Miss Eres had altijd al een aangename, vriendelijke, haast warme sfeer. Ze had een mooie glimlach, haar haren waren goud blond en hingen als prachtige krullen over haar schouders en haar ogen hadden een heldere kleur groen. Ze was zeker langer dan Luci, wat niet gek was, maar ze deelde een bepaalde elegantie. Zo eentje die je wel vaker zag bij musici. Als je niet beter wist zou je kunnen denken dat Luci haar dochter was. En ergens vond de jonge licht magiër dat ook geen enkel probleem. Ze mocht Miss Eres wel en was blij dat zij muziek gaf. Het vak waar ze het meeste van hield.
Op haar vraag had de docente direct antwoord gegeven. Een interessante uitleg over de twee spreuken die ze gingen oefenen volgde. Sommige dingen wist het meisje al. Zoals dat Healing Voice van Novaanse afkomst was. Ze had er thuis wel eens over gehoord en over gelezen.
Bij de volgende woorden knikte ze en bedacht zich dat het uiteraard van zelf sprekend was dat ze die spreuk zouden uitvoeren via de stem. Met een nieuwsgierige blik, aandachtig luisterend, bleef ze Miss Eres beleefd aan kijken terwijl ze soms knikte. De stem van de docente was zoals gewoonlijk een aangename klank om naar te luisteren.
Met een sierlijke, rustige beweging vouwde de docente haar handen samen. Luci begreep het teken direct en al voordat Miss Eres de woorden had gesproken was ze al richting een tafeltje aan het lopen. Bij de zin knikte ze, uiten een opgewekt ‘hmhm’ geluidje en nam plaats aan een van de voorste tafeltjes gelegen bij het schoolbord. Haar blauwe ogen tuurde naar het bord en bij de G sleutel deed ze de beweging met haar wijs vinger op het tafeltje na. Hoe vaak ze die wel niet had getekend in haar schriftjes.
Bij het zien van de noten hoorde ze automatisch in haar gedachten de juiste toon hoogte met de klank van een piano. Ze knikte enthousiast en glimlachte vriendelijk bij de vraag als antwoord dat ze inderdaad noten kon lezen.
Verdere uitleg volgde en Luci knikte instemmend. ‘Oke,’ sprak ze kort met haar hoge, vrolijke stemmetje waarna haar ogen naar de noten gleden. Even keek ze er aandachtig naar, nam de noten in zich op en speelde de melodie af in haar hoofd. Ze sloot haar ogen en focuste zich even op haar stem banden. Vervolgens klonk er een geneuried klankje. Met deze klank ging ze spelen kwa toon hoogtes tot ze de juiste begin klank had. Hierna opende ze haar mond en klonk de begin klank van de melodie.
Kort richtten ze haar oogjes op Miss Eres, er lag een onzekere, vragende blik in, hopende dat ze de toon goed had. Ze wist dat ze muzikaal was, maar toch was een noot zoeken ergens altijd spannend. Toen ze zag aan de sfeer en gezichtsuitdrukking van de docente dat ze goed zat krulde haar mond hoeken ietsjes omhoog. Een iet wat meer zelfverzekerde twinkeling verscheen in haar ogen en als vanzelf ging ze wat rechter zitten.
Op de klank ‘oe’ uitten ze nogmaals de eerste noot en vervolgde de rest van de melodie terwijl ze de noten las. Dit deed ze een paar keer tot ze de melodie begon te herkennen en onthouden. Na deze keren keek ze Miss Eres aan met een geduldige, maar wel altijd enthousiaste, glimlach. Afwachtende wat de rest van de les zou brengen.