De vele fakkels hulde de gangen in een warm oranje licht. Het was de avond van het Halloween Ball. Dat het een thema ball was, was niet alleen te zien aan de herfst kleuren die overheersten. Op de vensterbanken van de hoge grote ramen stonden pompoenen met enge gezichten die licht gaven en schedels met hier en daar een grote spin er op. Waar de gangen, en het kasteel, dus in een eng jasje gestoken waren, waren de mensen juist heel elegant gekleed. De kleuren waren dan misschien wel donker maar de prachtige jurken en goed gepoetste heren schoenen ontbraken niet aan het zicht. Overal waar je keek zag je hoe de chiqheid van de mensen af droop als honing die uit een pot sijpelde. Daarbij was het ook zo dat bijna iedereen een ‘date’ had en er dus een zwoele sfeer in de lucht hing die alles nog ‘warmer’ deed aan voelen.

Alsof dit een heerlijk geurende parfum was die overal hing liep er een jonge licht magiër met een verrukte glimlach op haar snoetje door de gangen. Vanavond was de avond van het ball waar elk meisje, en vast stiekem ook wel elke jongen, naar uit had gekeken. Luci was hier geen uitzondering van. Toen de aankondiging was gemaakt had ze zichzelf moeten in houden om niet omhoog te springen en te juichen. Ook al was ze een persoon die erg gevoelig was voor sferen en drukke menigten ze vond het totaal niet erg om eens in de zoveel tijd dit soort gelegenheden bij te wonen. Vaak was de sfeer als een soort zoete geur die bij je naar binnen drong en waren de mensen allemaal goed gezind. Want wie ging er nou met een lang gezicht naar een bal? Bijna niemand dus. En dit maakte het erna dat de positieve energie de menigte overvloeden en het meisje dus niet duizelig zou worden van de drukte. Al zou ze de volgende dag waarschijnlijk wel de hele dag in bed door brengen, door alle indrukken, maar dat vond ze niet erg. Het was het immers waard.
Na de aankondiging hadden de meiden elkaar direct samen gepakt, druk pratende over wat ze aan zouden doen. Zelf had ze geen idee, ze had zoveel leuke kleren. Maar pas toen een bepaald iemand haar mee had gevraagd naar het bal was ze toch in haar achterhoofd gaan zoeken naar een leuk jurkje. Uiteindelijk had ze er in de stad een gevonden die ‘schitterend’ was. Alleen was er een probleem. Het had een open rug. Als ze nou geen litteken en stigma op haar rug had staan had ze niet zo getwijfeld. Het was echter de verkoopster die haar vertelde over een licht spreuk wier oneffenheden op je huid zou kunnen verhullen voor een aantal uren wat haar op een ander gedachten spoor zetten. Met de naam van de spreuk, een brede glimlach en toch het jurkje, was het meisje dan ook terug gelopen naar de academy om daar direct te zoeken naar de juiste spreuk. Ze had de spreuk al redelijk snel gevonden en had zich voor genomen hem goed in te studeren voor als het ball er was. Ze had het jurkje nou eenmaal gekocht en vond het zonde om hem niet aan te doen. Daarbij hoopten ze stiekem dat die bepaalde persoon het jurkje haar mooi vond staan. Niet dat ze daar nou bij stil stond, maar ergens dwarrelde die gedachten in haar achterhoofd als een vallend herfstblaadje naar beneden elke keer als ze de jurk gade sloeg.
Ook al stond ze totaal niet stil bij wat het betekende als iemand je mee vroeg naar het ball. Ze was toch wel erg blij geweest toen die bepaalde persoon haar ten ‘date’ had gevraagd. Als een echt sterretje was ze gaan stralen en had een hupsje gemaakt. Om daarna de hand van de jongen te pakken, deze omhoog te brengen en zo een pirouette er onder te maken met een enorm brede glimlach gelegen op haar gezichtje. ‘Dan kunnen we dansen tot we er bij neer vallen!’ Had ze vreugdig met een lachje uit gebracht om hem daarna los te laten en te vertellen hoe ze er nu al naar uit keek. Waar alle meiden zachtjes gilden toen Luci het vertelde dat hij haar had gevraagd voor het ball. Had zij verward geknipperd en de meiden vragend aan gekeken. Niet goed begrijpende waar de commotie opeens vandaan kwam. Het was immers Hunter die haar mee had gevraagd. Haar beste vriend! Dat was toch niet zo bijzonder om er zo op te reageren. Met die uitleg hadden de meiden gegrinnikt en hun hoofden geschud om daarna te wuiven en verder te gaan met het volgende onderwerp.

Nu was eindelijk de avond aangebroken en had Luci alles voor elkaar gekregen wat ze wilde. Ze had haar leuke jurkje, haar licht krullende haartjes mooi met een strikje in, het litteken en het stigma weten te verbergen met de spreuk, een beetje subtiele make up op en natuurlijk niet te vergeten de ketting om die ze van Hunter een tijdje terug had gekregen. Het groen en goud paste mooi bij de kleur van haar jurkje. Ook al was het sieraad niet heel opvallend te zien omdat het achter het ‘gaas’ van het boven lichaampje van de jurk viel.
Waar de meeste vrouwen lange, sluike jurken droegen en in iet wat donkerdere kleuren waren gekleed. Was zij een uitzondering op de regel. Haar jurkje viel tot net boven haar knieën, had een licht paarse kleur en was gemaakt van stof wat met elke stap die ze zetten vrolijk mee zwierden. Haar haren had ze deels opgestoken en had er een strikje in dezelfde kleur als het jurkje in gebonden. Om haar polsen had ze geen sieraden hangen want vond die onnodig. Onder het jurkje had ze natuurlijk een safetyshort aan aangezien ze geen panty of iets dergelijks er onder droeg. Waar ze normaal knie kousen aan had, had ze die vandaag weg gelaten en ingeruild voor twee lintjes. Natuurlijk in de bijpassende kleur en sierlijk geknoopt met twee strikjes. Onder de strikjes was alleen maar bleken huidje te zien. Geen prachtig gelakte muiltjes of glazen schoentjes. Nee gewoon haar kleine bloten voetjes. Het was een grapje wat ze had bedacht. En haar date zou het vast wel snappen, waarna ze waarschijnlijk beiden zouden lachen.
Bij deze gedachten ontsnapte er al een grinnik aan haar mondje waardoor een meisje van ongeveer haar leeftijd om keek. Het was een van haar vriendinnen die al samen met haar partner stond te wachten voor de deuren open zouden gaan. ‘Aah Luci, eindelijk zie ik je jurkje. Wat is die schattig!’ Sprak het meisje en een glimlach sierde om Luci haar lippen. Ze antwoorden dat zijzelf er ook prachtig uit zag en ze stiekem jaloers was op haar groene ogen die enorm opvielen nu het meisje een rode jurk aan had. Met wat geklets over de sfeer, hoeveel zin ze er in hadden en complimentjes heen en weer kwam uiteindelijk de vraag waar haar ‘date’ was. Op deze vraag had Luci gelachen, gewuifd en gezegd dat ze hadden afgesproken voor de deuren. En dat hij vaak ‘fashionable late’ was, zoals hij dat noemde. Het was gewoon een ding van Hunter en Luci had er geen problemen mee dus zou ze voor de deuren op hem wachten. Hierop had het meisje gelachen en haar hoofd geschud om vervolgens het volgende op te merken. ‘Je jurkje is paars! Is dat niet Hunters lievelings- kleur? Heb je expres een paars jurkje gekozen?’
Met die woorden trok Luci haar wenkbrauwen op en keek het meisje verbaasd na denkend aan. Ze bracht een vinger naar haar getuiten lippen en tikte er zachtjes tegen terwijl ze omhoog keek. ‘Nu je het zegt...’ Mompelde ze en keek naar haar jurkje. Had ze de kleur gekozen omdat het Hunters lievelings- kleur was. Waarom zou ze dat doen? Natuurlijk wilde ze mooi gevonden worden... welk meisje wilde dat nou niet. Maar had ze perse daarom deze jurk, of althans, de kleur gekozen? Ze had er echter niet veel bij nagedacht... dus dan zou het onbewust zijn gebeurt. Maar als het onbewust zou zijn gebeurt dan was er iets wat ze zich niet besefte! Wat probeerde haar onderbewust zijnde haar te vertellen?! Vond ze paars ook opeens een super mooie kleur. Misschien haten ze paars wel. Haten ze de kleur paars?! En waarom droeg ze het dan?
Terwijl haar hoofd in een maal stroom belande van random gedachtes en vragen waren de deuren open gegaan. Het meisje had afscheid genomen en was naar binnen gegaan. Luci had wat gemompeld, nog altijd verzonken in haar gedachtes. Het was pas toen er een oranje bruin vlindertje op haar schouder kwam zitten, precies op een van de bloemetjes, dat ze uit haar denken werd getrokken. Alsof de vraag van net nooit bij haar was opgekomen, als een echte air head dus, glimlachte ze en lag haar aandacht nu volledig bij het wezentje. Ze keek schuin op haar schouder en bracht een vingertje naar het vlindertje. ‘Oh hello there,’ sprak ze liefelijk en bekeek het diertje terwijl er mensen in en uit de great hall liepen. Wachtende op de persoon met wie ze hopelijk veel zou dansen deze avond.

Tag: Hunter :33

Jurkje en haar stijl~ beware big picture:

Hij had over haar wang gestreeld en zoals elk meisje voelde Yang hoe er een tinteling door haar lichaam gleed. Ze had haar ogen gesloten bij deze aanraking en een glimlach was verschenen. Ze hoorde hoe er een ander liedje begon te spelen. Zonder te kijken merkte ze hoe hij naar achter haar liep en zijn handen op haar legden. Zijn fluisterende stem was het enige wat ze naast de muziek hoorden. Voor de rest was alles stil alsof de wereld zijn adem in hield in afwachting op de dans. Als vanzelf volgde ze zijn bewegingen terwijl ze luisterde naar zijn zachte woorden. Hij legde uit over zijn eerste liefde, een wellicht droevig onderwerp maar wel romantisch. Bij de woorden dat het nu om haar ging tilde hij haar op. Haast alsof hij zijn woorden wilde bevestigen. In zijn armen draaide ze om en voelde hoe dicht hun lichamen nu bij mekaar waren. Ze had haar ogen geopend en keek recht in de warm, brandende ogen van Drake. De ogen waar ze stiekem vanaf het begin al verknocht aan was geraakt. Ze deden haar denken aan vuur. En als er een ding was waar Yang van hield. Was het het element vuur. Zijn zin klonk, een vraag waarop ze voor nu alleen maar kon grijnzen, zich nu richtende op de muziek en hun bewegingen.
Ze voelde hoe haar hartslag langzaamaan sneller begon te kloppen. Begon te bonken in haar borstkas alsof het het ritme aan gaf van hun dans. Terwijl dit toenam merkte ze ook hoe haar eigen sfeer begon te veranderen. Het veranderde naar de kant van het meisje wat veel durfde. Niet het iet wat verlegen zenuwachtige persoontje wat Drake mee vroeg naar het bal. Maar het meisje die durft te vechten. Haar lichaam durft te laten praten. Te spreken, te schreeuwen de woorden en de klanken die zij echt bedoelde. Zoals ze in de straat gevechten, zoals ze in het sparren, liet klinken. Alsof ze opeens veranderde in een zelf verzekerde jonge vrouw. Haar vleugels uit sloeg en uit het as rees zoals een prachtige feniks. Niet bang voor wat de wereld, of anderen, haar zouden brengen.
In samen werking met de jongen waar ze ondertussen, na al die maanden, veel om gaf danste ze verder op de muziek. Als twee vlammen likten hun sferen aan mekaar en zwierde om mekaar heen. Om uiteindelijk te versmelten op de momenten dat hun lippen elkaar net niet raakten. Die momenten die Yang maar al te goed kende en niet langer voor weg deinsden. Maar omhelsden en met een grijns aanvaarden. Niet bang om de jongen toch te blijven aan kijken. Een spanning evenredig aan hun spar momenten. Het vertrouwen wat de twee hadden gecreëerd door het vele trainen samen was opeens voor heel de wereld duidelijk. Voor alle ogen die hun aanstaarden, voor bijna de hele school. Maar voor nu vond Yang dit niet erg. Het deed haar niks. Het was alleen zij, Drake en hun bewegingen. Ze waren helemaal weg van de wereld. Onbereikbaar voor de oordelen van anderen.
Uiteindelijk was er een punt dat ze van hem af stond. En ergens, iets in haar, zei precies wat ze moest doen. Springen. Het diepe in, hem totaal vertrouwen... Ze deed het, iets wat ze maar bij weinig mensen zou doen. Ze spring, onbewust zichzelf aan hem gevende. Normaal, in gevechten, moest ze zichzelf verdedigen. Steeds de regie proberen proberen te voeren. Maar nu, nu deelden ze het. Ze deelde het als twee zielen die verbonden waren aan mekaar. Als twee vlammen die zich fuseerden en veranderde in een prachtige, heldere, felle steek vlam.

De minuten vlogen voorbij, veel te snel naar Yang’s smaak, maar uiteindelijk kwamen ze tot een einde. Ze staarden elkaar aan. De hele wereld leek verdwenen. Alleen hun ogen, hun contrasterende ogen, die er toe deden. Ze hijgde lichtjes, niet gewend dat iets op deze manier zo intens kon zijn. Het was een hele nieuwe vorm van inspanning die ze had ervaren. Ze grinnikte ook om daarna te grijnzen. Als een dappere leeuwin bleef ze hem aan kijken. De duistere, grote wolf die menig mens angst inboezemde. Ze wisten zo weinig van mekaar, kende elkaar pas enkele maanden. Maar toch voelde iets heel vertrouwd. Zo vertrouwd dat ze zou zweren hem al jaren te kennen.
De grijns werd breder en zij was de eerste die haar mond opende. ‘I would love to Drake.’ Herhaalde ze zichzelf, reagerende op zijn eerdere vraag. Ze wist dat er meer achter hem zat. En wat dat ook mocht zijn het maakte haar niet ongerust, zorgde niet voor zorgen of angsten. Het vertrouwen van net was niet gecreëerd door diepe gesprekken over zware dingen. Waardoor ze alles van elkaar af wisten. Nee, het vertrouwen van net was onbewust gesmeden door hun energie. Hun zielen die met elkaar spraken, elkaar vertrouwden en zo hun lichamen liet bewegen.
Bij deze realisatie klonk er een grinnik van haar kant. Normaal was het haar moeder die deze woorden sprak als een ware licht magiër. Woorden waar mee ze was opgegroeid en nu voor het eerst echt eens ervoer. Het was de realiteit, die langzaam in haar bewustzijnde terug sijpelde, die haar even liet knipperen waarna een lachje aan haar lippen ontsnapten. Ze stapte een klein stapje naar achteren en maakte een buiginkje door door haar knieën te zakken en de puntjes van haar jurkje iet wat omhoog te tillen. ‘Dat was een aardig stukje dans Drake Burned. Het was me een genoegen en deed me denken aan onze eerdere ontmoetingen.’ Sprak ze alsof ze in een andere, eerdere, tijd leefden. Hierna lachte ze weer, kwam overeind en liep naar hem toe, nu geheel terug in de realiteit. Bij hem gaf ze hem een jongens achtige stomp tegen zijn schouder en grijnsden. ‘Heel eerlijk lust in nu al wat te drinken.’ Zei ze en begon haar haren een beetje te fatsoeneren die wat losser waren gaan zitten door het vele bewegen.
Door een goed keurend knikje liep ze samen met hem weer naar de zij kant van de dans vloer en kwam uit bij een van de tafels. Al snel had ze twee bekertjes gepakt en vulde deze met punch. Vervolgens draaide ze zich om en hield een bekertje naar Drake uit. ‘Op een geweldige avond, waarvan de aftrap al fantastisch van was.’ Hun bekertjes raakte elkaar kort aan waarna ze haar bekertje aan haar lippen zetten. Haar zilveren ogen blonken als sterren in de hemel. Ze genoot nu al van de avond. Ze had wel gehoord over feesten en dat soort dingen maar ze had zich nooit kunnen bedenken dat ze het zo naar haar zin zou hebben. Al kwam dat waarschijnlijk ook wel door haar gezelschap. Haar ogen gleden naar zijn handen, omhoog naar zijn schouders en naar zijn gezicht. Ze stond er weer van te kijken hoe goed hij er vanavond uit zag. Hoe veel geluk hij uitstraalden. En ze bedacht zich dat ze hem het liefste altijd zo zag. Een glimlach krulde om haar lippen en een fractie besefte ze zich niet dat ze naar hem staarden. Gewoon even gevangen in het moment.

Tag: Drake

De zaal stroomde steeds sneller vol met koppels, studenten die hadden besloten alleen te komen of zelfs leerkrachten. Voor een kort moment dat hij even een andere aura te voelen dan hij gewend was van de studenten. Zijn ogen schoten door de ruimte en pinde al snel de oorzaak van deze energie vast. Aan de andere kant van de zaal zag hij Tyr staan. Ergens was Ronodan verrast de man te zien. Hij was al geruime tijd verdwenen zonder ook maar een enkele aanwijzing achter gelaten te hebben waar hij heen gegaan was. Eerlijk gezegd had Ronodan wel al verwacht dat de man de benen had genomen en dat zijn kamers in de Toren elke dag door een opvolger ingenomen hadden kunnen worden. Hij moest dan ook zijn mening over de man bijschaven toen hij hem daar zag staan praten met een student waar hij, zoals het ernaar uitzag, tegenop gelopen was.

Hij draaide zich weer om naar de tafels met eten. Het snoepgoed liet hij links liggen. Als Ronodan iets niet was, dan was het een lieverhebber van zoetigheden. Hij haatte suiker en andere zoete troep. Dat was ook de reden dat hij de punch geen blik waardig gekeurd had. Waarschijnlijk zou die niet veel beter smaken. Maar dat maakte niet uit. Hij had zelf genoeg andere dingen op Angani staan. Hij was hier alleen om even snel te eten en weer weg te wezen. Dat was het moment dat Iro naast hem verscheen. Ronodan was niet eens meer verbaasd over de plotselinge aanwezigheid van de man. Hij had zijn hartslag herkend toen hij nog buiten de grote zaal was en hij wist dat de man de gave had via schaduwen te kunnen reizen. Het was een handige manier van transport. Eigenlijk zoals hij zijn vleugels gebruikte. Zijn blik schoot even opzij naar de man. 'Wat kan ik zeggen, ik ben een grote kerel. Ik heb veel eten nodig,' zei hij simpel maar met een bijna onmerkbare grijns waarna hij enkele stukjes walnoot achterover sloeg. 'En jij dan? Ga me niet vertellen dat je dit daadwerkelijk leuk vind,' vroeg hij Iro nadat zijn mond weer leeg was en zijn ogen gericht op de dansende paren in het midden van de zaal.

Tag: Iro

In elke beweging, in ieder moment genoot hij. Wensend dat de tijd stil kon blijven staan en hij elke seconden kon indrinken. De warmte die Yang uitstraalde was behagelijk en vertrouwt. Hij wilde nu niets liever dan met haar dansen, bij haar blijven. De zachte stem die hij ondertussen zo goed kende. Terwijl ze op puur prachtig gevoel voortbewogen dacht hij na. Hij dacht rustig na over hoeveel lol hij met haar had gehad, hun eerste ontmoeting, de trainingen. Ze hadden zelfs samen een taart gebakken die nog lekker was ook. Hij had een tevreden sfeer in zijn gezicht, leek te genieten van het moment en bracht elke seconde tot hunzelf. Drake geloofde dat Yang en hij nog lang vrienden zouden blijven. In deze warme wolk van gedachten, ontbrak alleen niet het donkere puntje.

Drake wist heel goed wat er gebeurde wanneer twee mensen elkaar beter leerde kennen. Tot nu toe waren ze altijd an de oppervlakte van hun emoties gebleven, Drake had vrijwel niks verteld van zijn verleden, ook omdat ze hier nooit naar gevraagd had. Hij vond het erg prettig dat ze dit niet deed en dat ze evengoed lol konden hebben. Drake vond het vreselijk om te praten over de dingen die hij had gezien. Of hij kreeg medeleiden, of mensen gingen hem opeens heel anders behandelen. Hij bewoog met haar mee en dacht ook wat hij net aan haar had gevraagd, of ze wel zeker wist dat ze hem beter wilde leren kennen. Er zaten voor en nadelen aan. Meestal als mensen te dichtbij kwamen, wilde Drake ze juist ver bij hem vandaag krijgen. Op die manier had hij al velen gekwetst, verjaagd en schepen achter zich verbrand. Er waren er maar een paar die hij écht toeliet. Drake slikte even, maar hij was ook teveel gevangen in de gepassioneerde dans om zijn emotie te laten merken. En toch, misschien was juist dat wat hun dans zo mooi maakte. Onbewust zend je namelijk toch uit hoe je je voelt, vooral als je zo intens met iets bezig bent. Hij had een lieve en zachte kant, maar weinigen kende die, tenzij hij iets van je nodig had. Bij Yang was het anders, die wist precies op de plek van Drake's zwakke plek te prikken. Hij wist niet hoe dat kwam, waarom hij zich zo vanuit zijn gevoel op zijn gemak voelde. Alsof het altijd al zo had moeten zijn. Het leek alsof hij in Yang iets van zichzelf zou kunnen vinden wat hij niet kende. Toen hij dit besefte, voelde hoe beide personen hoe ze langzaam aan het einde van hun dans waren gekomen. Drake keek haar diep maar warm in de ogen. Het was alsof iets in zijn binnenste naar iets in haar wilde grijpen, maar hij wist niet waar hij dan naar wilde grijpen. Zijn vinger streek langs haar wang en over haar oor, om een rode pluk haar erachter te doen die was los geraakt tijdens het dansen. Zachtjes zag hij hoe ze met een beetje open mond hijgde. ‘I would love to Drake.’ Hij begreep dat ze hiermee op zijn eerdere vraag doelde, hij knikte lief. Drake knipperde met zijn ogen om weer een soort van terug te komen in de realiteit. Toen hij opkeek hoorde hij door de muziek heen zelfs wat mensen klappen.

Hij keek kalm rond, opeens ving zijn blik het prikkelende gevoel dat hij opeens had. Gevonden, het was een meisje tot bijna vrouw kon je haar noemen. Autumn keek hem recht aan tussen alle mensen door, een blik waarvan hij de betekenis niet goed kon raden. Ze zag er prachtig uit met de zwarte jurk en leuke schoenen. Haar lang slanke postuur werd door meerdere jongens bekeken. Zo zag hij nu ook hoe er een zwartharige jongen op haar afstapte met een poging om haar te versieren. Drake voelde een grinnik opkomen, maar werd afgeleid door de schoonheid voor hem. Hij zag hoe ze een klein buiginkje maakte, wat Drake haar op de mannelijke manier na deed. ‘Dat was een aardig stukje dans Drake Burned. Het was me een genoegen en deed me denken aan onze eerdere ontmoetingen.’ Drake lachte zacht en keek haar aan. ''Het genoegen was wederzeids, vrouwe Valkery.'' Hiervoor terug kreeg hij een vriendschappelijke stomp tegen zijn schouder terug. Als het niet zo mooi had gezeten, had Drake het rode haar door de war gemaakt, maar dat deed hij haar niet aan. ‘Heel eerlijk lust in nu al wat te drinken.’ Drake knikte. ''Same, van als dat dansen krijg je dorst.'' samen liepen ze naar de tafels toe, waar Autumn ondertussen al niet meer stond. Het maakte Drake ook niet veel uit, want Ruby was zijn meisje voor vanavond.  ‘Op een geweldige avond, waarvan de aftrap al fantastisch van was.’ hoorde hij haar een toost uitbrengen nadat hij een glaasje drinken van haar gekregen had. ''En op een geweldige vriendschap!'' glimlachte Drake, waarna de bekertjes elkaar raakte. Hij nam een slokje en voelde de verkoeling in zijn lichaam. Hij zag haar kijken en slaakte een tevreden zucht, keek daarna de zaal rond. Ondertussen was de muziek verder gegaan op meer een beetje hiphop muziek waar iedereen gek op stond te swingen. Toch kon Drake het niet laten om even bij de hapjes te kijken, hij pakte een gevulde eitje wat nu een oog moest voorstellen en at deze op in wat hapjes.

Het was een poging geweest om wat beter bevriend te raken met zijn collega-stagiaires en de andere leerkrachten op de school dat Aloiysius in de lerarenkamer op Abigail was afgestapt en had gevraagd of zij zin had samen naar de feestavond van de school te gaan. Abigail was een van de weinige vrouwelijke leerkrachten die hij op de school kende. De meeste stagiaires had hij nog niet eens ontmoet. Er was wel iemand anders geweest die hij had willen vragen, maar uit angst om wel heel onbeschoft over te komen had hij het niet gedaan. Daarbij gingen hij en Abgail als vrienden. Hij had haar voor het eerst echt leren kennen tijdens de fusieles die ze samen gegeven hadden. Wat hij toen van haar gezien had leek ze hem een vriendelijke vrouw.
Hij frummelde wat aan de mouwen van zijn zwarte overhemd toen hij onderweg was naar Abigails kamer op de lerarenvleugel. Het was hem niet ongewoon om nette overhemden te dragen, maar om een of andere reden voelde het vanavond toch anders dan wanneer hij voor een klas stond. Over het overhemd droeg hij een grijs gilet met dunne, zwarte stiksellijnen erin verwerkt. Een broek en stropdas in dezelfde kleuren en stof zorgde voor een bijpassend geheel. Hij had er nette zwarte schoenen onder aangetrokken. Maar zoals gebruikelijk waren zijn bruine lokken als woeste golven die tegen de klippen sloegen; ontembaar. Ze hadden zich niet willen laten bedwingen in een net kapsel dus hij had zijn haar maar zijn eigen ding laten doen. Hij klopte aan op de deur van Abigail en keek even naar de kleine boutonnaire die hij meegenomen had. Het leek wel een mini boeket van veren, bloemen en een klein ornament vastgemaakt op een broche. Het was een Cassiaans gebruik uit de streek waar hij vandaan kwam om bij een gelegenheid als een bruiloft of een bal als dit, dat de heer de vrouw zo'n klein kunstwerkje gaf als dank dat ze zijn uitnodiging geaccepteerd had. De bloemen en het ornament waren paars, afgewisseld met kleine pauwenveren om kleurcontrast te geven. Hij wist dat Abigail vaak in paarse kleding liep dus had de gok maar genomen en gehoopt dat ze het leuk zou vinden.
Toen de deur open ging glimlachte hij haar vriendelijk. 'Een goede avond mejuffrouw Ajror,' zei hij met een kleine grijns. Hij hoopte na vanavond in elk geval een vriend erbij te hebben. 'Je ziet er stralend uit Abigail,' ging hij daarna op een iets collegialere manier verder. 'Ik hoop dat je het niet erg vind, maar ik heb een kleinigheidje. Het is een Cassiaanse traditie thuis om een boutonnaire te geven aan de vrouw tijdens een gelegenheid als deze om haar te bedanken voor het accepteren van de uitnodiging,' vervolgde Aloiysius en gaf haar de kleine broche. Daarna stak hij galant zijn arm naar haar uit om haar naar de grote zaal te kunnen begeleiden.

Tag: Abigail
Clothing, Boutonnaire

Toen ze haar naam vertelde knikte ze en keek rond en wees een willekeurige jongen aan. 'Ik denk niet dat hij het vervelend vind met zo een knappe meid als jij te dansen.' Zei de blondine als onbewust compliment. Ze grinnikte en propte nog een snoepje in haar mond en sloeg haar benen over elkaar terwijl ze Jayla nog eens goed bekeek. 'Misschien kan hij het je wel leren, ik in ieder geval niet ik ben nog stijver dan een hark. Buiten dat ben ik super onhandig dus aan mij heb je niet heel veel dus ik was verrast dat ik zonder te struikelen hier binnen kon komen. Maar het snoep was een plezierige bijkomstigheid bij het maar socializen zonder dat ik er echt zin in heb!' Gaf ze eerlijk toe terwijl ze de koperen ketel met wat moeite oppakte en op haar schoot zette, pas toen bedacht hoe een slim idee dat was en het zo liet wegrollen met alle snoepjes, gelukkig verpakt over de grond gaand. 'Uhm whoeps,' Zei ze grinnikend en draaide de ketel terug op de onderkant en zakte op haar knieeën om de snoep van de grond te rapen.

Tag: Jayla

Het viel stil tussen de twee. Oliver draaide ongemakkelijk met het glas in zijn hand terwijl hij over de zaal uit keek. Het was zeker drukker geworden nadat hij was binnen gewandeld. Eigenlijk was het ook gewoon een heel stom idee geweest om hier naar toe te gaan, puur alleen voor gratis drank. En kijk waar hij zich nu in had verzeild geraakt. Dit was ongemakkelijkheid ten top, al helemaal omdat Oliver nu niet heel veel zin meer had om nu nog uren naast de Punch schaal te staan om toch nog een beetje dronken te worden met de minimale alcohol percentage wat er in zat. Hij voelde zich als een junkie die wat het ook kost zijn fix moest halen. En eigenlijk wilde hij dat niet meer zijn. Misschien was zijn mindset tijdens het zitten in dat afkick kliniek toch genoeg verdraaid om hier tegen in te gaan. Stilletjes zette de jongen zijn beker op de tafel neer, iemand anders zou het vast geweldig vinden om daar nog uit te drinken, in plaats van zelf een glas te pakken. Een haast geluidloze zucht verliet Olivers lippen terwijl hij zijn handen in zijn zakken stopte. Weet je,' Begon hij, na het schrapen van zijn keel. 'Ik ga even wat rondlopen, kijken of ik nog wat mensen herken.' Hij knikte vriendschappelijk naar Kai en liep vervolgens met zijn ogen op een compleet ander punt gericht langs hem heen. De jongen voelde de ongemakkelijkheid van de situatie afdruipen, dus was hij maar blij genoeg om zich er uit te kunnen wurmen.
Zijn ogen scande de zaal af, iedereen was wel in een gesprek met anderen, iedereen was bezig. Wellicht was het dan handiger om gewoon te vertrekken. Zijn aandacht werd getrokken naar zijn voeten, toen er een soort kauwgombal tegen aan tikte. Vreemd, zo ver hij wist leefde er veel in het kasteel, maar geen snoep. De jongen volgde de route waar de bal ongeveer vandaan was gekomen en hij zag een meisje op haar knieën snoep oprapen wat verspreid over de vloer lag en het in een ketel stoppen. Dat was zijn uitweg. Haastig liep hij naar het meisje toe en knielde ook om haar te helpen. 'Slim bezig geweest?' Zei hij met een scheve grijns terwijl hij wat snoep van de vloer aan haar aanreikte.

Tag: Kyna

Met een behoedzame voorzichtigheid schoof Roxanne de zilveren sierlijke haarpin tussen haar opgestoken lokken die als een water val rond haar gezicht hing. Melanie had enorm haar best gedaan. Het zou zonde zijn als ze nu het meesterwerk van de kapper zou verknallen. In het spiegelbeeld voor haar zag ze hoe Richard achter haar kwam staan. “Are you ready?.. Oh waow Roxanne. You look stunning.” Ze voelde zijn warme vingers op de naakte huid van haar blote rug. Ze begroette zijn warme glimlach in de spiegelbeeld met een zachte blik van waarderering. “Thank you.” Richard had zichzelf ook in een pak gehezen. Simpel, zwart, maar wel elegant. Het was een bekend pak, want een man als hij kocht niet bij elke speciale gelegenheid een nieuwe outfit. Unlike Roxanne. Ze hield van dit soort events. Grote feesten en balls gaven haar de kans om zich zo mooi mogelijk op te doffen en zich de sprookjes prinses te wanen waar ze vroeger als kind altijd van droomde. Als ze kans zou hebben had ze haar broertje ook in een blauw pak gehezen om als haar sprookjes koninklijke prins aan haar arm te hebben. Jammer genoeg werkte hij niet meer op SSA en moest ze het doen met Richard in zijn simpele alles behalve prinserige pak. Ze draaide zich naar hem om met een glimlach en drukte een zacht kus op zijn wang. Hij was gelukkig nog wel erg handsome.

Roxanne had weken uitgekeken naar de fright night. De halloween sfeer, leerlingen opgedoft of misschien juist eng verkleerd, de muziek, het danzen. Het zou een magische avond worden. Ze hoopte een aantal van haar collega’s tegen te komen. Wie weet kon ze een van hen wel uitdagen voor een dans op de dans vloer. Een onbewuste glimlach verscheen op haar gezicht toen ze een dans met een van die collega’s herinnerde. “Wat kijk jij verliefd? Heb je zin in vanavond?” Vroeg Richard die naast haar liep glunderend om de stralende glimlach en schoonheid van zijn vrouw. Haar blauwe ogen keken even verbaast om bij zijn woorden. “Wat? Oh. Ja, natuurlijk. Jij niet dan?” Hij schoof zijn arm door de haren toen ze dichter bij de grote zaal kwamen, kalmpjes aan manoeuvrerend tussen de vele leerlingen door. “Absoluut. Ik hoop een van je collega’s tegen te komen. Zijn werk is vrij onconvesioneel maar erg boeiend.” Roxanne keek de man naast haar vragend aan, gezien ze niet wist over wie hij het had. “Vincent Kalkstein.” Antwoorde hij toen met die betweterige leraren grijns op zijn gezicht.

De zaal was werkelijk waar griezelig mooi. Eres had het niet beter kunnen doen en Roxanne zag de blondine al snel bij de deur, alle leerlingen verwelkomen. Ze liet Richard los om haar te begroeten. “Wat is het prachtig geworden! En wat een goede opkomst! Je hebt de school een geweldige avond bezorgd Eres. Echt waar, m’n petje af.” Richard kwam erbij staan met een vriendelijke begroetende glimlach. “Dit is Richard, mijn man. Richard dit is Eres Rune, het schoolhoofd van Starshine Academy.” Hij pakte haar gehandschoende hand en drukte charmant een kusje op de dofglanzende zwarte stof. “Enchanté Mademoiselle.” Roxanne draaide even haar ogen en schudde met een glimlach haar hoofd om de rare fratsen van haar man. “Excuse my silly husband. Ik hoop je zo dadelijk nog even te zien.” Glimlachte ze naar de blonde vrouw waarna zij en Richard verder de zaal in liepen. Roxanne voelde zich vanaf het begin al erg prettig bij de schone blondine en hoopte een goede vriendschap met haar op te kunnen bouwen.

De zaal was geweldig in sfeer. Spookachtig maar toch elegant en als een echt bal. De zwevende kaarsen, de spinnenwebben aan de kroonluchters, alle herfst tinten, het snoep goed en leerlingen in hun uitgedoste kledij. Het was een waar halloween ball waar Roxanne haar ogen uit keek. Mits ze daar de kans voor kreeg. Om de haveklap kwam ze een leerling tegen die haar enthousiast begroette of verlegen van een afstandje zwaaide. Groepje jongens die haar duidelijk anders bekeken nu ze in een elegante bal jurk liep, in plaats van haar gebruikelijke bodywarmer en spijkerbroek. Ze glimlachte geamuseerd, want ze had ook niet anders verwacht. De dansvloer was al redelijk gevuld, met voornamelijk groepjes mensen die als een stelletje apen hun armen zwaaide en konten draaide. Hier en daar kon ze wat stelletjes onderscheiden, maar de meeste leerlingen stonden nog aan de kant toe te kijken of te snoepen van het feestelijke voedsel. Haar hemelse blauwen ogen volgde de lange tafels maar bleven hangen op een bekend beeld. Het beeld van een iet wat verstrooide man. Roxanne raakte even de hand van Richard aan om zijn aandacht te trekken en knikte richting Master Kalkstein. Samen liepen ze naar de man toe, al versnelde Richard zijn pas iets om eerder bij hem te zijn en zich vriendelijk voor te stellen. Roxanne kwam er bij staan met haar handen voor haar jurk gevouwen, grijnzend om het enthousiasme van de muisgrijs blonde Richard. “Meneer Kalkstein? Richard Heart, het is een eer om u te ontmoeten.” De jonge vrouw bleef er stilletjes naast staan terwijl Richard de man met allemaal vragen bekogelde over zijn laatste werk, toen haar blik op het eten vol met de kleine holletjes viel en ze in de lach schoot. “Vincent! Wat heb je nou gedaan!” Ze wist nog net een omkieperend stapeltje cakejes te redden van een ongelukkige val, waarbij haar vingers onder de plakkerige oranje botercream kwam te zitten. Ze schudde haar hoofd maar kon de humor er ook wel van inzien. Richard hielp haar de cakejes goed neer te zetten, waarbij ze goed oplette dat haar mooie jurk niet onder de oranje vetvlekken kwam te zitten. “Als je het wilt onderzoeken mag je vast ook wel wat uit de keuken mee naar je vertrekken nemen. Nu wilt niemand dit meer eten! Moet je nou toch kijken. Je wordt bedankt!” ze hield haar vingers onder de oranje boter cream op en kreeg een speelse grijns op haar gezicht toen ze vervolgens een veeg boter cream op neus van zowel Vincent en Richard veegde. “Zo! Nu ben ik niet de enige!” Lachte de VvF lerares.