Zaterdag! Vrije dag heerlijk! In zijn stagiaire vertrekken stonden al aardig wat bouwseltjes te pruttelen die hij zelf bottelde. Geen spul die je bij de ziekenzaal zou vinden. Nee, nee dit waren echte Witchers brouwsels en niet voor de gewone man. Vergil zocht nog even in zijn zelf gepikte geschriften na in het boek dat hij tijdens zijn reizen na Kaer Morhen altijd in zijn versleten rugzak bij zich had gedragen. De alchemistische middelen die daar in stonden waren erg handig en Vergil was druk bezig met zijn eigen middeltjes te maken. Welke dezelfde werkingen hadden, maar minder schadelijk waren zoals hij met het oude Witcher recept had gedaan die ze tijdens de gebruikelijke laatste test gaven, voor deze verboden werden. Toch had hij het niet kunnen laten om het in handen te krijgen en al had het wat pijn gekost en had het minder mutaties op geleverd dan oorspronkelijk bedoelt was geweest waardoor Vergil geen katachtige gouden ogen had gekregen en zijn levensduur niet zo lang zou worden als die van de oude generatie Witchers, maar voor de rest kon Vergil zich goed met hen meten. Maar hij zat tegen een probleem aan te hikken. Waar de jonge man ook zocht hij kon het Razaanse Lava kruid niet vinden in zijn voorraden, helaas wel het lege flesje. Hmpf! Misschien hadden ze wat in de kassen hier staan? Vergil greep de flacon van tafel en legde zijn boek dicht op zijn bureau voor hij  richting de deur liep. Jax lag op de bank te slapen dus liet de Razaan hem lekker slapen.  Met grote stappen voor zijn lengte liep Vergil de gangen door en de trappen af richting de grote deuren. Er waren maar weinig leerlingen in de gangen. Ondanks de kou buiten waren er toch veel te vinden in Oaks Field. Daar gingen ze inkopen doen of naar de kroeg. Misschien de disco, maar Vergil verbracht zijn vrije tijd liever met zijn alchemistische kennis en rommelde wat met de recepten die hij kende of zelf fabriceerde. Dat vond hij leuk om te doen. Dan hoefde je niet moeilijk te doen met andere mensen te leren kennen en hoefde Vergil ze niet van zich af te stoten. Wat hij eigenlijk heel erg vond en best vrienden wilde maken, maar ergens wilde hij dat ook weer niet uit angst om ze weer kwijt te raken door een of andere reden.

Eenmaal buiten liep Vergil richting de kassen en hij zag wel wat mensen lopen, maar meer dan een begroetende knik naar hen zat er niet in. Hoewel er leerlingen, Stagiaire of docenten voorbij kwamen. Hij liep ze bijna straal voorbij, maar echt uit stond zijn brein niet. Dankzij de Witcher opleiding was hij constant bezig met de omgeving te verkennen. Daarom bemerkte Vergil ook dat er nog iemand in de kassen was toen hij die betrad, maar schonk er niet direct aandacht aan en begon rustig tussen de planten door te lopen.

(Rinn)

Ja! Dit was echt de per-fec-te plek! Rustig, verlaten, dromerig en weg van alle mensen. Grappig, je zou verwachten dat iemand met een vlotte babbel als Rinn nu wel ergens met een groep medeleerlingen Oak’s Field aan het verkennen was. Maar nee, niets was minder waar. De kersverse leerlinge had zich alleen afgezonderd in de kassen rond de school. Of nou ja… “alleen” was misschien ook niet helemaal het goede woord. Zoals altijd was het bruinharige meisje in het gezelschap van haar trouwe vos: Felix. Het beestje had haar het eerste halfuur met zijn grote, zwarte oogjes aangestaard, wachtend op aandacht. Maar inmiddels kende haar beste vriend haar goed genoeg om te weten dat als Rinn eenmaal in volle concentratie aan het schrijven was, dat hij beter zichzelf kon gaan vermaken. Vandaar dat het vosje nu vredig tegen zijn bazin aan lag te slapen.
Het meisje zelf was op een tafel in de kas gezeten. Op de één of andere manier ging ze al vanaf kleins af aan altijd liever op een tafel zitten dan op een stoel, alsof stoelen simpelweg… te gewoontjes waren. Hm…
In kleermakerszit, met haar rug steunend tegen een stam van een uit de kluiten gewassen plant, schreef ze papier na papier vol met al haar ideeën die ze had gekregen sinds ze nog maar twee dagen geleden de shuttle had verlaten en het terrein van Starshine Academy had betreden. Nu al had ze gewoon zoveel interessante mensen gezien! Mensen met haren in alle kleuren van de regenboog, met vleugels, wolvenoren, verschillende soorten magie… En zélfs één of andere witharige REUS met gouden, katachtige ogen en littekens overal waar je maar keek. Wow… Dat maakte vast een goede schurk in één van haar aankomende romans…!
Een grote glimlach was op haar vrolijke, lelieblanke gezichtje gelegen. Af en toe blies ze onbewust een verdwaalde lok lang, roodbruin haar uit haar heldere, groene ogen, maar verder lag al haar focus enkel en alleen bij de pen in haar ene hand en het notitieboekje in het andere. Rechts van haar lag Felix te piepen en met zijn pootjes te trappelen in zijn slaap, links stond een thermoskan tot de nok gevuld met warme chocolademelk om haar warm en wakker te houden. In de kassen was het eigenlijk bijzonder aangenaam qua temperatuur -vandaar dat ze juist deze plek had uitgekozen om zich even terug te trekken van alle indrukken- maar er ging nou eenmaal niets boven een grote slok chocolademelk om haar te motiveren verder te schrijven.

Nadat zeker anderhalf uur waren verstreken, gunde de frivole Grenaanse zichzelf een welverdiende pauze. Met een “Ha!” zette ze de muziek in haar oren wat harder. Alsof één of andere bovennatuurlijke macht het aanvoelde, begon aansluitend één van haar favoriete nummers te spelen:

Direct begonnen twee irissen, zo groen als de omringende planten, speels te glinsteren, als twee opgewekte bloempjes die hun kopjes toonden aan het eerste zonlicht van de dag. Haar glimlach verbreedde, waardoor haar witte tanden zichtbaar werden. Wat er vervolgens gebeurde, kan enkel omschreven als: iets wat ieder tienermeisje zou doen, wanneer zij alleen is, met haar favoriete muziek op en gevuld met vreugde. Jup; Rinn begon kei-, maar dan ook keihard mee te brullen met het liedje (ja, brullen. Het was bijna geen zingen meer). Vol overgave verlieten oorverdovende klanken haar keel. Als ze haar best deed, kon ze best aardig zingen hoor, maaaaaar… daar had ze geen zin in.
Terwijl het lied vorderde, kwam ze meer en meer overeind. Haar notitieboekje en pen werden aan de kant geschoven. Het meisje ging zodanig zitten dat ze op haar knieën op de tafel kwam te zitten, zodat ze in ieder geval met haar bovenlichaam “passend” op de muziek en op haar eigen gekraai- ik bedoel… “zangstem” mee kon bewegen. Haar armen maaiden enthousiast door de lucht, terwijl haar hoofd haar lange haren los schudde.
Ondertussen wist Felix net aan te voorkomen dat hij bij haar spastische bewegingen zo van de tafel getikt zou worden.
Hierdoor had Rinn niet bepaald in de gaten dat er ondertussen iemand de kassen naderde. Of het haar überhaupt veel zou kunnen deren, was een tweede…

Pas toen de deur van de kassen daadwerkelijk werd geopend, schrok ze op. Niet zozeer door het geluid, want dat was haar compleet ontgaan, maar door het zonlicht wat ineens veel helderder naar binnen viel. “Hm?” Verrast hield het meisje haar hoofd iets schuin terwijl ze naar de ingang staarde. Ze kon niet goed zien wie binnentrad, door de overwoekerende flora, dus deed ze haar best er waar ze kon wat doorheen te kijken. Met een plopje trok ze één deel van haar koptelefoon uit haar oor, zodat ze beter kon luisteren en zette de muziek wat zachter. Wie was daar…?
Haar welbekende, nieuwsgierige frons tekende zich op haar voorhoofd. Oeh! Oeh! Hij of zij kwam deze kant op! Dacht ze…
Rinn ging gelijk iets verzitten, waardoor ze nu op handen en knieën op de tafel zat. Dit had ze echter beter niet kunnen doen…
Nog voor ze goed en wel besefte wat er gebeurde, waaide een windvlaag mee met de onbekende persoon naar binnen. Het liet de bladeren in de kassen ritselen, inclusief… wat losse blaadjes in haar notitieboekje…
Haar twee ogen werden groter en groter toen ze nog geen seconde later twee van de losse blaadjes door de lucht zag dwarrelen.
Shit...
Neeeee! Die had ze nodig!
Zo snel ze kon, kwam ze overeind, sprong van de tafel af en hupste -half struikelend- achter de blaadjes aan. Eén had ze dankzij haar woudmagie gauw weten te vangen met behulp van een tak. De andere leek echter steeds verder buiten haar bereik…
Wat was dit voor magische, hocuspocus windvlaag?!
“Nee, nee, nee, nee!” piepte Rinn gedempt terwijl ze achter het blaadje aan bleef rennen. Volledig geconcentreerd op haar dierbare aantekeningen die wegzweefden, had ze niet in de gaten hoe ze ondertussen de vreemdeling gevaarlijk vlug naderde…
Eigenlijk… merkte ze hem pas op op het moment dat ze niet al te zacht tegen hem aanbotste in haar tocht. “Sorry!” prevelde ze gehaast, zonder echt op of om te kijken, terwijl ze door bleef rennen. Ze mocht het nu niet uit het oog verliezen! Anders zou ze het nooit meer terugvinden in dit oerwoud…

Met een stap, stap, bijna struikel, stap, stap bleef ze deels huppelend, deels rennend achter het blaadje aangaan, tot deze uiteindelijk met een nog een laatste luchtstroom omhoog zweefde en… verdorie… aan het vocht van het plafond bleef plakken, een… hoog plafond.
Geweldig.
Top.
Super.
Daar… kon ze dus niet bij. Langzaam brak een pruillipje door op haar anders zo stralende gezicht. Haar blik was onlosmakelijke op het papiertje gericht -vastgeplakt ver, ver boven haar.
Met een moeilijk gezicht hief ze tenslotte één hand in een poging het vocht los te wrikken met haar watermagie, maar… het haalde niet veel uit. Ook haar andere hand werd erbij gehouden. Nog niks. Het was te ver weg…
Ehm… ander plan…
Met haar woudmagie wist ze nog net wat takjes en blaadjes richting het papier te schieten, maar niks leek ook maar een beetje in de buurt te komen...
Lichtelijk geërgerd zette het meisje haar handen in haar zij en staarde ernaar.
Dus… En nu?
Opgeven zou ze niet. Daar was Rinn... Rinn voor, maar een nieuw plan had ze nog niet. Terwijl haar hersens direct begonnen te kraken, bleef ze smachtend naar boven kijken, naar haar dierbare aantekeningen.

Het geluid was best te horen dat zich in de kas bevond.  Of die persoon kon niet zingen of had ergens last van?  Vergil ging er niet te veel over na denken hij zelf was ook geen ster in het zingen dus.  Na zijn bijeenkomst hield het laten we zeggen gekrijs in ieder geval op. Dat was wel fijn, zeker wanneer je een scherper gehoor had dan de mensen zouden hebben.  Zijn blik was gericht op de vele planten en kruiden die zich in de kas bevonden al waren zijn oren op de omgeving gericht. Toen een piepende stem leek te smeken keek Vergil in de richting van het geluid, net alles de voetstappen die zijn kant op kwamen. Wat was daar nu weer loos?  Maar op een onoverzichtelijk bocht kwam een meisje groter dan hijzelf was ineens de hoek om. Vergil had net genoeg tijd om zich schrap te zetten zodat ze hem niet overhoop zou lopen.  'Hé! ' reageerde Vergil op de botsing voor zijn oog op een rond fladderend papier viel.  Mentaal maakte hij contract met Jax die wakker schrok en reageerde op het beeld dat Vergil hem toe zond. Gelijk maakte het ziet zich op weg.  Voor even keek hij de jonge dame na een zag dat het papier tegen het plafon plakte.  Gelukkig was Jax sneller hier dan dat Vergil te voet bij de kassen zou zijn.  De jonge Razaan opende de deur voor de Papoba en ze liepen daarna richting het (hulpeloze) meisje dat nog naar papier stond te kijken.  'Jax kun jij dat papier misschien daar voorzichtig weg halen? ' vroeg hij aan zijn huisdier die knikte en zich richting het plafon bewoog.  Ondanks dat de Papoba's geen vleugels hadden konden ze toch vliegen al hoewel zonder iemand op hun rug.  Voorzichtig klauwde Jax het papier los tot hij het in zijn bek kon nemen om het daarna zachtjes met het glas mee naar beneden te trekken.  Toen het papiertje los was zweefde de Papoba weer richting zijn baasje.  Vergil strak net met zijn hoofd boven het dier uit,  maar hij was nu eenmaal niet lang.  Jax gaf het papier aan zijn baasje die het zonder het te bekijken nar haar uit stak.  'Deze is van jouw? ' zei hij met een niet onvriendelijke stem, maar ook niet bot.  Ondanks dat ze hem bijna voor zin sokken had gelopen hielp hij haar toch.  Zo zat Vergil wel in elkaar ook al kende hij haar niet.  Als iemand hulp nodig had dan hielp hij ondanks zijn lengte.

Oké, als ze nou- Hm… Nee, dat ging niet werken… Misschien zou ze- Nope, dat zou ze waarschijnlijk niet overleven…
Rinn had zich net bedacht dat ze dan maar tientallen takken aan elkaar zou moeten knopen om een groter bereik te hebben, toen ze werd opgeschrikt door een jongensstem achter haar. Wat verwonderd draaide ze zich richting de persoon toe en herkende enigszins de jongen die ze zojuist bijna ondersteboven had gelopen. Oeps…
Als hij haar uit wilde maken voor rotte vis of iets, mocht dat natuurlijk best. Ze was nou eenmaal best hard tegen hem opgelopen, maar hopelijk wilde hij daar even mee wachten tot Rinn een manier had gevonden om haar geliefde aantekeningen terug te krijgen...? Ze wilde al net aan een smeekbede beginnen, maar realiseerde zich ineens wat de jongen precies had gezegd. Huh? Ging hij... haar helpen...?
Vol verbazing keek ze van de jongen naar het bijzonder uitziende dier wat ineens verschenen leek te zijn. Met enig ontzag sloeg ze vervolgens gade hoe het dier, genaamd Jax, omhoog zweefde, bijna zoals het papiertje eerder had gedaan. Een hernieuwde glimlach vond zijn weg naar haar gezicht bij het zien van Jax die de aantekeningen stukje bij beetje naderde... Om hem niet te storen, hield ze zich in hem niet luidkeels aan te moedigen. In plaats daarvan verliet alleen een verrukt piepje haar keel.
Ja... Ja, zo ging die goed...!
Haar heldere, groene ogen volgde het dier toen hij mét haar aantekeningen weer omlaag vloog en het aan zijn baas overhandigde. Haar witte tanden ontblootten zich.
Enthousiast knikte ze op het moment dat de jongen haar het papier aangaf, bijna nog voor hij een woord had gesproken. “Ja!” schalde het opgewekt van vreugde door de kassen. Vervuld van een gelukzalig gevoel, omdat ze haar onmisbare notities terug had, vloog Rinn ineens op haar redders af. Het dier kreeg even een heerlijke aai over de bol en de mens een teder kusje op zijn wang. “Super bedankt!” babbelde het meisje vrolijk. Haar nieuwsgierige blik bleef even gepind op de jongen. Hij was wat klein van stuk, waardoor ze niet goed kon inschatten in welk jaar hij zat. Maar...hij had een knap gezicht en sprekende ogen. Hij leek in ieder geval… aardig?
Maar… natuurlijk was hij dat! Hij had haar zojuist uit de brand geholpen. Duh.
Een aanstekelijke grinnik ontsnapte haar volle lippen. “Jullie zijn mijn helden.” Een ideetje borrelde spontaan in haar op bij die woorden. “Kom, laat me jullie écht bedanken... en... me tegelijkertijd verontschuldigen dat ik tegen je aanbotste...” brabbelde ze daarom er in sneltreinvaart achteraan, haar stem lieflijk en melodieus. Alsof de twee in feite geen keus hadden, haakte Rinn haar arm al door die van de jongen en sleurde hem mee, er min of meer vanuit gaand dat (vermoedelijk) zijn huisdier hen wel zou volgen.

Nog altijd zachtjes mee neuriënd op de muziek in haar koptelefoon, begaf Rinn zich vervolgens naar de tafel waar de rest van haar spullen en haar eigen huisdier nog op haar lagen te wachten. Hier liet ze de jongen pas weer los.
Met een brede, ontwapenende glimlach schonk ze een grote mok vol met haar zelfgemaakte warme chocolademelk en overhandigde deze triomfantelijk aan de jongen. Voor het dier viste ze een snoepje uit haar zak die ze eigenlijk voor Felix bewaarde en hield deze hem voor, tot enige teleurstelling van haar eigen huisdier. Het vosje in kwestie keek al net zo nieuwsgierig als zijn baasje op naar het tweetal, hen zorgvuldig in zich opnemend met een vragende blik.
“Dus… hoe mag ik mijn helden noemen?” prevelde Rinn als laatste, voor ze zich met een soepele plof weer op de tafel liet zakken. Haar ogen ontmoetten die van de jongen en keken hem ongegeneerd en zelfs ietwat gefascineerd aan.
Wie was hij…? En wat kwam hij hier eigenlijk doen…?

De jonge dame leek hem te gaan smeken toen ze zijn stem hoorde, maar Vergil gaf geen blijk wat hij nu eigenlijk echt van plan was dan haar een helpende hand te bieden op het moment, Straks ging hij weer verder met het zoeken naar het kruid waar hij eigenlijk voor hier was gekomen. , maar het scheen anders te lopen. Vergil gaf geen krimp op haar manier van hun benaderen, waardoor Jax haar verrast aan keek, maar duidelijk genoot van de aai die ze hem gaf, Vergil keek haar doordringen maar droogjes aan. Vrouwen! Ze konden soms zo emotioneel worden wanneer je hen hielp. Maar helden? Dat ging wel erg ver toch??? Vergil kreeg de tijd niet om zijn zegje nog te doen of de grotere jonge dame had al een arm van hem in gepikt. Een innerlijke zucht verliet hem nog net niet hoorbaar en Vergil liet zich voor deze keer maar mee slepen tot de plek waar ze hem los liet. De Papoba volgde hen op een afstandje, maar stopte naast zijn baasje waar hij een snoepje kreeg. Vergil sloot zich af van zijn blijheid om deze lekkernij en hij keek het meisje even verveelt aan. Ze moest ongeveer jonger zijn dan hijzelf was, maar echt tijd had hij niet. Ondanks dat hij het vuur laag had gezet. Toch wilde Vergil snel weer terug zijn. Uit beleefdheid nam hij de beker maar aan al dronk hij er nog niet van. Haar vraag hoe ze hem mocht noemen werd zijn blik als van ouds argwanend. Dit was zo vertrouwd voor hem, maar echt iets speciaals bedoelde Vergil er niet mee. Hij was gewoon te voorzichtig met vriendelijke mensen, maar dat kon je hem ook niet kwalijk nemen. Vergil was na de tijd van de Witchers al vaak genoeg bedondert door vriendelijke mensen die hem niet wilde belonen zelf niet toen hij nog monsters opjoeg, maar dan had hij zo zijn middelen om toch te krijgen wat ze beloofd hadden. Maar het was heel gewoon dat deze jonge dame naar zijn naam vroeg en had Vergil er ook geen moeite mee met hun namen te noemen. Hij had niets tegen haar en dat wilde de razaan ook zo houden mochten ze ooit wel vrienden worden dan was het wat anders en zou ze zijn meer vriendelijke kant zien. 'Vergil Titan Stagiaire Vuur magie en dit is Jax.' zei hij kort af en liep naar de tafel waar ze op zat en zetten de onaangeroerde beker neer. Hij kwam hier niet om zich te socialiseren, maar voor een kruid. 'Het spijt me zeer, maar ik was eigenlijk hier voor een kruid. Neem het niet persoonlijk Miss, maar we moeten verder.' verontschuldigde Vergil zich, maar Jax reageerde meteen met beelden die Vergil mentaal terug stuurde van wat hij hier eigenlijk deed. Hij hoefde niet eens naar zijn huisdier te kijken, maar Jax zijn uitdrukking stond zorgelijk. Vergil's gezicht was onbewogen en hij wilde al weg lopen voor de papoba hem aan zijn mauw trok, maar Vergil weigerde te stoppen waardoor het dier los liet. Zijn blauwe kop bewoog even tussen de rug van zijn baasje richting het meisje dat ze geholpen hadden. Zijn ogen leken een verontschuldiging uit te spreken, maar toch volgde hij zijn baasje licht verontwaardigt. Hij wist dat zijn baasje slecht was in sociaal contact, maar het dier probeerde hem toch steeds de goede kant op te sturen.

Rinn kon een klein pruillipje niet onderdrukken toen de jongen, die zich voorstelde als Vergil (hm… leuke naam!) niet bepaald… blij leek met haar aanwezigheid en ook nog eens de beker gewoon neerzette op de tafel… zónder van de warme chocolademelk geproefd te hebben!
Nou ja zeg!!
Wacht… zei hij nou… “stagiair vuurmagie”? Ze had… zojuist… een stagiair een kus op zijn wang gegeven?
Hahahaha. Oeps…
Hm, nee, ze had hem niet bepaald voor een stagiair aangezien, maar hij leek dan ook een leerling door zijn jeugdige uitstraling en lengte. Hoe oud zou hij werkelijk zijn...?
Stukje bij beetje merkte Rinn hoe haar nieuwsgierigheid richting de vreemdeling aanwakkerde. Dit leek alleen maar versterkt te worden door het feit dat hij de boot nogal afhield richting haar.
Met haar eeuwige, aanlokkelijke glimlach, knikte ze bij de voorstelronde. “Ik ben Rinn O’Hara, leerling sinds… twee dagen nu.” grapte ze, al betwijfelde ze of Vergil het zou waarderen… “En dit is Felix.” Haar lange, dunne vinger wees naar haar vos die een vrolijk geluidje maakte. “Aangenaam Vergil… Jax…” Even gleed haar priemende blik van de stagiair naar zijn huisdier. Haar mond opende zich alweer om nog iets te zeggen, toen Vergil haar onverhoopt voor was. Snel klapten haar kaken weer op elkaar en luisterde ze aandachtig.
Wat? Ze gingen nu al weg...? Maar… maar… ze had nog zoveel vragen verdorie!
Wat verslagen keek Rinn de mysterieuze jongeman na.
Zou ze achter hem aangaan…?
Wacht…
Ze was Rinn. Nátuurlijk zou ze achter hem aangaan! Ha!
Zonder enige twijfel reikte haar hand daarom naar de mok die hij -hoe onbeleefd!- onberoerd weer terug had gezet. In een vlug pasje hupte het bruinharige meisje vervolgens met beker en al gewoon onverstoord achter de stagiair aan. Haar blik ontmoette die van Jax, waardoor Rinn het niet kon laten even bemoedigend naar hem te knipogen. Oh nee, echt niet dat ze het zomaar op zou geven! Dan kende Vergil, Rinn Momoii O’Hara nog niet...!
Onbevreesd en een tikkeltje brutaal als ze was, stapte Rinn gewoon om Vergil heen, zodat ze recht voor zijn neus kwam te staan. “Je bent je warme chocolademelk vergeten.” opperde ze met een poeslieve stem, maar ook met een speelse grijns die weggaf dat ze wel degelijk wist dat de ander hier niet bepaald op zat te wachten... Te laat; had hij haar aandacht maar niet moeten trekken. Mwuahuahua!
Uitnodigend hield ze de mok weer naar hem uitgestoken. “Eén grote slok en dan…” Ze dacht even na. “dan help ik jou dit “kruid” zoeken. Denk maar zo: als ik je help, des te eerder heb je het kruid gevonden en ben je weer van me af!” Ineens ietwat beteuterd keek het meisje van de warme drank, naar de jongen, al glinsterden haar irissen stiekem nog steeds geamuseerd. “En ik heb een proever nodig… Ik wil mijn recept nog verbeteren dus.” Haar schitterende, groene ogen schoten weer op en vonden de zijne. “Alsjeblieeeeeft?” Met alle vrouwelijke charme en onschuld die ze bezat, keek ze de jongen aan en kantelde haar hoofd iets, terwijl ze de mok nog altijd verleidelijk naar hem uitgestoken hield. Haar lange, roodbruine lokken golfden langs haar fijne gelaat.

Het meisje had zich voorgesteld als Rinn en haar huisdiertje heten dus Felix. Okay weer twee namen die hij snel zou vergeten, toch? Na hun afscheid te hebben verkondigt stapte Vergil weer richting de kruiden, maar kennelijk had iemand andere plannen. Een ergerlijke zucht kon hij nog net binnen houden toen ze weer voor zijn neus stond met de beker die hij net nog had neer gezet. Jax had haar bemoedigende knipoog gezien en was Vergil verder blijven volgen, maar de jonge Witcher liet niet merken dat hij nog de beker aan wilde nemen. Zijn argwanende blik begon doordringend te worden en zijn houding werd meer gesloten. Konden sommige mensen nu niet begrijpen dat hij alleen wilde zijn? Nou ja helemaal alleen niet, maar hij wilde geen lastige vragen beantwoorden die vast zouden komen als hij haar toe ging laten. 'Heel fijn dat je wilt helpen, maar dat kruid vind ik zelf ook nog wel.' kwam het er botter uit dan hoe Vergil eerder tegen haar gesproken had. Hij wilde niemand meer verliezen. Geralt zou prima voor zichzelf kunnen zorgen dus daar was hij minder bang voor om hem te verliezen en wie de jonge Razaan was gaan zien als een tweede vader, maar gewone mensen?! Die konden ongeneselijk ziek worden of een ongeluk krijgen. De woorden van Rinn in haar vraag dat ze een proever nodig had om haar recept te verbeteren trok hem weer naar het heden en hij keek haar met een volharden blik aan. 'Ik ben allergische voor chocolade.' flapte hij eruit, maar niet te snel of te onbeleefd. Jax zijn blik gleed over zijn baasje heen. Normaal dronk Vergil wel eens chocomelk, maar welke reden zijn baasje ook had de Papoba wist dat Vergil eigenlijk best nieuwe vrienden wilde maken, maar daar best veel moeite mee had.

Met haar stralende glimlach op haar snoet geplakt bleef Rinn met de uitgestoken beker staan. Haar ogen glinsterden helder en warm. Echter versmalde haar lach iets toen Vergil haar nogal… wantrouwig aankeek. Huh? Maar… het was niet alsof er vergif in de warme chocolademelk zat! Althans… dat hoopte ze dan maar, aangezien ze er zelf al een aardige hoeveelheid van achterover had geslagen inmiddels… Hm.
Zijn ronduit botte opmerking zorgde ervoor dat het jonge meisje langzaam de mok weer naar zich toetrok. Oké, hij zat blijkbaar écht niet op haar gezelschap te wachten… Had ze… soms iets verkeerd gezegd?
Oh nee hè, had ze weer eens een te grote mond opgezet? Rinn kon soms zo in haar eigen enthousiasme opgaan, dat de woorden haar mond gewoon uitfloepten voor ze er erg in had. Het was nooit kwaad bedoeld. Integendeel; ze liet zich alleen zo gaan als ze oprecht geïnteresseerd was in een ander persoon. En Vergil had zeker haar interesse gewekt...
“Juist…” klonk het in eerste instantie enkel zacht, nog als reactie op zijn opmerking over het vinden van het kruid. Zachtjes beet Rinn op haar lip, terwijl ze afwisselend van de mok in haar hand, naar de zwartharige jongen keek. Net toen het meisje zich dan maar stilletjes uit de voeten wilde maken om de stagiair niet langer lastig te vallen, sloeg ze haar groene ogen nog één keer naar hem op. Maar goed ook, anders was zijn gezichtsuitdrukking haar misschien geheel ontgaan en was dit heel anders afgelopen...
Een lichte frons drukte zich in haar voorhoofd. Wacht…
Met haar doortastende blik nam ze de persoon voor haar in zich op en bestudeerde hem aandachtig. Waarom keek hij ineens zo… afwezig? Het leek wel alsof er een grauwe waas over zijn gelaat was neergedaald. Vreemd...
De alarmbellen in haar binnenste begonnen pas echt te rinkelen toen Jax erop reageerde. Het bevestigde haar vermoedens dat er íets aan de hand was, maar wat het was… kon Rinn met geen mogelijkheid zeggen. “Vergil…?” prevelde ze daarom wat vertwijfeld, haar stem gedempt en vriendelijk. De jongeman leek haar echter niet te horen. Een schokje trok onbewust door haar lichaam toen hij haar enkele seconden later ineens weer recht aankeek. Zijn blik was haast… kil te noemen, gehard. Ze knikte even lichtjes bij zijn antwoord op haar voorstel. Allergisch voor chocolade, hm? Door zijn voorgaande actie twijfelde ze of het slechts een smoes was om van haar af te komen. Ergens hoopte ze van wel, want hallo… allergisch zijn voor CHOCOLADE?! Dat zou zo… vreselijk zijn…!
'Oké, nee, Rinn, focus. Er zijn belangrijke dingen hier aan de hand dan warme chocolademelk', schalde haar innerlijke stem door haar heen.
Oh ja.

Zwijgend liet het meisje toe dat de stagiair zich om haar heen manoeuvreerde. Met een mix van bezorgdheid en enige teleurstelling keek ze hem na. Waarom… deed hij nou zo? Op de één of andere manier vermoedde ze dat dit niet geheel aan haar lag…
Hè, verdorie… Dit was zo’n moment in een boek waarin de hoofdpersoon moest beslissen of hij het één of het andere pad insloeg. Ze kon er nu voor kiezen om de makkelijke weg te kiezen en Vergil weg te laten lopen, zonder te weten wat er speelde, of…
Of… ze kon de moeilijke weg kiezen en proberen om er toch nog het beste van te maken!
En hé, hij had haar nog steeds geholpen, dus… er moest vast íets waar zijn van haar eerste indruk van hem dat hij een aardige jongen was. Toch?
“Tijd om de stoute schoenen weer aan te trekken, Rinn.” fluisterde ze zichzelf hardop moed in. “Tijd om die grote mond van je eens goed te gaan gebruiken. Oké…” Een diepe zucht ontsnapte haar volle lippen. “Daar gaat tie dan…” Wederom met een klein hupsje dartelde ze achter de jongeman aan. Nee, Rinn was zeker geen opgever. “Vergil?” klonk haar melodieuze stem, deze keer luid genoeg zodat hij haar makkelijk zou kunnen verstaan. “Ik eh…” Haar toon was haast zo zoet als de geur van de omringende bloemen. Ze was nog niet eens aan haar eerste zin begonnen, of ze voelde hoe haar wangen nu al iets begonnen te gloeien. Shit… Oké, ze kon dit. Kom op! “Ik wilde alleen even zeggen dat… ik je echt dankbaar ben voor je hulp en dat…” Terwijl ze sprak, friemelden haar vingers onbewust met haar trui. “omdat ik echt nog maar net nieuw ben hier, ik je nu… lastig val, omdat… omdat het me leuk leek om interessante mensen te leren kennen en jij lijkt zeker interessant! Ik bedoel… in positieve zin. Niet dat je raar bent ofzo… gewoon ehm… je weet wel.” Ennnn ze was aan het ratelen. Geweldig…
Even gunde ze zichzelf een momentje om op adem te komen en beet wat vertwijfeld op haar onderlip. Haar blik was vastgepind op de grond, terwijl een helderroze blos nu op haar wangen gelegen was. Waarom kon ze toch nooit goed uit haar woorden komen zónder papier?! Ugh…
“Het... het was nooit mijn bedoeling om je ongemakkelijk te laten voelen… bij mij, dus… ehm… s-sorry.” was het laatste wat ze eruit wist te persen, voor ze even met een hand door haar lange, roodbruine lokken streek, aangezien ze zich even geen houding wist te geven. Vervolgens omklemden haar beide handen de mok, alsof het het laatste was wat haar staande hield.
Jep... Goed bezig! Nu dacht hij vast dat ze compleet géstoord was in plaats van alleen opdringerig! Veel beter! Yay voor Rinn!
Misschien kon ze nu beter spontaan door de grond zakken...
Verdorie…

Hoewel haar bezorgde stem wel bij hem binnen kwam reageerde Vergil er niet op. Zijn blik bleef hard en kil. Hij wilde niet dat ze een verkeerde indruk kreeg, maar hij wilde ook niet dat ze weer verdween om wat voor reden dan ook. Ze liet hem passeren en Jax volgde zijn baasje gedwee, maar kon het niet laten te vragen hoe het met hem ging. Met veel bromde en een mentaal antwoord dat hij wel okay was, maar zelf twijfelde de Razaan ook. Wat er net gebeurd was had hij nog nooit mee gemaakt. Hij wist niet of Rinn het gezien had en wat ze daar uit op zou maken. Een zucht hoe klein ook verliet nu zijn lippen. Een beetje teleur gesteld was hij wel. Meer in zichzelf dan in Rinn. Zij kon het niet helpen dat hij haar van zich af stoten. Maar het was een diep verscholen angst om met mensen die hij tot zijn vrienden kring kon rekenen te verliezen. Maar Vergil was nog geen honderd meter verder toen hij Rinn's voetstappen weer achter zich hoorde en haar stem. Hij draaide zich half om en had nog dezelfde blik in zijn ogen als toen hij weg liep. Vergil luisterde naar wat ze zei en kon het niet geloven. Was ze nu echt zo'n vol houdertje? 'Waarom die rooie toet? Er zijn vast wel andere mensen die je aanwezigheid op prijs stellen. Ik heb het druk en kan niet op je passen.' zei Vergil op een verveelde toon. Ze mocht dan groter dan hem zijn, maar Vergil gaf zich nooit snel gewonnen. Jax schudden zijn kop, maar hij snapte zijn baasje ook wel. 'En dan daarbij, ik zou geen goede stagiaire zijn om geen leerlingen te helpen die hulp nodig hebben of wel? ' zijn toon werd iets milder, maar zijn ogen bleven hard en kil. Het was een automatische bescherming, niet meer niet minder want wanneer je tegen monsters vocht mochten ze geen emotie aan je af kunnen lezen.

Rinn’s ogen begonnen hoopvol te glimmen toen Vergil zich omdraaide terwijl ze sprak. Dat was vast een goed teken! Misschien dat hij- Ze had de gedachte nog niet afgemaakt, of ze merkte zijn blik op. Auch… Dat was… wauw… De temperatuur in de kas leek spontaan te dalen…
Bij zijn eerste vraag trok ze wat verwonderd een wenkbrauw op. Het deed de blos op haar wangen in ieder geval geen goed, aangezien ze zich nu betrapt voelde. Inmiddels had haar anders lelieblanke gezicht de kleur van de heerlijk geurende, roze rozen in haar buurt. Naarmate Vergil verder sprak, gleed ook haar andere wenkbrauw omhoog. Pardon?! Op… haar pássen?! Wie dacht hij wel niet dat hij was? Wat had ze gedaan? Ze wilde enkel een vriendelijk praatje met hem maken en hem in ieder geval iets leren kennen, puur uit interesse. En nu deed hij zó?!
Opnieuw werd het meisje roder en roder, maar dit keer was het niet schuldbewust of uit schaamte. Nee… Vergil had zojuist een… “andere kant” in haar aangewakkerd…
De druppel die uiteindelijk de emmer deed overlopen waren zijn laatste woorden richting haar, al klonk zijn toon milder. “Sorry?!” was het eerste wat meer als een piepje uit haar keel schoot. Innige verbazing en verontwaardiging viel te lezen op het verder uiterst onschuldige snoetje van het meisje. Met een iets te harde klap zette ze de mok op de aarde naast haar, zodat ze haar handen in protest in haar zij kon zetten. Haar blik, ineens fel en vurig, boorde zich in de zijne. Het lieve, kleine bloempje leek ineens in vuur en vlam te staan. Oké, ze had de aardige aanpak geprobeerd… Ze had zelfs haar éxcuses aangeboden, al had ze daar nu bijna spijt van… Als dat niet werkte, dan… dan probeerde ze maar te spreken op een manier die Vergil wellicht zou begrijpen: net zo bot en hard als hijzelf tegen haar sprak. Puh!
Jammer alleen dat Rinn met haar vriendelijke, zachte uitstraling meer op een boos babyvogeltje leek wat iets gefrustreerd met zijn kleine vleugeltjes klapperde… “Je zegt wel dat je een stagiair bent, maar weet je wat ik zie?” klonk het sissend, alsof al het water in de kas verdampte. “Een kleuter! Ja! Want zo gedraag je je.” Oh jee… Nu kwam het… “Ik probeer niets anders dan aardig tegen je te zijn en je in Grens naam gewoon te leren kennen. Als je daar niet op zit te wachten… prima, maar dat geeft je nog niet het recht om me zo… zo…” Haar lange, roodbruine lokken zwiepten enthousiast heen en weer terwijl ze de juiste woorden zocht. “kil te behandelen. Ik heb je niks gedaan.” Een gefrustreerde zucht verliet haar lippen, al was het stiekem vooral vervuld van enige teleurstelling, aangezien ze zich nog steeds oprecht interesseerde in de jongeman voor haar… “Als dit één of andere verknipte poging is om mensen weg te jagen ofzo, dan… gefeliciteerd; het werkt per-fect!” Na deze laatste uitbarsting, klemde Rinn haar kaken weer op elkaar en liet haar schouders iets zakken. Verdorie… En ze had zo gehoopt dat hij- Hm…
Nu duidelijker teleurgesteld staarde ze even naar de grond onder haar smalle voeten, wachtend op zijn reactie. Geweldig...

Haar eerste reactie toen Vergil zich naar haar toe draaide was dat ze nog rozigere wangen kreeg dan die ze eerst al had gekregen. Dit doordat ze mogelijk verlegen was, maar dat kon hij zich niet in denken met hoe ze gebekt was? Nee dit ging ergens anders om, maar de reden daar achter kon Vergil enkel naar raden, maar toen ze zijn laatste woorden had gehoord werd ze om een andere reden roder dan dat ze al was. Goed misschien had Vergil het anders moeten formuleren, maar hij had eigenlijk geen tijd voor haar. Een zucht verliet zijn lippen. 'Misschien als je weet dat ik tot de Witcher communie behoor snap je de reden misschien waarom ik zo reageer. Plus dat ik hier eigenlijk niet al te lang kan blijven, aangezien ik wat op het vuur heb staan. En ik kan opnieuw beginnen als je me nog langer van mijn werk houd.' verzuchten Vergil en haalde gelijk tijdig zijn schouders op. Het kon hem eigenlijk niet veel schelen dat ze boos op hem was. Vergil was het gewend al sloeg hij zich in gedachten wel voor zijn hoofd. Verdorie zeg dat het je spijt verdulleme! Vaan zijn blik veranderde geen moment en Vergil draaide zich al om en snoof even zacht al kon je het wel horen. Het Lava kruid had een penetrante zwavelachtige geur waar sommige mensen ver bij uit de buurt wilde blijven. Het stond in het heetste gedeelte van de kas aangezien het Lava kruid dicht bij de lava pas kon gedijen. Als Rinn hem volgen zou was dat haar probleem, maar Vergil schonk voor nu haar ijs koud zijn rug als uit zicht. Hij kon zich niet permiteren nog meer mensen te verliezen. Die gedachten raasden door zijn hoofd zonder einde al probeerde Jax zijn baasje van die gedachten af te zonderen, maar die opgekropte gevoelens waren zo sterk dat ze de pogingen van de papoba te niet deden. Vergil bevond zich in een mentale storm waar hij zelf van schrok. Het gevoel van onmacht leek zich even meester over hem te maken, maar die werd al snel op gevolgd door woede. Een woede die hij al die tijd diep samen met zijn verdriet weg gestopt had. De stagiaire was nog geen 50 stappen bij Rinn vandaan gelopen toen een helse pijn zich door zijn arm boorde. Het litteken speelde altijd op wanneer hij woedend of razend werd. Maar de pijn was niet te harde. Jax jankte zachtjes aangezien hun mentale connectie zo verwoven was met elkaar dat ze elkaars pijnen konden voelen. De papoba stopte en begon zijn rechter poot vanaf zijn schouder tot de elleboog te likken. Vergil reageerde meteen samen met zijn huisdier, maar hij greep naar zijn arm en kon even een soort dierlijk gegrom niet onderdrukken. Hoewel de kassen warm behoorde te zijn leek de temperatuur die al wat gedaald leek te zijn nog verder te dalen. Ijs leek zich bijna aan de ramen te kunnen kleven, maar Vergil kon geen water magie om dit echt te laten gebeuren, maar zijn stemming was ijs koud als die van een echte Witcher beaamde. Toch kon hij zich niet echt richting op 1 ding. De reden waarom hij hier naar toe was gekomen verbleekte in zijn groeiende vlaag van woede. Ondanks dat de beelden nog vaag waren waren de gevoelens toch levens echt zoals ze aanvoelde. Zijn blik viel op Rinn toen Vergil zich om had gewenteld in een zoektocht naar een rede waarom en wat hem zo pijn deed. Misschien was zij wel de boos doener? In een paar stappen was Vergil bij haar en ondanks zijn lengte greep Vergil haar bij haar keel en zijn manier van staan was stevig en stabiel. 'Kleine meisjes horen niet met vuur te spelen!' Fluisterde hij ijzig kil in de richting van Rinn. Zijn eerst zo prachtig heldere ondoordringbare groene ogen waren nu helder rood en stonden net zo ijzig kil als dat hij tegen haar gefluitert had. Maar toen begon de pijn weer weg te trekken net als die overvloed aan verwarrende gedachten. Zijn rode ogen begonnen langzaam aan weer groen te worden en heel even knipperde Vergil met zijn ogen. Wat er net gebeurd was kon hij zich niet herinneren, wel dat zijn arm weer eens pijn deed, maar toen Vergil zag hoe en wie hij vast had trok Vergil snel zijn hand terug en deed een paar stappen uit haar buurt. 'Sorry.' zei hij en draaide zich van haar weg. Het was dat ze hier als regel hadden dat er geen wapens gedragen mochten worden, anders had het misschien wel heel erg af kunnen lopen. Wat was er toch aan de hand?! Dit had hij nog nooit meegemaakt... Vergil wilde zich niet verantwoorden want er viel voor hem niets te verantwoorden, want hij wist het antwoord zelf niet. Vergil zetten zich met ferme tred in beweging weg van Rinn. Hij had meer te doen en wat er net ook gebeurd was, moest hij maar eens gaan opzoeken in de boeken in de bied. Zijn huisdier stond weer op en volgde zijn baasje zonder tegen werken. Vergil was weer bij zinnen en daar was de Papoba al blij om.

Rinn keek langzaam op toen Vergil begon te spreken. Haar ogen schoten nog altijd vuur, maar het vlammetje leek iets te doven toen ze hem aanhoorde. Een… Witcher?
Direct begon ze in haar geheugen te graven wat ze over de Witchers gehoord had van haar oom. Hm… Witchers… Een oude gemeenschap van monsterjagers, getraind om mythische wezens op te sporen en te doden voor geld en…in dienst van de mensheid. Ja! Dat waren ze! Maar… waren die niet allang verdwenen? Rinn dacht zich ergens te kunnen herinneren dat de Witchers min of meer overbodig werden door de nieuwe reglementen vanuit de regeringen. Maar toch… stond er nu één in levenden lijve tegenover haar?!
Wauw!
Het was dat ze nog steeds ietwat van slag was, anders had haar enthousiasme door deze ontdekking het direct overgenomen. “Oooh.” uitte ze plotseling, waarbij haar groene irissen toch weer iets begonnen te glimmen. “Ze zeggen inderdaad dat Witchers kil en harteloos zijn!” floepte ze er bijna juichend uit, alsof dat juist iets positiefs was. Wat in zekere zin ook nu wel zo was, aangezien ze daardoor zijn opmerkingen dan gelukkig minder persoonlijk hoefde te nemen.
Dus… betekende dat dat hij haar aanwezigheid dan misschien toch niet zo vervelend zou vinden…? Maar kon hij gewoon niet goed verwoorden wat hij werkelijk dacht?
Hmmm…
Uh oh… Jep, daar was het weer: haar nieuwsgierigheid. Normaal gesproken leek Rinn iets te bekoelen als ze in ieder geval wat antwoorden had op haar -gewoonlijke honderden- vragen, maar juist nu Vergil een tipje van de sluier had opgelicht over wie hij was… kwam het in alle hevigheid weer terug en nam het zelfs toe.
Maar hallo?! Een Witcher! Een echte!!
Haar oom zou zo jaloers zijn als hij dit wist…
En echt niet dat ze Vergil nu nog uit het oog zou verliezen… Rond hem hing gewoon een goed verhaal, wachtend om geschreven te worden…
Maar wat dat verhaal precies zou worden, wist Rinn nog niet. Daarom maakte ze -ondanks haar recente uitbarsting- geen enkele aanstalten om te vertrekken. Bovendien kon Vergils eerlijkheid ook als een poging van toenadering worden beschouwd, aangezien hij ook gewoon boos had kunnen weglopen zonder een uitleg.
Blij met deze conclusies, wist Rinn daarom weer iets van een glimlachje rond haar lippen te laten verschijnen.

Nu pas liet ze ook de rest van Vergils woorden tot zich doordringen. Oh… Hij had iets op het vuur staan? Verdorie… Dat betekende inderdaad dat hij snel weg moest…
Hm… net nu ze had besloten in zijn buurt te blijven…
Dan zat er niets anders op dan… HEM GEWOON TE VOLGEN!
Ja!
Naar zijn kamer als het moest! Nja… niet dat ze nou zo graag naar zijn kamer wilde… maar… ze wilde een verhaal… íets. Ze moest meer te weten komen van deze… “Witcher”..
Dat dat maar al te snel zou gebeuren, had het meisje echter niet kunnen voorspellen…

Bewust wat afstand bewarend -zodat ze hem later ongezien kon volgen- keek Rinn Vergil na toen hij wéér weg wandelde. Toen hij iets verder weg was, zette ze zich al in beweging. Zo zacht mogelijk tikten haar kleine, smalle voeten op de ondergrond. Maar ze had nog maar een aantal stappen gezet, of haar lichaam verstijfde abrupt bij het zien en horen van pijn… Veel pijn… Geschrokken gleden haar ogen van Jax naar Vergil. Wat… wat was er aan de hand?
Enige verwarring viel te lezen op haar lelieblanke gezicht. Haar mond opende zich een stukje terwijl het meisje toekeek hoe het dier ineens begon te piepen en Vergil een soort… gegrom uitte…
Hè? Waar kwam dat nou ineens vandaan? Hopelijk had zij dat niet per ongeluk veroorzaakt…
Maar… hoe had zíj daar ooit voor kunnen zorgen?
Duidelijk vertwijfeld zette Rinn weer wat stapjes in de richting van Jax en Vergil. Een ietwat bezorgde frons tekende zich op haar voorhoofd terwijl ze hen langzaam naderde. “Vergil… a-alles… oké?” klonk het zacht. Juist op dat moment greep de jongeman naar zijn arm. “Vergil…?” herhaalde ze toen er geen reactie kwam. Een lichte trilling in haar melodieuze stem onthulde dat ze nerveus was. Oh jee… Als er maar niks ernstigs aan de hand was!
Wat kon ze doen?
Ze… ze moest iets doen!
Maar wa-
Ze had haar gedachte niet kunnen afmaken… Uit het niets draaide Vergil zich naar haar toe. Rinn voelde een hevige schok door haar lichaam trekken bij het herkennen van de afwezige blik die ze eerder bij hem had gezien. Uit een soort natuurlijk instinct wilde ze direct een stap achteruit zetten, maar het mocht niet baten… Nog voor ze kon reageren, schoot Vergils hand ineens naar voren en omklemde haar keel.
Rinn wilde gillen, schreeuwen, roepen…! Maar ze kon niks. Pijnscheuten trokken door haar hele wezen. Blinde paniek viel te lezen in haar ogen. Rinn was dapper, maar niet zonder angst en zeker niet onoverwinnelijk… De hand die stevig haar keel omklemde, liet haar kwetsbare kant zien en toonde dat ze, ondanks haar grote mond, eigenlijk nog maar een meisje was en het enkel goed bedoelde. Met tranen in haar anders zo vrolijke ogen staarde ze terug in Vergils -ineens- rode ogen. Een deel van haar wilde terugvechten… ondanks wie of wat hij was… Ze wilde zich niet zo gewonnen geven. Dat mocht niet...
Maar… ze wilde hem geen pijn doen. Ze kende Vergil dan nog niet, maar zijn ogen en hele houding vertelden haar dat hij niet… zichzelf leek te zijn, dus...liet ze hem begaan...
Ze voelde net hoe het ademhalen steeds moeilijker werd, toen Vergil onverwacht losliet…
Door de plotselinge gebeurtenis, zakte Rinn door haar benen zodra ze werd losgelaten en viel op de grond.

In elkaar gedoken, met haar rug tegen een plantenbak, veegde ze vlug een verdwaalde traan van haar wang. En nog één. Nog wat na bibberend en kuchend, keek ze op, waardoor ze nog net zag hoe Vergil wegliep.
Ja… Misschien was het beter als ze hem zou laten gaan… Blijkbaar kon het gewoon niet goed gaan tussen hen en zat hem in ieder geval zeker iets dwars… Iets... duisters... Misschien wel te gevaarlijk voor iemand zoals zij om mee om te gaan...
Dan maar geen goed verhaal, dan maar-
“Wat… wat is er met jou gebeurd?” Het was eruit voor ze er erg in had. Haar stem klonk niet langer opgewekt en aangenaam, maar rauw en zachtjes, door de pijn in haar keel. En toch gebruikte ze de kracht die ze nog wel had om Vergil aan te spreken, om hem… niet weg te laten gaan… Niet voor een goed verhaal of om een Witcher te spreken, maar omdat ze oprecht geïnteresseerd was wat er in godsnaam met hem gebeurd was dat hij zo had gereageerd.
Ze snoof. Haar ene hand gleed zachtjes langs haar pijnlijke hals.
Als een jong vogeltje dat uit het nest gevallen was, bleef ze ineengedoken zitten en wachtte zijn antwoord af.
Nee... Dit had ze zeker niet aan zien komen...

Haar reactie op zijn woorden negeerde Vergil. Er waren wel met mensen die of zo als Rinn reageerde of op een andere manier, meer op een ongelovige toon. Goed hij was dan niet groot zoals de meeste Witchers maar Vergil kon zich prima met hem meteen. Echter ontstond een tijdelijke blackout waardoor er iets gebeurde waar Vergil zelf geen vast op had een waarom dit gebeurde was hem ook tot nu toe compleet ontgaan. De beelden en nachtmerries waren nog te wazig om er iets uit op te kunnen maken. Rinn zat ineen gedoken naast hij haar weer een geschrokken los had gelaten. Maar Vergil kwam niet ver voor ze weer sprak. Hoewel je duidelijk kon horen dat ze pijn had. Vergil zelf was nog door in de war door dit gebeuren dat hij voor even niets kon zeggen. Rinn vroeg wat er net hem gebeurd was een heel normale vraag zou je zeggen. Naar voor iemand met zijn verleden was dat niet zo simpel. Tenminste zo ervoer de jonge Witcher het zelf. Hij kon niet liegen dat zou je meteen aan zijn stem kunnen horen, maar de waarheid niet vertellen was niet zo zeer liegen toch? Bij haar spreken was Vergil weer gestopt al draaide hij zich niet om. Dit waren momenten die hij liever vermeed. Het moeten graven in zijn geheugen over vroeger was pijnlijk en ongewild. Jax liep langs zijn baasje op een ging voor hem zitten. Het doet zag dat de jonge man het moeilijk had. Ergens wilde Vergil best vertellen, maar het was pijnlijk en moeilijk in worden uit te brengen. Toch dwong iets heen om Rinn op te helpen staan. Het geen wat hij zins Vergil Geralt was gevolgd zichzelf gezworen had. Mensen te helpen! Een zucht verliet hem een Vergil draaide zich voor de tweede keer naar haar toe en liep op rustige beheerde poes naar haar toe. Rustig strak hij zijn hand naar haar uit zonder een woord te zeggen in de hoop dat ze die zou aan nemen. 'Veel, laten we het daar voor nu op houden. ' zei hij met schuld bewuste stem. Hij had er spijt van haar zo aan het schrikken te hebben gemaakt. Wanneer Rinn weer eenmaal zou staan moest hij echt dat kruid gaan halen! Maar Jax greep het flesje uit zijn riem en rende er mee weg. Vergil keek hem even na een schudden daarna zijn hoofd. Die papoba! Dat had hij ook eerder kunnen doen. Maar dit was met een trucje om Vergil wat socialer te laten worden van het dier.

Rinn knipperde wat verbaasd met haar ogen toen Vergil zich toch nog omdraaide en haar kant opliep na haar vraag. Ergens had ze verwacht dat hij nu door zou lopen, zelf te geschrokken door wat er was gebeurd. Maar net als zij, leek hij zich niet zomaar over te geven aan angst en de plotselinge gebeurtenis. Het toonde een zekere moed en ook betrokkenheid met haar welzijn die Rinn waardeerde… Met een klein glimlachje op haar snoet, pakte ze daarom zijn hand vast en liet zich overeind helpen, aangezien haar benen nog altijd lichtjes trilden.
Zodra ze weer recht stond, hoorde ze zijn antwoord aan. Belangstellend keek ze de jongeman aan, maar in plaats van nu door te duwen of hem te dwingen haar meer te vertellen, door haar brandende nieuwsgierigheid, antwoordde ze enkel met: “Dat kan ik respecteren.” Haar glimlach had haast iets vredigs op een manier die je normaal gesproken eerder zou verwachten van iemand met meer levenservaring en ouder dan zij. Maar dat was… Rinn. De schuld in zijn stem was haar niet ontgaan, maar om hem niet onnodig in verlegenheid te brengen, zweeg ze erover. De toon was voor haar al excuses genoeg en tegelijkertijd de bevestiging dat er werkelijk iets met hem was gebeurd wat buiten zijn controle was geweest...
Net toen Rinn hem gedag wilde zeggen, om hem eindelijk de rust te gunnen die hij zo graag leek te willen, gebeurde er iets geks… en… stiekem… een beetje komisch. Met haar grote, heldere ogen keek het meisje toe hoe Jax plotseling naar het flesje aan Vergils riem greep en er gewoon mee vandoor ging.
De manier waarom Vergil afkeurend reageerde, zorgde ervoor dat haar mondhoeken verder omhoog krulden en ze licht begon te grijnzen, haar witte tanden even ontbloot. Was dat… een hint? Een hint dat de stagiair misschien toch nog niet moest vertrekken, hm…?

In gedachten bedankte ze het schattige beestje, terwijl ze zich weer tot Vergil wendde. Tja, dit was dan een te mooie kans om te laten liggen, of niet? “Wat kan je dan op dit moment helpen om weer rustiger te worden?” vroeg Rinn daarom vriendelijk en kuchte even vanwege haar pijnlijke keel. Ach, dat zou vanzelf overgaan… “Naast het kruid vinden waar je naar op zoek bent, natuurlijk…” prevelde ze er vlug achteraan, voor ze Vergil een excuus zou geven om zich alsnog uit de voeten te maken. Haar woorden waren als het ware een uitnodiging om sámen iets te bedenken waardoor Vergil zich weer meer op zijn gemak voelde na wat er tussen hen gebeurd was en tegelijkertijd wellicht een gelegenheid om elkaar dan toch beter te leren kennen…?
Wie weet… Hopelijk lukte het nu eindelijk wel...!

Verdorie waarom moest Jax zich er nu me gaan bemoeien?! Vergil kon het dier wel iets aan doen, maar hij was ook bezorgd om Rinn. Ze had pijn en dat kwam nog wel door hem! De woorden van haar vulde zijn oren en Vergil keek haar aan een luisterende naar wat ze zei. Het was fijn dat ze niet doordrong op wat hij net gezegd had. Maar haar volgende woorden lieten hem even na denken. Normaal ging hij gaan trainen of experimenteren, maar Vergil dacht niet dat het eerst Rinn zou bevallen. Want het waren geen lichte trainingen en misschien vind de experimenten ook niks? Maar hij moest toch iets verzinnen? Tja niet drinken, maar Vergil wist niet of Rinn dat dronk aangezien ze chocomelk me had genomen. 'In ieder geval niet stil zitten. ' was hij nu echt zo in de war door wat er net gebeurd was dat dit het eerste was wat er uit kwam?! Het was er uit voor Vergil er erg in had. Tja vroeger toen zijn ouders nog leefde was hij ook geen stil zitter. Veel voelde zich alleen maar ongemakkelijker worden, maar toonde het niet. 'Sorry, ik ben dit leven nog niet zo gewend en mijn lichaam staat nog steeds in bewegingsmode.' het was bedoeld als klein grapje, maar door zijn serieuse blik kon men het anders op vatten. Waar had hij toch last van? Normaal was hij niet zo onspraakzaam een kon Vergil goed zijn zegje zeggen, maar zins zijn komst op star shine... Liep alles in het honderd! Vergil kon het niet helpen zo onsociaal te zijn. Toen hij nog in de leer was waren de grotere studenten net als de docenten niet echt spraakzaam. Hij bleef een uit weg zoeken om los van dit verleden rond neuzende kind af te komen. Zodra hij haar toe liet... zo hij ook haar dood toe laten... Mentaal vloekte Vergil worden die nooit uit gesproken zouden mogen worden. Ze zouden de lucht zo bevuilen dat je erin zou stikken. Zijn ondoordringbare heldere groene ogen keken in de heldere groene van Rinn. Tja wast te doen?

Rinn’s hoofd kantelde iets naar rechts terwijl ze Vergil nieuwsgierig aankeek. Ze was benieuwd wat hij zelf zou bedenken om te doen om zijn gedachten weer tot rust te brengen. Bij zijn eerste woorden knikte ze begrijpend. Dat had zij zelf ook altijd: hoe meer het stormde in haar binnenste, hoe meer ze zich geroepen voelde om… íets te doen. Vaak ging ze kickboksen of een eind hardlopen om de energie kwijt te kunnen. Op andere momenten stortte ze zich op een idee of een hersenspinsel wat ze met alle mogelijke energie die ze bezat uit probeerde te schrijven in haar notitieboekje. Zolang ze maar iets had om zich te uiten. Je zou misschien van een meisje als Rinn verwachten dat ze -nogal een flapuit zijnde- alles wat haar dwars zat gelijk maar op tafel gooide, maar niets was minder waar... Ze genoot er oprecht van om diepe gesprekken met anderen te voeren en hen te ondersteunen waar ze kon, maaaaaar… als ze zelf zo haar zorgen had, hield ze deze liever voor zich. Daar zat toch niemand op te wachten en meestal hadden de mensen in haar omgeving het al moeilijk genoeg zonder haar overpeinzingen er ook nog eens bij. Dan gooide ze het er wel zelf uit, als ze alleen was, zodat ze het gevoel had dat ze toch een beetje controle op de situatie had.
Hm… “controle”…?
Zou dat ook voor Vergil gelden…?
Wat er zojuist was gebeurd leek ergens in zijn onderbewuste aangewakkerd te zijn en aan zijn verwarring viel duidelijk te merken dat hij niet goed wist wat hij met zichzelf aan moest op het moment… Zijn woorden die volgden bevestigden dat nogmaals. “Oh nee. Geen verontschuldiging nodig.” klonk haar opgewekte stem als ondersteuning van haar stralende glimlach. Gelukkig ging het spreken inmiddels weer beter. “Ik ben hier ook pas net nieuw, zoals ik zei, dus ik snap helemaal wat je bedoeld. Tenminste…” Ze giechelde. “op een ‘niet-Witcher’ manier dan. Hm…” Voor een moment tuitte Rinn haar lippen, alsof ze diep in haar eigen gedachten verzonken was. Onderwijl liet ze haar nieuwsgierige blik afwisselend van Vergil naar de omgeving gaan.

Toen haar groene ogen zich naar buiten de kas richtten, schoot haar plotseling een idee te binnen. Perfect! “Ik weet wat we kunnen doen!” prevelde ze daarom met haar overweldigende enthousiasme. Alsof Vergil eigenlijk… eghem… niet echt een keus had, haastte ze zich al terug naar haar spullen, raapte alles vlug op en kwam met spullen en Felix en al terug. “Kom!” Haar heldere, aanstekelijke lach klonk, waarbij haar kleine hand zich op Vergils bovenarm plaatste en ze hem half huppelend-half lopend mee kon trekken de kas uit. Geen woord verliet haar lippen die zou verraden waar ze in hemelsnaam naartoe zouden gaan. Veel meisjes van Rinn’s leeftijd zouden hem misschien mee hebben genomen naar Oak’s Field om eens goed te shoppen als afleiding of ergens in een restaurantje op te warmen.
Maar… Rinn… tja…
Ander verhaal.

Na even huppel-wandelen arriveerden de twee plotseling bij een reusachtig bouwwerk: de arena. Lachend draaide Rinn zich naar de stagiair toe. “Een perfecte ruimte voor een... ‘bewegingsmode’.” Nu pas liet ze zijn arm los en begaf zich voor hem uit de verlaten arena in. “Je moet me echt meer laten zien van die gave Witcher-trucjes-dingetjes!” schalde haar stem door de ruimte als een hoge Tarzan-roep.
Ja! Dit zou nou best leuk kunnen worden!

Het leek erop dat ze ervaring scheen te hebben met zulke situaties. Hij had daar helemaal geen ervaring in en dat was nu juist zo verwarrend en Vergil kon er vreselijk kwaad worden op zichzelf. Dit kon toch niet? Hoe kwam het dat dit nu gebeurde? Die vraag bleef maar door zijn hoofd spoken, maar Rinn zou het nooit te horen krijgen net als wie dan ook... Nou ja misschien Geralt, maar liever niet. Misschien waren het bij verschijnselen van posttraumatische stress? Had hij dat??? Voor Vergil zich daar over kop zorgen kon gaan maken hoorde hij Rinn spreken. Hij hoefde zich niet te verontschuldigen? Nou ja eigenlijk had ze wel gelijk. Zelf was ze ook nieuw, maar toch. Eigenlijk had hij haar niet anders behandeld dan zoals hij een ieder ander behandelde. Toch leek Rinn het erop te wagen zich in zijn buurt rond te willen hangen. Vergil moest haar wel gelijk geven, maar dat zou hij niet laten blijken. Dat was nu eenmaal niet in de Witchers zijn aard om dingen snel toe te geven. Al was Vergil meer menselijk dan een Witcher. zoals de oude generatie dat waren. Die zouden nooit van hun leven dingen toe geven. Dat wist Vergil van Geralt wel. Of je moest zo vast houdend zijn geweest als de jonge witcher die gewoon koppig als klein kind achter de reus aan was gereisd en zich niet weg liet jagen hoe gevaarlijk de tocht ook was. Maar Rinn leek zich ineens iets binnen te schieten en liep snel weg. Vergil was even met stomheid geslagen, maar liep in een rustigere pas dan dat zij was weg gelopen achter de leerling aan. Toen ze weer terug kwam greep ze hem weer bij zijn arm. Vergil protesteerde nog even omdat Jax nog niet terug was, maar die zond hem een mentale goed keurig toe. Een zucht verliet zijn lippen en Vergil volgde haar dan maar, waar ze dan ook naar toe gingen. Zolang het niet in een of andere cafeetje of kroeg zou worden. Ze verlieten de kassen en rende bijna het grasveld over richting een groot bouwwerk. Vergil dacht dat het best dat ronde gebouw kon zijn die hij vanuit zijn slaapkamer kon zien wanneer hij zijn gordijnen opende. Toen Rinn eindelijk vertelde waar ze naar toe wilde kon hij zijn mondhoeken even niet bedwingen en krulde ze iets op. Die meid was snuggerder dan ze op het eerste gezicht leek. Maar Vergil schudden enkel zijn hoofd even voor hij haar volgde en naar haar volgende woorden luisterde. 'Je bent me er eentje.' zei Vergil even zacht en volgde haar de arena in. Ja hier kon hij rustig trainen als hij vrije tijd hebben zou. Maar te veel trucjes laten zien zou hij niet doen. Hooguit wat magie en misschien wat tactieken, maar niet Dé beste om tegen andere te kunnen gebruiken. Dat zou ze natuurlijk als nog kunnen doen, maar Vergil kon best wat soepeler worden toch? De tijd van de Witchers zou vast toch nooit meer terug keren, hoewel hij zijn ouders nooit kon wreken omdat Geralt dat al voor hem gedaan had. Wie weet wat voor vele andere slachtoffers ze nog zouden hebben gemaakt als Geralt alleen hem had gered? Nee hij was zijn oude mentor zeer veel dank verschuldigd. Tenminste zo zag Vergil dat. Hij kon de oude reus best begrijpen dat hij moeite had om zich in een ander leven te komen. Maar Geralt was een wolf die konden zich prima aanpassen. In zijn hart was Vergil ook een wolf, maar zijn dierlijke vorm was anders. Heel anders dan die van een gewoon wild dier. Op het eerste gezicht kon men zeggen dat hij de vorm van een Griffioen had, maar als met goed keek had Vergil geen gewone griffioenen kop, maar die van een uil. En was hij niet geel/oranje, bruin of zwart, nog was zijn dierlijke vorm compleet wit. Vergil's vorm was wel wit, maar had zwarte vlekken. Hoewel je zou zeggen dat een witte kleur vaak sneller op zou vallen kon Vergil zich toch prima verschuilen tussen het zomer groen en de kalende takken van de herfst of in de winter zoals nu. Nog voor ze de Arena ring betreden zouden veranderde Vergil in zijn dierlijke vorm en stormde langs haar heen waarna met een paar krachtige vleugelslagen het dier van de grond los kwam. In een cirkel steeg hij hoger op tot de juiste hoogte voor Vergil een duikvlucht richting Rinn maakte, maar dook op tijd voor haar opzij. Hoewel Vergil niet groot was, was zijn dierlijke vorm dat natuurlijk ook niet. Maar hij was sterk genoeg om op zijn minst een volwassen man tot 150 kilo te kunnen dragen in de lucht. Vergil maakte nog een bocht en landen daarna weer soepel. Zijn grote vleugels vouwde hij richting en in een trage beweging op terwijl hij rustig op Rinn af stapte. Zijn heldere groene ogen waren nu de grote oranje van een uil die haar doordringend aan keken. Daarna veranderde hij terug en waren zijn ogen weer groen. Vergil kon de ogen van de uilffion niet op roepen, maar merkte het verschil er tussen wel iedere keer. Zijn zicht was dan tig keer beter dan met de ogen waar hij nu mee keek. Vergil stopte voor haar en kon nog steeds die kleine glimlach niet recht trekken. Voor een Non-witcher kon ze zich goed inleven.

Rinn huppelde enthousiast verder toen ze eenmaal bij de arena gearriveerd waren, maar ze hadden de ring nog niet betreden of een geluid doemde op achter haar. Verwonderd wilde het meisje zich al omdraaien, toen plotseling een wild beest langs haar schoot. Met een gedempt gilletje uit spontane verrassing, sprong ze opzij en keek het na.
Wat… was dat…? Vlug draaide ze zich nu wel om, om te zien of Vergil het ook had gemerkt, maar… hij was nergens te bekennen.
Wacht… maar dat moest betekenen dat…
Ja...!
Het dier… wás Vergil! Whoaaa! Hoe cool!
Opgewekt rende Rinn het laatste stukje de ring in, te nieuwsgierig om nog meer tijd te verspillen. Felix rende net zo energiek achter haar aan, maar bleef wel dicht bij zijn baasje in de buurt door het grote wezen in hun bijzijn. Vanachter haar enkels, sloeg de vos de griffioen aandachtig gade.
Rinn klapte ondertussen verrukt in haar handen toen Vergil krachtig de lucht in schoot. Had zij maar zo’n gave dierlijke vorm… Ze was tevreden met haar “jakhals-vorm”. Het was makkelijk om zich snel en onopvallend ergens naartoe te begeven, maar.. zo zweven in de lucht… vrij van al het leven beneden… dat moest ook wat zijn… Wauw…
Als een kind zo blij kirde ze toen de griffioen plotseling naar beneden dook en net voor haar opzij schoot. Niet één seconde leek ze getwijfeld te hebben zelf opzij te springen, alsof ze Vergil in alle oprechtheid vertrouwde, ondanks dat ze elkaar pas net hadden ontmoet…

Toen hij uiteindelijk voor haar weer in zijn menselijke vorm veranderde, wandelde ze glimlachend naar hem toe. “Dat… was…” prevelde ze vol overgave. “…geweldig!” eindigde ze met een lach. Nogmaals klapte ze in haar handen, gepaard met een sprongetje. “Ik zou er alles voor geven om even zo te mogen vliegen…” Haar glimlach versmalde iets. “Zo… vrij…” klonk het vervolgens dromerig, terwijl haar vriendelijke ogen als vanzelf verlangend richting de uitgestrekte lucht gleden en daar bleven hangen…
Voor een moment viel het stil.

Uiteindelijk ontsnapte een gedempte zucht haar lippen. “Vergil…?” De wind speelde met haar lange, roodbruine lokken terwijl ze zich geleidelijk aan weer tot de stagiair richtte. “Denk je dat je me een keer mee kunt nemen naar… daarboven..?” vroeg ze hem plotseling met een hoopvolle schittering in haar groene irissen.
Ja… ze zou er alles voor geven…

Bijna was hij vergeten hoe gemakkelijk het was om iemand blij of vrolijk te maken. Ondanks dat Vergil hoog in de lucht vloog, hoorde hij haar gekir wel. Wat had hij nu gedaan? Zichzelf gewoon in zijn dierlijke vorm veranderd en even een rondje gevlogen... Maar Rinn was dat kennelijk heel vrolijk van geworden en het werkte zelfs aanstekelijk! Veel moest er een klein glimlachje om laten. Maar haar lach, haar geklap en sprongetje lieten hem ondanks haar volgende woorden niet koud.. Er viel even een kleine stilte maar nog voor hij een goede formilatie van goed gekozen worden had noemde ze zijn naam op een vragende manier en vroeg of hij haar niet eens mee wilde nemen om te vliegen!? Ze had hem even op een niet waakzaam moment weten te pakken. Hij had nog nooit iemand... tenzij in nood... vrijwillig iemand de lucht mee in genomen... Heel even wist Vergil niets te zeggen. Meende ze dit nu echt??? Ondanks dat Vergil even niks kon bedenken om tegen haar te zeggen sloop een licht rozige blos op zijn wangen. Er was tot Rinn toe nog nooit iemand geweest die hij zo iets gevraagd had. De mensen waren daar te bang voor geweest of dachten misschien dat hij hen nooit zou kunnen tillen... 'Ik... jij... kwam het eerste gedeelte er uit gestommelt. Wat?! ' je kon duidelijk merken dat de stagiaire dit soort gesprekken niet meer gewend was. Met witchers onder elkaar hoefde je niet veel te praten. Vergil snapte het even helemaal niet meer. Hij had haar eerder afgewezen, maar toch liep ze achter hem aan, om de een of andere onverklaarbare reden had hij haar keel bijna af geknepen, maar toch bleef ze in zijn buurt... een nu vroeg ze dood leuk of hij haar eens mee kon nemen om te vliegen? Mentaal schudden Vergil zijn hoofd. Zijn rode blos was inmiddels uit gebreid een nu zonder dat hij het door had was zijn gehele gezicht rood geworden en niet van woede. 'Dat meende je toch niet hoop ik ?' vroeg hij zachtjes. En met die woorden draaide Vergil zich deels van haar af en bekeek de arena ring even. Dit zou een mooie plek zijn om te trainen. Maart en lachend gevoel bleef. Wilde dit grietje echt een vriend van hem worden? De potentie was er een ze leek alles van wat er gebeurd was niet zo erg te vinden... Of tenminste dat leek zo, maar om eerlijk te zijn. Ze leek geen angst voor hem te hebben? Iets wat wil erg ongepast was bij de meeste mensen... Toch kon Vergil het gevoel dat Rinn vrienden wilde worden niet van zich af schudden.