De gangen van de school hingen tussen duister en licht in. De sluimerende avondzon vond hier en daar nog zijn weg door de ramen, maar was niet langer fel genoeg om iedere donkere hoek binnen het kasteel te belichten. Echter was het nog net te licht om de fakkels te ontsteken.
In deze naargeestige schemering kon met een mysterieus figuur gewaar worden wat op een vrij hoog tempo door de gangen zwierf. Wie niet goed oplette, zou hem haast over het hoofd kunnen zien, was het niet voor de immense gestalte van de persoon en het bonkende geluid van zijn laarzen op de houten ondergrond, als een onheilspellende bas. Hier en daar werden blikken haastig, soms angstig, opgericht naar de breedgeschouderde man, om nog net een glimp van hem te kunnen opvangen. In een flits van wit en goud stampte de witcher voorbij, een sfeer van innerlijke leegte achterlatend. Wanneer hij je naderde, was het alsof een ijzige kilte je naar de keel greep, om vervolgens enige tijd niet meer los te laten -ongeacht of hijzelf nog aanwezig was.
“Is dat een nieuw beest voor de les van Miss Roxanne?” werd er gedempt gefluisterd, met een stem die ongewoon schor en hoog klonk van ingehouden wantrouwen.
“Nee,” antwoordde een andere leerling nog zachter, terwijl de witcher hen stap voor stap naderde. “Dat is de nieuwe leraar vuurmagie…”
“Maar hij...is…zo…” klonk het stamelend, maar de jongen kreeg geen kans zijn zin af te maken toen twee gouden, katachtige ogen zijn kant op werden gedraaid, vragend, nee…eisend dat zijn lippen op elkaar bleven. Met iets wat leek op naar adem snakken, deed de adolescent een stap naar achteren en wendde direct zijn blik af.
De ander volgde zijn voorbeeld, net als zovelen die Geralt of Rivia in zijn weg naar buiten passeerden. De reacties waren zoals altijd over het algemeen te categoriseren onder: lichte doodsangst, wantrouwen en… enige nieuwsgierigheid. Maar de uitdrukking van de witcher zelf was doorgaans doods, ondoorgrondelijk en koud…

Pas toen zijn lange benen de eerste passen in de buitenlucht zetten, leek enige emotie door te schemeren in zijn weerbarstige gelaat: opluchting. Opluchting dat hij zich voor nu even kon onttrekken aan de starende blikken en de vragen.
Dit verdween echter al snel in de groeven en littekens die zijn gezicht hulden in een huiveringwekkend masker; omringd door onnatuurlijk helwitte lokken, alsof het leven uit het haar was gezogen, al lang geleden. Het waren enkel de raadselachtige ogen als brandende kooltjes in een oneindige nacht die enige warmte gaven aan zijn ruwe uiterlijk, voor wie er lang genoeg in durfde te staren dan…
In een nog hoger tempo beende Geralt richting het duistere woud. Normaal gesproken zou hij zijn trouwe ros Roach mee hebben genomen voor deze tocht, maar aangezien de merrie de afgelopen tijd al genoeg had moeten meemaken bij onvoorziene gebeurtenissen, had de docent er genoegen mee genomen om op het paard te rijden wat -als het goed was- door zijn collega meegebracht zou worden.

Aangezien hij nog wat zaken had moeten afhandelen voorafgaand aan deze “missie”, vermoedde Geralt dat hij later zou arriveren op de afgesproken ontmoetingsplaats dan Kalkstein. Zijn vermoedens werden al snel bevestigd toen hij sporen van paardenhoeven en voetafdrukken zag.
Als in hypnose staarde de witcher ernaar en kantelde zijn hoofd iets. De ontluikende regen had het nog nauwelijks weggespoeld, wat moest betekenen dat de sporen vers waren… En- De witharige reus snoof. Hm, ja, hij kon de geur van paarden en een merkwaardige, haast chemische geur nog ruiken. Chemisch… Interessant…
Mijmerend over de zojuist opgedane observatie, bewoog de raadselachtige man zich verder voort door het woud. De heersende duisternis en helrode accenten door de laatste zonnestralen leken perfect aan te sluiten bij zijn eigen gelaat. Geralt was als een onderdeel van een schilderij op deze plek; één met de sinistere omgeving. Menig dier leek hier en daar weg te schieten bij het naderende gevaarte. Geralt hoorde hen en rook hun aanwezigheid.
In tegenstelling tot de mens schrokken zij niet weg door de priemende ogen of de grootte van de man. Nee… hun schichtigheid kon worden verklaard puur vanuit instinct. Een witcher -zo moet je begrijpen- ruikt en voelt voor hen aan als een roofdier op jacht; even dodelijk en bloeddorstig.
Een welkom gezicht was de docent dan ook niet, op verscheidene plekken in feite…
Maar van alle plekken voelde hij zich nog het meest thuis op de meest donkere plaatsen van al, alsof hij…in werkelijkheid…thuishoorde bij hetgeen waar hij zoveel jaren op had gejaagd; wezens uit ieders nachtmerrie.

Enige tijd later arriveerde Geralt bij twee paarden. Tevreden dat hij, nog voor de avond geheel gevallen was, was aangekomen (zodat ze hun weg gemakkelijker konden vinden), keek hij rond, zoekende naar zijn collega. Hm… waar zat die man…?
Uiterst kalm gleed zijn blik over de omgeving, analyseerde het, nam ieder detail in zich op, om het vervolgens in bochten en heimelijke spinsels in zijn brein te wenden, zodat tenslotte rationele conclusies konden worden gevormd. Kalkstein kon niet ver zijn; de paarden en spullen stonden nog hier en zijn geur was nog niet geheel vervlogen. Het was…niet gemengd met de geur van bloed en… Geralt deed enkele passen naar voren. Nee, er leken geen tekenen te zijn van een gevecht. Dat was positief… Voor zover hij er een oordeel aan vastbond, iets wat hij zelden deed. Uiteraard zou het de zaak vermoeilijken als er daadwerkelijk een strijd had plaatsgevonden, maar Geralt had nou geen ‘band’ met de man om zich oprecht zorgen te baren bij diens onverwachte afwezigheid.
Maar waarom was zijn collega hier niet? Het was niet alsof ze alle tijd van de wereld hadden...
De witcher betrapte zichzelf erop binnensmonds te grommen. Ondanks dat zijn aandacht direct getrokken was door de missie, hield hij nou eenmaal niet van kostbare tijd verspillen.
Waarom zou iemand zoals hij überhaupt moeite doen voor een dergelijke missie, zou je je misschien kunnen afvragen? Simpel: de overgang van zijn oude levensstijl, naar zijn huidige, als leraar op Starshine Academy, bleek een zeer moeilijke van tijd tot tijd. Het was fijn om te weten dat je ’s nachts gerust je ogen kon sluiten zonder de kans dat je in je slaap opengereten zou worden door een Bruxa, maar ergens, stiekem, diep in hem verborgen, miste Geralt ook de uitdaging van zijn oude bestaan. Een missie als deze mocht dan wellicht niet zo uitdagend zijn zoals sommige contracten die hij destijds het hoofd had moeten bieden, maar het was iets… Een afwisseling. Nog een reden waarom hij zo snel mogelijk zijn handen vuil wilde maken en hier niet nutteloos wilde blijven staan, verdomme.

Dit keer nog zorgvuldiger bekeek Geralt de plek rond de paarden. Ondanks de groeiende schaduwen, leek hij geen extra licht nodig te hebben om de kleinste hints op te speuren. Na wat gepuzzel, had hij de voetsporen van Kalkstein weer gevonden. Er leek een nieuw spoor te zijn ontstaan, bij de paarden vandaan. Hm?
Zijn stampende voeten deden de grond licht trillen toen hij erachteraan stapte, de bosjes in. In een oogwenk was plots het spoor verdwenen. Wel alle-
Ook de chemische geur was vervlogen en had plaatsgemaakt voor de bekende, natuurlijke geuren van de flora en fauna in het woud. De twee geuren leken met elkaar te botsen in de lucht, alsof de één het ander wilde verdrijven en vervangen. Hetzelfde gold voor de plek waar de voetstappen ophielden. Er was iets aan de hand geweest…
Eén grote, ruwe hand werd op de aarde geplaatst, een hand die je liever niet naar je uitgestoken wilde zien. Geralt sloot zijn ogen voor een moment. “Transformatie…” bromde hij uiteindelijk met zijn rauwe en diepe stem, welke spontaan een rilling over je rug kon laten lopen. Het was het eerste woord wat hij in uren had gesproken. Ach, hij was een… ‘witcher van weinig woorden’. Daarbij spraken acties vaak luider dan woorden, naar zijn mening.
Nog altijd ijzig kalm zette Geralt zich weer in beweging en volgde de nieuwe sensatie vanaf de plek waar een transformatie had plaatsgevonden. De aard van Kalksteins huidige vorm kon hij nog niet vaststellen, maar dat was ook niet nodig, voor nu. Overal verspreid lagen minuscule hints als puzzelstukjes voor hem uitgespreid; van gebroken takjes, tot vertrapte bladeren en omgewoelde aarde. En als hij zijn volle concentratie erop richtte, rook hij zelfs nog ergens de chemische lucht als een stiekeme prikkeling van zijn reuk.

Terwijl de witcher verder stapte, begonnen zijn gouden ogen te gloeien in het nu duistere woud, niet vanwege een lichtbron, maar vanwege zijn ontluikende, dierlijke instinct. De wolf in hem nam stukje bij beetje meer de overhand nu hij, in zekere zin, ‘op jacht was’. De schaduwen die iedere oneffenheid op zijn gepijnigde huid accentueerden, gaven hem een bijna angstaanjagend uiterlijk in het dichtbegroeide woud.
Verrassend soepel bewoog het beest van een mens zich onder de bomen door, duidelijk in zijn element. Het liet een kant van hem zien die hij normaal gesproken verborg in aanwezigheid van mensen en zeker zijn leerlingen.
Enige tellen later merkte Geralt iets op in de verte. Een diepe frons tekende zich op zijn voorhoofd toen hij dacht een klein wezen te zien wegschieten. En…nog één?
Zijn pas versnelde en nu zag hij het duidelijker: verderop, nog te ver van hem verwijderd, sloop een klein, behaard wezen en vlak erachteraan een...slang…
Welke van de twee Kalkstein was, kon Geralt niet zeggen. Daarvoor was hij nog op een te grote afstand van beiden. Als überhaupt één van de twee zijn collega was…
Opnieuw bewoog de witcher zich sneller voort, zodat hij de afstand meer en meer kon overbruggen. Nu sterker dan ooit rook hij weer de chemische geur. Het was afkomstig van het behaarde wezen wat hij nu kon identificeren als een otter. Maar dat betekende…
In een flits schoot zijn blik naar de slang die voor hem uit de otter naderde.
Verdomme… Natuurlijk... Geweldig!
Geërgerd uitte Geralt nog meer verwensingen in zijn moedertaal, vanwege de onnozelheid van zijn collega om in zich in zo’n kwetsbare vorm door een dergelijk woud te verplaatsen. Had de man geen idee wat hier allemaal op de loer lag?!
Zijn blik was gepind om de slang die zich sneller voortbewoog tussen de struiken door dan gewenst. Het dier was te ver weg om te kunnen vangen, maar hij moest snel actie ondernemen, anders was hun missie al snel afgelopen of eigenlijk… was het dan vooral met zijn collega afgelopen... Dat zou...vervelend zijn.
Mopperend haalde de docent daarom een dolk tevoorschijn die hij altijd op zak had als hij zich buiten de school begaf. Zijn zwaarden had hij -uit respect voor het beleid van de school- meestal niet bij zich, maar het ging simpelweg tegen zijn natuur in om zich volledig ongewapend op een plek als deze te begeven. Uiteraard had hij ook zijn magie ter beschikking, maar de witcher besefte dat zich meer in dit woud bevond dan alleen een miezerige slang. Bij overdadig gebruik van magie kon hij enkel onbedoeld de aandacht trekken…
Daarom handelde hij plotseling snel: met een vloeiende beweging van zijn pols gooide Geralt de dolk richting de slang. De bek van het dier ging al open om zijn slag te slaan en de otter te verorberen, maar net op het moment dat zijn tanden Kalkstein zouden raken, werd de kop venijnig doorboord met het scherpe lemmet van de dolk.
In een veel langzamer tempo begaf Geralt zich daarna naar zijn collega, trok zonder enige uitdrukking op zijn gezicht de dolk weer uit de slang, veegde het bebloede lemmet af aan het gras en stak het terug op zijn plek. Tenslotte gleden zijn nog altijd gloeiende ogen naar de otter. “Klaar met je spelletjes? We hebben een missie te volbrengen…” klonk de zware, bittere stem. Onbeweeglijk bleef de witcher staan. Enige interesse in de uitleg voor deze ondoordachte actie van zijn college prikte in zijn binnenste. Wat had dit precies te betekenen…? En hoe kon dit ook maar enig verband houden met de missie?