Hij had het eigenlijk zo lang mogelijk willen vermijden. Maar Hunter had ook wel geweten dat hij er niet eeuwig voor kon weglopen. Hoewel het allemaal nog niet zo ver was en zijn ouders het vrij rustig aan deden voelde hij zijn handen trillen en moest hij de ongemakkelijke gevoelens wegslikken. Hij stond op de donkere gang van de etage voor de woud magiërs. De brief, geschreven in het Hutaanse dialect wat ze thuis spraken, in zijn hand geklemd. Eerst had hij naar Catalina willen gaan, maar van dat besluit was hij snel terug gekomen. Daarna was het door zijn gedachte gegaan om Luci wakker te maken en met haar te praten. Maar ook dat idee had hij laten varen. Om eerlijk te zijn had hij er nu geen behoefte aan om met haar hierover te praten. Meestal vertelden ze elkaar alles maar dit kon hij gewoon niet tegen haar zeggen, noch tegen Catalina. Zijn derde optie was Drake geweest, maar Hunter had zijn vriend eerder deze avond met een niet onknappe brunette zien praten en waarschijnlijk had zijn vriend er geen behoefte aan om nu gestoord te worden. Dus Hunter was besluiteloos op de gang blijven staan in zijn driekwart paars gekleurde broek en witte blouse. Zoals gewoonlijk op blote voeten en ditmaal ook zonder de paarse sjaal die normaal gesproken zijn iets te lange zwarte lokken uit zijn smaragd groene ogen moest houden. Zijn hand ging naar zijn oor waar hij de gouden ring voelde zitten. Het paar waarvan zijn zuster de andere helft had. Het gevoel van het gladde, koude metaal stelde hem gerust en bracht hem op het idee om te gaan lopen. Op de gang staan malen had geen zin. Hij kon beter gaan wandelen, dat zou zijn hoofd misschien leeg maken.

Hij had zijn voeten hun eigen weg laten kiezen. Hij vertrouwde erop dat ze hem niet zouden laten struikelen terwijl hij met zijn hoofd bij belangrijkere zaken zat. Hunter was al een tijd diep in gedachten verzonken. Hij moest erover praten met iemand uiteindelijk en voorlopig leek de beste optie Drake te zijn. Die was de meest onafhankelijke persoon die hij genoeg vertrouwde om een goed advies van te krijgen. Hij zou de jongen binnenkort weer eens op moeten zoeken als hij niet bezig was in de hoop dat ze konden praten. Pas toen hij weer op keek merkte Hunter waar hij uitgekomen was. Hij wist dat hij naar buiten gelopen was. De plotselinge verandering in de atmosfeer was hem niet ontgaan, nog het feit dat er een kleine bries stond. Mar zijn voeten hadden hem gedragen naar de verlaten villa die een klein stukje buiten Oak's Field stond. Een plek waar mensen overdag al bijna niet kwamen. Zijn voeten hadden geweten dat hij graag alleen wilde zijn nu en ook niet per ongeluk iemand onderweg tegen wilde komen. Ze hadden hem naar het meest afgelegen stukje land gebracht dat ze kende op dit kleine stukje planeet.

Hunter liep naar de zijmuur van het grote gebouw. De deur had hij eigenlijk meteen al links laten liggen. Zijn blik ging naar de klimop die zich in de stenen vastgezet had en niet van plan leek om los te laten zonder de hele constructie mee naar beneden te nemen. Hij zou waarschijnlijk te zwaar zijn om als mens omhoog te klimmen. Dus Hunter nam een kleine aanloop en sprong tegen de muur op. In zijn sprong werd zijn gestalte kleiner en kleiner tot er aan de klimop een ringstaart maki hing. Zijn grote ogen keken even naar de grond die een stuk verder weg leek nu hij zo klein was, maar daarna richtte Hunter zijn blik naar boven en begon behendig en snel te klimmen. Hij was dan ook vrij snel boven en wurmde zich door het enige kapotte raam dat hij kende van het gebouw waar hij zichzelf niet aan zou open halen. Het raam van de bibliotheek. Hij zat er nog maar net toen hij gekraak op de trappen hoorde. Verschrikt draaide hij zich om en zag onder de kier van de deur licht vandaan komen. Als een speer schoot de kleine maki een boekenkast op en verschool zich in het donkere hoekje van de kamer. Ingespannen bleef hij kijken naar wie of wat er door de deur zou komen. Hij haalde bijna oplucht adem toen hij zag dat het een jongen was van ongeveer zijn leeftijd. Zou hij ook op de academie zitten? Ineens speelde er een idee bij hem op. Voorzichtig kroop hij langs de boekenkast, buiten het verspreidde licht van de kaars blijvend. Hij wachtte tot de jongen met zijn aandacht bij de boeken was. Daarna sprong hij tevoorschijn en met een hard geluid sprong hij op de schouders van de jongen om er daarna meteen lachend vanaf te rollen en op de grond te belanden. Het zorgde ervoor dat hij zijn concentratie verloor en weer terug veranderde in zijn menselijke vorm. 'Ah geef toe, je was bang,' grijnsde hij naar de ander alsof het een oude bekende was terwijl hij zichzelf overeind hees en de lachtranen uit zijn ogen wreef. Iemand anders die hij niet kende om mee te praten was precies wat hij nu nodig had. Hij hoopte maar dat de ander tegen een grapje kon.

Hunter had het stof van zijn kleren afgeklopt nadat hij overeind was gekomen, nog een beetje nagrinnikend over zijn eigen grap. De jongen tegenover hem leek het niet erg te kunnen waarderen. Misschien was hij echt geschrokken, misschien was hij chagerijnig, of misschien had hij gehoopt alleen te zijn. Wie weet was het wel een beetje van alledrie. Hij stond in elk geval met een niet al te vrolijk gezicht tegenover Hunter, de handen in de zij gezet alsof hij hem een les wilde leren om hem daarna te vertellen dat hij mazzel had geen boek in zijn gezicht te hebben gekregen. 'Dat moet wel een zwaar verhaal geweest zijn dan,' grijnsde hij met enthousiasme die totaal niet thuishoorde op dit uur van de nacht. Hij schudde als laatste nog even het stof uit zijn haren terwijl de jongen voor hem het boek weer terug in de kast gezet had en hem een heel andere vraag stelde. De grijns was heel even verdwenen terwijl Hunter de jongen vragen aankeek. Spoken? Voordat hij echt op hem kon reageren ging de knul alweer verder. 'Wie zegt dat ik het spook niet ben?' vroeg hij met een theatrale mysterieuze ondertoon in zijn stem. Maar de brede glimlach kwam daarna alweer snel terug. 'Nee, als ik een spook zou zijn dan zou ik een heel andere plek kiezen om rond te hangen. De meidenetages of zo,' sprak hij, half tegen zichzelf terwijl aan de blik in zijn ogen te zien was hoe hij zich dat inbeeldde. 'Misschien ook niet zo'n goed idee. Dat zullen ze denk ik niet waarderen,' ging hij vervolgens verder. Zijn blik ging terug naar de jongen voor hem. 'Ik durf zomaar te gokken dat ik hier om dezelfde reden ben als jij. Even ontsnappen aan het opgesloten gevoel wat zo'n school je brengt met al zijn leerlingen. Even gewoon ongestoord op jezelf willen zijn,' ging hij serieuzer verder dan hij daarvoor had gedaan. Hij lachte weer even, zachtjes en met minder overtollig enthousiasme als daarvoor. 'Alleen maar om erachter te komen dat je zelfs op een plek als deze anderen tegen kan komen,' zei hij zacht. Voor Hunter was dat besef komisch, maar voor de ander misschien niet. 'Mijn naam is Hunter trouwens,' stelde de jonge Grenaan zichzelf voor. Hij vroeg niet naar de naam van de andere jongen. Als hij het wilde vertellen zou hij dat zelf wel doen. 'Ik snap het als je liever met rust gelaten wordt. Dus, bedankt voor het oppeppen van mijn nacht, maar ik zal je maar weer alleen laten met je boeken denk ik,' ging hij verder terwijl hij al een been over de vensterbank had geslingerd om het huis weer te verlaten op dezelfde manier waarop hij binnen gekomen was.