Ergens laat in de avond had Alpha in stilte Dorchadas verlaten. Het voelde voor hem een stuk fijner om nu wat rond te lopen dan midden op de dag, wanneer leerlingen de gangen doorstroomden en de lokalen en andere kamers bezetten. Het was onwennig om in zo een omgeving te zijn die hij niet kende, om omringd te zijn met zoveel mensen. Het was compleet anders als in Limbo. Andere geuren en waar Limbo altijd de sombere, donkere kleuren hanteerde, moest Alpha hier zelfs wennen aan de felle kleur van de winterzon die door de ramen naar binnen scheen. Voor de rest had de zon geen effect op hem, het enige wat hij er over kon zeggen was dat het hem irriteerde. Door zijn zwarte kleding en huid kreeg hij het ineens een stuk sneller warm als hij in de zon stond. Dus gaf de demoon liever de voorkeur aan de schaduwen of de plekken waar de zon gewoon niet kon komen.
Maar voor nu was het zonlicht ingeruild voor de maan, die zich ook nog eens half achter regenachtige wolken had verscholen. Voor hem was het geen probleem, het bracht hem meer op zijn gemak in alle vreemde gangen. Aangezien de demoon er helemaal niet aan was gewend dat er überhaupt zoveel mensen in zijn omgeving waren, laat staan etterige leerlingen die hun ogen niet van hem af konden houden, had hij zich voor nu maar terug getrokken bij Alandria, hopend dat hij er maar snel aan zou wennen, anders was er voor hem hier ook niet heel veel te zoeken. Daarnaast zou hij er ook alleen maar ongelukkig van worden. Met het feit dat hij nu gebonden zat aan een eed en niet langer meer zijn gang kon gaan. Zelfs nu, nu hij niets deed leek het alsof zijn nek brandde. Bijna alsof het hem in de gaten hield en elke stap monitorde om te kijken of hij iets fout deed. Het voelde niet alleen pijnlijk en ongemakkelijk, hij voelde zich er ook nog eens onveilig door. Bekeken. En om dan ook nog alle starende ogen van studenten in de mix te gooien, pakte voor hem niet helemaal goed uit.
Om toch bekend te worden met zijn omgeving ging hij er in de nacht wat vaker tussenuit. Zo heel veel slaap had hij toch niet nodig, dat vertelde hij zichzelf tenminste, en de stille nacht bracht hem meer rust dan de overvolle gangen overdag. Alpha was gewend aan duisternis en zijn ogen ook, die konden zich prima aanpassen en er voor zorgen dat hij toch nog genoeg zag. De ghoul nam het van harte dat hij die gave had, want anders zou hij zich waarschijnlijk nog ongelukkiger voelen in deze omgeving. Het feit dat hij al gebonden was aan een aantal regels waar hij het niet mee eens was, maakte dingen al gecompliceerder. Voor nu zat er niets anders op dan zich er aan te houden en hopen dat hij er zo min mogelijk last van zou hebben. Maar nuchter als hij was, kon hij zelf ook wel inschatten dat het uiteindelijk wel problemen zou gaan opleveren, problemen die hij liever uit de weg ging, aangezien hij geen zin had in bekvechten, discussies en andere mogelijkheden die negatief voor hem zouden uitpakken. Alpha had al niet het positiefste wereldbeeld in zijn hoofd geprent zitten en het zou een wonder zijn als dat echt zou veranderen.
Voor nu dwaalde de demoon stilletjes door de gangen. Zijn houding recht, zijn handen gevouwen op zijn rug en zijn stappen strak en in een rustige cadans, alsof hij opgeleid was in het leger. Zijn ijsblauwe ogen gingen onderzoekend in het rond, elke muur bekijkend, bij elk geluid wat hij meende te horen concentreerde hij zich om het beter op te vangen. Meestal was het gewoon een beestje wat langs de plinten schoot, op weg naar een zijn of haar veilige holletje, of het was de wind. In deze koude wintermaanden kwam die laatste wel vaker kijken. Het maakte bepaalde hoekjes guur, gaf soms een rilling. Maar ergens genoot Alpha er van. Het was in ieder geval beter als die verschrikkelijke zon. De demoon nam rustig zijn tijd met de wandeling, een route volgend die hij tot op heden nog niet echt had gelopen, wat niet heel erg bijzonder was want hij was hier nu pas twee dagen. Of iets meer, hij wist het eigenlijk niet. Het zat in ieder geval in die buurt. Zonder echt na te denken waar hij heen ging, sloeg hij af en toe een gang in, keek om zich heen en probeerde te oriënteren waar hij was. Zoals het nu ging had hij een aantal klaslokalen gepasseerd, niet geïnteresseerd genoeg om eigenlijk echt te weten wat voor lessen er in werden gegeven. Het was ook niet nodig, als hij zich gewoon aan zijn taken hield dan zou hier ook nooit meer komen. Hoogstens met Alandria die misschien een ronde door de school deed, maar voor nu wilde hij daar niet aan denken. Alpha sloeg een hoek om en kwam weer uit bij het trappenhuis, rechts van hem was de aankomsthal die zou leiden naar de grote zaal, maar daar was hij al geweest en even snel weer weg gegaan toen het bleek dat er nog een paar nachtbrakers rondzwierven op zoek naar wat snacks om de nacht mee door te komen. Voor een moment had hij het idee gehad om ze te observeren, puur uit nieuwsgierigheid. Maar een gevolg kon dan zijn dat ze hem zouden opmerken, wellicht bang van hem zouden worden of naar hem toe zouden komen. Iets wat hij gewoon niet zag zitten. Dus had hij maar rechtsomkeer gemaakt en zich in de gangen waar de lokalen zich bevonden, begeven.
Nu was voor Alpha de keus dus niet zo moeilijk en rustig klom hij de trap naar boven, zijn blik omhoog gericht om te zien hoe ver dit wel niet reikte. De demoon had geen zin om helemaal naar boven te lopen en besloot daarom bij de volgende verdieping de eerstvolgende ruimte in te gaan.
Hij werd verrast met een paar grote, eikenhouten, tenminste dat dacht hij, Alpha had immers geen verstand van houtsoorten, deuren en een plaatje ernaast, bevestigd op de stenen muur. ''Bibliotheek'' las hij. En zonder dat hij het wilde, zwiepte zijn staart een aantal keer enthousiast kort op en neer, alsof hij een kat was die zojuist zijn prooi in het vizier had, voordat hij weer kalmerend naar beneden hing en Alpha met zijn klauw de letters op het bord traceerde. Het stond er echt. En hij had geen idee gehad dat er een bibliotheek in dit kasteel was. Achteraf was het logisch, als er hier zoveel lessen zouden worden geven van zoveel soorten verschillende magieen, dan moest er ook best veel informatie aanwezig zijn. Niet alleen lesboeken, maar ook boeken die zich daar verder op uitbreidden. Niet dat Alpha daar zozeer in geïnteresseerd was, nee, hij had liever interesse in boeken die hij hier zeker ook kon vinden. Voorzichtig trok de demon aan de deur, die niet mee leek te geven. Logisch, aangezien de meeste leerlingen zich nu zeker wel hadden teruggetrokken in hun vertrekken en daarbij wilde de bibliothecaris, of bibliothecaresse, vast ook niet een hele nacht in een stoffige ruimte zitten omgeven met levenloze informatie. Met een lichte zucht en een klein hand gebaar klikte het slot open en met een zachte duw betrad Alpha de ruimte. Voor een moment was hij onder de indruk van alle boeken die in kasten stonden opgestapeld. De Ghoul liep door, vergetend de deur achter zich te sluiten die nu op een grote kier stond.
Hij bleef staan, nam de omgeving in zich op. Hij zag de tafels waar leerlingen waarschijnlijk hun huiswerk aan maakte, hier en daar nog een vergeten stapeltje boeken, de rijen kasten met nog meer boeken, dik en dun, een bureau waar een of ander hoog persoon plaats nam om overzicht te houden en voor de rest, boeken, boeken, boeken. Iets waar Alpha zich totaal niet aan stoorde. Nieuwsgierig begaf de demon zich naar de dichtstbijzijnde tafel, waar iemand drie boeken netjes had opgestapeld maar waarschijnlijk was vergeten om op te ruimen. Hij ontstak een lamp want zelfs in deze duisternis konden zijn ogen zich niet goed concentreren op de letters. Met zorg pakte de Ghoul het bovenste boek van de stapel op, zijn klauw traceerde de letters die zich op de kaft hadden gedrukt om de titel te lezen. Vervolgens sloeg hij het boek om, om de achterkant te lezen. Geschiedenis, mooi zo. Daar kon je Alpha altijd wel voor vangen. Net zo voorzichtig als hij het boek had opgepakt, had hij het ook open geslagen, zich wat voorover buigend om de titel beter in het licht te kunnen lezen. Terwijl een zwarte nagel langzaam over de letters gaat zodat Alpha de zinnen wat kan volgen vergeet de demon tijdelijk zijn omgeving. Het komt dus ook niet meer in hem op dat hij de deur, tegen zijn manieren in, open heeft laten staan.

[Aaah rip rip, sorry voor deze flutheid ;-;]
[Voor Rinn~]

Een paar minuten later stond Alpha nog steeds in dezelfde houding als net, toen hij de stapel boeken had ontdekt. Zijn ogen gleden over de woorden waar hij al zijn aandacht naar toe was getrokken. Als je Alpha een boek gaf was hij binnen no time afgeleid. Dus ook nu. Zijn ijsblauwe ogen leken de letters haast op te slokken, tot hij een wat pijnlijke steek in zijn rug voelde en begreep dat zijn lichaam het niet erg op de prijs stelde dat hij zo voorover gebogen stond. Dus rechtte hij zijn rug, zijn klauwen op zijn onderrug geplaatst, en een aangename grom verliet zijn keel. De demon richtte zich weer op de tafel, waar het boek nu open geslagen lag. Wat zou het zijn geweest, twintig minuten? En nu al had hij de zin om het boek mee te nemen, terug naar Dorchadas en daar rustig verder te lezen. Maar misschien had iemand het nodig voor zijn lessen. Maar dit was een bibliotheek en daar leende men boeken, als Alpha het zich juist herinnerde. En opgestaan is plaats vergaan. Zorgvuldig klapte de demon het boek dicht en legde het op de hoek van de tafel, zijn ogen gleden over de zovele boekenkasten in de ruimte en met een rustige tred draaide de ghoul zich van de tafel af, zich nu in de richting begevend naar de meest rechter kast, die tegen de muur stond. Hij was hoog, hoger dan Alpha in ieder geval, al kon die nog steeds bij de bovenste plank. Kort liet hij zijn klauw over de kaft van de boeken glijden, tot hij bij een willekeurige stopte en het eruit viste. Het zat goed tussen twee andere dikke boeken ingeklemd en hij vroeg zich af op welke afdeling hij zich eigenlijk had begeven. Zijn ogen gleden over het boek, over de titel, Een beknopte geschiedenis van Shadra, de afgelopen tweehonderd jaar. Alpha kon niet anders dan zijn staart wat verheugd op en neer laten dansen. Dit was precies wat hij zocht. Of, waar hij eigenlijk niet aan gedacht had maar wat naar hem toe was gekomen, puur geluk. Of toeval. Voor Alpha maakte het niet veel verschil. Hij hield het dikke boek tegen zijn borst vast terwijl hij nieuwsgierig verder neusde.

Uiteindelijk had Alpha nog drie andere boeken te pakken gekregen die hem interesseerden, ze lagen opgestapeld in zijn armen, het dikke boek over Shadra helemaal onderop, gevolgd door de dan dikste en dan nog twee dunnen. Zijn hoofd kon er nog net bovenuit steken en wat voorzichtig liep hij terug, oplettend dat hij niet over een of ander ding op de grond zou struikelen en alle boeken zou laten vallen. Net toen hij de hoek om wilde slaan om terug te keren naar het bureau hoorde hij het gerommel en bleef de demon abrupt stil staan. Zijn ogen staarden recht naar voren, waar niets anders was als duisternis. De gil die hij had gehoord was duidelijk menselijk. En meisjesachtig. Alpha wachtte niet langer en liep rustig de hoek om, de boeken nog steeds in zijn armen. Zijn ijsblauwe ogen vielen op het meisje dat daar ineens op de grond lag, tussen alle boeken. Alpha fronste, hij was alleen geweest, zo ver hij wist. Even ging zijn blik naar de deur en pas toen besefte de demon dat hij de deur waarschijnlijk open had laten staan. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Maar het kwaad was al geschied en er was iemand binnen. De zware last van boeken liet hij op een van zijn klauwen rusten terwijl hij naar het meisje was toegelopen, zich voorover buigend om goed te zien of er niets met haar aan de hand was en of ze misschien niet buiten westen was, ga dat maar aan Alandria uitleggen. Toen dit niet het geval bleek te zijn, liet de demon zijn hoofd wat schuin hellen, alsof hij zo de situatie beter kon begrijpen. 'Heeft u zich pijn gedaan?' Zei hij kalm, in het hoofd van het meisje dan, zelf praatte hij niet, terwijl hij zijn vrije arm naar haar uitstak zodat ze zijn klauw kon vast pakken en zich zo omhoog kon trekken. Zijn staart wipte kort op en neer van nieuwsgierigheid, maar zakte toen weer naar beneden. De ijsblauwe ogen van de incubus nog steeds geïnteresseerd op het meisje op de grond gericht.

Oke, dit was ergens erg ongemakkelijk. Allereerst had de demon verwacht dat hij hier alleen zou zijn, want wie kwam er nu midden in de nacht naar de bibliotheek om rond te snuffelen? Hem niet meegerekend dan, want dit was meer een retorische vraag dan echt een filosofisch denkwerk waar men uren zijn hersenen over kon breken. Daarnaast was dit het eerste echt contact wat de demon had met een student sinds zijn tijd hier, en dat was nu ongeveer twee dagen geweest dus zo heel bijzonder was dat eigenlijk niet. Sinds de demon het niet bepaald had op de leerlingen die hij tot nu toe had zien rondlopen, had hij ook niet echt de positieve hoop dat dit ook goed kon uitpakken. Misschien dat het beter was om de dame omhoog te helpen het daarbij te laten en zich terug te trekken. Misschien was dat voor beiden het beste want Alpha kon nu ook niet zeggen dat hij zichzelf compleet onder controle had. Hoewel de eed er een stokje voor kon steken dat hij daadwerkelijk het meisje voor hem in de boeken stapels niet zou aanvallen of andere dingen mee zou uithalen, vertrouwde de demon zich nog steeds niet helemaal. Aangezien hij zolang gewend was geweest aan zijn eigen manier van doen en laten en dit plotseling niet meer kon, vroeg hij zich ergens af hoe ver hij eigenlijk kon gaan. Maar was dat nu meteen het ding wat hij moest doen bij zijn eerste contact met een leerling? Tenminste, hij ging er vanuit dat het meisje voor hem een leerling was.

Ze leek onhandig, erg onhandig. Een frons lag op Alpha's voorhoofd toen hij toekeek hoe ze steeds opnieuw omhoog probeerde te komen, zonder resultaat. Het woord dat ze daarna uitsprak toen hij zich toonbaar maakte, bracht hem alleen maar meer in verwarring. Was dat een woord dat pas geïntroduceerd was bij de mensheid? Had hij zoveel gemist dat ze plotseling zelf woorden verzonnen en elkaar hierdoor begrepen? Of was het gewoon een uiting van frustratie, een kleine vlaag van woede die plotseling van haar de meester maakte? Het zorgde er in ieder geval niet voor dat Alpha niet minder behulpzaam werd en hij nog steeds zijn klauw naar haar uitstak zodat ze deze keer wel in een keer omhoog kon komen. Haar verzekering dat ze oké was liet hem kort knikken terwijl hij een stapje van haar vandaan deed om haar ruimte te geven. Hij vouwde zijn klauwen achter op zijn rug, rechtte zijn schouders en bekeek het meisje. In de duisternis kon Alpha concluderen dat ze donker haar had, maar echt verder kwam hij niet. Ze was ook niet klein, maar zeker een kop kleiner dan hem en haar ogen hadden een intrigerende kleur, al kon hij die net als haar haren in deze duisternis niet goed plaatsen.
De demon hield zijn hoofd wat schuin, als een puppy die goed probeerde op te vangen wat hij zojuist had gehoord. Kostuum..? Had dit meisje niet door dat hij niet menselijk was, was dat niet duidelijk met zijn klauwen, zijn staart, het masker? Misschien was er een of ander menselijke feest binnenkort waar men werd verwacht zich te kleden in een of ander vaag kostuum, maar daar had Alpha niets van meegekregen. Het meisje stelde zich voor als Rinn O'Hara en vroeg daarna meteen met wie ze te maken had.
Aangezien de boeken wat zwaar in zijn klauw werden, legde hij ze op de tafel naast hem, voordat hij zich weer op Rinn richtte. Als antwoord boog de demon kort, bijvoegende de woorden: 'Alpha. Aangenaam kennis te maken Rinn O'Hara.' Even bedacht hij dat het net was om een hand uit te steken en die te schudden bij een nieuwe ontmoeting, maar sinds Rinn dat zelf niet had gedaan, hield hij dat achterwege. Daarentegen richtte hij zich op wat ze eerder had gezegd. 'Waarom zou ik 's nachts door de gangen sluipen en mensen de stuipen op het lijf jagen?' Eigenlijk deed hij dat al voor een deel, maar het was niet zijn intentie. De demon was slechts nieuwsgierig naar wat er wel niet allemaal in de gangen huisde, wat er allemaal te zien was en hoe alles in elkaar overliep en met elkaar verbonden was. Daarbij was slaap toch niet aan de orde, dus kon hij beter niemand tot last zijn en zijn eigen weg gaan, dan continu op dezelfde plek te blijven dralen.