Een hand die een kin ondersteunde. Twee roodbruin gekleurde ogen die naar een verfromfraaid rolletje perkament staarde dat overduidelijk net was uitgerold. Residu’s van gebroken rode zegel lagen verspreid op de tafel waar nog een heleboel andere paperassen lagen die overduidelijk nog moesten afgewerkt worden. Een kaketoe sprong op de tafel en keek zijn eigenaar aan met zijn typerende zwarte kraaloogjes die aantoonden dat zijn eigenaar nodig zijn voederbak moest bijvullen. Een kleine grijns speelde om Jules’ lippen bij het aanzicht van de vogel en hij haalde zijn hand van onder zijn kin vandaan om het diertje te aaien. “Het vereist veel werk kleine vriend, vergeef het me,” sprak de roodharige man tegen zijn huisdier terwijl hij opstond en uit een van de antieke houten kastjes het zakje voer haalde dat voor Spritz bestemd was. “Ik zou vandaag naar De heer Sathandiai moeten voor een gesprek. De man vraagt zich vast af wie de nieuwe Legendarische magiër is. Wat denk jij Spritz? Zou ik moeten gaan vandaag?” Het was vrijwel nutteloos om tegen de vogel te spreken, want het enige wat deze kon was scheldwoorden uitrazen die Jules ooit eens had uitgeroepen in een dronken bui. Hoe de kaketoe alleen maar deze woorden had onthouden was voor hem een enorm raadsel. “Godverdomme!” riep de vogel en het enige wat Jules deed was zachtjes lachen en de vogel zijn voer geven en zijn bakje water verversen. De man knipperde een paar keer met zijn ogen terwijl hij het voer weer op zijn plek zette in een van de kastjes om dan weer te gaan zitten. “Geen idee of hij het echt gaat appreciëren als ik meteen met de deur in huis val, maar laten we het maar gaan doen. Maar ik ga jou hier laten kleine vriend, we willen geen problemen.” Jules haalde zijn hand door zijn rode haren voor hij opstond en zijn hemd goed vastknoopte met zijn ene en daarbij ook nog resterende hand. Hij had geen hulp nodig hierbij, de man kon het prima alleen. Eenmaal hij zijn schoenen had aangedaan, wandelde hij naar buiten, gekleedt in een zwarte gekleedde broek en een zwart hemd, simpele kledij, maar het was maar een kennismaking, daar moest hij niet gekleedt voor zijn in een compleet kostuum.

Met een plattegrond in zijn hand wandelde hij door de gangen, het was ondertussen ergens in de middag en de gangen waren verlaten omdat bijna iedereen nog voor lunch in de grote zaal vertoefde. De bruinrode ogen gleden naar de robuuste stenen en hij sloeg de rechtergang in, het kantoor van Savador was aan het einde van deze gang als hij het plattegrond mocht geloven en  Jules hield halt voor de deur en propte niet al te proper zijn plattegrond in de achterzak van zijn zwarte broek waar deze nooit zou gezien kunnen worden door de tegenpartij. Jules was alles behalve een nerveus persoon voor deze zaken, maar toch bleef hij even staan voor de deur, alsof hij ergens op wachtte. Uiteindelijk klopte hij drie maal op de houten deur met zijn vuist. “Jules Augustin, de nieuwe Legendarische Magiër zou graag met u spreken,” sprak de roodharige man op zijn typische stijve toon terwijl hij wachtte aan de deur voor antwoord van de andere kant.