De blonde vrouw nam een voorzichtig nipje van haar dampende kop thee. Dag twee van het algemene gezondheidsonderzoek zou over enkele minuten van start gaan. Yvaine had al een geruime aantal patiënten mogen ontvangen de dag ervoor. Waaronder het schoolhoofd. Vandaag waren de laatste leraren en één stagiaire aan de beurt. En de eerste leraar die ze in haar kantoor mocht verwelkomen was Iro Tower, de leraar Dark Magic. Het was een aangename verrassing dat ze met een Shadraan zou beginnen vandaag. Ondanks haar slechte reputatie op haar thuis planeet, en de akelige manier waarmee ze afscheid heeft moeten nemen met die thuis planeet, was het fijn om een Shadraan te mogen behandelen. Het bleef toch een beter type volk. De communicatie lag vaak op één lijn. Wat met bijvoorbeeld een Cassiaan totaal anders lag. En als dokter op een magische school kreeg ze toch te maken met alle verschillende culturen.

Yvaine ging ervan uit dat de heer Tower, net als alle andere leraren, wist dat hij werd verwacht bij dit onderzoek. Ook vandaag had haar assistente, Ryohei, haar verzoek ingewilligd om met een aantal stoelen een geïmproviseerde wachtkamer neer te zetten. En zodra ze de deur van haar kantoor opende kon ze direct zien of er al een aantal leraren en stagiaires plaats hadden genomen in de stoelen die tegen de wand naast haar kantoordeur waren geplaatst. “Meneer Tower, komt u binnen astublieft.”

Er viel niet te twisten over de spraakzaamheid van Iro. Die was er in feite gewoon niet. Zonder een woord te zeggen stond de man op, vergezeld met een kille uitdrukking. Ook daar viel niet over te twisten. Iro Towers was zeker een Shadraan. Yvaine volgde hem met haar ijzige blauwe ogen en beantwoorde zijn knikje met een zelfde soort knikje. Toen hij haar kantoor binnen was wierp ze nog een laatste blik op de rij stoelen waar al enkele wachtende zaten, voor ze de deur achter zich sloot. “Mister Iro, Doctor Yvaine Alezais. Take a seat,” stelde de blondine zichzelf voor waarna ze hem een stoel voor haar bureau wees. Ze vroeg zich onwillekeurig af, zoals ze bij elke shadraan deed, of hij haar herkende van de vervloekte media of juist haar goede reputatie als arts. Ze hoopte van harte dat laatste. Of geen van beide, dat was het allerbeste. “Goed, meneer Towers.” Begon ze haar check-up praatje, voor de zoveelste keer die week, toen ze plaats had genomen op haar bureau stoel “U bent zich bewust van de redenen en de ernst van dit onderzoek?” begon ze met haar usual vraag.

Haar ijzige blik keken hem voor een moment strak aan. Mocht ze zich ervan vergissen dat de leraar haar compleet in de zeik zat te nemen. Zijn antwoord op haar vraag was haast spottend, maar het leek erop dat hij het meende. "Good," was het enige wat de blonde dokter als reactie daarop gaf. Het bleef voor een moment stil terwijl ze met een sierlijke handbeweging iets neer krabbelde op een stapel voorgedrukte perkament. Zijn "nieuwe" dossier. "Mister Tower, ik heb slechts een paar vragen voor u," na haar veer terug in het inktpotje te hebben gedipt keek ze op naar de man voor haar bureau, "Laat ik beginnen op het fysieke vlak. Heeft een lichamelijke klacht? Een ziekte of lichamelijke beperking waar ik rekening mee moet houden?" Ze hield het nu simple met de vragen. Naarmate het gesprek vorderde zouden de vragen concreter worden. Haar patiënten moest zelf met hun problemen komen. Zij kon daar niet naar gaan zoeken. Zo simpel lag dat nu eenmaal. Jammer genoeg vonden veel mensen het moeilijk om hun problemen voor te leggen bij, praktisch gezien, een vreemde. Of het nu lichamelijk of geestelijk was. Hopelijk was meneer Tower wat minder moeilijk.