Little do you know

Saphira stapte uit bed. Nou ja stapte meer viel. Ze keek op haar klok. Half elf, tijd om op te staan. Ze wreef in haar ogen om de slaap eruit te krijgen. Ze liep naar de kleine badkamer en kamde naar zwarte haar. Het zat helemaal in de war. Snel deed ze haar haren in een staart. Toen ze daar mee klaar was liep ze naar haar houten kast toe. Ze pakte een donkere spijkerbroek en een zwart T-shirt met een V-hals . “Hè waar is dat vest nou.” Saphira haalde haar hele kast overhoop. “Dan geen vest.” Zei Saphira geïrriteerd. Het was haar lievelings vest. Ash vloog om haar heen. Hij wou wat te eten hebben. “Argh ga weg stom beest.” Mopperde Saphira tegen Ash, wat ze normaal niet zo doen. Hij was haar vriend, misschien meer als een vriend. Hij was voor haar een extra stoor zender. De zwarte vogel ging op de vensterbank zitten. Saphira liep naar de deur toe. “Ga je mee of blijf je hier.” Meteen kwam de vogel aangevlogen.

Saphira liep door de veel te lange gangen heen. Waarom moesten die dingen zo lang zijn. Heeft toch geen zin. Ze zuchtte. “Ash waar zullen we naar toe gaan?” Vroeg je aan haar raaf. Hij zei natuurlijk helemaal niks. “Dark Forest.” Zei ze tegen hem. Ze veranderde zich zelf in een Amerikaanse zeearend. Ze steeg op en Ash kwam achter haar aan. Ze cirkelde eerst nog even in de lucht. Daarna vloog ze samen met haar raaf hoog in de lucht. Ze ging nu veel sneller dan op het land. Het grote bos kwam langzaam in zicht. Saphira daalde naar de grond toe Ash maakte een duikvlucht naar beneden. Hij ging haar voorbij . Saphira maakte ook een duikvlucht, maar Ash was toch eerder bij de grond. Hij landde op de grond. Saphira kon niet meer stoppen en stortte de struiken in. Ze moest lachen. “Daar moet ik nog aan werken.” Zei Saphira lachend en de veranderde zichzelf weer in een mens. Ze liep naar Ash toe en ging naast hm zitten op een grote steen. Saphira begon een liedje te neuriën. Opeens klonk er achter haar geluid. Meteen draaide Saphira zich om en tuurde het bos in. Ook stond ze op. “Wie is daar?” Haar stem trilde een beetje. Sterk blijven, sterk blijven, dacht Saphira. Ze nam adem.

- Master Iro

Waar hij ook zocht bij de Runes nergens vond Iro nog de stenen die hij hebben moest. Zijn gedachte van toen was helaas bewaarheid geworden. Toen Iro in de voorraad kast had willen snuffelen die nog in tact was geweest bij de runes had hij per ongeluk een explosief flesje om gestoten en na zelf out te zijn gegaan had Ronodan hem niet veel later kennelijk gevonden. Hij had nu pas tijd gehad om na nog eventuele weg gesprongen steentjes te vinden, maar kennelijk zijn ze allemaal in rook op gegaan helaas. Lichtelijk teleur gesteld was Iro vanuit de runes in de richting van het donkere bos gelopen. Reaper was gaan jagen dus die zou hier wel ergens rond hangen. Met rustige tred liep hij over het pad naar de plek waar hij normaal bijles gaf aan leerlingen die Dark magic bezaten. Nu vond hij er een kleine andere vorm van magie, Het was in de buurt, maar toch ook weer niet. De magie was hier wel langs op gekomen. Toch wel iets nieuwsgierig liep Iro er achter aan. Hij kon niet specifiek aan voelen welke magie soort het was, maar dat de persoon jong was, was meer dat goed te merken. Het ging dus om een van de studenten. In een snelle beweging keek Iro op en zag hij hoe Reaper zich ergens op storten, maar kennelijk miste de gigantische raaf expres zijn prooi of had het slachtoffer zijn belager net op tijd gezien. Iro liep door, want de magie kwam daar vandaan. Zat zijn Soul beast nu al weer iemand te jennen? De stem van een meisje klonk trillerig, maar Reaper was al weer in aantocht. Liever stoorde Iro hem niet in zijn spel of jacht, dat kon je nooit echt op maken uit Reapers manier van doen. Zacht riep hij de grote vogel terug, maar Reaper kwam niet voor hij kort over het hoofd van de leerling was geschoten en verdween in de dichtstbij zijnde schaduw. 'Reaper, hoe vaak ik heb niet gezegd andere geen schrik te bezorgen?!' zei Iro hard genoeg zodat het meisje het horen kon Toen Reaper uit een schaduw kwam dichtbij hem en op zijn schouder landen. 'Ik wilde haar geen schrik aan jagen, enkel pesten.' reageerde Reaper in de taal der dieren. Het was dat Iro deels woud magie bezat en ook als hij het nodig vond met dieren kon praten, maar anders was hun gesprek mentaal geweest en dus onhoorbaar voor andere. Tenzij zijn soul beast wilde dat andere het zouden horen dan bereiden hij zijn spreek kracht uit naar de andere om hem en zijn meester heen.

"Reaper, hoe vaak ik heb niet gezegd andere geen schrik te bezorgen?!" Hoorde Saphira iemand zeggen. Die iemand had een zware stem, dus was het waarschijnlijk een man. Waarom reageerde de persoon niet op haar. Saphira twijfelde of ze iets moest gaan zeggen. "Ash hier komen." Zei ze tegen haar raaf die naast haar kwam zitten. "Op mijn schouder." Meteen kwam de raaf op de schouder van Saphira zitten. Waar was die persoon? Ze keek de bossen rond. Ook keek ze naar achter. Saphira kon nergens een vorm van een mens of een dier zien. "Laat je zien." Haar stem trilde nog steeds, maar het was al minder dat de eerst keer dat ze naar die man riep of dier. Ze wist niks van de persoon die zich hier ergens verstopte. Misschien was het wel iemand die haar kwaad wou doen. “Daar ben in dan klaar voor.” Mompelde Saphira. Waar hij ook was, ik ben vuur. Saphira aaide haar raaf. "Rustig Ash." Zei Saphira tegen haar raaf, maar eigenlijk was Saphira de gene die rustig moest doen. Ze stond helemaal te trillen. "Ben ik bang ofzo." Zei Saphira tegen zich zelf. "Of ben ik gewoon boos of vrolijk" Saphira wist niet wat er met haar aan de hand was.

Hm, het slachtoffer van Reaper was er nog goed mee weg gekomen en vluchten weg tussen de bomen nadat de leerling hen even geschrokken aan had gekeken. Iro zelf kon het niet laten een vrolijke, maar valse grijns op zijn lippen te toveren toen de leerling zich uit de voeten maakte. Reaper voelde en zag de kleine verandering in zijn meesters houding. 'Kennelijk ben ik niet de enige die er de lol van in ziet?!' klonk de stem van de raaf door zijn gedachten. 'Ach Reaper, het zit in mijn bloed, dat moet jij weten.' grinnikte Iro in gedachten voor het trillende stemmetje zijn aandacht weer trok, al was het nu minder erg dan ervoor. Iro hoorde dat ze nog meer sprak, maar stapte toch in de richting van de tweede leerling die zich zo vroeg op de dag in het bod ophield. Hm. Hoeveel leerlingen zouden hier nog zijn? Door de hoeveelheid aan schaduwen besloot Iro om het eerst vanaf een veilige plek garde te slaan, waarom er zoveel eenzijdig gesproken werd. Hij betrad de schaduwen en verdween er geheel in. Hij zag een meisje met een raaf van normale omvang. Niet vreemd ook aangezien het om een nog levend exemplaar ging en schaduw wezens enkel dode lichamen bezaten. 'Misschien, maar misschien ook niet? Bij de meeste mensen kan het om een mengelmoesje gaan aan gevoelens wanneer men iets of iemand niet verwachten.' sprak Iro en doordat hij nog in de schaduwen stond klonk zijn stem rond om haar heen. Iro besloot om zich te tonen en stapte nog op ruime afstand van haar uit een schaduw en keek haar rustig aan. Hoewel zijn blik ook kil en afstandelijk was natuurlijk.

Saphira hoorde overduidelijk een stem. Even later stapte er een man uit de schuduwen. Saphira rechtte haar rug en keek hem boos aan. Hij keek met een kille blik aan. “Waarom liet je mij schrikken?” Zei Saphira tegen de man rustig. Ze moest haar best doen om haar stem niet te laten trillen. Ze schudde haar hoofd. “Wie ben jij?” Ze zag duidelijk dat die geen leerling was. Ze vertrouwde de man, waar zelf Saphira van schrok. Waarom zou je een persoon vertrouwen die je net had laten schrikken. Ach Saphira boeide haar leven niet eens, waarom dit dan wel. Saphira wou vragen op de man afvuren, maar hield zich zelf in. Hij vond dat natuurlijk niet fijn. Voor twee seconden sloot ze haar ogen om rustig te worden. Het had geen zin om boos te doen. Ash vloog van haar schouders af naar boven ergens. "Ash hier komen."

Hm, jong grut! Dacht altijd dat als ze iets hoorde wat ze niet verwachten dat men hen dan expres wilde laten schrikken. Iro keek haar even met een scheef gehouden hoofd aan. 'Jij bent niet het type dat ik graag schrik aan jaag. Mijn Soulbeast Daar in tegen geeft er geen moer om wie hij kan laten schrikken.' zei Iro op droge toon en voelde hoe Reaper zich even schikte door met zijn vleugels even te spelen alsof hij de woorden van zijn meester daarmee wilde onderstrepen. Haar stem trilde niet zo erg meer, maar je kon nog gemakkelijk horen dat ze haar best deed om de trilling eruit te filteren. 'Wie ik ben... Iro dacht dat de meeste leerlingen zijn naam nu wel kende? Ik ben Master Iro Tower Dark magic docent en voor het geval je het wilde weten ik heb net een nietsnut van een spijbelaar het kasteel in gejaagd. Dus ik was hier niet voor jouw.' zijn kille afstandelijke toon bleef, maar Reaper had meer interesse in haar huisdier dan in het gehele gesprek. Iro voelde hoe hij zich klaar maakte. 'Reaper, Huisdieren zijn verboden of moet ik je daar aan helpen herinneren?' zei Iro zacht, maar net hard genoeg dat het andere meisje het horen kon. Een zachte bloed rode gloed was er even rond de Dark magic docent te zien tot de reuze raaf zich weer koest hield en nors voor zich uit staarde. 'Nu je mijn naam kent kleine miss. Wat is de uwe? ' zei Iro daarna en keek niet langer meer naar zijn Soulbeast maar naar het meisje.

De man bleek Master Iro te zijn. Ook zei hij iets over verboden huisdieren. Saphira snapte daar niks van en besteedde haar aandacht er ook niet aan. Master Iro vroeg ook om haar naam. "Saphira." Antwoorde Saphira bot op zijn vraag. Ze was niet echt meer bang, maar vooral nu verbaast over zijn uitspraken. "En trouwens ik ben geen u en zo ga je mij niet aanspreken." Saphira haatte het als mensen haar u noemde. Ze was echt geen 80. Net zoals dat ze mensen u moest noemen. Mensen over de 50 ja kan eronder nee dankje. Hoe hoog ze ook waren. Saphira zou wel haar ouders en familieleden u noemen, maar andere mensen niet. Toen ze aan haar ouders dacht rolde er een traan over haar wang. Meteen keek Saphira weg. Wat moest hij nu wel van haar denken. Dat ze zwak was.

Hm Dit was een pittig tantetje! Iets wat Iro best kon waarderen enkel vond hij haar ook een beetje brutaal, maar dat kon aan haar geschiedenis liggen natuurlijk. Hij kon wel bepaalde dingen aanvoelen, maar stond er niet om bekent gevoelig te zijn om medeleven te tonen. Dus haar naam was Saphire? Mooie naam. Stond haar wel als ze niet dat litteken op dat kleine knappe koppie dragen zou? Hij knikte begrijpend op haar naam en luisterde verder. Waarna een zachte plagende glimlach op zijn lippen verscheen. 'Iedereen is een u. Ligt eraan of iemand het durft te gebruiken of niet of als men niet zo genoemd wil worden zoals jij net zei.' zijn toon was iets minder kil, maar des ondanks niet minder afstandelijk. Hij hield graag van plagen zoals zijn Soul beast, maar dat was meer geestelijk dan echt fysiek. Bij het zien van een traantje, vermoeden Iro dat het niet om deze situatie ging, maar mogelijk om een of andere herinnering. Vaak zat hij voor sommige pijnlijk goed in de buurt, maar hij had Ronodan beloofd er minder gebruik van te maken. 'Maar als jij wenst niet u genoemd te worden zal dat voor een ieder ook een grote verlichting zijn. Behalve sommige andere leerkrachten al zijn die er weinig die er echt op staan om ook leerlingen of te noemen Little Miss Saphira.' Ging Iro verder en de lichte plagende glimlach verdween, maar was nog lichtjes hoorbaar in zijn stem. Reaper vond het wel welletjes en spreiden zijn vleugels voor hij zich afzetten in een andere richting dan waar de leerling stond. 'Hm... Saphira? Heb je ook een achternaam?' het leek eerst of Iro nadacht, maar zijn blik verried heel even de lol die hij aan dit spelletje verleende.

Master Iro klonk nog steeds afstandelijk. Hij noemde naar Little Miss Saphira. Bijna lachte Saphira maar ze hield zich heel erg in. Ze wou hem niet uitlachen, maar die naam. Niemand had haar ooiot zo genoemd. De zou daar te ‘onaardig’ voor zijn. Saphira geloofde niet dat ze onaardig was. Master Iro vroeg om haar achternaam. “Orloska.” Antwoorde Saphira. “Of eigenlijk Borstad.” Saphira had meteen spijt dat ze die naam had gezegd. “Vergeet die tweede naam maar.” Ze had geen zin om die naam nog eens te horen. Dat was die naam niet waardig. Haar moeder had haar vader vermoord en ze wilde geen achternaam van een moordenaar. Orloska had tenminste goede familieleden. Haar nichtje, Sabrina, haar tante, oom en vader. "Dat is de achternaam van een moordenaars familie." Meteen had ze spijt wat ze had gezegd. Eigenlijk zei nu dat ze een moordenaar was.

Het was best handig om te weten welke achternamen de studenten hadden, dan kon je ook meteen weten of het leerlingen waren die tot je Mentor klas behoorde of niet. Iro luisterde rustig en hoorde al meteen dat dit Saphira Orloska was en ze tot zijn klas behoorde. Maar ze kwam al gelijk met een tweede achternaam. Een beetje nieuwsgierig keek hij haar met een scheef gehouden hoofd aan. Moest hij Borstad als achternaam vergeten? Waarom, maar daar kwam ze ook al snel mee nog voor Iro het vragen kon. 'Als jij het zegt. Heb jij je lessen rooster al gekregen?' vroeg Iro aan het einde. Hij kon zich niet herinneren Saphira bij zich te hebben gezien?

Toen Saphira haar tweede achternaam gaf keek Master Iro met een scheef gehouden hoofd haar nieuwsgierig aan. "Als jij het zegt. Heb jij je lessen rooster al gekregen?" "Uhm nee nog niet." Hij ging er dus niet verder op in, fijn. "Krijg ik dat nu." Saphira keek hem verbaast aan. "Dat lijkt mij een beetje moeilijk of heb je dat standaard op zak?" Vroeg ze aan Master Iro. Saphira liep achteruit en ging op een steen zitten. Ze had geen zin om te staan. De raaf van Saphira kwam op haar schoot zitten. Saphira aaide het beestje over zijn kop. De raaf keek haar met een schuin hoofd aan. Saphira aaide de raaf nu over zijn verendek. Meteen hield hij zijn kop weer recht.

PROFILE MAGICIAN