Axel snoof grijnzend uit door zijn neus bij Ryuu's vraag. 'Tuurlijk. Zou nogal nergens op slaan als je hier niet mocht zitten, wel dan?' zei hij kalm, waaruit op te maken was dat hij het totaal geen probleem vond dat hij erbij ging zitten. Ook al was hij er niet mee eens zijn geweest geloofde hij niet dat het veel uit zou halen, aangezien Ryuu al was gaan zitten zonder op een antwoord gewacht te hebben. Niet dat dat nu zo erg was. Axel wierp een korte blik op het blonde meisje dat langs kwam lopen en plaats nam aan de tafel achter hen, maar besteedde er verder weinig aandacht aan. Hij was al half overeind geschoten toen er een snerpende gil door de aula weerklonk. Zijn felgroene ogen waren gespannen gericht op waar het vandaan was gekomen. Axel keek fronsend toe hoe er een zwarte panter doodleuk binnen kwam gewandeld, maar die zich eerder gedroeg als een knuffelbeest toen het nogal enthousiast richting Emrahnaiya gesneld was. Met licht opgetrokken wenkbrauwen zag hij hoe het dier kopjes gaf en zo aandacht wilde eisen. Over tamme roofdieren gesproken. In een langzame beweging sloeg Axel zijn armen over elkaar en richtte zich hierbij even tot de man die achter de panter was aangelopen. Hij wilde graag dat Emrahnaiya zodirect haar vrije tijd gebruikte om te trainen. Ondertussen was het meisje met de rozige haren ook de aula binnengekomen. Sapphire, als hij dat goed had. Ze was ook aanwezig geweest toen bij het meer, waar ze haar waterkunsten had beoefend. Voor Axel het zelf in de gaten had was de tafel achter hen bezet door druk pratende eersteklassers. Hij sloot even kalm zijn ogen. Drukte, daar hield hij niet echt van. Bovendien voelde hij altijd een kleine leegte wanneer Roxas er niet was, die hij ook nu voelde opspelen. Zodra hij zijn ogen weer opende zag hij dat Ryuu weg was. Waarschijnlijk kende hij de meisjes, of tenminste één ervan. 'Sorry, sorry, sorry, Ryuu. Alhoewel ik wel blij ben dat het niet tegen een of andere arrogante zesde klasser was gekomen', hoorde hij Sapphire achter zich zeggen. Axel onderdrukte een afkeurend 'hmpf'-geluid, alsof hij zich haast aangesproken voelde. Hij keek op toen ook Emrahnaiya op het punt leek te staan weg te gaan. Hij schonk haar een kleine glimlach bij haar woorden en maakte een haast saluerend gebaar als gedagzegging. 'Hou je haaks,' riep hij haar nog kalm na. Daarna liet Axel zich weer terug tegen de rand van de tafel zakken en liet zijn blik verveeld door de aula gaan. Hij was weer in z'n eentje. Echt zin om zich bij het groepje aan jongere meisjes en Ryuu achter zich te voegen had hij niet.

Deshas wachtte rustig af tot Emrahnaiya de aula uit was gelopen. Daarna keek hij weer naar de panter. 'Miraç, ik wil dat jij achter haar aan gaat. Zorg ervoor dat ze wel echt iets gaat doen. Ik ken mijn dochter onderhand wel' zei hij tegen hem. De panter stond op en liep met sierlijke passen die gewoon bij katachtige horen weer weg. Hij duwde een leerling die hem niet op tijd zag wel aan de kant. Maar Deshas had hem niet opgedragen om leerlingen te verwonden dus liet hij het bij duwen.
Deshas keek de panter even na waarna hij vanuit zijn ooghoeken ineens een stortvloed aan leerlingen zag aankomen. Hij keek even kalm om. De opgewekte stemmen en de drukte waren als scherpe nagels die over een schoolbord kraste in zijn hoofd. En het gevoel dat zijn hoofd bewerkt werd met een hamer speelde direct op. 'Vreselijke opgewekte drukte' mompelde hij zacht. Het werd tijd om op te stappen.

(Sorry Emrahnaiya, niet op gerekend)

Sapphire zag dat enkele mensen opstapten waaronder het meisje met rode haren. Sapphire had het warm en ze keek naar Kijito die een eind verderop aan het tafeltje zat. 'Maar als je het niet erg vindt ga ik naar mijn vriendin toe', zei ze met een glimlach. Ze gaf een knipoog en vertrok toen naar de plaats. Faith was erbij gekomen en Sapphire lachte naar haar. Ze maakte met haar hand sierlijke bochten en er kwam een straaltje water uit het bekertje in het midden van hun tafel en Sapphire keek er lachend na. Ze veranderde het in ijs en maakte er scherpe ijspegels van. Lola sprong omhoog. Sapphire schrok en veranderde onmiddellijk de ijspegels weer naar water. 'Wil je weer zo'n ijspegel in je vacht hebben, zoals toen we vertrokken van Mizore?', vroeg ze streng en Lola's oren gingen in de nek. Sapphire en Lola waren samen het gebouw ingegaan en Lola had haar vacht blijkbaar geschoond bij de boom waar Axel, Mizore en Roxas hadden gestaan en Mizore, de enige Cassiaan, had van het water ijs gemaakt en naar Lola gestuurd. Daar kwam Sapphire pas achter toen Lola jankend naast haar kwam zitten in de slaapzaal en Sapphire drie ijspegels vond in de vacht van de hond. Sapphire meed Mizore, puur voor Lola, omdat zij dan begon te grommen als een gek. 'Dat dacht ik dus ook', zei ze en ze gunde de hond geen blik meer waardig. Die ging jankend zitten. Sapphire ging bij haar hond zitten en gaf haar een dikke knuffel. 'Ik ben gewoon bezorgd over je, oké?', zei ze grijnzend. Ze keek toen naar Faith. 'Hé, Faith, heb jij je weg mooi gevonden in het lokaal?', vroeg ze toen.

Kijito keek toe hoe er van alles gebeurde. Sapphire morste water over een jongen, die Ryuu bleek te heten. Over hem had ze al wat gehoord. Little Faith kwam ook aangelopen. Kijito keek even naar de jongen met het rode haar. Had ze niet gehoord dat hij Axel heette? Ach ja, het zou haar wat. Sapphire kwam weer bij haar zitten, en Faith kwam bij hen zitten. 'Hebben jullie ook zo'n vreselijke ochtend achter de rug?' Kijito knikte. 'Alles kwijt. Maar wat Sapphire heeft meegemaakt.. hondenkwijl over zich heen, boeken vergeten.. Zij heeft echt veel meegemaakt net!' Kijito lachte en gaf Sapphire een por terug. 'Was dat die aardige jongen, Ryuu?' fluisterde Kijito naar Sapphire. Ze had al wat over hem gehoord aan het stille meer. 'Zeg, Faith, heb je nog verder geoefend met de bloemen,' vroeg Kijito daarna, puur uit interesse.

Lucy's gezicht stond op onweer, toen ze de klapdeuren die naar de aula toe leidden open drukte. Waarom moest uitgerekent zíj nou weer nablijven? De pauze was allang begonnen, en vrijwel alle tafeltjes waren al bezet. Ze begon deze nieuwe omgeving, met al die leraren en véél te drukke mensen helemaal zat te worden. Zat er dan geen enkel redelijk persoon op deze school? Lucy zuchtte diep, en veegde een pluk haar achter haar oor, terwijl ze door de aula tuurde om te zien of er nog ergens een plek vrij was voor haar. Na een mislukte poging van zoeken besloot ze maar wat verder te lopen om te zien of er toevallig nog ergens een vrije stoel was. Uit haast en irritatie, maar vooral ook door de drukte had Lucy niet gezien dat er een paar tassen in het pad lagen, waar ze vervolgens onhandig overheen tuimelde. 'Verdomme..' siste ze. Haastig krabbelde ze op, en klopte het stof van haar kleren af. 'Ook dat nog,' Lucy merkte een klein scheurtje in haar truitje op. Chagarijnig als ze was, zag ze ook dat een groepje kinderen haar uit stond te lachen om haar valpartij. 'Is er soms wat te zien?' siste ze met een verduvelde blik in haar ogen naar het groepje, dat duidelijk een stuk jonger was dan zijzelf. Verschrikt keken ze de andere kant op, en schonken verder geen aandacht aan Lucy. 'Irritante kinderen,' Lucy keek verstrooid om zich heen, en kwakte haar tas uiteindelijk maar op een tafel, waar een jongen met rood, overeind piekend haar aan zat. 'Vind je het erg als ik hier kom zitten? Ik heb niet bepaald mijn dag,' Lucy ging er vanuit dat hij de valpartij wel had gezien, en hij dus ook wel begreep dat ze geen zin had om te zoeken naar een leeg tafeltje, aangezien de pauze toch niet zo lang meer duurde.

Axel volgde de man toen hij vlak na Emrahnaiya ook de aula verliet. Met een zachte zucht wierp hij een blik op de klok. Wanneer was die absurde pauze nu eens afgelopen, zodat hij zo snel mogelijk de lessen weer kon proberen te overleven om zich daarna weer terug te trekken in het bos? Hij bleef stug leunend tegen de rand van de tafel staan en negeerde daarbij het opgewonden geklets van de eerstejaartjes. Er was niets om opgewonden over te zijn. Dit was school. Diep van binnen vroeg hij zich even af of ze nog steeds zo blijmoedig rond zouden lopen wanneer ze net zo oud als hij waren. Met zinloze gesprekken over alles en nog wat en humor die naar zijn gevoel alles behalve lachwekkend was. Misschien moest hij zich maar beter terugtrekken naar zijn gebruikelijke plekje bij de muur. Axel opende kalm zijn groene ogen en richtte die op een meisje met spierwit haar dat zojuist de aula was binnengekomen. Ze zag er nogal.. geërgerd uit. Er gleed een kleine frons over zijn gezicht toen hij haar over een paar tassen zag struikelen. Die lagen ook gruwelijk in de weg. Hij rolde even met zijn ogen toen ook hij het groepje jonge kinderen opmerkte die haar valpartij aanzienlijk grappig leken te vinden. Uitlachen en getreiter waren twee dingen waar hij een absolute hekel aan had. Daarom had hij het begin de pauze ook voor Emrahnaiya opgenomen, ook al leek ze het heel goed zelf af te kunnen handelen. Axel trok zijn wenkbrauwen even verbaasd op toen het meisje plotseling bij zijn tafel stond en haar tas erop had gekwakt. Bij haar vraag zakten zijn wenkbrauwen weer omlaag. 'Nope, gebruik de stoelen vooral waar ze voor gemaakt zijn,' luidde zijn antwoord, dat zo goed als 'natuurlijk mag je hier zitten' betekende. Axel onderdrukte een zacht mee instemmend geluidje toen ze beweerde haar dag niet te hebben. 'Het is ook moeilijk op deze school een goede dag te hebben,' vond hij. Hij draaide zijn hoofd wat om het meisje over zijn schouder een blik toe te werpen. 'Waarschijnlijk ken je me nog niet. Ik zwerf hier en daar wat rond. Maar men noemt me Axel,' stelde Axel zich met een zuinige glimlach voor.

Sapphire stond iets verder weg met iemand te praten, maar na een paar tellen kwam ze er bij zitten. 'Hé, Faith, heb jij je weg mooi gevonden in het lokaal? vroeg ze. Faith glimlachte flauwtjes, Ach, ik heb me verslapen en toen vond ik het eigenlijk niet nodig om naar de les te gaan. Pff ik merk nu alweer waarom ik school haat. Ze haalde een flesje met drinken uit een tas en nam er gulzig een slok uit. Kijito, die naast Faith zat, vroeg wat over de jongen waar Dapphire het over had bij het stille meer. Jaa was dat hem? Vroeg Faith nieuwschierig. , Faith, heb je nog verder geoefend met de bloemen, vroeg Kijito erna. Faith schudde haar hoofd. Nope niet echt. Ik weet niet goed hoe ik het moet doen, of wat.. bij het meer deed ik ook maar iets, maar ik weet niet wat, Ik moet nog even een leraar opzoeken die me zou kunnen helpen. Maar ik weet nog niet wie. Faith keek achterom en hoorde een meisje vloekend bij de jongen met het rode haar gaan zitten, Oei die had duidelijk haar dag niet!

De vraag over Ryuu werd een stuk of twee keer gesteld. Zowel door Faith, als door Kijito, maar Sapphire glimlachte alleen even. Ze zou de meiden wel eens over Ryuu vertellen, als ze is een tijdje alleen hadden. Ze ging niet over hem praten waar hij op hoorafstand was en waar tenslotte ook nog veel meer leerlingen aanwezig waren. Gelukkig had zowel Kijito, als Faith zijn naam niet uitgesproken, waar Sapphire hun stilletjes om dankte. Nu moest ze alleen nog hopen dat ze verder ook maar hun mond hielden. 'Ik vertel het wel is als we alleen met ons drieën zijn. Nu zit het zo krap en tenslotte kunnen sommigen meeluisteren', zei Sapphire lachend en ze hoopte dat Faith en Kijito hun monden hielden.

Ryuu begon de aula uit te lopen, hij liep langs de tafel van de 3 meiden. Hij was zijn haar goed aan het doen en keek even naar de 3 meiden die, zo te zien, een geheim hadden. "Fijne dag verder, dames." Hij liep door en deed de deuren van de aula open, waar Tatsu op hem aan het wachten was. "Kom mee, Tatsu. We gaan."

Faith knikte begrijpend. Ze snapte precies wat Sapphire bedoelde. Ze had het zelf ook vaak genoeg mee gemaakt op haar vorige school. Je hoefde maar 1 ding te veel te zeggen en de hele school wist het. Ze hoopte wel snel meer te horen over hem. Want Sapphire leek echt gek op hem te zijn. Faith glimlachte Sapphire een warme glimlach toe en hoopte dat Sapphire hiermee een beetje gerustgesteld was dat zij in ieder geval haar mond wel hield.

Met een dankbare blik in haar ogen ging Lucy op een stoel zitten die bij het tafeltje stond. Hij moest eens weten half hoe blij ze was dat ze eíndelijk zat. 'Vertel mij wat. Het is hier echt verschrikkelijk,' Lucy slaakte een zucht. 'Als ik terug in de tijd kon gaan, zou ik degene die 'school' heeft uitgevonden zijn nek omdraaien,' Ze glimlachte zwakjes. Alles wat met school temaken had leek zo nutteloos. Ze vroeg zich af wat ze er op latere leeftijd nog aan zou hebben, waarschijnlijk helemaal niets. Verspilde jaren, waren dit dus. Gelukkig kwam Lucy's broer kinnenkort naar de academie, dat zou het allemaal een stuk minder eenzaam maken. Bovendien was het gewoon fijn als je iemand bekend om je heen had. Ze keek op naar de jongen, die blijkbaar Axel heette en knikte met haar hoofd, als een soort begroeting. 'Lucy, aangenaam,' zei ze en glimlachte. Eigenlijk was ze het gewend om zichzelf met haar volledige naam voor te stellen, maar het leek haar nu een beetje overbodig. Ze stak haar hand naar de jongen uit, om hun ontmoeting 'compleet' te maken. De macht der gewoonte. 'Ik ben nieuw hier op school, dus de kans is klein dat ik je al eerder heb gezien,' antwoorde ze op zijn opmerking. Ze was allang blij dat hij niet zo'n ADHD-patient was als de rest hier, kon ze tenminste rustig zitten.

Axel wierp het meisje met de witte haren even een blik toe toen ze het erover eens mee leek te zijn het hier verschrikkelijk te vinden. Blij dat iemand het eindelijk met hem eens was, ging hij op de tafel zitten en draaide zich hierbij wat meer naar haar toe. Dat kwam wat toegankelijker over. Hij grinnikte zacht om haar drang om terug in de tijd te willen gaan en de uitvinder van school de nek om te draaien. 'Dus ben ik hier toch niet de enigste. Met al die blijmoedige jongelingen hier zou je haast denken van wel. Ik zou geheid met je meegaan om dat 'genie' eens te vertellen wat ik van diens uitvinding vind,' zei hij kalm, waarna er een glimlach om zijn mond verscheen. Axel schonk het meisje een halve grijns toen ze zich als Lucy voorstelde. 'Mooie naam,' complimenteerde hij haar. Zijn felgroene ogen bleven even hangen op haar hand, die ze naar hem had uitgestoken. Met een gehandschoende hand pakte hij grijnzend de hare beet en schudde die. Axel maakte een klein werpgebaartje met zijn hand als reactie op Lucy's woorden. 'Zelfde verhaal hier,' zei hij er uiteindelijk kalm bij. 'Ik zit hier ook nog niet zo lang. Al spreekt het idee om mijn spullen te pakken en deze plaats voorgoed te verlaten me behoorlijk aan.' Hij slaakte een zachte zucht terwijl hij zijn armen weer over elkaar heensloeg.

Grinnikend om Axel's opmerking ging Lucy wat rechter op zitten, en schoof haar stoel wat dichter bij de tafel. 'Dan zijn we het daar in ieder geval over eens,' zei ze met een brede lach. Lucy maakte het niet zo vaak mee dat iemand haar humor wel kon waarderen, of er op zijn minst op in ging. Misschien had ze gewoon niet dezelfde mening als anderen, over wat wel en niet 'grappig' was. 'Dankje. Jouw naam hoor je ook niet zo vaak.. Tenminste niet waar ik vandaan kom,' Lucy grijnsde zwakjes. Shadranen hadden vaak hele officiële namen, zoals Lucy ook had. Ze liet zijn hand weer los, en ging weer zitten zoals ze zat. 'Dat geld voor mij ook,' Lucy bleef hem aankijken. 'Ik zat eerst op een dans- en muziekschool, daar was het lang niet zo erg als hier, omdat ik daar deed wat ik leuk vond. Op deze school zit ik meer.. gedwongen,' een wat serieuzere blik verscheen op haar gezicht. 'Het is hier gewoon, té druk en té.. tja, gewoon veel te veel regels en eisen. Ik kan niet tegen leraren die me de wet voorschrijven,' De irritatie van daarstraks verklaarde al genoeg. Lucy hield er niet van dat anderen konden bepalen wat ze wel en niet moest doen.

'Yep,' reageerde Axel grijnzend op Lucy's conclusie terwijl hij zijn armen omsloot met zijn handen. Hij keek haar aan toen ze in ging op het onderwerp 'namen'. 'Shadraans?' gokte hij glimlachend. 'Het is vast niet moeilijk te raden uit welk godvergeten hoekje van het sterrenstelsel ik gekropen ben,' voegde hij er sarcastisch aan toe. Zijn vuurrode haar verriedde dat waarschijnlijk al direct. Axel richtte zich weer zwijgend tot Lucy toen ze de reden achter haar verblijf op deze school onthulde. 'Een dans- en muziekschool?' herhaalde hij haar woorden verwonderd. Als ze een tijdje op zo'n school had gezeten moest ze vast barsten van het talent. 'Wat moet een getalenteerde meid als jij hier op deze reutemeteut?' vroeg hij op een haast verontwaardigde toon, alsof hij nauwelijks kon geloven dat ze haar op een school als deze gedwongen hadden. Axel fronsde even bij Lucy's woorden erna. 'Natuurlijk niet. Wie wel? We zijn zelf al zo goed als adolescenten. Wat hebben we hier te zoeken tussen schoolkinderen?' zei hij ergens wat boos waarna hij zijn blik stug voor zich uitrichtte, al was die boze reactie niet op Lucy bedoeld.

Lucy knikte, met een haast trotse uitdrukking op haar gezicht. 'Een rasechte Shadraan,' een glimlach krulde op haar gezicht. 'Je rode piekende haar valt niet te missen, en als je dat gezien hebt is het niet zo moeilijk meer om te raden waar je vandaan komt, maar dat weet je zelf denk ik ook wel,' haar blik gleed even over zijn haar. Het was echt apart, leuk om te zien. Voor hem was zijn haar waarschijnlijk doodnormaal, maar Lucy kende eigenlijk geen mensen van andere planeten. Een beetje afgedwaald keek ze Axel weer aan bij zijn vraag. 'Mijn familie bestaat uit mensen die hun prioriteiten stellen op het behouden van de familietrots, en dat betekend dus dat ze willen dat ik net als zij, mijn krachten ten volle leer beheersen,' Lucy vouwde haar handen samen, en liet ze rusten op de tafel. 'Ik zou ballerina worden, of pianiste. Maar dansen, dat was echt mijn droom,' Voor Axel kon dit misschien een beetje klinken als een afgezaagde meisjesdroom, en misschien was dat ook wel een beetje zo. Lucy wilde niet net zoals haar ouders worden, afgeleefd zónder dromen of doelen. 'Waar het op neer komt, is dat ze dreigden mijn studie niet langer te betalen als ik niet van school wisselde. Alleen redde ik dat gewoon niet,' Lucy glimlachte zwakjes. Het was niet anders.'En inderdaad, leeftijdsgenoten zijn hier volgens mij zeldzaam..' De meesten waren allemaal jonger dan zijzelf, het verschil werd soms gewoon té groot. 'Maargoed, hoe ben jij in deze hel verzeild geraakt?' vroeg ze, om het verhaal maar even van zichzelf af te halen. Eigenlijk hield ze er helemaal niet van om over zichzelf te praten, dat vond ze gewoon, oppervlakkig.

Sapphire zat nu een beetje ongeïnteresseerd. Wanneer was de pauze voorbij? Ze zag Ryuu langskomen. Was hij zich nu aan het bekommeren om zijn haar? Een lach verscheen om haar gezicht toen hij hun begroette. "Fijne dag verder, dames'', zei Ryuu en Sapphire glimlachte. 'Ja, jij ook, Ryuu.' Lola kwam piepend achter Ryuu en Tatsu aan, maar Sapphire riep haar al terug. 'Dadelijk kan je spelen. Ik heb dadelijk toch een of andere les. Bofkont!', grijnsde ze. Toen draaide ze zich om naar Kijto en Faith. 'Iemand een idee welke verdieping, les en lokaal wij dadelijk hebben?', vroeg ze.

'Een rasechte Shadraan,' vertelde Lucy met trots. Axel wierp haar grijnzend een blik toe. 'Ik zie liever vrolijke Shadranen zoals jij dan de doorsnee stereotypes,' dacht hij hardop. Zijn gehandschoende hand ging even door de stijve donkerrode pieken bij haar opmerking, waarbij de grijns actief bleef. 'Ik wed erop dat, als het knalgroen was geweest, het een stuk moeilijker zou zijn mijn nationaliteit te raden,' zei hij waarbij hij een paar enkele plukjes voor zijn ogen haalde alsof hij na wilde gaan of het nog echt zijn natuurlijke rode kleur had behouden. 'Mijn familie bestaat uit mensen die hun prioriteiten stellen op het behouden van de familietrots, en dat betekend dus dat ze willen dat ik net als zij, mijn krachten ten volle leer beheersen,' luidde Lucy's antwoord op zijn vraag, waarbij Axel geërgerd zijn blik afwendde. Met een hand in zijn zij gezet liet hij met een duidelijk hoorbare zucht horen dat hij het er niet mee eens was. 'Prioriteiten,' herhaalde hij zacht alsof het iets belachelijks was. 'Familietrots,' smakte hij er achteraan. Axels felgroene ogen gleden weer terug naar die van Lucy toen ze haar typische meisjesdromen met hem deelde. Er verscheen een klein glimlachje op zijn lippen ten teken dat ze moest doen wat ze wílde doen. In zulke gevallen deed hij niet moeilijk en had hij respect voor andermans ambitie. Iedereen kreeg een kans en verdiende het gewoon waar te maken, familietrots of niet. De bemoedigende uitdrukking verdween even weer toen Lucy naderhand vertelde dat haar ouders gedreigd hadden te stoppen met het betalen van haar studiegeld. Waar ouders wel niet op bereid waren hun kinderen perfect te maken, alsof het doodnormale kleipoppetjes zijn zonder dromen en behoeftes. Kwaad dat Axel daar om kon worden. 'Vergeet al die onzin die draait om trots en gekke capriolen voor het behouden van familie-eer. Je moet doen wat je wilt doen. Dit is jouw leven, niet van hen,' sprak hij haar met een glimlach toe waarbij hij een bemoedigende hand op haar schouder had gelegd. 'Maargoed, hoe ben jij in deze hel verzeild geraakt?' veranderde Lucy het volgende moment het onderwerp. Direct zakten Axels mondhoeken omlaag en scheurde hij zijn blik van haar los. 'Ooh.. gewoon,' de vingers van de hand die hij gauw van haar schouder had gehaald tikte wat nerveus tegen de leren stof van zijn zwarte jas. Zijn felgroene ogen dwaalden af door de aula, maar naar alles behalve Lucy's gezicht. 'Een ver familielid had de voogd over me, stuurde me naar deze school, en heeft inmiddels het loodje gelegd,' flanste hij gauw een klein leugentje in elkaar. Axel keek Lucy daarna weer glimlachend aan om zijn woorden wat geloofwaardiger over te laten komen.

Lucy grinnikte met een instemmend knikte. 'Doorsnee Shadranen zijn véél te chagarijnig,' Ook Lucy had zo ook wel eens haar slechte dagen, ze bleef toch een Shadraan. Maar de meeste tijd was ze gewoon normaal, of zelfs vrolijk. Bij Axel's volgende stelling trok ze grijnzend een wenkbrauw op. 'Knalgroen haar hé?' ze zag het al helemaal voor zich. 'Het zou wel moeilijker zijn om te raden waar je vandaan komt, maar aan de andere kant..' Ze onderbrak haar zin en stond op, leunend met één hand op de tafel en met de vrije hand ging ze door zijn haar, waarna het meteen weer wild rechtop ging staan. '..blijft je haar gewoon overeind staan, zelfs al duw ik het plat. Dat verraad je ook een beetje,' Een lach schoot op haar gezicht, en ging weer zitten op haar stoel. Terug bij het onderwerp zag ze bij hem een soort afkeurende blik in zijn ogen. 'Ik snap wat je bedoeld, en ik blijf ook gewoon trainen. Nadat ik hier mijn school heb afgrond wil ik weer doen, waar mijn hart bij ligt,' zei ze, en voelde ondertussen Axel's hand op haar schouder. Lucy beantwoorde zijn glimlach met een verwonderde blik, en knikte uiteindelijk met een haast onzichtbaar lachje. Die verwondering was omdat dat soort gebaren in Shadra vooral onder heel goede vrienden voor kwam. Sommige Shadranen willen soms zelfs helemaal niet aangeraakt worden. Lucy maakte het eigenlijk nooit zoveel uit, dit was gewoon zoals normale mensen met elkaar omgingen. Alle gebruiken die haar ouders haar bij brachten vergat ze het liefst meteen. Lucy's blik richtte zich weer op Axel, en zag dat bij haar vraag zijn hele gedrag leek om te slaan. 'Ooh... gewoon,' Lucy trok een wenkbrauw op. Gewoon? Zo leek het anders niet. Bij zijn volgende woorden kwam er een soort 'Hmp,' geluid uit Lucy's mond, en liet haar hoofd wat scheef hangen. 'Ik snap het als je ergens niet over wilt praten, maar liegen is ook weer niet nodig,' Shadranen merken dat soort dingen gewoon snel, en dan in het bijzonder Lucy. Ze had in haar leven al genoeg mensen zien liegen. 'Je hoeft niets te zeggen,' zei ze, en ging naast hem zitten op de tafel. Dit keer was zíj degene die een hand op zijn schouder legde.

Axel wierp Lucy zijdelings glimlachend een blik toe bij het horen van haar mening over doorsnee Shadranen. 'Daar sluit ik me geheel bij aan,' stemde hij met haar in. Hij ging nog eens met een hand door zijn haar toen ze inging op zijn stelling. 'Het zou wel moeilijker zijn om te raden waar je vandaan komt, maar aan de andere kant..' Glimlachend trok hij wat verbaasd zijn beide wenkbrauwen op toen Lucy zich wat vooroverboog en met een vrije hand door zijn haar ging. Er was weinig tegen de beginnen, of de rode pieken stonden weer in hun oorspronkelijke stijve positie. Hij had in ieder geval niet de genen voor krullend haar, dat was zeker. '..Blijft je haar gewoon overeind staan, zelfs al duw ik het plat. Dat verraad je ook een beetje,' maakte Lucy haar onderbroken zin af, waarna ze een aanstekelijke lach liet zien. Axel grijnsde breed met haar mee en krabde wat ontwetend op zijn achterhoofd. 'Misschien is kaalscheren en een toupetje een goed idee als ik in de toekomst ooit eens mijn nationaliteit moet verbergen,' zei hij geinend. Zijn grijns verzwakte naar een kalme glimlach bij het horen van Lucy's woorden erna. Het deed Axel goed te zien dat de hand op haar schouder haar wat positiviteit ingesproken had, wat precies ook zijn bedoeling was geweest. De glimlach die al aanwezig op zijn gelaat was, schonk hij dubbel zo terecht terug. Hij wist zich echter niet echt een zelfverzekerde uitdrukking te geven bij Lucy's onverwachte vraag, waardoor het leek alsof er een knop in zijn gedrag was omgedraaid. Axel vestigde zijn blik wat fronsend op de grond toen ze zo door zijn leugen heenzag. Het was hem een raadsel hoe, maar aan de andere kant was hij ook weer niet zo'n geweldige leugenaar. 'Je hoeft niets te zeggen,' verzekerde Lucy hem, waarbij de hand die ditmaal op zijn schouder werd gelegd behoorlijk aangenaam was. Opgelucht keek Axel haar aan om haar een verontschuldigend glimlachje te tonen. 'Sorry. Gerubriceerde informatie,' gaf hij uiteindelijk eerlijk antwoord op Lucy's vraag hoe hij op deze school terecht was gekomen, waarmee hij aangaf dat het zo goed als geheim was.

Lucy trok lachend een wenkbrauw op, en keek Axel aan. 'Een toupetje, contactlenzen, en een aanplaksnor en je bent compleet,' Lucy zag het al helemaal voor zich. 'Misschien toch maar niet doen, Axel met een aanplaksnor ziet er waarschijnlijk niet uit,' eigenlijk wist ze het wel zeker. Ze vroeg zich af wat zíjzelf allemaal niet moest doen om er 'onherkendbaar' uit te zien. Iedereen zou meteen zien dat ze een Shadraan was door haar bleke huid. Zelfbruiner misschien? Ze gniffelde. Bij de volgende aangesneden onderwerpen werd haar blik weer wat serieuzer, en stelde Axel's gebaar en zijn woorden erg op prijs. Toen ze het onderwerp op Axel richtte veranderde er duidelijk wat aan hem. Zijn hele houding en blik leek compleet omgeslagen, alsof hij wat te verbergen had.'Sorry, gerubriceerde informatie,' sprak hij uiteindelijk, en Lucy knikte met een begrijpende uitdrukking op haar gezicht. 'Iedereen heeft zo zijn geheimen,' zei ze, haalde haar hand die ze enkele seconden op Axel's schouder had laten rusten weer weg, en vouwde haar handen op haar schoot. 'Hoe oprecht mensen ook zijn, íedereen heeft dingen die ze voor anderen verschuilen, omdat het gewoon pijnlijk of soms zelfs beschamend is om over te praten,' Zei Lucy en keek even naar haar handen, waarna ze Axel weer met een lachje aankeek. 'It's your secret, dus maak je niet druk,' zei ze waarna ze even knipoogde, waarmee ze aangaf dat ze het dus wel begreep. Hoe je het ook bekeek, Axel was in ieder geval de eerste in deze hele school die haar aan het lachen had gekregen en haar chagarijnige humeur had doen verdwijnen, dus ze was hem hoe dan ook dankbaar.