Vanaf het moment dat ze, als klein meisje, de danseressen heimelijk had bekeken vanuit de coulisse in het theater naast haar ouders hotel had Roxanne het geweten. Zij zou een danseres worden. Natuurlijk had het leven het haar moeilijk gemaakt en haar bijna tegen gehouden in die droom. Ze zou ook nooit meer een voet zetten in de dansschool die haar dromen stuk had geslagen. De martelingen van haar danslerares hadden daar wel voor gezorgd. En er waren nachten, als ze nog wakker lag te staren naar een slapende Richard, dat ze zichzelf vervloekte voor die beslissing. Maar ze wist ook, dat ze dan een compleet ander leven had gehad. En in dit leven was ze relatief gelukkig. In ieder geval gelukkiger dan de meeste.

Toch waren er ook donkere wolken in aankomst. Ze voelde het aankomen. Maar ze wist niet wat het zou zijn en wanneer ze hun regen, onweer en bliksem over haar leven zouden laten razen. Het maakte haar gespannen en om die spanning dan weer kwijt te raken had ze, ondanks de akelige herinneringen die eraan verbonden bleven, een toevluchtsoord in dans. Dat was de grootste reden waarom ze door bleef dansen. Overal waar ze kwam zorgde ze ervoor dat ze een nieuwe dansschool had om te trainen. Nieuwe danspartners om van te leren. Meer kennis om te vergaren. Meer ervaringen om op te doen. Zodat ze zich keer op keer kon verliezen in de magie van beweging en emoties. Dans was voor Roxanne als een manier van communiceren die dieper lag dan woorden. Ze vond het zo jammer dat Richard er nooit zoveel interesse in had getoond. Hoe vaak ze hem wel al niet gevraagd had om mee te gaan naar een les. Om samen met haar te gaan dansen. Maar hij was te veel van de feiten, de woorden op papier. Een zwart witte wereld die alleen tot leven kwam in je eigen hoofd. Eentje die je niet zo goed kon delen als dans. Zo zag zij dat tenminste. Roxanne nam dan maar het genoegen met de af en toe spontane slowdansce momentjes die ze samen hadden in de huiskamer, bij een knapperend haardvuurtje en kalme jazz muziek op de achtergrond.

Nu ze op Starshine werkte had het ook niet lang geduurde voor ze de lokale dansschool in Oaks field had ontdekt. Het was maar een kleine dansschool. Voor de hobby dansers op de planeet. Een plek waar de kleine kindjes hun eerste balletlessen hadden en waar schoolkinderen ballroom dansen aanleerden. Dat betekende voor Roxanne dat ze alleen in de avonduren gebruik kon maken van de danszalen. Wat haar overigens prima uitkwam, aangezien ze zelf ook de hele dag voor de klas stond. Maar ze was niet de enige geweest die dat wilde en dus het gebeurde vaak dat ze de danszaal toch moest delen met andere dansers. En dat was vanavond juist weer het geval. Het was misschien een uur of 8 en het was allang donker buiten. Maar binnen in het kleine gebouw werd er nog druk gedanst. Roxanne stond aan de barre te strekken en op te warmen. Haar blauwe ogen gevestigd op de spiegelbeelden van het groepje tieners die les kregen. Modern ballet en het zag er goed uit. Er zat een leerling van haar tussen en Roxanne schonk het meisje een vriendelijk glimlach toen hun blikken kruisden. “Ok guys! Looking good, looking good. Melanie probeer je lijnen recht te houden en Jason! Jason kun je asjeblieft meer op je eigen kont letten in plaats van de meiden om je heen? Ja? Ok mooi. Dat was het weer voor vanavond guys! Ik zie jullie volgende week.” Roxanne grinnikte zacht. Ze wist precies wat de leraar doormaakte met die puberale hormoon fabrieken bedacht ze zich met een grijnst toen ze één been gestrekt over barre doorboog. ”Roxanne! Jij pretzel!” grapte Michael toen hij haar kant op kwam lopen met een handdoek in zijn bezweette nek. Roxanne schoot in de lach. ”Pfft! Nou zeg, heb je jezelf weleens gezien met dat been in je nek” merkte ze plagend op. Hij kwam grijnzend bij haar staan.
”Heb je er weer zin in? Je kijkt een beetje moeilijk..”
Ze gooide haar been weer van de barre en knikte. ”Ja, ik weet niet wat het is maar ik heb al een paar dagen last van m’n schouder. Ik denk dat ik gewoon even door de pijn heen moet, maar ik hoop niet dat het erger wordt.” en met die woorden liet ze haar armen een paar keer los draaien in de pijnlijke schouderkom.
”Hmm.. ok, nou als niet het gaat moet je het meteen zeggen hoor. Anders ga ik je verplicht naar de dokter sturen want ik ken je inmiddels wel,”
De luchtige glimlach die ze hem vervolgens schonk zei de dansleraar al genoeg.
”Roxanne ik meen het. Ik weet wat jij denkt. Hou Violet uit je hoofd. Dit is mijn dansstudio en ik ben verantwoordelijk voor jou als mijn danseres.”
Roxanne wist dat hij serieus was en ze wist ook dat hij wist dat de stem van Miss Violet, haar oude danslerares van hell, toch in haar hoofd zou gaan spelen en haar zou bevelen tegen de pijn te vechten. En dan zou Roxanne jammer genoeg ook naar die stem luisteren. De enige demon in haar hoofd die ze niet los kon laten.
Ze had zich inmiddels naar het midden van de lege dansvloer begeven en keek hem met een uitdagende grijns aan waarbij ze speels haar tong naar hem uitstak.
”You know me so well.”
Hij grinnikte alleen nog, het daarbij latend. ”Waar wil je mee beginnen?” Vroeg de donkere man vervolgens. Roxanne haar blik gleed naar de onbemande piano in de hoek.
”Ik wil even kijken naar m’n pirouetten.. gezien die vriend van jouw er nog niet is.” ze wierp even een veel betekende blik richting Michaels spiegelbeeld. ”Ik heb het gevoel dat ik niet alle lijnen perfect kan blijven vast houden, maar dat kun jij beter zien dan ik. En terwijl ze dat zei begon ze al in haar verschillende pirouetten te draaien.
”Graham kan elk moment hier zijn, geen zorgen. En dat lijkt me een goed plan. Ik zag gisteren al een paar dingetjes die me opvielen dus laten we er nog eens doorheen gaan.”

Met aanwijzingen van Michael begon Roxanne verschillende danspassen, sprongen en draaien te perfectioneren van een choreografie waar ze al weken op aan het oefenen was. Ze had er nog geen specifiek doel voor en waarschijnlijk zouden ze binnenkort aan iets nieuws beginnen, maar zolang Michael en zij beide nog niet compleet tevreden waren bleven ze eraan werken. En terwijl Michael haar net een aanpassing op haar sprong liet zien hoorde ze de deur achter zich kraken en voetstappen op de vloer. Haar blauwe ogen zochten direct langs de grote spiegelwand naar het spiegelbeeld van de persoon die binnenkwam en zag een lange blonde jongeman binnen lopen. Michael liep meteen met een grote grijns en een welkoms groet op de man af en Roxanne kon een grijns niet onderdrukken. Ze wist dat de donkergekleurde dansleraar smoorverliefd was op deze man en hij deed niet bepaald zijn best om dat voor zichzelf te houden.
”Graham! Fijn dat je er bent! Echt, ik ben je heel dankbaar hiervoor,” zei hij terwijl hij zijn hand uitbundig pakte en stevig schudde. Vervolgens draaide hij richting Roxanne die er met een vriendelijk glimlach bij kwam staan.
”Roxanne dit is Graham Lockwood,” Hij boog even naar haar toe en vervolgde iets zachter
”The one I told you about,” Roxanne kon het niet laten om even zacht te grinniken.
”Graham, meet Roxanne Gloria Sarah Heart. My most precious dancer en degene die je vanavond mag begeleiden op de piano.” Haar blik schoot verrast en lachend opzij naar Michael die geheel zonder reden al haar namen opnoemde en meteen naar haar knipoogde. Ze zette een stap naar voren en stak haar hand uit naar de man met gouden lokken, waarbij ze hem eigenlijk voor het eerst echt bekeek. Ze kon begrijpen waarom Michael zo gek van hem was. Graham was zonder twijfel een van de knapste mannen die ze in haar korte leven had ontmoet. Haar hemelsblauwe ogen vonden de zijne.
”Just Roxanne is fine,” Grinnikte ze. ”Thanks for doing this! Het is echt heel jammer dat Michael het net uit heeft gemaakt met Mathias, want nu zitten we zonder pianist.” Terwijl haar ze dat zei keek ze waarschuwend om naar de donkere man naast haar die haar meteen ontsteld aan keek. ”Roxanne! You know better then to speak that name out loud! Besides..” zei hij zijn neus arrogant optrekkend. ”You didn’t like him anyway,” Met een brede grijns kijkt ze even verontschuldigend op naar Graham. ”Anyway, thanks for this. Really helps him out a lot,” knikte ze dankbaar richting Michael.
”Yes it does! So make yourself comfortable. Go meet the piano and let us know when you’re ready to go!” Riep hij enthousiast. Roxanne glimlachte nog een even naar Graham met een veel betekend gezicht over het enthousiasme van de over-exited dansleraar en draaide zich toen om, om zich weer te concentreren op het dansen. Ze begon weer met wat opwarmingsoefeningen, draaide even met en pijnlijk gezicht haar schouder los, waarbij ze de bezorgde blikken van Michael negeerde en ging weer verder met het oefenen van de aangepaste sprong.

Roxanne's looks:

@Graham plox ^^ Hoop dat je er iets mee kan!

Graham rekte zich uitgebreid uit terwijl zijn priemende blik kalm door zijn kamer ging. Het was een lange werkdag geweest, langer dan hij had verwacht door een zekere leerling die per ongeluk van de trap was gestuiterd na de les. Het arme ding was inmiddels uit de ziekenzaal ontslagen met haar arm in het gips in een mitella en hier en daar een pijnlijke, blauwe plek. Ondanks dat Graham uiteraard gewend was het onverwachte te verwachten met zijn baan, moest hij nu wel enige haast maken om nog op tijd op zijn afspraak te komen.
Michael, de frivole dansleraar, had zijn hulp gevraagd bij wat hij een “projectje” op de dansschool van Oak’s Field had genoemd. De jonge arts had de beste man enkele weken geleden ontmoet bij zijn zoveelste bezoek aan het kleine dorp. Het was zijn tweewekelijkse routine om geneeskrachtige kruiden te halen bij zijn beste vriendin daar: de oude vrouw Josie. In feite was het meer een excuus om een bezoekje aan het oude dametje te brengen en onder het genot van een warme kop thee over koetjes en kalfjes te babbelen. Het deed hem oprecht een plezier om de seniore winkelier te spreken en samen even een rustmomentje te pakken in het verder al veel te drukke leven.
Toen Graham zoals gewoonlijk op weg was geweest naar Josie, werd zijn aandacht plotseling getrokken door iets wat op een uit de kluiten gewassen, stoffen heuvel leek, in alle kleuren van de regenboog. Hm? Met enige verbazing had hij het schouwspel aangezien van een pezige, donkere man die over zijn schouders en in zijn armen vele, te veel, kledingstukken gedrapeerd had. De verschillende lovertjes en andere franjes bevestigd aan de kleurrijke stof schitterden in het bescheiden zonlicht wat tussen de wolken doorkwam. Het was duidelijk dat de kleding niet voor alledaags gebruik was. Het leek op…hm… feestkleding? Kon je het zo noemen?
Enigszins geamuseerd had de blonde doktersassistent het niet kunnen laten de man nauwlettend met zijn ogen te volgen terwijl deze half huppelend, half hinkelend zich door de smalle straatjes van Oak’s Field verplaatste. Zijn donkere gezicht was rood aangelopen door de inspanning. Zweetpareltjes stonden in een rijkelijke hoeveelheid op zijn voorhoofd. Het was pijnlijk om te zien hoe hij bij iedere hobbel en bobbel in de weg nog net niet voorover duikelde met kleding en al…
Ho! Wacht! Weer een stoprand!
Pfew, dat ging net goed…
Nadat de man voor de zoveelste keer zijn evenwicht leek te verliezen toen hij een flauwe bocht moest maken, kon Graham zich niet langer inhouden. In een kalm, maar rap pasje was hij naar de ander toe gewandeld en net voordat de man nu toch echt met kleding en al op de grond zou stuiteren, had de jonge arts zijn armen ondersteunend onder de stapel gelegd. Zijn jeugdige, goedmoedige gezicht richtte zich onderwijl op de ander met een allervriendelijkste glimlach. “Laat me je helpen. Het is oké, je kunt loslaten.” klonk het met een aangename grinnik, gemaakt om andermans spanning met een vlaag weg te nemen.
Met de nodige verwondering had de donkere man uiteindelijk de kleren losgelaten, opgelucht en nog wat sneller ademhalend door de gebeurtenissen. Zijn grote ogen ontmoetten die van de jongeman voor hem. Graham keek nog altijd glimlachend terug en, ondanks dat zijn spieren zich aanspanden, leek hij niet bijzonder veel moeite te hebben de berg kleren te dragen. “Graham Lockwood.” had hij zichzelf voorgesteld, alsof een onbekende op straat aanspreken zijn dagelijkse bezigheid was en de huidige situatie verre van ‘apart’ was te noemen in zijn ogen. “Waar moet dit naartoe?” Nog voor de man echt antwoord had gegeven, liep de jonge arts alvast een stukje door in de richting waar de ander eerder heengelopen was.
En zo had hij Michael ontmoet...
Onderweg naar de plaats van bestemming, de dansschool, waren de twee aan de praat geraakt, deels omdat Graham zijn eigenwijze mond weer eens niet kon houden en de ander nog net niet het hemd van het lijf had gevraagd over de functie van de kleding, de dansschool, dans in het algemeen, muziek, hun beroep… En ga zo maar door. Geen onderwerp leek voor deze leergierige boekenwurm oninteressant, wat in feite ook waar was. Graham zag het altijd zo: zelfs wat hij nog niet kende of waar hij zich in eerste instantie niet in interesseerde, kon alsnog zéér interessant zijn, al was het alleen al door het bestuderen van zijn gesprekspartner op dit soort momenten, wanneer diegene over een geliefd onderwerp sprak. Het was werkelijk… fascinerend om te zien hoe mensen reageerden als ze vertelden over iets wat ze een warm hart toedroegen. De glinstering in hun ogen, een lach, bruisend enthousiasme… Het werkte zo aanstekelijk. Het was precies de reden waarom zijn eeuwige honger naar kennis nooit gestild werd. En daarbij leverde het gelijk de nodige gespreksstof. Nee, als je het echt wilde, was je nooit uitgepraat. Zeker niet als het aan Michael lag… De dansleraar leek maar al te graag te willen kletsen…en kletsen…en kletsen… over van alles eigenlijk. In het bijzonder over, ehm, Grahams "trainingsschema" en de manier waarop hij zijn… "lichaam onderhield"?
Hm. Oké dan… Oh ja en over zijn haar. Hoe zijn lokken bijna "van goud leken te zijn in het juiste licht", aansluitend bij zijn "schitterende, amberkleurige ogen"...
Dat dit in feite een onverhoopte flirtpoging was van de man, had Graham uiteraard geen idee van. Daar was Graham… Graham voor…
Eghem.
Juist.
Na deze onverwachte ontmoeting waren ze in contact gebleven en was Graham hier en daar weleens langsgekomen op de kleine, knusse dansschool van Oak's Field, voornamelijk omdat ineens de ene na de andere danser of danseres medische hulp nodig had… Al bleek keer op keer weer dat het gelukkig meeviel, précies als de jonge arts daadwerkelijk was gearriveerd…
En toevallig genoeg was Michael ook precies iedere keer in de ruimte aanwezig geweest als Graham langskwam...
Ja... Toevallig.
In ieder geval was het er zo op een dag van gekomen dat Michael Graham om een andere gunst had gevraagd, eentje die hij niet bepaald had zien aankomen. Door hun gesprekken over muziek, had Graham de dansleraar verteld van zijn passie voor zijn favoriete instrument: de piano.
Van het één, kwam het ander, waardoor de jongeman zich nu aan het klaarmaken was om in te vallen als pianist op de dansschool… Nooit gedacht dat hij dat ooit zou doen.
Normaal gesproken hield hij zijn pianospel liever privé. Daarbij was hij ook niet bijzonder goed, maar ach, hij deed het graag voor Michael.

Soepel wierp de blonde jongeman het witte overhemd van zijn brede schouders, trok zijn schoenen, broek en boxershort uit en stapte onder de douche. Een tevreden zucht ontsnapte zijn lippen toen de warme stralen zijn jonge, atletische lijf raakten. Het omvatte de vorm van zijn getrainde spieren van zijn schouders, armen, …borst, … rug, …buik… en gleed zachtjes langs de enkele, eigenwijze moedervlekken op zijn zongebruinde huid. Op de speelse vlekjes en een enkel litteken ter hoogte van zijn bekken na, was zijn huid gaaf. De jeugdpuistjes die hem in zijn puberteit hadden geteisterd waren al jaren geleden verdwenen. Het was te zien dat zijn lichaam met de jaren grote stappen richting de volwassenheid had gezet en er nu geen jongen, maar een man stond.
Zijn blonde lokken plakten lichtjes aan zijn hoofd, waardoor de eeuwige, warme glans van zijn doortastende ogen er net tussendoor blonk. Zijn krachtige borstkas ging kalm op en neer in een rustgevend tempo. Ondanks zijn haast genoot Graham van het moment wat zijn gedachten tot rust bracht, voor hij zich weer in het bijzijn van anderen zou begeven. Voor iemand met een vlotte babbel en sociale aard, was de jongeman daarnaast erg gesteld op zijn privacy en kon hij prima alleen zijn, verloren in diepe gedachtes…
Niet veel later stapte de jonge arts weer onder de douche vandaan, draaide de kraan dicht en sloeg tijdelijk enkel een handdoek rond zijn naakte lichaam, ter hoogte van zijn heupen. Op de grootste spetters na, leek hij geen moeite te doen zich verder af te drogen. Door het vage schijnsel van het licht in de kamer, glom zijn natte huid nog enigszins na, alsof het gedompeld was in goudbruine olie.
In een beheerste pas beende hij door zijn kamer, haalde zijn werkspullen uit zijn tas en verving deze voor hetgeen hij nu dacht nodig te hebben, waaronder wat bladmuziek wat hij van Michael had ontvangen voor vanavond.
Zodra hij vlug wat schone kleren uit de kast had gegrist en deze op zijn bed drapeerde, liet hij ondertussen het restant van het water met zijn magie van zich aflopen, zodat het in één straal terug zweefde naar de douche en daar in het putje belandde. Vervolgens trok Graham eerst een zwart shirt over zijn hoofd. Gewoonlijk was hij niet in dergelijke kleding in de school te vinden, aangezien het gepaster was als hij nettere kleren droeg, zoals zijn gebruikelijke overhemd. Maar in zijn vrije tijd was hij tevreden met een simpel, zwart shirt, spijkerbroek en makkelijkere schoenen. Het gaf hem deels iets jeugdigers, maar benadrukte daarnaast zijn… “mannelijke vormen”, op een subtiele, maar aangename wijze.
Nadat hij ook de rest van zijn kleren, zijn jas en een paar schoenen had aangetrokken, hees de jongeman zijn schoudertas op zijn rug en begaf zich in een redelijk tempo richting het dorp.

Nog enigszins binnen de tijd arriveerde Graham bij de dansschool. Op het moment dat hij er binnenstapte, leken enkele tienermeisjes die net de zaal uitkwamen hem op de één of andere manier te herkennen. Tenminste… voor zover je vluchtig zijn kant opkijken en gedempt giechelen echt herkennen kon noemen? Graham kende zelf enkelen van hen bij naam, maar volstond met een terloops geprevelde “Evening ladies.” als een meer algemene begroeting, gepaard met een speelse, ietwat verwonderde grijns bij de steelse blikken die hem hier en daar werden toegeworpen. Hm…
Terwijl hij van sommigen een begroeting terugkreeg, gepaard met nog meer gegrinnik, begaf de jongeman zich kalm richting de zaal om Michael en zijn danspartner, waar de dansleraar hem eerder over had verteld, tegemoet te zien.
Toen hij zijn eerste pas de zaal inzette, bleef Graham abrupt staan, bijna alsof hij opschrok. Zijn nieuwsgierige blik gleed eerst naar Michael, maar al vrij snel naar de persoon in zijn aanwezigheid. Een jonge vrouw, hoogstwaarschijnlijk van zijn leeftijd, was alvast begonnen met trainen. Haar fijne, welgevormde lichaam bewoog zich soepel voort, haast alsof de indrukwekkende bewegingen haar nauwelijks moeite kostte... Haar lange, ravenzwarte lokken dansten met haar mee. Maar het waren de twee heldere, blauwe ogen die Graham in alle eerlijkheid even van de adem dreigde te benemen.
Damn…
Genietend van dit onverwachte, maar zeer…eghem…aangename uitzicht, leunde de jongeman met zijn schouder tegen de deurpost, net zolang totdat ze hem vanzelf opmerkten. Echter was dit wat eerder dan hij gehoopt had toen de deur door zijn beweging waarschuwend kraakte, bijna alsof het hem wilde vertellen dat hij die hongerige ogen beter bij zich kon houden voor de rest van de avond...
Nog geen minuut later was zijn aanwezigheid opgemerkt door de dansleraar, waardoor Graham verder de zaal in wandelde.
“Graham!” groette Michael hem vrolijk, zoals altijd. Hij leek oprecht blij hem te zien.
In een automatisme speelde een aanlokkelijk glimlachje om zijn lippen. “Michael.”
“Fijn dat je er bent! Echt, ik ben je heel dankbaar hiervoor.” vervolgde de ander.
Onbewust ontsnapte een zacht, aanstekelijk lachje zijn mond bij die woorden door het enthousiasme ervan en de aansluitende handdruk. Gemoedelijk schudde Graham hem de hand. Waar Michael hand hem stevig vastgreep en uitbundig schudde, was Grahams manier van handenschudden kalmer, masculien, maar verre van onvriendelijk. “Tuurlijk. Geen probleem. Ik doe het graag.” Geduldig hoorde hij aan hoe Michael hem aan de danseres voorstelde, terwijl zijn blik geleidelijk aan naar de vrouw in kwestie schoof… Zijn amberkleurige ogen boorden zich ongegeneerd in de hare, terwijl de dansleraar verder sprak. Roxanne, hm…?
Haar spontane grinnik bij iets wat Michael haar toefluisterde, liet ongemerkt Grahams mondhoeken ook iets verder omhoog krullen. Zijn innemende glimlach transformeerde onderwijl in een charmant grijnsje, heel subtiel, maar duidelijk aanwezig, vooral toen Michael uit het niets Roxanne voorstelde met haar, ogenschijnlijk, volledige naam. “It’s…” Zijn ogen gleden een seconde onopvallend naar haar volle lippen en weer terug naar haar blauwe irissen. “a pleasure to meet you, miss Heart.” klonk zijn lagere stem, zoals altijd omhuld met een haast onzichtbaar schor randje als hij zachtjes sprak. Net op het moment dat zijn blik onlosmakelijk verbonden leek te zijn met de hare, gleed het plots weer opzij naar Michael. “You didn’t tell me your… dancer was this lovely, Michael.” Opnieuw was daar zijn zachte, aanstekelijke lach te horen, waar een zekere zelfspot in doorklonk door die opmerking, al… meende hij het wel degelijk. Hmn, hij hoopte maar dat hij zich voldoende zou kunnen concentreren op zijn pianospel zo dadelijk~
Vervolgens gleden zijn doordringende ogen weer heeeeel subtiel terug naar Roxanne. “Doctor Graham James Lockwood, at your service.” voegde hij enigszins geamuseerd aan de voorstelronde toe, zodat ze evenveel informatie over elkaar bezaten. “Just Graham is fine…” eindige hij om aan te sluiten bij haar opmerking hoe ze genoemd wenste te worden.
De jongeman genoot zichtbaar van het kleine momentje tussen Michael en Roxanne over Michaels ex en hoorde hun woorden over en weer zwijgend aan. Roxanne's humor, gepaard met haar melodieuze stemgeluid, deed hem genoegen…
Bij haar tweede bedankje richting hem, leek Graham pas weer wat op te schrikken uit zijn eigen gedachten. Zijn grijns verbreedde zich zodanig dat zijn witte tanden zich kort ontblootten en kleine kuiltjes in zijn wangen stonden. Echter wachtte hij tot Michael eerst zijn zegje had gedaan, voor hij plots een stapje in Roxanne’s richting zette, deels om alvast zijn weg richting de piano te maken. “It’s truly…” Zijn ogen schoten op naar de hare. “my pleasure, …Roxanne.” De manier waarom hij haar naam gedempt uitsprak, was enigszins verleidelijk te noemen, mede door zijn Shadraanse accent. Alsof er in feite niets bijzonders gezegd of gebeurd was, vervolgde de jongeman hierna zijn weg richting het instrument, waarbij zijn rechterbovenarm nog net lichtjes, haast onopmerkzaam, langs die van Roxanne schuurde terwijl hij langs haar liep.
Eenmaal bij het vertrouwde instrument aangekomen, legde Graham zijn tas naast zich neer, ritste zijn jas los en trok deze in één vloeiende beweging uit en drapeerde het over een rek wat zich naast de piano bevond. Hierna nam hij plaats op de pianokruk, klapte de klavierklep open en maakte hij zijn nek-, schouder- en armspieren wat los en strekte zijn vingers, zodat hij zo gemakkelijker kon spelen. Uit zijn tas haalde hij wat bladmuziek tevoorschijn en zette dit voor zich neer. Even liet hij zijn lange, dunne vingers over de toetsen glijden, alsof hij er zeker van wilde zijn dat hij klaar was om te beginnen. Zijn ademhaling werd weer kalmer, zijn borstkas ging in een sereen tempo op en neer, terwijl zijn ogen zich langzaam sloten.
Na nog even gewacht te hebben, zodat hij werkelijk één kon worden met het instrument, opende hij zijn ogen weer en begon Graham het eerste lied wat hij voor zich had te spelen.
Binnen enkele seconden was de kleine zaal vervuld van een warme, dragende melodie die zelfs een beginneling in de dans nog leek op te willen zwepen om de eerste danspassen te zetten, om zich te bewegen naar de stroom van het lied. Graham zelf ging al vanaf de eerste noot op in de muziek en vergat direct alles om zich heen, al waren enkele van zijn gedachtes nog altijd vervuld van een zekere, zwartharige vrouw…

Het eerste lied dat Graham speelt op de piano:

Roxanne was zich er altijd wel bewust van geweest dat menig mens haar een “mooie vrouw” vonden. Ze had die zeldzame combinatie van natuurlijk donker haar en hemelsblauwe ogen. Ze had haar leven lang getraind in een kunstvorm waarbij haar lichaam elegante passen vormde, waardoor ze zichzelf een houding had aangeleerd die je verfijnt kon noemen. En ze was vlot en fijn in de omgang. Ze kon het mensen niet kwalijk nemen om haar dan een compliment te geven. Maar toch verraste het haar elke keer weer en ook nu schoven haar ogen verwonderd op bij het horen van Grahams woorden. Een glimlach, die je niet echt verlegen kon noemen… misschien gevleid? Een glimlach die in ieder geval haar waardering voor zijn compliment prijsgaf. Toch gingen er ook belletje rinkelen diep vanbinnen. Ze wist niet of het iets was in zijn manier van praten, of die blik in zijn ogen. Hij had iets.. en ze wist nog niet haar vinger op dit iets te leggen..

Hij stelde zich voor als dokter en haar blik gleed wat verrast richting Michael. ”You didn’t tell me your pianist was a doctor?” Michael lachte alleen en als Roxanne had opgelet had ze kunnen zien hoe Michael de twee een blik wierp, duidelijk merkend dat er meer aan de hand leek te zijn dan enkel te zien was aan het oppervlak. Haar blauwe ogen waren echter weer terug naar de man voor haar gegleden. Hij leek haar maar van die intense blikken te schenken… what was he playing at..? and why didn’t she mind it..? ”Well.. Just Graham, the pleasure is all mine,” wacht.. was ze aan het flirten? Hij was gay! Wat was überhaupt het punt! Er zat vast niets achter.. niet bij haar tenminste.. all just for the fun right?
… right?

Toen de hele voorstel ronde weer achter de rug was en ze zich van de heren afdraaien en haar blik net in hun spiegelbeeld boorde werd ze tegengehouden door de blonde dokter en haar blik schoot ook naar de zijne. Voor een kort moment maar want haar blik vond direct hun spiegelbeelden weer. Een onwillekeurige gedachte borrelde bij haar op; they looked great together…
Zijn blonde zomerse lokken gepaard met die goudkleurige ogen en haar ravenzwarte haar en die blauwe kijkers. Het was alsof ze een sprookjes paar zag staan in hun spiegelbeeld.
Roxanne merkte pas dat ze haar adem had ingehouden toen Graham zonder te blikken of te blozen doorliep en ze eindelijk zacht uit blies. Hij speelde een spelletje. Daar leek het op. Eentje die zij zelf al lang niet meer had gespeeld. Sinds Richard niet meer. Ze begreep niet waarom Graham haar als tegenspeler had gekozen. En wat ze nog minder begreep was waarom ze het zo leuk vond…
Haar blik volgde Graham in het spiegelbeeld toen ze opeens Michaels ogen in haar nek voelde branden. Ze keek naar hem om en trok een kop van “well he’s a cheeky fellow..” maar de dansleraar leek niet toe te willen happen. Hij bleef haar enkel aankijken. Hopelijk had ze niks verkeerds gedaan?

Toen de heldere klanken van de piano klonken schoof haar blik voor enkele seconde belangstellend richting de pianist die op een ander planeet leek te zijn. Haar mondhoeken schoven omhoog. Roxanne wist precies wat hij daar doormaakte en zonder waarschuwing of aanwijzing van Michael begon ze te dansen. Zich leidend door het muziekspel en al het gevoel die Graham erin wist te plaatsen. Ze improviseerde de gehele choreografie. Het was zo’n mooie eenheid van hun samenspel dat Michael er compleet stil van gevallen was en met over elkaar geslagen armen enkel toekeek. Met versnelde ademhaling van de inspanning kwam ze eindelijk uit de trance van muziek en beweging toen Michael de plotselinge stilte, die na Grahams piano spel was geëindigd, brak met een applaus. ”Beautiful.. perfect.. both of you!” de dansleraar was ondertussen richting de piano gelopen en had nog maar weinig aandacht voor Roxanne. ”Just.. amazing Graham.. the feeling.. that play.. just perfect. Couldn’t have a better pianist.” complimenteerde hij de jongeman uitgebreid waarbij Roxanne alleen maar instemmend kon glimlachen. Ze was onderwijl opgestaan uit haar eind positie en vond de ogen van Graham weer in hun spiegelbeeld en hield zijn blik even vast.. of hield hij de hare vast? Ze wilde niet weg kijken, maar werd uiteindelijk geforceerd toen Michael haar naam noemde. ”Roxy, ik denk dat we wel kunnen werken met deze denk je ook niet?” ze grinnikte en knikte. ”Dat denk ik ook. was haar enige reactie terwijl haar blik weer terug ging naar Grahams spiegelbeeld. Michael kwam bij de piano staan en richtte zich op Graham, zacht pratend tegen hem over wat muziekzaken waarschijnlijk, dus Roxanne ging verder met oefenen. Zo’n moment van vrije improvisatie was mooi, maar ze had veel geoefend op haar huidige choreografie. Hopelijk konden ze die dadelijk ook op muziek oefenen. De deur kraakte weer, net toen Roxanne in een pirouette draaide. Jennifer, het vrouwtje dat altijd achter de balie zat, stond in de deuropening en wenkte naar Michael die met een korte geïrriteerde zucht naar haar toe snelde. Roxanne lette niet echt op ze, maar bleef kalm door dansen en oefenen. Soms viel ze uit haar pirouette als ze merkte dat ze haar centrale punt niet meer recht voor zich hield, maar haar blik telkens opzij zwerfde richting een bepaalde jongeman. ”No, I told them to sent me the papers themselves! Dammit, I’ll deal with this myself!” klonk de nu wat luidere en duidelijk meer geïrriteerde stem van Michael. ”Sorry Roxanne, Graham, ik moet dit even afhandelen.. ik ben dadelijk weer terug.” Roxanne knikte enkel begrijpend al probeerde ze hem een geruststellende blik toe te werpen voor de donkere man met zijn receptioniste uit het zicht verdween en de deur met een iets te harde klap dicht sloeg. ”Ok dan..” Met een lichtelijk ongemakkelijk gevoel bleef ze voor een moment wat doelloos in het midden van de danszaal staan, maar uiteindelijk draaide ze zich richting Graham. ”That was really.. amazing. You surprised me there a bit to be honest.” haar gezicht werd gesierd door een sprankelende lach bij die woorden en ze liep naar de piano toe om even op de vleugel te leunen. ”Michael had zeker niet mijn muziek gegeven of wel?” vroeg ze toen en liet ongemerkt haar ogen over elk detail van zijn gezicht gaan en vroeg zich wederom onwillekeurig af waarom homo’s toch altijd zo knap waren.

Some dance moves die Roxanne maakt:

Toen het instrument de eerste klanken produceerde, waande Graham zich direct in een andere wereld. Het was alsof zijn lichaam en geest ontsnapten aan de werkelijkheid. Zijn vingers zochten als door een natuurlijk instinct de juiste toetsen -gewillig, gretig, passievol, terwijl de mysterieuze, opzwepende melodie zijn gehoor streelde. Het was dat hij het lied nog niet geheel uit zijn hoofd kende, anders had hij waarschijnlijk de hele tijd zijn ogen gesloten gehouden. Gelukkig maar dat dit niet het geval was, anders waren zijn amberkleurige ogen nooit naar de dansende vrouw gegaan…
Als het toonbeeld van een haast mythische schoonheid bewoog haar ranke lichaam als in trance door de zaal op het geluid wat Graham op de piano maakte. Niet snel verloor de jonge arts zijn concentratie als hij speelde. Niet snel raakte hij afgeleid als de muziek hem opzoog en meesleepte. Niet snel week hij ook maar zijn blik langer dan een seconde af van het instrument onder zijn controle...
Maar nu…
Nu…
Graham had niet in de gaten hoe zijn zachte lippen zich iets van elkaar sperden terwijl zijn ogen haar nauwlettend volgden. Als kaarsen in de duisternis, lichtten zijn irissen op, als... gouden poelen vol… verlangen, vol… bewondering voor hetgeen zich voor hem ontplooide. Als een jonge lelie die naar de zon reikte kwam Roxanne’s werkelijke elegantie tot uiting in haar dans. Ze bewoog als in aanbidding van de muziek, zich overgevend aan de melodie…
Whoa...
Terwijl hij nog net niet een verkeerde noot aansloeg, moest Graham even twee keer snel achter elkaar knipperen om te voorkomen dat hij per ongeluk stopte met spelen.
Met de seconden leken de lichten van de gang en rond de muren van de zaal te doven… Michael was uit het zicht verdwenen. De jonge meisjes verderop, onvindbaar…
Voor even, voor nu, voor zolang het lied nog zou voortduren... hoorde de jongeman niets anders dan het instrument onder zijn vingertoppen en zag hij niets anders dan… háár. De wijze waarop ze pas na pas wist te maken, ogenschijnlijk zo moeiteloos alsof het onbewust ging, deed zijn hart gelijkend snel kloppen met het hare, alsof de tonen die hij produceerde in feite zijn lijf waren, met zijn armen beschermend rond haar lichaam geslagen om samen met haar te kunnen dansen... Alsof… alsof ze allang een stuk hadden ingestudeerd en het nu eindelijk aan de wereld toonden…

Na enige tijd – te snel naar Graham’s zin (als hij dat ergens diep vanbinnen mocht toegeven) – kwam het lied ten einde. Bijna ietwat verward liet hij zijn vingers uiteindelijk van de toetsen glijden.
Wat… was dat geweest?
Een frons zou zich op zijn voorhoofd hebben getekend als Michael hem niet terug naar de realiteit haalde met zijn applaus en woorden. Met een glimlach die in werkelijkheid niet anders omschreven kon worden als lichtelijk verwonderd, keek de jonge arts op en richtte zijn aandacht voor een moment op de dansleraar, zichzelf onderwijl weer bij elkaar rapende.
Ja… Wat was dat geweest…?
“Beautiful…?” klonk het zacht en bedenkelijk als herhaling op Michaels opmerking, onhoorbaar voor ieder ander dan hemzelf. Zijn ogen gleden geleidelijk naar zijn “danspartner” van zojuist en boorden zich in de hare. Hij kon niet anders... “…Yes..” ontglipte het hem daarna net zo gedempt, maar ook met iets... "extra's", waarop zijn glimlach iets verbreedde…
Een klein schokje trok door zijn lijf toen Michael vervolgens uit het niets naast hem stond. Bescheiden als hij was -en niet bepaald onder de indruk van zíchzelf hier… - knikte Graham enkel vriendelijk om de complimenten die zijn richting op werden geworpen in ontvangst te nemen. Hm… Michael leek altijd wel van de complimentjes in zijn bijzijn… Uiteraard voelde de jongeman zich wel gevleid, maar toch deed het ook ergens ieniemienie kleine alarmbelletjes rinkelen… Eindelijk.
Slechts enkele tellen had hij naar de dansleraar opgekeken, meer uit beleefdheid dan uit eigen wil, want voor hij het goed en wel besefte was zijn blik alweer naar de spiegel gegleden en keek… nee… stáárde hij in die ondoorgrondelijke blauwe kijkers die daar te vinden waren… Het zorgde ervoor dat Michaels volgende opmerking -onbedoeld- als een stille windvlaag zijn aandacht ontglipte.
Pas toen Roxanne haar ogen afwendden om op de dansleraar te reageren, deed Graham dat ook.
Laeda, holy mother of Shadra…

Hij kuchte even onhoorbaar om zichzelf tot bedaren te brengen, waarna hij zich focuste op de man die zich nu resoluut helemaal naar hem begaf.
“You really impressed me there, Graham.” zei Michael met een glimlach van oor tot oor, terwijl hij zijn blik zocht en… ehm… iets voorover leek te buigen naar hem toe…?
O-oké…
Graham, zich niet helemaaaal een houding wetende te geven, schonk hem een eigen, wat meer beheerste glimlach. “Thank you. I eh…” Midden in zijn zin, die toch al niet erg lang was, stopte hij toen de dansleraar zelfs nog… een… stukje… dichterbij… kwam…
Ehm...
“You..?” herhaalde Michael, waarbij hij in een nogal, eghem, “verleidelijke houding” op de piano leunde en zijn hoofd iets kantelde. Zijn glimlach verbreedde, voor zover dat nog mogelijk was.
Uh oh…
Eindelijk, ein-de-lijk, begon het de jonge arts te dagen waarom de beste man al vanaf het begin overvriendelijk richting hem was geweest, waarom hij uitbundig had gelachen om zijn soms droge, flauwe opmerkingen, waarom hij iedere kans leek aan te grijpen Graham vluchtig aan te raken en hem keer, op keer, ...op keer weer terughaalde naar de dansschool met de meest onzinnige excuusjes…
Ah. Daarom...
Wat overdonderd door deze plotselinge realisatie, opende Graham zijn mond al, zichzelf dwingende niet weg te kijken, aangezien het zijn innerlijke rust nu vérre van goed zou doen om… heimelijk…toch... naar… -daar ging zijn blik- een dansende… -en het bleef hangen…- Roxanne… te kijken…
“No.”
Met een automatische “Hm?” schoten zijn ogen terug naar Michael.
“No, don’t say anything. I know:” ging de dansleraar onverstoord verder, terwijl hij Grahams brede schouders íets te speels aantikte… “Yóu… aaaaand… me… this saturday, dinner for two, at my place. Hmm?”
Oh dear…
Daar was het…
Oké, nu was het moment. Nu moest Graham voor eens en altijd duidelijk zijn. Hij zou het hem gewoon zeggen, van man tot… ehm… man. Dan konden ze daarna gewoon rustig verdergaan met waar ze al mee bezig waren.
Jep. Hmhm.
...Maar hoe ging hij dit in godsnaam zeggen…?!

Plotseling, als een reddende engel, stond daar de vrouw die normaal gesproken achter de balie zat. Haar naam was hem even ontglipt. Graham moest zich met iedere vezel in zijn lichaam inhouden niet opgelucht te zuchten toen Michael naar haar toesnelde. Het gaf hem net de ademruimte die hij nodig had om een goed, strategisch plan te bedenken om Michael zachtjes, … maar duidelijk af te wimpelen…
Geloof het of niet, maar het was niet de eerste keer dat een homoseksuele man zekere…eghem... "lusten" koesterde richting de doktersassistent, dus probeerde Graham net te bedenken wat hij ook alweer de laatste keer had gezegd, toen Michael hen een verontschuldiging toeriep en uit het zicht verdween.

Met oprechte verwondering over de laatste minuten -sinds hij de danszaal had betreden- draaide zijn hoofd zich weer naar de nu enige andere aanwezige persoon in de ruimte. Even maakte Graham van de gelegenheid gebruik om haar stilletjes te observeren… Haar houding toonde een zekere ongemakkelijkheid die hijzelf zojuist in Michaels bijzijn ook had gevoeld.
Hm… Zou dat door Graham komen…?
Tuuuurlijk. Ha! In zijn dromen misschien…
Maar haar houding was verre van het enige wat op zijn netvlies gebrand stond toen zijn ogen verhuld verlekkerd over haar prachtige lichaam gleden. Voor zolang het kon, nam hij de tijd om de rondingen van haar figuur in zich op te nemen, te kijken naar het golven van haar zwarte lokken, eindigend bij haar-
”That was really.. amazing. You surprised me there a bit to be honest.”
BUSTED!
Als in een reflex toverde zich gelijk een charmante grijns rond zijn lippen toen Rox zich onverwacht (voor hem dan, aangezien hij even… afgeleid was geweest) naar hem toedraaide. In tegenstelling tot bij de dansleraar, had Graham er absoluut geen bezwaar tegen dat de jonge vrouw dichter- en dichterbij kwam en op de piano leunde… Onbewust leunde hij ook iets haar richting op terwijl zijn blik zich weer in de hare vastpinde, onbeschaamd en… geïnteresseerd… “Well… I just had to play something to match your dancing skills.”
Nog even bleef hij zo zitten, voor hij zich plots weer iets van haar wegdraaide en de rest van het bladmuziek erbij pakte bij haar vraag. “Michael is right you know…” sprak hij onderwijl op een zeer… aangename toon. Voor slechts enkele seconden schoten zijn ogen weer op naar haar. “You dance beautifully. Almost…” In deze seconden die traag voorbij leken te tikken, staarde hij haar nog altijd zinnenstrelend aan. “…as beautiful as yourself…” eindigde hij, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Net zo soepel en ongemerkt als hij haar zijn doordringende blik had toegeworpen, richtte hij zich weer tot de muziek voor zijn neus. “You could say you… surprised me too.”
Nog geen tel later leek iedere verleiding in zijn verbale en non-verbale communicatie weer als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn, geheel… subtiel en daardoor schijnbaar verre van ondoordacht…
“And to answer your question: No, I’m afraid not. Hm…” Vlug draaide Graham zijn hoofd even naar de deur waar de dansleraar eerder verdwenen was, waarna hij Roxanne een ondeugende grijns toestopte, alsof hij haar daarmee wilde overhalen in zijn gedachten te stappen en mee te delen in zijn hersenspinsels. Nog geen Michael te bekennen. Mooi. “I suppose you don’t have a song that just… screams: ‘You’re a great guy and I like you, but I’m not gay’ …?” kwam er als gevolg enigszins geamuseerd uit. Het kon haast niet anders dat Roxanne Michaels signalen richting hem ook had opgepikt. Waarschijnlijk… veel eerder dan hemzelf… Maar dat was ook niet heel moeilijk…
Het gedempte, aanstekelijke lachje dat volgde, onderstreepte als het ware de komische tint van de situatie en liet Grahams gezicht weer stralen zoals het gewoonlijk deed, allang weer ontdaan van enige ongemakkelijkheid die er bij Michaels “bezoek” was ingeslopen.
Daar was Graham gewoon… Graham voor.
Kort beet hij op zijn lip en schudde lachend zijn hoofd, waardoor enkele van zijn blonde lokken hen en weer zwiepten. “Anyway…” En daar was die ondeugende, aanlokkelijke blik weer, heimelijke zoekend naar de hare… Op de één of andere manier werd het daar toch iedere keer weer heen gezogen… “how long have you been dancing? You certainly looked like you knew what you were doing…” vroeg hij oprecht belangstellend, aangezien er inmiddels... ineens... nog zoveel was wat hij van haar wilde weten…
Te veel, misschien. Al besefte hij zich dat op dat specifieke moment nog niet…

Haar blauwe ogen boorde zich in de zijne en ze ruste haar kin op haar vuist, terwijl haar serene glimlach haar gezicht sierde. Bij zijn eerste compliment was het opeens alsof iemand haar een spiegel voorhield. Waar was ze mee bezig? Ze stond erbij als een verliefd schoolkind. Ze wist niet direct wat ze moest zeggen op de woorden van de pianist en vond ze ergens ook… misplaatst? Het was niet alsof hij haar al had zien dansen. Hij had geen idee gehad hoe “skilled” ze was. Het was gewoon pure toeval... Ze liet haar blik naar haar eigen handen glijden, die nu plat op de zwarte glanzende laklaag van de piano ruste omdat ze zich had afgezet van die leunende houding. En haar trouw ring leek opeens extra hard te fonkelen… Right.. She was married.. Stop wondering Roxanne...
Haar blik vond de zijne weer. Zijn toon en houding waren haar allerminst ontgaan en het liet haar wenkbrauwen iet wat verwonderd omhoogschuiven. Al verliet de serene glimlach haar lippen niet. Wederom had ze niet direct een gevatte reactie klaar. Om de simpele reden dat ze die eigenlijk niet mocht, kon en ergens ook niet wilde geven. Zijn hele houding had Roxanne inmiddels wel duidelijk gemaakt dat hij niet gay was. Bij lange na niet zelfs. Maar dat gaf hem nog niet het recht om zo …zo… brutaal over te komen. Het was ergens haast beledigend dat hij zo “betoverd” was om haar “schoonheid”. Overdrijven was ook een vak. ”Thanks… maar dat zal wel meevallen..” Ze schonk hem een ongemakkelijke glimlachje. Hopelijk zou hij merken dat de complimentjes a bit much werden. ”And.. good… I guess we’re both good at surprising people then..”

Toen hij haar vraag beantwoorde draaide ze zich snel van hem af en liep naar een tas die in de hoek van de zaal lag. Ze boog zich over de tas, onderwijl luisterend naar de woorden van Graham. Bij zijn woorden realiseerde ze zich inderdaad hetzelfde. Zij merkte duidelijk dat de blonde pianist geen homo was. Maar die arme Michael had geen idee. Echter keek ze wat verbaasd op naar de man achter de piano. ”Uhm.. how about just telling him you’re not gay? I think he’ll understand… you don’t have to treat him like some kid..” mompelde ze dat laatste erachteraan terwijl ze zich weer over haar tas boog. Had ze zich vergist in Graham? Of was ze gewoon verblind geweest om te zien wat voor een creeper douchebag hij eigenlijk was..? Een gevoel van bescherming richting Michael rees langzaam naar de oppervlakte en het was te zien in haar ogen dat zij alles behalve geamuseerd was om deze situatie. Michael was net uit een vreselijke stomme relatie gestapt. Ze wou hem liever meer heartbreak besparen met deze.. gladde vent. Plots voelde ze zich ongemakkelijker om alleen met hem te zijn. Ze trok uiteindelijk een kopie van haar bladmuziek uit de schoudertas op de grond en kwam weer overeind, haar blik op de papieren gevestigd om te checken of het compleet was. Ze keek voor een moment op bij zijn vraag en beantwoorde zijn glimlach met een glimlach. Al was hij niet meer zo gemeend als enkele momenten daarvoor. Ze voelde zich stom dat ze zich zo had laten verleiden door een paar mooie ogen en blond haar. Zelfs al was het maar voor even. En het frustrerende was.. ze realiseerde dat het niet de eerste keer was. Haar gedachten gleden even naar het moment in de gymzaal.. toen ze dansend in de armen van Aloiysius stond. Waarom liet ze steeds vaker toe om op die manier naar andere mannen te kijken. Om op die manier over hen na te denken… Wat was er mis tussen haar en Richard…?

Ze schudde die gedachtegang weer weg en concentreerde zich weer op wat de jongeman had gevraagd. ”All my life.” antwoorde ze hem alsof het doodsimpel was. ”You? Vroeg ze toen meer uit beleefdheid dan belangstelling, doelend op zijn piano spel en reikte hem de bladmuziek aan. ”My music. Kijk maar even of je het kan spelen.” ze keek hem voor een moment veelbetekenend aan en liep terug naar het midden van de zaal. ”Neem je tijd om het door te nemen. Ik ga nu toch even wat streken, if you don’t mind.” Ze zakte door haar knieën en begon verschillende strekoefeningen te doen terwijl ze zichzelf weer in de spiegel bekeek. Maar toch betrapte ze zich er telkens weer op dat haar blik zich naar de pianist verschoof. Diep vanbinnen hoopte ze dat ze het toch mis had over hem en dat hij niet was zoals hij nu over kwam... whatever ze had gevoeld bij hun ontmoeting.. dat kon niet niks zijn geweest toch?

Muziek:

Stretch oefeningen:

Graham luisterde naar Roxanne’s woorden en knikte en glimlachte beleefd. Toen ze hem haar muziek aanreikte, gleed zijn blik geïnteresseerd naar beneden. Zijn mond ging al open om te antwoorden, toen een ander geluid zijn aandacht trok. Verwonderd keek hij op toen een zacht gefladder steeds hoorbaarder werd. Zijn glimlach verbreedde toen nog geen tel later een uil naar binnen vloog door een enkel openstaand raam achterin de ruimte. De donkergrijze veren en grote ogen leken een vlaag van herkenning over hem heen te laten strijken. Oh dear… Deze uil kende hij maar al te goed… Het was er één van velen die door zijn familie werd gebruikt en waarvan Elijah er één had meegekregen.
Automatisch schoof Graham iets achteruit op de pianokruk toen het dier naar hem toekwam en op het instrument plaatsnam, een briefje aan zijn poot geklemd. Zodra de uil voldoende zijn plekje had gevonden, viste Graham de boodschap behendig van de poot, rolde het open en las de inhoud, waarna de uil direct weer vertrok. Een diepe frons tekende zich op zijn voorhoofd.
Elijah… Niet alweer… Een zucht ontsnapte zijn lippen, terwijl hij de woorden kort op zich in liet werken. Niet alweer...
Goed, er zat niks anders op, zoals gewoonlijk... Waarom kon hij nooit eens-
Hm..
Vervolgens schoot zijn blik verontschuldigend omhoog richting Roxanne. “I’m afraid something has come up. An.. emergency, so to speak.” Terwijl hij sprak was hij al opgestaan en reikte zijn hand naar zijn tas en jas. “I.. I have to go. Good luck practising.” Wat gehaast door het plotselinge bericht, trok hij zijn jas aan en wandelde al richting de deur. Vlak voordat hij de ruimte verliet, draaide hij zich nog even naar de zwartharige vrouw om en knikte haar vriendelijk toe. “Good night.”
Eenmaal in de gang bleek Michael nog te druk, waardoor hij besloot met wat snelle handgebaren duidelijk te maken dat hij helaas moest vertrekken en verliet de dansschool.

Graham out.