Wat Graham speelt op de piano..:

Maanden terug
Warm, knisperend vuur afkomstig van een kampvuur bedekte de mensen die er om heen zaten met een oranje gloed. De warmte afkomstig van het kampvuur was aangenaam. Vooral aangezien het herfst was. Maar de warmte die kwam van de persoon naast haar was misschien nog wel prettiger.
Met haar winter jas al aan en een muts op kroop ze nog wat dichter tegen de jongedame aan naast zich. Deze keek even vanuit haar oog hoek naar het kleinere persoontje naast haar en sloeg dr arm om haar schouders heen. Hiermee trok ze de kleinere jongedame dichter tegen zich aan en glimlachte vriendelijk. De gene die naar haar toe werd getrokken keek even op en voelde zichzelf warm worden toen ze de glimlach zag op het zicht van de andere jongedame.
‘Koud he?’ klonk de iet wat diepere vrouwen stem gemoedelijk.
‘Zeg dat wel,’ mompelde een iet wat hogere vrouwe stem terwijl ze nog dichter tegen de ander aan kroop. Hopende dat ze zo de warmte nog beter zou kunnen voelen.
Het was een mooie herfst avond. De lucht was openen waardoor prachtige heldere hemellichamen fel afstaken tegen de donkere nachtelijke blauw gekleurde hemel. Twee kijkers, ongeveer dezelfde kleur als de maan, keken omhoog naar de hemel. Ze zag hoe de sterren fonkelden en hoe haar adem kleine wolkjes maakten. Een tevreden glimlach sierde om haar lippen. ‘Ze zijn echt prachtig vanavond,’ sprak ze tegen niemand in het bijzonder maar ze zag hoe de jongedame naast haar ook haar blik ten hemel sloeg.
‘Hmhm,’ beaamde de ander en ook bij haar verscheen er een glimlach. ‘Ze doen me ergens aan denken. Ook iets prachtigs.’ Voegde ze er aan toe waardoor de ander haar vragend aan keek. Hierdoor richtten ze haar blik weer naar beneden en keek de jongedame aan, recht in haar zilveren ogen.
Het meisje met de zilvere ogen keek de ander nog altijd nieuwsgierig aan. Ze wilde weten wat er achter die diep donker bruine ogen lag. Wat er in haar om ging. ‘Well?’ Klonk het dan ook van haar kant toen ze haar nieuwsgierigheid niet langer alleen kon uitten met een blik. Een grinnik klonk van de ander en ze voelde hoe er een sierlijke, zachte hand om haar kaak werd gelegd. ‘Aan jou ogen, sterretje.’ Klonk de gemoedelijke stem. Met deze woorden, het antwoord, en de aanraking merkte ze hoe er een lichte blos op haar wangen verscheen. Vervolgens voelde ze hoe er twee zachte maar volle lippen op haar kleine lippen werden geplaatst. Het was een van de vele liefdevolle gebaren die ze de afgelopen maanden naar elkaar hadden uitgewisseld en met elkaar hadden gedeeld.
Het was nu al een tijdje dat de twee elkaar hadden gevonden. Als vanzelf was Nora mee gesleurd in de vrienden groep en waren ze nu met z’n allen aan het kamperen. Dit deden ze omdat et hen leuk leek, ook al was het herfst en dus best wel koud in de tenten. De jongedame was een enorme koukleum maar zolang ze Sadie had om tegen aan te kruipen had ze er totaal geen moeite mee. Het was aardig gezellig met de groep hier en ze was er van overtuigd dat ze dit moment nooit zal vergeten. Dat het altijd in haar hart zou blijven, vlammend van liefde zoals het vuur van het kampvuur voor hen deed.

Dagen terug
Alsof de wolken, die op het moment ontbraken aan de hemel, gelegen waren in de zilveren ogen, tuurde ze naar een foto geklemt tussen haar kleine vingers. Er lag geen frons op haar gezicht, geen glimlach, geen een plooi. Het staarde emotieloos naar het kleine stukje papier. Het enige van emotie wat te zien was. Was de bewolkte blik in haar ogen.
Een zucht verliet haar lippen waardoor er zich een klein wolkje vormde. Op de foto was zij zelf, een jongedame, klein met roze haren, en haar ‘ex- vriendin’ Sadie, een jongedame, iets langer dan haar met donker bruine krullen, te zien bij het licht van een kampvuur. Beide hadden dikken jassen aan en ze zaten knus tegen elkaar aangekropen. Elkaar beschermende tegen de kou van de herfst. Het was nu bijna een jaar geleden dat deze foto was genomen. Een foto van de tijd dat ze nog gelukkig was met deze bepaalde persoon. Een tijd voordat haar hart werd gebroken en ze nu weer helemaal opnieuw moest, en wilde, beginnen.
De foto hield veel herinneringen. De meeste objecten die herinneringen aan die tijd droegen had ze opgeborgen. Haar broers hadden ze willen verbranden maar daar was ze nog niet aan toe. Ze had ze voor nu opgeborgen om niet snel, en misschien wel nooit meer, naar om te kijken. Net als die spullen wilde ze ergens deze afbeelding ook opbergen, maar een ander verlangen was groter. Waarom ze hem in haar handen had gepakt wist ze niet. Maar nu ze die toch in haar fijne hand had kon ze er net zo goed mee doen wat ze het liefste met al die herinneringen deed.
Met het kleine beetje magie wat ze bezat liet ze het papier ontvlammen. Als een zomer blaadje wat veranderde in een verdord herfst blaadje kromp de foto in een terwijl het vuur er aan likten. Het vuur in haar hand deed geen pijn en ze bleef er naar kijken zolang het branden. De oranje gloed reflecteerde in haar zilveren ogen en liet deze warmer ogen (badumtss) dan ze werkelijk waren. Met een weemoedig gevoel, en nog vele andere emoties, keek ze hoe het papiertje in as veranderden. De as viel als een zwart hoopje op haar hand neer. Het deed haar denken aan hoe haar hart had gevoeld toen Sadie het uit had gemaakt. Ze probeerde er nooit zo veel bij stil te staan, het leven ging immers door, maar soms... heel soms... had ze van dit soort stille, pijnlijke momenten.
Alsof de Puffoonse wind haar iets duidelijk wilde maken werd het as, als bloesem blaadjes zo sierlijk, uit haar hand geblazen. Met haar ogen keek ze het as na en een zucht verliet haar lippen. Ooit zou ze het net als die as helemaal los kunnen laten. Dat wist ze zeker. Maar voor nu hing de pijn soms nog als zwaar lood aan haar ledematen.

‘Nora liefje, kom je naar beneden. We vertrekken zo naar de shuttle plaats om je af te zetten!’ Een stem, diep en vaderlijk, klonk van beneden. Kort schoof de jongedame naar voren en keek over de rand van het dakkapel. Vroeger hadden haar ouders het niet geweldig gevonden als ze weer eens op het dakkapel van haar kamer ging zitten, praktisch op het dak dus. Maar nu ze al volwassen was, en haar ouders wisten dat ze toch wel deed wat ze wilde, accepteerde ze het en vonden het zelfs fijn te weten waar hun dochter nogal vaak was als ze zich terug trok.
‘Juw! Ik kom eraan!’ Antwoordde ze haar vader en kroop richting de zijkant van het platte dakje. Om daar behendig via het schuine dak naar beneden te glijden en dan met haar handen haar raam vast te pakken en zo, via het open raam, haar kamer in te klimmen.

Eenmaal, met een soepele sprong, in haar kamer keek ze voor de laatste keer rond. Had ze alles? Was ze echt niks vergeten in haar hut koffer te stoppen? Nog even goed geconcentreerd scande ze haar kamer af. Uiteindelijk bleef haar blik bij een klein houten boompje hangen. Aan het boompje hingen een paar armbanden en kettinkjes maar haar ogen waren gevestigd op een bepaald hangertje.
Het bedeltje van een G-sleutel met vleugeltjes bracht een nostalgisch gevoel bij haar op. Gevoelens die ze al lang niet meer had gevoeld maar nu ze deze planeet zou verlaten toch even de aandacht gaf. Enkele seconden bleef ze zo kijken. Zich afvragend of ze dat ene, kleine, dingetje nog mee zal nemen. Met getuite lippen die uiteindelijk over gingen in op elkaar geperste lippen en een bepaalde gezichtsuitdrukking stapte ze naar voren. Een zucht klonk en ze haalde het hangertje van het boompje af. ‘Waarom ook niet he? Het is een erg mooi, toepasselijk, dingetje so.’ Sprak ze al nadenkend in zichzelf.
Vervolgens stopte ze het zilveren kettinkje in het voorvak van haar rug zak en hing deze op haar rug. In haar ene hand had ze haar veel te grote hut koffer en met de andere pakte ze haar akoestische gitaar die nu in een zwarte gitaar tas zat. Ze liep naar de deur, keek nog een keer om, glimlachte en verliet toen haar kamer. Wetende dat ze hier maanden lang niet meer zou slapen. Ze was al eens eerder lange tijd weg geweest van huis. Ze had immers gestudeerd. Maar nu ze echt naar een andere planeet zou verhuizen voelde het toch als een grotere stap. Wat redelijk normaal was maar toch.
Bij de shuttle had ze haar familie allemaal een grote knuffel geven, hier en daar een kus op haar voorhoofd ontvangen en was met een opgewonden glimlach de shuttle in gestapt. Met nog een laatste zwaai waren de deuren dicht gegaan. Vanaf dat moment was ze pas echt op weg naar haar nieuwe leven. Een nieuw hoofdstuk in haar boek. Waarbij ze het liefste alle vorige pagina’s zou verbranden, net zoals ze had gedaan met de foto.

Heden
Tevreden neuriënd en met een hand in de lucht dirigerend liep ze door de gangen van haar nieuwe, wel genoemde, leefplaats. Haar derde dag als muziek stagiaire zat er nu alweer op en ze was, zoals ze wel vaker deed, onderweg naar het muziek lokaal. Ze had vandaag bij flink wat lessen geholpen en in de pauzes waren er leerlingen geweest die haar vragen hadden gesteld. Met een glimlach en een lachje had ze ze beantwoord en vond de nieuwsgierigheid van de kinderen wel amusant. Onder de vragen had ze wel kunnen eten maar meer dan dat had ze geen ruimte voor gehad. Hierdoor had ze vandaag amper tijd gehad om echt wat te spelen achter haar favoriete instrument. Nu de school uren er op zaten en ze al haar papierwerk gelukkig snel had weten af te maken had ze besloten om wat piano te gaan spelen. Een dag niet gespeeld was een dag niet geleefd, zoals haar moeder beweerde. Met een lichte grijns door die gedachten draaide ze de hoek van de gang om en stopte daar eigenlijk direct met lopen. Het geneurie werd zachter en ze liet haar hand langzaam naar beneden zakken.
De koude gang van het kasteel werd subtiel gevuld door muziek klanken. Klanken die sereen en serieus klonken maar een duistere ondertoon droegen. Daarbij kon ze haast horen hoe gespannen de schouders en ellebogen van de speler waren. De toetsen werden soms met een iet wat te abrupte beweging in gedrukt. Waardoor het af en toe niet zo vloeiend klonk als een piano kon klinken. Pas toen ze deze observatie had gemaakt werden haar ogen groot. De melodie, de noten die mekaar opvolgden en een liedje vormden, klonk akelig bekend. De herinnering aan deze melodie was echter niet akelig. Beelden van een lente op haar thuis planeet, heerlijk warm waarbij de kersen bomen prachtig in bloei stonden, schoten door haar heen. Deze eindigde als een film met het laatste frame, een beeld van een knus, iet wat stoffig, muziek klas lokaaltje op haar basisschool. De zon had prachtig naar binnen geschenen en was met de uren dat ze daar was naar beneden gezakt waardoor het het lokaal had gebaden in een gouden warme gloed. Net zo goud en warm als de paar ogen die ze toen voor het eerst had gezien. Hier stopte alles, de film kwam tot een halt. Het beeld van een jongetje, nog net niet in zijn puberteit, met licht blonde haren en prachtige, goud, warme ogen bleef in haar gedachten hangen. Ondertussen hoorde ze hoe de muziek door speelden. Of dit van haar herinneringen kwam, of van de realiteit, kon ze niet bepalen. Het kwam zo overeen dat het leek alsof het verleden en het heden kort synchroniseerden. Dit zorgde er voor dat haar adem stokte en het voelde alsof het universum haar zojuist met een knuppel had geslagen. Verdoofd, verbaasd en misschien zelfs pijnlijk.

Na enkele seconden zo verbijsterd te hebben gestaan knipperde ze met haar ogen en schudden haar hoofd. Dat was een vreemde gebeurtenis. Het voelde net alsof ze kortsluiting had gehad in haar realiteits- besef. Met een zacht kuchje en om zich heen kijkende, zich beseffende dat ze zich écht nog in de gangen van StarShine Academy bevond, herpakte ze zichzelf en vervolgde haar weg naar het muziek lokaal. De melodie klonk nog steeds en, ookal was het gespannen, het was te horen dat de gene vaker had gespeeld.
Met stille pasjes liep ze naar de deur en zag dat deze open stond. Warm, typisch herfst zonlicht, scheen door de ramen naar binnen en hulde de kamer in een aangename gloed. Voorzichtig keek ze om de deur post om te zien wie er in het lokaal was. Ergens had ze een leerling of Miss Eres verwacht maar dat was niet het geval. Achter de piano, het prachtige instrument wat de licht stralen deels reflecteerde, zat een jongeman. Zijn haren waren blond. Deze haren leken zowat goud op te lichten door het zonlicht waardoor het het haast leek alsof hij een engel achtig aureool om zich heen had. Het feit dat hij een wit overhemd aan had maakte dit beeld alleen nog maar perfecter. Even gevangen door dit haast etherische aanzicht stond ze dan ook als een toeschouwer in de deur opening. Als ze niet beter wist zou ze denken dat ze aan het dromen was. Wat had ze toch vandaag?
Weer knipperend en hoofdschuddend herpakte ze zichzelf weer en stapte het lokaal in. Zelfverzekerd en met een bepaalde relaxte nonchalantheid over haar heen liep ze naar het instrument en de persoon toe. ‘Ah, Spring Time van Yiruuma,’ begon ze waardoor haar hoge, opgewekte stem tussen de klanken door vloog. ‘Een erg mooi lied. Ik zelf ken het ook.’ Sprak ze verder en stond nu achter de persoon. Een korte blik op zijn houding en handen was genoeg geweest om te zien dat hij té gespannen speelden. Haar gehoord had haar dus eerder niet in de steek gelaten.
Voorzichtig en rustig, om de persoon niet te laten schrikken, boog ze voorover en wilde haar hand op de zijne plaatsten om te laten zien hoe hij hem ‘ontspannender’ kon houden. Met deze actie sprak ze ook een paar woorden: ‘Alleen moet je het net wat rela-‘ Ze kon de zin echter niet af maken. Want op het moment dat ze de persoon aankeek en hun ogen elkaar kruiste schoot het beeld, wat net ook door haar heen was gevlogen, voor de tweede keer vandaag door haar heen.

Twee warm gouden ogen keken recht in haar koude zilveren ogen. Deze ogen leken haast te illumineren bij het perfect passende zonlicht. En even, voor een kort moment, voelde Nora zich alsof ze weer negen jaar oud was. Terug in dat klas lokaaltje waar ze die jongen had ontmoet. Terug in de tijd voordat het mis was gegaan met haar. Terug in de tijd naar een moment wat ze nooit had kunnen los laten en soms, heel soms, stiekem naar terug verlangden. Een moment waar iets in haar naar reikten als ze zich eenzaam voelde. Een moment dus wat ze nooit was vergeten en ook nooit meer zou vergeten. ‘Oro...’ fluisterde ze met veel lucht op haar stem waardoor het haast als een zucht klonk.
Hierna, alsof haar verleden haar liet zien wat er na die ontmoeting en na het afscheid van de twee was gebeurt, voelde ze een steek, gelijkwaardig aan bliksem, door haar hart gaan. Hierdoor was kort, voor maar een fractie, een pijnlijke blik in haar ogen te zien. Dit duurde echter niet lang aangezien ze, onbewust, haar hand had verplaatst en nu, alweer onbewust, hier op wilde gaan steunen. Dit zodat ze niet om zou vallen door de derde knuppelslag die ze had gekregen vandaag van het universum.
Zonder het zich te realiseren verplaatste haar gewicht zich dus naar haar linker hand en kwam deze op het klavier terecht... Menig mens kan al bedenken wat er gebeurt als iemand met een platte hand leunt op het klavier van van een piano... Alsof het een kind met pijn was schreeuwde het instrument vele tonen tegelijk uit. Het klonk als een dramatische kreet die door het net nog zo stille en serene lokaaltje galmde.
Door dit plotse, haast helse, kabaal schrok de jongedame zich een ongeluk. Krampachtig had ze haar armen terug getrokken en haar schouders opgehaald. Als reflex door de schrik was ze naar achter gesprongen. Dit had ze echter beter niet kunnen doen want voor de muur stond een bom volle gammele boeken kast. Met een klap was ze dan ook met haar rug tegen de kast opgedonderd en, zoals je wel kan raden, vielen er vele boeken van de hoogste, meest rommelige plank, naar beneden. Schriften en boekjes vlogen door de lucht en werden door de zwaarte kracht naar beneden getrokken. Ook viel er een best wel heel dik groot boek naar beneden en laat die nou net op het kopje van de jongedame vallen. Met wat spastische piep geluidjes had ze dan ook haar ogen gesloten en had gewacht tot de stortvloed van papier werken was gestopt.
Toen het laatste boek op de grond was geland bracht ze een hand naar haar kruin en wreef er over. ‘Auw dammit,’ mompelde ze en knielde, zonder de jongen gade te slaan, al direct naar de grond. Zich beseffende dat er nog iemand bij stond keek ze even omhoog en wist een onschuldige, dorky, glimlach op te zetten. Hierna keek ze weer naar de grond, de rotzooi bij elkaar rapende. ‘Mijn excuses.’ Sprak ze op weer een nettere toon, haar plaats in dit pand herinnerende. ‘Ik zag u aan voor een... uhm... iemand die ik kende... of ken... of uhm.. ja. In ieder geval, sorry voor het ongemak. Ga vooral verder met spelen. Het klonk erg goed, al doet u er slim aan wat meer te ontspannen. De tonen klinken soms wat hakkelig. En uhm..’ Licht ratelend, alsof ze haar professionaliteit nu alweer deel kwijt was, sprak ze de woorden waarna ze kort stil viel en met een beseffende blik voor zich keek.
Na deze blik waarbij ze een gezicht trok, keek ze weer naar de grond en mompelde wat in zichzelf, wat wellicht verstaanbaar was voor de andere persoon. ‘Wouw, wat is dit een verschrikkelijke cliché situatie.’ Had het geklonken met een soort zelfspot en spot op het leven. Ze kon het dan ook niet laten om een grinnik te laten klinken. Ze was nou eenmaal niet miss- ‘strak in het pak en altijd serieus’.
Terwijl de grinnik stopte pakte ze het laatste boek. Ze hield het pakketje met haar armen er om heen geslagen tegen haar borst aan terwijl het net niet haar gebogen knieën raakten. Dit aangezien ze neer gehurkt zat, waardoor ze er uit zag als een klein bolletje mens waarbij haar roze, lange haren haar gehele rug bedekte.

Het kon hem niet zijn. Het kon niet de jongen zijn die ze dertien jaar terug had ontmoet. De jongen die haar had geholpen met de boeken en daarna met zo veel meer. Haar vleugels had gegeven en haar de vrijheid had laten proeven waar ze eeuwig naar had verlangd. Maar nooit had kunnen krijgen door de, wel lieve, bezorgdheid van haar familie en de wetten van deze wereld. De wet die sprak dat als je benen niet werkte je voor eeuwig vast zat aan een rolstoel. De stoel die haar mijlen ver had gerold maar nooit echt als een ‘vriend’ had gevoeld.
Waar dat object dat niet deed, had Graham dat wel gedaan. En net als de rolstoel, bracht hij haar verder, verder de wereld in. Hij had haar dingen laten zien die ze al jaren had willen zien. Die ze alleen van verhalen had gehoord. Van mede klas genootjes die de meest geweldige dingen mee maakten. En zij, zij die er bij zat, knikte en luisterde. Zich op dat moment nog beperkter voelde dan ze normaal deed. Zich nog eenzamer voelde dan wanneer ze alleen was dan met al die mensen.
Het was de jongen, met de warm gouden ogen, die een deel van haar eenzaamheid had weg genomen. De eenzaamheid die altijd als een koude pijnlijke steek door haar hart ging. Waardoor ze soms snachts wakker werd uit een droom. En met traantjes in haar ogen naar het plafond van haar kamer staarde. Hopende dat misschien een ster uit de hemel viel en met haar bevriend zou raken. Gek hoe kinderen hun fantasie gebruiken om dat soort emoties te verwerken of hoop te krijgen. Het was echter een idee wat haar hoofdje nooit had verlaten. Elke avond keek ze op naar de sterren en maakte stilletjes een wens. Ook al had ze haar familie waar ze enorm blij mee was... een maatje zou toch wel fijn zijn.
Op een dag, alsof het universum haar wens had gehoord, verscheen hij daar. Een jongen, vriendelijke glimlach en prachtige ogen. Alsof hij de zon was die uit de hemel was gevallen, in plaats van een ster, had hij haar met een aangename warmte omhuld. Had haar zonnige dagen nog zonniger gemaakt. En zorgde er voor dat haar glimlachje nog meer straalden. Het was werkelijk een geweldige vriend geweest. Eentje, waarvan ze wist, dat ze hem nooit meer zou vergeten.
Zelfs na hun afscheid. Een afscheid wat hartverscheurend was, waar ze nog wel dagen last van had gehad, maar had geprobeerd te blijven lachen. Zelfs hierna was ze hem maanden lang niet vergeten. De eerste paar weken schreef ze iedere dag een brief. In de brieven stonden de meest random dingen. Ze schreef over snoepjes, muziek, had zelfs af en toe een muziek blad mee gestuurd, en over haar familie. Het waren niet echt diepgaande stukken maar ze wist dat hij dat niet erg vond. Ze wilde hem gewoon vertellen hoe haar leventje was. Hoe ze zijn aanwezigheid miste maar toch probeerde er het beste van te maken. Zodat hij toch nog een beetje mee leefde in haar leven.
Deze dagelijkse brieven werden, na stilte van zijn kant, wekelijkse brieven. En na nog geen reacties veranderde die weer in maandelijkse brieven. Tot ze uiteindelijk alleen nog met kerst een kaartje had gestuurd. Ze had nooit wat van hem terug gekregen. En na een paar maanden voelde het afscheid wat ze hadden gehad pas echt pijnlijk. Het had een gat in haar ziel geslagen. Een gat waarvan ze niet goed wist ‘hoe’ ze het zou moeten dichten. Nog nooit had ze zoiets als een ‘vriend’ verloren, omdat ze ze voorheen nog nooit op die manier had gehad.
Daarom werden haar piano stukken duisterder. En was het zielen leed soms zo erg te voelen door de klanken dat de tranen over haar wangen biggelden bij het spelen. Ze had haar familie gehad die haar had opgevangen. Maar toch, met al de liefde om haar heen, miste ze hem toch. Ze had zo lang gehoopt op antwoord. Elke dag stiekem in het postvakje kijkende, ook al zeiden haar ouders dat ze dit beter niet kon doen. Maar toch was het tevergeefs geweest. Een bevestiging dat hopen en wensen voor ‘meer’ of ‘beter’ een nietig iets was. Want uiteindelijk was het jezelf waar je het mee moest redden. Zelfs als je geketend zat aan een rolstoel, je je lichaam niet accepteerde en boven alles soms een onverklaarbare, kille eenzaamheid voelde. Daar moest je het mee doen, want dat was wat het universum je had geschonken. En als je je lichaam niet kon veranderen, moest je het maar accepteren.

Met deze gedachten. Dat het echt ‘niet’ hem kon zijn. Dat het universum gewoon weer eens een sluw spelletje met dr speelde. Ratelde ze verder, haar excuses makende, zeggen dat hij verder moest spelen, alles op een nette formele toon. Haar ogen waren gericht op de boeken en haar handen. Geen ruimte om de jongen nogmaals aan te kijken. Ze zou waarschijnlijk gek worden. Het was haar dan ook niet opgevallen dat hij was gaan praten. Haar naam had gezegd in een poging haar uit haar sleur te halen. Hoe hij was opgestaan, had gegrijnsd en naar haar toe had gelopen. Om daar voor haar neer te hurken zodat ze op ongeveer dezelfde hoogten zaten. Zich klaar makende om wat te zeggen. Zijn mond nét open... maar daar kwam Nora alweer, met d’r droge opmerking en een zachte grinnik het laatste boek oppakkende.
Voor haar ‘opeens’ voelde ze twee warme, grote handen op haar schouders. Handen die een kuikentje konden vast houden. Waar in het kuikentje inslaap zou vallen door de omhullende, aangename warmte. Het waren dan ook haar zilveren ogen die vragend omhoog keken. Alweer helemaal in de veronderstelling dat hij niet ‘hij’ was had ze dan ook opgekeken. Al leek het net alsof die kleur ogen, van de persoon tegen over haar, een soort nostalgisch gevoel in haar oproepen. Een bitter zoete emotie. Zoals heerlijke honing in een veel te donkere thee.
Hij sprak, zijn stem laag, diep... sonoor, maar net zo warm als zijn handen. De taal was niet kovomakaans dus ze kon niet alles verstaan. Maar bij twee woorden, twee bepaalde klanken, een speciale naam, werden haar ogen groot. Hoe wist hij die naam? De naam die dat jongetje haar had gegeven. De naam waarvan ze eigenlijk nog steeds niet goed wist wát het betekende, maar wel een vaag vermoeden had. Een codenaam die ze had omhelst en nooit meer had willen los laten omdat er z’n grote waarde aan hing. Een naam die op haar hart geschreven stond. Ingegraveerd met de zonne stralen afkomstig van zijn stem, ogen en glimlach.
Weer een naam... ook een codenaam... en een echte naam. Na deze woorden keek ze de jongen goed aan. Haar ogen scande al zijn facial feautures. Zijn lijnen, de contouren, de brede grijns, de blonde lokken die een beetje voor zijn gezicht hingen en natuurlijk de ogen. De warm gouden ogen. Ogen die recht door haar heen konden kijken, haar dingen hadden laten zien en boven al hadden gevoeld als een tweede thuis. Een thuis waar ze naar toe kon als ze even helemaal weg wilde zijn van alles en iedereen. Een plek waar ze zichzelf was, in plaats van ‘het meisje in de rolstoel’.
Alsof het universum haar voor de zoveelste keer had geslagen met een knuppel vandaag kon ze hem alleen maar aan staren. Was hij het echt? Hoe kon hij het zijn? Het leek net alsof hij uit haar verleden was gestapt en als een volwassen jongeman voor haar was verschenen. Alsof de tijd en ruimte wet niet bestond. Maar hier gewoon werd uitgelachen door deze toevalligheid. Net zoals vroeger veegde hij dan ook het stof van haar schouders en voorhoofd. Met een geamuseerde glinstering in zijn ogen. Eentje die liet zien dat zelfs al zou ze onder de smurrie aan komen hij nog zou moeten lachen.
Hij keek haar weer aan. Weer die bekende, belangrijke ogen. ‘Dork.’ Bij dit word, en de sentimentele ondertoon, werden haar ogen nog groter. Als dat mogelijk was. En anders zei haar mond die openviel wel genoeg. Dit was echt de laatste klap die ze kon verdragen anders zou ze van d’r stokje gaan.
Misschien... nee... nu wist ze het zeker... dit was Graham. Dit was Oro. Dit was de jongen die ze kende. Dit was háár Graham. Nja... niet ‘haar’ Graham... maar de Graham Lockwood die ze dertien zomers terug had ontmoet.
Ze voelde hoe hij haar omhoog hielp en al snel merkte ze dat ze een flink stuk omhoog moest kijken. Dat had ze altijd al moeten doen. Maar nu leek het wel nog meer. ‘Woah.’ Uitten ze dan ook met een iet wat schorre stem door de verbluftheid die nog altijd als een vage schim in haar lichaam hing.
Hij was zeker langer geworden. Breder geworden. Volwassener geworden. Knapper geworden. Althans, ze had niet echt een ‘knap’ beeld in haar geheugen dus of hij ‘knapper’ was geworden kon ze niet echt zeggen. Maar ze kon wel beweren dat de tijd des levens hem goed had gedaan. Bij deze gedachte verscheen er een kleine glimlach om haar lippen. Blij met de realisatie dat het onbeholpen, slungelige jongetje opgegroeid was tot een echte jongeman, zo eentje als haar broers. Ook al was ze blij voor hem, ze voelde toch ergens iets steken. Wellicht de nostalgie van vroeger, de realisatie dat tijd écht nérgens stil stond.

Om de blik in haar ogen, die verscheen bij deze gewaarwording, te verbergen draaide ze zich kort om. Nog steeds niet in staat iets te zeggen. Dat was een unieke verschijning bij haar. Maar soms, heel soms, op speciale momenten zoals dit, was zij juist de gene die zweeg.
Ze plaatste de boeken op een lager gelegen plank. Daar zou ze later wel naar kijken. Op dit moment was iets anders, of liever gezegd ‘iemand’ anders, toch echt het gene wat haar aandacht trok.
Opeens hoorde ze een lage... zeker een octaaf lagere stem... ‘je’ zeggen in het kovomakaans. Met een verbaasde frons draaide ze zich dan ook om en keek Graham vragend aan. ‘Ik?’ antwoordde ze droog. Nog altijd een beetje uit het veld geslagen. Alsof er iets was wat haar in de waas hield van, ‘oh-god-wat-voor-realiteit-is-dit-im-confuzzles-D:-?’.
Vervolgens kwam de conclusie dat ze kon staan. Verrek, dat was waar ook! Kort keek ze naar beneden en zag haar benen en voeten, en zijn voeten die dichterbij kwamen. Bij zijn tweede/derde zegje keek ze weer omhoog. Hij had een duidelijke ongelofelijke blik in zijn ogen. Hierbij schudden hij ook langzaam z’n hoofd. Natuurlijk, hij kende haar als het meisje in de rol stoel.. Het porseleinen popje met stoffen beentjes. Het vogeltje met de gebroken vleugeltjes. Nora, het meisje met de zwakke, onbruikbare beentjes.
Een haast vertederde blik verscheen bij haar toen hij haar bleef aan kijken. Het was een ongeloof die ze maar al te goed herkende en zelf ook vaak had ervaren. De afstand tussen hun was nu heel klein en ergens wilde ze op zijn schouder kloppen, zeggen dat tijd véél met een persoon kon doen. Ze bracht dan ook haar hand iets omhoog om zijn schouder te kunnen aan raken. Maar nog voor deze een klein tikje had kunnen geven voelde ze hoe zich er twee, onbekend gespierde, armen om haar middel heen vouwde.
‘Woah!’ Uitten ze dan ook, deze keer harder, terwijl ze gemakkelijk van de grond werd getild. Bijna net zo gemakkelijk als vroeger. Haast als een bloempje die tussen het gras uit werd geplukt. ‘Je kunt staan!’ Een heldere lach overspoelde de stille ruimte en vulde deze met vreugde. Als vanzelf sloeg ze haar armen om zijn nek heen en voelde hoe ze werd rond gedraaid. Terwijl ze ronddraaiden merkte ze hoe onrealistisch deze situatie aan voelde. Alsof het elk moment kon vervagen. Het leek wel een vage droom die ze zou hebben gehad nadat ze te veel suiker had gegeten voor het slapen gaan. Maar door zijn lach, en de opgewektheid die het met zich mee bracht, wist ze dat dit echt was. Het was een moment waarop alles licht voelde, en dat kwam niet doordat ze werd opgetild (badumtss). Het leek wel alsof de wereld een briesje was en hun de bloesem blaadjes waren die er op mee zwierden. Alsof alle narigheden even weg waren en er alleen plaats was voor blijdschap en vrolijk gelach. Het was dan ook niet gek dat ook Nora begon te lachen. Ze werd gevuld met een fijn, plezierig gevoel wat als een fontein in haar ziel sproeide. De jongen had nog altijd een fijne, aanstekelijke lach. Zo eentje die haar deed denken aan thuis. Warm, vrolijk en gemoedelijk. Voor enkele seconden deed niets er toe. Al zouden er duizend mensen kijken. Ze zouden gewoon door gaan met wat ze deden. Levende in een soort fel gekleurde luchtbel. Gekleurd met de kleuren van het ‘goede’ leven.

Dit aparte, haast etherische, moment kwam echter langzaam tot een eind punt waar de jongedame weer op haar kleine voetjes werd gezet. Met haar handen nog gelegen op zijn schouders keek ze hem lachen aan. De verbaasdheid was nu echt uit haar lichaam. Het was er uit gezwierd door de beweging en alle kleine beetjes die overbleven waren er uit gelachen. Het was een heerlijk gevoel, haast extatisch. Beide personen gelukkig, op precies het zelfde moment, op precies dezelfde plek.
Nu eindelijk klaar om wat te zeggen wilde ze haar mond openen maar zag hoe hij met een halve grijns weg keek. Hierom viel ze weer stil en trok nieuwsgierig een wenkbrauw op. Afwachtende op een antwoord waarom hij zijn blik af wendde. Een grinnik van zijn kant klonk waarbij ze haar armen, die ondertussen al van zijn schouders af waren, over elkaar.
‘En... je bent nu een vrouw.’ Een sfeer, zo ongemakkelijk als maar kan zijn, viel over hem heen. ‘Heh-?‘ klonk het dan ook, best meisjes achtig, van haar kant en haar ogen werden weer groot. Met een iet wat geschokte, verbaasde blik keek ze kort naar haar borstkas en fronste. Vervolgens gleden haar ogen terug naar Graham en net als hem wende ze kort haar blik af. Dat is waar ook. Ze was nu een ‘vrouw’. Zelf stond ze hier amper bij stil. Ze was immers opgegroeid met drie oudere broers en was van nature niet een typisch meisje-meisje. Maar inderdaad, voor haar omgeving was ze een echte vrouw. Eentje die ze het liefst op hakken zagen, veel make up op, in strakke benauwde jurkjes, haren mooi opgestoken. Eentje met echte ‘vormen’, een zandloper figuur en heupen om mee te wiegen. Ze snapte het wel, ze had zelf een vriendin gehad, maar toch zag ze zichzelf totaal niet als een typische vrouw. Ze wist niet hoe ze zichzelf moest benoemen, gewoon een Nora? Hoe dan ook vond ze het ergens wel grappig dat Graham dat had opgemerkt. Want zeker had ze zijn ‘masculine feautures’ ook niet gemist. Dat was ook niet over het hoofd te zien... mede omdat haar hoofd nou niet echt hoog kwam en ze dus niet over zijn hoofd kon kijken (badumtss xD).
Om de ongemakkelijkheid te doorbreken perste ze haar lippen samen en maakte een speels ‘plop’-geluidje. Als ze niet z’n goed gehoor had gehad als ze nu had, was het haar vast niet opgevallen. Maar dankzij haar muzikale gehoor. Waarbij ze verschillende instrumenten vaak langs elkaar hoorde. Was het haar niet ontgaan dat de jongeman voor haar precies op het zelfde moment z’n zelfde ‘plop’-geluidje had gemaakt. Direct na dit geluidje verscheen er dan ook een brede lach op haar snoetje. Zo eentje die je zag als je een klein kindje een lolly voor hield.
‘Aaah!’ Begon ze en klapte hierbij enthousiast in dr handen. ‘Jij doet het ook nog! Dat... Dat... Ploppen!’ Alsof het voor de hand lag wat ze bedoelde keek ze hem aan. ‘Weetje wel, het plopje, het, je weet wel-‘ Ze stopte in haar geratel en maakte voor de tweede keer een plop geluidje met haar lippen. Hierna lachte ze en bedacht zich dat dit vast erg ‘random’ had geklonken.
Al snel kuchte ze en rechtten netjes haar rug om hem aan te kijken. Proberende haar gezicht in een plooi te houden terwijl ze terug sprong op het vorige onderwerp. Wat ze nogal komisch vond, moest ze eerlijk toegeven. ‘Maar jep! Ik ben een dame nu! Helemaal volwassen, beeldschoon en lang-‘ Bij het laatste woord keek ze op naar de lange jongen. ‘Oke, schrap dat lange...’ voegde ze er droog aan toe. ‘MAAR ik ben wel een dame en sierlijk en deftig en-‘ Zo kwamen er nog wat beschrijvende woorden van hoe een echte dame er uit zou moeten zien. Dit terwijl ze grote gebaren maakte met haar armen en uiteindelijk de metronoom uit de kast sloeg. Nog snel, met wat spastische bewegingen, wist ze het dingetje te vangen en keek met een ‘hehehe’-lachje op naar Graham. ‘Oke oke, niet zo feminien als zou moeten...’ Gaf ze toe en zetten de metronoom terug in de kast. ‘Misschien wel iets meer...’ Ze keek hem weer aan en een grijns speelde om haar lippen. ‘Dorky.’ Precies het perfecte woord voor als je Nora als een meisje zou moeten beschrijven. Ze rolde dan ook met een scheve glimlach met haar ogen en stopte een verloren haar lok achter haar oren. Dit werd gevolgd door een grinnik waar lichte zelf spot in lag.
Met de vernieuwde energie, verkregen door dit moment, kon ze echter niet lang stil blijven. Dus wanneer de grinnik was gestopt was haar mond al direct weer open gegaan. Met een gebaar waarbij ze haar handen naar de grond gebaarde en weer omhoog liet gaan had ze haar ogen weer op hem gericht. ‘Maar kijk jou nou!’ Zo licht als een veertje liep ze om hem heen richting de piano kruk. ‘Je bent...’ Met een simpele beweging klom ze op de piano kruk en was nu net iets langer dan hem. ‘Laaaaannngggg!’ Uitten ze haast melodieus en klopte met haar fijne handje op zijn hoofd. Vervolgens legde ze haar beide handen op zijn schouders en glimlachte. Een glimlach die veel weg had van de lach die vaak op haar gezichtje had gelegen toen ze nog kleiner was. ‘En je hebt echte mannen schouders! Van die schouders die meiden kunnen optillen.’ Ze zetten een stapje naar achter op de kruk, plaatste haar hand nadenkend bij haar kin en bekeek hem even van top tot teen. Totaal niet beseffende dat dit misschien not done was hij een volwassen man was. Maar Nora was Nora, en Nora was moeilijk awkward te krijgen. Dus ze straalde nog steeds haar nonchalante sfeer uit terwijl ze haar ogen over de jongeman liet glijden.
Hij was misschien wel langer zelfs dan Chassen. Zijn armen en benen waren nu goed in proportie met zijn torso. Waardoor zijn postuur niet meer slungelig was. Hij was oo niet veel aangekomen, althans, hij was zeker niet dik. Even schoot de vraag door haar heen wat onder zijn blouse zou zitten. Misschien wel een super lelijke bierbuik. Bij deze gedachten grinnikte ze even, nog steeds niet ongemakkelijk te krijgen, en liet ze haar ogen glijden naar zijn gezicht. Zijn haren nog altijd iet wat warrig en half voor zijn ogen. Zijn mond gekruld in een, haast lieve, glimlach. En zijn ogen... die ogen die nog altijd warm goud waren en haar vulde met een aangenaam gevoel. Nu gemengd met een deel nostalgie. Ze zuchtte en glimlachte. Het was echt Oro. De jongen met de gouden ogen. Alleen dan volwassen en mannelijker.
Zonder enige aanwijzing stapte ze plost weer naar voren op de kruk en bracht haar handen naar zijn gezicht. Waar dit een heel romantisch moment had kunnen zijn waar ze met haar handen zijn gezicht vast had kunnen pakken, werd dit dat echter... niet. Aangezien ze met haar vingers in zijn wangen kneep. Niet al te hard, hoopten ze, want anders zou het pijn doen. ‘Gawd, jij bent het echt!’ Sprak ze dan ook met een lachje en liet na enkele seconden los.
‘EN!’ Alweer verder met haar geklets sprong ze van de kruk af en legde twee vingers op twee toetsen. ‘Je stem klinkt niet meer zoals dit...’ Met de twee vingers drukte ze de twee toetsen in die samen super vals klonken. Al snel liet ze los en grinnikte, om de jongen daarna een stomp tegen z’n schouder te geven. Net zoals ze altijd al had gedaan. ‘Grapje.’ Met een grijns keek ze hem aan en een tevreden glimlach sierde haar lippen.

‘Wouw, Graham. Het is al z’n tijd geleden.’ Met deze woorden, waar een nostalgische ondertoon in door klonk, besefte ze zich pas echt hóe lang geleden het was. Al die jaren, al die maanden, zo veel dagen. Er was zo veel gebeurt met haar. Te veel om op te noemen op deze prachtige na middag. Ze zou weken met hem moeten praten om hem uit te leggen wat ze allemaal had mee gemaakt. Beelden van de afgelopen jaren, en ook de tijd met hem, schoten onbewust door haar hoofd heen. Het was haast vreemd hoeveel er was veranderd. Sommige dingen had hij al gezien, maar andere waren nog diep in haarzelf verscholen. Onzichtbaar voor het menselijk oog.
Daarbij had hij waarschijnlijk ook een enorm verhaal. Althans, dat dacht ze, iets zei haar dat. Misschien was het de kleine verandering in zijn ogen. Of de manier waarop zijn lach had geklonken. Er was in ieder geval iets waardoor ze er vanuit ging dat hij niet langer een ‘jochie’ was. Een kind die maar zo weinig van de wereld af wist. Ook al was hij altijd aan het lezen en erg volwassen voor zijn leeftijd. Het had nooit kunnen raden hoe duister de werkelijkheid echt kon zijn. Ze hoopten ergens enorm dat dit ‘gevoel’ niet waar was. Dat hij de duisternis van deze dimensie, die zij had gezien, niet had ervaren. En daar voor in de plaats een geweldig, kleurrijk, leven had gehad nadat hun wegen waren gescheiden.
Dat hoopten ze echt, maar iets... een kleine fluistering... vertelde haar dat ze zichzelf niet voor de gek moest houden. Bij deze realisatie verscheen er een haast droevige blik in haar ogen. Alsof haar ogen een bewolkte grijze hemel waren op een regen achtige treurige dag. Waarom merkte ze dat soort dingen dan ook op? Ze kon er moeilijk naar vragen... nu... na al die jaren. Het zou, ongepast, zijn. Een korte zucht klonk, waarbij ze even weg keek. Om de sfeer echter niet te vergallen wist ze al snel weer een glimlach op haar snoet te toveren en ging alweer over op het volgende onderwerp. Met haar, bijna, altijd opgewekte stem.
‘Maar goed, terug naar de realiteit, het heden, het hier en nu.’ Ze knipte in haar vingers alsof ze daarmee een soort spreuk op hief. Hierna pakte ze de boeken weer op en keek hem glimlachend aan met een duidelijke nieuwsgierige twinkeling in haar ogen. ‘Wat doe ‘jij’ hier? Ik bedoel, er zijn zo veel plaatsen in dit universum, en jij bent hier?! Echt zó komisch toevallig.’ Babbelde ze lekker verder en grinnikte. De vrolijkheid spatten er vanaf. Zelfs nu ze niet hyper rond stond te stuiteren was het duidelijk dat ze erg blij was met de situatie.

Ook al had Graham al haar aandacht, ze had toch echt de boeken die terug in die kast moesten. Ze draaide zich dan ook weer om naar de boeken kast en keek omhoog. Al snel besefte ze zich dat ze daar voor geen meter (badumtss) bij zou kunnen. Haar ogen gleden al naar Graham, aanvoelende dat hij haar wilde helpen. ‘Ik heb geen hulp nod-‘ Ze had niet eens de kans om haar zin af te maken want de roze harige jongedame schoot alweer in de lach. ‘Oh alle wezens van Kovomaka,’ Bracht ze half lachend uit. ‘Gaan we nou serieus onze eerste ontmoeting herbeleven?’ Weer lachte ze en stopte met een zucht terwijl ze keek naar de bovenste, hoogste, plank.
Hierna gleden haar ogen grijnzend naar Graham. En ergens had ze het gevoel dat ze beide aan het zelfde moment dachten. Dus hier op inspelend stak ze haar vinger op en keek de jonge betweterig aan. ‘Wacht... neee... neeeee...’ Ze zwaaide met haar vinger. ‘Ik ben nu een daaame.’ De bekakte toon was niet te missen en met haar vinger porde ze in zijn buik.
‘Jij zet ze terug.’ Sprak ze met een speelse grijns. ‘Anders gaan mensen misschien dingen ‘denken’. Als je me op tilt... alweer.’ De grijns was niet verdwenen. Maar waar zij heel nonchalant en relaxed was zag ze hoe Graham een ongemakkelijke blik kreeg. Ze kon het dan ook niet laten om te lachen bij het zien hier van. ‘Oh kom op zeg, ik ben het maar...’ Antwoordde ze zijn blik dan ook grappend en duwde de boeken in zijn handen. ‘Alsjebliiieeeeft? Ik kan er niet bij en anders moet ik magie gebruiken en dat is zoooooooo vermoeiend.’ Toen ze de ó van zo zei rolde ze met haar ogen alsof ze een shuttle aan de hemel zag vliegen. Op het moment dat ze niet verder kon kijken schoot ze eigenlijk direct in de lach. Het was vreemd hoe vertrouwd dit voelde. Hoe het leek alsof ze elkaar elke dag hadden gezien. Hoe ze zich op haar gemak voelde en daarom geheel haar zelf was in plaats van de ‘iet-wat-nettere-stagaire’. Het was alsof er al die haren niks was veranderd tussen hen twee. Alsof ze na een hele lange reis, eindelijk weer thuis kwam.

Al snel werd de dynamiek tussen de twee, de komische woorden, het gelach en de geamuseerdheid, weer duidelijk. Het was zo vertrouwd en ging zo van zelf spreken dat het haast leek alsof ze elkaar nooit uit het oog waren verloren. Waar Nora gezellig door babbelde, gaf Graham soms een antwoord mee gaand op haar woorden, waaruit Nora op maakte dat hij haar gebabbel niet vreselijk vond. Precies zoals vroeger dus. Het was haast vreemd hoe vertrouwd dit alles voelde.
Dit zorgde er echter niet voor dat de roze harige jongedame stil viel of minder genoot van het moment. Waarbij Graham de vermakelijke twinkeling in zijn ogen lag, was dit ook duidelijk te zien bij Nora. Als twee sterren aan de nachtelijke hemel blonken haar oogjes elke keer als ze op keek naar de jongeman. Misschien kwam het door het zon licht, of de lach gelegen op haar gezicht... maar hoogstwaarschijnlijk kwam het gewoon door de aanwezigheid van dit bijzonder, vertrouwde, individu.
Ze had dan ook op zijn opmerkingen met een lach gereageerd en was door gegaan met wat ze deed. Bij andere mensen hield ze nog wel eens stil, zichzelf afremmende voor de mensen om zich heen. Het was iets wat ze zichzelf had aangeleerd door de jaren heen, ook al vond ze het niet heel fijn. Soms dan verloor ze de controle er over, zoals eerder gebleken was met haar formele geratel. Een nare tik die ze had als ze lichtjes zenuwachtig was. Maar wanneer ze vooral de controle er over verloor, was als ze geheel op haar gemak was en totaal zich zelf kon zijn. En gek genoeg, zoals deze jonge altijd al het effect op haar had gehad, was ze in zijn gezelschap heel erg zichzelf. Haar gestoorde, drukke, praatgrage, dorky, zelf. De persoon Nora. In plaats van wat iedereen van haar verwachten. Mocht het nou ‘de stagiaire’ zijn of ‘het zielige meisje in de rol stoel’, bij hem, ervoer ze nu voor de tweede keer in haar leven, was ze echt grotendeels zichzelf. Een ervaring die meer dan aangenaam was. En zo dus, los van zijn aanwezigheid, ook een brede glimlach om haar lippen toverde. Zichzelf niet tegen houdende omdat ze wist dat ze niet veroordeeld zou worden. Wat was het toch heerlijk om weer eens met hem te kunnen praten.

Op het moment dat hij de ‘slechte’ grap over het kosmisch toevallig-gebeuren maakte kon ze haar lach niet inhouden. De ruimte werd gevuld met haar hoge, melodieuze lach wat over ging in een grinnik. Blijkbaar was ze dus niet de enige die van die slechte grappen nog maakten! Of had ze hem zojuist weer aangestoken? Oh, had ze z’n slechte invloed op mensen... Awesome!
Zachtjes grinnikend keek ze hem aan toen hij haar vraag, wat hij hier deed, wilde beantwoorden. Hij bleef haken bij ‘ik’ waarna ze beleefd weer stil viel en aandachtig luisterde naar zijn woorden. Ze was echt oprecht nieuwsgierig. Hoe kon het dat hij en zij op dezelfde plek terecht waren gekomen na al die jaren. Misschien was er een logisch antwoord te vinden in het feit van ‘wat’ ze hier deden. Al wist ze dat het universum en logica niet altijd samen gingen. Toch was het leuk om er over te speculeren alsof ze een puzzel in elkaar klikten.
Bij het woord ‘doktersassistent’ verscheen er al een brede opgewekte lach op haar gezicht. Deze werd alleen maar breder bij zijn verdere woorden. Yes! Hij dad dus echt haar advies opgevolgd! Ergens voelde ze zich nu trots en blij dat; ze hem had kunnen helpen en hij zich had laten helpen door haar. Maar ze ervoer deze emoties vooral wetende dat haar maatje van vroeger het ver had geschopt in deze maatschappij en zijn hart en passie had gevolgd. Iets wat ze iedereen toe wensten, dus vooral de mensen waar ze, stiekem nogsteeds veel, om gaf.
Toen ze de tweede, vaag bekende, naam van vandaag hoorde schoten haar wenkbrauwen omhoog. ‘Woah, Elijah? Hier ook?!’ Had ze vol ongeloof er uit gegooid en knikte begripvol bij zijn volgende woorden. Hij was dus nog áltijd de veel te bezorgde grote broer. De gene die het liefste zijn broertje bij alles hielp en hem beschermde voor de grote boze wereld. Zachtjes grinnikte ze bij deze realisatie, weer de nostalgie van vroeger voelende. Hij was dus op sommige vlakken geen steek veranderd. Nog altijd Graham, Oro, zoals ze hem kende. Haast vertederd had ze hem dan ook aan gekeken om snel weg te kijken toen hij zijn blik weer op haar vestigde. Niet willende dat hij die blik had gezien.
Het waren echter zijn volgende woorden, indirect over haar, die een tedere glimlach bij haar tevoorschijn toverde en ze hem deze keer wel móest aan kijken. ‘Awh man!’ Begon ze dan ook en glimlachte breed. ‘Goed bezig! Ik wist wel dat het je zou liggen! Je bent er voor gemaakt!’ Haar woorden klonken zoals altijd bemoedigend en opgewekt. Ze had er écht in geloofd dat hij iets met mensen helpen moest gaan doen. Hij was er immers zó goed in en het kwam bij hem zó natuurlijk. Het zou gewoon weg zonde zijn geweest als hij snoepwinkeleigenaar was geworden, om maar een voorbeeld te noemen. Alleen al de aanraking van zijn handen was zo zacht en warm... Dat waren handen gemaakt voor het helpen van anderen. Een uniek iets in deze wereld waar zoveel pijn en duisternis was. Ze was er dan ook nog steeds van overtuigd dat hij er goed aan had gedaan om zo een beroep te kiezen. Dat wist ze gewoon zeker!

Bij zijn wedervraag, wat zij hier deed, had ze hem kort aan gekeken. Een grijns sierde alweer om haar lippen toen ze de bekende nieuwsgierige twinkeling in zijn ogen zag. Ook nog altijd zo weetgraag als vroeger, bedacht ze zich en pakte dit moment met beide handen aan om hem wat te jennen. Dus... In plaats van in gaand op zijn vraag draaide ze het gesprek zo om tot de aandacht weer lag op de boeken. De boeken die haar hadden geterroriseerd en gepijnigd nadat ze de boeken kast, per ongeluk nota bene, had aangevallen. Eerst had ze geprobeerd de boeken zelf terug te zetten, maar dat was tevergeefs. Vervolgens had ze gezegd dat ze géén hulp nodig had, of nja, had ze dat bedoeld. Om daarna te lachen en uiteindelijk de boeken aan Graham te geven. Hebben geopperd dat ze nu een ‘dame’ was en niet zomaar opgetild mocht worden.
Blijkbaar zag hij nu een kans om haar te jennen en stapte, niet voor de eerste keer vandaag, voorbij de ‘comfort zone’ grens. Als die er wel was tussen hen twee. Ze waren nu zo dicht bij dat ze duidelijk omhoog moest turen wilde ze hem aankijken. Daarbij kon ze haar stem nu ook niet meer enorm verheffen anders dan zou de arme jongeman doof worden. Dit blijkbaar wetende sprak hij dan ook op een opmerkelijk zachte toon. ‘Jammer...’ Had het geklonken en een knipoog volgde met een bepaalde soort sfeer. Een uitdagende sfeer die werd versterkt door de grijns. Hierdoor kon Nora het dan ook niet laten te grijnzen, weer iets wat niet veranderd was, heerlijk. ‘Jaaa, wat jammer nou heeee~’ Had ze dan ook plagend terug gevuurd. Met een grinnik er achteraan was ze weg gestapt en keek toe hoe hij de boeken terug plaatsen.
Met haar blik op hem gericht zag ze hoe gemakkelijk hij de bovenste plank bereikten. Hij moest zich wel eens waar uitrekken maar het was zeker een stuk gemakkelijker gegaan dan wanneer zij het had moeten doen. Het geluid van stof wat zich langs een huid trok was haar echter niet ontgaan en onbewust gleden haar ogen naar de plek waar het vanaf kwam. Ze zag hoe zijn witte blouse omhoog kroop en zo een deel van zijn bovenlichaam onthulde. Een zon gebruinde huid werd zichtbaar en leek nog kleurrijker door het contrast met de witte stof. Spieren, waarvan ze zag dat ze goed getraind waren, spande zich aan en... Blijkbaar had hij dus toch geen bierbuik!
Een glimlach sierde dan ook om haar lippen bij de gedachten dat hij geen ongezonde alcohol obsessie had. Enigszins normale gedachtes zoals dat het er ‘goed’ of ‘sexy’ uit zag bleven echter weg. En als een echt schaap was ze oprecht blij dat dit beeld een blijk was van een gezonde levensstijl. Althans, dat hoopten ze. Natuurlijk vond ze hem wel ‘knap’, dat kon ze echt wel zeggen, maar op de een of andere manier bleven dat soort ‘bepaalde’ gedachtes vaak lange tijd weg bij Nora. Iets wat ze niet altijd helemaal begreep, maar het op zich geen probleem vond. Zo werden situaties immers vaak ook niet ongemakkelijk. Dus echt erg was het niet. Alleen een beetje... apart... maja we hebben het hier dan ook over Nora.

Maar goed, terug naar de situatie. Hij had de boeken terug gezet en keek haar nu recht aan. ‘Yay top! Dankje!’ Sprak ze dankbaar terwijl ze vrolijk in haar handen klapten. Hierna viel er weer even een stilte en konden de twee elkaar alleen maar aan kijken. Zo veel jaren waren er vervlogen. Alsof het niks was geweest. Ergens had ze hem zó veel te vertellen. Maar tegelijkertijd wilde ze ook uren naar hém luisteren. Ze wilde nu nog niet weg lopen. Afvragende wanneer ze hem weer zag. Ze wilde nu nog even bij hem blijven, al was het maar een paar minuten. Gewoon om er helemaal zeker van te zijn dat dit geen vage droom is waar ze verward en gedesoriënteerd uit zou ontwaken. Zeker wille wetende dat dit écht haar leven was op het moment.
Alsof hij haar gedachtes had gehoord klonk het voorstel, of eerder de vraag die Nora opvatten als een voorstel, uit zijn mond. Ze wilde al opspringen en beamen dat ze ‘altijd’ wel honger had maar voelde hoe er een grote hand op haar boven rug werd geplaatst. Vervolgens sprak hij weer, deze keer over pannenkoeken én over bij praten. Dat waren echt twee super dingen die hij noemde.
Ze kon zich dan ook niet langer inhouden. Speels en haast kinderlijk tikte ze met een hand zijn uitgestoken hand aan terwijl ze ‘yay voor pannenkoeken’ riep. En maakte hierbij een draai beweging alsof ze danste om zo door de deur opening de gang op te gaan. Door de draai stond ze nu met haar rug naar de gang toe en kon ze hem aan kijken terwijl hij de deur sloot. ‘Het is da-‘ Even stopte ze en grijnsde. Bijna had ze daar verklapt wát ze hier deed. Zeggende dat ze met Miss Eres had afgesproken dat de vrouw de deur van vandaag zou sluiten. Dus in plaats van dit te onthullen draaide ze zich weer weg en begon vrolijk neuriënd te lopen.
‘Om terug te komen op je vraag,’ Begon ze al snel na enkele passen gezet te hebben, hem niet langer kwellende. ‘Wat ik hier doe... weellll...’ Ze grijnsde en plaatste haar handen in haar zij als een heldhaftige pose. ‘Ik ben hier de timmerman!’ Sprak ze triomfantelijk terwijl ze haar gezicht in een serieuze plooi probeerde te houden. Dit hield ze echter niet lang vol bij het zien van Graham’s gezicht en schoot dus in de lach. Weer lopend en uit grinnikend wuifde ze even voor haar gezicht als een teken dat ze op adem moest komen. ‘Nee, nee, grapje,’ voegde ze er overbodig aan toe en schudden grijnzend haar hoofd.
‘Ik doe wat ik altijd al heb gedaan en waar werkelijk mijn hart ligt.’ Met die woorden verscheen er een heldere twinkeling in Nora haar ogen. Een twinkeling die erg kenmerkend voor haar was. Het was een twinkeling die aangaf hoeveel ze van iets hield of er van genoot. Je kon het een kinderlijk enthousiaste twinkeling noemen. Maar de mensen die Nora langer kende dan vandaag wisten dat deze schittering toch meer dan dat betekende. Er zat een veel diepere betekenis achter dan menig mens kon bedenken. Een betekenis gelegen in haar jeugd, gesmeden met tijd, ontstaan uit de smacht naar vrijheid en vreugd. Gevonden in de dingen die haar werkelijk gelukkig maakten.Waarvan ze nu een ging benoemen die héél belangrijk was.
‘Muziek!’ Alsof ze een viool bespeelde maakte ze een heel sierlijk gebaar met haar handen en armen om daarna over te gaan op het volgende instrument en haar vingers zo in de lucht te bewegen alsof ze piano speelde. Een tevreden, dromerige glimlach speelde om haar lippen terwijl ze voor een moment haar ogen sloot. Genietende van het gevoel wat ze kreeg als ze alleen al dacht aan muziek, en in het bijzonder piano spelen.
Terug kerende uit haar momentje keek ze weer op naar de jongen. ‘Met andere woorden ben ik hier muziek stagiaire. Na mijn opleiding ‘muziek en magie’, waar ik trouwens pas afgelopen jaar voor ben afgestudeerd, bedacht ik me dat ik nog even stage wil lopen. Om uiteindelijk te vinden wat ik in de muziek en magische wereld wil gaan doen. Net als jij eigenlijk, gewoon ervaring op doen en later pas beslissen wát ik echt ga doen.’ Ze knikte en glimlachte vriendelijk. ‘Ik ben hier trouwens echt pas nét een paar dagen.’ Voegde ze er lachend aan toe. ‘Wat een ‘kosmisch’ toeval hé?’ Grijnsde ze en porde met haar elleboog in zijn zij.

Bijna direct nadat ze dat had gezegd verschenen ze in de grote deur opening van de eet zaal. Een zaal versierd met warm licht en grote ramen. Door de ramen scheen nog het laatste beetje dag licht. Wat aan gaf dat het zo rond vijf uur moest zijn. Wat immers ook de begin tijd van het avond eten was. Hierdoor was de ruimte gevuld met de heerlijke geuren van verschillende gerechten. De geur die echter het overheersende was... Of dat kwam door Nora haar liefde voor deze baksels... Was de geur van vers gebakken pannenkoeken. En stroop die er over heen werd gegoten die deels verdampten, zich mengende in de lucht en zo een zoete geur afgevende.
‘Hhhhmmmm.’ Klonk het dan ook verlekkerd bij de jongedame vandaan en ze merkte al hoe haar maag begon te knorren. Hopende dat haar gezelschap dit niet had gehoord, het was nou eenmaal niet heel charmant, keek ze op en grinnikte. ‘Pannenkoeken!’ Riep ze daarna opgewekt uit met een uitgestoken vinger, waardoor sommige mensen om keken, en vervolgde ongegeneerd haar weg naar de plek waar je eten kon pakken.
Hier aangekomen keek ze even met grote vragende ogen over haar schouder en zag dat de jongen nog altijd in haar buurt was. Met een lieflijk glimlachje keek ze hem aan om daarna, al tevreden neuriënd zoals altijd, een dienblad te pakken en hier op een bord, met wel vijf pannenkoeken er op gelegen, neer te zetten. Vervolgens kwamen ze langs een fruit schaal waarvan ze wat aardbeitjes stal. Ze had gehoord dat deze vruchtjes van Gren kwamen en ze dus super lekker waren. Ze had ze nog niet geprobeerd maar nu haar ogen er op waren gevallen moest ze ze wel pakken. Hierna stapte ze verder en pakte een groot glas water.
Zo gebeurde het dat ze belande bij de dingen die je ‘op’ je pannenkoek kon doen. Bij het zicht van de vele keuzes verscheen er een diepe frons. Zo eentje die je zou verwachten bij een moeilijk astrologie examen, niet bij het kiezen van zoetigheid voor op je pannenkoeken. ‘Hhhmm...’ klonk het ernstig. ‘Holy moly, me oh my.’ Uitten ze verdwaald terwijl ze een gebaar maakte alsof ze haar baardje streelden met haar duim en wijs vinger. Ook al had ze die gelukkig niet trouwens! Om na enkele seconden, als er niet veel mensen waren geweest had ze er langer over gedaan, een plop geluidje te maken en snel vier kleine potjes te pakken die ze op haar dienblad zetten.
Blij met haar keuzes liep ze lichtvoetig, haast huppelend, naar een tafeltje toe terwijl haar lange haren speels mee zwierde. ‘Pannenkoeken, pannenkoeken, pannenkoeken,’ Sprak ze zachtjes, haast zingend, en vond uiteindelijk een tafeltje bij een groot raam. Zodat ze nog even kon genieten van de laatste paar zonne stralen. Peilend sloeg ze Graham kort gade, verwachtend dat hij er geen problemen mee had. Opmerkende dat hij het inderdaad prima vond nam ze plaats en begon, al neuriënd, de eerste pannenkoek te versieren met stroop.
Toen ze klaar was verscheen er een grijns op haar gezicht. ‘Zeg Graham,’ Begon ze op serieuze toon terwijl ze haar bord naar hem toe draaiden. ‘Is deze Pannekoek nier puuuuuurrrrfect?’ Sprak ze toen hij naar de pannenkoek keek met het katten kopje er op getekend met stroop. Eigenlijk, nog voor hij een reactie kon geven, was ze al in de lach geschoten en kwam haast niet meer bij door haar eigen, verschrikkelijk, slechte, pun.
Ze merkte op hoe fijn het eigenlijk was om met iemand te spreken die ze zag als een ‘vriend’... al was hij voor nu nog maar meer een bekende. Het was heel anders dan dat ze sprak met leerlingen of leraren. Ze had eindelijk de mogelijkheid om even nonchalant te doen. Niet dat ze nou zo ‘strak’ was bij leerlingen of leraren. Maar dit was toch anders... aangenaam anders.

Nog voordat ze iets had gezegd, haar slechte grap had gemaakt, had ze al ‘iets’ aan Graham gemerkt. Ze wist niet goed wat ze had gemerkt. Misschien zijn ogen, iets aan zijn glimlach of houding, en heel misschien had ze zelfs wel zijn energie gevoeld. Maar dit iets had haar verteld, dat de jongeman voor haar, niet zo veel energie bezat als hij zich voor deed. Hij was simpel gezegd vermoeid. En wellicht was dat een understatement. Ze kon niet in zijn hoofd kijken. Zien wat er écht in zijn hoofd om ging. Althans, nu leek hij haar aanwezigheid prettig te vinden. Maar waar hij aan dacht voordat zij was verschenen. Dat was een raadsel. Net z’n groot raadsel als wat er al die vooraf gaande jaren met hem was gebeurt. Ze wist dat er ‘iets’ was, nu en in die voor af gaande jaren. Maar wát dat was, daar had ze geen enkele grip op. Het was dus maar gewoon gissen en alleen kijkende naar wat hij uitstraalden. En ook al leek hij tevreden, ze kon haast de vermoeidheid in zijn ledematen voelen. Hoogstwaarschijnlijk, als ze het juist had, kon hij dus wel wat positieve energie gebruiken. En als ze ergens goed in was, was het haar enthousiasme, optimisme en positieve energie uitstralen. Iets wat altijd al vanzelf was gegaan. En waar ze soms, hopelijk, mensen mee kon helpen.

Ze had zich dan ook, ook al was hij misschien moe, voor genomen zichzelf niet in te houden. Zij zou gewoon Nora zijn, zoals ze altijd al was geweest. Mede hierom had ze dan ook de slechtste grap ooit gemaakt, met dank aan de pannenkoek en stroop.
Terwijl ze alweer in de lach was geschoten had ze niet direct gemerkt hoe zijn houding verstijfde en zijn blik ernstig werd. Pas toen hij haar naam sprak, met een duidelijke zucht, werd ze stil en keek hem zachtjes grinnikend aan. Hij praten, had een houding, alsof hij zo juist een patiënt iets naars zou vertellen. Dat de grote teen toch écht geamputeerd moest worden. In een korte stilte had de jongeman de poedersuiker pot gepakt en begon wat over de pannenkoek te strooien. Aantekeningen makende over ‘hoe’ de teen geamputeerd moest worden. ‘Seriously,’ klonk het terwijl hij de suiker terug zetten en haar ogen vonden de zijnen. Direct viel haar de geamuseerde twinkeling op en moest ze een grijns onderdrukken, wat duidelijk zichtbaar was. Hij sprak verder, nog altijd in zijn thuistaal, maar Nora wist het te volgen. Had ze tóch nog wat geleerd van die tijd dat ze met deze Shadraan had door gebracht. Na deze verdere woorden, nu, zou hij de aantekening naar de patiënt toe schuiven en verder praten. Dit deed hij en onder haar neus verscheen haar pannenkoek, met haar creatie en een aanpassing door Graham. Even trok ze vragend een wenkbrauw op. Maar al snel zakte deze naar beneden en gleden haar ogen weer naar hem toe bij het woord wat hij sprak. Een grijns niet langer kunnen verbergen. Het was vooral de intonatie wat duidelijk maakten wat hij bedoelde. En aangaf wat voor grap hij precies maakten.
Het was heerlijk om, nu ze enkele dagen op de academy zat, iemand tegen over haar te hebben die haar uitdaagden in haar woorden spel. Haar terug pakte op de dingen die ze deed en zei. In plaats van schaap achtig (badumtss) te lachen. Om zo maar beleefd te zijn en Nora vervolgens achter te laten met het besef dat niet iedereen haar ‘puns’ konden waarderen. Wat echter wel het gevolg was van Grahams actie, was dat Nora de tinteling op haar tong voelde om nog eens te reageren. Nadat hij dan ook uitgesproken was had ze met een bepaalde blik terug gekeken. Eentje die een speelse fonkeling in haar ogen liet verschijnen terwijl haar mond hoeken nog altijd gewaagd omhoog gekrult waren.
‘Wouw Graham...’ begon ze dan ook en zuchtten diep terwijl ze de jongen fronsend aan keek. Nog altijd de grijns niet van haar gezicht af kunnen halende. ‘That was sheeeeeeeeep.’ Voegde ze er aan toe en daarmee was de ‘pun’ alleen nog maar erger geworden. Niet iedereen zou deze woorden snappen. Maar de jongeman kennende wist ze dat hij wist dat ze ‘sheep’ zei in plats van ‘cheap’.

Het was dan ook geen wonder dat hierna ze bijna direct weer in de lach was geschoten. Lachend, grijnzend en hoofdschuddend pakte ze haar pannenkoeken weer terug en begon de schaapkat pannenkoek op te rollen. Netjes, haast als een echte lady, sneed ze een stukje van de rol af en deed deze in haar mond. Met een tevreden zucht kauwde ze en genoot van de zoete smaak. Ze hield echt van pannenkoeken. Deze handeling verhaalde ze nog een stuk of drie keer waarna ze de serieuzere vraag van haar gespreks- partner hoorden.
Met opgetrokken wenkbrauwen, een teken van nieuwsgierigheid, had ze opgekeken en kruiste hun ogen weer. De twee totaal contrasterende kleuren, maar beide met dezelfde blijdschap er in gelegen. Al lachend had hij er aan toe gevoegd dat ze ‘alles’ moest vertellen. Bij deze woorden kon ze niet laten ook te lachen om daarna met een diepe ademhaling naar haar pannenkoek te kijken en nog een stukje af te snijden. Deze prikte ze op haar vork en hield het omhoog. Om even een momentje voor zichzelf te creëren keek ze naar het kleine stukje en keek bedenkelijk. Lippen getuit die naar een zijkant uit staken en een diepe frons. Haast alsof ze het mini rolletje inspecteerden. Ja... alles. Er was zó veel wat ze hem kon vertellen. Er waren jaren voorbij gegaan, dertien om precies te zijn. Dat was meer dan de helft van haar levens duur. Een kleine, hopelijk onopvallende, zucht ontsnapte aan haar lippen en ze propte het stukje in haar mond. Nog altijd met een nadenkende blik was ze stil.
Beelden van die jaren schoten aan haar voorbij. De jaren nadat hij weg was gegaan. De duistere tijden, een hele felle lichtflits, tranen en zelf haat. Een gebroken spiegelbeeld, een aan stukken geslagen reflectie. Tijden waar ze niet graag naar terug keek en dit alleen maar deed als ze voelde dat het moest... het het waard was. Maar niet, ze keek op naar Graham, het warme licht verlichten zijn huid met een aangename gloed en maakte zijn ogen nog warmer dan normaal, niet op momenten zoals dit. Momenten dat ze genoot van haar leven en de vreugde maar al te graag wilde delen met de mensen om haar heen. De beelden gingen verder, als een film wat aan haar voorbij vloog. Na de pijnlijke, confronterende beelden, zag ze zichzelf opeens staan. Vervolgens rende ze door het grasland gelegen bij haar huis. Zo vrij, vrolijk en genietend als een jong vogeltje wat voor de eerste keer zijn vleugeltjes spreiden en het luchtruim betrad. Een glimlach verscheen op haar bedenkelijke gezicht. Dát zou Graham vast willen horen. Dát was nou een verhaal waard te delen. Te delen op momenten zoals dit.

‘Pfoe Oro,’ zijn bijnaam zo nonchalant gebruikende als ze altijd had gedaan. ‘Dertien jaar is wel erg lang.’ Sprak ze en een grijns verscheen om haar lippen. Weer schoten er beelden door haar heen maar al snel bleven ze steken bij het punt waarop ze kon lopen. Het moment waarop haar ‘wonder’ had plaats gevonden. 'Maar ik zal je een waardig verhaal vertellen...’ Besloot ze uiteindelijk, knipoogden en nam nog even snel een hap van haar pannenkoek.
‘Het begon allemaal in mijn zestiende levens jaar, toen ik dus al vijftien was. Ooit op een markt voor Novaanse kristallen liep mijn moeder een koopman tegen het lijf. Ze raakten aan de praat en zo kwamen ze uiteindelijk bij mij uit.’ Ze grinnikte. ‘Je kan wel bedenken waar het over ging... De man luisterde aandachtig en zei toen tegen m’n moeder dat ze moest kijken bij een klein kraampje. Daar moest ze vragen voor Marcus Aurelius. Natuurlijk wist m’n moeder niet hoeveel hier van waar was, maar het kon geen kwaad om te kijken dus besloot ze er even heen te lopen.’ Na deze zin begon ze haar volgende pannenkoek te bestrijken met nutella en vertelde verder. ‘Bij het kraampje aangekomen vroeg ze naar de man. Hij had witte haren en witte ogen, zo van die witte haren als Master Geralt heeft. Maar goed, ze raakten dus aan de praat en mam legde mijn situatie uit. Ik weet nog hoe ze vertelde dat de man na wat koetjes en kalfjes mijn ma recht aan keek en zei: ‘Vertel nou maar gewoon over uw dochter. Dat bespaart tijd en een hoop energie om deze oppervlakkige priet praat gaande te houden.’’ Een grijns sierde om haar lippen bij de gedachten aan de merkwaardige, maar geniale, man. Ze sneed een stukje van haar pannenkoek af en stopte deze in haar mond. Met volle mond, niet meer zo ‘lady-like’, sprak ze gewoon verder. ‘En met dat gesprek had Marcus gezegd dat hij me wellicht kon helpen. Althans, dit kon proberen.’ Ze keek Graham aan en grinnikten. ‘Ja, vreemd he! Na al die ziekenhuizen kom je z’n random gozer tegen! Ik bedoel, hoe raaaaar kan het leven lopen.’ Ze slikte.
‘Maar goed...’ Zoals gewoonlijk sprak ze in geuren en kleuren en waren de gebaren met haar handen, zelfs nu ze bestek vast had, niet te missen. ‘Mam vertelde mij dit uiteindelijk, samen met mijn vader. En na overleg en na denken besloten we het maar te proberen. Dus voor ik het wist was ik op Nova.’ Ze klapte in haar handen en ging weer verder. ‘Hij zat in een soort huis, tempel, achtig, gebeuren... Het was er erg mooi en echt véél fijner dan ziekenhuizen. No offence. Maar daar begonnen mijn maanden van revalideren, helen en nog meer revalideren. En...’
Alsof ze zich even bedacht wát ze allemaal zou vertellen viel ze stil en nam snel een slok van haar water om vervolgens ook een hap van haar pannenkoek te nemen. Een bedenkelijk ‘hhm’ geluidje klonk en ze keek Graham nadenkend aan. Kon ze een dokter dit wel vertellen... een ‘dokter’. Zou hij haar niet voor gek verklaren of keihard uitlachen. Then again het was Graham... Schouder ophalend nam ze dan ook een hap lucht en ging verder met vertellen. ‘Je gaat me misschien voor gek verklaren met de kennis wat in jou hoofd zit... Wat je hebt geleerd en denkt te weten over deze wereld en het menselijk lichaam.’ Weer een frons en een korte stilte, alsof ze zichzelf klaar maakten om te praten over vliegende schapen. ‘Maar wij,’ ze wees van hem naar haar en in de ronde om aan te geven dat ze mensen in het algemeen bedoelde. ‘Wij weten veel over magie en wetenschap en alles wat we zien. Maaar...’ Een lichte grijns vormde om haar lippen. ‘Er is méér dan wij zien, ja know.’ Ze rolde met haar ogen en stak onschuldig dr handen in de lucht. ‘Ik bedoel maar, hoe kan het dat ik daarnet het muziek lokaal in liep toen jij er was en...’ Ze keek hem aan en jon een grinnik niet onderdrukken. Om niet al te diepgaand over te komen nam ze maar een hap van haar pannenkoek en ging verder met haar verhaal. ‘Anyway, bij die heler leerden in dus over her universum en energieën en aura lezers...’ Peilend gleden haar ogen weer naar hem toe. ‘En met wat heling van zijn kant. Meditatie en bewustwording van mijn energie van mijn kant. En natuurlijk veel uren oefenen en niet opgeven... Kon ik uiteindelijk lopen!’ Bij deze woorden sprong ze overeind en maakte een pose met haar armen in de lucht van ‘tadaaa’. Hierna schoot ze echter al snel naar achter om de omvallende stoel tegen te houden en nam weer plaats aan de tafel. Met een blije lach keek ze hem aan en een iets wat schattige grinnik ontsnapte aan haar lippen.
Ze prikte een rolletje weer op haar vork en wuifde hier mee naar Graham. ‘Ik zal je de spirituele praat van ‘hoe’ het allemaal werkte besparen. We willen echter geen kortsluiting in dat veel te slimme brein van jou.’ Weer knipoogde ze, stopte het rolletje in haar mond, kauwde, slikte en opende daarna haar mond alweer om verder te vertellen. Nu ze eenmaal de smaak te pakken had kon ze ook niet snel stoppen. Typisch Nora.

‘Hierna, jaaaaa, als een soort symbool ben ik gestart met mijn haren lang laten groeien.’ Hierbij gooide ze haar lange, roze lokken over een van haar schouder en glimlachte triomfantelijk. ‘Nu zijn ze al erg lang en ik denk dat ik ze nog laaaaaange tijd zo houd.’ Met een hand ging ze met gemak door haar haast zijde zachte haren en een tevreden glimlach verscheen. Ze was ergens echt werkelijk trots op haar lokken. Natuurlijk was ze trots op dat ze kon lopen. Maar haar haren droegen dit als symbool met zich mee waardoor ze nét iets specialer voor haar waren dan bij anderen. Door de jaren was het nu al zo lang geworden dat ze stiekem glimlachte als ze met haar hand door haar lange haren ging. Een teken van de jaren die ze nu al kon lopen. Een teken dat, uiteindelijk op het einde, alles goed zou komen. Hoe dan ook.
Los gerukt uit haar gedachtes schoot haar ineens iets te binnen wat óók het vertellen waard was. Totaal iets anders. En hoe ze er bij kwam was een raadsel. Maar dat dan ook wel iets voor Nora. Om ergens random pver te beginnen. ‘Oh en Chassen, weetje wel mijn oudste broer!’ Ging ze enthousiast ratelend verder. ‘Heeft al n paar jaar n vriendin. En ze zijn zooooooo sweet samen! En en en en...’ Nee, ze was nog niet uitgepraat aangezien haar brein nooit was uit gedacht. ‘Pip is er ook nog steeds! De oude rakker rent rond als een gek en smult nog altijd van de koekjes die die eigenlijk niet mag hebben.’ Ze grinnikte en propte weer wat Pannekoek in dr mond. Ze was ondertussen alweer bezig met een van de laatsten. ‘EN natuuurlijk, zoals je vást al had gemerkt, hou ik net als vroeger nog van pannenkoeken. Jammer genoeg zijn ze hier niet zo goed als die van mam... maar ik mag niet klagen. Op m’n college waren ze echt níet te eten! Dus elke keer toen ik thuis kwam, in sommige weekenden, moesten we pannenkoeken eten.’ Een grinnik klonk.
‘Jaaaaa, maar m’n college,’ ratelde ze weer enthousiast en vrolijk verder. ‘Was erg leuk! Muziek en allemaal creatieve mensen samen. Echt ik kwam daar zo tot leven. Soms zelfs iets té tot leven...’ Een korte stilte klonk die al snel werd gevuld door een falend lachje terwijl ze een haar lok om haar vinger wikkelde. Beelden van Sadie en haar ‘rebbel’ jaar schoten door haar heen. Ja, ‘levend’ was ze toen zeker... Ze kuchte kort en nam het woord weer. ‘Zo ook heb ik daar leren dansen! Althans, ik kon al dansen dankzij mam en paps. Maar daar leerde ik nóg meer. Echt nu hou ik van dansen! Natuurlijk niet zo veel als zelf muziek maken maar man... ah!’ Ze uiten een enthousiast geluidje. Zo eentje alsof ze iets van vuurwerk was wat blij en klein ontplofte in vele felle kleurtjes. ‘Echt héérlijk!’
Met een lichte, maar onbewuste, klap zetten ze haar elleboog op de tafel neer en leunde met haar kin op haar hand. Haar pannenkoeken waren ondertussen al op en een tevreden zucht klonk terwijl ze afwezig neuriede en het glas water in haar hand rond wiegden. ‘Jaaaa, dertien laaaange jaren...’ Sprak ze dromerig en had nu bijna alles verteld. Alles op de nare momenten na. Die hield ze nog liever voor zichzelf. De mood niet willen verpesten met de bittere smaak van de soms o zo duistere realiteit.

‘Maar goed!’ Sprak ze na enige stilte en knipte met beide handen in haar vingers. Ze nam een laatste slok uit haar glas en keek glimlachend naar Graham.
‘Hoe is het met jou leven gegaan?’ Een hele korte stilte volgde. ‘Je hoeft niet alles te vertellen, really...’ Hoe uitbundig haar eerste zin klonk, klonk haar tweede zachtjes en gevoelig. De blije glimlach was veranderd in een lieve glimlach. Zo eentje waar mee je naar iemand keek die je een pleister gaf, een bloempje aanbood of een klopje op de schouder gaf om aan te geven dat je het snapte. Ze wilde niet direct heel indringend overkomen, maar zeker ook niet oppervlakkig. Ze had allang gezien dat hij wat vermoeid was. Zelf had ze zichzelf niet in gehouden met vertellen. Maar dit betekende niet dat hij met net zo veel overgave moest gaan vertellen. Ze wilde zijn grenzen niet overschrijden. Dat wilde ze bij niemand. Laat staan bij iemand die haar, stiekem toch nog steeds erg, dierbaar was.
‘Je ziet er namelijk...’ Ze kneep haar ogen even observerend samen. De glimlach verdween. Met haar zilveren ogen staarde ze diep in de zijnen. Om ze vervolgens over zijn gelaat te laten glijden. Ze nam elk detail in zich op. Ook al keek ze naar hem, de meeste details kreeg ze niet binnen via beelden. Ze voelde ze. Ze voelde hoe zijn handen zwaar waren. Hoe er een soort geruis in zijn hoofd klonk. Een geruis wat ze maar al te goed kende. Een teken van gedachtes, kronkels, wellicht aangesterkt door vermoeidheid.
Ze vervaarden het niet héél hevig of overduidelijk. Maar de subtiele tekenen die ze binnen kreeg greep ze vast en nam ze voor waarheid. Ze wist dat het leugens konden zijn. Slechts schimmen gevormd door de drukte om haar heen maar die ook gelegen was in haarzelf. Echter, had ze, voelde ze, dat zelfs na al die jaren ze toch wel een band had met deze jongen. En dat zorgde er voor dat ze de tekenen wellicht beter aan kon voelen dan bij een vreemden. Aan haar geschonken, blootgelegd door het universum.
Opeens, alsof iets of iemand haar iets wilde vertellen waar ze nóg niet klaar voor was, voelde ze een steek door haar hart gaan. Zo eentje waarbij ze nog maar net haar gezicht in een neutrale plooi wist te houden. Zich zelf dwingende niet verder te kijken wist ze haar zicht naar het kaarsje op de tafel te laten glijden. Een seconden keek ze naar het warme licht en krulde er alweer een glimlach om haar lippen. Terwijl het vlammetje haar herinnerde aan betere, fijnere gevoelens. Na die enkele seconden gleden haar ogen weer naar de zijne.
‘... Moe uit.’ Zei ze nonchalant luchtig, alsof ze sprak over de pannenkoeken, iets heel normaals.

‘Maaaar, daar weet ik, Noralyn Celesta!’ Ze sprong op, weer vol leven, en wees met haar duim naar zichzelf terwijl er alweer een speelse grijns om haar lippen speelden. ‘Het ‘perfecte’ medicijn voor!’ Ze boog voor over, pakte zijn dienblad en begon die en die van haar op te stapelen. ‘Wacht hier...’ Ze tilde de dienbladen en het serviesgoed op en keek hem grijnzend aan om hem daarna een strenge blik toe te werpen. ‘Echt hier blijven.’
Met nog een knipoog liep ze swingend neuriënd weg richting de plek waar je het eten kon pakken. In haar gedachten verzonken knikte ze soms beleefd, vrolijk naar wat leerlingen en leraren. Ze wist niet precies wat ze daarnet bij hem had gezien. Ze had geen hou vast gehad aan een vertelde herinnering. Ze wist helemaal níks van hem.
Maar toch was die steek erg voelbaar geweest. Ze had er niet over willen beginnen, dat was wellicht te persoonlijk. Daarom had ze het maar afgeschoven op vermoeidheid en had besloten de jonge op te fleuren met iets wat haar altijd wist op te vrolijken...
‘Chocolate cake! Iets waar je je altijd wel beter door gaat voelen.’ Kwam er opgetogen, warmhartig uit, zoals haar moeder kon spreken bij hun thuis. Terwijl ze het bordje en de mok vanille thee voor zijn neus schoof. Een heerlijk geurend, fors stuk chocolade cake lag aanlokkelijk te wezen op het witte bordje. De dikke laag icing glimde en door de donkere kleur vielen de witte chocolade schaafsel extra op.
Met haast waterende tanden nam Nora weer plaats en roerde in haar, ook, vanille thee. Vervolgens schoot haar iets te binnen en even keek ze geschokt op. ‘Dat past er toch nog wel bij he? Of ben ik nou echt zó on charmant, not lady-like, bezig?’ Vroeg ze terwijl ze met haar vinger al door de dikke laag icing was gegaan en die nu in haar mond had. Om daarna lichtjes beschaamd te kijken maar een lachje niet te kunnen onderdrukken. Tja, ze was nou eenmaal Nora. En Nora hield van zoet, lekker eten.