tikkeltje bedwelmd door haar schone aanwezigheid terwijl hij naar haar op keek.

@Evelynn

"Waarschijnlijk als een prachtig ijsculptuur." Riep hij tussen het hijgen omhoog. De grijns die op zijn gezicht stond kon je terug horen. Het touw voelde glibberig en sneet lichtelijk in zijn natte handen. Gelukkig had de kou hem voor nu verdoofd, maar later kon hij daar nog eens flink last van krijgen. Zijn reddende engel zorgde er in ieder geval voor dat hij zich alles behalve onprettig voelde. Wat een schoonheid. Of het nu kwam door de klap die hij net maakte of dat zij hem zo stralend aandeed of misschien wel allebei... Zijn hoofd maakte er kortsluiting van. Met een doofy grijns staarde hij naar haar op. Het koude water nog van hem af druipend, van onder zijn doorweekte hoed en langs zijn gezicht en kleding. Toen zij haar jas aanbood moest hij even resette en schudde zijn hoofd heen en weer als een hondje. Hij krabbelde overeind, nam de zeiknatte hoed van zijn hoofd en boog kort in dankbaarheid naar haar. "Muchas gracias señorita," Een brede glimlach op zijn gezicht "How can I ever repay you? Vroeg hij toen terwijl hij de jas aanpakte. Zijn blik volgde naar waar ze wees en hij keek verrast naar haar om. Was ze een lerares? Waarom had hij iemand als haar nog niet eerder gezien? Zo'n verschijning zou hem toch niet ontgaan zijn? De vrouw was al begonnen met lopen toen Nardo nog zijn blik op het kasteel had gevestigd en maakte dus dat hij haar snel achterna ging. "Geef je les op de academy? Ik heb je daar nog niet eerder gezien en iemand zo mooi als jij zou mij zeker niet zijn ontgaan," bekende hij een tikkeltje vrijpostig met die vertrouwde doofy grijns. Hij haalde haar in en kwam naast haar lopen. "Oh en mijn oma is de trol.." grinnikte hij "Volgens mijn vader dan."

@Evelynn

Buiginkje: