Het lege glas zette de blondine met een zachte tik terug op het aanrecht. De alcohol brandde nog na in haar keel. Het was niet veel wat ze had gedronken, slechts twee glaasjes, maar het hielp toch wel iets met de spanningshoofdpijn die ze voelde opkomen. Met een kleine zucht keek ze haar vertrek rond, en liep daarna de kamer uit. Frisse lucht en wat verdere ontspanning zou haar vast goed doen. In haar kniehoge zwarte laarzen, donkerblauwe spijkerbroek en licht paars shirt liep ze door de gangen naar buiten.

De koele lucht voelde prettig en even ademde ze het in. Hierna liet ze haar vleugels tevoorschijn komen. Eenmaal gemanifesteerd ontvouwde ze haar zwart met oranje vleugels. Kort rekte ze haar armen uit waarna ze zich afzette en de lucht in vloog. Met een paar slagen van haar prachtige vleugels was ze al een aantal meters van de grond verwijderd. Haar hemelblauwe ogen liet ze over haar omgeving gaan terwijl ze vloog. Ze manoeuvreerde tussen wat bomen door van het donkere bos, liet met wat woud magie soms wat takken ombuigen om haar bewegingen makkelijker te laten verlopen. Ze vloog zo wat rond, haar hoofd leeg makend totdat ze genoeg had van het wilde vliegen en ze zich naar boven begaf. Eenmaal boven het bladerdek, vloog ze verder op een rustig tempo. Het was heerlijk om zo haar hoofd leeg te maken en gewoon zonder na te denken te vliegen. Zo vloog ze nog wat rond, boven de bomen. Waar ze heen ging? Daar dacht ze niet echt over na. Dat besloot ze pas na zo een vijftien minuten later, bij het horen van het kletterende water. Ah, ze was in de buurt van de waterval. Met een scherpe bocht naar rechts, vloog ze ernaar toe. Het water werkte rustgevend en verkoelend. Met nog een paar extra vleugelslagen baande ze zich een weg naar de top van de waterval, waar de lerares Air magic plaatsnam op een stuk rots. Hier speelde ze wat met de mist die er hing. Ze maakte wat vormpjes, trok de lucht uit het water en ga zo maar even door. Ze deed van alles zonder er bij na te denken en het was heerlijk. De dag van vandaag was erg stressvol geweest voor haar. Ze had een paar lessen gegeven, maar de klasjes deden vaker niet goed mee dan wel. Daarna had ze nog voor een paar uur huiswerk nagekeken, en voelde zich mistroostig bij het zien van sommige antwoorden. De lesstof had ze verteld en ook nog eens op papier gezet, maar zo bleek maar weet dat sommige leerlingen totaal niet hun best deden. Zuchtend liet Abigail de mist gaan. Ze was hat gewend, de klassen en de leerlingen. Het werk. Maar alsnog. Stress sloop er soms zomaar even in. En dan deed dit haar meer dan goed. Met een hupje zette ze zich af van de rots en zeilde ze naar beneden. Toen ze bijna bij de grond was, hield ze halt, om zich dan weer met de voeten op de grond te begeven. Ze ademde kort in en uit, vouwde haar vleugels in en liet ze uit het zicht verdwijnen. Hierna hief ze haar hoofd op, bij het zien van een beweging. Ze trok nieuwsgierig haar wenkbrauw op. ‘Goedenavond?’ groette ze zachtjes, half vragend naar de persoon die nu nog enkel een schim was.

Zijn groene haar, dat ooit strak in een vlecht had gezeten, begon nu steeds losser en losser te raken bij elke nieuwe onverwachte beweging die Jareth maakte. Hij had zijn jas in de Toren achtergelaten. Het shirt wat hij droeg was op z'n minst excentriek te noemen met de verschillende motieven grijs zwarte stof en uitgescheurde stukken rond zijn hals. Hij had zijn mouwen wat opgestroopt waardoor zijn pezige onderarmen zichtbaar waren. Hij rende tussen de bomen door. Een rode flits schoot aan hem voorbij en zijn blik ging opzij. Ragna rende naast hem. Haar intelligente bruine ogen keken hem vragend aan. 'Ik weet het. Ik mag geen trainingen overslaan,' zuchtte hij tegen de vos.
Het was iets wat hij een tijdje geleden had bedacht. Sinds hij op de academie was trainde hij eigenlijk bijna nooit meer en dat was te merken geweest in gevechten. Dus hij had besloten daar verandering in te brengen door hulp te vragen van het bos. Alleen toen hij de trainingen begon te vergeten, besloot het bos om hem dan maar te komen halen. Een van de bomen stak haar wortels uit om hem te laten struikelen. Hij zag het net op tijd om eroverheen te springen en weer verder te rennen. Er zat namelijk iets veel gevaarlijkers achter hem aan.
De bomen weken ineens uiteen en plotseling stond Jareth op een kleine open plek. Een soort van natuurlijke grens waar de bomen eindigde en de waterval begon, afgebakend door een stuk grasveld. Hij stopte met rennen en bleef even hijgend staan om zijn omgeving in zich op te nemen. De stem die bijna uit het niets leek te komen haalde hem uit zijn concentratie en hij draaide zich met een abrupte beweging om naar de bron van het geluid. Een blonde vrouw stond een klein stukje verderop. Even was hij in de war. Hij had gevoeld en het bos was nagenoeg leeg geweest zodat hij niemand onbedoeld in gevaar zou brengen. Waar kwam zij dan vandaan? Toen voelde hij haar magische aura pulserend in de lucht. Ze was een luchtmagiër en waarschijnlijk hier gekomen met vleugels. Daarom had hij haar niet gevoeld. Maar dat ze er was, dat kon een probleem worden. Hij keek even over zijn schouder en in de verte klonk het geluid van iets dat naderde. Iets heel groots. Jareth haalde diep adem en maakte zijn hoofd leeg van alle overige gedachten. Van de dingen die hij niet kon veranderen. Dan bleven de dingen die hij wel kon uiteindelijk over. Hij liep op de vrouw af. 'Een goedenavond,' zei hij zo rustig mogelijk en met een vriendelijke glimlach. 'Dit gaat misschien heel gek klinken en ik wil vast mijn excuses maken. Maar ik moet u vriendelijk verzoeken de boom in te gaan,' ging hij daarna met een ongemakkelijke blik verder. Nog voor ze echt antwoord kon geven pakte hij haar vast en trok haar mee naar de dichtsbijzijnde boom. Zelf sprong hij naar de laagsthangende tak en swierde zichzelf als een echt acrobaat erop. Daarna ging hij op de tak zitten en liet zichzelf achterover weer naar beneden suizen, zijn handen uitnodigend naar de vrouw uitgestoken. Hij hoopte maar dat ze erop vertrouwde dat hij dit niet zomaar zou vragen van haar. Uiteindelijk pakte hij haar vast bij haar polsen en slingerde haar met gemak de boom in waarna hij naast haar op de tak weer overeind ging zitten. Ragna, zag hij, was naar een hoger gelegen gedeelte van de waterval geklommen. Jareth legde zijn vinger tegen zijn lippen als teken dat de vrouw stil moest zijn. Het gestamp had luider geklonken en nu kwam tussen de bomen een enorme ent tevoorschijn. Hij keek zoekend om zich heen. 'Blijf zitten alstublieft,' fluisterde hij naar de vrouw. Daarna liet hij zich als een rijpe appel uit de boom vallen. Hij veerde door zijn knieën en rende weg van de beschutte plek. De ent merkte hem meteen op en de eerste takkenhand vloog op Jareth af. Jareth gooide zijn gewicht achterwaarts. Zijn rug leek voor een moment aan de verkeerde kant dubbel te klappen. Daarna kwamen zijn voeten los van de grond, precies vlak voor de ent hem onderuit had kunnen halen. Als directe tegenaanval onttrok Jareth zaden uit de grond die op de ent afvlogen en uit elkaar knalden met een felle flits en hard geluid. Afgeleid door het geluid en het licht keek de grote bewegende boom om zich heen. Maar Jareth was weg. Die had ondertussen dikke dornenstengels opgeroepen die nu de wortels van de ent verstrikte. Toen de ent hem zag probeerde hij Jareth te grijpen maar hij viel naar voren. Deels andere planten met zich meetrekkend in zijn van en deels in het water. Jareth rende naar voren, naar het gezicht van het wezen en ging een beetje door zijn knieën. 'We zijn niet alleen meer in het bos Fhedu. Volgende week weer?' vroeg hij met een opgewekte stem. De ent was even stil, maar daarna bulderde hij het uit van het lachen zodat de grond begon te schudden. 'Goed dan. Voor deze keer. Ga werken aan je reflexen. Die zaden waren een goedkope truc Jareth, ik wil volgende keer iets creatievers,' zei de ent tegen hem en stond op nadat Jareth de stnegels had weggehaald. Hij stak zijn hand op naar de groene man en liep weer terug tussen de bomen naar de plek waar hij zijn wortels kon huizen. Jareth keek hem even na maar rende toen naar de boom waar hij de vrouw had achtergelaten. Hij keek naar boven. 'Sorry. Ik dacht dat het bos zo goed als verlaten was. Heb je hulp nodig met naar beneden komen?' vroeg hij daarna verontschuldigend. Ragna was zelf ondertussen naar beneden gesprongen en had zich bij hem gevoegd. Ook de vos keek omhoog naar de blonde vrouw.

(Om even een idee te geven van het "achteruit klappen": klik)

Het gevoel en geluid dat ze had gehoord, was nu nog duidelijker aanwezig en al vrij snel schoot er een groen harige man tussen de bomen uit. Zijn haar zat ietwat warrig en vluchtig keek Abby over zijn schouder, bij het horen van zware geluiden die haast pootstappen leken. Zijn goedenavond deed haar weer haar luchtblauwe ogen op hem richten. Zijn volgende woorden hadden inderdaad, zoals hijzelf al aangegeven had, een beetje gek geklonken. Nog voordat ze goed en wel had kunnen reageren, had de onbekende man haar naar de dichtstbijzijnde boom. Abigail mopperde zachtjes een paar woorden van protest, maar deze stierven al snel weer weg. Die luide geluiden zorgden daar wel voor. Ze keek vol verwondering en toch wel lichte argwaan naar hem, zeker toen hij als een heuse acrobaat zo de boom insprong. Al hangend aan de onderste tak zag ze hoe hij zich als het ware liet vallen. Nog voor ze het goed en wel besefte had de man haar polsen vast gepakt en haar de boom in geslingerd. Als automatisme had ze haar vleugels voor een enkele seconde uitgeklapt. Gelukkig ging alles van een leien dakje, en had ze haar vleugels weer terug ingeklapt vlak voor dat de groenharige man terug goed op de tak zat. Ze keek hem nog altijd verbouwereerd aan. ‘Wat is hiervan de reden?’ Vroeg ze hem zachtjes. Gezond verstand vertelde haar dat hij haar de boom in had geslingerd, omdat er iets groots en mogelijks gevaarlijks aankwam. Meer kon ze niet zeggen, noch vragen, want hij liet haar weten dat ze stil moest zijn via een handgebaar. De welbekende vinger op de lippen. Ze deed dan ook maar wat hij zei, want een rebelse puber was ze niet meer. En hij zou vast wel een goede reden hebben om dit te doen. Dat hoopte ze maar en anders kon ze zich altijd goed verdedigen. Hierna fluisterde hij zachtjes dat ze moest blijven zitten en dat was dan ook precies wat ze deed, nu dat ze ook zag waarom hij zich zo had gedragen. Van tussen de bomen uit was een groot wezen tevoorschijn gekomen, een Ent. En nog voor ze het gemerkt had, zag ze dat de man zich weer op de grond begaf. Ze keek naar schouwspel wat zich op de grond afspeelde. Dat de man zich op een pijnlijk uitziende manier dubbel klapte, was haar niet ontgaan. Het liefste wilde ze gaan helpen, want in je eentje zo een wezen aan nemen was niet gemakkelijk. Maar ze onderdrukte dit en bleef braaf zitten. Maar goed ook want het gevecht nam een heel andere wending dan dat de blondine zich had voorgesteld. Het was dus blijkbaar een oefengevecht geweest. Of anders iets waar daar op leek. Het bulderende gelach van de Ent liet de grond trillen en dit voelde ze tot in de boom. Dit kwam natuurlijk ook deels door haar woudmagie. Ze ving een aantal woorden op van het gesprek tussen de Ent en de man die dus blijkbaar Jareth heette. Ze likte haar droge lippen vochtig en keek naar onderen, toen de groenharige man haar weer aansprak. ‘Nope. Ik had het bos en haar waterval even nodig om te ontstressen vandaar dat ik hier was. Al was ik pas net op de grond eerlijk gezegd. Das het voordeel van vleugels. Overal overheen suizen en bovenaan de waterval landen.’ Legde ze aan de man uit. Niet dat ze hem echt een verklaring verschuldigd was, het was immers openbaar terrein, maar goed. Ze had het wel zo netjes gevonden. De blondine wist immers ook waarom hij hier nu was. Speaking of... Sorry, dat ik daardoor onbedoeld je training hebt ontwricht.’ Sprak ze, vriendelijk glimlachend naar hem en ze vouwde haar handen uit automatisme kort samen in elkaar. Eventjes keek ze naar de vos die zich bij Jareth had gevoegd voordat ze weer terug naar de groenharige heer keek. ‘En nee hoor. Naar beneden kom ik wel. Zwaartekracht doet het meeste werk.’ Antwoordde ze op zijn vraag, lichtjes maar geamuseerd grijnzend. Haar vleugels liet ze deze keer niet manifesteren. Want ze zat laag genoeg. Met haar handen zette ze zich af en zette ze zich van de tak af. Voor de zekerheid had ze een klein bedje gemaakt van varens en andere kleine, zachte plantjes maar zoals ze eigenlijk al verwacht had, had ze dit niet nodig gehad. Ze klopte haar broek af en glimlachte naar hem waarna ze haar hand naar hem uitstook. ‘Een introductie is nu wel aan de orde denk ik, na zo een eerste indruk van elkaar?’ Sprak ze hem vriendelijk toe. Het was eerder zijn eerste indruk die nu al een impressie op Abigail had achter gelaten, het was overigens niet elke dag dat ze in een boom werd geslingerd door een onbekende man. ‘Mijn naam is Abigail Ajror. Ik ben de huidige lerares Air hier op Starshine.’ Stelde ze zichzelf voor. ‘En jij bent?’ vroeg ze hem zachtjes en vriendelijk maar wel op beleefde toon. Ze had wel opgevangen dat hij Jareth heette, maar een propere introductie was altijd gepast.

Jareth glimlachde even naar de vrouw om haar woorden. 'Dat zou ik niet weten. Ik ben een beetje grond gebonden,' grijnsde hij als reactie. Hij had geen vleugels en het dichtse wat hij bij vliegen kon komen was door aan lianen te slingeren als een soort Tarzan. Ondanks dat had Jareth zijn eigen manier van snel reizen en hij had het nooit als beperking gezien. Immers kon hij weer dingen die andere mensen niet konden. Hij wuifde haar verontschuldiging weg. 'Om eerlijk te zijn ben ik erg blij dat je er bent. Ik had vandaag toch al niet zo'n zin om mezelf uit te sloven in het bos,' grijnsde hij daarna. Jareth bood vervolgens de vrouw hulp aan met uit de boom te komen maar ze wees het af met dezelfde geamuseerde blik die hij even daarvoor had gehad. Hij had half verwacht dat ze haar vleugels weer zou gebruiken, zoals ze ook tevoorschijn waren gekomen toen hij haar de boom in geslingerd had. Maar tot zijn verrassing voelde hij de bekende trilling van geactiveerde woudmagie rond haar aura ontstaan. Ze liet er een bedje van zachte planten mee ontstaan om haar op te vangen terwijl ze behendig uit de boom sprong. Nu ze op gelijke hoogte stonden kon hij haar beter bekijken. Ze had lang blond haar en hemelsblauwe ogen. Als hij haar leeftijd moest schatten dan zou hij zeggen halverwege de twintig. Ze had lange benen en een lijf dat bijna uit een schilderij had kunnen komen, in elk geval heel verschillend met zijn eigen pezige, ietwat magere verschijning wat nu nog enigszins verhuld werd door zijn kleding. Maar Jareth's groen/blauwe ogen bleven bij haar gezicht hangen. Ze had inmiddels haar hand naar hem uitgestoken en Jareth nam hem aan. 'Ik kan je verzekeren dat dit geen gewoonte is over het algemeen,' glimlachte hij terug nadat hij haar hand weer losgelaten had. Ze stelde zich vervolgens aan hem voor als Abigail Ajror samen met haar functie als docent luchtmagie. Jareth had ook niet echt verwacht dat ze een leerling zou zijn. Niet lang daarna vroeg ze naar zijn naam. 'Jareth Merewode. Aangenaam Abigail,' stelde Jareth zichzelf ook voor. Toen hij iets tegen zijn been voelde duwen keek hij omlaag en zag Ragna beledigd kijken. 'En dit is Ragna,' stelde hij daarna ook de vos aan Abigail voor aangezien het dier geen menselijke taal sprak. Hij keek weer terug naar Abigail. 'Je zei eerder dat je naar het bos was gekomen om te ontstressen. Heb je liever dat ik weer weg ga. Ik kan me voorstellen dat je misschien niet echt op gezelschap zit te wachten,' bood hij daarna aan.

Abigail kon een glimlach om de man zijn antwoord niet onderdrukken waarna de glimlach in een kleine grijns vervormde en ze verder luisterde naar de man zijn woorden. Een verontschuldiging tuimelde daarna over haar lippen, maar de man wuifde deze weg met de woorden dat hij wel blij was haar tegen gekomen te zijn, omdat hij toch al niet zo een zin had om zich uit te sloven. Kort grinnikt de blondine hier even om. 'Oh?' sprak ze met een haast plagende glimlach. 'Dus die vechtkunsten en je flexibiliteit met en tegen de Ent was je niet uitsloven?' grapte ze zachtjes. Kort was ze even stil en bij zijn vraag, of ze hulp nodig had met uit de boom komen, grijnsde ze op een zelfde manier terug als hoe hij dat eerder had gedaan. Ze vond zijn aanbod erg vriendelijk, maar ze had zijn hulp niet nodig om uit de boom te komen. Ze was een luchtmagiër met vleugels en daarbij had ze ook nog woud magie, vanuit hoogte landen lukte haar wel. Nam niet weg dat ze niet dankbaar was voor het aanbod. Dit melde ze hem dan ook waarna ze de boom uit kwam en haar landing verzachtte met wat woudmagie. Hierna keek ze de man tegenover haar aan, en stelde zichzelf voor waarna ze ook zijn naam vroeg. Hij stelde zichzelf voor als Jareth. Met een klein knikje sprak ze daarna ook een vriendelijke 'Aangenaam.' Zijn naam klonk ergens vaag bekend, maar waar ze het eerder had gelezen of gehoord dat kon ze niet zo een twee drie zeggen. Vlak hierna werd haar aandacht naar beneden getrokken door zijn stem, omdat hij iemand, of eigenlijk iets, aan hem voorstelde. Een vosje, dat blijkbaar de naam Ragna had. 'Ook aangenaam om jou te ontmoeten, Ragna' sprak ze het dier zacht grinnikend en half glimlachend toe, het was het vrij logisch in haar opinie vrij logisch dat het dier haar niet zou verstaan maar toch kon ze het niet laten. De laatste woorden die de man sprak, lieten Abigail hem even aankijken, hoofd tikkeltje schuin terwijl ze over zijn woorden nadacht. Hierna schudde ze haar hoofd, waarmee haar blonde lokken vrolijk mee dansten met de beweging. 'Nee hoor. Dat is oké. Het bos is immers van en voor iedereen en ik kan ook wel verder ontstressen met jou in de buurt hoor.' sprak ze hem vrolijk toe. 'En eerlijk gezegd ben ik ook wel een gezelligheids dier.' voegde ze er daarna naar waarheid aan toe. 'Dus van mij hoef je niet weg. Behalve als je zelf wilt gaan natuurlijk?' opperde ze hierna. Ze wilde Jareth niet dwingen om te blijven, als hij dat niet wilde. Ze vond mensen om der heen altijd wel gezellig, en de grootste stress was al wel uit haar lijf, dus dat was al een stuk beter dan eerder deze avond. Haar handen vouwden ze in een oude vertrouwde wijze ineen, waarna ze deze voor haar lichaam liet bungelen.

// let's tag you @Jareth

Also, beetje flut imho ;-;

Een bijna verlegen grijns verscheen op Jareth's gezicht terwijl hij wat losgeraakte groene lokken uit zijn gezicht streek toen Abigail over het gevecht tegen de Ent begon. 'Hij houd me scherp. Maar soms heb je gewoon geen zin om te trainen,' probeerde hij. Ze zou het vast wel kennen van studenten die wel eens spijbelde. Zo had ook hij wel eens een vrije dag nodig. Nadat ze zijn aanbod om haar uit de boom te helpen had afgewezen bleef hij rustig wachten tot ze weer beneden stond, positief verrast door de hint van woudmagie die hij voelde, zodat hij beter met haar kon praten. Nadat hij zichzelf aan haar had voorgesteld had Ragna hem een duwtje tegen zijn been gegeven en hij Jareth ook de vos voorgesteld die daarna met een haast tevreden blik op haar snoet elegant haar staart over haar poten vouwde en enigszins trots naast Jareth bleef zitten. Hij glimlachte even naar de vos voordat hij weer opkeek naar Abigail om haar te vragen of ze hem liever weg wilde hebben. Ze had immers gezegd hier voor haar rust te zijn en voorlopig was er nog niet veel rust geweest dankzij hem. Maar ze schudde haar hoofd naar hem waarbij haar lange blonde lokken hun eigen leven leken te leiden. Ergens best schattig om te zien en Jareth kon niet anders dan lichtelijk glimlachen erom. Na haar woorden werd zijn glimlach zelfs nog ietsje breder. 'Ben jij gek. De enige andere plek waar ik nu heen kan is de school en ik hoopte juist even niet aan het werk te hoeven,' lachte hij zachtjes. 'Als ik dan toch onder een training uit kan glippen dan ga ik daar uiteraard wel van profiteren,' vervolgde hij waarna hij een misplaatste blik van Ragna kreeg. Iets waar hij eigenlijk alleen maar harder om kon lachen. Dat papierwerk, dat zou waarschijnlijk iets zijn waar hij nooit aan zou wennen of leuk gaan vinden. Daarbij miste hij zijn vrije tijd zo nu en dan. De dagen dat hij gewoon uren kon oefenen op een nieuwe truc of lekker de hele dag door het bos kon rennen met Ragna. Maar ja, die dagen had je niet veel meer met een baan als de zijne.

De uitspraak van Jareth liet de blondine zachtjes en warm lachen. ‘Ik snap helemaal wat je bedoelt.’ Sprak ze met een kleine grijns. ‘Dat soort momenten hebben wij allemaal, zo ook ik. Mijn vrije dag is vaak de zaterdag’ Gaf ze naar alle eerlijkheid toe. Vrijdag avond en of op de zaterdag, was ze veel te vinden in Oak’s field. In een klein cafeetje of in een club. Op de rest van de dagen maakte ze vaak een klein ommetje, om een frisse neus te halen.‘Maar ik herken het ook erg goed van mijn leerlingen die met veel tegenzin of juist helemaal niet komen.’ Sprak ze met een vriendelijke glimlach naar hem en met een kleine schouderophaal. Ze wees zijn aanbod om haar uit deze boom te helpen af, waarna de blondine er met wat hulp van haar woud magie uit kwam. Na zich aan elkaar te hebben voorgesteld bij naam en toenaam, stelde Jareth zijn vos aan haar voor. Bij zijn woorden of ze liever had dat hij wegging, had de vrouw haar hoofd geschud en hem verteld dat hij wat haar betreft best nog blijven, maar dat als hij zelf wilde natuurlijk gewoon mocht vertrekken. De glimlach die zijn gezicht sierde, werd nog iets breder en bij het horen van zijn woorden moest de vrouw toch wel even grinniken. ‘Gelijk heb je.’ Beantwoorde ze hem. ‘En zeg nou zelf, slecht gezelschap zijn we allebei niet.’ Sprak ze hem al vrolijk toe met een brede grijns. Het was zeker prettig om met een leeftijdsgenoot, of althans, mede volwassene een goed gesprek te hebben. Tot nu toe waren de conversaties met haar collega’s professioneel gebleven. De enige twee anderen waarmee ze op zich wel goed had kunnen opschieten waren beide LM’s. Het was haast grappig te noemen. Het gelach van Jareth, liet haar naar hem en daarna naar de vos kijken. De blik van het dier was zeker misplaatst maar amuserend te noemen. ‘Ragna heeft wel pit zeg. Leuk dier.’ Lachte ze hem vrolijk toe. Ze was even stil, en genoot van de natuur geluiden. ‘Laten we dan van onze vrije tijd gaan genieten? Hoe klinkt de waterval? Of het meer? Of…’ Kort dacht ze even na. ‘Een ontspannende boswandeling die misschien eindigt in Oak’s field waar een fijne bar en lekkere drankjes op ons wachten?’ Stelde ze voor terwijl haar blauwe ogen naar de mooie vos gingen. ‘Mits je dat wilt en Ragna daar naar binnen mag natuurlijk.’ Stelde ze hem voor, nog altijd met een vriendelijke glimlach op haar snoet. ‘Of had jij een beter idee?’ vroeg ze hem op vrolijke toon. Met haar ranke vingers ging ze kort door haar blonde lokken, haar karakteristieke pony ook meer naar de kant vegende. Er zat iets van een blaadje in haar haren, voelde ze. Het kriebelde nogal in ieder geval. Toen ze haar hand weer uit haar blonde lokken halen, wapperde ze vluchtig met haar hand want dat was geen blaadje. Een grote spin hing nu aan een draaide vanaf haar vinger. Van binnen rilde ze in afschuw. Ze wist niet waarom, maar spinnen en insecten waren beestjes die ze niet erg moest. Met haar andere hand pakte ze het draadje waar het achtpotige beest aan hing, en zette het terug in de boom. Hem moedwillig doden zou ze niet doen. Toen haar handen spinvrij waren schraapte ze haar keel kort. ‘Sorry.’ Mompelde ze, lichtelijk beschaamd door haar reactie, naar de groenharige man tegenover haar. ‘Ik heb het niet zo op spinnen.’ Gaf ze met een schuldbewust, haast verlegen, grijns toe.

Hij herinnerde het zelf ook nog wel uit de tijd dat hij samen met Ferost onder Milena studeerde. Hoe vaak waren zij er wel niet tussenuit geglipt om de stad in te gaan zoals jongens van die leeftijd deden. Iets wat hij nu niet echt meer kon maken. Ze zagen hem al gaan. Tegenwoordig moest hij het toonbeeld van verantwoordelijkheid zijn. Dat soort wilde ideeën waren sindsdien verleden tijd. Al zou hij het niet erg vinden om ooit nog een keer zoiets te doen.
Zijn ogen dwaalden even terug naar Ragna terwijl hem een glimlach bekroop na het horen van Abigail's opmerking. 'Dat heeft ze zeker,' beaamde hij. Al was het vaak Ragna die hem terug tot de orde wist te roepen. Hij keek weer op naar Abigail toen ze voorstelde om samen de rest van hun vrije dag op te trekken. 'Ik ben al een geruime tijd niet meer in Oak's Field geweest,' zei hij schouderophalend waarmee hij toegaf dat hij een boswandeling richting het dorp wel zag zitten. Maar Ragna beet in zijn broekspijp om zijn aandacht te trekken zodat hij wel naar beneden moest kijken. Ze keek hem aan met een duidelijke blik in haar ogen die hem wilde vertellen dat hij werk op zich had wachten. 'Het is maar een middagje,' probeerde hij maar zag al aan de blik in haar ogen dat ze het niet pikte. Een blik die Jareth beantwoordde met die spraakloze vorm van communicatie tussen hem en Ragna waarna de vos uiteindelijk belegdigt weg liep. 'Ragna!' Hij riep haar na maar ze verdween tussen de bomen. Met een lichte zucht draaide hij zich weer om naar Abigail. Zwijgend keek hij toe hoe ze een spin rustig weer terug in een boom zette en glimlachte even om haar woorden, al was het iets minder vrolijk dan daarvoor. 'Misschien dan toch maar dat drankje,' stelde hij voor. Hij kon hem nu wel gebruiken.