Deshas was, midden in de nacht, terwug gegaan naar de school. In zijn armen droeg hij het doorweekte, half bevroren en geheel bebloedde lijk van Lilian. Onderweg naar het kantoor had hij haar naam opgezocht. Deshas liet een mooi spoor achter van bloed en modder. Het rode bloed van de diepe snee in Lilians hals stak fel af tegen haar huid die door de kou bijna blauw was. Deshas had haar ogen kunnen sluiten, dat leek hem beter dan dat die wazige helderblauwe kijkers haar de hele tijd aanstaarde. Zelf ook nog druipend van het water, het bloed en de modder, klopte hij driemaal op de deur van Savadors kantoor. Hij had er even over getwijfeld om Lilian te begraven en er geen woord meer over te spreken. Maar ze zou gemist worden omdat ze niet in de lessen zou komen opdagen. Als iemand het moest weten was het Savador. Deshas keek nogmaals neer op het lijk van het kleine meisje. Ze droeg enkel een witte nachtjapon die doorweekt was van het water en het bloed en daardoor aan haar lichaam kleefde. Het bleef maar door zijn hoofd spoken dat hij een onschuldige leerlinge had vermoord. Met afgewende blik wachtte Deshas tot Savador wakker was geworden en aan zou geven dat hij binnen kon komen.

Savador was al licht in slaap. Naast hem lag een opengeslagen boek rustend op de bladzijdes, omdat hij zo gauw geen boekenlegger had kunnen vinden. Zijn hand, die voor hij in slaap was gevallen nog strelend over Saethions lijf ging, lag nu roerloos op de schubben van de slang, die eveneens in slaap was. Opgekruld en half onder de dekens, alleen zijn kop stak eronder uit en lag op de borst van zijn meester. Hij was opeens klaarwakker toen geklop op de deur de stilte verbrak. Hij was zelfs nog eerder overeind geschoten dan Saethion, die met zijn gebruikelijke luide gesis aankondigde dat de late bezoeker - wie dat ook mocht zijn - op moest rotten. Savador stelde de slang gerust door een aantal keer op zijn kop te kloppen, greep hem daarna om zijn dunne lijf toen hij op het punt stond in zijn aangebrande bui naar de deur te glijden. Ondertussen sloeg hij de dekens van zich af om op de rand van het bed te gaan zitten. In plaats van een pyjama droeg hij een simpele zwarte broek met een effen zwart mouwloos shirt die vanaf zijn hals een grote opening vormde zodat zijn bleke borst half zichtbaar was. Hij wreef met een hand de vermoeidheid even uit zijn gezicht en bleef een moment nors naar de deur staren. 'Ik hoop voor jou dat je een hele goede reden hebt op dit tijdstip mijn rusttijd te verdoen,' snauwde Savador al net zo nors als zijn uitdrukking aantoonde naar de persoon achter de deur.

Deshas vergaf het Savador wel dat hij snauwde. Het was midden in de nacht en dan kwam hij met een lijk aanzetten. Met zijn elleboog duwde hij de klink naar beneden en duwde de deur open met zijn schouder. 'Reken maar dat ik een goede reden heb' zei Deshas kalm terwijl hij binnen stapte. Zijn ogen lichtte even rood op en alle kaarsen in de ruimte ontvlamde met een soort donkerblauw/paars vuur zodat het lijk een blauw/paarse gloed over haar melkwitte huid kreeg en er daarbij nog dooier uit zag dan zonder dat licht. Maar deze kleur was de enige die Deshas kon creëren. Deshas liep door naar het bureau en legde het lijk van Lilian zacht neer. Daarna keek hij naar Savador. 'Sorry dat ik je midden in de nacht moet storen. Maar het lijk van een leerlinge leek me wel belangrijk nieuws' zei hij zachtjes. Hij vertelde nog maar niet dat hij de doodsoorzaak was. Hij zou Savador eerst even de kans geven goed wakker te worden.

Savador bleef grimmig naar de deur staren toen die na zijn norse woorden geopend werd. De grimmigheid op zijn gezicht leek op slag van zijn gezicht te verdwijnen toen hij zag dat de late bezoeker Deshas was. Pas toen Deshas alle kaarsen liet ontvlammen zag hij de gedaante in zijn armen. Doorweekt, besmeurd met bloed en levenloos. Voor even was er een verbijsterde uitdrukking op zijn gelaat te herkennen, die al gauw weer verdween. 'Ooh?' zei Savador op een lome toon. 'Een dode leerlinge. Dat is iets nieuws.' Hij ging ermee om alsof het helemaal geen probleem was zoals het voor de school eigenlijk wel behoorde te zijn, maar dat kon ook komen doordat hij nog niet helemaal wakker was. Saethion wikkelde zich nog snel om de arm van zijn meester toen hij van de bedrand opstond om zich met kalme passen naar het bureau te begeven waar Deshas het lijk neer had gelegd. Savadors lange steile lokken vielen over zijn schouders langs zijn gezicht terwijl hij met een hand het lichaam van het dode meisje afging om wonden te identificeren en daarbij geen rekening hield met haar vrouwelijke delen. Ze was toch al dood. Terwijl hij dat deed blikte hij even met een schuin hoofd kort op haar gezicht, en dacht haar te herkennen als een meisje dat hij ook bij het Kerstbal had gezien. Haar naam wist hij niet meer precies. Toen zijn hand bij haar nek kwam, ontdekte hij per toeval de diepe snee in haar hals. Hij ademde zacht door zijn neus uit terwijl hij zijn hand weer terugtrok. Wie zou toch het wapen en de wil bezitten om iemand daarmee het leven te ontnemen? 'Deshas..,' begon Savador op een kalme toon terwijl hij met rustige passen half om het bureau cirkelde en wat rond begon te lopen door zijn kantoor. 'Ik heb er vrede mee als leerlingen bont en blauw worden geslagen, geschopt en gebeten. Ik heb er ook vrede mee als leerlingen worden ontdaan van een aantal ledematen. Laat ik er ook vrede mee hebben als ze een bijna-dood ervaring meemaken, trauma's oplopen of haast uithongeren tijdens een opsluiting. Maar wat ik liever voorkomen wil, hoeveel moeite ook ik heb om met dat feit om te gaan, is dat ze sterven op een school genaamd Starshine Academy. Ik ben het schoolhoofd hier. Ik heb de leiding. Als het schoolbestuur hoort van sterftegevallen hier krijgt de school een slechte naam, een lage reputatie, wie weet wordt het wel gesloten. En wie denk je dat dat moet gaan oplossen of met allerlei leugens of omkopingen aan moet komen zetten om de school nog een kans te laten geven? Inderdaad; ik.' Savador streek Saethion strelend over zijn schubben terwijl hij weer op de rand van zijn bed neerzeeg. 'Een verhouding tussen leerlingen en leraren was volgens die achterlijke Selavin toen al een hels taboe. Wat zullen ze wel niet van een dode leerling denken? Er gebeuren hier al dingen die mensen buiten de school als 'gruwelijk' op zullen vatten, maar er is geen bewijs om aan te tonen of dat ook echt zo is. Wat ik ook zo wil houden voor het betere schoolregelement dat ik heb ingesteld. Maar dit. Een lijk. Dat is een direct bewijs, daar kun je niet zo eenvoudig een excuus voor bedenken dat het zomaar 'per ongeluk' of 'door eigen domme fouten' is gebeurd zoals dat wel kan met een leerling die met bulten en builen naar de rechter stapt.' Savador eindigde zijn woorden met een zachte zucht. Boos kon hij niet echt op Deshas worden. Gepikeerd was hij echter wel, al probeerde hij dat zoveel mogelijk te onderdrukken.

Deshas had een stoel bij het bureau vandaan gepakt en was gaan zitten terwijl Savador het dode meisje onderzocht op wonden. Hij hield zijn mond. Er was maar één wond. Eén perfecte snee in de hals van Lilian. En hij was de enige in de hele school die daar verantwoordelijk voor kon zijn. Savador zou het snel genoeg vinden. Toen hij Savador zacht door zijn neus horde uitademen wist Deshas dan ook dat hij het wist. Deshas keek Savador gedurende zijn preek niet aan. Hij voelde zich net weer een klein kind dat straf kreeg omdat hij iets had gedaan waarvan hij wist dat het niet had gemogen. Pas zodra Savador helemaal uitgesproken was keek Deshas hem even tussen zijn donkere lokken door aan. 'Luister, ik weet dat ik Lilian niet had moeten vermoorden. Maar mijn lichaam ging sneller dan zijn verstand. Misschien was het alle opkropping van woede in me. Misschien was ze gewoon op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd. Maar toen ik voor haar stond had ik al uitgehaald voor ik het zelfs maar bedacht had en de consequenties had kunnen overdenken. Ze stond me te bespioneren terwijl ik voor het eerst sinds lange tijd weer in staat was met Al....' Deshas kapte zichzelf nog net op tijd af. Niemand hoefde te weten van Alice. Zelfs Savador niet. Dat waren familiezaken. 'Hoe dan ook...,' ging Deshas kalm door alsof hij zichzelf nooit onderbroken had. '...Jij en ik zijn de enige die nu weten dat ze dood is. Als we zeggen dat ze naar een andere school is overgestapt is er niks aan de hand. Een andere optie is dat ik haar uit ieders geheugen wis, alsof ze nooit bestaan heeft. Ik denk niet dat ze veel gemist zal worden. Ik heb haar achtergrond bekeken voor ik bij jou kwam. Ze is weggelopen van haar huis op Erd. Ze was daar dienster bij een of andere rijke familie. Ze wou graag magie leren maar haar meesters lieten haar niet gaan. Dus ze is op eigen houtje weggegaan. Madeline toonde sympathie voor haar verhaal en nam haar aan als leerlinge op deze school. Lilian was stil, liet nooit echt wat van zich horen' zei Deshas zachtjes terwijl hij naar Lilians lijk keek.

Savador liet Saethion even met rust om Deshas doordringend aan te staren na zijn stroom aan woorden. Hij sloeg in een langzame beweging zijn been over de andere om zijn langzaam oprakende geduld na te bootsen toen Deshas daarna begon te spreken. Zijn goudkleurige ogen fonkelden zwak in de onheilspellende gloed van de kaarsen. Even trok hij een enkele wenkbrauw op op het moment dat Deshas midden in een zin afhaakte, of beter gezegd bij iets dat op een naam leek, maar hij nam zijn niet bepaald welgezinde houding weer aan toen hij zijn woorden later vervolgde. Op een bepaald punt kon Savador het niet meer inhouden. 'Bij Medusa, gebruik dan verdomme ook je verstand!' barstte hij schreeuwend los terwijl hij zo snel overeind sprong dat zelfs Saethion, die vredig op zijn schoot had gelegen, ervan schrok. Hij bleef even zwaar ademend op zijn plek staan en stond daarbij wat voorovergebogen. Uit ergernis had hij zijn knokkels tegen zijn voorhoofd gedrukt, maar dat was nauwelijks te zien door zijn lokken die weerzijden van zijn gezicht bedekten in zijn gebogen positie. Terwijl hij zelf weer tot rust probeerde te komen overdacht hij Deshas' opties in zijn hoofd. 'Je gaat ermee om alsof het zo simpel is, dat het met een kleine vingerknip allemaal opgelost kan zijn. Hoe kun je nu met zekerheid zeggen dat wij de enige zijn die van Lilians dood afweten? Wie weet heb je in je woede ook geen andere aanwezigheden opgemerkt. Wat als er leerlingen zijn die hier eerder hebben gezeten en dat kind hebben gekend, maar inmiddels ook alweer zijn overgestapt naar een andere school of om welke reden dan ook hier niet meer rondlopen? Diens geheugen wissen is dan een stuk ingewikkelder, ze kunnen overal in het universum uithangen. En wat als Lilian zich enkel maar voordeed als een stil en timide meisje dat een leven als dienstertje achter zich had gelaten, met in het geheim een vals profiel en een boel contacten die ze achter onze rug verborgen hield? Daarbij.. heb je het bloed opgeruimd, waar je dan ook je woede op haar hebt gebotvierd? Haar sporen gewist, haar spullen van de slaapzaal waar ze verbleef weggehaald zodat het voor de anderen ook werkelijk zo lijkt alsof ze is overgestapt naar een andere school? Denk vooruit, Deshas! Denk nu toch eens vooruit!' Savador ging weer recht staan en legde zijn hoofd even vermoeid in zijn nek. 'Maar goed.. doet er niet meer toe. Dat kind is dood, niet eens tot mijn grootste spijt. Het is het schoolbestuur waar ik me zorgen over moet maken. We wissen al Lilians sporen en verbranden haar lijk tot er niets meer van haar overblijft. De as kan begraven worden - goed voor de grond. Tenzij je een beter idee hebt,' stelde Savador met een zachte schorre stem voor nog van het schreeuwen nadat hij weer wat gekalmeerd was.

Deshas keek naar de grond tijdens Savadors uitbarsting. 'Weet je hoe lang het duurt om een lijk te verbranden? Minstens zeven uur kan ik je zeggen. En het stinkt als de pest' zei hij met zijn blik nog steeds naar de grond gericht, zijn gezicht verborgen achter zijn zwarte lokken. Maar zodra hij uitgesproken iwas lachte Deshas zachtjes maar hoogst onaangenaam. Zijn schouders schudde lichtjes. Zijn lach klonk zelfs lichtelijk psychopathisch. Alsof Savador hem een goede grap had verteld of Deshas was compleet door geslagen. 'Je schijnt een beetje te vergeten wie ik ben Savador' zei hij zacht. Deshas stond op. Zijn irissen waren felrood en zijn ogen hadden een vreemde glans. 'Ik zeg niet dat het makkelijk is. Maar dit is veraf van onmogelijk' zei hij zacht. 'ZITTEN. IK GA JE LATEN ZIEN HOE JE ZOIETS ALS DIT OP LOST' schreeuwde hij ineens uit het niets. Buiten sloeg de donder met zijn zware stem mee. Hij wierp nog een blik op Savador maar zocht toen de ruimte op. Hij ademde diep in en uit door zijn neus. Al het licht van de kaarsen doofde en hulde hen in complete duisternis. Maar al snel was dat licht om Deshas heen verschenen. Een mengeling van zwarte, paarse en donkerblauwe mist dansten om hem heen. Ze streken als een ademloze zucht over zijn armen en verstrengelde zich met zijn vingers. Ze trokken aan zijn lange zwarte lokken en gleden langs zijn bleke wang. Deshas hield zijn ogen gesloten. Hier had hij opperste concentratie voor nodig. Hij moest de volledige kracht weer ontketenen. Alleen was het de eerste keer per ongeluk gegaan en mede dankzij Ferost. Nu moest hij het helemaal alleen doen en expres.
Toen Deshas genoeg energie had verzameld moest hij het op een bepaald punt richten. Hij zou alle informatie in welk opzicht dan ook die ook maar het kleinste detail met Lilian te maken had naar zich toe trekken. Deshas ademde even met een zachte zucht uit. Zijn adem leek nog het meeste op wolkjes condens die je warme adem vormen op een ijskoude dag. Het enige verschil was dat dit niet uit water, maar uit pure schaduw bestond. Deshas ademde de ijle schaduw en duisternis in. En die pure energie voelde als messteken in zijn longen. Maar tegelijkertijd voelde Deshas zich samensmelten met zijn diepste wezen, zijn oeroude vorm van zijn. Deshas ademde vervolgens heel diep in via zijn neus waarbij zijn handen met de palmen naar boven gericht. Dat hield hij voor een paar seconden vast. Terwijl hij dat deed kleurde zijn bleke huid zwart. Hij werd zelf schaduw en duisternis. Daarna schoten zijn ogen open. Maar ditmaal waren ze niet het gebruikelijke rood. Zijn ogen waren oplichtend paars maar donkerblauwe vloeistof die er doorheen kolkte. Deshas draaide zijn handen om met de palmen naar beneden en liet ze zakken alsof hij iets met veel kracht naar beneden duwde. Op hetzelfde moment was een grote doffe klap te horen. Alsof er iets onder water ontplofte. De rook die al die tijd om hem heen gehangen had schoten als tentakels weg. Ze gingen overal dwars doorheen. Overal op zoek naar dingen die te maken hadden met Lilian. Haar spullen vergingen tot stof en werden weggeblazen. Ze werd uit ieders geheugen gehaald. Iedereen die haar zelfs maar één keer gezien had konden haar zich niet meer herinneren. Maar toen de school op geschoond was reikte de tentakels nog verder. Ze gaven Deshas het gevoel dat hij als een trekpop uit elkaar getrokken werd. Hij onderdrukte een zachte kreun. Hij voelde de ijzige kou van Cassia door zijn bloed stromen vermengd met de lichte bries van Puffoon die over zijn lichaam streek en hem rillingen bezorgde. Hij voelde de hartkloppingen van de natuur van Gren, de verschroeiende hitte van Razen, het solide evenwicht van Erd dat hem tussen alle trekkende krachten overeind hield. Hij voelde hernieuwde krachten van de duisternis die hem van zijn eigen thuis planeet Shadra tegemoet kwam. Maar het ergste waren de felle lichtstralen van Nova die hem af remde zichzelf niet te verliezen in de kracht. Overal vandaan werden herinneringen en andere dingen van Lilian vandaan getrokken totdat ze in heel Kovomaka niets meer was dan een schim wiens bestaan niemand ooit had geweten. Al die herinneringen kwamen terug naar Deshas en ontplofte geluidloos als paarse en blauwe vonken. Diezelfde die je bij vuur ziet maar die je niet kunnen raken en al verdwenen zijn voordat ze de grond geraakt hebben.
Deshas had het gevoel dat hij een millennium lang kon slapen. Maar hij was nog niet klaar. Dat lijk moest nog weg. Hij liet zijn armen vallen en liep, haast zwevend, naar het bureau. Elke stap die hij zette liet een zwarte plek achter. Deshas legde een hand op Savadors bureau neer en boog zich over Lilian heen. Hij griezelde en rilde even toen hij haar koude, levenloze lippen voelde. Langzaam verging Lilians lichaam onder hem ook tot stof. Een klein beetje stof was het enige wat overbleef van haar. Deshas deed een paar stappen achteruit. Daarna verdween de rook. Hij kreeg zijn menselijke gestalte weer. Ook zijn ogen werden weer normaal maar ze draaide weg waarna Deshas tegen de grond viel. Hij steunde een beetje op zijn handen. Het zweet stond op zijn voorhoofd en hij hijgde alsof hij dertig kilometer had gesprint. De volledige kracht oproepen kostte enorm veel energie. Maar hij had het gedaan. Niemand kon hem nu nog wat maken.

Savador streek fronsend wat van zijn zwarte lokken achter zijn schouders en wierp Deshas een geërgerde blik toe. 'Weet je ook dat ik vuurmagie beheers en daarmee het proces kan laten versnellen?' wierp hij zijn vraag met een nieuwe vraag tegen. Een lijk verbranden door middel van zijn eigen vuurmagie te gebruiken zou immers niet de eerste keer voor hem zijn. Hij had er hier en daar al wat ervaring mee opgedaan. Savadors geërgerde uitdrukking verdween van zijn gezicht om plaats te maken voor een mengeling van verontwaardiging en lichte verbazing toen Deshas het volgende moment in lachen uitbarstte alsof hij een reeks aan grappen had staan te vertellen in plaats van een doodserieuze preek. Zijn ogen verwijdden zich even waardoor zijn verticale slangenpupillen door de lichtval zich automatisch versmalden tot dunne spleetjes op het moment van Deshas' uitbarsting. Van buiten was het misschien dan minder te zien, inwendig was hij er toch wel van geschrokken. Gehoorzaam zeeg Savador zwijgend weer neer op de rand van zijn bed. Met lichte spanning keek hij toe hoe Deshas zich blijkbaar gereed ging maken voor iets. De kaarsen doofden en de ruimte werd even in duisternis gehuld, even later verscheen het licht rondom Deshas waarna hij warempel pure schaduwen leek uit te ademen. Hij nam de verkleuring van de huid van zijn vriend en meester in zich op toen hij daarna zelf een gehele schaduw leek te worden. Wat onwennig volgde Savador de rest van de handelingen, maar het zou vast goed zijn; Deshas wist wel wat hij deed. Hij bleef pal overeind zitten toen de rook om Deshas heen als lange zwiepende slangen van hem wegschoten. Alleen aan zijn hand die zich wat te strak om Saethions lijf gesloten had was op te merken dat hij nerveus leek te zijn voor de uitkomsten, waar Deshas ook mee bezig mocht zijn. Hij kon zijn ingehouden adem pas opgelucht laten ontsnappen toen Deshas als laatste stap Lilians lijk tot stof deed vergaan, waarna hij zelf neerviel. Savador kon alleen maar even roerloos naar hem staren voor hij besloot om op te staan en met trillende benen naar zijn vriend te lopen. Zwijgend knielde hij naast hem neer, trok één van zijn armen over zijn nek en stond vervolgens weer op om hem te rusten op zijn bed te leggen. Zelf zeeg hij neer op de rand van zijn bed, wat deze nacht zowat zijn gebruikelijke plekje was geworden. Hij staarde in stilte naar zijn handen, die hij te rusten had gelegd op zijn bovenbenen. Saethion glibberde meteen naar zijn meester toe om zich in diens shirt te verstoppen. Ook hij had zich wat ongemakkelijk gevoeld met de bron aan overweldigende magie een paar minuten geleden. 'Volgende keer toch maar eerst een boom met je zwaard bewerken voor je op leerlingen gaat inhakken,' sprak Savador hees, waarna hij zwakjes grijnsde om aan te tonen dat hij zijn boze reacties weer terug wilde nemen.

Deshas liet zich als een lappenpop overeind helpen door Savador. Hij had een enorme hoofdpijn gekregen. Alsof hij net wakker werd nadat hij zich helemaal lam had gezopen en nu een gigantische kater had. Hij greep dan ook bijna direct naar zijn voorhoofd toen Savador hem neerlegde. Hij hoorde de hese woorden van zijn vriend en besefte dat hij echt geschrokken moest zijn geweest van zijn eerdere uitbarsting en de explosie aan magische energie die erop gevolgd had. 'Het is minder intens en slopend, dat is een ding wat zeker is' zei hij met een flauwe glimlach op Savadors woorden. Deshas stem klonk schor alsof hij de afgelopen uren niets anders had gedaan dan roken en sterke drank drinken. Na een tijdje stilte keek Deshas weer even naar Savador. 'Het was niet mijn bedoeling zo uit te vallen net' zei hij zacht. Deshas was niet bepaald iemand die snel sorry zou zeggen. Hij wist ook dat Savador precies hetzelfde had. Hij hoopte met deze zin Savador toch een beetje te laten merken dat hij het niet zo had bedoeld. Hij had gewoon willen laten zien dat hij dit wel degelijk op kon lossen.

Savador draaide zich nog niet naar Deshas om, maar kon wel een zachte lach uitbrengen om diens woorden. Toch voelde hij een lichte bezorgdheid opkomen. Deshas' stem had niet bepaald zuiver geklonken. Het was ook niets gek als je zojuist al je energie in een handeling had gestopt. Hij draaide zijn hoofd half om om Deshas over zijn schouder een starende blik toe te werpen bij zijn zin waarvan hij gewoon wist dat het als verontschuldiging moest dienen. Automatisch gleed er een kleine geruststellende glimlach op zijn gelaat. 'Dat is allang vergeven en vergeten. Ik gedroeg me zojuist ook als een schoonmoeder in de overgang,' antwoordde hij kalm. Hij draaide zich weer terug en vestigde zijn blik op zijn handen op zijn schoot. 'Je bent me er wel één. Me midden in mijn broodnodige nachtrust wekken voor een lijk. En er in eerste instantie ook niets bij vermelden dat je het zelf veroorzaakt hebt,' sprak hij vervolgens zacht waarmee hij de stilte verbrak. Aan zijn zachte binnensmondse lach te horen die daarna volgde was te merken dat hij het niet eens zo erg had gevonden. Hij had het zelf ook gedaan als hij in Deshas' schoenen stond. Misschien had hij er zelfs ook nog eens bij gelogen, waarbij hij vooraf natuurlijk wel een aantal minuten de tijd nam om een sterk genoeg excuus te verzinnen. Savador wierp weer een blik op de plaats waar het lijk gelegen had. 'Het is nu gedaan. Rust jij nu maar uit, ik vrees dat je het wel nodig zult hebben nu.' Hij draaide zich half naar Deshas om om zijn vriend goedmoedig op zijn arm te kloppen.

Hoewel hij dit niet liet zien voelde Deshas zich van binnen vrij opgelucht dat Savador zich niet al te veel had aangetrokken van zijn uitbarsting. Maar om Savadors vergelijking met zichzelf moest Deshas toch wel grijnzen en zich inhouden er niet op terug te reageren. Deshas had zijn arm even over zijn ogen gelegd. Maar hij haalde die weg om Savador aan te kijken toen hij weer begon te spreken. 'Ik wou het eerst even tot je door laten dringen dat er een lijk in je kantoor lag. Dat ik haar vermoord had was onderdeel geweest van de uitleg. Maar toen had je het zelf al ontdekt' zei hij met een lichtelijke schaapachtige grijns. Hij kwam weer half overeind en bleef even versuft zitten om zijn hoofdpijn de kans te krijgen door te hebben dat hij was gaan zitten en stopte met kloppen. 'Ik heb mijn slaap al dagen nodig. Het leven laat me alleen niet.Dat, en ik denk dat jij ook graag terug je bed in kruipt' grijnsde Deshas. Voorzichtig stond hij op en scheurde een stuk van zijn shirt. Hier schoof hij de overblijfselen van Lilian in. Hij vouwde de stof eromheen. Ze verdiende in elk geval wel een begrafenis. Niet zozeer om wie ze was. Maar dat was respectvol tegenover het dodenrijk. En dat was onderdeel van het Rijk der Schaduwen. Oftewel, ze was Deshas' verantwoordelijkheid nu.

Savador wierp Deshas over zijn schouder een vriendschappelijke blik toe en grijnsde zwak toen hij een arm over zijn ogen legde, en die even later weer weghaalde. 'Ter plekke een ijzersterk excuus verzinnen is ook één van mijn lieftallige hobbies, Deshas,' sprak hij met een luchtige grijns alsof Deshas' woorden geheel sarcastisch bedoeld waren. Hij bleef zwijgend en ergens ook met een licht ernstige blik toekijken hoe zijn vriend half overeind ging zitten. De bezorgdheid gleed weer langzaam van zijn gezicht toen er een klein glimlachje bij hem omhoog kroop. 'Ik had mijn bed even graag aan je af willen staan. Met de juiste benodigdheden kan een bureaustoel ook een redelijke nachtrust bieden,' zei Savador kalm, waarna de glimlach zich verbreedde. De woorden waren niets minder dan gemeend; hij zou echt bereid geweest zijn dat voor Deshas over te hebben, maar hij kon het ook begrijpen als hij zijn eigen bed te boven koos dan het bed van iemand anders. Hij stond ook op en liep kalm met zijn vriend mee om hem buiten te laten. Bij het bureau hield hij even halt om Deshas nog zijn laatste ding te laten doen. Er was even een trieste blik in zijn ogen verschenen terwijl hij toekeek hoe hij de laatste restanten van Lilians lichaam veilig opborg, die net zo snel weer verdween als dat het verschenen was. Zwijgend legde hij een hand op de schouder van zijn vriend. 'Op ons geweten na is dit nooit gebeurd. Lilian is overgeplaatst naar een andere school en wij weten van niks,' herinnerde Savador hem er zacht aan, om er zeker van te zijn dat hij dat geheim net als hij nooit of te nimmer uit zou lekken.