Geruisloos en zonder aarzelen bewogen zijn stappen zich voort. De afgetrapte sneakers die hij al te lang had, maar eigelijk nog te lekker zaten. Een zwarte broek met wat versleten gaten hier in en de zwarte riem met zilveren gesp. Zijn brede schouders hulde zich zelfverzekerd in de zwarte jas. Rond de onderkant, capuchon en onderkant van zijn mauwen vormde zich een wit bont. Sommige dachten dat het echt bond was, anderen nep. Of dit nou nep of echt was.. dat boeide de persoon niet die er in liep. Velen herkende hem er aan. Onder de jas was een bordeaux rood shirt te zien en deze was duidelijk niet gestreken. Rond zijn nek hing een zwart koort van een ketting. Rond deze ketting hing enkel een zilveren bedel, in de vorm van een krullende vlam. Roetzwart haar dat tot net onder zijn oren kwam en in de wax zat. Zijn gezicht was spits en erg slank, net als de rest van zijn lichaam. De breedheid van dit lichaam kwam eerder doordat het getraind was. Hij had een spitse neus, strakke lippen en.. zijn ogen. Ze waren diep oranje, tegen bruin aan en ze konden veel zeggen over wat hij dacht. Ze waren sluw als die van een vos, konden boekdelen spreken en vele verhalen vertalen. Met een slanke hand, haalde hij zijn lange dunne vingers door het zwarte haar. De jongen, rond de leeftijd van eind 18, liep op zijn manier de zaal binnen. Toen de jongen langs liep keken sommige op om hem te begroeten, terwijl de ander expres zijn blik afwendde. Zo lang was hij nog niet wakker en rond hem hing een sigaretten geur die hij buiten had uitgedrukt. Zijn ogen kozen een tafel uit, waar hij neerplofte op een bank. Hij pakte een kaasbroodje en een kop koffie en begon rustig te eten. Toen hij op de helft was van zijn oh zo gezonde ontbijt, horde hij opeens iets. Het was het geluid van hakken. 'Drake Burned!' Zijn wenkbrauwen rezen. Wat was het nu weer? Een docent met een klacht? Welke frats waren ze achter gekomen? Hij had zijn wiet voorraad toch goed opgeborgen? Hoeveel weken was het terug dat hij..? In die seconde dat hij er over nadacht draaide hij zijn gezicht om. Dat had hij niet moeten doen, want hij had opeens een vlakke hand met elegante vingers tegen zijn wang. De jongen schrok, maar zag al waar het om ging, hij stond op en torende nu boven het paarsharige wijfie uit. Drake keek haar vol arrogantie en minachtig aan. ''En waar was dat goed voor Victoria?'' Hij maakte er een gebaar bij. ''Zomaar weg gaan, zonder briefje! zonder 'oh wat was je goed'?''Drake draaide met zijn ogen en keek omhoog. ''Wat had je dan verwacht stom wicht? Ontbijt op bed? Massage met olie?'' Sprak Drake honend. Zijn blik alsof ze afval was. ''hmpf, blijf dromen. Daarbij, je was slecht als je om mijn mening vraagt. Tijdverspilling zelfs. Als je wilt dat de halve school het weet, aangezien die hier zit.' De meid keek hem met grote ogen aan, je zag haar woedde en hoe ze tranen inhield. ''Klootzak!'' En hiermee stapte ze met haar hak tegen de stenen vloer. Woest stapte ze weg. Drake draaide met zijn oeg. ''Tell me something new..'' sprak Drake zacht tegen zichzelf. Toen hij weer zat, zag hij hoe er sommige nog naar hem keken. ''Jullie kunnen weer gaan eten hoor.'' En hij wuifde met zijn hand. De jongen nam een slok van zijn koffie, tot hij iemand opmerkte. Hij vond het haar leuk en ze leek nieuw te zijn. Drake zag dit gelijk aan mensen, omdat hij bijna een database aan mensen in zijn hoofd had zitten. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht terwijl hij naar haar keek, tot Drake haar blik ving.

Drake keek Victoria nog eventjes na toen ze hem voor van alles had uitgemaakt. Haar reet bewoog mee terwijl de hakken over de stenen klonken. Als ijzeren kegeltjes tegen het harde oppervlak. De jongen draaide met zijn ogen, vrouwen.. Al snel merkte hij hoe iedereen hem nog aankeek, Drake gebaarde ze iets. Dit hield in dat ze zich mooi met hun eigen zaken mochten gaan bemoeien. Hij kon er niks aan doen dat zij zoveel stennis had lopen maken. Tenminste... Hij was vanochtend na een leuke nacht gewoon zonder wat te zeggen het bed uit gegaan. Dit was voor Drake eigelijk heel normaal, maar sommige meiden die konden dat verkeerd opvatten. Hij nam een slokje van zijn koffie, het geurde heerlijk door zijn neus heen. De warmte in zijn mond verwarmde als een soort deken ook de rest van zijn lichaam. Toen de jongen tevreden door zijn koffie langs de mensen keek, zag hij hoe iedereen verder was gegaan. De meeste mensen hier kende Drake, kende zijn geruchten en hielden daarom maar beter hun mond. Zo keken sommige naar zijn bord of van hem weg, tot hij iemand zag die eigelijk eerder wat verbaasd leek. Lieve en onzekere ogen, dreads tot in een staart geknoopt en duidelijk nieuw. Haar rode shirt en zwarte broek waren niet de meest opvallende kledingstukken, zo was ze ook geen opvallend iemand. Toch was Drake als een kat, ze konden voelen wanneer iemand naar je keek, ze wisten het wanneer je ze wel of niet leuk vonden. Bovenal waren ze vreselijk nieuwsgierig en als hij het had gekund had Drake nu met zijn staart gekruld en gespind. Hij glimlachte naar het meisje, wie reageerde met een zachte blos op haar wangen. Bijna elegant, voor hoever een jongen dat kon zijn stapte Drake eigelijk weer op. Drake had zijn koffie leeg gedronken en van het kaasbroodje lagen enkel nog wat krummels. Zijn stappen waren rustig en de tred waarin hij liep was hem eigen. Hij haalde een hand door de zwarte lokken en merkte hieraan ook dat hij naar de kapper moest. Het was alweer een tijdje terug en Drake vond het te lang worden. Het was op een nonchalante manier waarop Drake liep en zijn ogen scande ondertussen de situatie. Ze zat naast een meisje met felrood haar en wat andere jongeren die Drake van gezicht kende. Ze ontweken zijn blik, totdat Drake bij hun tafel stond. Een seconde bleef hij zo staan met de handen in de zakken. ''Hebben jullie misschien nog melk over? Onze kan is op.'' Sprak Drake rustig in zijn vraag. Ondertussen liet hij zijn blik op het dread meisje staan. Drake werd de melk aangegeven door een jongen met blonde haren, die ook had verwacht dat Drake daarna weer weg zou gaan. Drake keek even naar de melkkan, hoe de vloeistof langs de randen was gaan zitten. Het glas en de vorm die overal hetzelfde was bij elke kan op tafel. Met de kan in zijn handen begon hij met het onderwerp waarom hij hier eigelijk naartoe was gekomen. Het zou toch vreemd zijn om random naar iemand toe te lopen en dan een gesprek te beginnen tegenwoordig hm? Hij wendde zich tot het meisje. ''Weet je zeker dat deze melk goed is? Is hij lekker?'' vroeg Drake aan haar, met een vriendelijke grijns op zijn gezicht.

Een zacht briesje was te voelen die naar binnen was gekomen door een van de grote ramen. Het nam de kou van buiten mee, waar een laag sneeuw de dorre velden bedekte. Waar de bomen kaal en eenzaam op de lente wachtte. Er hing een grijze lucht boven het kasteel en over het algemeen hadden alle leerlingen hun winterjas aan. Zo hulde de pubers binnen het kasteel zich ook in dikke vesten, sweaters en werden sjaals gedragen. De warme dranken waren extra populair en mensen waren hongeriger dan normaal. Winter, het seizoen van ijs en donker. Het was Drake zijn minst favoriete seizoen om meerdere redenen, zo moest hij in deze tijd meer moeite doen voor zijn magie. De jongen was ondertussen naar de tafel gelopen met een aantal mensen. Onder deze mensen bevond zich ook een nieuw meisje, die de nieuwsgierigheid van Drake had gewekt. Met een smoes om een melkkan had hij zich naar de tafel verplaatst zodat hij haar beter kon leren kennen. Zijn vurige oranje ogen over het groepje jongeren gegaan, maar de rest leek met niet zo te boeien, omdat hij deze al kende. Drake was altijd gretig naar het nieuwe. Om haar aandacht te trekken, vroeg Drake haar naar de kwaliteit van de melk. Een simpele vraag, maar Drake zag hoe er veel gebeurde in het hoofd van de vreemdeling. Uiteindelijk kwam er een antwoord: ‘Deze melk staat hier al een paar uur aan de lucht te drogen’ Zei ze met een harde, duidelijke stem. ‘Take it Or leave it’. Siste ze. Drake rees enkel zijn wenkbrauw door het ietwat onverwachte en ferme antwoord wat hij kreeg. ''Chill, ik ga er niemand mee omleggen.''' grinnikte de jongen zachtjes. Daar was het weer, in haar blik wat Drake nieuwsgierig maakte. Vanuit het niets klonk er een knal, Drake schrok op en deed een stap achteruit met zijn handen beschermend voor zich. Al snel zag hij dat er een theekopje was gesprongen, al had hij geen idee van hoe wat en waarom. Wat hij wel wist was dat er een scherf in de arm van het meisje was gesprongen. Drake keek er serieus naar, maar voordat hij wat kon doen had een jongen haar al histerisch mee getrokken naar de ziekenzaal. Drake zag hoe ze weg rende en zij liet zijn blik niet los. Hier liet Drake het echter niet bij zitten, want de jongen was dom bezig. Hij zag het druppende bloedspoor op de grond. Drake griste een theedoek van de tafel en snelde achter de twee aan. Door zijn goede conditie was hij binnen no time bij ze. '''Ga aan de kant, lapzwans.' sneerde hij tegen de blondie. Uiteindelijk keek hij het met ogen betraande meisje aan. ''Gaat het? Voordat we bij de ziekenzaal zijn, heb je het halve kasteel besmeurd.''' grapte Drake. Hij pakte voorzichtig haar arm, alsof deze van porselein gemaakt was. ''Hier, we halen eerst de scherf er uit en dan kan deze doek er om. Als we bij de ziekenzaal zijn, kan Yvaine verder een spreuk uitoefenen waardoor je er amper meer last van zult hebben.'' Zo legde Drake uit wat hij van plan was. Voordat hij dit alles deed, moest hij eerst weten van het meisje zelf of ze ermee instemde en niet lukraak werd meegetrokken. Deze 'toestemmingsvraag' lag in de warme ogen die zelfs een beetje bezorgd waren. Hij hield de doek onder haar arm om het meeste bloed op te vangen. ''I'm not gone hurt you.'' doelend op dat hij de grootste scherf er uit zou halen.

Drake snelde naar de twee personen op de gang, er stond wat frustratie op zijn gezicht. De jongen vroeg zich af waarom hij haar zomaar had meegetrokken terwijl dit uiterst onverstandig was. Daarom stuurde hij hem gelijk weg toen hij de twee had ingehaald. Met een ferme beweging van zijn arm zette hij de jongen weg. Deze persoon keek Drake met geschrokken blik aan, ergens ook met angst, omdat hij wel wist met wie hij te maken had. Je hoorde hem slikken tot hij weg rende. Drake keek hierna het meisje aan en legde rustig uit wat hij van plan was. Het bloed uit haar arm zat overal en Drake slikte even, zag hoe ze door haar eigen benen heen zakte. Drake wist haar half op te vangen waardoor de pijn niet nog erger zou worden.Gehurkt ging hij bij haar zitten. Hij zag hoe ze het bewustzijn al langzaam aan het verliezen was. Het de scherf een fatale ader geraakt? Drake slikte en wilde hierdoor juist nog sneller handelen. ‘Ja, doe het!’ Drake kwam met zijn hand richting de scherf, maar al hoorde hij dat hij moest wachten. Wachten? ze was aan het doodbloeden hier, waar wilde je dan nog op wachten?  ‘Ik heb de school al met mijn bloed besmeurd, ik ga de boel niet bij elkaar schreeuwen’ uhh okey dan, seems legit. Hij zag hoe ze een stuk van haar shirt af scheurde en dit in haar mond deed. Drake zei haar geen pijn te doen, al was dit meer een verzachtende leugen. Ze keek weg, de bebloede punten haar bewogen mee. Hij concentreerde zich en keek naar de bebloede scherf. Hij pakte het voorzichtig, trok het los op een manier zodat het zo min mogelijk pijn zou doen. Toch hoorde hij de leidende geluiden van het meisje, Drake slikte. ‘Is het erg?’ hoorde hij haar zeggen. Drake stamelde een beetje, maar zag haar zelf al kijken. De wond was inderdaad dieper dan verwacht. Drake wilde net de theedoek eromheen doen toen ze een gekke reactie gaf, ze had het er over dat het tintelde? Tot drake zijn ligte verbazing zag hij blauw ligt verschijnen rond de wond en hij voelde al snel dat dit magie was. Een helingsspreuk, al wist Drake er verder ook niet veel vanaf. Hij zag hoe de wond langzaam heelde en enkel nog wat laatste sporen achterliet. De jongen fronste, omdat magie voor hem heel gewoon was. Het verbaasde hem meer dat het niet zo leek te zijn voor haar. Ze keek hem aan, Drake keek terug. ''Wie ben jij?'' fluisterde het meisje. Drake keek wat verward. Na dit hele gedoe, na al het bloedvergiet.. wilde ze weten wie hij was? Drake slikte even en haalde eigelijk heel simpel zijn schouders op. ''Mijn naam is Drake, Drake Burned om precies te zijn. Maar.. daar hebben we het later over, eerst breng ik je alsnog naar Yvaine om dit te laten nakijken. Je leek te schrikken van je eigen magie? Je zal water moeten zijn, aangezien deze personen hier meetsal beter in zijn. Heb je dit wel eens eerder gedaan?'' Drake keek nog even naar de wond voordat hij opstond. De jongen reikte haar een hand toe. ''Kun je zelf lopen?'' vroeg hij.

De wond was geheeld en de twee zaten er behoorlijk 'bebloed' bij. De wond zelf was genezen, maar het spoor dat het achterliet was nog steeds te zien. Zo ook de sporen op hun kleding, er zat zelfs wat op Drake zijn gezicht. Hoe had waarschijnlijk over zijn gezicht gewreven en het niet gemerkt. De jongen slikte even en keek nog steeds naar de wond die net op wondere wijze was geheeld. Toch.. vertrouwde Drake het echt niet. Hij geloofde gerust dat het meisje dit allemaal goed had gedaan enzo.. maar hij wilde het zeker weten. Drake had wel eens gehoord over mensen die ongeleerd hun eigen wonden hadden geheeld.. dan was je nog veel verder van huis. Daarom wilde hij uit voorzorg evengoed naar haar laten kijken. ‘Ja dat klopt, het water gedeelte bedoel ik.. Dit soort magie heb ik nooit gezien. Laat staan gebruikt!’ Drake fronste en dit baarde hem om precies die reden extra zorgen. De zorgen zelf was echter niet erg te zien, omdat Drake geen persoon was die zijn eigenlijke gevoelens snel liet zien. ‘Trouwens, Ik ben Jhasira’ De jongen keek op in haar ogen en glimlachte even. ''Hehe, nou het is me een waar.. spectaculair genoegen Jashira.'' om het over understatements te hebben. Ze hadden nogal een daverende eerste ontmoeting. De jongen grinnikte om wat hij zei, tot hij zich bedacht dat ze nu echt naar Yvaine moesten. Met dat gezegd te hebben stond de jongen op om haar een hand te bieden. Deze pakte ze aan, en Drake was sterk genoeg om haar zonder moeite overeind te helpen. Hij deed dit echter op een hele rustige en lieve manier zodat ze zich niet verder zou bezeren. Toen ze stond, stond ze ook heel dicht op Drake zelf. Ze keek in zijn ogen, ze had prachtige blauwe poelen van licht. Ze leken hem even te pakken, te grijpen en Drake slikte door het ongemakkelijke gevoel dat hem opeens bekroop. Wat was dit? Wat wilde ze en waarom staarde ze zo in zijn ogen? Drake werd bijna argwanend. Hij was toch niet de moeite waard om zo intens bekeken te worden. Drake zijn gedachten wilde hier nog verder over gaan, maar werden onderbroken door haar zachte stem. ‘Je mag mijn hand nu wel loslaten’ sprak ze blozend. Drake hief even verward zijn wenkbrauwen en had nu pas in de gaten dat hij dus nog steeds haar hand vast had. Die liet hij gelijk los en stapte achteruit. ''Ehja, nu naar Yvaine.'' De jongen wreef over zijn achterhoofd.

Toen ze naar de ziekenzaal hadden gelopen, had Jashira geen woord gezegd tegen Drake. De jongen vroeg zich ergens af waarom, maar hij had wel haar ongemakkelijkheid gevoeld. Dit had in Drake zijn mening niet gehoeven, maar okey. Hij had dan maar zijn mond gehouden om het niet erger te maken. Nu liepen ze de laatste gang heen en Drake zag de deur al. Toen hij deze doorliep besefte de jongen eigenlijk pas.. dat ze nog onder het bloed zaten. Shit, dat terwijl er feitelijk niet meer echt iets aan de hand was. DE mensen in de bedden die wakker waren keken het tweetal verschrikt aan. Drake kuchte even en had een tipish gezicht dat zei; dit is uit te leggen. Hiervoor had hij dan wel een persoon nodig. Hij liep verder de zaal in en keek om zich heen, misschien was ze in haar kantoor? ''Yvaine?'' sprak Drake rustig. Hopelijk was de wond wel gewoon goed genezen, anders zou Drake het zichzelf nooit vergeven.

Winter. Kou. Sneeuw. Vaak een minder geliefd seizoen voor de meeste. Voor Yvaine en Graham echter hun meest drukke periode want natuurlijk kwamen de studenten met dozijnen hun deuren door. Snotterend, rochelend, hoesten en proesten, zwetend en rillend van de koorts. De griep had zijn neus weer op gestoken. Ieder die hij tegenkwam onder niezend. Dus genoeg werk aan de winkel voor haarzelf en haar doktersassistente. Het was zowaar druk te noemen in de ziekenzaal, gezien ze nog maar enkele bedden leeg had. Bijna overal lag er wel een leerling te sniffen en te rillen van de koorts. Yvaine had ergens in het begin van het winterseizoen haar koudje gevat, maar was er snel overheen gekomen. Om dit toch weer te voorkomen droeg ze een maskertje voor haar mond en neus. Gewoon uit voorzorgmaatregel. Graham was al gegrepen door het virus en die had ze daarom ook vandaag naar huis gestuurd. Je zou haast denken dat ze het uit bezorgdheid had gedaan. Niets was minder waar. Yvaine zat niet te wachten op nog een patiënt die niet alleen alle leerlingen zou besmetten maar ook al hun materialen die hij met zijn vieze bacillen handen zou aanraken. Dan was ze hem liever kwijt dan rijk. Ze kon de ziekenzaal prima alleen behandelen.

Afgezien van het gehoest en genies hier en daar, of een stel leerlingen die zachtjes aan het kletsen waren in hun bed was het relatief stil in de zaal. Te stil… Yvaine miste iets… maar ze kon er maar niet haar vinger op leggen. Maar gelukkig had de blondine daar een prima oplossing voor. Met het masker nog voor haar neus, waar ze stiekem een glimlach achter verstopte toen ze de plaat op de platenspeler plaatste, klikte ze het schakelaartje van het vertrouwde dure apparaat aan. Na een zacht gekras te horen van de eerste paar draaien van de plaat onder de naald vulde de muziek de zaal zich al snel met een serene muziek. Ze sloot voor een moment genietend haar ogen. Beautiful..
Vervolgens pakte ze haar klembord erbij en ging naar de eerste leerling die haar nodig had. Een jongetje van een jaar of 12. Nieuwe leerling van Gren. Hij had een fikse verkoudheid opgelopen en als hij niet goed in de gaten gehouden werd kon het een longontsteking worden. Iets wat te ruw trok ze de thermometer in zijn mond waardoor de jongen even opschrok uit zijn gedachtes en wat verschrikt op keek naar de blonde vrouw in de witte doktersjas en het masker voor. “Neem me niet kwalijk,” mompelde ze slechts zacht toen ze zijn uitdrukking zag. Vervolgens krabbelde ze wat op het kladbord in haar hanenpoten handschrift. ”Je koorts is aan het dalen, maar je moet nog een paar dagen blijven. Ik vertrouw je verkoudheid niet helemaal.” ze zette een glas water en een kopje thee bij zijn nachtkastje ”Veel drinken. Ik kom dadelijk met heet water om te stomen.” Terwijl ze naar het volgende bed liep haalde ze uit de zak van haar lange witte doktersjas een flesje ontsmettingshandgel. Bij de volgende patient. Een 17-jarige Erdse bleef ze even staan. Dit was een patient van Graham, en gezien ze haar assistent genoeg vertrouwde om de leerlingen te verdelen, kende ze haar niet. Ze lag stilletjes in haar bed te lezen in een tijdschrift met muziek die zo hard uit haar oortjes schalde dat er een afkeurend frons boven de ijzige blauwe ogen van de dokter vormde. Je kon wel zien wiens patient ze was… Yvaine greep de ziektekaart die aan haar bed hing en liet haar ogen geconcentreerd en doodstil over de regels glijden. Met haar rug naar de deur toegekeerd had ze daardoor niet meteen door wie er achter haar de ziekenzaal in liepen. Het meisje wat naast haar op het bed lag had verrast opgekeken bij het zien van de twee studenten onder het bloed. Pas toen Yvaine haar naam hoorde spitste ze haar oren, maar ze keek niet om. Ze richtte enkel haar hand op om een opmerking over de leerling aan Graham te schrijven op haar ziektekaart. Ze had zijn stem direct herkend natuurlijk. ”Kom je weer medicijnen stelen Drake?” klonk haar ijzige stem scherp ”Of heb je geleerd van de laatste ke-“ ze had zich langzaam omgedraaid maar toen haar blik op het twee tal viel verstomde ze voor een moment. Haar eerst wat uitdagende blik kreeg iets strengigs en koels bij het zien van het bloed. Zonder zich nog verder te bekommeren om het meisje in bed liep ze recht op Drake en zijn onbekende medestudent af. Met een vinger trok ze het masker van haar oren en gezicht af waarna ze uiterst koel haar ijsblauwe ogen de twee van top tot teen bekeek. ”What happened?” was het enige wat ze vroeg toen haar blik op het meisje bleef rusten.

Le song die ze op zet:

Samen liepen ze door de gang heen. Het was stil tussen de twee personen en Drake vroeg zich ergens ook af waarom. Het nadeel voor Jashira was dat Drake nou niet zo'n psychologisch wonder was. Tenminste dat was hij niet voor zichzelf, niet voor de situaties waar hij soms in belandde. De jongen was eerder het type dat van een afstand de boel bekkek, situaties en mensen observeerde voor de lol. Vanuit die positie kon hij je altijd goed uitleggen wat er gebeurde, maar als hij er dan zelf in zat? Een soort van 'door de bomen het bos niet meer zien' effect. Uiteindelijk liepen ze samen door de hoge witte deur en zag Drake de ziekenzaal, waar vele van de school in een bedje lagen. Het was de winterperiode en veel mensen kregen dan last van verkoudheid, longontsteking, buikgriep.. Drake had een hekel aan buikgriep. Het viel hem op dat er ook muziek gespeelt werd, hij zag de platenspeler stond. Het was een hele hoge stem, klaasiek en Drake kon de woorden ave maria horen. Hm, Drake had niet zoveel met godsdienst en dat soort dingen.  Hij voelde het vochtige bloed op zijn kleding en hoe het langzaam aan het stollen was. Lekker plakkerig.. Deze kleren kon hij dus gelijk de was in doen en zijn jas zou hij sowieso dit weekend naar de stomerij brengen in Oak's Field. Het aller belangrijkste was echter natuurlijk dat Jashira zelf weer helemaal gezond zou worden en hier zonder gevolgen vanaf kwam. Hij zou het zichzelf nooit vergeven. Daarbij was Drake alleen nogmaar meer nieuwsgierig geworden naar het meisje. Het had geleken alsof ze verbaasd was dat ze magie kon gebruiken, waarom was dat? Het was voor Drake zo normaal en alledaags. Hij wist dat als mensen niet altijd al van magie wisten, dat hier meestal een verhaal bij hoorde. Hij was getriggerd naar Jashira en wilde het weten, maar hij wist ook dat alles op zijn tijd moest. Drake was zelf namelijk ook alles behalve een goede prater.  Hij zag Yvaine uiteindelijk staan met haar rug naar Drake en Jashira toe. Daarom noemde Drake haar naam, haar reactie liet hem ergens van binnen ook wel lachen. Daarom kon hij het niet laten even te glimlachen bij de woorden: ”Kom je weer medicijnen stelen Drake?” klonk haar ijzige stem scherp. Drake wilde reageren, maar Yv draaide zich al om en hij zag haar uitdrukking veranderen terwijl ze sprak. ”Of heb je geleerd van de laatste ke-“ Drake had als reactie hierop alleen een soort akward smile, zovan.. zie je ik heb een geldige reden om hier binnen te komen. ”What happened?” hoorde hij de vrouw met strenge toon zeggen. Jashira nam het woord dus Drake hield zijn mond. Pas op het einde sloot hij zich er weer bij aan. ‘Hoe kan dit gebeuren? En komt de wond niet meer terug?’ Drake knikte bevestigend. ''Ja dat dus, want ze heeft nog nooit zo'n spreuk eerder uitgevoerd. Ze wist niet eens dat ze het kon. We zijn naar je toegekomen om dit te laten nakijken, want ik wil dat hier verder geen nare dingen meer gebeuren op school.'' zei Drake op serieuze toon. ''Zou je haar even kunnen helpen?'' Drake hoopte maar dat het goed ging en dat er daarna niks meer zou gebeuren. Dan kon hij tenminste rustig slapen, oh wacht dat deed hij toch al nooit.

akward smile::