Hoewel hij gewoon met zijn aarde magie goed uit de voeten kon had Vash toch echt meer problemen met zijn tweede magie vorm. Alsof het hem niet wilde gehoorzamen... Het deed ook gewoon wat hetzelf wilde en er gebeurde dan de meest rare dingen. Laatst had Vash nog met een schedel over zijn hoofd de bieb uit gelopen zonder het te weten en was daarna in de klas van Miss Abby gaan zitten alsof hij het zo geplant had, maar dat was niet zo en hoewel Vash veel moeite had gedaan om dat ding weer van zijn hoofd te krijgen was het ook bij de twee mannelijke leerlingen in het verkeerde keelgat geschoten. Met een zucht las Vash bladzijde na bladzijde in de boeken over duistere magie, maar hoewel Vash ook probeerde en zichzelf concentreerde het wilde nog steeds niet luisteren. Vash zat diep weg gedoken in een lege hoek en probeerde opnieuw voor ze hoeveelste keer??? Vash was de tel al kwijt geraakt om een klein balletje duistere energie op zijn hand tevoorschijn te toveren. Maar nu leek het echt te gaan lukken, maar toen de duistere energie in slierten naar hem toe trok omwikkelde ze zijn hand in plaatst van op zijn hand te gaan rond draaien. Als gemene insecten beten ze zich vast in zijn huid en dit deed echt pijn. Een luide Yelp klonk uit de keel van de blonde jongeman en hij zwiepte zijn hand wild heen en weer waardoor de slierten duistere magie los lieten en op de grond vielen en zich samen voegde tot 1 vreemd uit zien wezentje met witte oogjes die hem heel even schattig aan keken. Vash zuchten en probeerde helder te blijven, hoelang zat hij hier al te oefenen? Hij legde zich op de boeken op tafel neer en liet zijn normale arm langs de tafel hangen. Het schaduw wezentje grijnsde breed en rende vlot naar Vash toe en beet hem opnieuw, maar nu in zijn vingers. 'Auw! Wel alle...'! riep Vash pijnlijk uit en zwiepte opnieuw met zijn hand, maar het ding liet nu niet meer los en bleef met een vreemde gelukzalige grijns hangen. 'Laat me los! Laat me los! Laat me los!' piepte Vash en hij bleef maar zwaaien met zijn hand in de hoop dat het schepsel hem los liet...

(Open)

Hij zat in een van de hoeken van de bibliotheek. Hij voelde zich onhandig in de kledingvoorschriften van de school. Hij had zijn haren nog steeds op de hoge staart waarin hij het altijd droeg.
Zo zat het eigenlijk nooit in de weg tijdens het vechten, vooral omdat iets onder het midden zijn haren opnieuw bij elkaar waren gebonden. Dat zodat zijn haren niet totaal hun eigen gang konden gaan en in zijn gezicht vlogen als hij omdraaide.
Hij was over een boek van licht magie bezig, hij moest er meer mee kunnen als dat hij wist; zijn boog reageerde niet voor niks zo goed op hem. De kracht van licht is ook daarin gebundeld, nu moest hij het echter nog kunnen gebruiken vanuit zichzelf. De lange tas had hij vaak bij en verloor hij eigenlijk nooit uit het oog. Tot nu toe vroeg niemand er wat over en dat wilde hij graag zo houden.
Een yelp deed hem opkijken uit zijn boek, een frons op zijn gezicht. Maar hij ging al snel weer verder met lezen, iemand had zich vast gestoten of iets dergelijks. Veel verder kwam hij uiteindelijk niet; opnieuw kwam er lawaai vanuit een andere hoek en met zijn tas in de ene hand en het boek in de andere liep hij naar de roepende jongen toe.
"Weet je-" Hij stopte met praten, hij wilde de jongen vertellen dat een bibliotheek is om stil te zijn en als hij met iemand wilde vechten, dat buiten voort kon zetten. Maar toen zag hij het probleem. Hij was niet in gevecht met iemand, hij was in gevecht met een klein en gemeen uitziend beestje. De witte ogen van het beestje leken hem nog niet op te merken in ieder geval.
Apollo liep naar de jongen toe en greep de pols vast van de jongen en trok deze richting de grond, het was ruw, het was niet liefelijk. Maar als dat beest van zijn hand moest, dan was dit het enige wat hij op dit moment snel kon doen.
Hij zette zijn voet op het ding en spande zijn spieren aan om het beestje onder zijn voet te verpletteren. Misschien was het zijn huisdier? Misschien, maar hij was niet van plan om het dier te proberen van zijn vingers los te rukken en toevallig er een af te trekken. Daarbij leek het wezentje niet bepaald op een huisdier.
Hij liet nu de pols van de jongen los en haalde zijn voet omhoog van het beestje en deed een stap naar achteren.
"Zijn de verwondingen erg? Ik kan je begeleiden naar de ziekenzaal." Zei hij rustig en keek vragend naar de jongen.

Dat had hij weer. Een spreuk die eerst verkeerd uit pakte en nu aan zijn vingers hing met zijn vlijmscherpe tandjes in zijn huid. Hoewel Vash helemaal niet snel kleinzerig was, was hij tegen het doden van alles wat maar leven had of leek te hebben. Maar uit het niets leek hulp te komen al was het wat euh... ruw, maar Vash klaagde niet. Het magische wezentje leek heel even verrast te zijn, maar zijn intense was om iemand van zijn magische energie te beroven om langer in leven te blijven. Aangezien het een mislukte spreuk was had het magische energie nodig om te overleven en dat doordat Vash zichzelf redelijk had uit geput door keer op keer te blijven oefenen had de magie natuurlijk hem uit gepikt om aan te vallen. Toen de jongen zijn voet op de mislukte spreuk zetten liet het los en wiebelde nog even voor het in de lucht oploste. Nadat de jongeman hem los had gelaten ging Vash weer recht zitten en keek even naar zijn drie vingers die de mislukte spreuk in zijn bek had gehad. Er zaten kleine ondiepe sneetjes in en bloede nauwelijks. Een zucht volgde maar gelijk keek Vash naar de helpende leerling en luisterde naar diens vraag. 'Gelukkig niet, maar bedankt voor je hulp. Die spreuk liep niet zoals geplant.' antwoorden Vash vriendelijk en hij liet hoewel een vermoeide maar vriendelijke glimlach naar de jongen zien die hem geholpen had. 'Nogmaals bedankt voor je hulp, Ik hoop niet dat ik je van je studie gehouden heb met mijn... kleine... probleem?' bedankte hij de jongen nogmaals en hij rekte zich even uit, hij was echt moe door die rot magie. Vash voelde niet eens dat de jonge magiër tegenover hem licht magie bezat.

Apollo keek naar de jongen die hij had geholpen. Was hijzelf erg subtiel geweest? Totaal niet en ergens was dat ook niet zijn bedoeling geweest. De spreuk ging niet zoals geplant en ergens was hij blij te horen dat hij niet de enige was die moeite had met het leren van spreuken. Als hij eerlijk was; waren er genoeg spreuken waar hij zo zijn twijfels bij had.
"Begrijpelijk." Zei hij dan ook rustig, hemzelf was nog niks gelukt en hij vroeg zich af of ze hem niet een verkeerde brief hadden gestuurd.
"Geen probleem." Zei hij toen de jongen hem opnieuw bedankte. Zoveel hoefde hij er namelijk niet voor te doen. Toen de jongen over studie begon keek hij even naar het boek in zijn handen.
"Nee, dat ging toch al niet zo goed." Zei hij met een frons. Misschien was hij hier niet goed genoeg voor. Pijl en boog schieten was een, maar magie leren; hoe moest hij dat voor elkaar krijgen?
"Hoe is het jou eigenlijk gelukt om magie te gebruiken?" Vroeg Apollo toen toch wat onhandig en ietwat verlegen bijna. Het was schaamte dat het hem niet lukte om ook maar iets voor elkaar te krijgen.

Hm, zo te merken zei deze jongeman enkel wat hij nodig vond om te zeggen. Niet dat Vash dat mee zat. Maar toen hij over de studie van de ander begon zei deze dat het niet zo goed ging. 'Vast minder slecht dan bij mij.' grinnikte Vash een hun deed een van de open liggende boeken dicht toen de jongen aan hem vroeg hoe Vash de magie te gebruiken. Tja, met duistere magie ging het niet lekker, maar met aarde magie ging het een stuk beter. 'Wel mijn vader zegt dat het in je zit. Je moet het proberen te vinden en je daar dan op te concentreren. Echter heb ik totaal geen probleem met aarde magie, maar met duister loopt het steeds mis. Dat heb je net zelf gezien.' legde Vash zo uit zoals zijn vader het hem geleerd had. Concentreren en focussen. Dat lukte hem best, maar de duistere magie was eigenwijs. 'Ga gerust zitten dan schuif ik wil wat boeken opzij.' nodigde hij de andere leerling uit en begon al met stapelen en maakte zo ruimte genoeg voor de nog onbekende jongen man.

Minder slecht als bij hem? De jongen voor hem moest eens weten, hij had van alles geprobeerd en er was niks. Totaal niks wat ertoe leidde dat er iets ontstond. Ook al ging het bij de jongen slecht, hij kon tenminste iets. Dat was al beter dan niks. Hij luisterde naar de woorden van de jongen. Hij moest proberen de kracht te vinden en zich daarop concentreren. Maar wat als hij totaal geen benul had waar die kracht zat.
De jongen had zelf geen probleem met aarde, dat was in ieder geval wat hij zei, maar met duister ging het niet goed. Hij knikte, hijzelf had licht magie en waarschijnlijk zou hij de jongen al helemaal niet kunnen helpen. Sowieso was hij hier pas enkele dagen en kon hij moeilijk doen alsof hij ook maar iets wist. Concentreren was iets wat hij toch wel moest kunnen, maar toch leek hij niet echt bij zijn krachten te kunnen komen. Was hij zo op zijn lichamelijk kracht aangewezen geweest, dat hij het beetje magie dat hij had, niet meer kon bereiken? Hij wist het niet en hij wist niet eens of het mogelijk was.
Hij werd uitgenodigd om bij de jongen te zitten en hij keek even twijfelend toen hij de boeken opzij legde en ging toen toch maar zitten.
De langwerpige tas zette hij naast zich neer en het boek legde hij op tafel. Het beginners boek over licht magie. Hoe gezellig... Hij beet op de binnenkant van zijn wang en legde het boek weer open op bladzijde een. Opnieuw beginnen dan maar weer.

De jonge knikte wel op zijn woorden, maar Vash merkte dat er iets niet klopte. Zou het kunnen dat deze leerling voor hem net als Olivia niet wist hoe hij zijn magie moest op roepen? Dit was natuurlijk giswerk, maar toen de andere na enige twijfeling toch aan zijn tafeltje kwam zitten viel zijn oog op de titel. Ah vandaar dat hij geen woordelijke reactie had gekregen. Vash glimlachte warm en pakte zelf het boek waar hij zelf net nog in had zien woelen. De rest waren meer uitleggen van technieken en zo. Nu bedacht hij zich net iets en draaide zich naar de stapel om. Hm... Ja hier, misschien heb je er iets aan. Het gaat om technieken om je magische energie beter op te merken en aan te voelen. ' zei Vash zacht en hield de jongeman voor hem het dikke boek voor. Het was misschien niet zijn ding om de docent uit te hangen maar waar Vash kon helpen deed hij dat graag ook al kende hij de jonge nog niet van naam.