{Les} Wind Bullet [Oliver, Syrax]

Was ze altijd zo nerveus geweest voor een les die ze moest geven? Een zucht ontsnapte aan haar lippen en het antwoord op haar eigen vraag was een nee. Nu was het zo dat ze ook nog nooit ergens betaald werk gedaan had, ook dat was anders. Al was het niet dat ze geen ervaring had met lesgeven, dit had ze wel. Vrij veel zelfs. Ook wist ze waarover ze het had, en zou hebben. Dus er wás helemaal geen reden om, al dan niet lichte, zenuwen te hebben. Ze werkte de laatste paar happen van haar muesli met yoghurt naar binnen voordat ze opstond en het nu lege schaaltje in de gootsteen zette. Wat water in het kommetje en dan kon ze die later gemakkelijke schoonmaken. Vluchtig keek ze haar vertrekken rond. Kleine maar geschikte keuken dat was waar ze nu stond. Het had een simpele indeling met mooie wit gekleurde kastjes, een donker granieten werkblad, een grote koelkast in de rechterhoek tegen de muur aan en een klein fornuis. En dan dus ook de gootsteen waar nu haar kommetje instond. Ze liep richting haar woongedeelte, liep nu langs haar slaapkamer. De slaapkamer was niet groot, maar had een mooi tweepersoons bed, een kleine linnenkast en een mooi paar gordijnen die nu open hingen en lichtjes zwierden in de wind. Het raampje had Abigail open gezet. Zo kwam er koele en frisse lucht haar kamer in, rook het hier lekkerder en kon ze vannacht goed slapen. Het woongedeelte was simplistisch met een niet al te grote eikenhouten eettafel, met daaromheen vier stoelen. Iets verder op stond een comfortabele stoel met daarnaast een licht leren bank, daarvoor een bijzettafeltje waar, op het moment, haar papieren oplagen. Ze pakte haar zwarte schoudertas en pakte wat papieren van het bijzettafeltje. De papieren bestonden uit haar lesplan en de namen van de leerlingen die ze de les zou gaan geven. Verder zat er in haar tas nog wat rommeltjes en een lunchpakket. Ze zou nog wel zien of ze die op zou eten of dat ze naar de grote zaal zou gaan. Kort haalde ze haar schouders op voordat ze zich even naar de spiegel draaide en zichzelf met haar blauwe ogen bekeek. Haar lange blonde haren zaten in een losse paardenstaart, terwijl een kleine pluk haar voor haar rechteroog hing. Ze had geen las van haar haren, ook omdat ze met dat oog nét iets minder goed zag en ze vond het gewoon leuk staan. Als kleding had ze vandaag een paar nette zwarte enkellaarsjes aangedaan, een nette maar strakke zwarte broek en een paars shirt met drie kwart mouwen. Met een kort en tevreden knikje liep ze haar vertrekken uit. Haar benen maakte rustige, maar vrij grote, stappen door het kasteel en de vele trappen lieten haar benen licht verzuren. Goed, nog even en ze zou haar spieren niet meer voelen dan zouden ze de vele trappen gewend zijn. Toen ze uiteindelijk het luchtmagie lokaal bereikte, maakte ze met een flauwe glimlach de deur open en stapte naar binnen. Het lokaal was nog leeg, koud, kaal. Kort fronste Abby even terwijl ze het lokaal doorkeek. Grote ramen met daarvoor een lang maar ondiep balkon. De muren waren kaal, en het stond haar niet echt aan, maar echt tijd had ze nog niet gehad om het eigen te maken. Dat kwam nog wel. Wie weet een paar mooie foto's, plaatjes en schilderijen aan de muur en dan werd het al een stuk mooier. Ze was dan ook pas gisteren aangekomen en zich gelijk op haar werk gestort dus echt tijd om het lokaal mooi te maken of echt goed kennis te maken met haar collega's, daar had ze nog geen tijd voor gehad. Ze draaide zich nog even naar de deur, duwde deze open en zette er een deur stop in de vorm van een musje. Met een goedkeurende blik naar de openstaande deur nam ze plaats in haar comfortabele stoel die achter haar bureau stond. De papieren die ze voor deze les nodig had, pakte ze uit haar tas en ze nam de namen van haar leerlingen nog even door voordat ze de papieren op de hoek van haar bureau legde. Haar benen had ze over elkaar geslagen en haar ene arm had ze om haar middel geslagen, andere arm rustte met de elleboog op haar onderarm en haar kin rustte in haar vingers. Miss Abigail Ajror was klaar voor haar eerste les.

[OOC: De deadline om te reageren is tot en met 13-2-'16. Daarna is je Char te laat]

Forced down to reckoning

Your dreams become the sickening.

Met een lichte kreun greep Tim naar zijn hoofd terwijl hij recht stond van de vloer die zijn bed voor de avond was geworden. Het was al een gewoonte geworden om net zijn bed niet te kunnen bereiken voor de nacht, zelfs zijn rug was er al gewend geraakt. Een luide geeuw verliet zijn mond en rekte zich uit. Tijd voor een lekkere douche, dat was zijn eerste gedacht toen hij een blink-182 bandshirt uit zijn kast haalde, een zwarte jeans, sneakers. Hierna ging hij met een vrolijke glimlach naar de douches waar hij zich in de snelte klaarmaakte voor de dag en dan zichzelf bekeek in de spiegel, niet bepaald zeker of hij nu voor piekerig haar moest gaan of voor plat haar. Tim besloot gewoon zijn haren niet in gel te zetten en wreef er gewoon eens door om dan zijn kleding aan te trekken. Vandaag stond er een les luchtmagie op het programma en hij had er wel op zich zin in. Even krabte hij aan zijn wenkbrauw voor hij zijn tas om zijn schouder sloeg en de laatste beetjes aan papieren bij elkaar raapte die hij nog had liggen voor de les luchtmagie die misschien van essentie konden zijn voor hij vertrok naar het lokaal met lange gaap die zijn mond verliet.

Zijn weg naar het luchtmagielokaal verliep vlekkeloos zonder maar een keer onderweg in slaap te sukkelen, dat was mooi meegenomen. Langzaam duwde hij de deur van het lokaal open en keek hij naar binnen voor hij werkelijk naar binnen wandelde. “Tim Valkery present Miss,” sprak hij met een vrolijke glimlach voor hij zichzelf ergens neerzette en zichzelf het comfortabel maakte terwijl hij rustig wachtte op de rest van de meute. Zijn blauwe ogen keken uit het raam terwijl hij met zijn hoofd op zijn hand steunde, een beetje afgedwaalt in gedachten.

ty ek

//Volgende wordt beter, heb mezelf wat geforceerd voor deze post.

Oefening baart kunst zeiden ze altijd, maar of Syrax nu een beetje te vaak oefende? Of was het te hard zijn best doen? Misschien was zijn vleugelspreuk wel door de stress van het zelf gedwongen oefenen dat alle witte veren waren uit gevallen? Wat ooit prachtige witte vogel-achtige vleugels waren geweest waren nu zwarte vleugels achter gebleven die aan de binnenkant van het membraam rood kleurde als vuur. Syrax snapte er niets van en wilde die vraag graag voorleggen bij de nieuwe docente waar ze vandaag les van zouden krijgen. Dregoe tilde zijn vleugel op om zijn baasje te wekken. Meteen boorde zich de vrieskou van de buitenlucht door zijn kleding. Een vrede die in zijn dromen hadden geheerst was ver te zoeken en Syrax schrok wakker. Vlug greep hij zijn tas en stopte de boeken erin die hij gisteren had gebruikt om te studeren. Lopen zou Sy te veel tijd kosten nu. Dus riep hij de vleugelspreuk op en Dregoe vond dat deel altijd spannend. 'tot na de les vriend.' riep Syrax over zijn schouder en kreeg een goedkeurend geluidje te horen. Met snelle slagen vloog Sy door de lucht. Er was bijna niemand meer op de gangen dus kon hij al zigzaggend tussen de leerlingen door scheren. In het trappengat van de Academy steeg Syrax in een kleine cirkel tot de juiste verdieping en landen 100 meter voor het juiste klas lokaal. De laatste meters legde Syrax te voet af en liet de vleugel spreuk los. Na een flesje deo uit zijn tas te hebben gehaalt en een beetje hier en daar gespoten te hebben stopte hij het flesje weer terug en liep de open deur door. 'Syrax Moonus aanwezig Miss.' zei hij en zocht een tafeltje uit. Oh Geweldig was Timothy er ook? Hopelijk verstoorde hij de les nu niet weer zoals vorige keer dat hij samen les met deze gast had gehad bij magisch tekenen? Toch knikte Sy de ander begroetend toe voor hij een tafel of twee verder bij Timothy vandaan ging zitten. Hij wilde niet afgeleid worden en hopelijk lukte dat zo?

(Ik snap niet waar mijn andere post is gebleven, maar hier is een nieuwe. ;D)

De eerste leerling die binnenkwam was een roodharige jongen die zich voorstelde als Timothy valkery. Abigail glimlachte kort naar hem 'Goedemorgen Mister Valkery.' sprak ze op een vriendelijke toon. Ze keek even kort op haar document met de namen van de leerlingen die ze vandaag had en vinkte hem aan als zijnde aanwezig. Kort keek ze nogmaals op naar Tim voordat Abby nog wat kleine aantekeningen en aanpassingen maakte op haar lesplan. Nog een keer las ze het na, klopte nu alles? Ja ze dacht van wel. De jonge vrouw keek op bij het horen van voetstappen en groette de bruinharige jongen die zichzelf voorstelde als Syrax. Ook hem groette ze met een vriendelijke glimlach. 'Goedemorgen Mister Moonus.' Ook hem vinkte ze af op het document. Ze keek nog even naar de twee namen op het document en daarna naar de klok. Ze waren er nog niet en het was al over tijd. Haar blauwe ogen keken naar de twee leerlingen voor haar. 'Hebben jullie iets vernomen van Kheldar Besette en Oliver Creed?' vroeg ze de twee jongens op een vriendelijke toon. 'Goed. Ik ken jullie namen, ik zal mij ook even voorstellen' begon ze terwijl ze zich van haar bureau af duwde en van de stoel op stond. Met een sierlijke zwaai draaide ze zich naar het bord toe en schreef haar naam erop voordat ze zich weer terug draaide naar haar twee leerlingen. 'Mijn naam is Abigail Ajror. Hier onder lestijden wordt ik graag aangesproken met Miss Abigail of Miss Abby. Buiten de lessen of als ik jullie op een feestje tegenkom, volstaat Abigail of Abby of Abs of ... iets in die trant.' begon ze. Wederom draaide ze zich naar het bord en schreef er iets op. Dit keer het subject van de les. Wind bullet. Met een paar passen ging ze weer achter haar bureau staan en leunde er met haar beide handen op. 'Goed. Wind bullet. Wat kunnen jullie mij erover vertellen? En over wind magie in het algemeen? Dan kan ik meteen inschatten hoeveel jullie erover weten' sprak ze met een glimlach terwijl ze hun beide even kort aankeek.

Ooc: @Rilana kan het zijn dat je in de war bent met het andere les topic? heb er twee verschillende open staan namelijk o3o En anders faalde het forum xD
Note: Khledar En Oliver zijn beide nu te laat. jullie kunnen nog wel de les in komen

I will find you in a burning sky

Where the ashes rain in your mind

Het is even na zessen als koele regendruppels op Kheldar's schouders en nek landen. Kheldar's witte monniken kleding is doorweekt, zijn ruggengraat en schouderbladen toonbaar makend dankzij zijn licht doorzichtige natte gewaad. Sinds half vijf deze morgen was het aan het miezeren, een half uur geleden was het omgeslagen in een stortbui om nu weer afgeslankt te zijn tot een matige miezer. Er was niets natuurlijkers voor Kheldar dan vroeg uit zijn bed te klimmen, naar buiten te gaan en te mediteren. Zijn vader had hem geleerd dat alle wereldse lusten en emoties hem zouden verlaten als hij dit maar vaak genoeg zou doen. Bij Kheldar thuis was zijn vader er altijd om hem te vergezellen, wat vandaag de eerste keer maakt dat Kheldar het in zijn uppie moet doen. Het viel niet geheel tegen, het zachte gekabbel van een rivier of meer in de verte en een zwakke tot matige wind die door het hoge gras raast ergens in het Westen zorgen voor een zekere stilte in zijn hoofd. Een fijne afwisseling van de opgewipte storm van elektriciteit die door zijn lichaam en hoofd was gegaan sinds hij gisterenmorgen van de shuttle was afgestruind. Nadat hij gisteren aangekomen was in het gebouw had hij zijn rooster opgehaald en kwam hij tot de schrikbarende conclusie dat hij tjokvol stond met lessen waar hij geen enkele interesse in had. De roostermensen zeiden dat hij het moest overleggen met de hoofdmeester over iemand anders met autoriteit maar dat vond hij gisteren te veel moeite. Niet alleen was zijn rooster overvol, het begon ook al de dag daarna. Vandaag dus. Kheldar fronst zijn voorhoofd, de afstand tussen wenkbrauwen verkleinend; wat zou de ingeroosterde les luchtmagie van vandaag hem brengen? Zou hij in staat zijn om iets uit te halen? Hoeveel zou hij achterlopen? De storm in zijn hoofd die even was gaan liggen dreigt weer te beginnen maar Kheldar ontspant zijn voorhoofd en laat zijn schouders hangen, om zich weer te focussen op de natuur en zijn geluiden. Wat komen zal komt, besluit hij even kalm en sereen als vijf minuten geleden.

Rond een uur of negen opent Kheldar langzaam zijn ijsblauwe ogen tot de wereld. In die paar uur was veel gebeurd. De zon was gerezen tot een hoger punt en de regenbuien waren gepasseerd en vervangen door honing-zachte zonnestralen. Even geleden was er ook een nieuwsgierig vierhoevig dier opgedoken en had op een afstandje een paar minuten naar Kheldar staan kijken. Het dier had niet de moed gehad om dichterbij te komen en was even later weer in de struiken van het bos verdwenen. Dit alles had Kheldar niet gezien, maar vernomen door gebruik te maken van al zijn andere sensorische eigenschappen. Tenslotte is er zoveel in de natuur die niet zichtbaar is voor iemand die alleen met zijn ogen luistert en voelt. Kheldar ademt enkele keren diep in- en uit voor hij zijn benen uit kleermakerszit laat glijden en ze langs de zijkant van zijn steen laat bungelen. Hij plaatst zijn handen achter zijn bovenlichaam en staart kort naar de blauw-grijze hemel. Het zou vast goedkomen. Bedenkt Kheldar zich, niet langer meer nerveus. Kheldar komt overeind, haalt een hand door zijn zeiknatte grijs-witte haren en begint aan de afdaling van de berg waar hij op stond naar de school, diens torens vanaf de berg zichtbaar waren.

Misschien had hij een timer moeten zetten, of misschien had hij de afstand van de berg naar de school onderschat terwijl hij die vanmorgen omhoog geslenterd was. Kheldar zou een paar minuten te laat voor de les komen, daar werd hij zich na tien minuten bewust van. Eenmaal uit de wind en de regen en in zijn slaapkamer wisselt hij gauw zijn doorweekte witte kledij voor de standaard uitvoering van de school zijn apenpakje. ,,There goes nothing'', mompelt Kheldar tegen zichzelf wanneer hij zich kort in de spiegel bekijkt. Tijd om zijn haren fatsoenlijk te drogen was er niet, maar ook dat zou wel goed komen, daar hij geprezen was met meewerkend kort haar en luchtmagie.

Tien minuten later dan de tijd dat zijn eerste luchtmagie les begon klonk er dof geklop op de deur van het lokaal. Kheldar schraapt zijn keel, de plots beklemmende hitte negerend. Wat was zijn excuus? Geen? Hij opent de deur en werpt zijn hemelblauwe ogen als eerste op de slecht gevulde klas en daarna op de blondine vooraan de klas; zijn lerares. Kheldar maakt een halve buiging en prevelt: ,,Excuses voor het te laat komen mevrouw Abigail. Ik had moeite met het lokaal te vinden daar het mijn eerste dag is vandaag.'' zegt Kheldar op feilloos geloofwaardige toon. Zo het was er uit. Zijn eerste excuus van het jaar. Goed begin Kheldar, je vader is vast trots op je; vertellen zijn eigen teisterende gedachten hem. Beetje bij beetje komt Kheldar weer overeind en zoekt hij kort naar Abigail's goedkeurende blik zodat hij plaats kon nemen. ,,Oh, Kheldar Besette is de naam'' Na een of ander teken te hebben ontvangen richt hij zijn blik op de klas en plaatst hij zich ergens half vooraan in de klas. Aan de stilte in de klas te horen was ze al begonnen met een of ander intro, en had ze wellicht al wat vragen gesteld. Nu was het afwachten wat er vandaag zou gebeuren en wat er van hem verwacht werd. Vlak nadat Kheldar plaats genomen had achter zijn bankje grabbelde hij wat in zijn schoudertas en haalt hij er een bloknote uit en een zwarte pen. Boven aan de blanko pagina schrijft Kheldar: 'Luchtmagie les 1; wind bullet'. Net wanneer hij de dop op zijn pen klikt glijden er een aantal druppels van zijn grijze plukken haar af, zijn papier doorwekend. ,,Shit'' mompelt Kheldar uit frustratie terwijl hij met uiteinde van zijn mouw zijn papier droog probeert te deppen.

★ VERA

Forced down to reckoning

Your dreams become the sickening.

Hij was de eerste in de les, hoe was dit in hemelsnaam gebeurd? Had hij zich eens voor een keer serieus op de klok gekeken of was het puur toeval dat hij voor een keertje eens op tijd was gekomen in een les. Maar hij kende zijn karma al goed genoeg om te weten dat hij er niet zo smooth vanaf ging komen, het gevoel in zijn onderbuik zei al genoeg. Tim begroette de leekracht vrolijk door zijn naam te geven en relaxed ergens plaats te nemen, een beetje afwezig met zijn gedachten door het vage gevoel in zijn onderbuik dat hem waarschuwde dat er iets met hem ging gebeuren tijdens de lessen. De begroeting op Syrax was hem niet opgevallen, zijn blauwe ogen waren gericht op een vogeltje dat van een voederbak at. Zijn blik ging nadat de vogel was weggevlogen, weer naar in het lokaal, hij begroette Syrax met een simpele knik. Hij wist goed genoeg hoe de jongen vast over hem dacht, zeker nadat hij die les magisch tekenen half had verziekt. 'Hebben jullie iets vernomen van Kheldar Besette en Oliver Creed?' Zijn gedachtengang werd verstoord door de stem van de leerkracht vooraan en Tim haalde zijn schouders op als antwoord. “Geen idee wie die twee zijn,” waren zijn simpele woorden toen hij zichzelf een beetje onderuit liet zakken op zijn stoel. 'Mijn naam is Abigail Ajror. Hier onder lestijden wordt ik graag aangesproken met Miss Abigail of Miss Abby. Buiten de lessen of als ik jullie op een feestje tegenkom, volstaat Abigail of Abby of Abs of ... iets in die trant.' Tim knipperde vaag met zijn ogen en hij voelde zich slaperig worden. Dit was dus het gevoel van zijn onderbuik dat hij had gehad. Vaag hoorde hij nog de woorden van Miss Abigail over of iemand wist wat wind bullet was, maar hij kon niet antwoorden. Zijn mond stond lichtelijk open maar geen geluid kwam over zijn lippen. Nog maar voor hij iets door had, viel zijn hoofd op de bank en lag hij te snurken.

ty ek

Mis Abby stelde zich voor en vroeg of ze iets over twee andere leerlingen wisten. Timothy zei dat hij het niet wist. 'Ik weet ook niet wie ze zijn, Sorry Miss Abby.' zei Syrax en luisterde naar wat ze vroeg over wind bullet en over wind magie in het algemeen. Maar nog voor Syrax kon antwoorden kwam een van de te late twee leerlingen binnen. Kheldar excuseerde zich en ging aan een tafel zitten. Syrax keek hem even na voor zijn blik op Timothy viel. Fijn ging hij de boel hier nu ook al verzieken? Hij zuchten even en draaide zich daarna om en schraapte zijn keel even. 'Van wind bullet heb ik geen weet Miss Abby, maar wind magie kan gebruikt worden om dingen te laten zweven, verdediging en in aanvallen. Sorry als ik er nog niet veel meer over weet Miss, maar er was lange tijd geen leerkracht en wat er in de boeken staat is vaak niet echt volledig. Wat ik weet heb ik zelf aangeleerd.' zei Syrax zo goed en kwaad als het ging, maar het liefste wilde hij tegen de tafel van Timo aan trappen, maar dat was het werk van de juf, toch...

Een zeer vervelend, zeurderig geluid kwam uit de verte naar hem toe gedreven. Alsof iemand van heel ver weg met een zeer irritante stem aan het toeschreeuwen was wat hij moest doen. Alleen was dit compleet onverstaanbaar en was de stem net luid genoeg om niet genegeerd kunnen worden. Het irriteert. Maar toch kun je niet zien wie het is en of diegene nu eigenlijk iets belangrijks verteld of niet. Dus je draait je maar om en je loopt door, in de hoop dat het geschreeuw stopt en dat je er geen last meer van hebt. Maar zelfs nu Oliver voor zijn gevoel het gezeur de rug had toegekeerd en verder was gaan lopen, bleef het aanhouden. Op dezelfde toon, het zelfde volume en hetzelfde irritatie level. Misschien was het toch handig om te gaan kijken wat het was. Gezien hij absoluut niet kon lopen in deze duisternis. Daarbij, het was alleen maar duisternis, wie zei dat hij aan het lopen was? Dat hij überhaupt daar was? En met die gedachte was de duisternis compleet weg en was het gezeur van de persoon in de verte veranderd in een kort piep die zich herhaalde en nog irritanter klonk.
Oliver kreunde, bewoog een beetje en deed toen versuft zijn ogen open. Wat liep hier in godsnaam zo hard te blèren? Voor even was de hele kamer een blur, maar zijn ogen konden eindelijk het punt vinden van het irritante geluid. Hoe lang was die wekker nu al bezig? Hij gaf een tijd over negenen aan. Dus waarschijnlijk een half uur of langer. Waarom had hij dat ding ook al weer aangezet, het was niet alsof hij... Shit. Zo goed en snel als hij kon klauterde Oliver uit zijn bed en wankelde hij. Zijn ogen vonden zijn nachtkastje en grepen naar het oranje potje wat erop stond. Hij bestudeerde het etiket en zette het vervolgens weer met een klap neer om naar zijn kledingkast te sloffen en een zwarte skinny jeans eruit te gooien, gepaard met een blauwgroen shirt en een grijs vest erover heen. De jongen was nog steeds niet helemaal wakker, de pillen waren nog niet uitgewerkt en zo heel geweldig voelde hij zich niet. Maar hij was nu al een half uur te laat voor zijn les en hoewel hij lessen volgen geen hoge prioriteit gaf, dit was lucht magie dus dat was altijd wel handig. Oliver rekte zich uit en bekeek zijn haar in de spiegel. Door de war, maar niet genoeg door de war om het te kammen. Zo wilde hij het graag. Het lukte hem nog om zich eraan te herinneren dat hij een schooltas nodig had en vervolgens slofte hij nog slaapdronken uit zijn kamer richting het lokaal.
Het was vrij makkelijk te vinden, hij was al wat wegwijs dus dit was gewoon simpel weg bordjes volgen en af en toe in je geheugen graven, meer niet. Nog zonder echt op te letten kwam Oliver de klas binnen gesloft. Niet veel mensen, alleen maar jongens. Gezellig. 'Oliver Creed present. Ik heb geen excuus. Gewoon door de wekker heen geslapen.' Omdat hij teveel pillen had genomen om te kunnen slapen omdat hij deze les had willen volgen. De logica miste hij. Zijn ogen gingen even naar de leraar, correctie, lerares. Mooi, gezellig. Geen idee wat ze wilde doen, geen idee hoe ze heette, Oliver had van niets een idee. De jongen plofte maar naast de bruinharige gast neer die er ook zat en blijkbaar net een heel verhaal had afgerond. Iemand anders was het duidelijk niet mee eens dat de les zo vroeg begon en was in slaap gevallen. Nou, dit zou zeker een actief uurtje worden.

Note: Oliver zit naast Syrax

Ze keek haar twee leerlingen die in het lokaal zaten aan, had deze gevraagd of ze misschien wisten waar hun twee medestudenten waren. Syrax en Timothy antwoordden haar beide dat ze niet wisten wie het waren en dus automatisch ook niet waar ze bleven. Ze knikte eenmaal kort als antwoord. 'Goed, maakt niet uit. Met een beetje mazzel komen die twee zo meteen nog binnen..' Dacht ze hardop voordat ze overging op haar introductie. Ze stelde zichzelf voor nadat ze haar naam op het bord had geschreven in sierlijke letters en de gedachte of ze moest vragen om de leerlingen wat over zichzelf te laten vertellen kruiste haar gedachten maar deze zette ze ergens in een donker hoekje weg. Dat was niet echt iets voor haar les, vond ze, dit was meer iets voor een mentor of mentor les, zo dacht ze erover in ieder geval. Nadat ze zichzelf had voorgesteld draaide ze zich wederom om naar het bord om het onderwerp van de les erop te schrijven. Hierna liep ze terug naar haar bureau en leunde er met beide handen op. In het algemeen vroeg de leerlingen haar konden vertellen wat wind magie precies inhield en of ze wisten wat wind bullet was. Ze had nog maar net de woorden over haar lippen laten gaan of ze zag iemand het lokaal inlopen. De jongen bood zijn excuses aan en sprak haar toe dat het zijn eerste dag was en ook dat hij het lokaal niet kon vinden. Abigail knikte hier even op. 'Dat kan gebeuren. Ik zal deze keer nog geen aantekening maken omdat dit de eerste keer is. In het vervolg zal ik niet zo soepel zijn Mister .... ?' sprak ze hem aan. De jongen met de zilveren haren stelde zich voor als Kheldar Besette. Met een hand maakte ze een gebaar naar de tafeltjes 'Ga maar ergens zitten, Mister Besette' De jongen ging ergens vooraan aan een tafeltje zitten en pakte een aantal schoolspullen uit zijn tas. Een zacht scheldwoord klonk en Abigail liep naar hem toe dat de druppels die uit zijn zilveren haren dropen zijn papier doorweekt hadden. Blijkbaar had de jongen een snelle douche genomen en in zijn haast zijn haren niet goed afgedroogd? Een snelle blik uit een van de vele ramen van het lokaal vertelde haar dat het miezerde maar het leek haar sterk dat de jongen in de regen buiten was geweest, dus dan had het wel een gehaaste douche geweest moeten zijn. Ze gaf Kheldar een paar legen velle papier en legde de rest van het stapeltje op een hoek van haar bureau. 'Als iemand nog papier nodig heeft, kunnen jullie dat pakken.' sprak ze de drie met een glimlach toe, voordat haar blik op Timothy bleef rusten waarna haar wenkbrauwen zich samen knepen in een frons. Ze richtte zich eerst op Syrax die nu een antwoord gaf op haar eerder gestelde vraag over windmagie en wind bullet. Een tevreden knikje was haar antwoord. 'Waar zeg je sorry voor? Als je er alles over wist, zou je nu niet hier in deze les zitten, wel?' vertelde ze hem op een tevreden maar wijze toon. Ze draaide zich nu naar Timothy en sloeg haar armen over elkaar. Mister Valkery? vroeg ze hem op strenge toon. Ze wilde net zijn schouder schudden en hem weer toespreken toen er nog iemand, de laatste leerling voor deze les, binnenkwam. Vrijwel meteen stelde hij zichzelf voor als Oliver Creed en zei meteen dat hij geen excuus had voor het te laat zijn en dat hij gewoon door de wekker geslapen was. Abby perste haar lippen even op elkaar terwijl ze hem streng aankeek. 'Net als bij Mister besette geef ik je vandaag nog geen aantekening omdat dit de eerste les is. Volgende keer wel. Ga maar snel ergens zitten, Mister Creed' sprak ze hem op een strenge toon toe. Oliver nam plaats naast Syrax en Abby richtte haar aandacht op de roodharige jongen. 'Mister Valkery!' sprak ze hem fel toe terwijl ze zijn schouder schudde 'Ga je nog meedoen aan deze les, of wil je deze op een later tijdstip, laten we zeggen.. na lestijd, nogmaals volgen?' sprak ze de jongen (waarvan ze niet zeker wist of hij haar hoorde) toe terwijl ze haar irritatie uit haar stem probeerde te houden. Haar blauwe ogen boorden zich in het felrode hoofd van de jongen voordat ze haar aandacht weer op de drie andere leerlingen richtte. 'Goed. Welkom allemaal we zijn Eindelijk compleet.' Ze leunde tegen de voorkant van haar bureau aan terwijl ze haar armen weer over elkaar sloeg. 'Wat Mister Moonus hier net vertelde was dat je luchtmagie kan gebruiken om dingen te laten zweven, iets wat ik jullie ook nog zal bijspijkeren in een andere les, en dat je het kan gebruiken in de aanval en in de verdediging. Hebben jullie tot noch toe ergens vragen over?' na deze woorden keek ze de leerlingen één voor één aan. Ze hield zich even stil waarna ze vervolgens een kogel van lucht maakte die voor haar vinger bleef hangen, zorgde ervoor dat deze een stompe punt had en vuurde deze af op een van de dozen die in een hoek van het lokaal stond. De kogel schoot rakelings langs Timothy heen en ze hoopte dat de koude windvlaag of het geluid van de kogel die langs scheerde en weer bij de les zou brengen. De doos waar ze op gericht had schoot naar achteren en kwam met een doffe plof tegen de muur aan. 'De reden dat de doos niet geheel doorboord is maar naar achteren schoot is omdat ik de punt expres stomp heb gemaakt.' legde ze uit. 'Als jullie dit zo gaan oefenen zal de punt in het begin stomp moeten zijn en, totdat jullie genoeg controle over de magie hebben, stomp blijven. Pas als jullie het goed kunnen controleren mogen jullie het van mij proberen met een scherpe punt.' Ze keek de leerlingen hierna een voor een aan en liep met snelle passen naar het bord om wat steekwoorden op te schrijven. 'Waarom? Omdat ik geen zin heb in ongelukken en dat ik jullie naar de ziekenzaal moet brengen. Als een stompe kogel jullie raakt zal het flink pijn doen maar heel erg verwonden zal het niet doen.' Dat zou wat zijn. Als zijzelf of een — of meerdere — van haar leerlingen naar de ziekenzaal zou moeten. 'Probeer het maar te creëren. Ik heb er vertrouwen in dat jullie het allemaal kunnen. We gaan nog niets afschieten Dat komt pas later.' Ze wilde de les, de magie, niet overhaasten en niet te snel aanleren. Ook het afschieten zou ze aanleren door eerst op een target dichtbij en zonder veel kracht laten doen, en zo steeds een stapje verder. Als ze het ze zou leren zou ze het ook goed aanleren. Ze wilde alle puntjes op de i hebben als deze leerlingen klaar waren met deze les. Dat ze windbullet zo goed als in hun kunnen zat konden uitvoeren.

Forced down to reckoning

Your dreams become the sickening.

Tim was in slaap gevallen, de slaap had hem zo overvallen dat hij gewoon pardoes met zijn hoofd tegen de bank geknald was en nu vrolijk lag te snurken met een rode vlek op zijn voorhoofd door de impact waarmee hij tegen de tafel geknald was. Maar pas toen zijn naam op een duidelijke toon werd gesproken, was hij er weer ‘bij’. Het enige probleem dat hij nu had was dat hij bleef liggen, hij verstond haar, maar had even geen controle over zijn ledematen die roerloos bleven liggen in die ongezonde houden waarin ze nu lagen. 'Mister Valkery!' sprak ze hem fel toe terwijl ze zijn schouder schudde, het was al een hele prestratie dat hij zijn ogen al had opengekregen. Bij het geschud hoorde hij zijn schouder jammerend kraken, waardoor er een kleine ‘oof’ over zijn lippen gleed. Maar verder was er nog geen beweging in gekomen 'Ga je nog meedoen aan deze les, of wil je deze op een later tijdstip, laten we zeggen.. na lestijd, nogmaals volgen?'
Geen antwoord verliet zijn lippen en zijn blauwe ogen staarden quasi vol horror voor zich uit terwijl de uitleg zijn oren bereikten: 'Wat Mister Moonus hier net vertelde was dat je luchtmagie kan gebruiken om dingen te laten zweven, iets wat ik jullie ook nog zal bijspijkeren in een andere les, en dat je het kan gebruiken in de aanval en in de verdediging. Hebben jullie tot noch toe ergens vragen over?' Zijn hart stopte even met kloppen toen een kogel rakelings langs hem heen vloog, hij kon eindelijk zijn rug rechten en zijn blauwe ogen knipperden toen hij zijn armen langzaamaan bewoog. 'De reden dat de doos niet geheel doorboord is maar naar achteren schoot is omdat ik de punt expres stomp heb gemaakt.' legde ze uit. 'Als jullie dit zo gaan oefenen zal de punt in het begin stomp moeten zijn en, totdat jullie genoeg controle over de magie hebben, stomp blijven. Pas als jullie het goed kunnen controleren mogen jullie het van mij proberen met een scherpe punt.' Zijn blik ging sloom naar het bord en hij knipperde met zijn ogen. Wind bullet, offensieve aanval, stomp houden, net een kogel, geen mensen verwonden. Simpele termen die de samenhang voor hem op dit moment een stuk simpelder maakten. 'Probeer het maar te creëren. Ik heb er vertrouwen in dat jullie het allemaal kunnen. We gaan nog niets afschieten Dat komt pas later.' Dus gewoon voor zich uit laten zweven, voor zijn vinger dan. Zijn blauwe ogen keken naar zijn wijsvinger die hij uitstrekte en hij sloot zijn ogen om een bolletje geconcentreerde luchtmagie uit zijn vinger te laten komen. Moest het vorm krijgen? Geen idee. “Moet het de vorm van een kogel krijgen of volstaat dit?” kwam er eindelijk uit zijn mond toen hij zich naar de leerkracht richtte met zijn blauwe ogen.

ty ek

Syrax knikte toen ze zei dat de andere twee leerlingen zo dadelijk misschien wel zouden komen, maar nog voor ze verder ging kwam de eerste van de twee al binnen en excuseerde zich. De jongen ging zitten en na zijn beantwoording en een korte "Sorry"te hebben gezegd zei miss Abby dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen anders had hij niet hier in de schoolbanken gezeten. Een nerveuze glimlach verspreiden zich op zijn lippen. Daar had ze natuurlijk gelijk in en wederom knikte hij voor zijn aandacht naar Timothy ging die in slaap was gevallen. 'Niet weer hé?!' zuchten Syrax en hij schudden zijn hoofd even en zag de laatste leerling binnen komen die later naast hem ging zitten. Miss Abby begon met uit te leggen over de Wind Bullet nadat ze Timo nog eens toe gesproken had. Die zijn ogen wel open had, maar verder niet bewoog. OMG! Die gast was niet wijs en eng! Snel keek hij even naar de jongen naast zich en knikte hem even begroetend toe. Hopelijk was dit niet zo'n last pak als Timothy? Syrax luisterde aandachtig naar wat ze vertelde en keek toe hoe ze een doos van zijn plek schoot, maar niet doorboorde. Dus ze moesten eerst een stompe punt maken? Timo scheen weer wakker te worden door zijn vraag. Syrax concentreerde zich en zag al snel een kogel vormige lucht omhulsel en stompte de punt wat meer af en liet het per ongeluk weg schieten richting het raam. 'Oh Chips!' murmelde Syrax al had het geen nut het lucht kogel tegen te houden. Gelukkig raakte het enkel de muur en niet het glas.

Oliver knikte de bruinharige jongen alleen maar toe en richtte zich vervolgens weer op de klas. Allemaal jongens, gezellig veel testosteron dus. Maar ze waren vast allemaal volwassen en konden zich netjes gedragen en zich op de les richten. Behalve eentje dan. Waarschijnlijk de jongste van het kroost, al leek de jongen waar Oliver naast zat ook niet bepaald oud, die duidelijk een nachtje had doorgehaald of gewoon graag zijn slaap in wilde halen want hij was face-first op zijn tafel gevallen en lag daar nu heerlijk in dromenland. Oliver was tenminste niet de enige met slaapproblemen hier, dat was duidelijk. Al wist hij zich nog gewoon staande te houden en niet zomaar in slaap te vallen, hij had tenminste nog goede prioriteiten. Deze jongen duidelijk niet. De lerares vuurde wat lelijke woorden op hem af en vervolgde haar les, wat een vriendelijk mens was het toch weer. Zij wist duidelijk ook wel wat ze wilde doen en waar ze geen tijd voor had. Oliver mocht haar wel. Voor nu dan. Als ze vervelend ging doen omdat hij te laat was of andere dingen die hij deed waar ze zich aan irriteerde, dan kon ze hem mooi niet meer in de les verwachten. Ze was ondertussen naar het bord gelopen en begon iets op te schrijven, iets wat Oliver niet bijster irriteerde dus hij deed de moeite ook niet om het op te schrijven of er aan goed verhaal van te maken. De jongen wreef nog wat in zijn ogen om wat wakkerder te worden. Er was aangegeven dat ze al konden gaan oefenen dus Oliver ging wat rechter zitten en opende zijn hand. De concentratie was bij hem nog ver te zoeken dus duurde het vrij lang voordat er echt een soort stompe kogel was gevormd. Maar hij was er, en hij was netjes. Een beetje grijzig en doorzichtig maar Oliver was trots op het resultaat. De jongen grijnsde terwijl hij het ding van wat verschillende kanten bekeek. De jongen links van hem had duidelijk andere plannen en had de kogel al afgevuurd. Oh, dus dat kon je ook al proberen? Zover hij wist had de lerares nog niet gezegd dat dat mocht. En Oliver wilde zich nog een beetje inhouden voordat hij de kogel zou afvuren want in zijn hoofd had zich al weer een heel plannetje gevormd. En de jongen naast hem zou dat waarschijnlijk niet bepaald leuk vinden.

[Sorry voor de late post die ook nog eens flut is]

Ze had haar leerlingen uitleg gegeven over wind bullet en ze hun opdracht van nu uitgelegd. Proberen om een kogel te maken met maken en dan kon ze meteen zien wat iedereen er van bakte. Ze keek naar de roodharige jongen die net wakker was geworden en kneep kort in haar neusbrug toen ze zag dat de knul weer in slaap gevallen was. Ze maakt een klein handgebaar en liet hem liggen. Ze had geen zin om haar tijd aan hem te verdoen. Ze draaide zich richting Syrax en wilde hem net zeggen dat zijn kogel er al goed uit kwam te zien toen de jongen hem geheel per ongeluk afschoot wat gepaard ging met een gemurmelde 'Oh Chips!'. Abigail schrok lichtelijk toen ze zag dat de kogel richting één van de ramen vloog en zuchtte van opluchting toen deze enkel de muur raakte. De impact die de kogel op de muur had gehad zorgde ervoor dat er een klein gat in de muur kwam en de lerares verwachtte dat er binnenkort wel meerdere bij zouden komen. Ongelukjes gebeurde nu eenmaal en met een beetje creativiteit kon ze alle klein deuken en gaten wel wegwerken via leuke schilder projecten of posters. 'Goed. Dat is dus hoe je een kogel afvuurt! Al moeten we nog even oefenen op het richten. Laten we proberen de muur en de ramen zo heel mogelijk te houden.' Ze glimlachte Syrax bemoedigend toe. 'De kogel zag er qua vorm al goed uit Mister Moonus. Waarom probeer je het niet nog een keer? En richt je op die dozen daar?' stelde ze aan hem voor en ze wees kort naar het stapeltje karton waar zijzelf eerder de kogel op had afgevuurd. Na dit gezegd te hebben richtte ze haar attentie op Oliver en merkte dat het bij hem wat langer duurde voordat er een kogeltje ontstond. Ze vond dit niet erg, iedereen had immers hun eigen leertempo en spreuken die hun beter lagen. De kogel van Oliver was wat grijzig en doorzichtig, maar zag er verder goed uit. 'Goed gedaan Mister Creed.' vertelde ze hem met een kort knikje en een kleine glimlach. 'Probeer jij ook maar eens de kogel af te vuren.' Hierna draaide ze zich en liep naar haar bureau toe maar halverwege draaide ze zich om en keek hem aan. 'Op de kartonnen dozen natuurlijk.' De lerares vervolgde haar weg naar haar bureau en leunde er daarna tegen aan, handen in elkaar gevouwen voor haar lichaam. 'Zoals elke spreuk is het zo dat hoe meer je oefent en hoe beter je je magie plus de spreuk onder de knie krijgt, hoe beter en sneller het zal gaan. Zo kun je spreuken op een gegeven moment langer volhouden of kun je ze groter of juist sterker maken. Oefening, doorzettingsvermogen en geduld.' sprak ze de jongens toe. 'Dit geld, in mijn opinie, voor alle magie soorten en vakken.' vertelde ze hun. 'natuurlijk zijn er onder jullie medeleerlingen en mijn collega's die er anders over denken.' Kort haalde ze haar schouders op. Als iedereen hetzelfde dacht of vond zou het leven maar saai zijn. 'Als jullie zo meteen klaar zijn gaan we een klein stapje verder' Een kleine aanmoedigende glimlach stond op haar lippen terwijl ze haar leerlingen aankeek.

Note: De kleine godmod van dat Tim weer slaapt, is afgesproken met Anne i.v.m. dat haar inspi voor hem die uit het raam gevolgen is.

Gelukkig vond Miss Abby het niet zo erg dat hij per ongeluk de lucht kogel had af gevuurd. Syrax knikte bij haar volgende woorden en draaide zich richting de dozen. Jammer genoeg lag Timothy wel in de weg. Hopelijk raakte hij hem niet? Syrax creëerde een nieuwe kogel en probeerde hem wat langer vast te houden. Dit keer kon Syrax hem langer vast houden en heel even probeerde hij hem beter te richten, maar opnieuw voor hij hem goed op de dozen had gericht schoot de kogel weer weg. Gelukkig had Sy ervoor gezorgd dat het een stompe kogel was en Syrax schrok er wel van dat de lucht kogel toch richting de slapende jongen vloog. Hij probeerde het nog bij te sturen, maar het ding was eigenwijs en bleef hardnekkig in zijn baan volhouden. 'Wel ver...!' gromde Syrax zacht in een laatste poging de kogel af te laten wenden. Goed hij vond Timothy geen echte leuke jongen als leerling in de lessen, maar dan hoefde er nog geen ongelukken te gebeuren en Sy mocht de jongen dan wel niet, maar dan wenste hij dit nog niet.

(Sorry kon het niet laten en hopelijk helpt het Anne weer met haar inspiratie?) lol!

I will find you in a burning sky

Where the ashes rain in your mind

Koude druppels regenwater glibberen in stilte de blouse van Kheldar's apenpakje in. Druppel voor druppel breid de doorweekte stof op Kheldar's bovenrug zich uit, maar voor de kou lijkt Kheldar immuun te zijn, zijn ogen even gefocust als daarnet op het gezicht van zijn leraar gericht. Ze had zich voorgesteld als Abigal, en naar Kheldar's eigen informatie was ze nog niet heel lang aan het begin van haar einde begonnen; aka begonnen met lesgeven. Kheldar schatte haar een jaar of 23? In ieder geval jonger dan het meeste grut wat hij hier zag rondlopen en zich leraar noemde. Net wanneer Kheldar's blik uit verveling van haar gezicht naar haar buik, naar zijn eigen blocnote was gevallen verschijnt ze ineens naast hem met nieuw papier. Kheldar wil het wegwuiven maar ze was al weer verder gelopen, Kheldar een tikkeltje verbluft achterlatend. Dat was bijzonder opmerkzaam en behulpzaam van haar geweest en tenslotte past dat niet in Kheldar's motto dat voor niets de zon op gaat.

Iemand rechts van Kheldar was inmiddels al in slaap gekukeld en de rest van zijn 'goed' gevulde klas zag er ook niet echt klaar wakker uit. Kheldar's anders kaarsrechte houding kukelt enkele millimeters in elkaar, met zijn hand die zijn hoofd ondersteunt. De les begon, maar Kheldar's aandacht viel ver te zoeken vanaf het eerste woord wat over haar lippen vloog. Nu Kheldar het zich bedacht, hij had nog nooit les gehad van een vrouw, niet dat dat hem dwars zat... Alleen waar hij vandaan kwam was het gewoon dat mannen de les invulden en de vrouwen daarin ondersteunden. Dit was niet de eerste keer dat hij met deze cultuurshock te maken had gekregen, sterker nog; de vrouwen leken hier over het algemeen wat meer vuriger te zijn dan in het dorp waar hij had gewoond. Hoezeer hij het ook niet wilde toegeven, hij had veel gemist in zijn jeugd op Puffoon betreft andere planeten en was dat betreft nog steeds een klein kind met enkel boekkennis over het leven.

Abigail schoot een luchtvlaag af die zelfs Kheldar uit zijn gedachten deed ontwaken. Abigail legt het een en ander uit waar Kheldar half zijn aandacht op vestigt om vervolgens het aan de leerlingen over te laten. Oké dan, daar gaan we. Met behulp van zijn slanke pianovingers creeërt hij een kort bolletje luchtmagie wat zonder beweging in het luchtruim blijft zweven. Beetje bij beetje vormt hij de lucht tot het de vorm heeft van een kogel; een scherpe. Kheldar observeert hem kort van alle kanten, de controle in zijn vingers bewarend. Heel even gaat het door zijn hoofd om hem gewoon af te vuren, uit de les gestuurd te worden en later terug te moeten komen, maar hij doet het niet en stompt de kogel zonder veel gezeik af. Déh, dan had ze haar zin. Zodra Abigail door het lokaal begint te lopen en Kheldar weet te luistervinken over dat anderen hem al mogen afvuren neemt hij het arrogante besluit om dit ook te doen. Zijn kogel zal vast goed genoeg zijn, daar was hij van overtuigt. Kheldar's blauwe ogen blijven hangen op de dozen waar Abigail naar toe had gewezen. Saai. Kheldar flikt een keer met zijn vinger, in een beweging richting de dozen en kijkt verveeld toe hoe het op een haar na zijn doel mist en in de muur boort. Kheldar was niet verbaasd, zijn luchtmagie leek hem altijd te stangen sinds hij zijn vleugels is verloren. De dokters zeiden dat het iets psychologisch was. Whatever. Hij was het gewend.

Kheldar's blik glijdt kort door de rest van het klaslokaal heen, naar de anderen die bezig waren met de spreuk. De een ging het beter af dan de ander. De een had hem per ongeluk al afgevuurd voordat Abigail het teken had gegeven en belandde daarbij in de muur, net zoals die van Kheldar. De kogel die de ander grijsharige jongen had gevormd zag er goed uit kwa vorm, maar tot op heden was hij nog nergens op af gestuurd. Kort kijkt Kheldar keurend naar alle aanwezigen in de les. Dat zouden zomaar zijn 'vrienden' kunnen worden. Een woord waar Kheldar nog niet veel mee gedaan had tot noch toe. Hij had zijn broertje en daar had hij genoeg aan gehad, verder had hij toch nooit tijd om iets met anderen te doen. Zijn studie ging boven alles. De tweede kogel die de jongen met bruine haren (Syrax) afvuurde veranderde halverwege van richting en vervolgde zijn weg richting de imiddels -alweer- slapende gast. Kheldar schiet lichtjes overiend tot Kheldar's adem in zijn keel stokt en hij met gebalde vuist weer terug op zijn stoel glijd. Waar hij vroeger had kunnen helpen, de kogel had kunnen afweren met behulp van zijn magie, was hij momenteel geen goud waard op het gebied van precisie, vergeet het maar. Hij zou de zaak niet helpen, enkel verergeren. Hulpeloos kijkt hij toe, zijn ogen die de kleur van regen waren afwendend, alsof hij het niet eens gezien had. Zijn kop in het zand steken, daar was hij tegenwoordig goed in.

[latee-oo]

★ VERA

Na haar bemoedigende woorden had de lerares luchtmagie haar leerlingen aangekeken. Kheldar had een kogel gecreëerd, een stompe. Bij de woorden dat ze het afvuren mochten oefenen liet de zilverharige jongen de zijne afschieten. Het projectiel mistte zijn doel, landde in plaats tegen de dozen er net boven en boorde zich ook in een muur. Dat was nog een plek waar ze iets moois van zou gaan maken, al zou ze daarmee wachtten tot dat ze dit soort lessen afgerond zou hebben. 'De kogel zelf zag er goed uit Mister Besette. Goed gedaan voor een eerste keer. Ook al mistte dat het doel waar je op richtte, het kwam er al heel dicht bij in de buurt.' Sprak ze hem al vriendelijk glimlachend toe. Haar blauwe ogen had ze hierna op Syrax gericht, die had geluisterd had naar haar woorden en al weer begonnen was met een nieuwe luchtkogel te maken. Wat ze kon zien, was de kogel stomp en met haar handen lichtjes gebald tot vuisten in een soort enthousiaste anticipatie keek ze naar hem. Hopend dat het hem zou lukken. Het leek erop van wel, toen hij de kogel langer vast bleef houden dan eerst, maar tevergeefs. De kogel schoot weer iets te snel weg. Tot haar schrik schoot de kogel deze keer niet op een gevoelloze en levenloze muur af, maar op een van haar leerlingen. De slapende Ginger genaamd Timothy Valkery; om precies te zijn. Met een paar snelle stappen liep ze richting de snellende kogel toe en vluchtig keek ze naar Kheldar, die lichtjes overeind gesprongen was om zich daarna weer in zijn stoel te laten zakken. Met een zwaai van haar hand dat gepaard ging met een knip van haar vingers liet ze de kogel van baan veranderen. Ze liet de kogel in lucht opgaan voordat het projectiel de muur raakte. Rustig, maar hoorbaar, ademde ze uit, opgelucht dat het hem niet geraakt had. Ze schraapte kort haar keel en richtte zich daarna op Syrax. 'Het vasthouden gaat al de goede richting uit, het lukte je al langer en beter dan daarnet.' vertelde ze de jongen zachtjes. Ze fronste even nadenken en pakte toen een tweetal kartonnen dozen, zette deze dichter bij Syrax neer. 'Laten we gaan oefenen op het vasthouden en afvuren' Begon ze, waarna ze haar blik ook naar Oliver en Kheldar liet gaan. 'Dit geld voor jullie allemaal.' sprak ze haar drie attente leerlingen toe. 'Mister Moonus, begin met een klein luchtbolletje. Maak er nog geen kogel van en oefen op het vastouden. De twee dozen heb ik expres wat dichter bij je gezet zodat het makkelijker word om te oefenen. Zodra je denkt dat je het bolletje van luchtmagie goed vast kan houden, vuur je deze af op het stel dozen. Mocht dit je goed af gaan mag je van mij wederom weer gaan oefenen met een stompe kogel.' Vertelde ze de bruinharige jongen. Ze knikte kort en glimlachte hem bemoedigend toe om daarna met rustige passen naar Kheldar toe te lopen. 'Je kogel zag er goed uit. Het ging goed en je raakte je doel bijna.' De toon van haar stem was bemoedigend en vrolijk, ze wilde alles behalve haar leerlingen ontmoedigen. 'Al zou het je misschien gelukt zijn als jij je schouder iets lager had gehouden? Kijk zo!’ Het laatste sprak ze iets luider, om zo hopelijk de aandacht van het klasje op haar gericht te krijgen. Dan kon iedereen het gelijk zien en wie weet hadden ze er wel baat bij. Ze deed het eerst zelf voor, liet haar schouder iets ontspannen en zakken. Het was een minimaal verschil met de positie van haar arm en vingers van eerst, maar een millimeter kon al uitmaken. Hierna pakte ze voorzichtig Kheldar zijn arm vast, positioneerde diens schouders iets lager en zorgde ervoor dat zijn arm en vingers een goede houding en hoogte hadden. ‘Voel je dat, Mister Besette? Dat kleine verschil?’ vroeg ze de zilverharige jongen. ‘Probeer het nogmaals en richt maar weer op de dozen bij de muur.’ Vertelde ze hem op gebiedende wijze waarna de blondine opstond en haar leerlingen aankeek.

Note: Timothy is er in overleg met Anne uitgehaald omremt het feit dat ze niet meer met hem zal posten.
Ooc: @Cat/Oliver, feel free om je er gewoon weer tussen te wurmen zodra je tijd + insp. hebt

Syrax zat er helemaal over in, wat zou er gebeuren als die onbedoelde aanval Timothy raken zou??? Maar gelukkig kon Miss Abby de lucht kogel onschadelijk maken en Syrax knikte lichtjes en met een even licht rood gezicht. Hoewel ze hem terecht wees, was dat niet echt uit haar woorden te halen. Hij luisterde nog even naar wat ze zei en ging daarna aan de slag. Eerst maakte hij een walnoot grote lucht balletje, net zo iets als die hij toen als van vuur had gemaakt voor de Gemron toen. Dat ging gemakkelijk af, maar ergens was Syrax nog te onzeker over wat hij doen moest en daar ging het altijd fout. Hij moest zich volledig concentreren op zijn magie en wat hij er mee deed. Net zoals bij zijn vuur magie. Vliegen was het enigste waar Syrax zich nog volledig vertrouwd mee voelde dus dan ging het ook gemakkelijker af om zijn vleugels op te roepen met magie. Syrax ademde even diep in en uit voor hij zijn gevoel samen liet smelten met de wind magie die als een lichte bries door zijn lichaam heen woei. Syrax liet zich mee voeren en liet het balletje rustig aan groter worden tot het formaat van een tennisbal voor hij het weer verkleinde tot een stompe kogel. Hij richten het op de dozen en liet de kogel toen los op de dozen. Die vlogen van hun plek waar Miss Abby het toen neer gezet had. hij voelde een zekere vreugde op borrelen in zijn lichaam. Het was heerlijk om iets nieuws te oefenen en dat het dan nog lukte ook. Syrax maakte zich klaar om op te staan en de dozen weer op hun plek neer te willen zetten.

Het lukte blijkbaar iedereen en toen Oliver eenmaal in het rond keek bleek het dat zijn kogel eigenlijk een van de slechtste was. De jongen waar hij naast zat, een zekere mister Moonus, had zijn kogel voor de tweede keer per ongeluk afgevuurd. De witharige jongen draaide met zijn ogen. Hij was naast een idioot gaan zitten. Iemand die misschien een kogel nodig had in zijn kop om weer wat bij zinnen te komen. Wellicht dat als Oliver eenmaal zijn concentratie had gevonden, wellicht lag naast zijn concentratie ook zijn motivatie, dat hij iets kon proberen. Maar voor nu moest hij het er maar mee doen dat hij elk moment misschien wel kon dood gaan doordat de jongen naast hem zijn kogel niet goed kon afvuren.
Miss Abigail had hen ondertussen verteld dat ze het mochten proberen om de kogel af te vuren. Op Olivers lippen begon een grijns te spelen, geen vriendelijke. Meer iets sluws en zijn ogen schoten even naar de jongen naast hem. Maar toen de lerares hem vervolgens vertelde dat hij moest richten op de kartonnen dozen verdween het sluwe lachje weer en kijk hij meer teleur gesteld. Maar wie was Oliver als hij naar leraren luisterde? Het was al een hele prestatie dat de jongen zich uit bed had kunnen slepen, nog half onder de invloed van pillen, en zich naar een les had kunnen begeven. Wat verwachtten ze hier nog meer? Dat hij ook nog eens braaf deed wat er gevraagd werd? Oliver zuchtte en keek weer naar zijn kogel, die ondertussen verder vervaagd was omdat hij zijn concentratie had laten verslappen. Opnieuw riep hij hem op, deze keer was hij duidelijker en minder doorzichtig, weer kwam er een gevoel van trots omhoog. Net toen Oliver een poging wilde wagen om de kogel op de doos af te vuren, onderbrak Miss Abigail hen en wat geërgerd staarde de jongen haar aan. Als ze wilde dat hij wat deed, dan moest ze hem ook de tijd gunnen. Het was vroeg in de ochtend verdorie. Maar haar tip en uitleg was handig. Wat bedenkelijk knikte de jongen waarna hij zich op zijn hand richtte, om de kogel opnieuw goed op te roepen, en vervolgens op de dozen. Hij probeerde zich te ontspannen en zijn schouders naar achteren te zetten. Hij blies even zijn adem uit en vervolgens liet hij de kogel op de doos af sturen. Het ding schoot recht door de eerste kartonnen barrière heen en toen Oliver het niet meer kon zien loste het in lucht op voordat het de achterkant van de doos had bereikt. Waar de kogel door heen was gegaan zat nu een gat. Oliver was onder de indruk van zichzelf. Zo vroeg nog in de ochtend en toch presteerde hij wat. Deze dag moest niet gekker worden.

Beide jongens deden goed hun best, naar wat Abigail kon zien. Syrax was geconcentreerd bezig met zijn lucht magie. De sluwe grijns op Oliver zijn lippen was de lerares niet ontgaan en dat hij beteuterd keek toen ze de leerlingen vertelde dat ze op de dozen moesten richten ook nog. Dus Oliver was wel een kwajongen? Blijkbaar, maar ach, tot nu toe deed de witharige knul goed mee. Haar lucht blauwe ogen gelden weer richting de bruinharige leerling wiens luchtballetje nu weer was verkleind naar de vorm en grootte van een stompe kogel. Syrax vuurde de kogel af en Abigail zat klaar om, in dien nodig, bij te springen. Maar het ging goed en Abby was opgelucht en toch ook wel trots op haar leerling. De kogel raakte de dozen, waardoor er een aantal van hun plek vielen. 'Goed gedaan!' sprak ze hem enthousiast en tevreden toe. Ze maakte met haar hand een beweging dat hij mocht gaan zitten. 'Die dozen zet ik zo wel op hun plek.' lichtte ze toe. Hierna richtte ze zich weer compleet op Oliver. Zijn kogel was slapper en doorzichtiger dan eerst maar al snel werd hij weer duidelijker. Abigail glimlachte de jongen bemoedigend toe maar hield zich verder voor het moment even stil. Ze zag hem zijn schouders naar achteren doen en daarna had hij de kogel afgevuurd. Ook die van hem raakte de dozen. In de doos die hij geraakt had zat nu een gat. Ze glimlachte vrolijk naar Oliver en knikte goedkeurend. Goedzo! Binnen aan aantal passen was ze bij de stapel dozen om ze goed te zetten, de doos met het gat erin draaide ze zo dat de opening richting de muur wees. 'Goed gedaan beide! Ik wil graag dat jullie het nog één keer proberen.' vertelde ze beide jongens. 'Wederom met een stompe punt, alsjeblieft.' vermelde ze erbij. Ze durfde het nog niet helemaal aan om het de jongens met een gewone, scherpe punt te laten proberen. Ze glimlachte ze beide toe om dan weer terug plaats te nemen op een hoek van haar bureau. 'Als dat jullie goed afgaat, kunnen we wel eens kijken of we jullie kogels wat scherper kunnen afvuren.' grinnikte de de jongens vrolijk toe. Als ze dat onder de knie zouden hebben, was wat haar betreft deze les afgelopen. Dan konden ze de basis van de spreuk en leerden ze de rest met meer oefening en tijd.

PROFILE MAGICIAN

» Bijles Wind bullet || Hayden
» Bijles tornado fist & Wind Cutter [Oliver]
» {Les} Wind Ward [Dallas, Syrax, Dani]
» Bijles Tornado Fist & Wind cutter [Syrax]
» Oliver II Keanu

{Les} Wind Bullet [Oliver, Syrax]

{Les} Wind Bullet [Oliver, Syrax]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen