Voor het eerst in lange tijd scheen de zon fel genoeg om wat warmte af te geven. Dat hield niet in dat Jackie haar trui uit deed, ook al had ze een middag klimmen en springen op de de rotsblokken van de oude ruïnes gepland. Twee jaar waren voorbij gegaan sinds ze haar thuisomgeving van Cassia had achtergelaten en nog steeds was ze niet helemaal gewend aan hoe warm het hier kon worden. Nou dan kon ze nog lachen wanneer ze ooit naar Razen zou gaan.
Ze plofte van steen naar steen, af en toe zich nog net op tijd in evenwicht houdend. Dat ze was opgegroeid in een indianenstam, hielp bij het feit dat ze een vrij sterk evenwicht had. Haar jagersinstinct hielp haar tegelijk om op geluiden te letten.
Haar favoriete plek was de absolute top van de hoogste toren die nog half overeind stond. Het gevaarte was zo bouwvallig als wat, maar Jackie woog ongeveer evenveel als een kleine zak meel, bovendien wist ze heel goed waar ze haar voeten moest plaatsen. Ze hees zich de laatste steen omhoog en ging rechtop staan, terwijl de zon haar recht in het gezicht scheen en de wind haar haren alle kanten op blies. Dit soort momenten lieten haar toch wel genieten van haar leven hier.

Wanneer ze in zo'n wijde omtrek kon kijken, voelde ze zich weer een beetje zoals op haar thuisplaneet. De besneeuwde bergen die hoog tegen de lucht afstaken op Cassia, waren wat ze haar hele leven gekend had. Dat beeld was weggenomen toen ze naar school gestuurd was. Aan de ene kant had ze dat ook niet erg gevonden, de stamleden van de Sijoux hadden haar altijd als tweederangs behandeld, omdat ze een magiër was van geboorte af aan. Het zat in haar bloed en dat was iets wat haar stamleden altijd angstaanjagend hadden gevonden. Jackie wist niet anders dan dat ze altijd op de tweede plaats kwam, maar kennelijk was dat al lang geleden voor haar bepaald. Ze vond het niet erg; ze viel niet graag op. Het constante enthousiasme van haar vader maakte haar soms een beetje gek, vooral zijn pogingen om soms over haar op te scheppen. Ze wilde die aandacht niet, ze wilde opvallen.
Een geluid van ver beneden haar trok haar aandacht. Ze spitste haar oren en kroop op handen en knieën naar de rand van de toren. Ze gluurde over de rand en zag iemand zitten met een uiterst schoon pak aan. Jackie's jagersogen, die zelfs een muis van die hoogte nog konden zien lopen, gleden over het gelaat van de jongeman, want dat was het, maar hij zat met zijn rug naar haar toe, waardoor ze niet kon zien hoe zijn gezicht eruit zag. Ze wilde zich ook niet bekend maken, dus liet ze het voor nu maar.
Maar ze had niet gerekend op het beest dat hij op zijn schoot had. Haar pupillen verbreedde zich en als een kat die een prooi in de gate had, kroop ze stilletjes van de toren af en sloop op handen en knieën tussen het gras door naar de vreemdeling. Door haar groene haar was ze bijna niet te zien tussen het hoge gras, en voorzichtig ging ze ongeveer een meter van hem afliggen om gefocust naar het reptielachtige geval te kijken.

Het was haar meerdere malen verteld dat ze soms te stil was, dat ze zonder het zelf te weten mensen besloop, ook al was dat niet haar bedoeling. De jongeman aan wie het reptiel behoorde, leek een gevoel van onaangenaamheid te hebben. Hij draaide zich om en zag haar. Hij leek allerminst gediend van haar aanwezigheid en sloeg zijn armen over elkaar.  ‘Wel, wel. Wat hebben we hier. Een stalker in spe?’ Geschrokken krabbelde ze overeind waarna ze haar mond dichtklapte en haar handen achter haar rug in elkaar sloeg. ‘Doe je dit vaker? Mensen bespieden? Is het je hobby? Of dacht je dat je iets van mij kon stelen? Of lag je daar verdekt opgesteld zoals een angstig en weerloos reekalfje die wacht op zijn moeder?’ Verontwaardigd staarde ze hem aan. Jackie mocht dan klein zijn, ze had tenminste al vanaf haar vijfde geleerd wat de meesten pas leren als ze midden dertig zijn: verantwoordelijkheidsgevoel en het in staat zijn om voor zichzelf te zorgen in zover dat haar postuur en uithoudingsvermogen dat toelieten.
Het gebeurde niet vaak dat ze een brutaal gezicht terugtrok en een opstandige houding aannam. Ze plantte haar vuisten in haar zij en keek zo boos mogelijk terug. 'Ik wilde weten wat voor reptiel je daar had, dat is alles. Ik bespied geen mensen en ik ben zeker niet weerloos!' Als ze wat ouder was geweest, had het misschien wat meer indruk gemaakt, maar Jackie's tengere lichaampje en lengte van één meter veertig zorgden er te vaak voor dat haar terugbitsingen niet erg sterk over kwamen. Maar ze zou zich niet laten kennen, wat dacht hij wel? Hij was nog niet eens een groot mens, nauwelijks ouder dan haar, al oogde hij tamelijk volwassen voor zijn leeftijd. Maar Jackie deinsde niet langer terug voor andere leerlingen, die fase had ze achter zich gelaten.*

Opstandig bleef ze omhoog kijken, haar vuisten stevig in haar zij geplant, met haar voeten vast op de grond. Dit waren vaak de momenten dat haar vader in lachen uitbarstte om hoe kwaad ze keek, al kwam het niet vaak voor. 'Mijn reptiel?' vroeg de jongen langzaam. Hij viel even stil, maar sprak toe verder. 'Hij is een groene leguaan die oorspronkelijk van Gren af komt. Zijn naam is Ivan.' Op Gren was ze maar een paar keer geweest, als vakantie bestemming, ookal was ze zelf half Grenaans. 'En het.. jouw gedrag deed me er erg aan denken dat je me wél aan het bespieden was. En weerloos ben je nog wel. Kijk maar naar je lengte en bouw. Je bent een beetje tenger en kort. Klein.' Jackie was niet echt in staar om rood te worden, maar ze kreeg wel een soort blos op haar wangen, waarna ze hem nog bozer aan keek.
Hij nam haar van top tot teen op, iets waar Jackie niet goed tegen kon. 'Wat is jouw naam?' Zijn toon was nogal verveeld en ze kreeg het idee dat het hem niet echt interesseerde. Nouja zeg, wat een onbeleefde ploert! ‘Mijn naam is Raül en Ivan zijn naam ken je nu al wel.’ Jackie's reactie had ze zelf achteraf lachwekkend gevonden, maar ze was boos genoeg om het te doen op dat moment. Ze gooide haar haren uit haar gezicht, iets wat ze de andere meisjes van de school vaak zag doen als ze hooghartig wilden overkomen. 'Jacobena Florintia.' zei ze stug. Zo, hij mocht weten ook dat ze de dochter was van een stagiaire, en haar roepnaam ging ze hem mooi niet geven!

Het kwam weinig voor dat ze zo'n houding tegenover iemand aan nam, normaal ging ze uberhaupt mensen gewoon uit de weg. Maar deze mafketel met zijn idiote kapsel vond ze erg onbeleefd. Dat gevoel werd nog sterker toen hij een nieuwe zin begon. Hij herhaalde haar achternaam alsof het begon te dagen wiens kind ze was. ‘Oh, juist ja. Familie van die groenharige gast bij de stallen? Een veel jonger zusje? Of… een dochter? Impressief… als je een dochter bent. Niet verwacht… van iemand die meer stalknecht is dan dat hij stagiair is. Want dat is hij toch, als ik het goed gelezen heb? Stagiair verzorging van fabeldieren?’ Jackie had tot een jaar geleden status opmerkingen nooit echt begrepen, omdat ze ze niet kende. Maar nu snapte ze min of meer dat die ploert haar vader belachelijk maakte. 'Z'n dochter ja, en ik zie niet wat er mis is met wat extra taken op je nemen. Hij is de beste vader die er is.'
‘Dus.. Jacob. Zo ga ik je noemen. Jacob. Want een naam als Jacobena is nogal… Ridicuul. Wie heeft je zo genoemd, vraag ik me dan af?’ Hij deed het erom. Jackie was niet echt kwaad, meer verontwaardigd dat iemand zo laatdunkend over anderen kon praten. ‘Jacob….. Wat ben jij? Je hebt een vrouwelijke stem, vrij mannelijke naam; al geef ik toe, kan het ook als uniseks naam. Dus… wat ben jij? Mannelijk? Vrouwelijk? Beide? Of geen van beide?’ Ze sloeg haar armen over elkaar, waardoor haar trui wat strakker kwam te staan, en er vaag een bolling in haar borst zichtbaar was. 'Ik ben een meisje, al kan me dat niet veel schelen. Als ik de rest moet geloven doe ik te veel dingen die meisjes niet horen te doen.' Haar ogen schoten even kort naar beneden, alsof ze zijn aandacht naar haar eigen kleren wilde brengen. Die bestonden zoals gewoonlijk uit een veels te grote trui, waarvan de mouwen dit keer opgerold waren in verband met haar klimpartij van net, de driekwart broek die tot net over haar knieën reikte en de grote bergschoenen met ruberzolen.