I didn't notice the slippery stone... || Eleanooorrrr~

Vanochtend had de blondine lekker uitgeslapen en was pas wakker geworden wanneer de zonnestralen haar kamer enorm fel verlichten. Na het ontwaken had ze zichzelf snel omgekleed en had haar mintgroene rugzak op haar rug gehangen. Het was een prachtige dag en daar wilde ze vol op gebruik van gaan maken. Dus zou ze gaan ontbijten bij de waterval. Iets wat het meisje graag deed op vrije zomerse dagen zoals deze.
De vorige dag had ze broodjes en koekjes gebakken. Deze had ze voor het slapen gaan al in haar rugzak gestopt. Het was nu dat ze op een groene appel kauwde, zodat ze niet met een geheel lege maag de natuur in zou gaan, en zocht naar een bepaald chocolade kleurig persoon. Ze had al op vele plaatsen gekeken maar kon hem echt nergens vinden. Uiteindelijk gaf ze het dus op en besloot dan maar alleen naar de waterval te gaan.

De zonnestralen verwarmde haar lichaam van top tot teen. De glimlach die er had gelegen werd nu nog breder en automatisch begon ze een vrolijk wijsje te neuriën. De watervallen waren niet heel ver lopen dus ze hoefde niet al te lang te wachten met eten, ze wist nou eenmaal hoe lekker die koekjes waren. Terwijl ze haar weg volgde naar de watervallen hoopte ze ergens dat ze Hunter toch nog tegen het lijf zou lopen. Je wist immers maar nooit waar die bomen klimmer uithing op dagen zoals dit. Eenmaal aangekomen bij de watervallen slaakte ze een zucht en zetten haar rugzak op de grond neer. De kleine zweetdruppeltjes gevormd op haar voorhoofd wreef ze weg waarna ze naar de waterval toe liep. ‘Pretty as always,’ fluisterde ze en knielde neer bij het water. Ze hield haar hand er in en voelde hoe verkoelend koud het water was. Enkele seconden later kwam ze overeind en keek naar de waterval. Ook al wilde ze te erg nat worden voorkomen voor nu ze kon de drang om dichter bij het kletterende water te komen niet weerstaan.

Al snel had ze een paar stenen in het water gevonden die haar zouden leiden naar de waterval. Voorzichtig, maar wel enthousiast, sprong ze van steen naar steen. Alles zou goed zijn gegaan volgens Luci’s bedenkingen. Maar Luci was nou eenmaal soms een airhead en had er geen rekening mee gehouden dat een van de stenen glibberig was door alg. Op het moment dat haar voet dan ook op die steen terecht kwam schoot deze van de steen af en werd heel haar gewicht naar achter verplaatst. Met een hoog ‘ah’ geluidje tuimelde ze achterover terwijl ze zichzelf probeerde vast te pakken aan de rots wand. Dit had ze beter niet kunnen doen want ten eerste er was geen grip, en ten tweede haalde ze haar hand open aan een scherp stukje rots. Het water was niet heel diep, ongeveer dertig centimeter, dus ze kwam met haar zitvlak neer op een laag stenen waar over een laagje water lag. Met haar handen achter zich had ze zich enigszins weten op te vangen waardoor de klap niet immens was.
Ze zou dan ook niet ernstig verwond zijn dus schrok deste meer toen ze het rode vloeistof in het water zag. Met nog een kreet sprong ze dan ook op en keek naar de plek waar ze net nog had gezeten. De gedachten dat ze misschien op een diertje was gevallen schoot door haar hoofd en de paniek sloeg toe. ‘Oh god.’ Ze knielde direct weer neer, zoekende naar een gewond diertje. Terwijl ze met haar handen door het water ging bleef het rood maar komen en toen besefte ze zich pas dat ze inderdaad pijn had aan een van haar handen.
Met een beetje een onschuldig en verbaasd gezichtje haalde ze haar hand uit het water en keek er naar. Een snee van ongeveer twee centimeter lang, en gelukkig niet heel diep, was te zien op haar handpalm. Helder rood bloed stroomde er er uit en maakte zijn weg langs haar arm.
‘Oh,’ Kwam er droog uit waarna ze begon te lachen. ‘Ik ben het maar, wat een opluchting.’ Uiten ze dan ook en ging met haar andere hand door haar vochtige haren heen terwijl ze op haar knieën nog altijd in het water zat.

ooc: engels is gwn kovomakaans^^

De wolken dreven langzaam uit elkaar en de zonnestralen kwamen als een hemelgeschenk naar beneden. Eleanor staakte haar pas, sloot haar ogen en liet de warmte tot haar doordringen. Als een wezen van licht was de zon een van haar beste vrienden. Het zorgde er niet alleen voor dat al het leven op aarde kon groeien en bloeien, maar ze wist ook zeker dat haar krachten niets meer voor zouden stellen als ze het zonder het licht van de zon moest leven, zowel overdag, als van de weerkaatsing van de maan in de nacht. Het leek alsof licht haar direct meer energie en kracht gaf, en ze was dan ook dol op de warmere, meer zonovergoten maanden dan de grijze, stormachtige maanden die erop zouden volgen. Er was wel een probleempje met zulke sterke zonnestralen; Eleanor had niet de luxe om zich te ontdoen van haar vacht in deze warmte. Ze voelde haar bovenvacht warm worden en haar voetzolen werden vochtig. Misschien was het tijd om af te koelen voordat ze een dag lang met haar tong uit haar bek moest rondlopen om niet oververhit te raken.

Gelukkig voor haar, was er water dichtbij. Het was niet zo dat ze het gebied kende en dus wist waar er waterstromen of meren waren, nee, dit voor haar onbekende water kon ze duidelijk horen. Het stroomde in een hoge snelheid, en viel daarna naar beneden. Het moest een steile rivier of waterval zijn. Perfect water om af te koelen dus, stromend water komt vaak uit de bergen vandaan en dan is het heerlijk koud. Denkend aan het verkoelende water, draafde ze de richting uit waar het geluid vandaan kwam. Het duurde niet lang voordat ze het gevonden had. Stug rende ze het laatste stukje door en ze hield halt voordat ze bij de de rand aan kwam. De stenen waren niet groen van de alg, maar er zou zeker een laagje overheen zitten waardoor ze spek- en spekglad waren. Eleanor bukte en plofte met haar lichaam neer op de grond, waarna ze een van haar voorste poten naar voren stak en over de stenen bewoog die half in het water lagen, om te kijken wat de situatie was. Yes, duidelijk, ze waren enorm glad. Ze stond weer op en bewoog zich richting het water, maar heel langzaam, elke poot met veel voorzichtigheid en oplettendheid neergezet tussen- of op de stenen. Uiteindelijk stond ze met alle vier haar poten veilig in het water en slaakte ze een opgeluchte zucht. Het voelde heerlijk. Het zou alleen nog beter zijn als het water wat dieper was, en ze zichzelf een stuk kon onderdompelen. Dichter bij de waterval zelf zou het water dieper zijn, en dus waadde ze door het water die kant op.

Pas toen kwam ze er achter dat ze niet de enige was die aan het genieten was van het water. Nu ze zich naar de waterval had gedraaid viel haar meteen het meisje op die over de stenen aan het springen was. Met de kennis dat de stenen zo glad waren, keek ze bangelijk naar het meisje, bijna wetend wat er zou gebeuren. En ja hoor, een paar seconden later gleed ze uit. Eleanor stormde nog naar voren door het water, maar door het water en met zon dikke zware vacht maakte ze niet veel snelheid, voorkomen dat het meisje viel was onmogelijk. Gelukkig leek de val niet al te hard, en kon ze direct erna gewoon opstaan. Dat was al een opluchting. Ze had ook op haar achterhoofd kunnen vallen, en dan was het heel anders afgelopen. Eleanor liep nog steeds door het water richting het meisje, op een rustige pas want ze wilde haar niet laten schrikken. Vlak bij haar ging ze richting de kant en schudde ze haar dikke vacht uit. Waterspetters vlogen alle richtingen op, ook richting Luci, dus het was onwaarschijnlijk dat ze Eleanor nog niet had opgemerkt, toch was ze nog steeds bang haar te laten schrikken. Ze was er inmiddels aan gewend dat ze een van de weinige grote, pratende dieren was en dat ze mensen het stuipen op het lijf kon jagen als ze niet oppaste. Ze konden niet weten dat ze zo rustig en vriendelijk was.
''Gaat het?...'' probeerde ze voorzichtig. Ze kon net zien dat er wat bloed over haar arm liep, maar kon geen zicht krijgen op de wond zelf. Als die niet al te diep was kon ze haar misschien helpen. Rustig wachtte ze antwoord af.

Het was een warme lente dag. Z’n dag waarop men zich af vroeg of het niet al zomer was. De felle Zonne stralen vielen als kometen op de aarde neer en verwarmde deze. Hierdoor ontstond een verzengende hitte die de wezens uit hun huizen en hollen brachten. Te warm om binnen te blijven.
Deze hitte had er ook voor gezorgd dat een jonge licht magiër over stenen richting de waterval was gesprongen. Het kletterende water had er aanlokkelijk uitgezien. In de wetenschap dat het kletterde wist ze dat het water vast erg koel was. Misschien wel ijzig koud. Een heerlijke verkoeling dus op z’n warme dag als vandaag. Ze had niet compleet nat willen worden dus had ze besloten een weg te nemen over de stenen, in plaats van door het water. Dit had haar echter niet droog gehouden zoals ze had gewild. Door het vocht op een van de stenen was haar voet weg geschoven wat resulteerde in een val naar achteren. Ze had zichzelf weten op te vangen en schrok toen ze rood vloeistof gemengd met het water zag. Toen ze had gekeken op de plek waar het rood vandaan kwam had ze niks van een gewond dierlijk wezen gevonden. Een beetje schaap achtig was ze er achter gekomen dat ‘zij’ het gewonde wezen was. Een snee in haar hand zorgde er voor dat rood vloeistof langs haar bleke huidje naar beneden sijpelde. Luci was nooit zo schrik achtig van haar eigen bloed, dus had ze gewoon opgelucht gelachen.

Na dit lachje, toen het weg stierf van haar keel, voelde ze hoe er water spetters op haar huid vielen. De druppels kwamen zeker niet van de waterval vandaan. Dus verbaasd had ze opgekeken waarna haar mond openviel bij de woorden ‘Gaat het’. Een majestueus magisch wezen was voor haar verschenen. De vacht glansde in de zon, sluik en zwaar door het water wat het doordrenkte. Twee warme ogen die haar deden denken aan de zon en een aangenaam vuur keken het meisje aan. De twee blauwe ogen, contrasterend met die van de ander, waren weid gesperd en staarde het hond-achtige wezen aan. Even helemaal van haar apropos bleef ze enkele seconden stil tot de vraag tot haar door dring.
‘U- uh, ja!’ riep ze iet wat luid en keek vervolgens naar haar hand. ‘Of nja,’ vervolgde ze zichzelf en draaide haar hand zo zodat het wezen de snede kon zien. ‘Ik heb me denk ik in mijn val gesneden aan een scherpe steen. Het is niet heel erg, het bloed alleen, meer niet.’ De laatste woorden eindigde ze met een glimlach en haalde simpel haar schouders op. De wond zou vanzelf genezen en als het moest zou ze zo meteen even naar de ziekenboeg lopen. Desinfecteren was wellicht slim maar voor nu was het een schone wond, mede dankzij het water.
Kort gleden haar ogen naar de wond en daarna weer naar het wezen. Het was zeker een hond achtig wezen maar groter dan het gemiddelde. Daarbij had het kleine schedeltjes, veren en nog veel meer in haar vacht hangen. Het zag er prachtig en haast artistiek uit. Als Luci goed kon tekenen zou ze het wezen na tekenen. Dat het kon praten had haar kort verbaasd. Dit had echter niet heel lang geduurd aangezien het meisje al vaker vreemde dingen had mee gemaakt. Dus om haar echt ‘stil’ te krijgen door verbazing was een uniek, misschien wel onmogelijk, iets. Dit praten zetten haar echter wel aan het denken. Het was niet alle daags dat een dier, of ander wezen dan een mens, de kovomakaanse taal kon. Dit zou waarschijnlijk aangeven dat het een ‘magisch’ of ‘speciaal’ wezen was. Wie weet was het wel een van de adviseurs! Ze had er veel over gelezen en ook wat dingen over gehoord. Het kwam echter zo niet in haar op van welke magie soort dit wezen dan zou zijn. Ze had het vast wel eens geweten maar nu bleef het voor haar een raadsel.

ooc: sorry als de post nie zo geweldig is ;-;

Gelukkig, het meisje schrok zichzelf niet dood. Voor hetzelfde geld had Eleanor haar zo erg kunnen laten schrikken dat ze weer onderuit was gegaan. Geschrokken was ze niet, maar misschien wel kort overdonderd. Ze antwoordde op Eleanor's vraag en keek daarna naar haar hand. Duidelijk wilde ze ervoor zorgen dat Eleanor haar hand kon zien, misschien om haar te laten weten dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. In de korte paar seconden die ze had bestudeerde Eleanor de wond zo goed mogelijk. Het was ondiep, en op een natuurlijke manier schoongewassen door het water. Ze zou er zeker niet dood aan gaan, maar de pijn en het bloeden moesten zeker oncomfortabel zijn voor haar. Het meisje bekeek nu zelf haar wonde, en legde uit wat er gebeurd was. De hondachtige knikte. ''Het is altijd lastig om in te schatten welke stenen er enorm glad zijn en welke niet.'' sprak ze tegen haar met een bescheiden glimlachje op haar bek. Zijzelf wist er alles van. Tegenwoordig zwom ze niet vaak meer, maar vroeger, toen ze nog kleiner was en ze nog niet zo'n grote bos vacht aan haar lichaam had hangen, was ze gek op zwemmen in natuurwater. De keren dat zij uitgegleden was aan de kant van een meer, of zichzelf bijna verdronken had door stomme dingen te doen waren voor haar niet meer te tellen. Ze was niet de handigste pup geweest, en oh wat had ze haar ouders een zorgen bezorgd. Bij die gedachte veranderde haar glimlach kort in een grijns.

Wanneer Eleanor zich weer richtte op het meisje, zag ze dat die haar ook aankeek. Haar blik viel weer op de hand van het meisje, ze zou zweren dat ze wat bloed in het water zag druppen. Misschien leek het erger dan het was, en leek er meer bloed te zijn door de nattigheid, maar het zat Eleanor toch niet lekker. Waarom haar het zelf op laten lossen als Eleanor haar gemakkelijk kon helpen, en haar meteen kon verlossen van de pijn die ze ervoer van de wond op haar hand? ''Euhm..'' begon Eleanor, niet helemaal zeker hoe ze het moest brengen aan haar. ''Ik.. denk dat ik je kan helpen.'' vervolgde ze haar zin. Ze liep nog dichter naar haar toe, langzaam en behoedzaam, nog steeds bang dat ze haar kon laten schrikken. Ze verlaagde haar kop en bracht die zo dicht mogelijk bij haar hand. Ze keek Luci aan met haar oranje kijkers, en sprak nog een keer. ''Mag ik?'' vroeg ze, maar wachtte maar kort op antwoord. Ze sloot nu haar ogen, slaakte een korte zucht en wachtte even. Alsof ze al haar concentratie en energie bij elkaar aan het rapen was. Haar tong kwam uit haar bek vandaan en zachtjes likte ze de gehele wond enkele keren. Uit haar speeksel ontstond een vaag licht die de wond liet veranderen. Het bloed werd teruggedrongen in de kapotte bloedvaatjes, de wondranden kropen naar elkaar toe en sloten weer aan elkaar vast. Het duurde niet lang voordat ze klaar was en een stap achteruit deed. Ze opende haar ogen en bekeek haar werk. Het was alsof er nooit iets gebeurd was, een mooie gladde en onbeschadigde huid. Ze had het zo lang al niet uitgevoerd, maar het werkte nog als voorheen. Wat een opluchting. Een licht gevoel van euforie vulde haar lichaaam. Ze keek Luci aan met een vrolijke uitdrukking op haar gezicht. ''Voel je je beter?'' vroeg ze aan haar met een licht kwispelende staart. Dit was een van de dingen die ze het liefste deed, anderen helpen. Soms had ze het gevoel dat ze voor dit soort dingen geboren was.

Het hondachtige wezen had vriendelijk gereageerd en beaamd dat het soms lastig inschatten was welke stenen glad waren en welke niet. De stenen hadden er goed uitgezien maar Luci kwam nog wel eens in de problemen door haar lichthoofdigheid. Gelukkig vond het wezen haar echter niet een dom individu. Bij deze gedachten verscheen er een kleine glimlach op Luci haar lippen. Blij dat ze niet veroordeeld werd, iets wat ze altijd wel kon waarderen.
Na een korte stilte, waarbij beide wezens even in gedachten verzonken leken te zijn, klonk de stem van het dierlijke schepsel. De toon in haar stem en wat ze zij gaf aan dat ze ergens niet zeker over was. Lichtjes vragend, maar ook nieuwsgierig, kantelde Luci haar hoofd een beetje en keek het wezen geduldig aan. Bij de volgende woorden rechtten ze haar hoofd weer en schoten haar wenkbrauwen omhoog. Ze kon haar helpen! Dat was zo vriendelijk! En dat voor een vreemde. Ergens wilde ze opspringen en haar al bedanken maar ze wist zichzelf in te houden en af te wachten wat het dier zou doen.
Met een gemoedelijke glimlach, aangevende dat alles oke was, keek ze het dan ook aan terwijl het op haar af stapten. Ze bracht haar kop naar beneden zodat het ter hoogten van Luci haar hand was. De nieuwsgierigheid borrelde weer op en de vraag wat het dier van plan was schoot door haar heen. Het leek haar geen gevaarlijk wezen, vast ook door haar vriendelijke en iet wat zorgzame sfeer, dus Luci liet het maar begaan. Met een knikje en een ‘hm’ geluidje antwoordde ze het dan ook en keek met fascinatie naar wat het dier ging doen.

Met de zachte streling van de honden tong zag Luci hoe er speeksel op de wond achter bleef. Ze kende wel wat meisjes, en mensen in het algemeen, die het vies zouden vinden en direct hun handen zouden wassen. Gelukkig was deze blondine niet zo. Het was toch maar de natuur dus zoveel kon er toch niet mis gaan? Aandachtig bleef ze kijken. Haar oogjes werden groot van verwondering toen ze zag hoe het speeksel begon op te lichten. Dat moest magie zijn. Licht magie om specifieker te zijn. Het element wat zij ook het beste beheersten. Zou dit die licht adviseur zijn?! Dat zou zo cool zijn!
Haar enthousiasme in bedwang houdende staarde ze nog altijd naar de wond. Ze zag hoe de healings magie zijn werk deed. Het bloed terug sturen, vaatjes die weer aan elkaar werden gehecht, weefsel draden die langzaam weer naar elkaar toe kropen om de wond dicht te maken, tot alles weer dicht zat en het er prachtig, gelikt (hehehehe, ja get me ;D), uit zag. Dat was werkelijk een fantastisch uitgevoerde healings techniek!
Hierna zetten het dier een stap naar achter en opende haar mooie oranje ogen weer. Al snel merkte Luci het enthousiasme van het wezen op en kon ze een glimlach niet onderdrukken. Nog verwonderd staarde ze even naar haar hand en vouwde deze een paar keer open en dicht. Het was echt helemaal perfect genezen. Dat was echt heel wonderbaarlijk. En ze had zelfs geen litteken!

‘Wouw,’ uitten het meisje en keek het magische dier weer aan. ‘Ja, wouw, het is echt prachtig!’ antwoordde ze opgewekt terwijl haar sfeer straalde als een zonnetje. Gevoed en opgewekt door de vriendelijke daad van het wezen. ‘Dat was echt heel bijzonder! Ik zelf ken licht helings magie maar dit...’ Ze keek weer naar de hand en toen weer terug. ‘Dit is echt perfect en vast vaak geoefend. Enorm bedankt!’
Na deze woorden stak ze haar hand uit om het dier als bedankje over haar hoofd te aaien. Maar net voor het haar raakte hield Luci stil en trok ze haar hand terug. Een zachte grinnik ontsnapte aan haar lippen terwijl ze verontschuldigend het wezen aan keek. ‘Sorry ik wilde je een aai geven maar misschien vind je dat wel helemaal geen fijn gebaar.’ Ze glimlachte en stond op om het water uit haar kleding en haren te knijpen. ‘Wacht, ik heb een beter idee.’ Sprak ze en glimlachte breed.
Vervolgens stapte ze het water uit en was blij dat het een erg warme dag was. Ze zou zo opgedroogd zijn en kon nu nog heerlijk genieten van de verkoeling.
Aan wal stapte ze op de mintgroene rugzak af gelegen in het gras en begon deze open te snoeren. Uiteindelijk haalde ze er twee bakjes uit en zetten deze op de grond neer. Ze keek met een blije twinkeling in haar ogen op naar het wezen en wenkte het. ‘Zou je misschien een koekje of broodje willen?’ Vroeg ze vriendelijk terwijl ze de twee bakjes opende. De heerlijke geur van zelf gebakken brood en koekjes vloog kort de lucht in en vermengde zich al snel met de geuren van de waterval. Kort zuchtte ze en keek verlekkerd naar de koekjes maar richtten haar blik snel af naar het dier. Het wezen had haar geholpen dus deze mocht als eerste kiezen. ‘Het is wel het minste wat ik terug kan doen.’ Concludeerde ze. ‘En ik hou van delen so...’ Met deze woorden schoof ze de bakjes iets dichterbij en glimlachte breed en vriendelijk. Schijnend zo fel als de zon op deze mooie zomerse dag.

Hoe enthousiaster het meisje klonk, hoe harder de staart van Eleanor vrolijk heen en ween zwiepte zonder dat ze het zelf ook maar een moment doorhad. Luci opperde hoe bijzonder ze de helings-magie vond en bedankte haar ervoor. Het was waar dat Eleanor veel oefening had gehad in het verbeteren van haar gave. Jarenlang heeft ze zo vele dieren uit de brand geholpen met lichte, maar vervelende verwondingen. Het was altijd zo dankbaar werk geweest, de pijn en ongemakken van anderen wegnemen. Toch was ze nog lang niet tevreden. Na de vele tientallen wezens die ze geholpen had door de jaren heen, had ze stiekem toch gehoopt dat ze diepere verwondingen ook kon genezen. Lichte verwondingen verhelpen was leuk, maar wanneer ze te maken kreeg met een diepe bijtwond, snede of kogelschot, stond ze nog altijd zo machteloos als ieder ander zonder medische middelen bij de hand. De beelden van dieren die in haar 'handen' stierven terwijl ze nog wanhopig van alles probeerde om dat sterven te voorkomen, flitsten te vaak voor haar ogen.

Eleanor slikte even, en duwde de vervelende herinneringen van zich af. Kom op Eleanor... gromde ze zichzelf toe. Ze haatte het soms hoe haar gedachten zo heen en weer schoten dat ze midden in een leuk en vrolijk moment zichzelf zo 'down' kon krijgen. Gelukkig was daar het meisje wat tot nu toe wel altijd vrolijk en positief leek te zijn, die haar hiervan kon afleiden. Eleanor schrok op, maar alleen omdat ze tijdens het denken voor zich uit gestaard had, en nu wanneer ze haar blik weer focuste, er ineens een hand haar kant op gereikt werd. De hand werd echter vrijwel meteen weer terug getrokken en het meisje grinnikte, zichzelf verontschuldigend voor het willen aaien van de hondachtige. Eleanor glimlachte. ''Och ik had het heus niet erg gevonden, hoor.'' sprak ze haar zachtjes toe. Maar familiair was ze er ook niet mee. Als een dier die uit het 'wild' kwam was er nooit met haar omgegaan als met een huishond. Geen geaai, geknuffel of ander gedrag van affectie. Maar nu ze zich toch onder de mensen ging begeven zou ze het niet erg vinden om het een keer te ervaren.

Het mensenkind kneep haar haren en kleding uit, en liep daarna ergens heen,om vervolgens iets open te ritsen. Eleanor kon niet zien wat het was, en de nieuwsgierigheid liet haar Luci volgen, dezelfde stappen ondernemend als haar. Ze stapte het water uit, schudde zichzelf een keer goed uit, en liep daarna verder met een vacht die -gelukkig- een stuk minder nat en zwaar was. Luci wenkte naar Eleanor toe, en ze vervolgde haar stap tot ze bij haar en de rugzak was beland. Er werden twee bakjes uit getrokken, waarschijnlijk gevuld met voedsel. En haar vermoedens werden bevestigd, Luci vroeg haar of ze iets wilde, en ze kreeg nog een keuze ook. Eleanor produceerde een licht verbaasd maar blij snuifje, en keek hoe de bakjes nog meer haar kant op geschoven werden. ''Euhm... graag.'' besloot ze uiteindelijk uit te brengen. Het was niet normaal voor haar doen, ze was meer van het hoffelijk weigeren, maar die twinkeling in de ogen van het meisje... Misschien deed het haar ook wel goed om lekker willekeurig te gaan lunchen met een vreemdeling, niet alleen was het gezellig en fijn, maar misschien kon ze door middel van een gesprek meer te weten komen over deze plek en de school. Eleanor liep naar voren en hief haar rechtervoorpoot op. Ze bracht haar poot richting een van de bakjes en wees er zo naar dat haar voorste nageltjes lichtjes op het bakje tikte. ''Doe mij maar een broodje. Ik ben niet zo'n zoetekauw.'' Zei ze uiteindelijk met een brede glimlach op haar mond. Ze besloot te gaan zitten en wachtte netjes af tot Luci de etenswaren uit de bakjes zou liften. Nu nog proberen een gesprek aan te knopen. ''Dus euh... Ik heb het terrein een klein beetje verkend maar ik weet nog niet veel van deze plek, of de mensen en wezens die hier leven.'' vertelde ze haar. ''Hoe zit het met jou? Gezien je leeftijd zal je een student zijn, toch?'' Vroeg ze met oprechte interesse. Het zou al enorm interessant zijn als ze te weten kon komen wat ze hier allemaal deed en leerde. Vooral het feit dat er op deze school verschillende soorten magie geleerd werden trok enorm haar aandacht.

PROFILE MAGICIAN

» Tate Stone
» Search for the Stone!
» Stone cold || Droptopic
» Stone cold || Evelynn's drop
» Luna Stone. {Fighting Bear}

I didn't notice the slippery stone... || Eleanooorrrr~

I didn't notice the slippery stone... || Eleanooorrrr~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen