Met een zwakke glimlach rond haar lippen liep ze de kraampjes langs. Ze had een tasje in haar rechterhand. In de tas zaten twee boeken die ze net gekocht had. Eentje ging over mythes, de ander over – wat anders – muziek. Ze droeg een pastel paarse rok, een lichtblauwe blouse had ze erin gepropt en eronder droeg ze zwarte sandalen die met sierlijke bewegingen een weg vonden tot halverwege haar onderbenen. Haar haren had ze in een klein staartje gedaan, maar de voorste plukjes hingen langs haar bleke gezicht. Haar riem had ze duidelijk zichtbaar rond haar middel, ze was simpelweg te lui geweest deze te verbergen. Aan de riem hing een kleine, zwarte buidel waar het geld zachtjes in rinkelde bij elke stap die ze zette. In haar ogen winkelde iets wat aangezien kon worden voor plezier. Ze zou het niet hardop zeggen, maar ze vermaakte zich wel. Terra zat op haar kamer en Tári had zichzelf ervan verzekerd dat het dier niet zomaar achter haar aan kon komen.
Haar rode ogen ontmoette die van een man achter een van de kraampjes. Hij begroette haar vriendelijk en begon meteen enthousiast zijn waar aan te prijzen. Het witharige meisje schudde enkel haar hoofd en liep door naar het volgende kraam. De verkoper nam de reactie die het meisje had gehad op zijn buurman aan als een wijze les en begroette haar enkel. Tári liet haar ogen even over het kraampje gaan. Er stonden verschillende noten en bessen op, maar ze had in geen van alle echt zin en liep dus maar weer door. Bij een kraampje met kleren bleef ze iets langer stil staan. Normaal was ze niet zo iemand die hield van drukke plekken. Ze had er eigenlijk een enorme hekel aan, maar zo nu en dan wist ze zichzelf ervan te overtuigen dat het wellicht een goed idee was om haar gezicht te laten zien. Straks vergat ze nog hoe ze normaal met mensen om moest gaan.
Zachtjes grinnikte ze bij die gedachte, maar er verscheen een bedenkelijke frons op haar gezicht toen ze een rokje optilde van de kraam en deze aandachtig bekeek. Heel even hield ze hem voor zich, de complimenten van de verkoper negerend. Zouden die mensen ooit leren dat ze hun waar niet kocht vanwege al hun enthousiasme, maar gewoon omdat ze het zelf leuk vond en ze hen eigenlijk alleen maar vervelend vond? Grote kans van niet.
Ze legde het rokje terug en keek even twijfelend. Ze wist niet helemaal of ze de kleur wel goed vond. Het rokje had een donkerblauwe kleur. Ze schudde haar hoofd. Waar maakte ze nou eigenlijk een punt van? Ze opende de buidel rond haar riem en haalde er het geld uit om die aan de verkoper te geven, die haar bedankte en plezier wenste met haar nieuwe aankoop. Tári vouwde de rok een beetje slordig op en propte deze in het tasje, om vervolgens verder te lopen.
Ze wierp een snelle blik op de rij met kraampjes die voor haar lag. Meer kleren, eten en prullaria. Ze draaide zich om en wilde net de weg oversteken om naar de overkant te lopen en de kraampjes aan die kant te bekijken, toen ze in haar draai tegen iemand opbotste. Van schrik liet ze de tas los, die met een doffe plof op de grond viel, met de boeken en de rok er half uit. Ze hurkte meteen neer en verontschuldigde zichzelf: ‘Sorry.’ Ze raapte de rok als eerste op en stopte die terug in de tas. Terwijl ze de boeken aan het inspecteren was op beschadigingen hoorde ze de ander iets tussen zijn tanden door sissen en weglopen. Een beledigde frons verscheen op het gezicht van het meisje en zonder de boeken nog een blik te werpen rechtte ze haar rug. ‘Oh ja, tuurlijk, loop maar gewoon door.’ De onbekende draaide zich om naar haar en rolde ongeïnteresseerd met zijn ogen. Ze hoorde hem zacht wat zeggen over “verdiende loon” en “onoplettende mensen” maar ze was te kwaad om de rest te horen, of te willen horen. ‘Idioot.’ Gromde ze tussen haar tanden door, voordat ze opmerkte dat mensen naar haar keken. Ze besefte zich nu pas dat ze haar stem had verheft en waarschijnlijk daardoor aandacht getrokken had. Ze gromde een toeschouwer toe en zei hem zich te bemoeien met zijn eigen leven, voordat ze weer neerhurkte. Normaal zou ze zich niet zoveel aangetrokken hebben van de starende blikken, maar nu voelde ze haar wangen wat rood kleuren, zichzelf pijnlijk bewust van het feit dat ze midden op de straat zat.

Een lichte glimlach had zich om zijn lippen gekruld nadat de shuttle geland was en hij voor het eerst in maanden weer voet op de planeet zette. Hij had gehoopt dat hij zijn plaats als leraar ooit zou terugkrijgen aan de school aan de school, maar eerlijk gezegd had hij niet direct verwacht dat hij zijn baan zo makkelijk terug zou krijgen. Jawel, hij had verlof gekregen voor persoonlijke redenen, maar in andere scholen was het al meermaals gebeurd dat iemand anders te positie invulde en deze ook mocht houden, zelfs nadat de vorige leraar was teruggekeerd. Het kon een best akelig wereldje zijn en toch zou hij nooit een andere job kiezen moest hij ooit de kans krijgen. Hij vond het lesgeven wel fijn. Het was altijd leuk om kinderen iets bij te brengen en later te ontdekken dat leerlingen met de kennis die hij hen gegeven had, ook grootse dingen konden doen. Nu was Riley misschien nog net iets te jong om al leerlingen te hebben die oud genoeg waren om een naam voor zichzelf te maken, maar het was altijd leuk om te dromen.

Nadat hij zijn spullen terug op zijn kamer had geplaatst en alles een beetje uitgepakt had, besloot de man om wat in Oak’s field te gaan rondhangen. Hij kon Roxanne later weer opzoeken om haar te laten weten dat hij terug was. Hij had haar tijdens Richards begrafenis al verteld dat hij terug zou komen. In de eerste plaats omdat hij wist dat ze hem nodig had, in de tweede plaats omdat hij het lesgeven gewoon mistte. Daarbij had hij helemaal niets meer op Gren te zoeken. Zijn ex had hem duidelijk verteld dat hij uit haar leven en dat van hun zoontje moest verdwijnen. Hij was diegene die haar in de steek gelaten had en terwijl hij er wel een goede reden voor had gehad, voelde hij zich wel nog altijd schuldig. Als hij had geweten dat ze zwanger was geweest, zou hij nooit zonder haar vertrokken zijn.

De man wreef met zijn hand door zijn donkere haren terwijl zijn blauwe ogen over de verschillende kraampjes heen gleden. Misschien kon hij eerst nog snel een cadeautje voor Roxanne kopen. Een soort ‘sorry-dat-ik-ben-weggegaan’. Hij had zijn tweelingzus nog niets verteld over zijn ontdekking op Gren. Zijn ex had het nooit bevestigd, maar hij was er vrij zeker van dat de peuter die hij gezien had, zijn kind was geweest. Het gezicht alleen al schreeuwde familie Jackson. Alleen de ogen had hij van zijn moeder, een diep soort bruin waar je de warmte zo in kon terugvinden. Hij had die kleur altijd mooier gevonden dan de ijsblauwe kleur die hij zelf had.

Een frons verscheen in zijn voorhoofd toen hij verderop in de straat wat ophef opmerkte en nieuwsgierig dwong hij zijn benen hem naar de plaats te brengen. Hij kon nog net een man ontwijken die bijna tegen hem op knalde voordat hij de kring van mensen bereikte. Helemaal in het centrum van de attentie stond een meisje en lagen er een paar boeken op de grond. Het duurde niet zo lang voordat Riley de situatie in zich opgenomen had en ongeveer begreep wat er gebeurd was. Zijn blauwe ogen vestigden zich op het meisje toen ze iemand toebeet dat die persoon zich met zijn eigen zaken moest bemoeien voordat ze neerhurkte om haar spullen bij elkaar te rapen. ”Kom mensen, hier is niets te zien. Loop maar gewoon verder.” Langzaam stapte de zwartharige man naar voren en hurkte neer naast het meisje. Riley haatte het als mensen gewoon bleven staan om te staren in plaats van moeite te doen om te helpen. Als je niet wilde helpen kon je ook gewoon doorlopen. ”Alles ok?” Hij raapte een van de boeken op, klopte wat vuil van de kaft en stak deze naar haar uit. ”Ik denk dat alles nog intact is. Het is alleen wat vuil.”


| Sorry dat 'ie zo laat is

Ze was die ochtend in een goed humeur geweest en had niet eens zin gehad om haar riem met messen te verbergen onder haar kleding. Alsof iemand er daadwerkelijk iets van zou zeggen. Ergens wist ze dat ze de dingen beter in haar kamer kon laten om ervoor te zorgen dat ze ze niet gebruikte, maar ze was er zo aan gewend geraakt ze om te hebben dat ze niet zonder kon of wilde. Ze had besloten om naar de markt te gaan en gewoon even te genieten van het weer en van haar goede humeur. Al haar vrolijkheid was echter in een klap verdwenen toen ze herinnerd werd aan de associaliteit van haar medemens. Ze had hem het liefst de huid vol gescholden, maar het bleef bij een simpele “idioot”. Ze voelde al dat haar wangen rood begonnen te kleuren en toen ze een omstander toegesnauwd had wist ze bijna zeker dat ze net zo rood als een kreeft was. Ze stond niet graag in het middelpunt als het ging om negatieve aandacht. Wie wel?
Druk bezig om te kijken of alles goed was met de spullen die op de grond gekomen was, hoorde ze iemand zeggen dat de omstanders door moesten lopen. Ze keek op toen dezelfde persoon neerhurkte en vroeg of alles oke was. Hij pakte een boek van de grond en gaf deze aan haar nadat hij het stof eraf geklopt had. ”Ik denk dat alles nog intact is. Het is alleen wat vuil.” Tári nam het boek aan en glimlachte even. Ze had het idee dat ze de man vaag herkende, maar had geen idee waarvan. Ze zou hem vast wel ergens een keer hebben zien lopen. ‘Het gaat wel, bedankt.’ Ze hield voor zich dat ze zich dood schaamde en dat ze het liefst achter de jongen aan was gegaan en hem duidelijk gemaakt had dat zijn gedrag niet gewaardeerd werd. Ze wilde zich in houden en geen stomme dingen doen, maar soms was het lastig om zich aan die belofte te houden.
Ze stopte het boek terug in de tas en keek de man toen weer aan. ‘Dank u wel voor het weg sturen van die mensen.’ Ze wenkte even naar de mensen om hen heen die nu weer gewoon bezig waren met hun eigen dingetjes. Een enkeling keek af en toe nog over zijn schouder, maar het grootste deel van de toeschouwers had geluisterd naar de man toen deze gezegd had dat ze weg moesten gaan. ‘De meeste mensen denken alleen maar aan zichzelf.’ Een zwak lachje verliet haar mond toen ze de woorden uitsprak. Was zij zelf niet ook een van die mensen? Moest ze niet toegeven dat zij geen haar beter was? Ook dat was iets wat ze maar voor zich hield, ze deed immers al haar best om dat te verbeteren.
Ze zorgde ervoor dat alles in haar tas zat en stond toen op. Heel even trok ze een pijnlijk gezicht en wreef ze over haar schouder toen ze er een steek in voelde, maar ze zette vrijwel meteen weer een zwakke glimlach op zodra ze zichzelf betrapte op de uiting van pijn. Ze had net nog gezegd dat het ging, bovendien was het waarschijnlijk niks en had ze geen reden om de man ermee lastig te vallen.