Ælonwyn .
 PROFILE Real Name : xoxo Posts : 43 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Light & WoodKlas: -Partner: Who knows? Maybe someday..♡
 |  Onderwerp: Ælonwyn Artyra Barahírr  wo aug 31 2016, 15:26 | |
| 
Volledige naam: Ælonwyn Artyra Barahírr
Roepnaam: Aangezien Ælonwyn´s naam niet de makkelijkste naam is om uit te spreken, noemen mensen haar vaak Lonwy of Elwyn.
Leeftijd: 17 jaar
Afkomst: Nova
Geslacht: Vrouw
Geaardheid: Hetero
Partner: Geen.
Familie:
Brennan Barahírr – vader (52 jaar)
Aruna Barahírr-Nexxis – moeder (50 jaar)
Æmlaruil Barahírr – zus (20 jaar)
Æleesia Barahírr – zus (23 jaar)
Ælenara Barahírr – zus (25 jaar)
Magie: Ælonwyn beschikt zowel over lichtmagie (vaderskant) als woudmagie (moederskant). Haar lichtmagie gebruikt zij echter met name voor een speciale gave: het vormt als het ware haar gids in de duisternis. Ælonwyn is namelijk blind, maar met behulp van haar magie kan ze vrijwel net zo goed zien als ieder ander. Lang geleden hebben namelijk drie “will-o’-the-wisps” (of wisps) besloten haar te volgen. Dit zijn wezens bestaande uit puur licht, die haar de weg wijzen. Met behulp van haar lichtmagie vormt ze een magische connectie met hen en zijn zij haar ogen. Voor de buitenwereld lijken deze wezens enkel lichtbolletjes, maar wie goed kijkt of ook lichtmagie bezit ziet dat ze in feite iets weghebben van pixies. - *Klik*:
Thuistaal: Noord-Novaans (Frans).
Dierlijke vorm: Een sneeuwwitte panter met helblauwe ogen.
Huisdieren: Een witte reuzewolf genaamd Rháma met een groot litteken op de helft van haar kop. Ælonwyn heeft haar al sinds pup. Mensen verachtten en vermeden het dier vanwege diens ruige uiterlijk, maar aangezien Ælonwyn zelf geen waarde hecht aan uiterlijk, ook vanwege haar eigen beperking, nam ze de pup onder haar hoedde. Ze zijn sindsdien onafscheidelijk.
//Uiterlijk
Lengte: 1.65
Gewicht: 56 kg
Bouw: Ælonwyn is zeer fijngebouwd. Ze oogt kleiner dan ze is, doordat ze zo tenger is. Wel bezit ze vrouwelijke vormen, met name rond de boezem en heupen, maar dit is wel in proportie met de rest van haar lichaam.
Haarkleur: Ze heeft overwegend blond haar, echter zijn de uiteinden van haar haren in het juiste licht soms lichtroze gekleurd. Hier is zij mee geboren.
Haarstijl: Ælonwyn’s haar is lang en golvend. Het reikt bijna tot aan haar knieholten wanneer het stijl is, maar normaal zit er wel wat slag in. Ook vindt ze het af en toe leuk om haar haar wat op te sieren met bijvoorbeeld een vlecht, haarband of strik.
Kleur ogen: Ælonwyn kan zich nauwelijks herinneren welke kleuren haar ogen waren voor ze blind werd, maar sinds haar blindheid zijn haar ogen helblauw en ogen wat dof. Aangezien ze goed met haar handicap om weet te gaan, merken mensen vaak niet eens dat ze blind is. Pas als ze haar ogen goed zouden bestuderen, is het beter zichtbaar.
Kledingstijl: In feite hecht ze hier geen waarde aan, maar als haar stijl beschreven zou worden, dan zouden de woorden: romantisch, klassiek, meisjesachtig en dromerig het meest van toepassing zijn.
//Innerlijk
Karakter: Ælonwyn is echt een dromer. Dat is de karaktereigenschap die haar het beste omschrijft. Ze kan soms uren wegzinken in haar eigen gedachten. Hierdoor kan ze ook goed alleen zijn, al vindt ze gezelschap van anderen ook prettig. Ze vindt het altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en te leren kennen. Haar interesse in haar omgeving is nog iets waar ze bekend om staat. Ondanks haar blindheid lijkt ze de wereld om zich heen altijd uitvoerig te bestuderen en uit te pluizen. Hierdoor is ze ook avontuurlijk ingesteld en niet snel afgeschrikt door gevaar, wat tevens ook een minder handige eigenschap van haar kan zijn. Haar nieuwsgierige en leergierige aard brengt haar dan nog weleens in de problemen, maar dat risico heeft ze ervoor over om te blijven ontdekken. Als laatste is ze passievol als het gaat om haar interesses en kan anderen daarmee soms zo opzwepen dat ze meegaan in haar spontane ideeën. Haar grootmoeder vergelijkt haar daarom vaak met het licht zelf: helder, diepzinnig van geest en soms oncontroleerbaar en wild.
//Overig
Geschiedenis:
Op een koele namiddag, ergens midden in de lente, was het nog lang onrustig in het Novaanse stadje Leseurre toen er niet alleen een zonsverduistering plaatsvond, maar precies op datzelfde moment een baby werd geboren. Haar huid zag eruit alsof het gekust was door de maan die nu schuilging achter de zon en haar haar was zo goud als de zonnestralen zelf. Het kleine meisje werd daarom de naam Ælonwyn gegeven, wat dochter van zon en maan betekent. Ze groeide op in een liefdevol gezin met twee ouders en maar liefst drie oudere zussen. Het was een fijn, maar beschermd leventje. Ondanks de voortdurende burgeroorlog tussen Leseurre en omliggende steden, kwam ze voor haar gevoel zelf nooit iets tekort.
Ælonwyn was altijd al..."anders" dan haar familie: ze hield van ontdekken en haar nieuwsgierigheid de vrije loop laten. Daarom gebeurde het regelmatig dat haar ouders haar kwijt waren, omdat ze weer eens ontsnapt was om bijvoorbeeld om zoek te gaan naar al de magische wezens uit het voorleesboek wat haar iedere avond voorgeschoteld werd. Het meisje leek zich haast meer in haar element te voelen alleen, in de natuur, dan thuis bij haar gezin in de stad.
Toen ze tien jaar oud was, stonden haar ouders toe dat ze verder van huis ging, aangezien de omgeving inmiddels weer veiliger waren geworden en de conflicten met omliggende dorpen meer bekoeld waren. Zolang ze maar voor het donker thuis was en niet te ver bij Leseurre vandaan ging, was het goed. Echter hadden ze er geen rekening mee gehouden dat Ælonwyn altijd verder wilde gaan, want er viel nou eenmaal nog zoveel achter de horizon te ontdekken. Zo kwam het dat zij op een dag te ver afdwaalde en zich te ver in het aangrenzende bos waagde. Het was een geluk bij een ongeluk, want hierdoor kwam Ælonwyn per ongeluk terecht op een duistere plek, een verboden plek, in het woud. Ze wilde al rechtsomkeert maken, toen ze een hoog geluid hoorde. Het leek een hulproep. Ze kon niet direct ontdekken waar het vandaan kwam, maar voelde zich geroepen wie of wat het geluid ook maakte te helpen. Voor enkele minuten dwaalde ze onder de grote bomen door, voor ze plotseling in de verte een licht zag. En nog twee. Drie kleine lichtbolletjes kwam naar haar toegevlogen om haar de weg te wijzen. Ælonwyn herkende ze uit de verhalen die haar verteld werden: dit moesten de legendarische will-o’-the-wisps zijn die elke verloren reiziger naar huis leidde. Echter was Ælonwyn nog niet van plan om nu weg te gaan, ze moest degene in nood helpen. Als door magie leken de wisps te begrijpen wat ze bedoelde en wezen haar daarom richting het geluid.
Na enkele minuten kwam Ælonwyn bij een open plek. Haar adem stokte in haar keel bij het zien van de majestueuze witte reuzewolven van Nova. Als vanzelf boog ze haar hoofd in eerbied, maar de roedel leek haar nauwelijks opgemerkt te hebben. Hun aandacht was gericht op één eenzame wolvenpup. Ælonwyn schrok van de staat waarin het diertje verkeerde. Het leek haast niet meer in leven. De wet van de wolven leek duidelijk in dit opzicht: één zwak onderdeel van de roedel vormde een gevaar voor de hele groep. Het lot van de pup was al bezegeld…
Maar niet als het aan Ælonwyn lag. Voor ze het goed en wel besefte stapte ze de open plek op en liep naar de roedel toe. Nu ze te dichtbij kwam, werd ze wel degelijk opgemerkt. De aandacht van de groep verschoof naar haar. Ælonwyn waande zich rond levensgevaarlijke dieren wiens rug alleen al hoger was dan haar gehele lengte. Ze viel daarom op haar knieën bij de pup neer, zich zo onbeduidend mogelijk makend. Het was haast alsof ze uit instinct wist wat ze moest doen. Eén van de wolven stapte naar voren uit de roedel: de alfa. Het gigantische dieren ontblootte zijn scherpe tanden, alsof hij daarmee Ælonwyn wilde uitdagen tot een duel. Alleen hij en het meisje. Ze voelde een siddering langs haar ruggengraat gaan. Dit kon ze gewoonweg niet winnen, ook al bezat ze magie. Maar ze zou het proberen om de pup te beschermen. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen het kleintje nu in de steek te laten. Ælonwyn ging daarom langzaam staan om te laten zien dat ze de uitdaging aanging. Ze hief haar handen om de macht van het woud aan te spreken wanneer het dier zou aanvallen. In eerste instantie cirkelde de wolf enkel dreigend om haar heen. Het meisje volgde iedere beweging die hij maakte en andersom. Het was eerst een kwestie van wederzijds ontdekken met wie ze precies te maken hadden. De alfa leek achterdochtig dat een mensenkind het opnam van iemand van zijn soort.
Uiteindelijk snelde het beest plotseling recht op Ælonwyn af, klaar om de genadeklap uit te delen. Ze sprong echter opzij en ving de aanval op door een boomwortel uit de grond op te lichten als schild. De wolf, wat verdwaasd door de klap, zette direct nog een aanval in. Hij schoot behendig langs het schild, waardoor hij Ælonwyn met zijn flank op de grond smeet. Het meisje viel hard op haar buik op de koude grond. Vlug draaide ze zich op haar rug, zodat ze de wolf net op tijd kon verblinden met haar lichtmagie en dit hem weer iets achteruit deed schuwen. Moeizaam kwam ze vervolgens overeind, verzwakt door de klap.
Met haar woudmagie probeerde ze vervolgens de alfa tegen te houden, maar het dier was te snel en schoot weer langs het schild. Zijn tanden gleden net aan langs haar gezicht, maar zijn krachtige lijf gooide haar opnieuw weg. Echter ging het nu vreselijk mis. Ælonwyn kwam niet op de grond terecht, maar werd zo hard geduwd dat ze met haar rug tegen een boom terecht kwam. Haar hoofd klapte door en sloeg tegen de stam aan.
Bewusteloos viel het meisje op de grond neer. De wolf liep langzaam naar haar toe om het gevecht af te maken.
Plotseling schoot er een kleine schim voorbij hem die voor Ælonwyn ging staan. Het was de pup. Al was hij nog steeds ernstig verzwakt, toch gromde hij dreigend naar de alfa om het mensenkind te beschermen. De wolf leek voor een moment te aarzelen, verrast door dit vreemde voorval. Het was nu een kwestie van leven of dood. Het was de vraag of hij hen nu beide zou doden.
De alfa bleek genadig en keerde de pup en het meisje de rug toe. Met de roedel achter zich aan verdween het dier in het woud, de pup achterlatend.
Enkele minuten later kwam Ælonwyn weer bij. Ze opende haar ogen. En nog een keer. En nog een keer. Haar ademhaling versnelde terwijl ze bleef knipperen, maar wat ze ook deed, haar wereld was donker. Ze was blind. Haar gezicht vertrok bij het voelen van een kloppend, pijnlijk gevoel bij haar achterhoofd. Automatisch ging ze met haar hand ernaar toe en voelde een warme vloeistof over haar huid lopen. Bloed. Ælonwyn had het gevoel in paniek te raken. Tranen stonden in haar ogen, tot ze ineens iets zachts voelde. Een zachte pluizenbol vleide zich tegen haar aan en likte troostend haar wang. Met haar andere hand betastte ze voorzichtig de zachte vacht. Een glimlach verscheen rond haar lippen toen ze zich realiseerde dat het de pup was. Ook hoorde ze niet langer het gehuil en gegrom van de andere wolven, wat moest betekenen dat ze waren verdwenen.
Met hernieuwde moed probeerde Ælonwyn op te staan, maar dit ging nog niet zo makkelijk door de wond op haar hoofd en haar gebrek aan zicht. Ze wist bovendien niet welke kant ze überhaupt op moest lopen om thuis te komen, als haar dat ooit al zou lukken nu ze niet meer kon zien. Met trillende handen pakte ze de pup op en hield hem stevig tegen zich aan. Ze moest het erop wagen. Als ze hier zou blijven, zou ze het sowieso niet overleven.
Op dat moment voelde ze iets tintelen in haar binnenste. Het was alsof haar lichtmagie zonder haar weten was geactiveerd. Ælonwyn sloot haar ogen, aangezien ze toch niets kon zien en besloot zich op het gevoel te concentreren. Een licht. Ze voelde een lichtbron vlakbij. Aarzelend zette Ælonwyn een pas vooruit en dreigde bijna over een boomwortel te vallen. Net aan wist ze zichzelf staande te houden. De lichtbron kwam dichterbij. Hoe dichterbij het kwam, hoe beter ze leek aan te voelen hoe ze moest lopen. Algauw kwam er nog een lichtbron bij, waardoor ze nog beter “zag”. En tenslotte nog één. Ælonwyn lachte toen ze hun vormen met haar magie bestudeerde. Het waren de wisps! Ze waren teruggekomen om haar naar huis te leiden.
Het meisje waande zich als in een roes: hoe verder ze liep, hoe gemakkelijker en onbewuster ze haar weg door het woud wist te vinden. Haar lichtmagie gecombineerd met haar woudmagie maakten de weg voor haar vrij. Het was alsof ze weer kon zien, maar beter. Door het gebrek aan zicht, stond ze veel meer open voor alle andere zintuigelijke ervaringen. Ze maakte het woud mee zoals nooit tevoren. Ze voelde zich één met haar omgeving.
Na een tijd gelopen te hebben, hoorde ze weer de bekende geluiden van de stad. Ze was thuis. Ælonwyn deed een poging afscheid te nemen van de wisps en hen te bedanken, maar ze leken niet van haar zijde te willen wijken. Daarom liet ze toe dat ze haar naar huis volgden.
“Weet je dit heel zeker?” had de arts voor de zoveelste keer gevraagd, maar Ælonwyn’s besluit stond vast. Hij had inmiddels de wonden op haar hoofd genezen en zei dat hij een machtige magiër kende die ook haar blindheid misschien kon genezen. Maar Ælonwyn had geweigerd. Het was nu een aantal dagen later, maar ze was het gevoel van haar tocht naar huis niet vergeten. Ze had nooit zoveel kunnen ervaren toen ze nog zag. Ze hoefde haar zicht niet terug. Bovendien hadden de wisps haar inmiddels duidelijk gemaakt dat ze bij haar wilden blijven, omdat ze niets liever wilden dan altijd haar gidsen te zijn.
Inmiddels zeven jaar later en nieuwe ervaringen rijker, heeft Ælonwyn besloten een nieuw avontuur aan te gaan door naar Starshine Academy te komen, op de voet gevolgd door haar witte reuzewolf Rháma en de drie will-o’-the-wisps. |
|
