Er was veel wat Raül wel en niet was. Er was veel wat mensen niet van hem wisten. Maar ze wisten wel dat als hij deze blik, deze energie en deze aura om zich heen had hangen, dat ze ver uit zijn buurt moesten blijven, hem niet aanspreken en hem zéker niet moesten aanraken. Met een zucht stapte de platina blonde jongen de bibliotheek binnen, en zijn aanwezigheid liet een paar mensen omkijken of zelfs een stap opzij doen. Het viel hem op dat het nog best wel druk was. Shit. Hier had hij al helemaal geen zin in. Maar hij moest een bepaald boek hebben. Hij grijnsde hierna, niet bepaald vriendelijke, naar de mensen die hem wat angstig aankeken om hierna zijn hand kort op te steken en te knikken naar de bibliothecaresse. De vrouw staarde enkel terug met een blik die dodend was. Raül grijnsde geamuseerd om de vrouw haar argwanende, pissige blik. De vorige keer had hij geheel per ongeluk rode bessen sap om laten vallen. Hierdoor was het verrotte boek wat hij vol afschuw aan het lezen was doordrenkt geweest met de rode vloeistof. Zeer jammerlijk allemaal, echt. Sinds dat incident zag de grijzende dame hem liever niet meer in de bibliotheek. Ergens wel begrijpelijk natuurlijk, maar dit was Raül en Raül didn’t give a fuck. Hij deed het graag nog een keer met liefde. Moesten sommige van die boeken dan ook maar niet zo verschrikkelijk zijn. Hij vond lezen nog wel leuk, maar dan moest het onderwerp hem wel aanstaan. En dan moest de toon van het boek goed zijn. Met een verveelde zucht pakte hij een boek uit de boekenkast. Het stond gelabeld onder de non-fictie: informatief en stopte deze in zijn strakke schouder tas. De tas paste goed bij zijn kledingstijl en keuze. Netjes, strak en donker. Sommige zouden het zakelijk, voor oudere of zelfs somber noemen. Hij niet. Hij vond het wel chique. Hij vond het klasse hebben en hij voelde zich er prettig bij. Wat andere ervan dachten boeide hem niet. En als hij iets niet zag zitten, zij het een kledingstijl van een ander; zij het een boek, gaf hij dat vaak op een botte manier aan. Daarin was de jongen ook vrij egoïstisch. Egocentrisch. Deze negentienjarige knul met de grijs en ijsblauwe ogen was gewoon niet bepaald aardig. Natuur vaan het beestje, opvoeding en verleden hadden hem zo gemaakt. Met het ene boek in zijn tas, liep hij statig naar het deel waar de fictie boeken stonden. Wel genre zou hij deze keer eens mee nemen om dan veels te lang in zijn bezit te houden? Romantiek? Gadverdamme nee. Fantasy? No way in hell. Detective? Mhh, ja. Dat kon hij wel proberen. Hij las van een aantal boeken de achterkanten en besloot om er eentje te pakken die het meest mysterieus leek. Hij hoopte dat het boek hem misschien intellectueel wel uit zou kunnen dagen. Dat hij, tijdens het lezen, de puzzel op kon lossen. Zelf achter de dader kon komen. Op een andere manier dan dat het hoofd karakter of de schrijver dat gedaan had. Dit boek deed hij niet in zijn tas maar klemde hij in zijn armen. Hierna liet hij zijn ogen over de vele tafeltjes gaan. Er was er geen ééntje echt vrij, en hij maakte daardoor alweer aanstalten om te vertrekken, toen een jongen zijn aandacht trok. Zo te zien een echte boekenwurm, een nerd, met een bril op ook nog. Hoe stereotieper wilde je het hebben? Hij zag er wel uit als iemand die hij even lekker op stang kon jagen, plezier aan kon beleven door hem te jennen of om zijn vinger te wikkelen. Raül had verder niet veel te doen en verveelde zich mateloos. Met een scheve grijns die vooral bestond uit een enkele opgetrokken mondhoek, liep de jongen van 1 meter 90 naar de tafel en nam plaats om daar het fictie boek open te slaan en het met maar een half oog te lezen. ‘Het lijkt me niet dat je het erg vind dat ik hier zit?’ vloeide de woorden, die klonken als zijde maar tegelijkertijd ook als scherpe messen, over zijn bleke lippen. ‘Als je dat, mij, wel een probleem vindt rot dan alsjeblieft op.’ Ging hij verder. 'En anders blijf je lekker zitten.' De enige reden dat hij bij deze gast was gaan zitten en dat hij ham aangesproken had, kwam enkel voort uit verveling. Hij wilde iets te doen hebben en deze grijze maar toch niet zo muis (zijn bruine haren hadden zo nu en dan een rode gloed) van een jongen was zijn slachtoffer. Jammer voor hem, leuk leed vermaak voor Raül Nog altijd had hij zijn ogen op het boek gericht, al keek hij zo nu en dan over de rand van het boek om de jongen tegenover hem te lezen. Die van hemzelf was zoals altijd koud, kil en afstandelijk. Zijn energie was als voorheen nog altijd negatief en ijzig.

//Luhan

^▲▲▲

Het antwoord van de knul tegenover hem, volgde al snel. Het antwoord werd gevolgd door de beweging van de ander om diens boek dichter naar zich toe te brengen. 'Dat komt dan mooi uit. Want hoe ik mij gedraag zal helemaal van jouw af hangen.' lispelde Raül koeltjes en kalm terug naar de jongen waarna hij zijn ogen over de letters van de eerste bladzijde van zijn ogen boek liet glijden. Het was Raül opgevallen dat de punten van de jongen zijn bruine haar, haast wit waren geworden. Licht blond. Het was een contrast met zijn normale haarkleur en het trok de blonde gast zijn aandacht. Hierdoor liet hij zijn ogen van de letters af en over de punten van de gast naast hem gaan. Hij zei er niets over, sprak geen woord en ging weer lezen. Hij was net klaar met de eerste bladzijde en was begonnen aan pagina twee, toen de stem van de gast naast hem, hem uit zijn concentratie bubbel haalde. Hij sloeg een geagiteerde zucht en keek half op. Waarom moest die gast dat zo nodig vragen? Waarom wilde deze knul het weten? Nogmaals brieste de jongen luid voordat hij antwoordde. 'Als jij het zo graag wilt weten.. Mijn naam is Raül.' Sprak hij als antwoord en als een soort introductie. IJzig en kil met de rand irritatie goed hoorbaar. Voor een paar seconden tikte hij met zijn nagel tegen de kaft van het boek, likte kort zijn likken en richtte hierna zijn aandacht al uitademend op de knul naast hem. 'En wat is jouw naam?' vroeg hij de jongen, nog altijd kil en haast verveeld klinkend. Zijn aandacht richtte hij weer op het boek in zijn handen, hopend zo de jongen zo goed mogelijk af te sluiten. Een antwoord wilde de blonde jongen eigenlijk niet. Maar de vraag was er van jongs af aan ingebrand. Niet dat het hem boeide dat zijn vader hem zo goed had kunnen "programmeren." Hij had nog altijd geen zin in een nutteloos gesprek. Als het hem hier te vervelend werd, vertrok hij wel naar zijn bloedhete kamer. Daar was het tenminste rustig en stil. En wist hij zeker dat er géén mensen waren. Rondom en in de school waren eigenlijk altijd wel mensen. Zelfs in het bos, bij het stille meer of in de (niet zo) geheime tuin. En al die mensen hier hielden van een praatje en aanrakingen en nog meer gelul. En hij niet. Met zijn elleboog leunend op het tafelblad en zijn vingers verstrengeld in zijn blonde haar, las hij van zijn boek. Hopend op wat rust. Op een ontsnapping vanuit de werkelijkheid. Vanuit zijn ooghoek bekeek hij zo nu en dan de bibliotheek, de mensen die binnenkwamen, de bibliothecaresse en natuurlijk de gast naast hem om dan weer verder te lezen. Het ging vaak haast automatisch, het bekijken van mensen en alles en iedereen in de gaten houden. Het zat in zijn systeem, niet omdat hij het gevoel had dat hij elke seconde over zijn schouder moest kijken, maar omdat hij mensen bekeek en zo veel over ze te leren kwam. Zo wist hij dat de gast naast hem een vrolijke jongen was, iets wat hem irriteerde want vrolijke mensen waren vaak verschrikkelijk om mee om te gaan. Voor hem dan.

^▲▲▲

Met zijn ogen op het boek gericht, maar kon zich niet god concentreren. Zijn... buurman was nu al enkele minuten aan het staren. Het maakte zijn mood er niet beter op. Het was een gevoel van irritatie die steeds meer omhoog kroop. Als een vulkaan die op uitbarsten stond. Dat ge staar deed nog net niet zijn nekharen overeind staan. Zijn kaken had hij op een geklemd, om zo zijn uitbarsting binnen te houden. Tot nu toe waren de bibliothecaresse en hij op neutrale grond end at wilde hij als het even kon zou houden. Dat was namelijk een stuk prettiger, als hij gewoon in de bibliotheek kon rondhangen zonder dat zij constant op hem lette. Vanuit zijn ooghoek bekeek hij de jongen, die nu opgehouden was met staren en naar hem glimlachte. Waarom glimlachte hij naar hem? Raül was niet glimlach waardig. Bijna niemand glimlachte naar hem. Met een zeer zachte ‘tsk’ keek hij de knul naast hem iets meer aan. Waren zijn haren net niet bruinig? Waarom waren die nu wit? Waar sloeg dat op. Met een opgetrokken wenkbrauw luisterde hij naar het antwoord van de jongen. Juist… Een.. aparte naam. ‘Waarom heb je twee van die, voor de meeste mensen waar ik natuurlijk niet bij hoor, moeilijk uitspreekbare namen?’ vroeg hij deze… Luhan met een zekere smalende sneer terwijl hij probeerde te bedenken waarom die naam hem zo bekend voorkwam. Ergens hypocriet, want Raül had dan wel geen.. twee namen. Hij had wel een tweede.. albeit neppe achternaam. Mh.. Lu-Han… Hij liet de naam even in zijn hoofd rondgalmen. Oh ja. Hij had het tijdens een van zijn… stiekem meeluister sessies opgevangen. ‘En waarom kennen meerdere meiden mensen je?’ Vroeg hij er achteraan, waarna hij naar een groep giechelende puberale meiden keek. Ze schonken de knul naast hem zo nu en dan een stiekem blik om dan haastig weg te kijken en door te gaan met giechelen. Ze vonden deze knul blijkbaar zeer interessant. Dat was niet.. vreemd op een school zoals deze met al die hormonen in de lucht. Het was ook niet raar als er iemand populair was. Maar het was wel raar als bijna iedereen hem kende, en over hem sprak. Met een frons schudde hij zijn hoofd. Whatever. Het zal wel. Kon hem eigenlijk niet veel schelen ook. Met een zucht richtte hij zich weer op zijn boek. Raül was bijna klaar met deze bladzijde lezen, toen die stem van zijn… praatgrage buurman weerklonk. De buurman die desperate was voor oogcontact ook. Waarom? Met een geïrriteerde zucht keek hij op naar hem. ‘Nee, daarom ben ik het aan het lezen.’ Waren zijn sarcastische woorden. Zijn ijsblauwe ogen liet hij over de jongen gaan. Die nu dus witharig was. En in dezelfde houding als hij zat… juist. God…. Hij kende de theorie en de uitvoering van lichaamstaal spiegelen. Hij gebruikte het zelf ook, als hij iets van iemand gedaan wilde krijgen. Want zo dachten mensen al snel dat je een connectie had. Een zekere.. aantrekking. Yeah right. Hah, hem niet gezien. Hij gebruikte het op een berekende manier. Haast manipulatief te noemen. Mhg… maar toch. Raül spiegelde Luhan weer en kort rolde de jongen met zijn ogen, meer om zichzelf dat hij dit nu echt ging vragen. ‘Waarom, in Shadra’s naam, zijn je haren ineens wit. Ze waren namelijk net nog bruin.’ kwam eruit, haast ongeïnteresseerd en weer met een zeker.. sneer en tegelijkertijd op een toon van: What the fuck. Ook al was Raül deze keer wel nieuwsgierig naar het antwoord. Ergens. Diep weggestopt. Tsk. Hij wilde het gewoon weten, dan kon hij de knul nog beter lezen en inschatten, hopelijk. Als zijn haren verkleurde voor de redenen dat hij dacht. Dat zou alleen maar in zijn voordeel werken.

^▲▲▲

Echt simpel vond hij die benaming van deze Lu..Han niet. Waarom zou je de naam van je vader dragen en dan ook nog een achternaam. Het deed hem denken aan de zwaar gelovige gezinnen die hij via zijn vader had ontmoet, op één of ander duur feestje. Iedereen had meerdere namen. Het was vast compensatie. Al die namen. Om chiquer te klinken, rijker te lijken. Namen had je daarvoor niet nodig, was zijn mening. Uitstraling, kleding, huis, inboedel en andere spullen, manier van spreken en het gezelschap waarin je werd gezien, dat bepaalde je rijkdom. Liet je rijkdom zien aan iedereen die naar je keek. En dan was er vaak nog je achternaam die generaties terug ging. En hoe succesvol ieder kind was. Zijn familie was altijd rijk en succesvol geweest. Iets waar hij ook naar had gestreefd, en nog altijd naar streefde. Al was zijn familie uitgeroeid. Bestond zijn achternaam niet meer. Op papier bestond hijzelf niet eens meer, maar dat zou hij zich niet tegen laten houden. Hij had nog connecties. Had nog geld. Niet dat hij ook maar één woord uitsprak tegen deze Lu-Han. Hij trok enkel zijn linker wenkbrauw wat op en zei, met weinig emotie: ‘Juist ja.’ De woorden klonken vlak, simpel.

Met een blik van iets wat op afschuw leek, gingen zijn ogen even naar de.. meisjes. Met zijn tong op zijn voorste boventanden maakte hij even een geërgerd en geïrriteerd geluid en sloeg hij zijn armen over elkaar. Die toon van die gast stond hem niet aan. ‘Nee, dankje.’ Hierna keek hij zijn mede leerling even strak en fel aan, bij die laatste paar woorden die de Aziaat sprak. Dus er zat tóch een kop op deze gast. Het schuurde tegen zijn haren in, om het zo maar te zeggen. Hij vond het niets. Eigenlijk.. wilde hij er net wat van zeggen maar werd afgeleid door het aparte fenomeen wat een veranderde haarkleur was. Dat was nieuw. En blijkbaar… had iedere kleur een betekenis. Interessant. Als hij dat zelf zou hebben zou hij liever dood geweest zijn.

Raül grijnsde kort, geamuseerd door lichte leedvermaak. Want hij had immers dat haar niet. ’Dus wat is wit? De gehele afwezigheid van emoties? Een.. Nare emotie?’ Mettertijd zou hij wel kunnen ontdekken waar iedere kleur voor stond, maar dat zou betekenen dat hij veel met deze jongen om moest gaan. How about no. Daarnaast was het veel leuker de jongen iets te laten bekennen, hem per ongeluk laten struikelen over zijn woorden.

Een kuchje liet hem opkijken, en zijn wenkbrauwen verdwenen bijna in zijn haarlijn bij het bekijken van dit.. schouwspel. Onderwijl was hij van het clubje weg geleund en weer in zijn boek gedoken. Pas toen ze weer wegliepen en zijn tafel genoot weer sprak, keek hij op van de woorden op het papier, na ‘Sonderling*’ te hebben gemompeld, althans. ’…. Was zum Teufel*. Ja, deze gast streek echt tegen zijn haren in. ‘Geen idee waarom die mensen jouw hand tekening wilde wat ik zie niets bijzonders aan je, afgezien van je haar, en je handtekening was niet eens heel erg mooi. Ik heb betere gezien. En mag ik je erop wijzen dat we hier in een bibliotheek zitten. Als je aandachtstekort hebt ga je maar naar een Puff*’ Sneerde hij naar de jongen. Het was iets beneden niveau voor hem. Vaak had hij de controle over zijn emoties en woorden. Maar die kameleon kwam onder zijn huid. Wat was dit voor een rare knul en een bizarre situatie. Meer en meer wilde hij liever naar zijn kamer, weg bij deze excentrieke en uiterst rare gast. Hij was er wel klaar mee. Chagrijnig griste hij zijn tas mee en stopte er zijn boek in waarna hij opstond. Weg hier.

*Weirdo/Rare/ separatist
*What the Hell
* huis van plezier/bordeel
(Volgens internet)