Vurig

Koppig

Minachtend

Controlled

Charmant

Straightforward

Rechtvaardig

Onverwachts agressief

Onstabiel (niet duidelijk zichtbaar)

-

Ik had geen goede jeugd. Maar hebben vele mensen dat niet?
Van kleins af aan werd ik al afgestaan door mijn ouders. Zelf weet ik de reden niet, wouden ze me niet? Hadden ze niet genoeg geld of tijd voor me? Veel maakte het niet uit, ik walg van de mensen die ik mijn ouders zou moeten noemen. Het is hun schuld hoe ik ben opgegroeid en wil hen nooit van men leven nog zien. Nu verder naar men ‘verleden’.  Ik werd dus in het systeem geschreven en naar weeshuizen gebracht.  Tot mijn 5de werd ik daar opgevoed. Het is niet dat ik daar slecht behandeld werd. Helemaal niet ik had het daar zelfs heel goed. Wie weet kon ik mezelf daar wel het keppe kind noemen? Wie weet, ik werd er alsinds graag gezien. Tot die man ‘derek’ naar het weeshuis kwam. Hij deed zichzelf als een gentleman voor. Kon de vrouw van het huis zonder problemen rond zijn vingers wikkelen. Als jong kind intresseerde het mij hoe hij het deed. Ik zelf wist dat hij niets goeds van plan was. Vanaf dat zijn blik om mij was gevallen wist ik dat ik er geweest was.  De vrouw wou het beste voor me, en al de fake praatjes van de man zorgde voor dat beeld. Het perfecte leven voor een jongentje vanaf geboorte afgestaan.
Voor ik het zelf wist zat ik in de wagen van de man. Hij bekeek me niet, sprak me niet gerust toe. Iets dat men achterdocht alleen maar erger maakte. Ik weet precies hoe ik me voelde, angstig. Als klein jongentje kon ik dan ook helemaal niks doen. De reis zelf was ook nog eens lang. Via het raam was te zien hoe verder we van de grote steden vandaan gingen en meer richting de woestijnen die nogal bekend stonden in Razen. Vooral voor de warmte. Juist voor een van de woestijnen was er een nog redelijk groot dorp. Ruw werd ik door een andere man uit de auto getrokken. Bij het rondkijken merkte ik, dat ik niet de enigste was. Er waren nog drie andere. 2 jongens en 1 meisje.  We kregen van die vuile kleren en een stuck brood om ons dan samen in een cel te smijten. Een week lang kreeg  we iedere dag maar 1 stukje brood. Goed genoeg voor ons een paar uren zoet te houden als we het wisten te sparen voor heel de dag.  Achter een week kregen werden we in mijnen geduwt en waren verplicht om daar te gaan mijnen. Er waren inmens veel kinderen. Dat niemand hier van wist, wist ik zelf niet.  Kinderen die te traag werkten kregen zweep slagen. Dat ondervond ik zelf snel genoeg achter mijn mondje open te hebben getrokken.  Ik werd aan een paal vastgehouden terwijl ik de zweepslagen moest tellen. Dit ging  zo mijn hele leven door. Zelf achter mijn eerste ervaring met de zweepslagen, kreeg ik zo nog af en toe. Vooral wanneer ik het lef had om het op te nemen voor andere kinderen die te zwak zouden zijn om de zweepslagen nog aan te kunnen. Dan vroeg ik zelf of ik het over mocht nemen. De volwassene lieten het doe. Die mannen wisten dat ik er sterk genoeg was om door te blijven gaan. Heel zelden kreeg ik ze op mijn borstkas. Niet hard genoeg om veel littekens achter te laten.
Tot mijn 16de zat ik daar vast. Ik zag geen hoop meer voor mij of voor de rest van de kinderen die er zwaarder aan toe waren.  Toch kreeg ik die dag, een dag dat ik nooit van mijn leven zou vergeten. We voelden in alle cellen hoe de omgeving begon op te warmen. Iets dat nog nooit was gebeurd. De cellen werden speciaal koud gehouden zodat we niet zouden rebelleren. De deur van de gang werd dan met een volle kracht geroosterd door blauw vuur. Iedereen wist wat dit betekende. Een vrouw met prachtig bruin haar en gifgroene ogen stond in de deuropening. Haar gezicht straalde woede en walging uit.  Iedereen keek er in awe naar. Zou je niet? Het leek haast een engel dat ons uit ons leiden zou verlossen. En dat deed ze. Lilith pierce haalde ieder kind uit hun cellen. Mannen begeleide iedereen naar buiten terwijl ze mij apart nam. Pas dan kwam ik te weten dat ik zeer verre familie van haar was. Ik kon het niet geloven, maar zij leek er niet over te twijfelen. Aangezien ik haar als men redder zag twijfelde ik voor geen enkele seconde aan haar. Lilith nam mij onder haar hoede. Door de trauma mocht naast Lilith niemand mij aanraken. Ik kon het niet aan. Gelukkig nam niemand het mij kwalijk. Daarnaast voelde ik me er ook niet schuldig over.
De dagen die erna kwamen zaten vol met psychologen die me weer op weg wisten te brengen. Lilith wou alleen maar de beste. En aangezien met de rang die ze had kon ze dat ook wel veroorloven. Ook daar ben ik haar dankbaar voor. Toch waren er enkele dingen dat men niet heeft kunnen veranderen. Tot de dag van vandaag verstijf ik bij aanrakingen die ik niet zie aankomen. Tot de dag van vandaag wil ik volledige controle over situatie’s en mensen. Zo voorkom ik dat ik mij hulpeloos zou gaan voelen. Vanaf dat ik er redelijk bovenop was bracht Lilith me naar de rijdersschool. Daar begon ik te leren hoe een echte rijder te zijn. Het zat nu eenmaal in mijn bloed. Lilith haar woorden, niet de mijne. Al waren ze wel waar. Daar voelde ik de roeping van een ei. Een pikzwart hij dat na een week al uitbroede doet een zwarte draak. Het wezen noemde zichzelf dragno. Zo werd ik een van de beste drakenrijders. Ik was niet de beste maar ik hoorde als bij een van de goeie. Achter dat ik 19 werd kreeg ik een baan aangewezen als trainer in de drakenschool door lilith. Ik hielp daarnaast ook nog eens met de school gaande te houden wanneer Lilith op ssa zat. Iets dat haast altijd zo was. Na wat begeleiding lukte het me volledig met alles in orde te zijn. Papieren, lessen.  Sinds ik daar les gaf, veronderstelde ik dat ik daar altijd les zou mogen blijven. Had dan ook nooit voorgesteld dat Lilith op een dag met een vacature voor me zou gaan leggen. Een vacature voor als assistente in ssa.  In het begin wou ik niet, maar naarmate Lilith meer uitleg gaf besefte ik dat ik meer ga moeten durven. Nieuwe dingen moeten leren.