Kleine witte wolkjes kwamen uit haar mond als haar warme adem met de koude buitenlucht botste. Haar blote armen waren bedekt met een deken van kippenvel en haar gezicht droeg een rode blos. Ze bewoog vrij rustig tijdens het joggen, zichzelf ervan verzekerend dat ze de kou kon voelen. Bij haar grootouders had ze veel gerend en toen was ze tot het besef gekomen dat het haar enorm hielp haar hoofd leeg te maken als ze de kou kon voelen. Het nam het even over van alle negatieve gedachten in haar hoofd.
Ze stopte even en terwijl ze haar benen bleef bewegen haalde ze en paar keer diep adem. 'Kom op Tári, een nieuwe start had je gezegd, als je nu al zo begint komt er nooit meer iets van.' Ze wilde niet denken aan haar verleden hier, maar het was zeker geen ouwe lullen verhaaltje dat oude gewoontes moeilijk af te leren waren. Hoe kom ze haar instelling veranderen naar vriendelijk, als haar natuur haar vertelde dat ze de muur die ze jaren lang opgetrokken had gehouden bestond uit kil gedrag en wraakzucht? Ze wist niet hoe ze het ging doen en of het haar ooit echt zou lukken, maar ze moest het proberen, hoe hopeloos de poging ook was.
Ze had haar harenvin een klein staartje zitten, de plukken langs haar oren kwamen tot iets onder haar kaak en staken af tegen haar rode wangen. Normaal gesproken zouden haar witte haren opgaan in haar bleke gezicht en zouden haar bloedrode ogen afsteken tegen de witte lijst die haar gezicht vormde, maar die kleurspeling verdween zodra ze ging joggen, dan waren het juist haar rode ogen die opgingen in haar gezicht en de witte haren die afstaken.
Ze droeg een zwarte trainingsbroek en een strak zwart hemd. Zelfs tijdens het joggen droeg ze haar bruine riem waar haar tien messen in zaten. Ze mocht dan wel proberen vriendelijk te zijn, die messen waren te belangrijk. Ze schudde snel haar hoofd om de herinneringen die haar brein binnen stroomden te verjagen. Dat waren precies de dingen die ze.. wat? Wat wilde ze ermee? Wilde ze het vergeten? Nee, daarvoor waren de mensen in die herinneringen te belangrijk, de lessen die ze eruit had geleerd.
Ze kwam weer in beweging en liet haar ogen op de grond rusten om zich te focussen op de kou. De kleurige bladeren op de grond waren nu wel een mooi beeld om naar te kijken, maar het was wel spekglad en maakte het rennen er een stuk lastiger op.
Ze wist niet precies hoe laat het was, maar ze was rond een uur of tien in de avond vertrokken en ze wist wel dat ze al een tijdje aan het rennen was. Misschien was het twaalf uur, misschien later. Vroeger was ze in de ochtend gaan rennen, maar ze was erachter gekomen dat ze het fijner vond om te gaan rennen als iedereen al binnen zat op een enkel nachtbeest na. Dan kon ze na haar rentocht meteen haar bed in duiken en dan wist ze zeker dat ze een rustige nacht had.
Dwalend in haar gedachte had ze de zwakke steken in haar linkerbeen niet gevoeld, waardoor de pijnscheut onverwachts kan. 'Verdomme!' Haar stem weergalmde door het bos. Ze stopte meteen met rennen en greep naar haar scheenbeen. Het was een oude wond en er was niets meer over dan een litteken, maar het bleef een gevoelige plek en zeker met dit koude weer, na een lange dag lopen voelde ze de oude pijn vaak nog.
Ze vloekte zacht en haar gezicht stond op onweer en ze draaide een rondje om haar eigen as in de hoop de pijn minder te maken, iets wat duidelijk niet succesvol was.

Sorry voor eventuelle typfouten. Postje gemaakt op een mobiel die niet van mij is XD

Het donkere bos was altijd al een vertrouwde plek geweest waar ze zichzelf had terug getrokken. Soms was dat een mindere fijne plek om te zijn en dat had ze geweten ook. Dat waren echter herinneringen uit een ander leven dat ze heel erg hard achter zich probeerde te laten. Ze wilde niet dat die oude herinneringen haar poging haar karakter te veranderen in de weg zouden staan.
Sommige dingen zou ze nooit kunnen vergeten, maar andere had ze al achter slot en grendel geplaatst. Ze moest heel eerlijk toegeven dat er dingen waren die ze niet wilde vergeten. Mensen in haar leven die ze waarschijnlijk nooit meer zou zien, maar die haar hadden gevormd tot wie ze nu was, maar ook lessen die ze had geleerd. Als ze die herinneringen achter zich zou laten, zou ze bij wijs van spreken helemaal opnieuw moeten beginnen in haar leven, alle lessen opnieuw moeten leren, alle fouten opnieuw moeten maken. Nee, daar voelde ze dan weer niks voor, dan liep ze liever rond met de herinneringen die haar nachtmerries enkel erger maakten.
Die nachtmerries waren een van de redenen dat ze besloten had om te gaan rennen. Ze was erachter gekomen dat als ze eerst was gaan rennen de nachtmerries minder extreem waren. De kou die haar armen streelde maakte haar hoofd leeg en ze had heel even het idee dat ze al die herinneringen van zich af kon schudden. Stuk voor stuk kon ze ze nu even los laten, zodat ze later kon gaan bepalen welke wel en welke niet van belang waren.
Ondanks dat de herinneringen langzaam uit haar gedachten verdwenen, kwamen er andere gedachten voor terug. De gedachte die haar hoofd vulden namen haar complete concentratie in beslag en alle waarschuwingen die haar been haar gaf werden amper gevoeld en genegeerd. Een pijnkreet verliet haar lippen toen het al te laat was. Ze greep naar haar scheenbeen en vervloekte zichzelf. Waarom kon ze ook niet gewoon naar zichzelf luisteren? Het rondje dat ze om haar eigen as draaide in een verwoede poging de pijn te laten stoppen was duidelijk onsuccesvol. Het was maar goed dat ze haar tasmaanse duivel niet bij zich had, het arme diertje was waarschijnlijk meteen in halve paniek tegen haar been gaan duwen met haar kleine neusje in een poging haar bazin te helpen met als resultaat het alleen maar erger maken van de pijn.
De gedaante die naar haar toe kwam lopen had ze niet eens opgemerkt, iets waar ze zichzelf meteen op wees. Een van haar eerste lessen was immers geweest om altijd alert te zijn, nooit af te dwalen en haar omgeving ten alle tijden in zich op te blijven nemen. Iets wat nu dus overduidelijk gefaald had.
"Het is beter dat je stil blijft staan." Haar rode ogen kijken hem groot van schrik aan terwijl hij haar been vast pakt. In elke andere situatie had ze haar been terug getrokken en de jongen er een trap mee verkocht, maar alles gebeurde te snel en tegen de tijd dat ze goed en wel besefte wat er was gebeurd stond de jongen alweer voor haar en had hij haar been los gelaten. De zilveren ogen van de jongen blijven in de hare rusten. In minder dan een seconde veranderd haar verschrikte blik in woede. ‘Wie denk je in hemelsnaam wel niet dat je bent?!’ Bijna instinctief ligt haar rechterhand al op de leren riem rond haar middel. Veranderen bleek toch – alweer – moeilijker dan verwacht. Woede in plaats van dankbaarheid en dat tot op de hoogte waarin ze al greep naar haar messen. Ze haalde nog geen van de bewerkte messen uit haar riem, maar zoals wel te verwachten was geweest zou ze deze ook niet in de riem laten zitten als de jongen iets stoms zou doen. ‘Ik vroeg niet om je hulp of wel?’ Nog steeds kwaad hief ze haar hoofd iets op. Ze was kwaad op zichzelf dat ze de jongen niet aan had zien komen, maar ook op de jongen zelf. Hij had immers ongevraagd willen helpen. Hoewel het een aardig gebaar was geweest was de witharige jonge dame niet gediend van mensen die ongevraagd aan persoonlijke ruimte in kwamen en haar zelf aanraakte.