{Fusie Les Aloiysius } Mystic Winds || Syrax, Luci & Dani

Ze was vandaag al voor de wekker wakker, iets wat niets te maken had met het feit dat ze vandaag en super leuke fusie les zou geven. Nee, het was haar kat die het nodig vond om luid spinnend naast haar hoofd te gaan liggen. Heel gezellig natuurlijk, maar in combinatie met het gestamp van twee voorpootjes waarvan de nagels zo nu en dan kleine gaatjes in haar arm maakte, had het ervoor gezorgd dat de blondine wakker was geworden. Luid gapend had ze haar wekker een uur van te voren uitgezet. Hierna had ze de spinnende kat een aai over zijn kop gegeven, wat haar een dankbare miauw opleverde, en was uit haar bed geklommen. Breeduit geeuwend liep Abigail naar de badkamer waar ze haar toilet maakte. Gewassen en aangekleed in gemakkelijk zittende paarse kleren en, voor de eerste keer sinds ze hier was gaan les geven, haar gewaad. Het zwart met blauwe kledingstuk paste goed bij haar vak en haar ogen. Met langzame passen liep ze naar haar keukentje, het gewaad wapperde onwennig met haar mee.

Als ontbijt kookte ze wat havermout met amandelmelk. Eer dat klaar was en in een bord gelepeld, gooide ze er wat bruine suiker over. Het was een gemakkelijk, voedzaam, warm en lekker ontbijt. Met de laatste hap in haar mond, zette ze het bord in de gootsteen en liet het onderwater lopen om te laten weken. Met haar ontbijtje achter haar kiezen begon ze haar zwarte schoudertas in te pakken. Ze pakte alle documenten die ze nodig had, wat fruit en gooide daarna de tas over haar schouder. Met een hand haalde ze haar blonde staart vanonder de schouderband van de tas en trok haar staart daarna nog iets strakker aan. Zo, dat zat beter. Met alles klaar, en met nog een blik door het vertrek om het te controleren, stapte ze haar kleine vertrek (Wat je ook kon zien als een appartement) uit.

Lopend door de gangen ging ze mentaal de leerlingen na. Ze zou er als het goed is vier hebben. Twee ervan, kende ze al. Syrax was bij haar twee andere lessen geweest. De jongen was beide keren op tijd geweest en hoewel hij geen ster was in zijn magiegebruik, was hij leergierig en deed hij erg goed zijn best. Dani had ze pas één keer gezien en toen was ze te laat in haar les gekomen, helemaal onder de modder. Hoe Luci en Jackie zouden zijn, dat viel nog te bezien. Zo in gedachten was ze al heel snel bij haar lokaal. Uit haar rechterzak van het gewaad viste ze de sleutelbos die versierd was met een sleutelhanger in de vorm van een veer. Ze draaide het slot los en deed de deur open. Met haar voet zette ze de kleine vogel vormige deurstopper ervoor. Zo bleef de deur open en kon iedereen zien dat Abigail aanwezig was.

In het lokaal zelf zette ze de dubbele glazen deuren, die naar het balkon leidde, open. Zo kwam er nog wat frisse lucht het lokaal binnen. Na dit gedaan te hebben, zette ze haar tas onder haar bureau en nam plaats op haar stoel. Deze les zou ze niet alleen gaan geven. Dit zou een fusie les worden met Aloiysius, de stagiair van het vak Literatuur. De jongeman had ze gesproken via brieven. Persoonlijk had ze hem nog niet echt gesproken, al had ze hem een paar keer door de hallen zien lopen. Jammer genoeg had ze iedere keer als ze hem kort zag, geen tijd gehad hem aan te spreken. Ze had er goed vertrouwen in dat dit een erg leuke les zou worden. De spreuk was geen heel makkelijke, maar het zou haar leerlingen vast en zeker gaan lukken. Ze schoof wat dichter naar haar bureau toe, zette haar beide ellebogen op het eikenhouten blad en haakte haar vingers ineen, om zo haar kin daarop te laten rusten. Met een vriendelijke uitstraling wachtte ze op haar collega en haar leerlingen van en voor de les van vandaag.

Note: De eerste reactie / post is voor Aloiysius. Hierna mogen alle deelnemende leerlingen posten!

Het brandende puntje van zijn sigaret was de enige lichtbron in de kamer. De zon was langzaam achter de horizon haar moeizame klim naar de hemel begonnen en de lucht kleurde een zacht rood en oranje met hier en daar een enkele veeg roze. Aloiysius pakte de sigaret tussen zijn wijs- en middelvinger en haalde hem uit zijn mond waarna hij de rook de ochtendschemer in blies. Hij leunde met zijn onderarmen op het venster van zijn raam die hij open had gezet om de sigarettenrook te kunnen laten ontsnappen voordat het in de kamer zou blijven hangen. Het was een late avond geweest in de Jolly Jester de vorige nacht. Een privé feestje was uitgelopen en het opruimen had ook lang geduurd. Het was dat hij weinig slaap nodig had anders had hij de lange werkavonden niet getrokken. Het was meer dan jammer dat hij geen studiebeurs had om zijn stage van te bekostigen. Gelukkig had hij een baan kunnen vinden achter de bar van de Jolly Jester in het uitgaansleven van Oak's Field. Hij was bij thuiskomst eigenlijk meteen op bed gevallen. Hij was zelfs in zijn werkkleding in slaap gevallen. Nu had hij er een marine blauwe trui overheen omdat de lucht de kou van de nacht nog in zich droeg.

Toen zijn sigaret niets meer dan het uiteinde van een papieren rolletje was drukte Aloiysius hem uit in de asbak die hij in de vensterbank had gezet. Hij pakte de asbak, sloot het raam en liep de badkamer in om zich op te frissen. Met zijn tandenborstel in zijn mond probeerde hij zich aan te kleden, de boeken die hij vandaag nodig had in zijn tas te stoppen en zijn schoenen te strikken. Uiteindelijk was tandenpoetsen pas het laatste wat hij deed. Hij pakte nog een appel van de fruitschaal en vertrok toen. Met stevige pas liep hij door de gangen. Hij stopte even kort bij de grote zaal voor een kop verse koffie en zette daarna koers naar het lokaal luchtmagie. Hij droeg een zwarte broek met een donkerblauw shirt en daarover heen een sportief colbert. Zijn haar zat zoals altijd warrig en de bruine krullen leken hun eigen leven te leiden.

De deur stond al open toen hij aankwam en Abigail zou er waarschijnlijk al zijn. Hij kende de vrouw niet heel goed. Hij had verhalen over haar gehoord en verder had hij de brieven die ze uitgewisseld hadden over de besprekingen van deze les. Voor zijn stage moest Aloiysius ook een paar lessen gegeven hebben en aangezien de school nog steeds een leerkracht voor het vak Literatuur tekort kwam was de docente luchtmagie Abigail zo vriendelijk geweest om hem te begeleiden. Hij klopte op de deur en glimlachte naar de blonde vrouw die al aan haar bureau zat, de sereniteit zelve. 'Goedemorgen,' glimlachte hij naar haar waarna hij het lokaal binnenkwam. 'Abigail Ajror neem ik aan? Ik ben Aloiysius Claude,' stelde hij zichzelf voor terwijl hij zijn vrije hand naar haar uitstak.

Met een luide hogen gaap rekte het meisje zich uit en sloeg daardoor de dekens van zich af. Ze opende haar ogen en keek naar het raam aan haar rechters kant. Vanaf haar bed, het hoogste bed van de hoogslaper, moest ze ietsje naar beneden kijken om het gehele raam te zien. Los daarvan kon ze het raam duidelijk zien en zag dat vanachter de gordijnen er Zonne stralen naar binnen wilde dringen.
Vandaag was weer een school dag. Een dag waarop van alles kon gebeuren en er veel te beleven was. Met deze gedachten in haar hoofd glimlachte ze en kwam overeind. Ze zwiepte haar benen over de rand van het bed en sprong er net zo gemakkelijk van af. Na de afdaling, van ongeveer ander halve meter, kwam ze neer op de grond, boog haar knieën om vervolgens overeind te komen en haar armen te spreiden alsof ze net een turn routine had afgelegd.
De zwarte kat die op het onderste bed had liggen slapen was door de klap van Luci’s neer komen overeind gesprongen en keek zijn baasje nu met grote ogen aan om klaaglijk te miauwen. Met een grinnik draaide het meisje zich om en aaide de kat. ‘Ook goeie morgen meneertje ochtend humeur,’ sprak ze en kreeg, ook al had ze de kat zojuist laten schrikken, vele kopjes.
Ze gaf het katertje een kusje op zijn hoofd en draaide vervolgens om, om de gordijnen open te gooien. Zonne stralen, nog iet wat zwak door dat het ochtend was, schenen naar binnen en maakte het er na dat de kamer en de ziel van het meisje verlicht werden. Breed glimlachend en neuriënd gaf ze haar kat brokjes, ging zich opfrissen bij de meiden waskamers, kleden zich om, propte haar tas vol met spullen en liep naar de grote zaal om daar te ontbijten met een boterham waar veel te veel chocolade pasta op zat.

Enthousiast had ze aan Hunter, en nog wat andere mensen, verteld dat haar eerste les vandaag een lucht les was gecombineerd met literatuur. Of zoals Luci het grapje maakte, een les met een luchtig verhaal. Niemand, behalve Hunter, had er echt om gelachen omdat de grap zo slecht was.
Ze had erg veel zin in deze les. Lucht magie beheersten ze niet echt en betwijfelde of ze dat na deze les wel kon. Maar de literatuur die besproken ging worden vond Luci meer dan boeiend. Deze meid hield nou eenmaal van verhalen en vond ze nog geweldiger als ze ook ‘echt’ waar waren.
Het was niet dat ze alleen naar het verhaal zou luisteren en daarnaast niks aan de spreuk zou doen. Nee, zo was Luci totaal niet. Ook al zou het haar misschien niet lukken, ze zou haar uiterste best doen om de spreuk te leren en een volle inzet tonen.
Dat ze deze houding had was niet echt iets waar ze perse bij stil stond. Het kwam meer vanuit haar zelf en haar karakter dat ze altijd opgewekt en leergierig mee deed met de lessen. Natuurlijk had ze soms wel dagen dat ze wat dromeriger was dan normaal, maar vandaag had ze zeker een heldere bui. Dus konden de leraren van deze blondine vandaag een goede inzet verwachten.

Al neuriënd, een tevreden geluid, liep de leerlinge door de gangen nadat ze haar ontbijt op had gegeten en iedereen gedag had gezegd. Ze had even moeten zoeken aangezien ze nog nooit eerder in het lucht lokaal was geweest. Ergens in de afgelopen jaren had ze er wel eens iets naar toe moeten brengen maar die herinnering was allang gezonken naar het diepste van haar bewustzijn, haast onvindbaar dus.
Het neuriën was ondertussen over gegaan in een zacht gezang van een melodietje met alleen het woordje ‘dah’. Het was een piano liedje waar ze gisteren op had zitten oefenen in het muziek lokaal. Hierdoor zat het nu in haar hoofd met gevolg dat ze het automatisch neuriede of op zong.
Aangekomen bij het lokaal stapte ze al, onbewust, stilletjes zingend het lokaal binnen. Bij de deur had ze even een vrolijk geluidje gemaakt omdat ze de deur stopper zo schattig vond. Hierna was ze verder gelopen en rolde het melodietje alweer over haar lippen. Ze voelde hoe er een frisse ochtend bries het lokaal binnen kwam en deze haar haren deed op wapperen. Even snoof ze genietend de lucht op en verlangde kort naar de wereld buiten de muren van het kasteel.

Vervolgens besefte ze zich dat ze, naast haar gezang, nog geen woord had uitgebracht en dit misschien onbeleefd over zou komen. Met een onschuldige lach richten ze haar ogen op het bureau van de docente en stak haar hand omhoog. ‘Goede morgen Miss Abigail,’ sprak ze en zetten haar mint blauwe rugzak bij een van de tafeltjes neer om vervolgens naar haar bureau toe te lopen. Hier stak ze haar hand uit naar de docente en glimlachte vriendelijk. ‘Aangezien ik nog nooit les van u heb gehad, had ik vernomen dat het wel zo netjes was als ik me even voor kwam stellen.’
Ze bekeek de docente en merkte op dat ze leuke kleren droeg in een vrolijke kleur paars. ‘Aangenaam, ik ben Luci Lux.’ Stelde ze zichzelf voor en tuiten haar lippen zich af vragende of ze wel kon zeggen wat ze wilde zeggen. Nog geen seconde later haalde ze haar schouders op en richtten zich weer tot de docente. ‘Wat heeft u kleding trouwens een super leuke kleur.’ Sprak ze, het complimentje wel degelijk menend wat wel te blijken was door de spontane en vrolijke toon waarop ze het zei.

Vervolgens gleden haar ogen naar de tweede persoon in het lokaal, die ze herkende als de literatuur stagiaire, en zetten ze haar bekende vriendelijke glimlach op. ‘Oh u moet Aliosu-, Alior-, Aloiv-, Alois-, A-‘ bracht ze stamelend uit om daarna haar wangen gefrustreerd op te blazen.
De pogingen om zijn naam terug te vissen uit haar airhead geheugen faalden nogal hard, laat staan om zijn naam vervolgens ook nog goed uit te spreken.
Het kwam misschien niet al te netjes over maar Luci grinnikte zachtjes terwijl er een naam voor de man in haar opborrelden. ‘Meneer Arufabetto,’ sprak ze in haar thuis taal en kon het niet laten nogmaals te grinniken bedenkende dat ze hem zo juist meneer alfabet had genoemd. Hierna glimlachte ze breed waardoor ze een enorm onschuldige uitstraling kreeg. Niet dat ze dit expres deed, het meisje was zich er amper van bewust dat ze er enigszins schattig uit zag.
Vlug hierna haalde ze adem, keek de persoon weer aan en gedroeg zich weer als een voorbeeldige leerlinge. ‘Mijn excuses,’ begon ze. ‘Het was gewoon een te mooie kans om te laten liggen,’ sprak ze met een lachje om daarna lichtjes schuld bewust weg te kijken.
Een seconde later haalde ze haar ogen weer van de grond af en keek de stagiaire aan. ‘Ik ben trouwens erg benieuwd naar de mythe die u gaat vertellen vandaag, mythes zijn geweldig,’ zei ze. Waarna ze zich besefte dat ze alweer praat graag bezig was geweest en de twee waarschijnlijk wel betere dingen te doen hadden dan naar haar gebabbel te luisteren.
‘Maar goed,’ vervolgde ze dan ook. ‘Het was een genoegen met u twee kennis te maken.’ Met een glimlach en een twinkeling in haar ogen knikte ze naar de twee en draaide zich om. Hierna liep ze, een beetje huppelend achtig, naar het tafeltje toe waar de tas bij stond en ging er aan zitten. Om daarna haar spullen alvast uit de tas te halen en deze, alweer neuriënd, op haar tafeltje neer te leggen.

ooc: omg sorry voor de lengte ;-;

Ze had haar gordijnen open geschoven zodat de ochtend stralen van de zon haar kamer in kon schijnen. Dani lag zelf languit op bed en keek over het randje naar het zachte tapijt, waar de kleine panter jong op aan het spelen was met een veer. Met haar wang steunend op haar hand stak ze haar vingers uit en wiebelde ze boven de kleine katachtige. Haar zwarte donzige vacht glansde en als je goed keek, kon je het natuurlijk patroon nog terug zien in het zwart. Ze glimlachte vertederd. Toen het jong een klein speels grauwtje gaf. Op sommige planeten waren deze grote katachtige als huisdier verboden, omdat ze te onvoorspelbaar waren. Dani had echter een goed gevoel bij dit kleintje. “Hei Pätkä,” sprak ze zacht tegen het kleintje in haar thuistaal. Met haar klauwtje om haar hand en haar kleine tandjes in haar vingers keek het kleine katje haar aan. Opeens liet het los en wilde al spinnend op het bed springen. Het was te hoog voor het kleintje en zo sterk en evenwichtig was ze nog niet, dus Dani hielp haar op bed. Nu spelend op het bed bekeek Dani genietend hoe haar nieuwe maatje rond rolde tussen de lakens, haar wiebelende tenen besprong en haar spinnend kopjes gaf.

Dani rolde van het bed om de melk, die ze illegaal van de zwarte markt had kunnen halen, op te warmen. Sinds ze Nekiri had was ze meer uit gaan geven dan ze ooit had gedaan. Allemaal spullen om het kleintje op te voeden. Flessen, voeding, speeltjes, krabpalen, slaapvachtjes, een zindelijkheidsbak. Alles wat ze het diertje kon geven. Dani vond het altijd moeilijk om haar gestolen ₮alons uit te geven. Al was het voor iemand waar ze om gaf niet zo’n probleem. En ze gaf heel veel om de kleine zwarte panter. Ze had een grote kooi gemaakt van een paar metalen hekjes in de lege hoek van haar kamer. Daar had Nekiri alles wat ze nodig had als Dani niet op haar kamer was. Het was nog vroeg, dus Dani kon rustig aan doen, maar ze moest zich wel snel klaar gaan maken voor de les. Ze kwam even later terug met een glazen fles met een rubberen speen aan het uiteinde, gevuld met warme speciale grote katachtige melk, die ze op een Raziaanse vuurplaat op had gewarmd. Het was het soort melk dat je alleen terug kon vinden in dierentuinen op Shadra. Dat was de enige planneet die het durfde om dieren op te sluiten voor menselijk vermaak. Daarom was de melk ook alleen te verkrijgen op de zwarte markt. Dani kon gewoon niet anders. Nekiri zou het anders nooit hebben overleefd. Ze kwam bij de kitten op het bed zitten die al door had wat er ging gebeuren en luid grommend en krijzend op haar af kwam. Ze sloeg haar klauwtje om de fles en begon gulzig te drinken. “Kalm aan Nekiri,” lachte Dani “Je hebt alle tijd om die melk te drinken Pätkä.” Toen Nekiri uitgedronken was en slaperig begon te worden zorgde Dani er nog even voor dat het diertje een plas zou doen voor ze haar alleen zou laten. Ze legde het beestje die, ondanks dat ze haar telkens kleintje noemde, eigenlijk best groot was en als een bijna volwassenkat in haar armen lag. Dat moest ook wel na 3 weken van die goeie verzorging.

Nekiri was voorlopig verzadigd en lag heerlijk te slapen op het zachte witte vachtje, dus Dani kon zich eindelijk aankleden en voorbereiden voor de les. Ze nam een vlugge douch, poetste haar tanden, kleedde zich aan in een zwarte strak omsluitende broek, een blauwgrijs shirt en een zwart vest, waarvan ze de capuchon om haar korte donkere haar schoof. Nadat ze haar zwarte schoenen had vast geveterd pakte ze haar schooltas, die ze de avond ervoor al had klaargezet. Ze had haar lucht magie boek én het enige literatuur boek wat ze had kunnen vinden meegenomen, wierp nog een laatste zacht vertederende blik op de kleine Nekiri voor ze de deur zachtjes achter zich sloot en de deur veilig op slot draaide.

Nadat ze een ontbijtje had “gestolen” uit de grote zaal was ze richting het lokaal gelopen. En de hele weg liep er een meisje voor haar. Luid neuriënd en zingend. Chagrijnig staarde Dani naar het achterhoofd van dat blonde kind voor haar terwijl ze zonder veel geluid en op gepaste afstand achter haar aan liep. Hopelijk zou ze snel een lokaal in verdwijnen. Die sprankelende vrolijkheid haalde Dani’s humeur flink naar beneden. Hoe kon iemand zo absurd vrolijk zijn?! Ze was echt veels te gelukkig voor deze wereld. De frons op Dani’s gezicht werd steeds dieper toen het meisje maar niet een lokaal in dook. Tot haar grote ergernis stopte ze voor het Air-magic lokaal en liep er net zo zoetzuurtjes opgewekt het lokaal in. Natuurlijk had ze een les met het vrolijkste geval ever. Dani draaide verveeld haar ogen en liep ook naar de deur, waar ze in de deuropening bleef staan wachten. Ze keek toe hoe het meisje zich voorstelde als Luci Lux bij de leraar en de stagiaire. Geez, put a sock in it already. Dani sloeg haar armen over elkaar. Het zachte briesje in het lokaal trok voor een moment haar aandacht en haar donkere ogen zagen dat de glazen deuren weer open stonden. Ze moest een sterke drang om haar vleugels op te roepen en van het balkon af te springen onderdrukken. Ze draaide nog eens met haar ogen en stapte eindelijk ook naar binnen. Ze zei zachtjes goedemorgen tegen mentrix toen ze langs haar bureau naar de tafeltjes liep. Ze kende de stagiaire niet en keek hem alleen even aan. Al hadden haar blik wel iets accepterend over hem. Zijn aura voelde goed genoeg aan voor haar. Maar contact zocht ze niet. Zo was Dani niet. Vervolgens koos ze het tafeltje die het verste weg stond van waar dat Luci kind ging zitten. Dani naam kalmpjes plaats, haalde het Literatuur boek tevoorschijn en begon stilletjes wat te lezen, wachtend tot de les van start zou gaan.

Het kwam maar weinig voor dat ze wakker werd met koude voeten, zeker sinds ze op school zat. Waarschijnlijk had ze in haar slaap de deken te hoog opgetrokken en omdat ze elke nacht met het raam open sliep, was dat toch een recept voor bevroren tenen geweest. Het kostte weinig moeite om ze weer warm te wrijven en het deed haar goed omdat het een beetje aan thuis deed denken. Ook al had ze duidelijk gemaakt aan haar moeder dat ze op school wilde blijven, toch mistte ze haar thuisplaneet, al had ze dan nooit een vaste plek gehad.
Ze trok de gebruikelijke sweater weer aan over het dunne hemdje dat ze altijd aan had. De driekwart broek met de dikke schoenen die eigenlijk stuk voor stuk veel te groot voor haar waren. Er was maar een licht spoor van borstgroei, en ook haar eerste menstruatie liet lang op zich wachten, dus een beha of zelfs maar een speciale ondersteuning voor beginnende pubers, daar begon ze niet aan.
Haar groenen haren waren langer aan het worden en bedekten haar ogen het grootste gedeelte van de tijd, maar des te liever had ze het zo. Ze zou bij de les wel weer eens de kleinste zijn. Binnen komend in het lokaal, merkte ze dat haar voorspelling uitgekomen was. Er waren twee andere leerlingen, iemand die waarschijnlijk de stagiair moest zijn, omdat ze hem wel eens eerder had gezien toen haar vader hem had aangewezen, en als laatste de lerares. Ze glipte tussen de andere door en keek haar voorzichtig aan terwijl ze de haren uit haar ogen veegden. 'M-mevrouw, ik ben Jackie...Jackie Florintia.' stamelde ze zacht, de mogelijke aandacht van de anderen proberen te ontwijken.
Ze keek opzij en zag de stagiair staan. Ze voelde haar hart een kleine sprong maken, maar ze vond dat alleen maar vervelend. Jackie's beginnende pubertijd zorgde wel voor de nodige hormonen.

De eerste persoon die arriveerde bij het lokaal luchtmagie was een jongeman waarvan ze vermoedde dat het Aloiysius was. Bij het horen van zijn goedemorgen knikte ze hem toe met een glimlach. ‘Goedemorgen.’ Sprak ze zacht en vriendelijk waarna de blondine vanachter haar bureau opstond. De man met de wilde bruine lokken liep het lokaal in en stelde zich inderdaad voor als Aloiysius. Aloiysius Claude om precies te zijn. Abby nam zijn uitgestoken hand aan en schudde hem kort. ‘Ik ben inderdaad Abigail Ajror.’ Stelde ze zichzelf op vriendelijke wijze voor. Ook al had de ander dat al gedacht vond ze het toch wel netjes om zichzelf echt voor te stellen. ‘Welkom in het lokaal luchtmagie. Heb je er een beetje zin in om deze les samen te gaan geven?’ vroeg ze hem vriendelijk en half grinnikend. Zijzelf keek uit naar deze les en hoopte dus dat de stagiair dat ook deed. ‘En vind je het goed als ik je straks als de les begint het eerste woord geef? Dat we de les beginnen met een stukje literatuur?’ stelde ze half vragend aan hem voor om dan met haar onderrug een beetje tegen haar bureau aan te gaan leunen. Als hij begon kon hij de les mooi beginnen en openen en dan kon Abigail ook zien hoe hij het deed. En net als bij magie leerde je lesgeven het beste door het gewoon te doen. Haar aandacht werd van Aloy afgehaald door een geluid bij de deur en haar blauwe ogen zagen een blond harig meisje dat even vertederd naar haar deurstopper keek. Het maakte een zacht gegrinnik los bij Abigail. Het meisje droeg een vrolijke energie en uitstraling met haar mee. Het meisje liep al neuriënd het lokaal binnen en leek even te genieten van de frisse lucht. Niet lang hierna lachte ze haast onschuldig en stak het meisje haar hand op, een actie die werd vervolgd door een goedemorgen. De lerares knikte haar vriendelijk toe en keek daarna hoe het meisje een mint blauwe rugtas op een van de tafeltjes neerzette om daarna naar haar toe te lopen. Het blonde meisje stak haar hand uit gepaard met een vriendelijke glimlach. ‘Goedemorgen.’ Groette Abigail haar al handschuddend en glimlachend. Ze liet de hand van het meisje weer los en luisterde naar haar woorden. ‘Aangenaam Miss Lux.’ Ze wachtte even om te zien of het meisje nog meer wilde zeggen doordat ze bedenkelijk haar lippen tuitte. Het compliment van het meisje liet Abigail vrolijk en zachtjes lachen. ‘Oh nou, dankjewel.’ Antwoordde ze terwijl ze even een paar vingers door haar blonde voorpluk liet gaan. Het was toen dat het haar opviel dat Dani in de deuropening stond. Het meisje was een van haar mentorleerlingen. En hoewel ze soms een echte puber was; was het wel een lieve meid. Abby glimlachte naar haar, een uitnodigend gebaar hoopte ze. Hierna richtte de leerlinge genaamd Luci zich op Aloiysius en de lerares luchtmagie keek hierdoor weg van de deuropening en haast geamuseerd naar Luci. Ze snapte de struggle van het meisje wel; de stagiair had in haar eigen opinie zeker geen makkelijke naam. De bijnaam die Luci aan de man gaf liet haar het hoofd schudden. Wat het precies betekende wist de vrouw niet maar het was vast iets grappigs want Luci moest erom grinniken en sprak haar excuses omdat het een te mooie kans was om te laten liggen. De docente vroeg zich af of Aloiysius het wist? Misschien, hij was immers een stagiair literatuur. Het enthousiasme van de leerling (over het literatuur deel dan in ieder geval) was heerlijk om te zien en het maakte Abby blij dat ze zin had in deze les. Nu hoopte ze ook dat zij en de andere leerlingen de luchtmagie spreuk net zo interessant zouden gaan vinden. De laatste woorden van het meisje lieten haar knikken. ‘Dat is insgelijks.’ Beantwoorde ze de woorden van het enthousiaste meisje. De zachte goedemorgen van Dani trok haar aandacht naar het zwartharige meisje toe die plaatsnam aan een tafeltje. ‘Goedemorgen Miss Dani.’ Begroette de mentrix haar vriendelijk en warm. Beide meiden hadden hun literatuurboeken al tevoorschijn gehaald. Bij Luci lag deze op haar tafeltje terwijl ze zachtjes aan het neuriën was en Dani was in alle rust al een wat aan het lezen. De volgende leerlinge die binnenkwam was een meisje wat jonger dan de rest met groen haar. Het meisje liep naar haar toe om haar daarna aan te kijken en wat groene lokken uit haar ogen te vegen. Ze stelde zich voor als Jackie Florintia. De naam had een erg bekend geluid, maar waarvan ze de naam nu precies herkende? Daar kon de luchtmagie docente haar vinger nog niet precies opleggen. ‘Goedemorgen Miss Florintia.’ Begroette ze het meisje vriendelijk. ‘Neem ook maar ergens plaats zou ik zeggen?’ Na dit gezegd te hebben richtte ze haar luchtblauwe ogen op de deur. Ze miste nog één leerling. Syrax Moonus. Waar de bruinharige jongen precies aan het uithangen was? Joost mocht het weten; al was het wat apart dat hij er nog niet was. Of ja; zo dacht Abigail erover. Ze had nog geen briefje van Yvaine ontvangen dat hij ziek was. Ze fronste bedenkelijk en schudde toen haar hoofd. Hij zou zo direct wel komen, verwachtte ze; want hij was tot nog toe nog nooit echt te laat geweest. Mentaal haalde ze haar schouders op en richtte zich op de drie dames die op het moment in het klaslokaal aanwezig waren. Dit omdat de les nu echt begonnen was, iets wat te horen was aan het geluid van de bel die door het lokaal galmde. ‘Iemand van jullie iets vernomen van Syrax Moonus?’ vroeg ze op zachte toon om dan Dani, Luci en Jackie een vinkje te geven op de presentielijst die ze naast haar op het bureau had liggen. Ze schudde kort haar hoofd en legde het potlood terug op het papier en schraapte haar keel. ‘Nogmaals goedemorgen iedereen!’ begroette ze de drie leerlingen nogmaals. ‘Voor degenen die mij nog niet goed kennen; Ik ben de Docente luchtmagie en heet Abigail Ajror. Jullie mogen mij Miss Abby of Miss Abigail noemen.’ Ze glimlachte iedereen toe en wenkte hierna naar de man met het wilde bruine haar. ‘Zoals jullie, als het goed is, hebben vernomen, is dit een fusie les met het vak literatuur. We gaan het vandaag over een mythe hebben én jullie gaan een luchtmagie spreuk leren.’ Hierna draaide ze zich half naar de man naast haar toe ‘Jammer genoeg hebben we voor het vak literatuur geen docent maar wél een Stagiair.’ Vertelde ze verder met een glimlach. ‘En met deze woorden gesproken te hebben geef ik graag het woord aan Master Claude.’ Eindigde ze om dan vrolijk grijnzend naar Aloy te kijken. Met een klein hupje van haar been zette ze zichzelf op de hoek van haar bureau en keek alle aanwezigen vrolijk glimlachend aan en knikte Aloiysius bemoedigend toe.

Drie verschillende boeken lagen in het stro verspreid waarvan de vierde bij half van zijn schoot gegleden was. De jongen lag half tegen een zwart geschubt dier aan te slapen. Met een lome blik in zijn ogen ontwaakte de draak die buiten de stallen stemmen hoorde. Hij tilde zijn kop op en keek even naar zijn baasje. Syrax Moonus lag met een kwijl streep uit zijn mond te slapen. Heel rustig wurmde Dregoe zich onder zijn baasje vandaan en liet Sy zachtjes in het stro glijden. Zijn snuit opende de stal deur van zijn verblijf iets verder open en de draak zocht naar een emmer water. Eerst toen hij die vond wilde Dregoe even water drinken, maar bedacht zich en pakte het hengsel van de emmer in zijn bek en liep terug naar de stal waar Syrax nog lag te slapen. Dregoe ging kort bij zijn baasje zitten en pakte de emmer tussen zijn voorpoten en draaide de emmer ineen keer boven het hoofd van Syrax om. Het koude water liet hem meteen wakker schrikken en al struikelend overeind krabbelen. Deels gedesoriënteerd keek hij even verschrikt om zich heen tot het schurende gelach van zijn draak zijn oren bereikte en hem vertelde waar Sy was. 'Oh wat grappig! Maar bedankt, ik kom hopelijk niet te laat voor de les?' zei Syrax en schudden zijn hoofd even om het overtollige water eruit te krijgen, er zaten ook wat water op zijn kleding, maar veel was het gelukkig niet. Snel snel raapte hij zijn boeken op en stopte ze in zijn tas. Dregoe duwde nog even bemoedigend zijn snuit tegen Syrax aan voor de jongeman zich een weg baande terug naar het kasteel. Maar onderweg zag hij dat er wat klassen begonnen waren. Al bijtend op zijn onderlip dat hij toch mogelijk te laat zou komen riep Syrax zijn vleugels op en zetten zich krachtig af om zich daarna door de lucht te begeven richting de Academy. Hij gebruikte veel kracht zodat hij ook sneller door de grote deuren kon vliegen en al cirkelend via het trappen gat naar de juiste verdieping te vliegen. Het was stil en daar zat hij wel mee. Syrax scheerde door de gangen en vond de deur van het juiste lokaal, maar echt landen op een gladde ondergrond was nog steeds iets waar Syrax nog niet goed op landen kon. Syrax slipte weg bij het eerste contact en kwam half op zijn rug terecht. Gelukkig stond het klas lokaal deur open, maar dat nam niet weg dat Syrax niet ergens tegen op zou knallen met die snelheid die hij had. Syrax probeerde zich nog een beetje te sturen, maar echt helpen deed het niet. Hij miste nog wel een man die waarschijnlijk bij de fusie les hoorde, maar het bureau was zijn voor nu bots punt! De klap zou niet ongehoord blijven en Syrax kreunde even zachtjes voor hij overeind krabbelde met een licht pijnlijk vertrokken gezicht. Hij had al wat woorden horen vallen, maar wat er gezegd was had Syrax niet echt gehoord... 'Als de les als begonnen is, sorry voor het storen.' verontschuldigde hij zich en merkte nu pas dat hij de vleugel spreuk nog niet los gelaten had. Die verdwenen al snel. 'Syrax Moonus.' zei hij nog en wachten even op wat op zijn minst Miss Abby reageren zou, wie de man was wist Sy nog niet.

De blonde vrouw achter het bureau was opgestaan om hem de hand te schudden die hij naar haar uitreikte. Daarna kwamen de bevestigende woorden dat ze inderdaad Abigail Ajror was. Aloiysius glimlachte even naar haar terwijl ze zijn hand schudde. Ze heette hem welkom in het lokaal en een kleine, nerveuse glimlach sierde zijn lippen. 'Om heel eerlijk te zijn ben ik een beetje nerveus. Mijn leservaring is nog niet heel uitgebreid,' gaf hij pijnlijk eerlijk toe. Op haar volgende vraag knikte hij. Hij voelde zichzelf te gast in haar lokaal en aangezien hij de status van stagiair droeg vond hij het niet meer dan logisch dat zij zelf de les zou openen.
Voordat hij meer tegen haar kon zeggen werden zij beiden afgeleid door het zachte stemgeluid van iemand die aan het zingen was. De eerste leerlinge was het lokaal binnen komen lopen. Ze leek een beetje breekbaar en had lang blond haar met helder staande blauwe ogen. Zodra ze haar tas bij een tafeltje had gedeponeerd had ze zich gericht tot Abigail en zich voorgesteld aan de vrouw als Luci Lux. Aloiysius prentte zich de naam in die bij het gezicht hoorde om haar straks niet met de verkeerde naam aan te spreken. Tot zijn verbazing richtte het meisje zich daarna op hem. Maar bij het horen van haar mislukkende pogingen om zijn naam correct uit te spreken glimlachte hij als een boer met kiespijn. Vooral toen ze hem uiteindelijk maar besloot een volledig nieuwe naam te geven. Het enige wat hij verder dan ook kon uitbrengen was een "welkom" en "bedankt" voordat het meisje, Luci, terug naar haar tafel liep.
Hij probeerde zichzelf streng toe te spreken. Hij liet zich door de zenuwen al van de kaart brengen door zoiets stoms als een opmerking.
Zijn aandacht werd getrokken naar de tweede leerling die vlak achter Luci aan naar binnen was gekomen. Ze was het complete tegenovergestelde van de blonde Luci met haar zwarte haren en donkere ogen. Ze sprak niet, zei niet eens haar naam. Ze liep door naar een tafel aan de andere kant van het lokaal en ging zitten met haar neus direct verstopt in een boek. Aloiysius was niet echt de persoon om snel over iemand te oordelen. Dus hij hield zijn mond. Misschien dat hij later wat meer over haar te weten zou komen. Na deze nog onbekende verschijning, al dacht hij Abigail te horen zeggen dat ze Dani heette, kwam vervolgens een groenharig meisje binnen lopen. Haar verlegen uitstraling werd benadrukt toen ze met een zachte, stamelende stem zichzelf voorstelde aan Abigail. Toen ze zijn kant op keek glimlachte hij zwakjes bij wijze van begroeting naar haar.
Dat was het moment dat Abigail het woord nam en met de les begon. Iets wat hem verbaasde. Hij dacht dat er vier leerlingen zouden komen. Maar zijn vermoedens werden bevestigd toen ook Abigail vroeg waar de verloren leerling heen was? Niemand scheen het echt te weten dus ging ze door. Aloiysius had zijn plek bij het bureau van Abigail in genomen en leunde er met over elkaar geslagen armen tegenaan terwijl hij naar haar introductie luisterde. Maar zodra ze hem wenkte maakte hij zich los van die plaats en liep naar een wat meer centralere plek van het lokaal. Ze gaf hem al vrij snel het woord en een beetje overrompeld was hij voor een moment stil. Hij rechtte zijn rug, haalde diep adem en begon zijn verhaal. 'Goede dag iedereen. Zoals Miss Abigail al vertelde is mijn naam Aloiysius Claude. Jullie hoeven mij geen Master te noemen, aangezien ik nog niet echt een docent ben. Maar ik kan me voorstellen dat ik niet de makkelijkste voornaam heb dus meneer Claude mag ook. Ik ben op deze school stagiair Literatuur en ga jullie vandaag dan ook onderwijzen in het Literatuur deel van deze les,' begon hij zijn verhaal. Elke seconde die voorbij tikte leek hij meer en meer zelfvertrouwen te kweken. Het kriebelige onderbuik gevoel nam in elk geval al sterk af. Dat was het moment dat er een flits van iets menselijks langs hem vloog en tegen het bureau aan knalde. Met een pijnlijk geluid hees een jongen zichzelf aan de rand van het bureau overeind en verontschuldigde zich voor het storen. Ook stelde hij zichzelf voor. 'Ah, onze mysterieuze afwezige. Ga vooral zitten Syrax,' sprak hij vriendelijk tegen de jongeman. Hoewel het waarschijnlijk per ongeluk was gegaan, was Aloiysius voor een moment de draad kwijt van zijn verhaal. 'Goed waar was ik. Oh ja, Mijn naam is dus Aloiysius Claude en ik studeer dus om docent Literatuur te worden. Omdat dit een les luchtmagie is gaat de mythe van vandaag over Puffoon. De planeet van de lucht kent veel epiek en lyriek met als voornaamste onderwerp de schepping. Lang geleden, toen Puffoon zich vormde zo rond haar ontstaan was het leven niet vanzelfsprekend. Dat is gegroeid, heeft zich ontwikkeld. Toen er voor het eerst menselijke wezens kwamen probeerden ze een verklaring te vinden voor de oorsprong van hun ontstaan. Waar kwamen ze vandaan? Wie zijn zij? Waar komt de wereld vandaan? Veel filosofische vragen waar in die tijd geen antwoord op was. Het was in de geschriften van deze tijd dat historici voor het eerst de naam Jahna tegenkomen. Jahna, de schepper van al dat was. De zonnevogel. Jahna had de kracht om de zon elke ochtend weer aan de horizon te laten verschijnen. Zij gaf het land het licht en de warmte die het nodig had om te kunnen groeien. Ze werd vereerd door alles wat leefde door deze gave. Maar een wereld van licht kan niet bestaan zonder duisternis. Jahna was gevaarlijk. Ze was egoïstisch. Iedereen hoorde deze kracht te hebben en Jahna hield alles voor zichzelf. Er waren wezens die dat in het diepste van hun ziel geloofden. Hun haat naar Jahna groeide en verteerden hen. Zij haalden Jahna neer van haar hemelse troon. Trokken haar terug naar de aarde en sloten haar op, de kracht nu van hen. Vereerders van Jahna voelde de pijn en het verdriet van de mythische vogel in hun eigen harten branden. Medelijden stak hen als zij de figuurlijke belichaming van vrijheid en goedheid vastgeketend zagen, niet in staat haar aarden gevangenis te verlaten. Ze ondernamen actie. Een bloedige strijd die vele etmalen duurde was het gevolg. Puffoons grond kleurde dertig dagen en nachten rood van het bloed van de onschuldigen en de onbegrepenen. Op de laatste dag van de maand was het leger van haat verslagen. Jahna werd bevrijd en met haar vlucht naar de hemel kwam de zon weer op. De strijd was voorbij maar het land treurde. De dood heerste nu en Jahna, die neerkeek op Puffoon, voelde zich schuldig. Ze daalde voor een laatste maal af naar de aarde waar ze een deel van haar krachten gebruikte om de dappere wezens die voor haar gevochten hadden troost te bieden. Ze schonk hen een nieuwe vorm. Zo is de mens ontstaan op Puffoon en met die vorm vleugels zodat zij altijd naar het hemelen Rijk Tikal konden vliegen om haar te zien. De overlevende van het leger van haat ontsnapten aan haar woede. Voor straf werden zij gedoemd om als nachtvogels te leven, voor altijd gehuld in het duister wat zij zo verafschuwden. Maar met de wijsheid om anderen te waarschuwen niet hetzelfde pad te nemen. Zo zijn de eerste uilen ontstaan. Dit verhaal is voor het eerst gevonden op de muur in een Luchtkrijgers tempel, geschreven in een dood dialect van het Oud- Puffoons. Samen met dit verhaal waren er afbeeldingen en één enkele zin die men nooit heeft kunnen ontcijferen....tot voor kort. De laatste zin scheen een oerspreuk te zijn. Een van de eerst opgeschreven spreuken ooit. De spreuk ging als volgt: Hugur minn og sál eru hrein . Hjarta mitt nær fyrir Tikal . Leyfðu mér að léttleiki í anda og alla. Vertaald naar het hedendaags Kovomakaans wordt dit: Mijn ziel en gedachten zijn puur. Mijn hart reikt uit naar Tikal. Laat me zweven, geest en al. Ik zal nu Miss Abigail weer het woord geven om jullie meer uitleg te geven over de spreuk zelf,' vertelde Aloiysius zijn verhaal en eindigde door weer opzij te stappen voor Abigail. Zijn hart klopte nog even na in zijn keel. Zonder te door te hebben was alle onzekerheid van het afgeleden op het moment dat hij zijn verhaal begon te vertellen. Zijn woorden waren vloeiend geweest en krachtig. Verteld met emotie en passie. Tijdens zijn verhaal leek hij te zijn getransformeerd in een heel ander mens.

Na de vriendelijke woorden van Miss Abby waarmee de les was begonnen stapte de man met de moeilijke naam naar voren. Hij begon zijn zegje maar kwam niet verder dan de introductie omdat er opeens iets met een rot vaart langs hem afvloog. Rustig had Luci aan haar tafeltje gezeten maar toen ze een vreemd geluid hoorde had ze zich omgedraaid om naar achter in het lokaal te kijken. Wat daar aan de hand was kon ze echter niet zien aangezien het alweer voor in het lokaal was toen ze helemaal was gekeerd. Haar blonde, licht krullende lokken, wapperde hevig voor haar gezicht toen de luchtstroom voorbij kwam. Met een paar lokken in haar mond draaide ze zich weer om bij het horen van een klap en keek verbaasd naar het bureau. Een beetje van de wap streek ze de haren uit haar gezicht, smakte een paar keer met haar mond aangezien haren niet echt heerlijk smaakten, en nam de situatie in zich op.
Ze had al gehoord dat Syrax, een jonge leerling die ze had leren kennen een tijdje terug, nog niet aanwezig was. Zelf had ze geen idee waar hij zou kunnen uit hangen dus had ze zich maar stil gehouden. Dat hij echter met z’n entree binnen zou komen had ze niet verwacht maar ergens vond ze het niet heel gek, de jongen kennende. Het arme kind moest zich nu vast wel dood schamen of zich naar voelen. Het was dan ook toen hij iets sprak en naar zijn tafeltje liep dat Luci hem vriendelijk, bemoedigend toe glimlachte. Dit om hem wat moed toe te sturen, hopende dat het zou helpen.
Toen de jongen eenmaal zat vervolgde de literatuur stagiaire zijn zegje. Al snel gingen zijn woorden over in een verhaal. Zijn stem was duidelijk en helder en had een soort klank zoals vertellers dat konden hebben. Het was aangenaam om naar te luisteren en Luci zat dan ook vol aandacht naar hem te kijken. De woorden die hij sprak vormde een verhaal over een Puffoonse legenden. Een zeer interessant verhaal vond Luci. Ze had er wel al eens iets over gelezen maar om het zo te horen bracht er toch een extra dimensie aan. Vooral doordat Aloiysius blijkbaar z’n goede verteller was.
Ze merkte hoe er beelden in haar hoofd begonnen af te spelen. Levendige fantasierijken taferelen vlogen door haar hoofd. Ze vormde een soort film aangedreven door de stem van Master Claude. Langzaam zonk ze steeds verder weg in haar eigen verbeelding en sloot zelfs uiteindelijk haar ogen. Genietend van het verhaal en haar fantasie luisterde ze aandachtig verder. Enkele emoties, als gevolg van de beelden, kwamen bij haar op maar ze wist haar uitdrukking neutraal te houden. Deze beelden, emoties, geluiden en woorden waren alleen voor haar. Het was ongeveer hetzelfde wat ze ervoer als ze piano speelde. Ze was dan gewoon even helemaal weg van de wereld en baande zich een weg door andere dimensies. Het liefste zou ze het delen met haar mede mens maar toch was ze ergens blij dat ze dit bij zichzelf kon houden. Het was niet perse egoïsme. Het was meer dat ze zoiets puurs vanuit haar ziel niet direct aan iedereen wilde laten zien. Met piano spelen had ze het geleerd te accepteren, maar wat echt helemaal in haar hoofd om ging, dat zou toch bij haar zelf blijven. Al zou ze het niet erg vinden om bijvoorbeeld Hunter mee te nemen naar de fantasierijken werelden en beelden die soms in haar hoofd afspeelden. Hij zou het vast prachtig vinden, en door die gedachten zou ze het dus niet erg vinden als hij een van de weinige was die het wel kon zien. Maar voor nu was ze lekker aan het genieten van haar eigen, innerlijke, universum wat rond cirkelde om het verhaal van de Puffoonse legende.
Op het moment dat het verhaal weer over ging in informatie opende Luci haar ogen, ‘Prachtig,’ fluisterde ze zweverig en luisterde verder. Nog dromerig door haar gedachten staarde ze voor zich uit terwijl ze een hand onder haar kin had en de elleboog op tafel leunde. Langzaam kwam ze steeds meer terug naar de realiteit. Bij de vreemde woorden wat de spreuk was, was ze al weer helemaal bij en zat alweer recht op met een geïnteresseerde blik. Kort had ze haar hoofd geschud en een paar keer geknipperd net voordat ze weer recht op zat. Nu het verhaal ten einde was vond Luci het jammer dat het niet wat langer duurden. Ze hield er van om naar verhalen te luisteren en zou zo nog een paar minuten weg kunnen dromen. Althans, dat dacht ze, misschien gebeurde het ook wel dat ze haar concentratie kwijt raakten en dan was haar aandacht overal en nergens. Nu had ze echter gelukkig nog genoeg concentratie en richtten haar ogen op Miss Abby terwijl ze zachtjes de spreuk op fluisterde om deze beter te kunnen onthouden.

Dani had bij aankomst eigenlijk meteen al haar aandacht op het literatuur boek gevestigd. Ze had zich bewust afgesloten van wat er in het klas lokaal gaande was gezien ze, met een hand steunend onder haar kin, verdiept was in een literair verhaal over de mythe van Dag en Nacht. Ze keek niet op toen het lokaal zich meer vulde met mensen. Ze reageerde niet toen Miss Abigail vroeg of iemand Syrax had gezien. Ze legde niet eens haar boek weg toen Miss Abigail en Meneer Claude hun les begonnen. Pas toen er en windvlaag, gevolgd door een dreun door het lokaal klonk scheurde ze haar donkere ogen pas van de letters af en keek ze op naar het bureau voor aan de klas. Ze zag Syrax nog op de grond liggen. Vleugels nog gespreid en kreunend van de klap. Meteen staarde ze hem fronsend aan. Idiot..
De klunzige entree van Syrax zorgde er wel voor dat Dani eindelijk door had dat de staigiare zijn verhaal begonnen was, dus ze klapte haar boek dicht en legde haar focus op de jongeman voor in de klas. Ze bekeek hem van top tot teen en een onwillekeurige en vooral verrassende gedacht kwam in haar op. Ze vond hem aangenaam om naar te kijken. Was… was dit wat mensen voelde als ze iemand aantrekkelijk vonden? Ze schudde de gedachte uit haar hoofd om zich te concentreren op zijn verhaal. Ze plaatste haar beide handen plat op de tafel en ruste haar kin, half liggend over haar eigen deskje, op de rug van haar hand terwijl ze haar donkere ogen nu gefascineerd op Aloiysius gevestigd hield. Hij begon zijn verhaal. Zijn manier van vertellen was boeiend en aandachttrekkend. Zoals een echte verhalen vertellen hoorde te vertellen. Ze was opgegroeid met zo’n iemand. Max had het heerlijk gevonden om haar de mooiste verhalen te vertellen en ze sliep altijd in bij zijn verhalen over hun thuisplanneet Puffoon.

Toen Dani opeens realiseerde dat ze dit verhaal maar al te goed kende richtte ze zich plots verrast op van haar tafeltje, waarbij haar capuchon van haar hoofd af gleed. Met een lichte verwarde frons liet ze het verhaal tot zich doordringen. Ze kende dit. Alleen was de versie die zij kende totaal anders. Max had haar dit verhaal vaak verteld. Over Jahna en het leger van de nacht, zoals Max ze had genoemd. Het was het geloof van Max. Ook de spreuk die aan bod kwam kende ze want daarmee had Max elke avond en elke ochtend zijn eer betuigd aan Jahna, zijn godin. Of zoals Dani haar kende; Aurinko Lintu. Het gaf haar een vreemd weeïg gevoel om dit verhaal weer te horen. Ook omdat het voor haar compleet uit verband getrokken voelde. In het verhaal van Max was het leger van de nacht helemaal niet kwaadaardig en Dani was er altijd heilig van overtuigd geweest dat ze een afstammeling was van deze wezens. Ze slikte even want ze vond het eigenlijk maar moeilijk te geloven wat Aloiyisius vertelde. Haar blik schoot voor even richting de blondine voorin de klas. Dani had net haar fluistering kunnen horen in de stilte die volgde na het verhaal van de stagiaire en ze kon niet ontkennen dat ze het eens was met haar. Het was nog steeds een prachtig verhaal.

Twijfelend of ze haar vinger op zou steken of niet zakte ze terug in haar stoel al week haar blik niet af van Aloiysius. Ze sloeg haar armen over elkaar en besloot om hem na de les meer over te vragen. Miss Abigail wilde waarschijnlijk nu met de spreuk beginnen dus Dani bleef geduldig in stilte wachten, al was er in haar fronsende blik te zien dat ze een tikkeltje verward was over het verhaal en ze haar gemixte gevoelens niet echt een plekje wist te geven...

Hoewel hij Luci had haar bemoedigende glimlach wel gezien, maar daar werd zijn hoofd enkel alleen maar roder door. Toch was Sy gaan zitten en had hij geluisterd naar wat de man kennelijk een stagiaire te vertellen had. Zijn opa kon ook mooie verhalen vertellen, maar deze persoon trok hem ook het verhaal in. Syrax luisterde naar het verhaal en genoot er in volle teugen van, maar toch kon hij ook wel treuren of bijna janken op momenten die minder waren voor de hoofdrol speler. Toen Het verhaal gedaan was hoorde Syrax de reactie van Miss Abby en Luci. Ja het was zeker een prachtig verhaal. Al was dit de eerste keer dat Syrax het Puffoonse verhaal hoorde. Nog half in luister trance ontwaakte hij en vroeg zich af waar die spreuk voor diende? Ondanks zijn schuwheid soms, viel dit weg rond Miss Abigail. Ze had hem warm onthaalt en gaf hem meer rust dan toen hij nog in de mentor klas van Master Savador had gezeten. Daar had Syrax zich helemaal niet op zijn gemak gevoeld. Zijn rode kleur was weer gezakt en Syrax ging even rechter zitten en hunkerde bijna naar de uitleg. Al bleven zijn ogen even snel heen en weer tussen de stagiaire en Miss Abby gaan.

Ze luisterde naar Aloy zijn woorden, over hoe hij redelijk nerveus was en nog niet erg veel ervaring in het lesgeven had. ‘Dat is heel normaal maar ik weet zeker dat je het goed zal doen.’ Sprak ze hem vriendelijk toe. ‘En nerveus zijn, ja, als ik heel eerlijk ben, dat ben ik ook nog wel eens. Vooral als ik een klas heb waar ik niemand ken.’ Gaf ze toe met een goedaardig gegrinnik. Voordat één van hun meer kon zeggen, kwam de eerste leerlinge binnen. Luci. De blonde vrouw groette haar, net als wat ze deed bij de andere leerlingen, om zich daarna af te vragen waar de laatste leerling bleef. Niemand scheen het te weten. Ze begon de les nu dan echt, vertelde wat over Aloy en gaf daarna aan hem het woord. Zich gemakkelijk makende, plantte ze zichzelf neer op de hoek van het bureau. De stagiair leek een beetje overrompeld met het feit dat ze hem al zo snel het woord haf gegeven, maar Abby glimlachte hem alleen maar bemoedigend toe. Ze had er vertrouwen in dat hij het goed zou doen. Aandachtig luisterde ze naar zijn introductie, ze had haar benen over elkaar geslagen met haar handen om de bovenste gevouwen. Aloiysius leek al wat zekerder van zichzelf, nu hij was begonnen met praten. Mooi. Als een donderslag werd haar aandacht gevestigd op een menselijke vorm wat richting haar bureau toesnelde, er tegen aan klapte, en daarna overeind krabbelde. Wat bezorgd keek ze naar de jongen die ze kende als Syrax. Met een glimlach knikte ze de jongen toe, terwijl ze luisterde hoe Aloiysius omging met deze onverwachte gebeurtenis. De jongenman bleef vriendelijk, iets wat de blondine apprecieerde omdat zij dat ook altijd probeerde te zijn. Ze kon ook heus wel streng zijn hoor, maar enkel als het nodig was. De literatuur stagiair leek de draad kwijt, iets wat ook bij haar het geval zou zijn geweest, maar al snel herstelde hij zich weer. Na een korte herhaling van wat hij vlak daarvoor gezegd had, dook hij in het vertellen. Zijn manier van vertellen zoog ook haar erin mee, al was ze wel enigszins bekend met deze mythe en had ze er nog iets meer over geleerd bij het voorberijden van deze les. Ze genoot van hoe de woorden over de jongeman zijn lippen rolde en hoe zijn stemgeluid het lokaal vulde en hun meevoer naar de plek van het verhaal. Halverwege keek ze met een zachte glimlach rond het lokaal, en zag dat de meeste er in mee gezogen waren. Toen de woorden van de jongenman wegstierven en hij een stapje opzij zette, hupste Abby stilletjes van haar bureau af en legde kort een hand op het schouderblad van Aloy terwijl ze langs hem liep. Een vorm van een non verbaal compliment. ‘Dankjewel voor het vertellen van deze mythe, Aloiysius. We zaten allemaal in je verhaal. Prachtig gedaan.’ Sprak ze hem daarna met een glimlach toe waarna haar blauwe ogen weer naar de leerlingen gingen. ‘Zijn we weer allemaal in het hier en nu?’ vroeg ze hun op zachte toon, met een hint van een vrolijk lachje in haar woorden terwijl ze haar leerlingen één voor één aankeek. ‘Goed en dan naar aanleiding van zijn verhaal, gaan we een spreuk leren. Zoals jullie hebben kunnen horen aan zijn woorden, aan die vertaling, gaat het hier om een zweefspreuk. Hiervoor zijn vleugels niet nodig, dus ieder van jullie kan hieraan gewoon meedoen. ’ Had ook wel een beetje lullig geweest als dat niet had gekund.. ‘De spreuk..’ Vervolgde ze, liep hierna naar het bord toe en schreef de spreuk op wat Aloiysius ze net had vertelt. ‘Is zoals jullie net hoorde, deze.’ Ze liep weer terug naar haar plekje voor het bureau. ‘Zelf oefen en gebruik ik spreuken altijd zonder iets hardop te zeggen, ik richt mij persoonlijk vooral op mijn magie om een spreuk uit te oefenen en uit te voeren; maar als jullie hardop willen spreken is dat natuurlijk geen enkel probleem.’ Ging ze verder met haar uitleg. ‘Zijn er tot nu toe vragen over iets?’ Vroeg ze, terwijl ze de klas rondkeek. Kort dacht ze daarna nog even na, of er nog iets was wat ze kon doen of kon toevoegen maar kon niets bedenken. Ze zou de spreuk misschien wel kunnen voordoen, maar dat wilde ze nog niet doen. Later misschien, als het een leerling echt niet lukte en wat visuele hulp nodig zou hebben. Maar het was een spreuk die vrij lastig was en ze wilde niet dat haar leerlingen ontmoedigd werden. En dus richtte ze zich weer op Aloy. Met een bemoedigende glimlach naar hem toe, draaide ze zich weer naar de leerlingen. 'Goed. Nu wil ik graag dat jullie gaan oefenen met de spreuk en gaan nadenken over het moreel van het verhaal. Wat er mee bedoeld werd. Vragen over de spreuk, daarmee kan je naar mij komen. En met vragen over de mythe, naar Aloiysius.' sprak ze, al knikkend. Ze hoopte dat ze Aloy zijn verhaal niet ontwricht had, maar het gaf de leerlingen wel iets om over na te denken. 'Succes allemaal!' sprak ze haar leerlingen bemoedigend toe, waarna ze Aloy weer even aankeek. 'Hoe ervaar jij de les tot nu toe?' Vroeg ze hem terwijl ze een oog hield op de leerlingen, om te zien of iemand een vraag had voor haar of voor de literatuur stagiair.

@Aloiysius @Luci @Syrax @Dani

PROFILE MAGICIAN

» {Les} Wind Ward [Dallas, Syrax, Dani]
» Fusie les ll Light Magic/VvF {Pixies}
» ~A Collision of Different Winds~
» Winter winds||Ezio
» [ ϟ Halloween ] Mystic Merchant

{Fusie Les Aloiysius } Mystic Winds || Syrax, Luci & Dani

{Fusie Les Aloiysius } Mystic Winds || Syrax, Luci & Dani

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen