Aslan of Catlington
_{What part of . 'meow' don't you understand?}

Full name: Aslan of Catlington
Name: Aslan
Meaning and origin:

Aslan Lion - Ancient Razian
Catlington Name of an ancient Razian city, a place he called 'home' for a very long time

Nicknames: Sir Catcelot
Titles: Sir, The Almighty, Master of Cats
Aliases: The Lion of Catlington
Occupation: Adviseur van de Vrouwe van het Vuur

Age: I am probably as old as the planet Razen itself.. so.. that's old.
Date of birth: I can't remember I was ever born..
Chosen birthday: 29th of October

He chose this date for his 'birthday' because it was the day he received his name 'Aslan'

Nationality: Razen
Primary magic: Fire
Secondary magic: Air
Home languages:

Purrsian - Language of the Cat
English - Razian

Other spoken languages:

Dutch - Kovomakan
Latin - Ancient language of Kovomaka
Besides these languages he also has limited knowledge of other languages from all the other planets, but it's... very limited. He has no interest in learning them, after all.

Accent: Purrsian - sometimes has trouble pronouncing kovomakan and razian words, such as 'perfect'.



Personality
Likes
Hunting, being outside, the sun, spring, warm weather, sleeping, attention (but only if he wants it), milk, boxes, trees, climbing, high places, hiding, watching the sun rise, mornings, having fun

Dislikes
Rain, getting wet, the red dot because he can never defeat it, people who don't like cats and thus don't like him, dogs (mainly the kind that thinks it can chase him), people who don't take him serious because he is 'just a cat', being ignored, being dressed up ( No seriously don't do this)

Fears
Water || Misschien komt het door zijn vuurmagie, zijn thuisplaneet of gewoon een slechte ervaring met water, maar de kater wordt doodsbenauwd als het om water gaat. Vooral wanneer het om veel water gaat: een klein straaltje dat uit de kraan komt vindt hij nou niet bepaald angstaanjagend, maar hij zou nooit zomaar in een rivier of meer springen - of er ook maar in de buurt bij komen, eigenlijk.

Fun loving ✦ Prankster ✦ Can be serious when needed ✦ Friendly ✦  Brave ✦ Determined ✦ Loyal

Aslan heeft vele eigenschappen die een doodnormale kat ook heeft. Zo is hij geobserdeerd door dozen en zakken, heeft hij een grote haat jegens 'the red dot' - en lijkt het hem totaal te ontgaan dat de dot van een laserlampje afkomstig is - en houdt hij ervan om dingen van tafels, kasten en noem maar op af te duwen. Hij heeft graag aandacht, maar alleen als hij dat wil en als hij dat niet wil laat hij het duidelijk merken. Echter is de kat veel wijzer en slimmer dan een doodnormale kat, hij heeft veel meegekregen in zijn al lange leven en daardoor heeft hij veel kennis opgedaan - vooral als het gaat om de planeet Razen en vuurmagie.
Moge het daarnaast duidelijk zijn dat Aslan een liefhebber is van plezier maken en bovenal kattenkwaad uithalen. Want waar denk je anders dat het woord 'kattenkwaad' vandaan komt? Precies dus. Hij kan een grapje best waarderen, tot een zekere hoogte. Probeer hem niet te bekogelen met waterballonen of iets anders dat met water te maken heeft, want daar kan de kater alles behalve om lachen.
Je zou denken dat Aslan veel te onserieus is op redelijk wat momenten en hij daarom de positie als Adviseur van de vrouwe van het vuur niet waardig is: echter heeft hij een vrij snelle omschakel knop die hij kan omzetten, waardoor hij in een klap veranderd van een grapjas in een serieuze kater. Hij is dapper, behulpzaam en loyaal - doet boven al eer aan zijn naam in situaties waarin zijn bondgenoten hem nodig hebben.



Appearance
Species: Catshifter, but prefers to shift into domesticated cats.
Fur: Aslan's natuurlijke vachtkleur is zwart, je zult hem dan ook het vaakst herkennen als een zwarte kater. Echter heeft hij de mogelijkheid om zijn vachtkleur ten alle tijden te veranderen in iets anders.
Eyes: Aslan's ogen veranderen, wat de reden hiervoor is is onbekend. Het heeft niks te maken met zijn gevoelens of emoties, maar hij heeft hier niet echt controle over.

Catshifter
Aslan is een 'catshifter', dat wil zeggen dat hij kan veranderen in elk soort katachtige. Hij voelt zich echter veel meer op zijn gemak als hij in zijn gewone ‘domesticated cat’ vorm rondloopt en verandert enkel in een van de grote katachtigen wanneer hij geen andere mogelijkheid heeft. Hij vindt het namelijk veel fijner om klein te zijn, omdat hij zich dan veel gemakkelijker en sneller kan verplaatsen, vooral in ruimtes.

Vroeger
Aslan was ooit een vuurrode kater met blauwe ogen en warrig, iets langer dan kort haar. Daar komt dan ook vooral zijn naam en eerste betekenis van zijn naam vandaan: Aslan - de leeuw. Door het opnemen van de shapeshift krachten van de andere 'ancestors' heeft Aslan echter een nieuwe 'neutrale vachtkleur' gekregen. Dit was de overheersende kleur en dus zwart.



Family & Relations
The Ancestors
There were originally seven of us, one from each planet. I'm the only one left.

Naira (Puma) - Nova ♀
Namir (Leopard) - Shadra ♂
Duma (Cheetah) - Puffoon ♀
Neva (Snow Leopard) - Cassia ♀
Tora (Tiger) - Gren ♀
Nahuel (Jaguar) - Erd ♂

Parents
I never had any parents and for all I can remember I never was a kitten too.

Children
I.. I lost count.

Partner
I was pretty sure she was the one for me, but fate didn't want us to live happily ever after and I had to choose for my kind.. our kind.



Magic & Related things
Fire magic
Aslan is geboren met vuurmagie, ook al heeft hij het pas ontdekt nadat hij eerst honderden jaren over de planeet heeft rondgezwerfd. Over de jaren heen heeft hij veel geleerd van veel verschillende vuurmagiërs, maar ook gewoon van zichzelf, waardoor hij hierin enorm getalenteerd is.

Gebruik:

✦ Creating, using and manipulating fire however he wants
✦ Lava
✦ Smoke
✦ Heat

Air magic
Aslan heeft het altijd fascinerend gevonden om naar vliegende vogels te kijken en heeft zich altijd afgevraagd hoe dat voelde. Toen hij eindelijk de mogelijkheid kreeg om wat basis dingen over lucht magie te leren, nam hij die dan ook met twee poten aan. Op zich kent Aslan vrij wat trucjes en is hij vrij gevorderd in het besturen van lucht magie: echter zal het nooit sterker worden dan vuur magie of hier maar ook qua sterkte dichtbij in de buurt komen.

Voornamelijk gebruikt voor:

✦ Flying
✦ Disappearing in thin air
✦ Combining it with fire magic (lightning)

History
Aslan heeft eigenlijk geen idee wanneer hij geboren is of hoe hij ontstaan is. Hij kan het zich niet meer herinneren en gelooft er heilig in dat dat betekent dat hij er gewoon altijd is geweest. Zijn precieze leeftijd weet hij dan ook niet en een schatting ernaar is moeilijk te maken. Voor zover de kater zich kon herinneren, heeft hij altijd al de grootte van een volwassen kat gehad. Naamloos heeft de kat honderden of zelfs duizenden jaren over de planeet Razen rondgezwerfd, totdat een man hem uiteindelijk in huis nam. De man noemde hem Aslan, wat later in zijn taal de betekenis 'leeuw' kreeg. De kater was vuurrood van kleur en had helderblauwe ogen, iets wat ongebruikelijk was voor de omgeving van Razen: de man had nog nooit een wezen zoals Aslan gezien, misschien ook deels de reden waarom de man Aslan had binnengenomen. Het was een rustige man, iemand die zich niet veel bezighield met de bezigheden binnen het stadje Catlington. Samen leefde Aslan met de man een rustig bestaan, maar helaas was dit niet voor eeuwig. De man verouderde namelijk en aangezien deze al vrij op leeftijd was toen hij Aslan in huis nam, duurde het niet lang of de man lag op zijn ziekenbed. Aslan begreep de dood toentertijd nog niet, hij was er namelijk nog nooit in aanraking mee gekomen. Pas toen werd het duidelijk dat de kater anders was dan velen wezens: hij verouderde niet, bovenal: hij leefde al vele jaren en had geen fysieke problemen ondervonden die je zou koppelen aan ouderdom. Vele vragen ontpopten in zijn hoofd: hoe lang zou het duren voordat hij oud werd? Hoe lang zou het duren voordat hij ook zoals de man aan zijn einde zou komen? Zou hij überhaupt ooit aan zijn einde komen?
Hij was een nieuwsgierig wezen en besloot de kleine stad te verlaten en de wijde wereld in te trekken. Zo maakte hij kennis met vele andere wezens, geen een echt zoals hem. Bovendien leerde hij veel over 'mensen' kennen, hoe zij qua cultuur en taal verschilden per regio. Er was nog iets anders aan Aslan dan vele andere dieren, merkte hij. Waar dieren achterbleven qua verstand, omgang en noem maar op, leek de mensheid zich steeds verder te ontwikkelen. Aslan ontwikkelde mee, dat voelde hij. Met de jaren leerde hij meer en ontwikkelde hij bovendien wijsheid.

Zijn leven nam echter pas een wending toen de shuttles werden uitgevonden. Hij had het nieuws gehoord in een van de oudere dorpen in de buurt van Catlington - dat nu was uitgegroeid tot iets veel groters dan 'een klein dorpje'. Nieuwsgierig als hij was wilde hij het ding zelf zien en besloot hij richting de stad Catlington te gaan. Waar hij een van de eerste shuttles tijdens zijn landing aanschouwde. Het was fascinerend, zo fascinerend dat de kater besloot te blijven in de stad, voor een tijdje wellicht. Hij besloot zich te verschuilen in het oude huis waarin hij met zijn oude baas had gewoond, de woning lag zo afgelegen dat het door de groeiende stad niet was aangeraakt. Gelukkig voor hem, want het wekte vele mooie herinneringen bij hem op om de oude plek weer te zien. Vrolijke herinneringen, maar ook verdrietige herinneringen, omdat hij ze nooit meer terug zou kunnen krijgen. De man was weg, dat wist hij. Pas tien of meer jaar nadat de eerste shuttle was uitgevonden, gebeurde er iets waarvan hij nooit had gedacht dat het waar zou kunnen zijn: hij ontmoette iemand van zijn soort: Duma. Ze was van Puffoon afgekomen, had ze gezegd. Was nieuwsgierig geweest waar al die mensen naartoe gingen en had zich in een van de shuttles verstopt, om hier in Catlington aan te komen. Hij vroeg of ze meer van hun soort was tegengekomen, maar Duma had toentertijd nog nee geschud. Alsof het lot hen allemaal bij elkaar had gebracht, waren ze nog geen jaar later met z'n zevenen. Allen waren door nieuwsgierigheid in een shuttle gestapt, hadden de grote wijde wereld willen zien en waren terecht gekomen in Catlington.
Het was pas toen, dat de mens ook interesse in de nieuwe wezens leek te tonen. Ze hadden allemaal ongeveer hetzelfde uiterlijk, maar toch allen anders: zoals je wel eens zag bij wezens zoals draken, die toentertijd in Razen vol in overvloed waren. De zeven werden gezien als iets goddelijks, iets bijzonders en alhoewel ze het op het eerste moment niet eens snapten werden ze aanbeden door de stad. Dankzij de nieuwe wezens was het leven in de stad er namelijk op vooruit gegaan. Zij jaagden op kleinere ongedierte die ziektes met zich meebrachten, zoals ratten en muizen. Waardoor de kans op ziekte in de stad verkleind werd en de welvaart daarbij vooruit ging. Het duurde niet heel lang of er werden kittens geboren tussen de zeven, die op latere leeftijd ook weer kittens kregen. De populatie katten groeide in de stad. En waarom zouden ze vertrekken? Ze hadden hier immers een gouden leventje. Aanbeden als goden, behandeld als goden: wat wilde je nog meer?

Echter kon ook dit niet voor eeuwig blijven. Donkere tijden braken na veel jaren aan, gepaard met 'de val van de kat'. Magie was toentertijd ontdekt in menige mensen en lange tijd ging dit ook goed: pas toen er een koning werd gekroond, die teveel zat met zijn eigen handicap dat hij zonder magie geboren was, begonnen de donkere dagen. De koning had alle magie namelijk verbannen en al snel deden vele andere planeten dat ook: waaronder de planeet Razen. Het duurde niet lang of katten werden gezien als iets kwaads: iets dat 'magie' over de normale mens had heen geroepen. Al snel werden ze verjaagd, verdronken en wat nog. Ze hadden geen andere keuze dan vluchten. Met een redelijke groep vluchtten de zeven ancestors naar een verborgen plek tussen de bergen in Razen. Waar ze zich hergroepeerden en hoopten dat na enkele jaren het weer over zou zijn. Echter gebeurde dit niet. De mens kwam hen achterna en na enkele jaren leek het erop dat 'de kat' met uitsterven werd bedreigd.
In een wanhoopsdaad probeerden de zeven ancestors hun soort te redden, als ze gecombineerd zouden vechten zou het hen wel lukken: en ze maakten wel degelijk een soort vooruitgang. Tijdens een van de aanvallen werden de ancestors overvallen door hun eigen krachten. Magie. Dit ontketende echter een nog groter ontzag bij de mens, aangezien magie een taboe was en dit enkel en alleen een teken was dat katten 'de kinderen van de duivel' waren, om het zo maar te noemen. Tijdens die aanval veranderden de zeven ook in een van de grote katachtigen die we nu deze dagen kennen: tijger, leeuw, luipaard, poema, sneeuwluipaard, cheetah en jaguar. Echter hielp de magie niet, aanvallen werden groter, sterker en kwamen vaker voor. Elk van de zeven had een apart soort magie en alhoewel ze met zeven waren, waren hun magiesoorten veelal tegenpolen van elkaar en samenwerken lukte niet, omdat bij samenwerken de magie zich tegen elkaar ophief. Ziekte overheerste hen, zelfs de zeven die normaliter ten alle tijden gezond waren. Uitgehongerd, moe en ziek probeerden de laatsten van hun groep zich nog te verdedigen. Aslan had zich toen afgevraagd hoe het met de rest ging, de rest die naar andere streken gevlucht was, of zelfs naar andere planeten.

Het was een nacht zoals vele anderen, maar toch net iets anders. Hij had zijn normale ritueel gevolgd, had even een korte ronde langs de grenzen van hun groep gemaakt om te kijken of er mensen waren of er misschien een mogelijke aanval werd gepland. Waarna hij zijn ronde had overgelaten aan een andere groep katten en zijn nest in was gekropen. Ze waren nog maar met een zeer klein aantal, zouden het waarschijnlijk niet heel veel langer meer uithouden. Het was toen, toen een duister iets hem in zijn dromen tegenmoet kwam. Een persoon, een wezen: hij wist het niet. Het had hem toegefluisterd, dingen verteld over hoe hij kon winnen, maar welke dingen hij daarvoor moest opofferen. En het had allemaal geleken als zijn enige keuze. Die nacht nog was hij opgestaan, was hij als een schim vertrokken uit de grot en had hij zich verplaatst naar een plek waar de duistere kracht hem over verteld had. Zoals gezegd zou hij daar een kristal vinden, en dat vond hij ook. Hij nam het in zijn bek mee en legde het op de grond in de grot. Iedereen sliep nog, maar het was alsof iedere ademhaling zijn doel leek te willen veraden.
Een soort koelbloedigheid verscheen in zijn blauwe ogen en een kille windvlaag gleed door de grotten heen. Sluipend, bang om iemand te wekken, liep hij op de eerste kat af waar hij aan kon denken. Nahuel, de op een na grootste van hen allen en daarbij ook een vrij stevige kater. Zonder een woord te zeggen haalde hij uit naar de nek van de grote kater, hem in koele bloedde vermoordend. Zo ging hij het rijtje af. Eén voor één. Het waren zijn vrienden, maar iets duisters had hem weggetrokken van zijn emotionele en gevoelige kant. Het had hem kil gemaakt, wellicht. Als aller laatste kwam hij aan bij Duma, een smalle kattin met vlekken op haar vacht en de meest prachtige ogen die hij ooit had gezien. Wellicht was hij voor haar gevallen, wellicht zag hij haar gewoon als zijn beste vriendin. Maar hij moest, hij zou, zijn eigen soort beschermen. Ten alle kosten en als dat betekende dat hij zijn eigen vrienden moest opofferen.. dan moest dat. Alsof de goden hem wilden stoppen, echter, werd ze wakker. Keek ze hem met grote, verschrikte ogen aan, terwijl hij boven haar uittorende met zijn poot al opgeheven om haar de genade klap te geven. "Aslan..?" Sprak ze, zachtjes, als een fluistering in de nacht. Even werden zijn blauwe ogen zacht, droevig zelfs. "Vergeef me," had hij gemompeld, nog voordat zijn blik weer verharde en hij genadeloos naar haar nek uithaalde.

Hij dwong zichzelf enkele seconden naar het levenloze lichaam van zijn beste vriendin te kijken en een blik te werpen over de andere vijf. Waarna hij zich omdraaide en richting het kristal liep. Het had zijn werk gedaan, dat zag hij. Het was steeds feller gaan gloeien, bij iedere magische bron die hij had omgebracht was het sterker en krachtiger geworden. Hij legde zijn poot op de kristal, maar er gebeurde niks. Verbaasd staarde hij ernaar, wat? Waarom deed het het niet? Hij deed zijn best om na te denken over wat de duistere kracht hem had verteld. Hij moest zijn eigen krachten bundelen, om die van anderen te ontvangen. Zijn eigen kracht. Vuurmagie. Hij sloot zijn ogen, focuste zich op een bron in zijn lichaam: probeerde zich in te beelden dat het een vlam was die op zijn hoogte van zijn hart leek te branden. Een vlam die hij kon controleren, groter kon maken als hij dat wilde. Hij vergrootte de vlam, maakte hem krachtiger en liet het vuur langs zijn borst over zijn poten glijden, richting de kristal. De vuurrode kater voelde hoe het hem uitputte, maar hield niet op. Het was alsof de kristal ook zijn krachten opzoog, was het dan toch.. een list geweest van de mensen? Nee, hij mocht niet opgeven nu. Hij beet zijn kaken opeen en zette door, het laatste kleine beetje energie uit zijn lichaam stortend. En pas toen voelde hij hoe hij energie terugkreeg. Geleidelijk, maar steeds sneller. Pas bij het horen van het knakken van vuur, opende hij zijn ogen. Enkel en alleen om te zien dat zijn vuurrode vacht niet langer meer bestond uit een vacht, maar met de wind meedanste en langzamerhand kon hij de vlammen uitmaken. Ze werden feller en groter en op dat moment wist hij dat het hem was gelukt. Dat het niet voor niks was geweest om zijn vrienden op te offeren. Plots merkte hij dat hij werd aangestaard, de groep katten had zich - al dan wel in een vrij grote cirkel - om hem heen gevormd. Ze keken hem elk met grote ogen aan, geschrokken om zijn gloeiende, gevaarlijk ogende vacht. Het licht van het kristal dimde en ging uiteindelijk uit, hem het teken gevend dat hij alle kracht in zich op had genomen.
Vol nieuwe energie, nieuwe moed en klaar om de strijd aan te gaan, liet hij het kristal los. Draaide een rondje om even kort door de menigte te kijken, waarna hij zijn ogen op de uitgang van de grot richtte. "Ga met mij de strijd aan, beste vrienden.." De zon begon ondertussen al op te komen en wierp een bijna gouden gloed over alle katten heen. "en wij zullen overwinnen." Het vuur op zijn vacht leek zich te verplaatsen alsof het manen waren, terwijl het in zijn vastberaden ogen weerkaatste en ze een groene gloed gaf. Zonder nog verder een woord te spreken, begon hij te lopen. De menigte ging uit zijn weg, maar volgde hem op een veilige afstand. Nog niet zeker van wat ze moesten verwachten, nog niet zeker van hem.

Niet veel later stond hij op een berg, uitkijkend over de stad die in de vele jaren dat hij hem gekend had gegroeid was. De vlammen likten aan de grond waarop hij stond, verbrandde het, deden een poging te verspreiden. As had een pad gevormd van waar hij gelopen had, tot waar hij was gestopt met lopen. Zijn groep vormde zich achter hem, afstand houdend, bang voor de vlammen die op de kat zijn lichaam leken te dansen. Hij staarde neer op de stad voor enkele minuten, liet de plek in zich opgaan zoals hij nu was. Hij had hier mooie herinneringen opgebouwd, veel zelfs, maar het waren juist de slechte herinneringen die hem zetten tot de acties die volgden. De vlammen werden feller en voordat hij het wist ontketende zich een vuurzee van vlammen voor hem. Dat met een rap tempo op de stad afschoot, de mensen die net wakker werden of nog maar net op straat tevoorschijn kwamen, geen schijn van kans gevend. En hij deed niks om hen te helpen, de stad te sparen. De mens had zijn soort immers ook niet geholpen, noch gespaard. Naarmate de vuurzee vergrootte, werden de vlammen op zijn vacht kleiner en minder, totdat er geen vlam meer te zien was op de vacht van de kater. Zijn eens vuurrode vacht was echter niet meer en had plaatsgenomen voor een aszwarte vacht. Later zou hij hebben beweerd dat het gewoon kwam doordat hij ook de vachtkleuren van zijn vrienden samen met hun krachten had ontvangen, waardoor de overheersende kleur zijn neutrale kleur had overwonnen. En zwart overheerste altijd. Maar op dat moment werd er gefluisterd en rondgebracht dat de vlammen zijn vuurrode vacht in as hadden veranderd. De vlammen bleven branden tot vroeg in de middag, een spoor van destructie achterlatend.
De dag daarop was het stil. Schuldgevoelens hadden hem voor een uur overwoekerd, waardoor hij die ochtend al vroeg bovenop de rots was gaan zitten en naar de zonsopgang had gekeken. Tranen in zijn ogen, want wat had hij gedaan? Zijn vrienden opgeofferd en daarbij misschien anderen gered, maar was het het waard geweest? Die ochtend besloot hij zichzelf te vergeven en hoopte hij dat zijn vrienden dat ook deden. Hun dood zou niet voor niks zijn geweest, dat beloofde hij stilletjes aan de opkomende zon.

Enkele dagen later leek de oorlog in Kovomaka echter ook aan zijn einde te komen. Eindelijk werd magie getolereerd onder de mensen en werden de koningen, keizers of wat dan ook die de magiërs hadden vervolgd tijdens de oorlog, van hun troon gehaald. Aslan verdween diezelfde dag met het opgaan van de zon, de groep katten achterlatend. Hij had tijd voor zichzelf nodig, zoals hij altijd al alleen was geweest voor een groot deel van zijn leven. Bovendien wilde hij reizen, de verre wereld ingaan. Hij was vroeger nooit langer dan een paar maanden op één plaats gebleven, behalve bij de man waar hij zijn naam had ontvangen. Hij was nog niet klaar om iets zijn 'nieuwe thuis' te noemen. Bovendien lag Catlington in puin en as, vele gebouwen waren gevallen, enkelen stonden er verbrand en instabiel bij. Het was in ieder geval niet meer de gezellige, drukke stad die het ooit was en bovendien waren de herinneringen aan zijn vuurzee te vers om er een nieuw thuis te kunnen vestigen.

Na vele jaren rondgezwerfd te hebben op Razen, toen eindelijk zijn reputatie weer wat gedempt was, besloot hij naar andere planeten te gaan. In de shuttle leerde hij een piloot kennen, al dan wel op een niet zo fijne manier. De piloot had hem ontdekt en aangezien als een verstekeling, want een dier was niet bepaald altijd gewenst in een shuttle vandaar dat hij zich tussen wat kisten en dozen had verstopt. Eenmaal aangekomen bij een nieuwe planeet, later kwam hij erachter dat het Puffoon was geweest, werd hij door de man opgetild en meegenomen. Om bij hem in zijn appartement in een kooi terecht te komen. Wie dacht hij wel niet wie hij was, hem opsluiten? De leeuw van Catlington? Boos had hij de man aangestaard, voor zeker een half uur. Totdat hij zijn mond opentrok, lichtjes. Hij had mensen al veel vaker horen praten, voornamelijk de Raziaanse taal had hij veel gehoord in de vele jaren dat hij over de planeet had rondgezwerfd. "You know I .. can get out of thiss, right?" Kwam er uit, al dan niet gebrekkig. De man keek hem aan alsof hij zojuist een geest zag. "Wat?" vervolgde er, in een taal waarin hij zich nog niet bepaald.. duidelijk kon maken, omdat hij hem nog niet zo heel vaak had gehoord. Kovomakaans, de algemene taal die tussen de vele planeten werd gesproken. Had hij weer. Hij richtte zijn blik boos op de tralies, concentreerde zich en probeerde zijn vuurmagie te focussen op de stalen spijlen. Die een minuut later langzaam rood begonnen te kleuren van de hitte. De man schrok. "Ho, ho! Stop! Straks zet je de hele kamer in de fik!" Weergalmde zijn stem, bijna paniekerig. Aslan staakte zijn bezigheden en probeerde duidelijk te maken dat de man dan de kooi maar beter open kon maken. En dat deed hij ook. Hij zag zijn kans toen hij een open raam zag en stormde naar buiten. Niet meer reagerend op de man, die het raam open had gegooid en 'wacht!' had geroepen. Zijn ervaring met de mens was veel te slecht om ze nu al te vertrouwen, immers.
Maar oh wat had hij een inschatfout gemaakt. Het was winter en de planeet was overdag toen de zon scheen al vrij koud, waarschijnlijk door de hevige wind die door de stad ging. Bibberend had hij zich ergens in een steegje verschuild voor de wind neergelegd. Pas toen water in druppels neer begon te dalen, en de frequentie hiervan steeds heftiger werd, werd het voor de kater duidelijk wat hij had gedaan. Hij had lekker droog en warm daar kunnen blijven en nu lag hij hier in de wind en de regen te bibberen. Niet veel later was hij op pad, de weg terug proberend te vinden naar het appartement: en zijn instincten brachten hem uiteindelijk, na een omweg, terug. Wanhopig krabde hij op het raam, een krassend geluid makend, en miauwde hij, totdat het raam voor hem geopend werd. Hij gaf de man geen kans om na te denken en sprong naar binnen, een spoor van water achterlatend. De man keek hem slaperig aan, haalde een handdoek uit een ander kamertje te voren en begon hem af te drogen. Eerst had hij het de man argwanend aangekeken, maar toen hij erachter kwam dat de man hem enkel probeerde te helpen, had hij heel misschien van de aandacht genoten.

Zo ontstond er een nieuwe vriendschap tussen kat en man. De twee werden beste maatjes, als je het zo maar even kon zeggen. Aslan bleek veel anders te zijn dan een doodnormale kat, dat had de man al snel door. Hij leerde meer dan je een normale kat aan kon leren, leek te begrijpen wat de man zei en probeerde zich soms zelfs verstaanbaar te maken in de man zijn taal. Waardoor de man hem besloot een handje hierbij te helpen en hem begon te leren hoe hij bepaalde dingen in het Kovomakaans moest uitspreken en gewoon de basiswoorden van communicatie. Aslan pakte alles vrij snel op, zo af en toe nog moeite hebbend met zijn.. vreemde accent. De Puffoon bleek een ware avonturier te zijn, niet lang op dezelfde plek te blijven en daarnaast als piloot vaak ook gewoon naar andere planeten te reizen. Zo leerde Aslan meer en meer en werd hij wijzer met de dag. Lezen kon hij niet, dat had hij en zou hij nooit leren, maar hij vond het geweldig om de teksten van boeken voorgelezen te krijgen. De twee maakten samen genoeg mee en zijn hoop en vertrouwen in de mensheid werd honderd procent hersteld. Maar helaas was ook dit niet voor eeuwig, want de man werd ouder, ziek en stierf uiteindelijk. Aslan weer alleen latende.

Op dat moment besloot Aslan dat het tijd was iets met zijn kennis en wijsheid te doen en zijn belofte aan de opkomende zon – en daarbij aan zijn vrienden – door te zetten. Hij besloot op weg te gaan naar de Vrouwe van het Vuur, Lilith. Een tijdje geleden had hij namelijk te horen gekregen dat ze zonder adviseur zat en hij hoopte stiekem dat dit nog steeds zo het geval was. De man had hem veel over de legendarische magiërs geleerd en hoewel hij de Raziaanse Legendarische Magiër nog nooit met zijn eigen ogen had gezien, was hij zeer geïnteresseerd in haar. Zonder een plan, aanmelding of nog verder erover na te denken nam hij de eerste shuttle richting de planeet waarop de bekende school Starshine Academy zich bevond, en waar hij Lilith hoogstwaarschijnlijk ook kon vinden. Daar zou hij haar wel vragen of zij hem waardig achtte om haar adviseur te zijn. Hij was een krachtige magiër, al moest hij het zelf zeggen, en had al een lang leven achter de rug, waardoor hij wellicht veel kennis had waarmee hij haar kon bijstaan.