<sub>Een zucht rolde over haar lippen. Er hing niet echt iets op het prikbord van de quests, wat haar echt aantrok. Haar geblokkeerde vuurmagie belemmerde haar in dat opzicht heel erg; ze kon bepaalde taken moeilijk verrichten, omdat ze daar een krachtigere magiesoort voor nodig had dan enkel haar lichtmagie. Echt een goede licht magiër was ze nou ook weer niet, ze kon de basis dingen, maar het was niet alsof ze op magische wijze je bot kon genezen of een hele grote wond dicht kon maken. Maar goed, ze was dan ook niet echt een persoon voor lichte magie en defensieve magie, dus wellicht lag het ook daar aan. En aan het feit dat Starshine Academy best vaak een licht magiër mistte als docent, al hoopte ze dat nu Eres de hoofdmeesteres was, er uiteindelijk wel een vaste leerkracht licht magie zou komen. Wie weet lag het gewoon aan hun vorige hoofdmeester, die was immers een Shadraan en iedereen kent de eeuwen lange haat tussen Shadra en Nova. En ze kon niet zeggen dat ze daar niet aan meedeed, want eigenlijk zat het ook deels in haar bloed om de mensen van de duistere planeet met ieder vezeltje van haar lichaam te haten. Nu viel haar oog echter op een blaadje, waarvoor ze niet in een Shuttle hoefde te stappen. Dark Forest. Daar lag het probleem. Ugh, als ze dat hele bos nou eens kapten, dan was het probleem gewoon weg. Maar helaas woonden daar blijkbaar wezens die daar niet al te blij mee waren. Kort schudde ze met haar hoofd. Ze moest haar reputatie wat verbeteren, anders zou ze waarschijnlijk weigeren naar dat walgelijke, duistere gebied te gaan. Maar goed, het klonk wel oké. Ze moest wat struiken weghalen en als er genoeg mensen voor haar waren geweest die dat hadden gedaan, dan was er waarschijnlijk niet heel veel meer van over. Een struik kon immers niet zó snel groeien, of wel soms? Ze haalde haar schouders wat op en besloot de quest aan te nemen.

Het duurde niet heel lang of de brunette stond voor het duistere woud. Aan de zijkant van het woud viel het opzich nog wel mee, maar hoe verder je ging, hoe donkerder het werd. Een gevaarlijke plek, als je er in de bronstijd naartoe ging. Was het bronstijd? Eh, ze had geen idee, eigenlijk. Gewoon oppassen, werd het dus. Ze stapte over enkele wortels heen die in de weg lagen en baande haar weg naar dieper in het woud. Waar de struiken zich bevonden, in het duister, waar ze als onkruid bleken te groeien. Want wow, hoe kon het dat er, er zoveel waren? Ziva had het helemaal niet verwacht, denkende dat er genoeg studenten waren die die veertig talons in hun zak wilden steken, door gewoon even wat plantjes te verdelgen. Maar heck, wat waren het er veel! Ze fronste en een diepe zucht rolde over haar lippen. ”Dit belooft een lange dag te worden..” Kwam er in een fluistering uit, wetende dat er toch niemand was die haar zou horen – of althans, hopende, want ze dacht hier helemaal alleen te zijn. Ze besloot te beginnen bij het begin, maar voordat dit lukte, bleef haar been haken in een van de doornen. Oof! Die lag wel heel vervelend hier, ze snapte direct waarom de Centaurs hier last van hadden. Je bleef zo in iets haken. Met een pijnlijk gezicht trok ze de scherpe doornen die in haar huid waren gegaan los, waarna ze even over haar been veegde. Ze moest dus oppassen, anders zou ze straks helemaal bebloed terugkeren en dat wilde ze nou ook weer niet. Een bezoekje bij de Hospital Ward daar had ze immers geen zin in, niet na de laatste keer dat ze daar was. Yvaine en Graham hadden toen al genoeg voor haar moeten rennen.

Ze besloot gewoon te beginnen, dat was het beste wat ze kon doen immers. Met haar lichtmagie kon ze de planten terug de grond in jagen, wat wellicht effectief was, maar ze wist niet of het iets was waardoor de planten voor altijd weg zouden blijven. Misschien was dat ook niet de bedoeling? In haar ogen zou de grond helemaal moeten omscheppen om alle wortels en alle zaden eruit te halen, maargoed, onkruid groeide altijd. En dit leek op onkruid. Daarbij maakt het niet uit wat je doet, zelfs al lag je er een grote steen op; onkruid vond zijn weg wel. De brunette ging best goed. Met haar lichtmagie joeg ze struik voor struik weg en eigenlijk vond ze het best wel leuk. Zap, zap, zap, zap. Weg struik, en die ook, en dan die. Ze was zo geconcentreerd bezig dat ze niet doorhad dat ze ondertussen een wortel naderde die uit de grond stak. Het was dan ook totaal onverwacht voor haar, toen ze plots bleef haken en nog geen seconde later languit op de grond lag. Binnensmonds vloekte de brunette. Soms was ze ook gewoon ontzettend lomp, zeg. Ze duwde zichzelf weer omhoog en liet haar helderblauwe ogen weer vallen op de struiken. Nog. Zoveel. Te. Gaan. Kort keek ze over haar schouder. Kon ze niet.. gewoon.. terug gaan en zeggen dat ze wat struiken had verwijderd? Haar beloning eisen en er klaar mee zijn. Ze beet op haar onderlip. Hmn, verleidelijk, dat was het zeker. Maar zouden ze daar niet achterkomen, uiteindelijk? Waarschijnlijk wel. En ze wist niet of ze een kwade centaur op haar dak wilde hebben, die wezens konden vast pijnlijk schoppen met hun scherpe hoeven. Ehum. Doorgaan, dus.

Nog een paar struiken te gaan en dan had ze, ze zo goed als allemaal gehad. Of althans, haar gedeelte gedaan. Waarschijnlijk stond het verderop weer net zo vol met struiken, maar dat liet ze over voor de rest, de andere studenten die hierheen kwamen, want er zouden genoeg zijn die deze taak wilden doen. Het betaalde goed, al had ze het geld niet helemaal nodig. Zelf deed ze het voor de reputatie. Het afgelopen schooljaar had ze zich niet bepaald goed ingezet voor school, al helemaal niet voor vuurmagie lessen. Oeps. Dat had er uiteindelijk ook voor gezorgd dat ze dit jaar over moest doen, wat ontzettend saai was op de meeste gebieden – en nog steeds niet terug kon naar de vuurmagie lessen. Ze vroeg zich af hoe lang het duurde voordat de vuurmagie leraar van nu daarover begon te klagen. Het moest vast niet onopgemerkt voorbij zijn gegaan, of wel? Nou ja, ze was ook een half jaar weggeweest.. en nu pas weer terug. Dus wellicht was het wel gemeld dat ze terug was. Wie weet. Ze had zelf geen idee. Zolang ze maar binnen twee jaar klaar was met deze rotschool, ze wilde weg.

De laatste plant verdween door haar lichtmagie weer onder de grond en toen was ze klaar. Een diepe zucht rolde over haar lippen, terwijl ze zich vermoeid tegen de boom neerzette. Urgh, ze had niet gedacht dat het zoveel werk zou zijn. Ze kon zien dat het licht al ontzettend aan het verminderen was in het bos. De zon begon onder te gaan en gaf het bos een nog spookachtigere gloed. Een rilling gleed over haar lichaam, ze merkte nu pas op hoe koud ze het wel niet had gekregen. Herfst en ze had geen jas aan. Het was wennen dat het nu weer kouder begon te worden; vooral omdat ze er eerder nooit last van had gehad. Eerder had ze gewoon haarzelf wat kunnen verwarmen met haar vuurmagie, maar dat ging nu ook niet meer. Ziva besloot dat het hoog tijd was om terug te keren naar de Academy en haar beloning op te eisen. Ze had een lange dag gewerkt, dus ze verdiende het wel degelijk in haar ogen. De brunette duwde zich weer omhoog van de boom en zocht het bekende pad weer, dat haar uiteindelijk uit het bos leidde. Eindelijk was er dan weer licht. Waar ze zich fijner voelde. De heerlijke, laatste zonnestralen van de ondergaande zon vielen op haar en ze zuchtte even opgelucht. Goed, tijd om haar beloning te halen, dan.</sub>