Haar rode ogen staken af in haar bleke gezicht. Ze had die dag nog helemaal niks gegeten en had overleeft op een flesje water. Ze had geen idee hoe laat het precies was, maar het moest ergens in de namiddag zijn. Een knagend gevoel in haar maag liet haar weten dat ze honger had, maar ze negeerde het. Ze had helemaal geen behoefte om de leegte met welke substantie dan ook te vullen, enkel het water. Als ze heel eerlijk tegen zichzelf was, moest ze ook toegeven dat ze enkel dronk omdat ze anders allang flauwgevallen was of iets anders stoms in die richting. Ze had de laatste weken sowieso minder gegeten dan normaal. Overdag dan toch. Meestal kreeg ze midden in de nacht enorme honger. De eerste paar dagen had ze dat genegeerd, tot ze tot de conclusie kwam dat ze broodjes mee naar haar kamer kon nemen en die in het midden van de nacht naar binnen kon werken. Het was geen geheim dat ze niet goed in haar vel zat, enkel niemand wist het. Wie kon het weten? Met wie zou ze kunnen praten om uit te leggen hoe ze zich voelde? Ze had niemand bij wie ze aan kon kloppen, ze kon enkel in haar kussen schreeuwen en een poging wagen om breekbare spullen te vinden die ze kapot kon gooien tegen de muur.
Haar slanke vingers gleden over haar zware, zwarte schoenen en ze hief haar hand om naar het kleine laagje stof te kijken wat eraan was blijven plakken. Ze fronste en keek naar de grond. Het zou haar niks verbazen als ze gesloft had en stofdeeltjes opgeschopt had. Ze veegde haar hand af aan haar kleren en trok haar beide benen op. Ze droeg een wat strakkere broek, een shirtje met een leren jas erover heen. Natuurlijk helemaal in het zwart. Aan haar handen droeg ze twee vingerloze handschoentjes. Het enige met kleur waren de ketting rond haar hals, de armband rond haar pols en de riem die ze rond haar middel droeg waar haar tien messen in zaten. Tien.. ze had de tiende nu al een tijdje terug en toch had ze het ding nog niet een enkele keer aangeraakt. Er hing een soort aura rond het vervloekte ding. Het deed haar denken aan een van de ergste herinneringen die ze had, maar tegelijk spookte het gezicht van een jongen door haar hoofd die absoluut tot een van de beste herinneringen hoorde. Twee jongens. Ze klemde haar kaken op elkaar en raapte een van de stenen op die naast het rotsblok lag waar ze op zat. Ze kneep het ding zo hard vast dat ze de scherpe randen in haar hand kon voelen snijden. Tranen van woede en onverwerkt verdriet welde op in haar ogen en ze gooide de steen met een schreeuw tegen een van de andere rotsblokken aan. Haar schreeuw galmde kort door het landschap heen voor het opgezogen werd door de wind. Ze slikte een keer en sloot haar ogen even. Drie gezichten waren verbonden aan dat mes en alle drie hadden ze slechte herinneringen die rond dat vervloekte mes zweefde, maar twee ervan hadden ook goede herinneringen. Twee jongens die op meer manieren dan enkel dat mes met elkaar verbonden waren.
Ze opende haar ogen en haalde haar neus op. Haar rode ogen gleden naar Terra, die met haar oogjes gesloten naast haar bazin op de steen zat. Ze glimlachte zwakjes om de Tasmaanse duivel. Het diertje was haar enige metgezel geweest met een luisterend oor. Een luisterend oor was helaas ook alles wat het diertje kon geven, geen advies, geen troostende woorden. Ze liet haar ogen weer naar het landschap glijden en zuchtte een keer diep, alsof ze probeerde haar gedachtes uit te blazen. Ze knikte een keer kort en schraapte haar keel. Haar gezicht stond emotieloos, zo had hij de laatste dagen vrijwel constant gestaan. Het maakte niet uit of ze in de les zat, iemand een grap maakte of er weer eens iemand getreiterd werd; haar blik bleef compleet emotieloos. Al had ze de laatste dagen ook gemerkt dat er een zwakke glimlach op haar gelaat te zien was geweest. Een soort magnetisch effect dat har ogen op haar mondhoeken hadden gehad. Misschien was ze in alle hectiek en emotie terug gevallen naar alle lessen die haar moeder haar had geleerd. Wellicht was dan eindelijk haar grootste angst waarheid geworden en begon ze op die vrouw te lijken of had ze het helemaal fout en was het enkel een soort verdedigingsmechanisme tegen iedereen om haar heen.
Haar rode ogen bleven nog even op de horizon gericht toen ze iets in haar ooghoek dacht te zien. Ze legde haar hoofd op haar knieën en liet haar rode ogen naar diens ooghoeken glijden, op zoek naar datgeen dat bewogen had.