Een warme dag. Een zon die scheen en geen wolkje aan de lucht. Het was een goed idee geweest van haar ouders om haar in de zomervakantie te sturen. Nu kon ze tenminste een beetje de omgeving verkennen en wellicht een vriend maken voordat de lessen begonnen. Niemand vond het fijn om midden in een semester in het diepe gestort te worden en ze had het al eens vaker mee gemaakt en ze was blij dat haar ouders er nu rekening mee hielden. Ze was nu oud genoeg om voor zichzelf te kiezen en haar ouders moesten eindelijk eens naar haar luisteren. Niet dat ze van haar ouders hield, ze hadden alles voor haar en haar broertje over en daar was Netsuko ze zeer dankbaar voor. Ze ging haar best doen op deze school en aan haar ouders laten zien dat het het waard was dat ze haar hier naartoe hadden gestuurd. Misschien kon Tim dan ook komen en dan zou het vast super gezellig worden.
Met een vrolijke tred liep Netsuko over het pad dat naar een groot grasveld leidde. Hier en daar waren een paar bomen en er waren genoeg leerlingen buiten. Misschien was het nu tijd om een vriend te maken? Haar optimisme zorgde ervoor dat ze durfde op mensen af te stappen, in de hoop dat alles goed kwam en dat mensen eigenlijk aardig waren. Ze was er niet onzeker over, ze hoopte gewoon op de gewenste uitkomst. Een glimlach op haar lippen en ze bekeek de leerlingen die op en over het grasveld liepen, ieder bezig met zijn eigen ding of vrienden. Ze paste vast wel ergens tussen. Haar aandacht werd getrokken naar een figuur dat alleen was. Wellicht had diegene ook zijn eigen zoektocht naar vrienden gestart. Met een glimlach stapte het bruinharige meisje op hem af. 'Hey!' Zei ze vriendelijk met dezelfde glimlach op haar lippen terwijl ze even kort zwaaide. 'Ook lekker aan het genieten van het weer?' Het was een gespreksstarter die ze haar vader zo vaak had horen zeggen in allerlei vormen dat ze gewoon was gaan aannemen dat ze zo een gesprek moest beginnen. Meestal antwoordde diegene vriendelijk terug.

(Voor Ezekiel)

Na geruime tijd door de school te hebben gestruind, was Ezekiel zich ervan verzekerd dat hij voorlopig wel genoeg van het gebouw had gezien. Voor zijn gevoel had hij sinds zijn aankomst op Starshine Academy een aantal dagen geleden ieder aangetroffen hoekje en gaatje van de school grondig bestudeerd, al woedde er nog steeds een brandende nieuwsgierigheid in hem en het besef dat er wellicht nog veel meer mysteries te ontdekken vielen hier... Als kind had hij de vele legendes en verhalen wel gehoord over deze school, maar nooit had hij durven dromen er op een dag zelf terecht te komen. Hoewel hij hier natuurlijk maar voor één doel was in feite. Maar daar wilde hij voor nu nog niet te veel over nadenken.
Op een kalm tempo begaf Ezekiel zich naar het grasveld bij de school, zichzelf een pauze gunnend van zijn “inspectie”. Zijn halfbroer zou pas over een paar weken op Starshine aankomen, wat betekende dat Ezekiel nog ruim de tijd had om zijn veiligheid hier te waarborgen. Hij mocht zichzelf best wat rust gunnen nu het nog kon.
Zijn voeten verplaatsten zich soepel en vluchtig over het zachte gras. Ezekiel was gewend om veel buiten te zijn en verruilde met alle liefde de stenen, koude muren voor het open terrein. De zon verwarmde zijn gebruinde gezicht terwijl hij geïnteresseerd zijn omgeving in zich opnam. Hij was duidelijk niet de enige met het idee om zich hier terug te trekken, al leken andere leerlingen meer interesse te hebben in socialiseren dan in uitrusten. Een moment twijfelde hij, de verschillende gezichten in zijn buurt bestuderend. Zou hij ook…?
Hij schudde zijn hoofd. Nee, natuurlijk niet. Waarom zou hij? Hij was niet één van hen, of hij wilde of niet.
Ezekiel besloot daarom een rustige plek op te zoeken. Voor hij ging zitten zorgde hij ervoor zich gunstig te positioneren: op deze manier had hij overzicht over zijn omgeving, maar bevond hij zich ook niet te dicht in de buurt van de andere leerlingen op het grasveld.
Al snel bemerkte Ezekiel dat het wat onwennig voelde om uit zichzelf te gaan zitten en proberen te ontspannen. Normaal gesproken zou hij nu al een aantal uur hard aan het werk zijn, ook buiten, maar hij zou zeker niet de kans krijgen om dan in het gras uit te rusten en helemaal niet wanneer hij dat zelf wenste. Aangezien hij niet beter wist, was het best een omschakeling, maar tegelijkertijd betrapte hij zichzelf erop dat dit hem wel beviel, voor zolang het mocht duren. Een paar weken. Tot Damian zou komen.

Zijn ruwe hand gleed over de aarde en betaste de jonge grassprieten die zijn huid probeerden te kietelen. Door het eelt voelde hij het nauwelijks. Pas toen zijn vingertoppen over iets hards gleden, keek hij omlaag. Zijn hand lag op een tak die waarschijnlijk hiernaartoe was gewaaid vanaf het nabijgelegen woud. Als vanzelf pakte Ezekiel het op en begon de kleinere vertakkingen los te trekken tot er één mooi stuk hout overbleef. Met zijn andere hand toverde hij een kleine, vlijmscherpe steen uit zijn broekzak. Als men niet beter wist leek het net een klein mes. Met de steen begon hij in het hout te graveren en te snijden. Houtsnijden was iets wat Ezekiel zichzelf al vanaf kleins af aan had geleerd. In eerste instantie was het een tijdverdrijf geweest, maar nog steeds diende het met name om zijn verstand even helemaal op nul te zetten. Om zich even nergens druk om te maken, behalve om wat hij aan het creëren was.
Binnen enkele tellen begon het hout al meer vorm te krijgen en werd het steeds meer zichtbaar dat het een beer voorstelde.
Ezekiel was zo geconcentreerd bezig dat hij nauwelijks in de gaten had dat er iemand zijn kant opkwam. Door een vriendelijk “Hey!” werd hij opgeschrikt. Alsof hij uit een trance ontwaakte, keek Ezekiel op naar de persoon die bij hem was gaan staan. Hij moest zijn ogen ietwat samenknijpen om het meisje beter te kunnen zien, aangezien hij nog steeds op de grond zat en zij net met haar rug in de zon stond. “Ook lekker aan het genieten van het weer?”
Ezekiel leek wat overdonderd door die vraag. Hij was één van de weinigen en misschien wel de enige op het grasveld die zich afzonderde van de verschillende groepjes mensen, dus hij had niet verwacht dat iemand hem bewust zou opzoeken en eerlijk gezegd was het ook haar vriendelijkheid dat hem verbaasde. Hij legde het houtsnijwerk voor een ogenblik op zijn schoot, al zijn interesse op het bruinharige meisje richtend. In zijn hoofd speelden er allerlei vragen waarom ze juist hem had opgezocht.
Eindelijk wakker geschud verscheen er een halve glimlach om zijn lippen. Zijn ijsblauwe ogen gleden kalm van het meisje naar de lucht en weer terug. “Nu je het zegt…inderdaad!” was zijn antwoord op haar vraag. Het was deels als grap bedoeld, maar Ezekiel moest voor zichzelf toegeven dat hij een momentje was afgedwaald en niet echt aandacht aan het weer had besteed. Uit beleefdheid stond hij op en stak uitnodigend zijn hand naar het meisje uit. “Ezekiel.” Stelde hij zichzelf voor. Dat hij door bediendes was opgevoed betekende niet dat hij geen manieren had. Vlug veegde hij nog was wat van het zaagsel van zijn houtsnijwerk af aan zijn shirt, voor hij zijn hand opnieuw naar het onbekende meisje uitstak. Nu hij haar beter kon zien, merkte hij op dat ze een vriendelijke en vrolijke uitstraling had. En afgaand op de manier waarop ze op hem was afgestapt, leek ze een "sociale vlinder" te zijn. Al was het niet Ezekiel’s plaats om uit zichzelf contact te zoeken met andere leerlingen, toch voelde hij zich niet gedwongen dit gesprek zomaar af te kappen. Dan zou hij juist onnodige aandacht op zichzelf vestigen. En in feite was hij nog steeds nieuwsgierig waarom dit meisje naar hem was toegekomen.
In zijn ooghoek zag hij plotseling dat een groepje meisjes hen vanaf een afstandje bekeken. In sommige opzichten was Ezekiel dan ook wel een "opvallende verschijning" (niet in positieve zin) met zijn versleten kleding, zongebruinde, gehavende huid en warrig blond haar, alsof hij zo uit bed was gestapt. Bovendien was Ezekiel niet klein van stuk en de laatste jaren veel gegroeid, waardoor sommige van zijn kledingstukken hem niet helemaal leken te passen. De brede schouders trokken aan zijn shirt en zijn broekspijpen reikten net niet tot zijn schoenen. “Zijn…dat je vriendinnen?” vervolgde Ezekiel het gesprek, ook om de aandacht voor de zekerheid van zichzelf af te leiden, waarbij hij kort knikte richting het groepje meisjes.

Het weer bracht veel mensen naar buiten, dat was makkelijk te zien en Natsuko beoordeelde ze daar ook niet op. Ze vond het juist wat vreemder dat mensen met dit weer zich binnen schuil hielden. Het was niet super warm, het was gewoon precies goed en heerlijk. Misschien dat een aantal Shadranen zich liever niet buiten waagden en dat kon Natsuko wel begrijpen. Maar anderen hadden volgens haar geen excuus. Wie wilde er nu niet bruin worden? Het was haar ook opgevallen dat er een meer in de buurt was, het blauwe water schitterde in het zonlicht en reflecteerde op sommige plekken zo dat ze haar ogen moest dichtknijpen om nog in de richting van het kabbelen te kijken. Haar kleding was simpel, een korte mouwen t-shirt in een wat donker rode kleur, gepaard met een lichte spijkerbroek die opgerold was tot haar enkels. Aan haar voeten zaten een paar donkerrode espadrilles met franjes aan de voorkant. Het waren haar favoriete stappers. Ze zaten comfortabel en ze konden lang mee. Nu zagen dezen er al uit alsof ze lang waren gedragen en haar kleding was misschien ook niet meer zo nieuw, maar Netsuko was daar nooit zo heel oplettend op. Als het haar stond en het er een beetje netjes uitzag, dan trok ze het aan. Natuurlijk lette ze wel op wat er de laatste tijd populair was, maar ze had simpelweg het geld niet om het aan dure dingen uit te geven. Natsuko wist heel goed hoe ze moest sparen en dat deed ze dan ook het meest. Haar familie had nooit groot met geld gezeten, dus ze wist hoe ze moest letten op haar geld. Of ze het wilde of niet.
Ze had de jongen benaderd en nu ze wat dichterbij stond en hem wat beter kon bekijken, viel het haar op dat hij een tak in zijn handen had. Of beter gezegd, zijn hand want in de andere hield hij een scherpe steen waarmee hij de tak aan het bewerken was. Natsuko wilde haar wenkbrauw optrekken maar besefte dat dit waarschijnlijk erg onbeleefd was, dus ging haar aandacht naar zijn gezicht. Zijn verraste gezicht. Het eerste wat haar opviel waren zijn ijsblauwe ogen, het kon ook niet anders met die felheid. Haar glimlach bleef staan terwijl de jongen uit zijn gedachten leek te komen en antwoord gaf op haar vraag of hij ook aan het genieten was van het weer. Hij klonk vriendelijk en gezellig. Natsuko's glimlach werd alleen maar breder en ze grinnikte. De jongen kwam uiteindelijk van zijn plaats en leek nu een stuk groter. Natsuko moest nog steeds haar groeispurt krijgen en bleef nu een beetje rond de een meter zestig hangen. Ze hoopte dat ze nog wat groeide, want klein zijn wilde ze absoluut niet. Dan zouden mensen haar misschien niet zo serieus nemen en dat wilde ze niet.
Hij stak zijn hand uit en even aarzelde het meisje. Misschien wilde hij een grap uithalen. Maar dan zou hij net toch niet zo vriendelijk zijn geweest? Even trok de jongen zijn hand terug en ze was bang dat ze het moment had verpest. Maar toen het bleek dat hij alleen maar wat zaagsel van zijn, wat versleten, kleding afklopte schudde Natsuko daarna dankbaar zijn hand. De jongen heette Ezekiel. Het klonk haast engelachtig. 'Natsuko.' Sprak ze met een glimlach. Zijn handdruk was stevig, misschien wat hard, maar het meisje besteedde er geen aandacht aan. Net toen ze haar mond open wilde doen om hem te vragen naar de tak, die van dichterbij er nog mooier uitzag, sprak de jongen met de ijsblauwe ogen al weer. Natsuko volgde zijn blik en staarde naar de meisjes, die toen druk weer verder gingen met praten. Ze schudde haar hoofd. 'Eh, nee.' Begon ze waarna ze weer naar Ezekiel op keek. 'Ik ben hier pas gisteren aangekomen, dus ik ken eigenlijk niemand hier.' Ze staarde even naar haar schoenen en vervolgens gingen haar ogen via zijn lichaam weer naar zijn gezicht. 'Je bent eigenlijk de eerste die ik aanspreek.' De glimlach vormde weer op haar lippen waarna haar ogen weer over het grasveld gingen. Niemand leek nu aandacht hen te besteden. Was het vreemd dan om met de jongen voor haar om te gaan? Was hij een of andere gek, of populair? 'Mooie tak!' Begon ze weer de draad op te pakken. 'Doe je dat soort dingen al lang?' Ze haalde een hand door haar donkerbruine haar terwijl haar ogen weer die van Ezekiel ontmoette.

Ezekiel schudde het meisje de hand, misschien iets te ferm. Hij had er direct spijt van toen hij haar zachte, kleine hand iets te hard in zijn ruwe, grote hand nam. Automatisch gleed zijn doordringende blik naar haar gezicht om te kijken of hier misschien irritatie of iets dergelijks op te lezen was. Dit bleek allerminst het geval. Het meisje stelde zich met een lieve glimlach voor. ‘Natsuko.’ herhaalde Ezekiel in gedachten. Ja, het paste haar, al kende hij haar natuurlijk nog niet. Maar haar naam had iets vriendelijks en vrolijks en dat was zijn eerste indruk van haar.
“Eh, nee. Ik ben hier pas gisteren aangekomen, dus ik ken eigenlijk niemand hier.” antwoordde ze op zijn vraag. Ezekiel zag hoe haar blik afdwaalde en uiteindelijk de zijne weer kruiste. Hij bleef haar nieuwsgierig, maar niet onbeleefd aankijken. “Jij bent eigenlijk de eerste die ik aanspreek.” vervolgde ze.
Ezekiel knikte begrijpend. Er waren de laatste tijd veel nieuwe leerlingen aangekomen, leek het. “Dan zijn we met z’n tweeën.” Reageerde hij om aan te geven dat ook hij nog niemand kende op Starshine en dat hij bovendien niemand nog had aangesproken, al wist hij niet of dat tweede over zou komen. Kort verbreedde zijn glimlach iets. “En in dat geval leuk je te ontmoeten, Natsuko. Oh en trouwens, iedereen noemt mij Zeke…” Maar wie dan? Niemand kende hem nog hier en eigenlijk moest hij dat zoveel mogelijk zo houden. “thuis.” voegde hij er snel aan toe om zichzelf te verbeteren.
Zeke moest voor zichzelf toegeven dat hij ietwat roestig was in het hele “sociaal doen”. Het was niet bepaald zijn dagelijkse bezigheid geweest thuis. Zulke dingen hadden gewoon minder prioriteit. En al helemaal gesprekken voeren met…meisjes. Niet dat hij daar helemaal geen ervaring mee had of het niet wilde, maar hij was er nooit echt veel aan toe gekomen, zeg maar. Hm. Ja. Dus.
Ezekiel volgde Natsuko’s blik en merkte op dat de meisjes niet langer naar hen keken. Blijkbaar viel hij juist minder op als hij ook met iemand in gesprek was, net als de rest. Interessant.
“Mooie tak!” Natsuko’s opmerking kwam zo onverwacht dat Ezekiel het niet kon laten kort te grijnzen. Hij zou haast vergeten dat hij het houtsnijwerk nog in zijn hand had.
Het was duidelijk goed bedoeld, maar het was wel één van de origineelste complimenten die hij ooit had gehad. Zeke liet zijn ogen over het gezicht voor hem glijden. Net voor hij wilde antwoorden merkte hij iets op. “Dank je.” Mompelde hij eerst. Vlug, maar niet zo snel dat Natsuko zou schrikken van zijn beweging, viste Ezekiel een klein takje uit haar bruine lokken en hield deze voor haar neus. “Jij ook!” Het was één van de takjes die hij zojuist had afgebroken. Het moest per ongeluk in haar haar terecht zijn gewaaid.
“Doe je dat soort dingen al lang?” Ze wist het gesprek in ieder geval op gang te houden.
Zeke glimlachte een onschuldige glimlach en voelde zich stiekem betrapt. Het was vast niet super "macho" van hem om hout te snijden, al kon hem dat weinig schelen. Onbewust liet hij zijn hand met de tak toch iets zakken. Zijn blik boorde zich weer in die van Natsuko. “Eigenlijk wel, al ben ik geen Wood magician, maar een Fire magician.” Zeke kon zichzelf bijna niet geloven dat hij dit ging vertellen, maar deed het toch: “Het is vooral een hobby, maar...iemand heeft me ooit eens gezegd dat ik mensen op de één of andere manier kan lezen en in mijn houtsnijwerk kan laten zien wie ze van binnen zijn, alsof het hout hun…”totem” is, zoals Grenanen dat noemen.” Hij schudde lachend zijn hoofd en ging even met een hand door zijn blonde haar om te laten zien dat hij het zelf niet al te serieus nam. Hierna richtte hij zijn aandacht opnieuw op Natsuko. “En jij? Wat doe jij graag?” Hij verraste zichzelf dat hij zo snel een vraag kon verzinnen om het gesprek op gang te houden. Niet dat hij niet geïnteresseerd was of niet verder wilde praten, in tegendeel, maar het was gewoon nieuw dat iemand op deze manier met hem praatte. Hopelijk had hij niet gelijk een al te beroerde indruk gemaakt op Natsuko.

Het was een mooie locatie waar deze school op lag. Genoeg buiten ruimte en zoals het er nu uitzag, ook genoeg binnen. Op het eerste gezicht leek dit alles veel en veel te groot om in je op te nemen. Zoveel plekken om te bezoeken, zoveel klassen en kamers om te ontdekken. En dan bleek er ook nog een gezellig stadje in de buurt te zijn waar je kon uit gaan en kon gaan winkelen. Het was nu toch vakantie dus Natsuko had alle tijd om alles en iedereen te leren kennen. Misschien dat ze ergens volgende week naar het stadje kon en misschien wilde er dan wel iemand met haar mee. Dat zou ze echt geweldig vinden, kon de vriendschap ook meteen versterkt worden. Ze vulde het plaatje al in hoe zij en Ezekiel samen door de straten liepen, lachend, pratend, hier en daar een winkel in schoten. Het was nog niet eens zo'n slecht idee. Misschien dat ze het later aan hem kon vragen, het was misschien nu wat vreemd om meteen met de deur in huis te vallen. Ze kenden net elkaars namen en Natsuko wist alleen van hem dat hij mooi hout kon bewerken. Misschien wat raar om dan meteen te vragen of hij met haar mee wilde naar Oaks Field.
Het bleek dat Ezekiel net als haar pas was aangekomen en nog niemand kende. Dat gaf Natsuko wat hoop. Wellicht dat er meer mensen nu in de buurt waren die nog niet veel mensen of nog helemaal niemand kenden. Dan konden ze misschien een groepje vormen! Dat zou gezellig zijn. “En in dat geval leuk je te ontmoeten, Natsuko. Oh en trouwens, iedereen noemt mij Zeke… thuis.” Het meisje knikte als bevestiging. 'Insgelijks, Zeke.' Zei ze om hem te laten weten dat ze dan die naam zou gebruiken. Ezekiel was ook wel een beetje een mond vol om te zeggen. 'Iedereen noemt mij eigenlijk gewoon Natsuko, maar Natsu kan ook,' grijnsde ze. Ze vouwde haar handen in elkaar om wat onzichtbaar wat losse velletjes rond haar nagels los te maken. Het was een soort afleiding, niet omdat ze zich ongemakkelijk voelde, maar om iets te doen te hebben terwijl het gesprek voort ging en ze elkaar beter leerden kennen. Zijn dankjewel liet hem glimlachen. Vriendelijk en nu ook nog eens bescheiden. Toen hij plots een takje voor haar hield met de opmerking ''Jij ook!'', kon ze niet anders dan lachen. En meneer bezat ook nog eens humor. 'Oh jee, nu moet je het mij wel leren!' Grapte ze, al was ze best nieuwsgierig naar hoe hij het had kunnen doen. Natsuko was open voor alles wel en vond het heerlijk om nieuwe dingen te kunnen doen en vaardigheden te ontwikkelen. Ze was praktisch ingesteld dus dit leek haar wel iets waar ze een goede aantal uren aan kon besteden.
Hij bleek een Fire Magician te zijn, iets wat zij ook in zich had, maar Natsuko liet hem uitpraten en luisterde nieuwsgierig naar zijn antwoord. Hoewel hij zijn hoofd lachend schudde, was Natsuko alleen maar nieuwsgieriger geworden. 'Oh, maar dat klinkt echt super.. interessant.' Het duurde even voordat ze het juiste woord ervoor had kunnen vinden. 'Zou je dat voor mij kunnen doen?' Weer een glimlach op haar lippen, haar ogen keken wat hoopvol. Zou dat niet een prachtig stuk zijn voor een beginnende vriendschap? Samen hout voor elkaar snijden. Oke, het klonk erg vreemd, dat moest ze toegeven. Maar het was uniek, dus dat was wel leuk. 'Of kun je het mij misschien leren?' Zei ze er daarom maar achteraan, bedenkende dat hij haar idee eigenlijk helemaal niet zo leuk zou kunnen vinden, wat ze ook wel kon begrijpen. Zijn vraag bracht haar wat in verlegenheid en ze keek even naar haar schoenen om vervolgens haar schouders op te halen. 'Ik heb niet echt iets.. unieks.' Begon ze, wat zachter mompelend. 'Ik kan aardig tekenen en een goed boek trekt mij ook wel aan. En ik heb een aantal jaar op dansles gezeten, dus dansen kan ik ook wel. Maar, ik kan niet zo iets als jij.' Gaf Natsuko eerlijk toe, waarna ze weer naar hem keek, een wat verlegen glimlach had zich op haar mond gevormd en ze wist niet echt wat ze nu verder moest doen. Zeke had haar wat in verlegenheid gebracht en Natsuko was nou niet zo sociaal dat ze zich er makkelijk kon uitpraten. Ze wilde eerlijk blijven.

Zeke glimlachte toen Natsuko (of Natsu, want dat klonk ook leuk) gelijk zijn bijnaam in gebruik nam. Het was op de één of andere manier gewoon makkelijk om met haar te praten, ondanks dat hij wat roestig was in sociaal doen. Ze vormde een leuke gesprekspartner en leek dezelfde luchtigheid over zich heen te hebben als hij. Voor even vergat hij zelfs waarom hij op SSA was én dat hij dit eigenlijk beter niet kon doen.
Kort daarop kon Zeke zijn verbazing nauwelijks verbergen toen Natsuko geïnteresseerd reageerde toen hij meer over houtbewerking vertelde. Dat het voor hem een ontspannend tijdverdrijf was betekende niet dat anderen er hetzelfde over dachten. In tegendeel, mensen thuis hadden regelmatig gefronst toen ze Ezekiel in zijn (weinige) vrije uren hard aan het werk zagen met hout bewerken. Sommigen toonden hem enkel vragende blikken en andere drukten hem op het hart om het houtsnijwerk te verruilen voor het “najagen van meisjes” en dat soort dingen. Niet dat hij daar geen interesse had. Ook zijn blik zou een mooi meisje in het voorbijgaan nakijken en hij was op het moment ook zeker niet blind voor het gezicht met de bruine lokken voor hem, maar hij was misschien daar iets anders in dan andere jongens van zijn leeftijd, mede door zijn…eh...”positie".
Dat iemand hem naar zijn hobby vroeg was helemaal nieuw voor hem. Ezekiel dacht in eerste instantie dan ook dat Natsuko een grapje maakte, tot zijn blauwe ogen de hare vonden en hij de serieuze uitdrukking op haar gezicht bespeurde. “Zou je dat voor mij kunnen doen? Of kun je het mij misschien leren?” opperde ze.
Zeke was werkelijk met stomheid geslagen, maar liet uiteindelijk een zachte grinnik ontsnappen. “Eh…” Hij ging even met een hand door zijn haar, waardoor het wonder boven wonder meer in model zat dan daarvoor. “Tuurlijk.” antwoordde hij tenslotte en lachte. “Als je dat wilt.” Hij dacht even na voor hij verder sprak. “Maar als ik iets voor jou ga maken, moet ik je wel beter leren kennen.” Het had uitnodigend geklonken, al was het in eerste instantie niet per se zo bedoeld, maar Zeke besloot zichzelf niet te corrigeren. Natsuko had zijn nieuwsgierigheid geprikkeld en wanneer dat gebeurde kon Zeke moeilijk loslaten tot hij zijn nieuwsgierigheid voldoende had gestild. Die eigenschap had hem vanaf kleins af aan vaak genoeg in de problemen gebracht, helaas. En ook nu bleef een zacht stemmetje in zijn hoofd zeggen dat hij dit beter niet kon doen. Eigenlijk moest hij dit gesprek al beëindigd hebben. Ja. Eigenlijk.
“En wat betreft het leren van hout bewerken…” praatte hij desalniettemin onverstoord door. Zijn glimlach verbreedde iets toen hij verder sprak, waardoor er kleine kuiltjes in zijn wangen ontstonden. “als je het oprecht leuk lijkt om dat te leren, kan ik je best een keer uitleggen wat ik weet.” Hij knipoogde. “Maar weet waar je op toezegt, want ik kan een hele strenge leermeester zijn!” Geleidelijk maakte zijn glimlach plaats voor een plagende grijns. Ondanks zijn lengte en brede bouw die hem ouder deden lijken dan hij in werkelijkheid was, verraadde Ezekiel’s jeugdige, jongensachtige grijns altijd zijn ware leeftijd. Dat en de speelse glinstering in zijn ogen.
Zeke trok een wenkbrauw omhoog toen Natsuko plotseling weg keek toen hij haar vroeg wat zij graag deed.
“Ik heb niet echt iets…unieks.” Ze praatte ineens zo zacht dat hij zijn best moest doen het te verstaan. “Ik kan aardig tekenen en een goed boek trekt mij ook wel aan. En ik heb een aantal jaar op dansles gezeten, dus dansen kan ik ook wel. Maar, ik kan niet zoiets als jij.”
Het was even stil.
“Ik vroeg ook niet of je iets unieks hebt,” antwoordde Zeke bijna streng, maar zijn stem had een warme ondertoon. Zijn doordringende blik sloot hier onbewust naadloos bij aan. “Ik vroeg alleen wat je graag doet. Hoewel…” hij aarzelde een moment. Misschien dat dit verkeerd over zou komen, maar hij waagde het er maar op. Hij wilde gewoon eerlijk zijn. “je volgens mij genoeg unieks hebt wat je zelf misschien nog niet eens weet...” Zeke beet onopvallend op zijn onderlip. Had dat erg als een afgezaagde, flirterige opmerking geklonken? Hopelijk niet. Snel voegde hij er met een grijns aan toe: “Om te beginnen heb alleen jij het gedurfd om mij aan te spreken, terwijl de rest hier…” Zeke’s blik gleed langs de andere mensen op het grasveld die heel af en toe nog steeds wat argwanend en verwonderd hun richting opkeken. “een beetje bang voor me lijkt te zijn, denk ik.” Hij haalde zijn luchtig zijn schouders op en lachte. “Ik ben ook heel eng natuurlijk. Dat begrijp ik best.” Toegegeven hij had dan ook bewust niet veel moeite gedaan om uitnodigend over te komen naar zijn omgeving, niet alleen vanwege zijn uiterlijk. Het moest maar. Dat was eigenlijk het beste.
Toen Natsuko haar interesses vertelde, knikte Zeke geïnteresseerd. “Misschien dat jij mij dan iets van jouw werk kan laten zien?” Zei hij als reactie op het feit dat ze kon tekenen. Hij fronste kort. “Probeer het me maar niet te leren, want ik heb zo’n vermoeden dat ik daar rampzalig slecht in ben.” Hij liet kort een stilte vallen en boog hij zich tenslotte iets voorover richting Natsuko, alsof wat hij haar nu ging vertellen alleen voor haar oren bestemd was. Ondanks dat hij voorover boog, was hij alsnog niet dichtbij genoeg dat het ongemakkelijk zou worden, aangezien hij redelijk boven haar uittorende. “Maar, tussen jou en mij… Ik zou best een danslesje of twee kunnen gebruiken. Ik heb vroeger, vraag me niet hoe, weleens wat opgepikt, maar misschien moet ik het weer eens bijschaven.”

Hij leek verrast door haar vraag. Misschien was ze de eerste die echt geïnteresseerd leek te zijn in zijn hobby, of ook de eerste te zijn die hem er niet mee pestte. Het zou haar niet veel verbazen. Houtbewerking was nu niet iets wat iedereen graag deed, of misschien zelfs vanaf wist, en het was ook een aardig unieke hobby. Ze kon wel begrijpen dat daar misschien op werd neer gekeken. Natsuko zelf had het nooit mee gemaakt, ze was meestal wat discreet met wat het vertellen wat ze leuk vond. Niet omdat ze bang was dat mensen er wellicht op gingen haten of haar ermee gingen pesten, nee, puur alleen omdat ze niet te veel van zichzelf wilde weggeven en mensen laten denken dat ze alleen bestond uit tekenen, lezen of dansen. Maar die strategie had ze helemaal weggegooid. Want hier stond ze nu, te babbelen met een jongen die ze net had ontmoet over niets anders dan hun hobbies. Maar hij leek geen gevaar te vormen voor veroordelingen. Hij was tot nu toe gewoon aardig en of hij misschien een manipulerende psychopaat was, moest nog blijken. Maar voor nu zette Natsuko graag het gesprek voort en vond ze het fijn dat ze iemand had gevonden die haar niet zomaar wegpoeierde of haar met een rare blik aankeek en zich afvroeg wat er in godsnaam in haar hoofd moest omgaan dat zij zomaar op diegene durfde af te stappen. Ze had nog geen enkel idee voor wie ze hier moest oppassen en wie hier de populaire clique was, maar Zeke zat daar zeker niet bij.
Ze glimlachte bemoedigend toen Zeke even leek te hangen in zijn woorden. Ze veroordeelde hem niet, in tegendeel, ze was erg nieuwsgierig naar zijn antwoord. Misschien had ze zelfs iets gevraagd wat hem raar in de oren klonk. Maar dan zou ze haar schouders op halen en opnieuw beginnen. Fouten waren er om gemaakt te worden en er van te leren. Ze had al deels verwacht dat dat hij zou zeggen dat ze elkaar beter moesten leren kennen. Hij had net al verteld dat dat een belangrijk iets was, anders kon je moeilijk hout snijden over (voor?) iemand. Maar het leek een goede link te leggen met haar voorstel. 'Misschien kunnen we volgende week ergens een keer samen naar Oaks Field? Dat stadje schijnt erg leuk te zijn.' Opperde ze, met een vragende blik in haar ogen terwijl ze haar handen de kontzakken van haar broek stak om haar rug wat te rechten. “als je het oprecht leuk lijkt om dat te leren, kan ik je best een keer uitleggen wat ik weet.” Sprak de jongen met een knipoog en Natsuko kon even niets anders als een kleine blos op haar wangen laten verschijnen die ze zo snel mogelijk weer probeerde weg te poetsen. “Maar weet waar je op toezegt, want ik kan een hele strenge leermeester zijn!” Ze lachte om zijn opmerking en keek hem recht aan. 'Ik zal beloven een brave leerling te zijn,' speelde ze het spelletje mee en knipoogde terug. Natsuko vroeg zich kort af of ze het wel kon, houtsnijden. Het was niet iets wat je alledaags deed, toch? Maar ze kon geen antwoord op haar vraag vinden want Zeke stelde de volgende al. Wat verlegen beantwoordde ze dat ze niet echt iets unieks bezat, waarop de jongen haar haast streng toesprak en ze het even moeilijk vond om hem in de ogen te kijken. Maar zijn volgende opmerking klonk haar al veel aardiger in de oren en ze giechelde even. Hij was slecht, maar opbeurend. Natsuko haalde haar schouders op. 'Ach, voor alles een eerste keer, nietwaar?' Ze met een plagende ondertoon op zijn opmerking dat ze de eerste was die op hem was afgestapt. 'Zo heel eng zie je er niet uit alleen.. een beetje groot.' Ze had geen idee hoe ze het anders moest verwoorden en ze hoopte maar dat hij het niet negatief zou opvatten.
Op de vraag of ze misschien iets van haar werk wilde laten zien, kwam de glimlach weer. Niemand was ooit echt er in geïnteresseerd geweest, naast haar ouders dan die haar graag aanmoedigden, en de mensen die er naar keken waren even enthousiast en gingen dan weer door met waar ze mee bezig waren. Misschien was Zeke ook wel zo'n persoon. Misschien ook niet. “Probeer het me maar niet te leren, want ik heb zo’n vermoeden dat ik daar rampzalig slecht in ben.” Natsuko keek hem even niet begrijpend aan terwijl ze een haarlok uit haar gezicht haalde. 'Maar je kan prachtig mooi in die tak kerven. Dan zou je dat toch ook op papier kunnen doen? Denk je dat ik in een dag een masterpiece heb kunnen maken? Ik begon ook met van die hark figuurtjes!' Grijnsde ze terwijl ze hem vriendelijk tegen de schouder tikte. Hopelijk vond hij dat niet raar. Ze schrok even toen hij naar voren boog en wilde eigenlijk een stap terug zetten, maar bedacht zich en wachtte op wat hij wilde vertellen. Wat was er zo speciaal dat zij het alleen mocht horen? Ze grinnikte. Ze maakte een kleine en snelle buiging, alsof ze zijn verzoek accepteerde. 'Ik ben benieuwd wat je allemaal in je mars hebt. Maar als je zin hebt doe ik het graag.' Hij zou haar leren houtsnijden, zij zou hem leren dansen. Als dit geen goede start voor een vriendschap was, dan wist ze het ook niet meer.

“Misschien kunnen we volgende week ergens een keer samen naar Oaks Field? Dat stadje schijnt erg leuk te zijn.” Was Natsuko’s voorstel. Door de vragende blik die ze hem daarbij toewierp kon Zeke nauwelijks nee zeggen. Niet dat hij dat wilde. Hij moest toevallig toch nog wat inkopen doen voordat Damian zou arriveren. Hij had al een lijst met eisen ontvangen. Misschien dat het het inkopen wat dragelijker maakten als Natsuko met hem mee ging. Zeke vond het niet erg om te winkelen, maar wel als hij een ellelange boodschappenlijst moest afwerken. Hij voelde zich nu alweer de loopjongen en zijn halfbroer was nog niet eens gearriveerd. Maar misschien dat hij het noodzakelijke met het fijne kon combineren, zodat hij en Natsu elkaar beter konden leren kennen. Dat was geen straf toch?
“Klinkt als een goed plan.” zei hij daarom. Hij was nog niet uitgesproken en het was alsof Damian hem corrigerend op de vingers tikte. Aan de horizon verscheen een grijs stipje. Ezekiel had het in eerste instantie niet eens in de gaten, tot het stipje steeds groter werd en de vorm van een vogel kreeg, of...een uil. Het was Damian’s uil die Zeke te leen had gekregen. Damian had zowaar iemand op school (één of andere conciërge) die zijn post aan Zeke in ontvangst nam en direct persoonlijk of anders via postuil naar hem toe zond. Alsof iedere brief van Damian enorm belangrijk was en direct gelezen moest worden. Zeke zuchtte onopvallend en liet toe dat het diertje op zijn schouder veilig landde. De nageltjes prikten kort in zijn schouder. “Hé daar, Liago.” Zijn wijsvinger kietelde kort de grijze verenkop naast zijn gezicht.
“Zo heel eng zie je er niet uit alleen…een beetje groot.” hoorde Zeke Natsuko zeggen, waardoor zijn blik weer op haar viel.
Hij grinnikte. “Dank je. Dat is een opluchting.” Geleidelijk aan krulden zijn mondhoeken weer iets omhoog. “Jij ook niet hoor. Ik moet zeggen dat ik even schrok toen je daarnet op me af kwam stormen, maar gelukkig heeft het positief uitgepakt.” Hij zweeg even, zonder dat zijn blik van het gezicht voor hem afging.
Zijn ogen draaiden uiteindelijk naar opzij toen Liago pijnlijk in zijn hals pikte. “Ja, ja, ik weet het. Ik ga de brief zo lezen. Ik ben even in gesprek.” En nog een keer pikte. “Ik zei zo! Wat begrijp je niet aan- au!” En nog een keer. Het leek bijna alsof de echte Damian plotseling naast hem stond en al zijn aandacht vroeg. Zeke gromde binnensmonds. “Dwing me niet om een gefrituurde uilenbout van je te maken…” Om de daad bij het woord te voegen liet hij een klein vlammetje ontstaan bij zijn wijsvinger en hield zijn hand net hoog genoeg, zodat de uil het zou zien, zonder dat hij hem echt pijn zou doen natuurlijk. Plotsklaps was het beestje rustig en maakte het zich iets comfortabeler op Zeke’s schouder. “Dat is beter.” Mompelde Zeke, terwijl hij zich weer tot Natsuko richtte. “Sorry, ik was even afgeleid. Maar qua tekenen… tja, wie weet dat ik nog iets van je kan leren. We zullen het zien.” Een lach ontsnapte zijn lippen toen ze hem vriendelijk tegen de schouder tikte, ondanks dat hij Liago ondertussen net op tijd wist te stoppen in zijn poging naar Natsuko’s hand te happen. Dit leverde hem echter een beet in zijn eigen hand op. Zeke was niet kleinzerig en aangezien hij geen bloed zag, besteedde hij er weinig aandacht aan, maar zijn irritatie richting de diva-uil groeide. Hij moest Damian maar vertellen dat hij zijn uil manieren moest aanleren en anders wilde Zeke het ook wel voor hem doen…
Zeke wilde net reageren op Natsuko’s opmerking dat ze hem wilde leren dansen, toen Liago in plaats van fysiek, verbaal aan de gang ging en het op een krijsen zette. Geschokt bedekte Ezekiel zijn oor waar in gebruld werd. Ongelofelijk dit! Kon hij geen moment verlost zijn van het de Valois? “Oké, oké! Ik lees het al! Rustig! Natsu, één moment.” snel griste hij het kleine briefje wat aan de poot van de uil was vast gebonden bij hem vandaan en vouwde het open. Wellicht dat het nauwelijks zichtbaar was door zijn zongebruinde huid, maar Zeke voelde wel degelijk hoe hij wit wegtrok toen hij het briefje las. Oh. Dit kon inderdaad niet wachten, vandaar. Diep in hem knaagde een ongemakkelijk schuldgevoel dat hij niet gelijk de post had geopend. Stom. Hij mocht niet vergeten dat hij ondanks alles hier maar voor één taak was.
Zeke liet een zucht ontsnappen en propte het briefje veilig in zijn broekzak. In dezelfde minuut vloog Liago weer weg, duidelijk tevreden gesteld dat zijn taak was volbracht. Zeke's ogen zochten die van Natsuko en wierpen haar een verontschuldigende blik toe. “Ik…moet gaan, ben ik bang. Ik zie je volgende week ik Oaks Field, goed? Dan gaan we tekenen, dansen, houtbewerken en al die dingen.” Als hij plots niet zo gespannen was, had hij waarschijnlijk moeten lachen om zijn eigen onhandige formulering van hun plannen volgende week. “Zoek me maar op in de Fire Magicians Dormitory als je zin en tijd hebt om te gaan. Ik ben beschikbaar.” 'Hoop ik.', voegde hij er in gedachten aan toe. Zeke wachtte nog geduldig op Natsuko’s antwoord voor hij gehaast richting de school liep.

Haar voorstel om samen naar het stadje te gaan leek hem positief in de oren te klinken aangezien hij ja zei. Dat bracht een glimlach op haar lippen en stiekem wilde ze een klein sprongetje in de lucht maken, maar ze hield zich op het laatste moment nog in aangezien dat er vast heel raar uit zou hebben gezien. Daarnaast zou hij vast ook denken dat ze een of ander gevoel voor hem had. Het zou niet verkeerd zijn, maar Natsuko wist te weinig over hem. En ze had geleerd niet op uiterlijk af te gaan, het verhaal van haar moeder had haar genoeg angst aangejaagd om het te laten doordringen dat ze eerst iemand echt moest leren kennen voordat je een intieme relatie aan zou gaan. Maar Natsuko had wel meer van haar ouders gehoord, en dat waren heel veel waarschuwingen geweest, dus misschien moest ze een paar dingen met een korreltje zout nemen.
Natsuko praatte rustig door terwijl er ondertussen een uil op Zeke's schouder landde. Een uil genaamd Liago. Even verwonderd bekeek het bruinharige meisje het beest. Ze had nog nooit een uil van zo dichtbij gezien. Ze waren wel eens naar een dierentuin geweest en daar had ze wel een paar uilen gezien, maar er hadden altijd mensen voor de hekken gestaan en Natsuko was nou niet echt de grootste, dus vaak zag ze alleen de veren op de kop. Maar nu zat er een recht voor haar, op Zeke's schouder. Dus dan moest dit wel zijn huisdier zijn, toch? Het zou anders wel vreemd zijn als er ineens een wildvreemd dier op zijn schouder zou gaan zitten. Tenzij hij een enorme dierenvriend was. Natsuko grinnikte om zijn opmerking maar moest uiteindelijk toch een wenkbrauw optrekken en hem wat argwanend aankijken toen het beest op zijn schouder hem begon te pikken. Dat zag er niet al te vriendelijk uit. Ze wilde er net iets van zeggen toen Zeke het recht al in eigen handen nam en het beest met frituurvet bedreigde. Daarop verscheen er weer een glimlach op haar lippen en kon ze dit voorval wel vergeten, ze kende elkaar duidelijk nog steeds niet goed. Al met al was die uil een stuk imposanter dan haar roodborstje dat veilig in zijn kooitje op haar kamer stond. Natsuko haalde luchtig haar schouders op toen hij sprak over het tekenen. 'Het is het proberen waard.' Zei ze als weerwoord.
Verschrikt zette Natsuko echter een stapje naar achteren toen de uil plotseling in Zeke's oor krijste. Was dit normaal gedrag? Wat angstig keek ze naar de jongen die ondertussen het briefje van de poot had los gemaakt en het ingespannen las. Zijn houding werd met de seconde ongemakkelijker en Natsuko wist niet zo goed wat ze er mee aan moest. Toen hij plotseling zijn vertrek aankondigde en zelfs een beetje afwezig klonk, kon ze niets anders dan teleurgesteld zijn. Het leek net de goede kant op te gaan en nu leek hij er niets meer om te geven. 'Oh..Oke..' Zei ze een beetje stilletjes waarna ze naar haar schoenen staarde. Ze kon hem opzoeken op de Fire Magician etage. Nou, dan zou ze dat maar moeten doen. Want nu leek hij duidelijk geen tijd meer voor haar te hebben. Het leverde een steek op want Natsuko kon er niet om heen dat ze dit gedrag een beetje onbeschoft vond. 'Nou.. dan tot volgende week denk ik.' Klonk ze wat killer als eerst. Het was misschien niet erg te merken maar haar houding was wat stijver geworden en ze keek hem na toen hij zich weg haastte. Zover hun vriendschap dan.