moeilijke gedachtes

Mizore was al een tijde afwezig in haar eigen hoofd geweest. Ze had de laatste dagen nergens zin in en ze had ook veel buikpijn. Half schuifelend kwam ze aan lopen bij het stille meer. Misschien kon ze hier meer haar gedachte tot rust brengen en ook er achter komen waarom ze zich zo voelde. Ze keek even rond en zag dat er niemand echt in de buurt was. Ze deed haar schoentjes uit en legde die bij een steen vlak bij het water neer. Ze zuchte diep en ze liep over het water. Rond haar voeten waaren soort plateuatjes van ijs gevorm waardoor ze om het water kon staan en lopen. Ze stopte ongeveer in het midde van het meer en ging daar in kleermakerszit zitten. Het ijsplateuatje wert iets groter. Ze ruste haar handen naast zich en ze sloot haar ogen. Haar ogen waren helmaal dicht en allerlij beelden kwamen voor haar ogen in het donker van haar oogleden. Ondertussen weert het ijs rond om haar heen steeds groter en sterker. Ze zat er al een tijdje naar haar eigen verleden beelden te kijken maar ze snapte nog steeds niet waarom ze zich zo voelde. Ze zat daar nu al zo lang dat het halve meer al bevroren was.

Savador maakte zijn middagpatrouille langs het meer. De lessen waren al uren geleden begonnen en het was belangrijk om na te gaan of er geen leerlingen waren die de lessen ontlopen. Langs het meer was uiteraard zijn minst favoriete plek om er patrouille te lopen. Zijn slang Saethion kronkelde in een snelgang voor zijn meester uit en hief zo nu en dan zijn slangenkop op om enkele ongehoorzame leerlingen te ontdekken. Hij siste luid en klagelijk toen hij een gestalte midden op het meer in het oog kreeg. Savador stopte abrupt en keek in de richting waar Saethion dreigend naar siste, maar er gleed een kleine glimlach op zijn gezicht toen hij zag dat het een bekend persoon was. Al een hele tijd had hij nauwelijks iets van haar vernomen, waardoor hij bijna het ergste had gevreesd. Het was een pak van zijn hart zijn nicht nog in levende lijve te kunnen aanschouwen. 'Jou heb ik al een tijd niet gezien,' riep Savador met een kleine glimlach over het meer terwijl hij Mizore in het oog hield.

Mizore zat diep naar haar gedachtes te kijken toen ze een bekende stem dacht te horen. Ze dacht eerst dat het uit haar gedachtelijke herinnering kwam maar het was een te zware stem daar voor. Langzaam deed ze haar ogen open en wachte tot het wazige beeld voor haar weer scherp was getrokken. "ha, neefje van me." probeerde ze zo vriendelijk mogelijk te zeggen maar en klonk een onzekere toon in. Ze stond langzaam op en keek naar het meer wat nu bijna helemaal bevroren was. Ze liep over het ijs naar de kant toe naar Savador. Haar haren zaten een beetje in de war en haar kleding was gekreukt. Ze zag er nog al slordervosserig uit. Ze probeerde een glimlach naar hem te doen maar het lukte niet goed. "heeft u geen les?" vroeg ze dan maar om maar een onderwerp aan te snijden.

Savador bleef stilstaan en hield een hand in een stopteken voor zich uitgestoken ten teken dat Saethion nog even moest wachten met verdergaan. Terwijl hij dat deed was zijn blik nog glimlachend op Mizore gericht. Het leek even te duren voor ze hem uiteindelijk opmerkte. Maar de opgewekte uitdrukking verdween van zijn gezicht en maakte plaats voor een lichte bezorgdheid toen ze niet erg in haar sas leek te zijn zoals ze gewoonlijk wel was. Alsof ze nergens zin in had. Het zorgde voor een soort ongelukkigheid die van haar afstraalde. Savador keek toe hoe Mizore over het meer dat ze met haar eigen krachten had bevroren naar hem toe kwam gelopen en wachtte geduldig tot ze bij hem stond. Ze leek er ook wat onverzorgd uit te zien; haar haren zaten in de war en haar kleding moest nodig gestreken worden. Hij vroeg zich van binnen af of dat ook iets te maken had met haar stemming. Hij schonk zijn nicht een kleine glimlach terug nadat ze een poging had gedaan hem er eentje te tonen. 'Nee, momenteel heb ik patrouilledienst. Het was dat ik die kwal van een Kale niet heb kunnen vinden, anders had ik het hem maar mooi laten doen. Maar jij hebt wel les, is het niet?' Savador blikte even met een quasi-strenge blik op Mizore neer, maar zijn doorbrekende glimlach toonde dat het alles behalve gemeend was. 'Wat doe je hier in je eentje terwijl de lessen bezig zijn?' Die laatste vraag stelde hij op een wat serieuzere toon, want hij wilde wel graag een reden horen.

Mizore had maar half zitten luisteren. Ze kreeg een klein geniepig lachtje op haar gezicht toen ze hoorde dat hij zijn werkje op Kale wilde afschuiven. De laatste vraag die Savador stelde had ze wel helemaal gehoord. Ze keek hem met vermoeide ogen aan en zuchte even. "Ik ben men rooster kwijd" Zei ze op een niet al te overduidelijke toon en ze keek ook weg van Savador. Ze zat naar een mier in het gras te turen. Ze wiebelde even met haar tenen in het vochtige gras en keek Savador weer aan in de hoop dat hij haar geloofde.

Savador toonde een al net zo geniepig glimlachje toen hij het Mizore zag doen. Een klein grapje zo nu en dan kon geen kwaad. Hij nam weer een serieuzere uitdrukking aan toen Mizore met een vermoeide blik naar hem opkeek en zuchtte. Hij trok even een enkele wenkbrauw op wat hem een bedachtzame uitdrukking gaf toen hij haar reden over het kwijtraken van haar rooster hoorde. 'Als dat alles is..,' zei hij op een toon waaruit bleek dat hij het nog niet helemaal geloofde. 'Saethion.' Savador liet zijn slang met een enkele vingerknip in beweging komen. De slang begreep dat commando meteen en ging direct op weg naar het kantoor van zijn meester om een nieuw rooster op te halen. Hij keek Mizore daarna weer aan. 'En er is nog iets, is het niet?' vroeg Savador zacht met als doel meer uit zijn nicht te krijgen wat haar nu nog meer precies dwars zat. Alleen door het kwijtraken van haar rooster kon ze er toch niet zo onvrolijk bijlopen?

Mizore had Saethion nagekeken toen hij wegflitste door het comando van Savador. "Dankje" had ze zacht en nog al mompelig gezecht. Ze keek even naar het meer wat nu een beetje aan het ontdooien was. Nadat Savador zijn vraag had gesteld keek ze hem weer aan. "Ik zit met me eigen in de knoei. Ik ben alles verloren en ik weet ook niet goed wat ik hier moet doen. Overal waar ik heen ga haten ze me. ik..." Ze zweeg door dat er een grote brok in haar keel was gekomen. Tranen sprongen in haar ogen, maar ze probeerde die tegen te houden. Na jaren op gesloten te zitten in dat ijsblok waren haar gevoelens ook bevroren. Ze had altijd de wereld al gehaad maar tog bleef ze een mens met gevoelens. "Ik heb na jaren lang mijn gevoelens weer terug en ik weet niet goed waarom. Ik heb ze nooit echt gehad.." Begon ze langzaam te zeggen. Na haar laatste woord liep er een kleine traan over haar wang. Ze keek Savador vragend aan. "Ik... Ik weet het gewoon niet meer."

'Het is niets,' sloeg Savador Mizore's bedanking kalm af. Hij bleef zwijgend op haar neerkijken tot hij een antwoord op zijn vraag zou krijgen. Ergens wist hij dat ze met nog zoveel meer moest zitten, dat was ook wel aan haar te zien. Er veranderde niets aan zijn emotieloze uitdrukking toen Mizore begon uit te leggen en waarbij ze het nogal moeilijk leek te krijgen. Toen ze uitgesproken was deed hij een paar seconden even niets. Na een minuut hief Savador zijn hand op om de traan van Mizore's wang te vegen. 'Als niemand hier je mag, leef je toch gewoon op jezelf? Daarbij heb je altijd mij waar je bij terecht kan. Maar er zijn hier vast wel mensen op deze school die je wel mogen. Vast wel,' probeerde Savador haar op te vrolijken. 'Je moet ze alleen nog vinden, of zij jou.' Hij sloeg zijn ogen even neer toen hij zich bedacht dat het kon komen door het feit dat het bekend was dat ze een nicht van hem was, en ze daarom niet werd geaccepteerd omdat hij ook liever niet als wel werd gezien. Hij liet zijn slangachtige ogen zwijgend over het meer gaan. Savador kon zich eenvoudig in Mizore's situatie inleven, door de eindeloze pesterijen die hij was ondergaan in zijn eigen jeugd.

Mizore had haar ogen gesloten toen Savasor haar traan weg veegde. Ze had tijdens het luisteren met huilerige ogen naar hem geluisterd. Wat hij vertelde wat natuurlijk waar. Ze moets even in haar hoofd terug denken aan Zalas en er kwam heel even een verliefd gezichtje omhoog. Maar geleik daarna moest ze aan het gevecht bij Marcus denken. Ze had zich daar zo sterk gevoeld en toch na die wurging was ze flauw gevallen. "Ik ben begonnen met nadenken er over na dat gevecht met mijn vader. Nadat hij mij bijna dood had gewrugt en dat ik daana nog neer was gevallen ook. Misschien ben ik niet zo sterk als ik denk." kwam er nog al teneer geslagen uit haar mond. Ze keek Savador even aan en wreef in haar ogen om de tranen tegen te gaan.

Savador sloeg langzaam zijn armen over elkaar heen, meer om zichzelf een houding te geven, en keek even met een schuin hoofd op Mizore neer toen hij dacht een kleine opklaring op haar droevige gezicht te ontdekken. Maar dat verdween weer en hij moest zich direct daarna weer op haar woorden focussen. Hij keek even fronsend op zijn nicht neer toen ze was uitgesproken. Daarna slaakte hij een zachte, vermoeide zucht en pakte met een geërgerd gezicht zijn neusbotje tussen zijn vingers beet. 'Laat Marcus je niet teneerhalen. Dat is wat hij het liefste doet. Ik kan hem niet bevechten door mijn angst, maar zelfs als ik daardoor niet gehinderd werd vraag ik me af of ik hem wel aan zou kunnen. Marcus is sterk.. toen al. Ik had vroeger niet voor niets een doodsangst voor hem, voornamelijk omdat hij vaak langskwam om die krachten op mij uit te oefenen op een treiterachtige wijze.' Savador richtte zijn blik op iets over de schouder van zijn nicht en ging daarna door zijn knieën om Saethion die weer aan kwam gegleden op te vangen. 'Mizore, je bent nog maar in de leer,' ging hij zacht verder terwijl hij zijn slang optilde. 'En al heb je absurd sterke ijskrachten, wat ervaring met magie betreft heb je ongeveer net zoveel jaar als ieder andere leerling hier, nietwaar? De andere jaren zijn verspild toen je opgesloten was. Maar dat is de reden waarom hier magie wordt beoefent; om het tot bloei laten komen van je krachten. Voel je niet als een stuk vuil nu Marcus je ware krachten heeft laten zien. Ik voel me net zo wezenloos tegenover hem als jij, al ben ik dan opvolger van Heer Deshas. Probeer je niet meer zo eenvoudig van de kaart te laten brengen. Alsjeblieft.' Savador pakte het opgerolde rooster uit Saethions bek en overhandigde het aan Mizore. Hij haalde een kleine glimlach teboven terwijl hij Saethion om zijn hals legde in de hoop zijn nicht wat op vrolijkere gedachten te brengen.

Mizore had nogal aandachtig naar Savador's woorden geluisterd. Onder tussen dat hij aan het praten was waren haar traan ogen weggetrokken. Nadat hij was uitgesproken en haar rooster had aangepakt pleef ze even naar het velletje kijken. Ze slaakte even een klein zuchtje en ging wat rechter staan. "dankje, neefje van me." Ze ze met haar normale stem weer. Alleen naar Savador liet ze soms haar "gevoelige" kant zien. Ze keek hem even aan en glimlachte. De woorden van Savador hadden haar humeur opbebeurd. "zullen we maar een ander onderwerp pakken, Hoe haat het met je tweeling?" Zei ze er maar gouw achterna zodat hij wel antwoord er op moest geven. Ze hadden elkaar al een tijdje niet gesproken en ze wist nog van haar laatste les vuurmagie dat hij beschuit met muisjes had getrakteerd voor het vieren er van.

Savador bleef Mizore even zwijgend aankijken, en haalde een glimlachje te boven toen hij zag dat haar tranen alweer waren opgedroogd. 'Graag gedaan,' zei hij kalm op haar bedankje. In het kleine moment van stilte daarna stonden ze elkaar alleen maar glimlachend aan te kijken. Tot Mizore hem een vraag stelde. Savador haalde even een bleke hand door zijn lange lokken en liet zijn blik wat schuldbewust op de boomtoppen van het duistere bos in de verte rusten. 'Volgens Diva goed, dus dat is een pak van mijn hart. Ik heb zelf te weinig tijd gehad om ze te bezoeken.' Hij slaakte een zachte zucht terwijl hij een blik op een aantal grauwe wolken die langzaam maar zeker aan kwamen drijven liet rusten. 'Het wordt hoog tijd dat ik ze weer eens zie. Mijn familie gaat nog altijd voor dan werk,' voegde hij er zacht aan toe. Savador scheurde zijn blik van de wolken los om Mizore weer glimlachend aan te kijken. 'En hoe staat het met jou, op het probleem waar je me net bewust van hebt gemaakt na?' vroeg hij daarna op zijn beurt.

Mizore was blij te horen dat het goed met de kindjes ging. "jammer dat je ze zo weinig ziet." en hield daarna even een stilte toen ze de vraag van Savador hoorde. Ze dacht even na en kreeg toen een oplossing. "Misschien moet ik wel een huisdier nemen. Alleen dan moet ik wel even denken welke. Je kent men moordlustige buien." Zei ze met een glimlach. Ze keek nog even naar Saetion. "Jij hebt een slang. Noorwood een wolfje. Zalas heeft ook een slang. Misschien voel ik me dan niet meer zo gehaat." Ze zat te denken over een huisdier maar ze kreeg voor zich zelf geen gedacht. De meeste waaren te klein en veel te makkelijk te vermoorde en dat wilde ze toch niet. "Jij eenig idee wat voor deer ik kan nemen?" zei ze met een blik voor hoop tegen haar neefje.

Savador sloot met een kalme glimlach zijn ogen en maakte een zwak knikgebaar. 'Dat heb je met twee banen,' zei hij zacht. Hij keek zwijgend op Mizore neer toen ze even na leek te denken op zijn vraag. De glimlach was even verdwenen, maar verscheen weer op zijn bleke gezicht toen ze erover zat te twijfelen een huisdier te nemen. Savador richtte zijn blik even op de neuzen van zijn schoenen. Hij was er niet zo zeker over dat, als je een huisdier had, je dan minder gehaat zou worden. Hij had Saethion al sinds hij zich kon herinneren aan zijn zijde gehad, de slang was tijdens donkere dagen als een voogd voor hem geweest en tegelijkertijd zijn trouwe dienaar. Hij kon hem niet echt een vriend noemen. Die term was nog veel te zwak uitgedrukt voor de absurd sterke band die zij hadden. Het zou zelfs een belediging zijn als hij hem aanzag voor zoiets zwaks. Hij was nog veel meer dan dat. Zoals Saethion was er maar één. Het was misschien wel de zorgzaamste en intelligentste slang in heel Kovomaka. De beste die je je maar kon wensen, maar ondanks dat feit van Savadors bijzondere huisdier was hij alsnog niet erg geliefd. Savador keek uit zijn overpeinzingen op toen Mizore hem een vraag stelde. Zijn goudkleurige slangachtige ogen staarden een tijdje in de hare, zijn verticale pupillen versmalden zich tot dunne spleetjes toen hij zijn blik nadenkend op de lucht richtte. 'Wat dacht je van een mammoet?' grapte hij. 'Ik weet zeker dat het een stuk moeilijker tegen zoiets is op te nemen dan tegen een sneeuwhaasje tijdens je moordlustige buien.' Hij grijnsde even, maar bracht toen weer een serieuze uitdrukking te boven om verder te denken. 'Wellicht een ijsgriffioen? Of een gevleugeld ijspaard? Neem een wijs dier, dat je door je problemen kan leiden. Zoals Saethion bij mij,' vertelde Savador terwijl hij met zijn sneeuwwitte vingers dankbaar over Saethions kop kroelde.

Mizore had enkel even geknikt op het eerste antwoord van Savador. Ze gaf een glimlach op het geintje was Savador maakte. Maar toen hij aankwam zetten men eventuele dieren wist ze het even niet. Er zijn zo veel dieren op de wereld maar wat zou nou een perfecte zijn. voor zichzelf. Ze sprijde haar hand die lang haar zij hing en lied er een groote dikke straal ijs mee uit het gras halen. Het leek een beetje op een stuk tronk alleen dan van ijs. Ze ging er op zitten en begon te denken. met een hand die aan een lok haar zat te friemelen begon ze het dieren rijk af te lopen. Ze zat de dieren een voor een in haar hoofd af te strepen. Ze had er uiteindelijk drie die het misschien konden worden. "Ik heb een kleine keuze gemaakt" zei ze uiteindelijk tegen Savador. "misschien een grote ijshond, een ijsbeer of een ijsgriffioen. Het was misschien een grapje van je maar wel een goed idee." Ze keek hem even aan. Maar keek toen naar de lucht. Het was al later als verwacht maar ze hoefde niet ergens heen. "Ik heb alleen geen idee hoe ik aan een van die dieren moet komen." haar had die mat haar haren aan het friemellen was legde ze op haar schoot neer. Ze sloeg haar linker been over haar rechter en legde haar andere hand ook op schoot. Ze zag er nu een beetje zakelijk met een streng gezicht, maar dat was nu eenmaal haar gezicht dat ze trok als ze een moeilijke beslissing moest nemen of geen idee had hoe ze iets moest oplossen.

Savador onderbrak zijn kroelende handelingen op Saethions kop om op te kijken toen hij Mizore iets dat leek op een ijsstronk zag creëeren. Hij zweeg om haar de tijd te geven om te denken. Alleen aan haar gezicht al te zien, merkte hij duidelijk op dat ze in diepe overpeinzingen zat. In de tussentijd besteedde hij zijn aandacht half aan Saethion. Hij richtte zijn blik pas weer op haar bij het horen van haar conclusie. Savador keek zwijgend op zijn nicht neer, wachtend op woorden die ze zou vervolgen. Hij glimlachte zwakjes bij de keuzes die ze uiteindelijk had gemaakt. 'Ga in de vakantie naar Noord-Cassia. Ik denk dat daar ijsdieren genoeg zijn. Ik heb geen idee of je al langs Vrouwe Celebrian bent geweest, maar het haar vragen is wellicht ook een optie. Al is ze van binnen net zo ijzig als dat ze eruit ziet,' stelde hij voor, het laatste er nijdig aan toevoegend. Celebrian mocht hij niet echt, al vanaf het begin af aan al niet. 'Schuif eens op.' Savador ging naast Mizore op de ijsstronk zitten. Hij staarde even nadenkend over het meer, en keek haar toen met een kleine glimlach aan. 'Ik heb niet veel met die beesten, maar wellicht zal een ijshond een goed dier voor je zijn. Of een ijswolf?' opperde Savador zacht terwijl hij een hand strelend over Saethions schubben liet gaan.

Mizore had aandachtig naar Savador zitten luisteren. en was natuurlijk een stukje opgeschoven zodat Hij naast hij kon zitten. Alleen het antwoord met naar Celebrian gaan viel niet goed bij haar. "Ik ben al een keer bij haar geweest. Toen wilde ik een ijsbeer maken van mijn eigen ijs maar wel dat hij zelf leefde. Maar ik heb er nooit echt antwoord op gekregen." Ze slaakte een klein zuchtje. "ik kan wel dieren maken maar niet levend. Ik moet ze allemaal zelf besturen." tijdens dat ze dat zij Lied ze een ijblok van het meer hun kant op gaan. Ze beweegde wat met haar vingers en draaide haar polsen zo nu en dan. Het zwevende ijsblok werd gevormt in een klein ijsbeertje. Ze lied het groter en kleiner worden en lied het op de groote van ongeveer 1 meter hoog ruste en zette het op de grond. Het leek sprekend op een ijsbeer alleen deed het niks. "Dit is was ik bedoel. ik kan het wel creëren maar geen leven wekken." Ze lied het ijsbeertje het haar eigen krachten rondlopen en omrollen. "hij is natuurlijk ook wel leuk om zelf te doen, maar hij blijft geen levend wezen." Ze lied hij ijsbeertje zitten en voor de gein lied ze het Savador met schattige oogjes aankijken. "waarneer is het vakantie trouwens? Ik was al een tijdje zo beroerd en weet niet eens meer welke dag het vandaag is." Ze grijnste even naar hem en wachte daarna op antwoord.

Savador schoof even wat heen en weer over de ijsstronk en leunde wat voorover om met zijn onderarmen op zijn bovenbenen te leunen. Zijn achterste begon al aardig gevoelloos te worden. 'Dat jij op deze dingen kan zitten,' mompelde hij zacht. Hij zweeg daarna om naar Mizore's woorden te luisteren. Hij bleef ook zwijgen toen ze een kleine pauze tussen haar woorden inlaste, en richtte zijn blik op het ijsblok op het meer dat zich door Mizore's krachten een weg naar hen toe baande. Ze liet het de vorm aannemen van een levensechte, maar roerloze ijsbeer. Hij kon nu duidelijk haar probleem zien. Het steeds zelf besturen zou vermoeiend zijn, daarbij was het een levenloze creatie zonder gevoelens of verlangens. Hij kon het geen echt huisdier noemen. 'Wellicht moet je dan eens in de bibliotheek kijken, bij de sectie van lichtmagie. Ik dacht dat er wel een spreuk bestond om levenloze objecten letterlijk leven in te blazen,' sprak Savador zonder zijn blik van het ijsbeertje af te scheuren. Hij gaf zijn nicht even glimlachend een por toen ze het met een schattige blik voor zijn neus liet zitten en Saethion daardoor uit jaloezie luid ging sissen. Zijn ogen gingen langzaam weer naar het meer bij het horen van Mizore's vraag. 'Niet ver van vandaag vandaan. De lessen zijn bijna allemaal ten einde gekomen en het wordt voor mij ook hoog tijd voor een lange pauze. Werk komt me de spuigaten uit,' zei Savador zacht terwijl hij zijn kin met een hand ondersteunde.

Mizore had de zachte vraag van Savador gehoord. "Ik zit zo vaak op die dingen dat je er gewend aan raakt" had ze met een brede glimlag gezecht. Ze gaf een brede glimlag toen ze Saetion hoorde sissen en een por van hem in haar zijde kreeg. Hmm de bieb had ze eigenlijk nog niet aan gedacht. "ik weet eigenlijk niet eens of ik wel andere krachten naast die van ijs en watermagie heb. Hoe zou ik dan een ligtmagie spreuk kunnen doen?" Ze keek naar het levens echte ijsbeertje wat Savador nogsteeds zielig aan zat te staren. Ze werd er zelf een beetje akelig van dus begon ze hem weer te bewegen. Omdat ze wat opgevrolijkt was had ze wel zin in een geintje bij haar neefje. Ze lied het ijsbeertje naar de voeten van Savador lopen en liet het een drolletje traien net naast de voeten van hem. Het beertje lied ze naar het meer terug lopen en in het ijs weer wegsmelten. Met een brede grijns keek ze haar neefje aan met een brede grijns. "je kunt toch nog wel tegen een geintje?" Dat de vakantie zo dicht bij was had ze helemaal niet doorgehad. Ze kon dan wel naar Cassia gaan maar ze wilde daar niet de hele vakantie zitten. Ach ja daar zal ze een andere dag over moeten denken bedacht ze en richte zich weer tot Savador.

Savador glimlachte enkel bij Mizore's antwoord. Hij geloofde graag dat ze al gewend was aan die ijzige dingen. Hij nam een wat zakelijkere houding aan bij haar vraag die daarna volgde. 'Je kunt allerlei spreuken uitvoeren, als je er van tevoren eerst maar in traint. Natuurlijk zal het de eerste keer niet gelijk lukken, vooral als je nog nooit lichtmagie hebt beoefent. Kijk naar mij; van origine kon ik ook niets anders dan duistere magie. Maar ik heb vijfentwintig jaar aan studie in de vuurmagie besteed, en nu ben ik er zelfs leraar in geworden. Wees niet bang dat jij nu ook twintigtal jaren vrij moet geven, tenzij je er van alles erop en eraan erbij wilt leren. Voor een simpele spreuk zal het je niet meer dan een aantal weken kosten, wellicht krijg je het al voor elkaar binnen een paar enkele dagen,' legde hij kalm uit. Savador richtte zijn blik weer op het ijsbeertje toen Mizore het weer liet bewegen. Het kwam zijn kant uit en ging vlak naast zijn schoenen in een gehurkte positie zitten. Hij hoefde nog niet eens te raden waar het mee bezig was. Toen Mizore het ijsbeertje weer richting het meer liet lopen waar ze het liet smelten, zag hij een ijzig uitwerpsel naast zijn schoen liggen. 'Fraai hoor,' zei hij glimlachend op een sarcastische manier. Hij wendde zich tot Mizore bij haar vraag. Zijn glimlach werd iets breder. 'Natuurlijk wel,' zei Savador kalm als antwoord. Als het iemand anders was geweest, iemand van de leerlingen waar hij nauwelijks een band mee had, dan zou het wel een ander verhaal zijn geweest.

Mizore moest laggen van de reactie van Savador. "ik heb alleen geen idee hoe ik moet beginnen met het beoeffenen er van. Welke leraar of persoon raad je me aan?" Onlangs dat ze hier al een tijdje was kende ze eingenlijk helemaal niemand. Ze lied het ijsdrolletje smelten zodat het in water vranderde en door de grond en het gras opgenomen werd. "welke magie kun jij eigenlijk nog meer?" Ze was weer in een ontspannen houding gaan zitten en voelde zich lekkerder in haar vel. Ze keek wat dromerig naar de woken die langzaam langs kwamen en van vorm veranderde.

Savador lachte zacht met Mizore mee. Zijn uitdrukking werd weer iets serieuzer toen ze verderging over haar probleem. Hij liet zijn hand bedachtzaam over Saethions paarse schubben gaan. 'Wellicht moet je eens langs Miss Madeline gaan,' stelde hij zacht voor. Hij glimlachte even toen Mizore vroeg welke magie hij nog meer kon. 'Ik kan voornamelijk duistere magie en vuurmagie, maar ik kan mezelf ook wat van een ander element aanleren als ik wil. Dat kan iedereen, maar het vergt jaren studie. Daarom wijd ik me voorlopig liever alleen aan de magie van mijn thuisplaneet en aan vuurmagie. Andere magie spreekt me nauwelijks aan,' zei hij zacht. Het was ook de waarheid. Op Mizore's ijsmagie na, vond hij de magie van de overige planeten zo zwak en onschuldig. Vuur en duistere magie, en dan vooral de combinatie ervan, kon samen ongelofelijk veel schade aanrichten. Vuur was vernietigend, duister onheilspellend. Dat kon Savador niet echt van de andere elementen zeggen.

Mizore had de naam Madeline in haar hoofd herhaald. Het kwam haar helaas niet echt bekent meer voor. Ze kon zich ook niet goed meer een gezicht voor zich halen hoe ze er uit zach. "waar heb ik de meeste kans waar ik ze kan vinden?" vroeg ze terwijl ze opstond. Ze probeerde haar rokje een beetje recht te trekken maar het was zo gekreukt dat het niet lukte. "misschien maar eerst beter even wat zelf verzorging voordat ik naar haar ga." zei ze met een glimlach.

Savador staarde zwijgend over het meer bij Mizore's vraag. Voor een moment was zijn aandacht teveel gelokt door het voor hem afschrikwekkende water, waardoor haar woorden even tot zich door moesten dringen. Hij onderdrukte een kleine rilling over zijn rug bij het zien van het rustige water. Dat joeg hem zelfs al angst aan. 'Waar je Madeline kunt vinden? Normaal in het kamertje boven de ziekenzaal. Die snoes is nu zwanger, dus ik denk dat ze vooral ook nu veel rond de ziekenzaal te vinden zal zijn,' antwoordde hij kalm. Hij balde zijn vuist even, want Madeline was niet zwanger van hem geworden - waar hij eigenlijk wel op had gehoopt - maar van Norwood. Savador keek op toen Mizore opstond. Een klein glimlachje sierde zijn lippen. 'Wellicht is dat beter, inderdaad. Hoe komt het dat je erbij loopt alsof je net hebt gevochten?' vroeg hij zacht.

Ze dacht even aan de ziekenzaal. De laatste keer was dat na een gevecht dat Deshas had gehad. Ze luisterde naar de vraag en wachte even voor ze antwoord gaf. "Ik ben zo erg in de war geweest dat ik niks aan verzorging of eten gedaan heb. Ze tilde haar schurt op totdat je net het rantje van haar gid zwarte bh kon zien. Haar ribben waren duidelijk zichtbaar en haar buik was redelijk ingevallen. Ze deed haar shirt na een paar seconde weer omlaag zodat niemand ander dat zou zien. "misschien moet ik maar eerst lang de kantine gaan om een hapje te eten" zei ze terwijl ze lachtjes op haar buik klopte.

PROFILE MAGICIAN

» Ja, dus, ehm... Ik kwam, ehm... Vraag me niet zulke moeilijke dingen, verdorie!

moeilijke gedachtes

moeilijke gedachtes

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen