Het was laat in de middag, avond eigelijk, zijn stappen waren rustig en in zijn tred kon iedereen hem herkennen. Het was een beetje grauwig weer maar evengoed liepen er wel wat mensen over de binnenplaats van het kasteel. De sfeer was net zoals het weer en je wist niet goed wat je er mee aan moest. Drake had op dit moment echt een moment van verveling. De lessen waren afgelopen, iedereen was nu wel een beetje klaar met eten, zo begon het rond deze tijd van het jaar ook al wat donker te worden. Zijn peuken waren op dus echt vrolijk was hij niet, maar toch was hij ook niet slecht gehumeurd. Hij irriteerde zich deze keer echter wel aan de blikken die hij af en toe kreeg. Het leuke was wel dat hij een beetje ritmisch liep, aangezien er muziek door zijn oren klonk. Hij haalde een hand door zijn zwarte haar, waarna het naar beneden viel rond zijn hoofd. Zijn pony was ondertussen al zo lang dat er plukken richting zijn neus hingen. De jongen snoof en bedacht zich ook niet echt iets te doen te hebben. Misschien was t maar een beter idee om dan naar zijn kamer te gaan, wie weet was Zean er ook al. Niet dat zijn broer hem nou zo zou opvrolijken of zou helpen bij zijn verveling. Drake stak de binnenplaats over en keek even naar de lucht, donkerblauw met nog donkere wolken. Al snel zag hij de magische fakkels in de gangen en rond de binnenplaats aan gaan. Hij kek naar de vlammetjes die als pretlichtjes op hun hout danste. Drake lachte even en dacht er aan dat dit een simpele automatische spreuk moest zijn door de conciërge. Hij was al bijna de binnenplaats over en de meeste leerlingen waren al naar hun kamers vertrokken in deze tussendtijd, tot hij een half belicht silhouet zag. Drake haalde de muziek oortjes uit zijn oren en stopte deze daarna in zijn zakken van de zwartwitte jas. Drake zag hoe het blonde haar wat overdag licht zou zijn nu bijna oranje gekleurd was. ''Well hello, and what are you doing here on your own, so.. alone?'' grapte Drake met een rijmpje. De sharme lag in zijn wat diepere jongens stem. Zijn hand wreef even over zijn stoppelbaardje heen alsof hij er serieus over nadacht, maar stiekem nog te zien in het licht wat er was, kon je dit ook als een verleidelijke blik opvatten. Hij zette zijn hand tegen een van de pilaren.

De nacht begon langzaam dichterbij te kruipen. De vogels begaven zich naar hun nesten en de leerlingen maakte zich op voor hun nachtrust. Een frisse wind vanuit donker gestapelde wolken, daalde neer in zijn zwarte haren. Zijn oranje ogen enkel gefocust op zijn omgeving en weinig medemens. De donkerblauwe lucht was prachtig, je kon ergens zelfs al het schijnsel van de maan ontdekken achter de bomen. Meer licht kwam bij de grote hangende fakkels vandaan. Het duurde ook niet lang voordat deze aansprongen, naar de waarnemen van de komende nacht. Je zag de kleine lichtjes van vuurvlokken, dwarrelend bij het vuur vandaan. De donkere nachtlucht gaf extra contrast tegen het oranje. Zijn ogen vielen op de blonde lokken van een persoon wat hem eerder niet opgevallen was. Drake voelde iets in hem waardoor hij naar haar toe wilde. Eenmaal toen Drake het gesprek was begonnen zag hij hoe ze zich omdraaide, maar wel even stil bleef. Hij zag het reflecterend licht op het schattig ronde snoetje. Om haar gezicht vielen de zachte haren, maar wat hem het meeste opviel waren haar ogen. Hij had het idee dat ze hem aankeek en tegelijk ook niet, en dat ze keek maar verder keek dan de gemiddelde mens. Hij moest dit in zijn hoofd oncijferen en het maakte zijn nieuwsgierigheid naar haar groter.  “Well, I could ask you the same thing, couldn’t I?” liet ze als een reactie zonder antwoord aan hem weten. Er verscheen een miniem trekje bij zijn lip wat leek op een grijns, maar heel klein. ''S'nachts kun je jezelf tenminste horen denken in dit kasteel. Een nachtelijke wandeling sla ik daarom niet af.'' hij keek haar net zo scherp en doordringend aan als dat ze bij hem deed. Er hing iets tussen hen wat Drake niet bepaald een naam kon geven, maar het beviel hem wel. Ze zette zelfs een stap dichterbij waardoor Drake zijn grijns een beetje breder werd. Ze rook een beetje zoet nevelig en dit deed hem ook aan haar denken. Nevel, als de witte zachtheid die rond je dwarrelt.  Ze keek met haar hoofd omhoog gekeerd in zijn ogen. Oranje als het vuur in je open haard, zijn ogen waren als je warme kachel in een winternacht. Lief en strelend konden ze langs je heen gaan, zoals zijn warme handen dat ook konden doen. Dit warme was echter niet zijn enige weerspiegeling. Ogen werden wel eens de poorten naar de ziel genoemd, als je deze poort open zette tenminste. Wanneer boos, dan moest je bij Drake uit de buurt blijven. Zijn kijkers spuwde dan bijna letterlijk vuur, niet het zacht knapperende, maar de verwoestende hitte die als een storm door een bos kon woedden en hectaren afbrak. Haar oen waren ook niet de makkelijkste, maar hij luisterde zorgvuldig naar haar woorden. “How about…” hoorde hij haar zeide zachte stem. “you follow me and find that out for yourself..?” Dit verraste hem wat, want meestal waren meisjes toch erg toegeeflijk bij hem. Hij genoot van de aanwezigheid, aangezien het alweer even terug was sinds hij zo dicht een meisje kwam. Paar dagen al. Zijn hand kwam net omhoog met het idee om langs haar wang te strijken, of met het blonde haar te spelen. Toen hij dit wilde doen stapte ze echter opeens bij hem weg waardoor hij opkeek. Ze was ook weg opeens, ze was bij hem weg gelopen en er ontstond verwarring op zijn gezicht toen ze binnen enkele seconden weg was en het enige wat hij nog vernam was haar lach. Nadat hij om zich heen keek en een beetje leek te beseffen wat er gebeurde werd het verbaasde gezicht vervangen door een uitdagende blik met een strakke grijns. Drake sloot zijn ogen.

Het was mooi om te zien eigelijk wat hij nu deed. Met zijn handen maakte hij een beweging en activeerde zijn eigen magie. Opeens begon er steeds meer beweging te ontstaan bij de fakkels die overal verspreid hingen, binnen en buiten. Drake was in volle concentratie en speelde ook graag haar spelletje mee. Vanuit de fakkels ontstonden er allemaal kleine draakjes vanuit vlammen, niet groter dan een tennisbal, want samen waren het er veel en daarom was dit voor Drake evengoed nog wel een pittige spreuk. En misschien was het ergens ook wel een beetje een show off natuurlijk. Ze rende als kleine ratjes over de vloer heen, sommige spelend, anderen echt zoekend. Op deze manier met licht kon Drake ook meer zien. Toen hij ook via de energie van zijn vuur in de gaten had waar ze was, omdat het altijd zo is dat je prikkels van je magie doorkrijgt snoof Drake. De jongen sloot zijn ogen en bracht zijn handen weer bij elkaar. Alle kleine draakjes doofde en daarmee ook alle fakkels die er eerst bij hoorde. Iemand die voor hem had gestaan had het wit van zijn tanden kunnen zien tijdens de grijns.

Het was aardedonker, want ondertussen was de zon echt onder nu en de hemel zwart, enkel de sterren en maan boden nog het beetje licht buiten. Geruisloos bewoog Drake zich als een schaduw voort tot hij bij zijn doel was, wat hij had onthouden. Op haar rug plaatste hij zacht zijn handen en bracht zijn mond vlak bij haar oor, tot zover dat ze er evengoed nog comfortabel mee zou zijn. ''Playing tricks on me? U sure about that?'' en met die zin knipte hij de fakkel boven hen aan. Drake had door dat ze hier naar binnen wilde, al had hij geen idee waarom. Let's try to find out. Drake keek de jongedame onderzoekend aan, maar de grijns op zijn gezicht was leuk. Dit aangezien het aangaf dat dit meisje wel van regelbreken hield, want iedereen wist dat je niet tijdens nachtelijke uren zonder toestemming in dit soort ruimtes mocht komen. Een zilveren weerkaatsing van licht toen hij in een simpele en geoefende beweging van zijn hand de switchblade tevoorschijn haalde. In die beweging had hij hem met een verzorgde klik gelijk open geklapt. ''I know my way around here M'lady.'' Het mes had deze keer geen bedreiging in de zin. Hij bracht het in het slot en na een tijdje vroeten, knarsende geluiden en wat mompelen van openings spreuken die hij ooit van Nocte had geleerd, hoorde je een klik. Met deze klik verscheen er een grijns op zijn snoet. Hij zette zijn hand op de klink en opende de deur, keek het meisje met sluwe grijns aan. In zijn ogen lagen geheimen en zijn houding verrade dit keer dat er meer achter hem zat dan de simpele cool guy. ''Drake Burned.''

De zachte wind die door zijn zwarte haren streek, lieten hem even snuiven tijdens zijn spreuk. Hij bewoog met zijn handen en armen, in zijn ogen kon je plezier ontdekken. Je zag hoe de kleine vuurdraakjes uit het vuur geboren werden. Geruisloos bewogen ze zich voort door de lucht en over de vloer heen. Vlokken van vuur kwamen van hen af en de soepele en sierlijke bewegingen konden ook wel meer dan het simpele weergeven. Het beste omschreven was dat dit ook wel Drake zijn kijk op het leven weergaf. Het gevoel altijd overal tussendoor te komen, dat het allemaal zo makkelijk leek wat hij deed. Toch kon schijn bedriegen, want de mooie wezentjes bleven nog altijd van vuur en je kon ze niet vasthouden. Ze lieten je kijken van een afstand, ver weg bij het vuur vandaan leken ze onschuldig. Het was alleen wel op te passen dat je het vuur niet moest aanraken. Toch was het wel weer zo, dat diep van binnen een heel klein lichtje was wat meer betekende dat de bravoure en show. Hij bewoog zijn handen sierlijk en soepel, de wezentjes vlogen rond of liepen op de grond. Uiteindelijk waren er een aantal door de gangen gekropen die uiteindelijk vonden waar hij naar opzoek was. Hij kreeg deze energie door zijn magie heen naar hem toegestuurd. Toen hij dit wist, sloot Drake zijn ogen. In een soepele beweging waren zijn handen weer naar elkaar toe gebracht. Op het moment dat zijn vingers elkaar raakte zag je de draakjes in het niets opgaan. Ook de fakkels waren nu uit, enkel een klein rook pluimpje was er te zien. Drake glimlachte zijn witte tanden breed. Hij wist nu waar hij moest gaan zoeken.

Tussen de donkere gangen door was hij nu als een waas, de schaduw van de nacht. Enkel de witte randen van zijn jas zouden soms wat weinig licht kunnen vangen. Hij gebruikte hiervoor ook een beetje de spreuk die hij had geleerd van Iro, met duister magie. Uiteindelijk vond hij haar bij de ingang van de gymzaal. Op zijn gezicht een kleine glimlach en hij keek naar het meisje. Zijn handen liet hij rustig op haar rug vallen. Naast haar oor sprak hij de verleidende woorden uit. Zij bewoog haar hoofd naar hem toe, waardoor zijn lippen bijna zo dichtbij kwamen om haar te kunnen kussen. Toch hield Drake zich in, want hij was een wantrouwig persoon en had het idee dat ze hem uit de tent wilde lokken. Hij vond zelf alleen dat hij bepaalde wanneer. Na wat hij had gezegd leek ze na te denken. Drake zag haar blauwe ogen, hoe ze weerkaatste in het licht van de fakkel die hij nu aan had laten gaan. “Yes… You seem…interesting enough.” hoorde hij haar zeggen. Drake draaide met zijn ogen. Het was ironisch want meestal was hij de persoon die de ander een oordeel gaf. Hij had allang in de gaten dat ze hier naar binnen wilde, dus daar zou hij voor zorgen ook. Uit zijn jaszak haalde hij in een soepele beweging zijn switchblade. Hij hield van dit ding, het was handig voor zoveel dingen. Nu ook, kon hij na wat gewroet in het slot en opheffende spreuken de deur open krijgen.

Toen de deur zich opende liep het meisje soepel naar binnen. Drake keek met zijn handen in zijn vest wat om zich heen. Het was een mysterieuze ruimte zo, het was namelijk donker maar het licht van de maan kwam door de hoge ramen van de gymzaal heen. Ze had zijn naam herhaald, alsof het een zoetje zoete smaak was geweest in haar mond en meer wilde weten over de vrucht. “Color me…impressed.” de woorden fluisterde door in zijn hoofd. “Ik zei je als je me zou volgen, dat je er dan achter zou komen wat mijn plannen zijn voor deze avond, althans…voor zover ik ze nu al heb ingevuld.” hoorde hij nogmaals haar zoette stem zeggen. Drake liet zijn kaken op elkaar, zodat ze uit kon spreken. Hij hoorde het geluid van zijn voeten tegen de belopen vloer. Versleten van sport en plezier, dit was een plek waar hij enkel in de winter kwam. “En ik houd me aan mijn beloftes…meestal.” Drake glimlachte even, beet zacht op de binnenkant van zijn lip. ''I'll keep that in mind.'' sprak Drake zacht. Zijn blik streek over de nevel die het licht had veroorzaakt. Alsof je alle kleine stofjes en deeltjes in de lucht zag, die er altijd waren maar dat je ze nooit zag. Alsof alles wel iets te verbergen had, zelfs de lucht die je inademt. Je moet alleen het juiste licht er op werpen om te zien wat de werkelijkheid is. Toen hij in zijn ooghoek zag hoe er sierlijk een kledingstuk afgleed, werd zijn aandacht getrokken. Hij keerde zijn hoofd richting haar en zag en hoorde hoe ze bij elke kleine beweging, haar zin in stukken brak. Ze deed heel lang over hoe ze de zin uitsprak, maar dit had juist in dit moment iets moois, Drake kon zijn ogen niet van haar afhouden Vooral niet hoe hij zag dat ze zich langzaam en sensueel tot de danskleding begaf. Hij zag hoe de simpele en toch elegante witte stof haar lichaam omhulde. De losse blonde haren kregen een prachtige gloed in het maanlicht. Ze leek bijna een engel zo, Drake zijn ogen glinsterde. Uiteindelijk had ze haar spullen weg gelegd, Drake stond tegen de andere kant tegen de muur met een voet opgetrokken. Zijn handen hingen in zijn zakken, maar zijn blik sprak boekdelen.

Hij was in ieder geval in haar schoonheid gevangen. Hij zag elke detail, hoe ze werd opgezogen door de essentie van de muziek, elke klank leek in haar lichaam door te sijpelen. Het licht dat op haar werd geworpen bewoog prachtig mee en je kon zien hoe de lang schaduwen tegen de grond haar prachtige dans versterkte. Drake had de bijna de hele tijd rustig geademd, om de muziek tot zich te laten doordringen, om de prachtige bewegingen in zijn herinneringen te kunnen vangen. Er stond ondertussen een zachte lach op zijn gezicht, maar in de schaduw was die niet te zien. Het was ook niet zo gek dat ze hem bijna vergeten leek te zijn. Haar ogen waren in concentratie gesloten geweest, maar vanuit het niets priemde deze zich in Drake zijn ogen. Ze bleef doordansen terwijl ze dit deed. De ogen van Drake zelf waren als twee vlammetjes die door de maan werden aangewakkerd. Een jongen onder de indruk en bijna bezwijkend aan de pure sereniteit, schoonheid en finesse.. zou bijna door zijn gelei knieën zijn gegaan. Drake keek terug, maar in zijn ogen lag niet de zwakte van een onnozele flirt. Het bleef niet alleen bij het sierlijke dansen, maar ook haar lichtmagie kwam hier tot uiting, Drake kon een glimlach nu niet onderdrukken omdat dit het echt afmaakte. Ze maakte er een hele show van en het beviel hem ook. Het zwarte haar wat voor zijn ogen diende als de tralies waar hij doorheen keek. Ergens diep vanbinnen zou je kunnen zeggen dat hij wel geraakt was? Niet dat hij dit zou laten merken. Op zijn stalen gezicht stond geen millimeter van diepe emotie, dus de ogen bleven alleen wat uitdagend. Een enthousiast meisje was na afloop vrolijk naar haar toe gerend. Een standaard populaire jongen was gelijk op haar afgelopen, haar met slijmerige praat de hemel in geprezen. Het was allemaal niet wat Drake deed. Hij deed eigelijk de eerste paar seconden helemaal niks en een stilte vulde de zaal, bleef gewoon staan kijken naar hoe ze hijgde. Hoe ze naar hem keek en hoe hij wist dat ze hem niet kon zien zoals hij haar zag. Als een prachtige vonk van schoonheid en licht. Dit was nou niet een omschrijving voor Drake. Na enkele seconden kwam Drake in beweging, haalde zijn handen uit zijn zakken vandaan. Hiermee begon hij langzaam te klappen. Met elke klap zette hij ook een gecontroleerde stap naar voren. Na 5 stappen stond hij ongeveer een meter voor haar neus. ''That was, something special.'' sprak hij in een kort compliment. Hij keek haar in de ogen, had zoals altijd het ondoordringbare 'muurtje' om zich heen. Vanuit muziek die mensen leuk vinden, kun je heel veel over ze leren. Op die manier kon Drake ook wel wat meer van Wyni ontrafelen. Hij grinnikte even zacht, muziek kon dus veel over een persoon zeggen en tegelijk ook soms juist niet. Het was erg dubbel wat dat betreft en welke kant koos je dan?



Bijna ongemerkt had hij de zijn eigen mp3 op haar apparaat weten te zetten. Via een draadloze verbinding was het nu mogelijk dat de muziek werd afgespeeld. Drake kon dansen, dat wist hij van zichzelf. Hij kon zich hier ontzettend gaan staan uitsloven en de meest bizarre trucs uithalen, alleen wist hij dat dat toch geen zin had. ''Why would I move like monkey over here, while no one will ever see it?'' Drake glimlachte en keek haar scherp aan, ondertussen was zijn nummer afgelopen. Rustig pakte Drake haar hand vast, ze waren warm en comfortabel. ''But I know that we can feel it.'' en hierbij gaf hij haar een uitnodiging om mee te gaan in de dans die hij daadwerkelijk ging uitvoeren, maar dan samen, als ze dit toestond.

---
Jij mag de volgende dans uitzoeken.