moeilijke gedachtes

Savador hield zijn doordringende blik een lange tijd op Mizore gericht terwijl hij luisterde naar haar antwoord. Hij keek schuin naar haar op en hield zijn adem even in bij het zien van haar ingevallen buik en haar uitpuilende ribben waar je xylofoon op kon spelen. Als hij het dunne laagje huid om haar botten wegdacht, kon hij zich niets anders in zijn geest halen dan een geraamte. 'Mizore!' bracht hij uit op een bestraffende toon terwijl hij opstond. 'Ik wil dat je voortaan naar mij toekomt, of naar iemand anders waar je een band mee hebt, als je opnieuw in verwarring raakt. Desnoods ga je naar de ziekenzaal als het weer gebeurt. Heb je dat begrepen?' Savador staarde met een strenge blik in zijn goudkleurige ogen op zijn nicht neer, afwachtend op een braaf antwoord. Dat ze verward kon zijn, begreep hij. Maar dat ze zich daardoor niet meer ging verzorgen of niet meer at, ging hem iets te ver. Als Mizore zijn eigen dochter was geweest, had ze het niet moeten proberen. Dan had hij haar linea recta mee naar zijn kantoor gesleurd om haar eigenhandig te voederen tot ze barstte. 'Misschien?' herhaalde hij haar woorden op een ietwat dreigende toon. Hij sloeg langzaam zijn armen over elkaar heen zonder zijn strenge blik van Mizore af te scheuren. 'Ik weet het wel zeker! Ik verplicht het je eerst iets binnen te krijgen voor je je gaat bekommeren om het kiezen van een huisdier,' zei Savador op een al net zo strenge toon als de blik in zijn ogen.

Mizore had haar glimlagje weggehaald en een wenkbrouw opgetrokken bij het horen van haar naam op zo'n strenge toon. De rest van de woorden had ze Savador met een verbaast gezicht aan gekeken. Ze had hem zo nog even aangekeken voor ze antwoord gaf. Ze schoot heel even in de lach maar hield daar maar snel mee op omdat ze wist dat hij daar niet zo van hield. Ze nam weer een rechte houding aan en keek hem aan. "Oke, Oke, ik snap wat je bedoeld. Maar wat valt er te eten als je geen honger of uberhoubt iets in die richting hebt? Geen honger, geen eten." dat laatste gedeelte zij ze nog al snugger. Ze wachte even voor ze verder ging. "Maar" begon ze. "Als jij je daar prettiger bij voeld zal ik eerst wat gaan eten." Ze keek hem aan en hoopte dat hij daar tevrede mee zou zijn.

Savador bleef bestraffend op Mizore neerkijken en bleef in die positie roerloos staan. Hij zweeg bij haar verbaasde uitdrukking, alleen de frons tussen zijn wenkbrauwen werd uit ergernis dieper toen ze even een lachje uitbracht. Hij wist niet wat hier te lachen viel. Hij was doodserieus. De frons verdween bijna geheel toen hij een antwoord terugkreeg wat hem genoeg tevreden stelde. Bij één van haar laatste zinnen beet Savador even op zijn tanden. 'En geen eten, geen kracht. Ook al heb je geen honger.. je moet echt iets binnenkrijgen. Of dat nu tegen je etenslust in is of niet,' sprak hij wijselijk. Er verscheen even een klein glimlachje over zijn bleke gezicht. 'Goed,' zei Savador met een emotieloos, maar opgeklaard gezicht op Mizore's laatste woorden. 'En doe dit nu niet alleen eenmalig omdat ik het toevallig zeg, Mizore. Ik wil dat je je daaraan houdt,' voegde Savador er op een weer wat striktere toon aan zijn zinnen toe.

Ze bleef hem even aan staren. "waarom zou ik dat maar eenmalig doen?" Ze begreep dat laatste niet. Mensen hadden nooit zo om haar gegeven. Savador was de eerste die haar als een normaal persoon zag. Ze hoorde zachtjes haar buik grommen van de honger. Misschien moest ze tog maar wat eten. Ze had de laatste paar dagen allen maar ijs binnen gekregen wat ze zelf "gemaakt" had. "Oke zullen we het zo afspreken, ik ga weer normaal eten en zorg er voor dat het niet meer gebeurt en jij help mij met de magie leren om mijn ijsbeer tot leven te maken." Ze legde haar armen over elkaar heen en keek nog al zakelijk naar Savador. Het was niet zo dat ze er altijd iets tegen over wilde hebben, maar omdat ze zich toch altijd wat zekerder voelde als hij er bijwas vond ze dat ze dit wel van hem mocht vragen.

Savador kantelde zijn hoofd even schuin bij Mizore's vraag. 'Omdat je, als je de wil had het uit jezelf te doen, het allang gedaan had. En omdat, als ik je hierop niet had aangesproken, je over een tijd waarschijnlijk nog rondliep met je huid hangend aan je ribben,' gaf hij kalm antwoord. Er verscheen een zwakke glimlach om zijn dunne lippen bij het horen van haar afspraak en haar zakelijke uitdrukking. 'Goed dan. Afgesproken,' stemde hij er met diezelfde glimlach uiteindelijk mee in. Als Savador met die reden een excuus had Madeline misschien 'toevallig' weer te zien, en tegelijkertijd zijn nicht kon helpen, was dat in zijn ogen alleen maar positief - en, ondanks dat er nog bergen nakijkwerk in zijn kantoor op hem wachtte, alles behalve een last.

PROFILE MAGICIAN

» Ja, dus, ehm... Ik kwam, ehm... Vraag me niet zulke moeilijke dingen, verdorie!

moeilijke gedachtes

moeilijke gedachtes

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen